1 - BEETJE TE P0E$TIC.
De grondwerker Piet S. te Egmojid a d. Hoef, 'n knap
jojggie yam 49 jaar, die altijd, met z'n rechteroog, in. z'n linker
het bouwterrein van de nieuwe r.k. Kerk- De beminnelijke1
Hoever spes patria deed Piet echter zoo de dampen aan, dat
de goede man zenuwachtig wend en met een oude waschtijl
begon te kegelen met het noodlottig gevolg,, dat een der kleine
pjeeggesteln, het zoontje .van de kastelein Piet Mooy in zijn
ylteeie rug werd geraakt. De jongen schreeuwde moord en
brand. Papa cons'tateerd een „vurige" plék op 't knaapjes rib
bekast je en toen was de boot natuurlijk ,.,an".
EisOh tegen Piet, die zich Vergeefs op z'n gevoelige zenu
wen beriep, f 15 boete subs. 15 dagten.
Het kerkbestuur mag hem wel wat tfegemoet komen.
HE HAD BROKE WITH A KEG OF BEER: v
THE PANE IN THE BITTERTJES—SHOP.
Dat wil zeggen, dat Simon S., 'n 23-jarig metselaars clêve
te Medemblik met 'n biervaatje 'n ruit heeft stukgestompt
in de herberg van Walck aldaar. Voor dit vandalisme stond
Simon heden terecht. Hij wilde met de rechtbank de kachel
nog aanmaken door te bewerendat hij sléchts f 20 verdiend
doch een der rechters verdacht hem een echte jokkebrok
te zijn. De officier, blij dat hij ook. weer kon Vangten, tu
ttend f 50 boete subs. 50 cLagén.
AL VINDT JE 'N RENTEKAART 'N VODJE
ZEGELS PLAKKEN MOT JF..
D'e pojdlerb&kker, Corn, de J., (hiet drama speelt te H.H -
Wfard, had verzuimd rentezegels te plakken voor zijn dienst
bode en was deswege op de bon gepqakkizeerd. Hij werd
door mijnheer de kantonrechter veroordeeld tot 13 mar' 3
gulden boete of 13 maal 1 dag hechtenis. Daar had de bakker
niet van terug en hij kwam in appél, wat op heden werd zer-
Ihandeld. De bakker beweerd, dat de dienstbode en toekomstige1
rentetrekster gewetensbezwaren had en niet verlangde dat .er
vooï haar 'n zegeltje werd: geplakt. Ja, dan had de bakker
tiet geld maar naar dean Raad van Arbeid moeten bre igen'.
feh breed werd er tusschten bakker en rechter over die idiote
zegeltjespLakkerij gediscusiëerd, maar het bleek weldra dat
'd'i: alles nuttelooze tijdverspilling was geWeest. De akker
had wel bij de trog kunnlen blijven, daar hij niet in appél
dei vorderde niet ontvankelijkheidsverklaring. Af is de kous.
der vorderde niet ontvankelijkheidsverklaring. Af is de kous.
BIJ ZOO'N VISITE KAN JE GENIETEN.
De onbezoldigd rijksveldwachter v. B. te Egmond Bin-
Intr Jly is thans gepromoveerd tpt nachtwacht te IJmuiden.
'Schijnt. volgens d,e jonge dame, 'n relatie te hebben gehad
me de juffrouw Susanne Corn. H., waarvan het resultaat
their, in een kinderwagen wordt rondgereden. In verband
met deze aangelegenheid kwam Sussane, vergezeld van haar
moeder die niet op haar mondje is gévallen, den onbezoldig-
den heer van B. eenigè 'genoegelijbe momenten bezorgen.
0e schepten zood|anig op, dat v. B. zoowel tegen Sussanne
als tegen haar moeder een klacht .indiende ter zake beleedi1-
ging. Heden moesten beiden terecht staan. Het eerst Sussane
die echter niet was verschenen. Tegen haar werd f 15 boete
subs. 15 dagen gev. geësCht. Toen kwam moeder aan de
beurt en die was wel verschenen, wat zij al heel gauw flink
liet merken. Ze pakte weer aardig uit tegetn mijnheer v B.,
maar beweert toch het belbedigend woord, dat we maar niet
nader zullen releveéren, gebruikt te hebben. Eisch f 20 boete
pf 20 hechtenis dagen.
VAN ALLES WAT.
Kleine oorzaken hebbten grpote gevolgen, zegt het spreek
woord. Hoe men zelfs om een niet geleegden toiLetemmer een
duel aan den hals kan krijgen, bewijst die volgende historie,
te Weénen gebeurdEen bankdirecteur verhuurde kamers
aan een zekeren doktor Steln, ©en verbazend ongemakkelijk
heer naar het schijlnt. 'Öp een goeden dag ontving de huis
heer tenminste een aangte teekend schrijven van zijn huurder,
heer tenminste een aangeteekend schrijven van zijn huurder,
waarin deze zich hevig beklaagde over de luiheid en zorge
loosheid van de huishoudster, die, naar hij beweerde, nooit
den toiletemmer ledigde. Het schrijven slojot met de verwach
ting uit .te sprekefn diat hieraan onmiddellijk een eind zou
komen, zooniet, dian beschouwde de heetgebakerde schrij
ver dit als een uitdaging. Toen de bankdirecteur zijn huur
der terugschreef dat hij momenteel geen tijd had, doch dei
zaak later wel ieens onderzoeken zpu, stuurde dr. Stein hem
nog detnzelfden dlag een paar heeren pp z'n dak die in op
dracht vain djen do,k or. die zich keleedigd achtte, het d|uel
kwamen regelen. Nu, de bankier lachte wat om de heele Zaak
ien stuurde de twee heeren natuurlijk onverrichter zake naar
huis. De gevolgen bleven niet uit. Toen die' bankier op Zeke-
xeeqio ,sz uoppz ureAvquaSai dvx% ap do rapannq ufiz Sep uoq
gjeducht d ieftvaaïlheid en scholden elkaar de huid vol, walt
tengevolge had dat de zaak voor deji rechter kwam. D'aar
wikkelt het drama van den vuilen toiletemmer zich, tot groot
(vermaak van het Weensche publiek, verder af.
Al is het nu wel eetn weinig dwaas om erover te' duelleeren
toegestemd zij, dat hef minder aangenaam is dat de geuren van i
maar bet wachten begon hem min of, meer lang te vallen.
Vlieg-in-de-wind bo.og zich voorover naar Honigbij.
„Wij kunpen daar niet in donker binnentreden", sprak hij.
„Ik geloof dat het oogenblik gekomen is om onze lantaarn
aian .te steken".
'Honigbij haalde een kleine dievenlantaarn uit zijn zak en
sloeg vuur. Een oogenblik later werd het groote sombere
vertrek verlicht 'do,or een bleeken lichtstraal,, die uit de ope
ning der lantaarn schoot en een flaa,uwen cirkel op het on- j
bewegelijke groene gordijp af te ekendie
Vlieg-inMe wind trok een komiekgezicht en ie lucht op-
jsnuivepde kon hij niet nalaten te zeggen:
„Vindt gij niet even als ik dat het hier naar geld riekt?
Dit is nu het lokaal', waar vader Van Grijp gewoon is zijne
(duiven te plukkenzonder er om te geven of hij ze van pijn
riotet schreeuwen. De duiven zullen nu ook eenie beurt kr'ij- 1
gen en hunne vederen terug nemen".
„Wie gaat het eerst binnen?" vroeg Honigbij.
„Ik", sprak de jonge ppg baardelooze dief, dat is het recht'
van diem jongste en ik maak er gebruik van".
Daarop klom hij met onvergelijkelijke vlugheid op het ven-
sterkozijn en was met één sprong binnen. Hij kwam op
één been neder, nam de houding van een danser aan, draai
de rond e|n sprak op kluchtigen toon:
„Komaan, heerein, geef u de moeite van binnen te treden".
WOLFSKLEMMEN.
„Ha, ha", dacht Rodille achter het gordijn, toen 'hij de
stem van dien jongen gauwdief herkenide, „dat is die kleine
deugniet van 'een Vlieg-itn-de-wind. Dan moeten de andieren
ook Honigbij en Ripainsel zijn".
De twee gauwdieven, die hij noemde, klommen intusschen
naar binnen.
„Is er, een© deur in het traliewerk?" vroeg Honigbij.
„Of er_©en is of niet' dpjet weinig af", antwoordde Ripain-
I teen vollen toiletemmer dagenlang door de slaapkamer zwie
Men, al haalt het (nog niet bij het geurtje waarvan ©enige bur
gers van Delft dezer dagen 'konden pfofitee'ren. In de oude
Prinsenstad zou een verkooping pla.ats hebben en een 20-tal
koopers stond om den afslager geschaard, die zijn staanplaats
had gekozen op het houten deksel van ee'n baerfput. Op zeker
oogenblik echter bezweek dit onder dep zwaren vracht en
joq ut ucuaAipuoA 'jeSejsje 'op spo aapuojpe.w 'uteuosrad zi
viieze goedje waarmee de put gevuld was. 'Sputterend, proes
tend en blazend werden de „drenkelingen" door hulp vaar-
u?9 ene jep 'jSoz uapj; -jiptuqaS aSorp do uOpmup Sip
nuttige diames dé lidhtgeloovigen nog plukken naar behoprep.
Dodh te Bprdteaux in Frankrijk heeft de rechter dezer, dagen
een „helderziende en planeetkundiga" tot een maapd gevan
genis en eer hooge boete veroordteldomdat deze dame zich
naar het oprdfeel van den redhter op ongeoorloofde wijze ver
rijkte. Ze plaatste in alle kranten advertenties, waarin zij
belopfdte aan ieder, die haar maar een postwisseltje zond,
de toekomst te voorspellen. De affaire ging uitstekend. Het
bleek dat ze o pÜie manier per jaar zoo ongeveer leen 60.000
gulden „verdiende'
55 ju u Zoo'n salaris is wel geschikt om een dergelijk baantje te
teS vSrdtt hifSf W JT g?'e,gert WCTd ,door feljn ambieeren, al zijn er genoeg die met ©en beetje minde/ook
Lidh °nder d* 1X311113 tenmmste van de er®stó fevredien zijn. Zoo is b.w te Krommenie de betrekking van
gemeente-werkman te vergeven. Djeze functionaris is belast
stank bjevrijd had.
„Er zit een luchtje aapt" zegt men in den volksmond, wan-
nieer eein zaak niet zuivter is, en dat is hét geval van verschil
lende soorten van „liefdadigheid" op 't oogénblik, die, op
Hen keper beschouwd,, alleen liefdadigheid voor den collec
tant ztelf blijkt te zijn. De doorsnee Nederlander gooit in den
regel in elk busje dat hem ojndér den neus geduwd wordt een
kleinigheid, zonder te vragen waarvopr het eigenlijk wel is.
Te Amsterdam gesc'hiedd ehet verleden week dat een hour
op straat aangehouden werd met het verzoek iets te offeren in
leen bus, waarop ©ep papier te lezen gaf: Voor het kin
Toen ointspon zich het volgende gesprek:
„Voor Welk kindi?" werd gevraagd.
„Voor het kind vap alle gezindten".
„Wat is dan het doel?"
i,,Voor dte Zondagsschool voor kinderen van alle gezindten".
„Alle gezindten? Hoe zit dat? Gaan op uw Zondagsscho
len ook katholieke iqn joodgche kinderen?"
„Ja, die gaan er ook".
„Zoo ,zoo, dat is waarlijk belangwekkend, ik wil dat graag
pens zi©n. Waar is die Zondagsschool, dan kom ik eens kij
ken".
„Ja, mijnheer, alle gezindten- kunnen er gaan".
„Jawiel, maar dje gaaln er niet naar toe. Zöoals u het ver
telt, begint het eep ietsje op misleiding te lijkien".
En hiermee kop de ijverige collectant „voor het kind" af
druipen. Mep zij gewaarschuwd. Het is zaak uit zijn ooge'n
te kijken. De bedriegerij ©n oplichterij tiert welig en menig
een wordt, ip te groot vertrouwen, het kind van de rekening.
Zoo overkwam het ©en postbode te Amsterdam dat hij bijna
door zijn aap zorgeloosheid grenzend-vertrouwen in demensch
beid 25.000 gulden verloor! Hij moest dit bedrag in een trom -
tmel naar een bijkantoor overbrengen en, omdat hij zijn fiets
Ipioest stallen zette hij dezen trommel maar zoolang neer
lep de stoep voor het kantoor. Toen hij weer terug kwam
!om d! (e»leur van het bijkantoor oppn te maken, zag 'hij
pen man die bij zijn kostbaren trommel stond en bij zijn ver-
feehijmipg deed alsof ie heel verwonderd was dat de deur f
nog piet open was en toen haastig verdween. De postbode
was juist op tijd gekomen, want onder den trommel vond Ihij
reeds den zak liggen waarin deze meegenomen zou worden.
Laaf 'hij zijn, goed gesterpte dankbaar zijp, dat hem een zoo j
groot verlies spaarde. Niet iedereen is dankbaar, wanneer
niet hei schoonho.udén van de scholen en het onderhoud der
plantsoenen en beurt per week f 35.terv^ijl hij vrij wonen
beeft. Voor deze 'betrekking hebben zich niet minder dan
634 sollicitanten aangemeld'. En daaronder bevinden zich ook
(wat men noemt intellectueelen 1 Waarom ook niet. Als zelfs
een gezantenvr.ouw zich niet schaamt de taak van een werk
man der gemeentereiniging ,ter hand te nemen! In Warschau
dte hoofdstad van Polep, weten de gemeente-werklieden ook
al, evengoed als in ons dierbare vaderland, wat staken is, en
ze maakten van die wetenscha; pfdr;uk gebruik in dep laatsten
tijd', vooral die van de stadsrpiipiging, zoodat de toestand
vóór het gezaintschapsgebouw zvan den Engel'schen gezant
aldaar onhoudbaar wierd. Dies deed de vrouw van den gezant
op eeln goeden dag een groote boezelaar, oMer haar elegante
kleedij. trok ©en paar waterlaarzen aan en zette zelf de Spuit
op die waterleiding, waapna zij, geassisteerd door een paar hee-
ïleli, het trottoir eens flink schoon, spootEigen hulp is toch
maar je bestel
We komen ©en stapje nadier bij h,uis. De geschiedenis speelld
pich af in Knefeldi, een stad in Westfalen. Drie Hpllandsche da
mes, die voor v©el gteedkoope markep in Duitschland mas
sa's nieuwe dingen hadden gekpcht, waaronder nieuwe kps
fcuums, arriveerden laa,t in den avond aan het station aldaaar.
De te smokkelen zaken waren natuurlijk .op vele discretie
plaatsen op het lichaam verborgen waart!(oor de dames wel
I 'n beetje tè gezette gestalte hadden. De „Landespolizei" had
dat ook in die gaten en nam de ads p Iran t'e n -smo k keiaar s te is
I 166113 mee vo.or een nauwkeurige visitatie. En toen kwam er
wat voo-r den dag! Njatuurlijk werden er tranen met tuiten ge-
huild, maar d epolitiemannen waren niét te vermurwen. Alles
moest afgegeven en het driedubbele dier waarde als boete
betaald worden! Dat werd 'n spmmetje van 18.000 mark plus
I de 60.000 die ze voor hun gtöederen betaald hadden! Geld
i was er niet genoeg, dies werden horloges, armbanden 'en
j ajndere sieraden in beslag genomen. Eén ider dames moest zelfs
haar oostuum uittrekken 1 Als een figuur, zóó weggeioopen
vap een reclameplaatje van een corsettcn-magazijn, kon ze
gaan. gelukkig nog bedekt door haar mantelZe zullen 'zich
bun Duitsch reisje nog 'wiel eens herinneren, deze drie leepe
dames, die uit Utrecht kwamen om im Krefeld figuurlijk en in
den meest letterlijken zin uitgekleed te worden!
Ach ja. die mark b©eft al heel wat op zijn geweten! Hoe
fcelijk uur tegen het tuinhek van een villa twee fietsen, kliie
door die bewoners vergeten waren binnen te halen. Hij vond
het feit belangrijk genoeg om den bewoner te wekken ien
hem te zeggen dat zijn fietsen gevaar liepen gestolen te: (wor
den. Doch inplaats van een bedankje ontving hij. een lee-
lijken uitbrander omdat hij het had durven wagen meneer in
zijn zoiete pust te storen! En de fietsen bleven buiten staan.
Of z eer den volgenden morgen nog stondén vermeldt die
historie niet. We zullen maar veronderstellen dat de menschen
t,e B,ussum eerlijker zijn da,n overal elders(.Men moet nooit
het kwaadste van iemapd denken. T.e Hengelo aan het post
kantoor wil ipep dït ten mijbste nog niet doen en zoekt maar
een vergissing die er plaats moet hebben gevonden met een
po'stchèque. Een jonge dhme kwam n.l. dezer dagen op zoo'n
formulier ©en bedrag van f 133,99 storten, welk bedrag ook
op de chèque stond. Enkele dagen geleden nu kwam heczielf-
die meisje terug en toonde het recu waarop vermeld stond
333.99. Ze zei dat door den geadresseerde slechts 133.99
ontvangen was terwijl ze volgens haar zeggen toch 333.99 aan
het loket gestort hadi, waarvan het recu als bewijs moest
dienen. Nu vroeg ze de overige f200 terug. Bij onderzoek
bleek dal echter ook op de 2 andere de elan van het formulier
f 133.99 stond. Deze wat al te doorzichtigé „vergissing" is
Pu in handen der politie, tér onderzoek. Ze zal hebben iu'il
te maken of hier misschien ook van oplichting sprake is.
De groote bemoteial die politie heet, steekt haar neus ook
pveral in! Thans mag men zelfs met het eerlijke beroep van
waarzegster dien kost niét meer verdienen. Schrik niet, lief
tallige lezeres, die'in 't geheim wiel ©ens naar de juffrouw
gaat die met het ei en de koffiedik werkt om te vernemen,
(wie „hij" zal zijn, hoe ie er uit ziét ©n (hoeveel kinderen ge
zult krijgjen, of ge over een groot water zult gaan en me^r
diépe geheimenissen. Schrik niet! Hier te lande mogen deze
Paar Zwitserland, vertelt de volgende historie.
Te Annhem hadden twee families de gewoonte zoo ééns
in de week een gezellig kaartavond je te organisieeren. De
j /winst ging in ©en spaarpotje, waarvoor dtes zomers dan een
I uitstapje werd gemaakt. Tot teen paar jaar geleden een der
j vier het onzalige idéé kan d© hand deed het kaartpotje (in
marken om 'te zetten ©n 't volgend j'aar door Duitschland fde
Zwitsersche meren eens te bezoeken. Toen was de mark
40 cent wa'ardi.
Men kaartte den winter dopr, pm de pot te stijven zelfs
•tweemaal 's weeks. Toen dp lente gekomen was, was de mark
20 cent wa'ard.
Men besloot de stijging af te wachten en kaartte zelfs
•den geheelen zomer door, hoewel dit geen usance was vroe
ger. In Juli was de mark 10 oejnt waard. Toen besloot men
ojm van de Zwitsersche reis maar af te zien, nog een winter
door tie kaarten en den volgenden zomer maar naar het
Sc'hwarzwald te gaan. Dat was Toch opk heel aardig.
Dien winter werd er drie avonden per week giekaart. In
die lente was de mark 5 cent waard, tpen de reistijd aanbrak
stoPd hij op 1 cent. Thans is de kaartppt weer in Hollan.lsch
geld omgewisseld en i;s er net genoeg om gezellig samen
teen dagje per tram naar Oosterbeek tie gaap.
Wanneer het zonnetje n,u maar schijnen wil, zullen -ze dat
PLAATSELIJK NIEUWS.
P. DE GEUS Az. f
In den ouderidom van 85 jaren overleéd alhier de heer
P. de Geus Az. De gemteente heeft dpor dit verscheiden ver
legen ©en goed burger. Dte laatste jaren in stille rust idoor-
,,en hebt gij ©en slechten streek aan d:e vrienden gespeeld?
Op mijne ©er, dtat is niet zooals het behoort. Weet gij dat
i wel? In zulke gevallen waarschuwt men d.e lieden. Traedc
(niet binnen, zegt men dan, hier liggen voetangels en klemmen;
maar men voert geen streke'n ,uit en stelt zich dan ook (niet
bloot aan 'hetgeen u gebeuren zal".
Onder 'het spreken had yiieg-in-ideL,wind een klein pistool
uit zijn zak gehaald en zich zooveel mogelijk richtende naar da
pl&ats van waar hij het lachen had hooren komen, schoot hij
het naar djie zijde af.
„Gij hebt misgeschoten, deugniet", riep Rodille uit, terwijl
hij zich woedend oprichtte; „welnu, ik zal u niet missen".
Te gelijkertijd schoof hij; driftig het groene' gordijn ter zij
de, opende zijne lantaarn en eten zijner pistolen op Vlieg-ih-
Üe-twind aanleggende, haalde hij de'n haan over.
Rodille was ©en uitmuntend schutter. Vlieg-in-de-wind
draaide in het rond, zwaaide met zijne armeh in de lucht eri
viel ais van den donder getroffen ter aarde.
„Hij heeft genoeg", mompelde' Rodille; ,„n:u de anderen'".
Hij drukte met den vinger op ee'ne veer aan de binnenzijde
Terstond opende zich een gedeelte van het traliewerk en
de zoogenaamde vadter Van Grijp trad met een pistool in
elke 'hand dat gedteelte1 van het vertrek binnen, waar "de
beide andere dieven gevangen jwaren.
Toen waren Honigbij en Ripainsel zichzelvén rekenschap
te geven van den aard ten den oorsprong der martelingen,
die zij ondervonden. De wcrktiuigeh, die hen pijnigden, wa
ren groote „wolfsklemmen", onder eene plank van den vloer
verborgen, welke plank door eene ijzeren pen op zijne plaats
werd gehouden. Rodille behoefde slechts die pen weg té ne-
dig gevild?" men om d|e plank onder het geringste' gewicht te doen kan-
Het was Rodille die op zijne vragen antwoord gaf door een éelen e,n de kltemmeln te voorschijn te d|oen komen.
Iwaarlijk duivelschen lach. j Honigbij en Ripainsel, met die bteide boenen gevangen,
Vlieg-iin-de-wnid sidderde; 'hij herkende dien metaalach igen geloofden dat hun laatste uur gekpman was en gingen steeds
'Hij "-i voort met kermen en weeklagen.
se]; „wij zullen er spoedig genoeg eene gemaakt hebben'.
De drie dieven naderden daarop het .oogenschijnlijk zoo
•zwakke hek, dat toch inderdaad zoo sterk was, en hen van het
overige gedeelte van het gebouw afsloot. Zij liepan achter
elkander. Vlieg -in -de -wind) bleef eensklaps staan en trad te-
irug. i
„Waar duivel gaat gij heen?" vroeg Ripainsel, verwonderd
over deze onverwachte beweging.
•Jk ga' het venster sluiten", was het antwoord'. ..„Niets
is ongezonder dan des nachts dte ramen te laten open staan.
Ik wed dat die beste vader Van Grijp morgan ochtend het
daaromtrent wel met mij eens zal zijn".
Honigbij ©n Ripainsel, die steeds vooruit gingen, hadden bij
na het hek bereikt. Plotseling wankelden zij beiden te ge
lijk, een kreet van schrik ontsnapte aan hunne lippen, de
(dievenlantaren viel uit de hand van Honigbij en het licht
Hoofde uit. Het geheele Vertrek was in duisternis gehuld.
De dieven hadden den grond onder hunne voeten voelen
Iwegzinken, zij zakten evenwel niet naar benedien, maar zij
be .-ondom zich buiten "c mogelijkheid o;u vcor- o! achtemit
te gaan en- bleven op zeer pijnlijke wiflze aan den Vloer vast
genageld staan. IJzeren klemmen omvatten hunne been en,
drongen in hun vlaesch ,en dreigden hun de beenderen te
verbr.jzelen. Zij verzetten zich tegen dit beletsel met de woe
de van wilde beesten, die in een strjk gevangen zijn.
„Komaan, komaan, wat is dat? Wat gebeurt er nu" vroeg
Vlieg-iln-de-wind verbaasd, terwijl hij bezig was het venstei
te sluiten. Waarom brult gijlieden daar zoo? Word je leven-
klattik van dat lachen.
„Kijk, kijk, waart gijj daar, vader Van Grijp", riep hij uit,
(Word* Vervolgd).
