"de tweelingzusters *<2 Inbraak in een postkantoor. Ie het postkantoor te Steenwijk is in den nacht van Woensdag op Donderdag ingebro ken. Het Gerecht uit Heerenveen stelt een onderzoek in. Het bedrag dat gestolen werd, is nog niet bekend. Waarschuwingsborden bi) onbeheerde loverwegen. De Minister van Waterstaat heeft aan de Commissarissen der Koningin het volgende medegedeeld: Het is nader wenschelky gebleken op dub- belsporige baanvakken de onafgesloten over- wegen ,met het oog o pde mogelijkheid dat treinen uit verschillende richt;ngen spoedig na felkaa rden overweg passeeren, van een ander waarschuwingsbord te voorzien dan op enkel- sporige baanvakken. Daartoe zal worden gebezigd een teeken als voor laatstbedoelde baanvakken is vastgesteld, met dien verstande, dat vie relkaar kruisende horde nzullen worden aangebracht waarop ook pog vermeld zal worden: Twee sporen, of in dien het meerspojrige banen betreft: Drie, Vier, enz., sporen. In verband met het bepaalde in artikel 11 2b van het A. R. D. zullen aan de palen der waar schuwingsborden bordjes met het opschrift 10 K.M. worden aangebracht. Voorts is nader be sloten, dat alle waarschuwingsborden van een rooden reflector zullen worden voorzien- („Vad. BUITENLAND I Berlijn—Chicago per Zeppelin. Di't jaar nog wil men probeeren met een Zeppelin over den Oceaan te vliegen- Het igroote luchtschip dat de reis zal ondernemen, 'nadert zijn voltooiing op de uitgebreide werven aan het meer van Coastanz. Het is aangekocht door de Vereenigde Staten. De Amerikaansche studie-bouwcommissie heeft de laatste maanden toezicht gehouden op het werk, waartoe de plannen door Duïtsche en Amerikaansche inge nieurs zijn ontworpen. In April zal de nieuwe luchtkruiser wel ge reed komen en in Mei zouden de proefvluchten kunnen beginnen, die zich waarschijnlijk tot over de alpen zouden uitstrekken. In Juni gaat de Zeppelin dan naar Berlijn, waar de laagte toebereidselen zullen worden gemaakt, voor de onderneming, die men zonder tusschenlanding hoopt te doen gelukken. Eind Juni denkt men pit Berlijn te vertrekken. Duitsche luchtschippers, ingenieurs en meca niciens zullen de technische leid-pg nemen en de Amerikaansche leden der commissie van aankoo pzullan de reis als passagiers meema ken, daar de overdracht pas geschiedt op Amc- rikaansch grondgebied. Misschien zal de vluch over Frankrijk gaan, daar het luchtschip, als Amerikaansch eigendom, ook zal vliegen onder Amerikaansche vlag. Boos weer in Amerika. Een verschrikkelijke storm, die te land en op zee groote schade heeft aangericht, woedt over vrijwel het geheele Amerikaansche vaste land. Verscheidene schepen zitten op het strand of verkeeren in nood. Het houten schip „Nika staat in brand bij Kaap Flattery. Een ander schip, dat de „Nika" te hulp snelde, is ge- FEUiLLETüN. Moeder en dochter hielden elkander omyat m wat misschien nog treurigs e^twijfelends in het meisjeshart mocht geweest zijn, dat smo.. ■in dit oogenblik weg, zooals de sneeuw in de lente wegsmelt van de velden, als de zon ha eerste stralen er over schijnen laat; De veranderde levensomstandigheden maak ten allerlei veranderingen noodig^ De huuir van het prettige huis werd opgezegd, het dienst meisje ontslagen, en wat het droevigst was, de dur elessen moesten afgeschaft worden. strand. Het KaliaanscKe stoomschip „Moneen- sio" verkeert 15 mijl ten Oosten van Kaap Lenny (Virginia) in zjnkneden toestand. In tal van deelen des lands woeden hevige sneeuwstormen waardoor het trein- en ander verkeer gestremd wordt. Te Pittsburg zijn ver scheiden huizen omgewaaid. Er wordt melding gemaakt van een 'aantal dooden. Er heerscht -strenge koude. De Prins van Wales en de oorlogsver minkten. Een Engelsoh blad verhaalt hoe de Prins van Wales een bezoek bracht aan een hospitaal, waar 36 man zijn opgenomen, die zoo ontzet tend gewond zijn in den oorlog, dat ze tot hun dood daar zullen moeten blijven. Toen de prins zijn rondgang gemaakt had, zei hij: „Ik dacht, dat hier 36 patiënten waren 'en ik heb er maar 29 gezien." Men deelde hem mee, dat de overige 7 zoo 'verminkt waren, dat men he rnjmet opzet had overgeslagen. Doch de koninklijke bezoeker stond er op ze allen te zien en toe te spreken. Na afloop zei hij: „Waar is nu de zevende? Toen vertelden zijn begeleiders, dat die ze vende niet kon worden getoond, daar die blind en doof was en zoo verminkt, dat hij niecs fcneer geleek op een menschelijk wezen. Daarom had men hem dan ook een kamer alleen ge geven- „Toch wil ik hem zien," zei de pr-ns. Een lid van den staf ging mee naar het donker gemaakte kamertje, waar een man leed zooals weinig menschen nog geleden hebben. De Brit- 'sche troonopvolger liep naar het bed, werd doodsbleek en keek met gebogen hoofd naar dit ontzettende wrak van wat eens een gezond én flink man was geweest en die hem niet hoor en en niet zien kon. En toen, heel lang zaam, bukte hij zich en kuste den ongelukkige op het misvormde gelaat. „Ieder meisje dat den leeftijd van vijftien of zestien jaar heeft bereikt, moest tot haar vijf- en-twintigste jaar in een kooi worden opgeslo ten." Tot deze wel wat bruuske verklaring kwam onlangs, naar uit New, York aan de „Chi cago Tribune" gemeld wordt, een Ameri kaansch rechter, nadat een groot aantal echt scheidingen aan zijn rechterlijke uitspraak wa ren onderworpen. In al die gevallen waren do meisjes getrouwd toen ze nauwelijks zestien jaar waren, en al die overijlde huwelijken waren al spoedig op een groote teleurstelling uitge- loopen. Toen de rechter een stuk of zeven dergelijke gevallen had aangehoord, waarin al die kind-vrouwtjes hem haar nood klaagden, kwam hij tot de hierboven vermelde ontboeze ming. Twee menschen in Londen, respectievelijk wonend Henderson-road, Forest Gate, en City- hoad, heeft men getracht per post dood te schieten. Beiden ontvingen namelijk een re volver in een kistje, waarvan het deksel zoo aan den trekker was vastgemaakt, dat bjj opening het schot moest afgaan. De man in City-road kreeg er uitvoerige aan wijzingen bij hoe hij het kistje moest openen. Tenslotte haalde hij er echter een breekijzer bij, lichtte het deksel op en onmiddellijk klonk er een schot, dat gelukkig niemand raakte. Anna nam de leiding van het huishouden op zichhaar moeder had allerlei andere din gen te doen: brieven te schrijven, bekeken af te leggen, zooveel mogelijk van haar kiem for tuin te redden. Alleen het strikt noodige bleef, het andere moest verkocht worden. Dat was een treurige geschiedenis, waarbij veel tranen stroomden. En terwijl Anna en hare moeder werkten, zat Angelika bleek en schreiend en huiverend en mokkend bij de kachel. Zg had alle us in studeeren verloren; de oude piano geslot haar penseelen en kleurdoozen onaangeroerd. Zij geleek de bloem, wier teere ke k onder den eersten kouden ademtocht verwelkt, geur en glans verliest en haar blaadjes hulpeloos laat hangen, terwijl Anna, als een jonge eik S liét buigen Of breken, mtegendeel haar krachten voelde toenemen onder het woe den van de levensstqrmen. Er volgden treurige, droevige dagen, weken, mM^e^chreit zoo moeilijk van al die onbe duidende dingen, die het dagelgksch leven zoo ppvroolijken. En het schijnt zoo arm en zoo kaal zander al die onnpodige keimgheden, als er alleen het strikt noodige, alleen het dag rekenen en sparen en uitzuinigen kreeg men het nog ternauwernood, en met angst enz°rg «f* de weduwe, die geen verzorger had en zelve niets verdiepen kon, de toekomst tege neen het eindelijk na den hangen winter ïpete begon te worden; toen de tuin J^der begQP te bloeien en de bergen aan den In het tweede geval ging de revolver heele- Tmaal niet af toen het deksel open ging. De politie denkt, dat beide kistjes door den- worden gewaarschuwd geen verdachte pakjes zelfden persoon zijn afgezonden. De menschen te openen. De werkelijkheid is somtijds fantastischer dan de stoutste verbeelding. Dat heeft dezer dagen een Indiaan in de Vereenigde Staten ondervon den, die onschuldig tot 22 jaar gevangenisstraf werd veroordeeld, maar gratie kreeg en nu bij wijze van belooning als ulti-millionna;r de ge vangenis verlaat. Die Indiaan, van den stam der Cherokees, werd drie jaar geleden tot 22 jaar gevangenis straf veroordeeld wegens moord op een blanke. Hij hield va hhet begin tot het einde van het proces zijn onschuld vol en deed dat ook al den tijd drie jaar lang dat hij in de ge vangenis zat. Eindelijk kwam er uitkomst. Een vrouw kwam aan de justitie mededeelen dat de ver oordeelde onschuldig was en dat de eigenlijke schuldige haar man was. Bij nader onderzoek bleek dat juist te zijn en de Indiaan werd op Vrjje voeten gesteld. Maar nauwelijks na zijin ontslag uit de gevangenis in de maatschappij teruggekeerd, vernam de roodhuid, dat tijdens "rijn gevangenschap en op den grond die hem toebehoorde, petroleumbronnen waren ontdekt en dat hij nu eenige malen millionnair was geworden. Uit dankbaarheid laat de Indiaan, die als Christen gedoopt is, nu bij dit petroleumterrein een kerk bouwen. Zware brand te Omaha. (Amerika). Een brand is uitgebroken in de inr;chti'ngen van de Armour Packing Cy. De brand woedde heden nog voprt. Drie gebouwen van negen verdiepingen zijn reeds vernield. De schade wordt op twee millioen dollar geraamd. ALLERLEI horizon weder begonnen te groenen, toen klon ken reeds vreemde stemmen in het lieve, be kende huis, toen genoten reeds vreemde oogen van de lieve plekjes. De stroom des levens had de drie menschen weggesleept, die hier zoo gelukkig waren geweest. En waar zij thans woonden, daar was geen tuin meer met rozenknoppen, zonneschijn en gezang van vogels. Geen schilderijen^ gaskro nen en mooie meubels, geen vleugelpiano voor Angelika. En in deze dopr den nood gedwongen be perkte ruimte, zat Angelika somber, mokkend en klagend. Anna daarentegen had alles hel pen dragen, den strijd meegestreden, veel zorg en kommer van haar moeder afgenomen en op haar eigen krachtige schouders gelegd. Wat zou er van haar moeder en zuster ge worden zijn zonder haar? Zij bleef moedig rechtop staan, terWijI de andere zich hadden laten neervallen door het onvermurwbaar noodlot. Hoe deed zij al het mogelijke om de kleine woning door orde en netheid, door gordijnen en bloemen op te vroo- lijken en gezellig te maken. Dacht zij by zich zelf somtijds ook wel aan gelukkige dagen en verlangd ezij vooral zoo vaak naar haar heer lijken tuin terug, zoo kwam het toch nooit bij haar op, terwille van haar zelve over het ver lorene te klagen of te treuren over de thans zoo hoodige bekrimpingen. Maar dat haar moe der leed en zwaar onder al die zorg gebukt ging, dat zij met den dag achteruit ging en zichtbaar verouderde, dat zag Anna met bloe dend hart en deed haar peinzen en peinzen over een middel, waardoor zij in de toekomst de zorg van hare moeder kon verlichten. Zij wilde geld verdienen, zij kon misschien les gaan geven. Het sCheen haar onbillijk en slecht, dat zij van het weiinige dat haar moeder nog over gebleven was, meeleefde en hunne armoede nog vergrootte in plaats van die te verminderen Zij trachtte in haa rweinige vrije urei^ zich zelve verder te ontwikkelen of althans alles wat zij vroeger geleerd had, weder op te frisschen. In stilte ging zij na wat zij wist en kon, over legde van alles en haar peinzen over een mid- tiel om wat te'verdienen bezorgde haar meni- gen slapeloozen nacht. Dat Angelika, de meer begaafde, ook zulke verplichtingen jegens hare moeder had, daar- aan dacht Anna eigenlijk niet. Zij was zoo HET EGYPTISCHE KONINGSGRAF. i Onder de Streep in het „Handelsblad" dicht Herman Salomonson het volgende op de opening van het Egyptische Koningsgraf, dat door het Belgische koningspaar werd bezocht. Een dag- bladbericht, (voor de waarheid staan wij niet in,) meldt, dat de Koningin van België is uitgenoo- digd de officieele opening bij te wonen van het derde graf, waar waarschijnlijk de mummie van Toet-ank-Amen rust Wanneer er menschen „officieel" I iets openen, dap is d'r een Vorst soms' bijeen President, of, minstens II een Minis ter Met hooge hoeden in de hand, en in gekleede jassen, stapt ,in het feestelijk tournée, in optocht de Commissie mee, met afgemeten passen Vooraf gaat nog een groote speech, i vol van „succes" en: „hopend" en daarmee is dan, „officieel" gehuldigd en „ge-opend"; Z&ó gaat het welhaast eiken dag, zóó zal 't wel altijd blijven, gewend dat zij voor de sterke en gezonde, dat hare zuster voor de zwakken en hulpbehoeven de werd aangezien, dat zij zonder bedenken altijd bereid was, alles alleen op hare schou ders te nemen. En zij had daarbij het troostrijk', vaste en kin derlijk vertrouwen op Hem, die de leliën des velds kleedt en de vogelen des hemels voedt. Zij was nog te jong om de zorg voor de toe komst, die haar moeder had, geheel te begrij pen, zij leefde nog te veel in het heden. Zij hadden immers nog eiken dag genoeg kunnen eten, nog geen werkelijk gebrek geleden. Zij voelde zulk een rijke bron van frissche kracht in zich, en dikwerf had zij de vertroostende overtuiging, dat zij het wezen moest, die hare moeder en zuster weder gelukkige, vroplijke dagen zou brengen. Maar daar zij dit tot dusver nog niet kon, putte zij zich uit in bewijzen van liefde voor hare moeder; zij bedacht duizend kleinighe den, om althans vo,or een oogenblikje de zorg volle rimpels van haar gelaat te verjagen. Als de dagtaak achter de rug was, speelde zij en zong, omdat hare moeder dat zoo gaarne hoor de en Angelika in haar sombere, mokkende Stemming, de oude pianino niet meer wdde aanraken. Al was zij geen groote pianiste en lang niet zoo geoefend als hare zuster, toch deed haar spel en haar lieve, jeugdige stem hare moeder goed en voerde haar uit al haar zorg en kom mer naar de heerlijke, gelukkige dagen van vroeger terug. En die zelfverloochenende liefde harer zus ter wekte Angelika uit haar mokkend stil zit ten en ij del klagen op en deed haar af en toe een dankbaar, vriendelijk woord spreken. Zoo ging de tijd voorbij en ondanks het ijverig pogen van het liefhebbend meisjeshart drongen de rimpels van zorg steeds dieper haar moeders gelaat in. 'En terwijl Anna en haar moeder overlegden en peinsden om een uitweg te'vinden, allerlei plannen opperden en die weer opgaven, ge beurde eriets onverwachts, een wonder bijna, dat de omstandigheden en wel door Anna, maar geheel anders dan deze gedacht en ge hoopt had, wijzigde. Het lot trad, zooals het niet dikwijls maar toch somtijds in het leven geschiedt, plotse ling reddend op, en de redding die het bracht, sCheidde wel is waar hen die tot dusver zoo en, daar ge 't zelf hebt meegemaakt, 1 hoef ik 't niet te beschrijven Of 't koeien zijn of beeld-houw-werk, 2 t fruit..., auto's..., altijd vindt je bij koopman, boer en bij artist, dien vorm, dien men zoo gaarne kiest: van -h „officieele tintjei Men zou zich voor een and'ren vorm dan deez' ook zeker schamen bij d'officieele opening van 't graf van Toet-ank-amenj Het graf, waar, dertig eeuwen lang, de doode koning rustte.... nadat - misschien zijn koningin hem voor het laatste kuste... het zwaar-verzegeld koningsgraf wordt „officieel" geopend.... ïjoe zou dat gaan?Ik zie den stoet, door 't gruis van Eeuwen, voet voor voet langs grauw ewanden loopend Wie is die „men", die inviteert V Wie komen daar tezamen bij d'officieele opening van 't graf van Toet-ank-amen?i Och ja... die vorst rust al zoo lang.,... - 't is al zoo lang geleden.... ,'t ls Willem van Oranje niet, of Leopold de Tweede En rouw verjaart.... Men kleedt zich straks niet zwart... Men draagt geen steken.... Men zal zoo-maar op zijn gemak in wit flanel of khaki-pak de zegels gaan verbreken En, nèt of het een pic-nic was, komt men daar straks tezamen bij d'officieele opening van 't graf van Toet-ank-amen... Wie zal het moeilijk protocol vpn dezen dag bepalen....,.? nu „men" een koning, „officieel" te voorschijn zal gaan halen.... Geen kathedraal vol orgelzang en licht door hooge ramen. ...j geen koor en geen bazuin-geroep Alleen maar een touristen-groep om 't graf van Toet-ank-ameni Zóó wischt de Tijd de vormen uit.... Men denkt aan geep „betamen" zélfs waar het Vorsten-hoogheid geldt bij 't graf van Toet-ank-amen, voor de drie-dubbele Majesteit van Dood en Vorstenmacht en Tijd.... i~: if iï,~ DE NOOD DER TUINDERS i De burgeiheesters van St. Pancras en Hugo waard zijn op audiëntie bij den Minister van Binnenlandsche Zaken en landbouw geweest, ten einde hen in tegenwoordigheid van de hee- ren Mansholt en Kakebeeke te wijzen op den onhoudbaren toestand in de tuinbouwstreek, die verergerd wordt, doordien als gevolg van de groote malaise in den tuinbouw, groote went loosheid ontstaat, terwijl het onmogelijk is de belastingen geïnd te krijgen, daar vele betrok kenen onmachtig zijn te betalen. Het Provin ciaal- en Regeeringskrediet kan hier;n geen uitkomst brengen. De indruk, dien de genoemde burgemeesters van de bereidwilligheid des Ministers hebben gekregen was niet ongunstig. De min. zeide, 'dat 'hij de zaak ernstig met zijn collega, van Financiën zo ubespreken en het resultaat bin- jnen enkele dagen mee te deelen. De hoop van vele tuinders is nu op deze ministerieele gesohikking gevestigd. „NI. v. d. D." innig vereenigd waren geweest, maar bracht (hen aan den anderen, kant ook weder zooveel nader tot elkander. Er kwam een brief met allerlei poststempels, blijkbaar uit een ver land. Hare moeder werd bleek terwijl zij hem las, zag hare dochters ver schrikt aan en barstte toen in tranen uit. De meisjes vlogen op hunne moeder toe; zij vreesden een nieuwe ramp. „Wat is er, mama?" riepen zij. „Hebt u 't laatste ook' nog verloren?" „Neen, neen, geen ongeluk maar een groot, onverwacht geluk, maar..." En hevig snikkend hield zij op. Angelika's gelaat verhelderde. Een geluk! Een groot onverwacht geluk! Geldl Geen ge brek meer, niet langer deze armoedige om geving, dit kommervolle, vreugdeloozè leven. „Wat is er mama?" herhaalde zij ongeduldig. „Hebben wij ons geld terug gekregen?" Haar moeder ontwaakte als uit een droom- iAnma omhelsde haar teeder, hare oogen staar de met onbeschrijflijke dankbaarheid hemel waarts. Zij wist thans dat God haar smeeken verhoord had. God zond hulp, zij wilde niet vragen hoe en waardoor. Maar het was alsof haar moeder's arm haar nog nooit zoo vast, 'zoo innig omhelsd had als nu. „Mijn kind, mijn lieveling, mijn Anna" sta melde hare moeder, „hoeveel vreugde heb je mij bereid sedert je bij mij bent." „Lieve mama, wat kan ik doen om u te vergelden wat u voor mij gedaan hebt." „Maar de brief, mamal" riep Angelika on geduldig. „Wat staat er in?" Waarom weent u zoo, als hij ons geluk brengt." „De brief 1" herhaalde haar moeder op een toon van blijdschap en droefheid beide, „ik kan hem niet laten lezen, dat wil zeggen, nu nog niet, niet zoo dadelijk. Laat ik eerst wat kal mer worden. Je ziet, hoe zenuwachtig ik ben, hoe ik beef, mijn ho.ofd klopt..." (Wordt vervolgd).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuwe Langedijker Courant | 1923 | | pagina 2