"de tweelingzusters
*<2
Inbraak in een postkantoor.
Ie het postkantoor te Steenwijk is in den
nacht van Woensdag op Donderdag ingebro
ken. Het Gerecht uit Heerenveen stelt een
onderzoek in. Het bedrag dat gestolen werd,
is nog niet bekend.
Waarschuwingsborden bi) onbeheerde
loverwegen.
De Minister van Waterstaat heeft aan de
Commissarissen der Koningin het volgende
medegedeeld:
Het is nader wenschelky gebleken op dub-
belsporige baanvakken de onafgesloten over-
wegen ,met het oog o pde mogelijkheid dat
treinen uit verschillende richt;ngen spoedig na
felkaa rden overweg passeeren, van een ander
waarschuwingsbord te voorzien dan op enkel-
sporige baanvakken.
Daartoe zal worden gebezigd een teeken als
voor laatstbedoelde baanvakken is vastgesteld,
met dien verstande, dat vie relkaar kruisende
horde nzullen worden aangebracht waarop ook
pog vermeld zal worden: Twee sporen, of in
dien het meerspojrige banen betreft: Drie,
Vier, enz., sporen.
In verband met het bepaalde in artikel 11 2b
van het A. R. D. zullen aan de palen der waar
schuwingsborden bordjes met het opschrift 10
K.M. worden aangebracht. Voorts is nader be
sloten, dat alle waarschuwingsborden van een
rooden reflector zullen worden voorzien-
(„Vad.
BUITENLAND
I Berlijn—Chicago per Zeppelin.
Di't jaar nog wil men probeeren met een
Zeppelin over den Oceaan te vliegen- Het
igroote luchtschip dat de reis zal ondernemen,
'nadert zijn voltooiing op de uitgebreide werven
aan het meer van Coastanz. Het is aangekocht
door de Vereenigde Staten. De Amerikaansche
studie-bouwcommissie heeft de laatste maanden
toezicht gehouden op het werk, waartoe de
plannen door Duïtsche en Amerikaansche inge
nieurs zijn ontworpen.
In April zal de nieuwe luchtkruiser wel ge
reed komen en in Mei zouden de proefvluchten
kunnen beginnen, die zich waarschijnlijk tot
over de alpen zouden uitstrekken. In Juni gaat
de Zeppelin dan naar Berlijn, waar de laagte
toebereidselen zullen worden gemaakt, voor de
onderneming, die men zonder tusschenlanding
hoopt te doen gelukken. Eind Juni denkt men
pit Berlijn te vertrekken.
Duitsche luchtschippers, ingenieurs en meca
niciens zullen de technische leid-pg nemen en
de Amerikaansche leden der commissie van
aankoo pzullan de reis als passagiers meema
ken, daar de overdracht pas geschiedt op Amc-
rikaansch grondgebied. Misschien zal de vluch
over Frankrijk gaan, daar het luchtschip, als
Amerikaansch eigendom, ook zal vliegen onder
Amerikaansche vlag.
Boos weer in Amerika.
Een verschrikkelijke storm, die te land en
op zee groote schade heeft aangericht, woedt
over vrijwel het geheele Amerikaansche vaste
land. Verscheidene schepen zitten op het strand
of verkeeren in nood. Het houten schip „Nika
staat in brand bij Kaap Flattery. Een ander
schip, dat de „Nika" te hulp snelde, is ge-
FEUiLLETüN.
Moeder en dochter hielden elkander omyat
m wat misschien nog treurigs e^twijfelends
in het meisjeshart mocht geweest zijn, dat smo..
■in dit oogenblik weg, zooals de sneeuw in de
lente wegsmelt van de velden, als de zon ha
eerste stralen er over schijnen laat;
De veranderde levensomstandigheden maak
ten allerlei veranderingen noodig^ De huuir van
het prettige huis werd opgezegd, het dienst
meisje ontslagen, en wat het droevigst was, de
dur elessen moesten afgeschaft worden.
strand. Het KaliaanscKe stoomschip „Moneen-
sio" verkeert 15 mijl ten Oosten van Kaap
Lenny (Virginia) in zjnkneden toestand.
In tal van deelen des lands woeden hevige
sneeuwstormen waardoor het trein- en ander
verkeer gestremd wordt. Te Pittsburg zijn ver
scheiden huizen omgewaaid. Er wordt melding
gemaakt van een 'aantal dooden. Er heerscht
-strenge koude.
De Prins van Wales en de oorlogsver
minkten.
Een Engelsoh blad verhaalt hoe de Prins van
Wales een bezoek bracht aan een hospitaal,
waar 36 man zijn opgenomen, die zoo ontzet
tend gewond zijn in den oorlog, dat ze tot hun
dood daar zullen moeten blijven.
Toen de prins zijn rondgang gemaakt had,
zei hij: „Ik dacht, dat hier 36 patiënten waren
'en ik heb er maar 29 gezien."
Men deelde hem mee, dat de overige 7 zoo
'verminkt waren, dat men he rnjmet opzet had
overgeslagen. Doch de koninklijke bezoeker
stond er op ze allen te zien en toe te spreken.
Na afloop zei hij: „Waar is nu de zevende?
Toen vertelden zijn begeleiders, dat die ze
vende niet kon worden getoond, daar die blind
en doof was en zoo verminkt, dat hij niecs
fcneer geleek op een menschelijk wezen. Daarom
had men hem dan ook een kamer alleen ge
geven-
„Toch wil ik hem zien," zei de pr-ns. Een
lid van den staf ging mee naar het donker
gemaakte kamertje, waar een man leed zooals
weinig menschen nog geleden hebben. De Brit-
'sche troonopvolger liep naar het bed, werd
doodsbleek en keek met gebogen hoofd naar
dit ontzettende wrak van wat eens een gezond
én flink man was geweest en die hem niet
hoor en en niet zien kon. En toen, heel lang
zaam, bukte hij zich en kuste den ongelukkige
op het misvormde gelaat.
„Ieder meisje dat den leeftijd van vijftien of
zestien jaar heeft bereikt, moest tot haar vijf-
en-twintigste jaar in een kooi worden opgeslo
ten." Tot deze wel wat bruuske verklaring
kwam onlangs, naar uit New, York aan de „Chi
cago Tribune" gemeld wordt, een Ameri
kaansch rechter, nadat een groot aantal echt
scheidingen aan zijn rechterlijke uitspraak wa
ren onderworpen. In al die gevallen waren do
meisjes getrouwd toen ze nauwelijks zestien
jaar waren, en al die overijlde huwelijken waren
al spoedig op een groote teleurstelling uitge-
loopen. Toen de rechter een stuk of zeven
dergelijke gevallen had aangehoord, waarin al
die kind-vrouwtjes hem haar nood klaagden,
kwam hij tot de hierboven vermelde ontboeze
ming.
Twee menschen in Londen, respectievelijk
wonend Henderson-road, Forest Gate, en City-
hoad, heeft men getracht per post dood te
schieten. Beiden ontvingen namelijk een re
volver in een kistje, waarvan het deksel zoo
aan den trekker was vastgemaakt, dat bjj
opening het schot moest afgaan.
De man in City-road kreeg er uitvoerige aan
wijzingen bij hoe hij het kistje moest openen.
Tenslotte haalde hij er echter een breekijzer
bij, lichtte het deksel op en onmiddellijk klonk
er een schot, dat gelukkig niemand raakte.
Anna nam de leiding van het huishouden
op zichhaar moeder had allerlei andere din
gen te doen: brieven te schrijven, bekeken af
te leggen, zooveel mogelijk van haar kiem for
tuin te redden. Alleen het strikt noodige bleef,
het andere moest verkocht worden.
Dat was een treurige geschiedenis, waarbij
veel tranen stroomden.
En terwijl Anna en hare moeder werkten,
zat Angelika bleek en schreiend en huiverend
en mokkend bij de kachel. Zg had alle us
in studeeren verloren; de oude piano geslot
haar penseelen en kleurdoozen onaangeroerd.
Zij geleek de bloem, wier teere ke k onder
den eersten kouden ademtocht verwelkt, geur
en glans verliest en haar blaadjes hulpeloos
laat hangen, terwijl Anna, als een jonge eik
S liét buigen Of breken, mtegendeel
haar krachten voelde toenemen onder het woe
den van de levensstqrmen.
Er volgden treurige, droevige dagen, weken,
mM^e^chreit zoo moeilijk van al die onbe
duidende dingen, die het dagelgksch leven zoo
ppvroolijken. En het schijnt zoo arm en zoo
kaal zander al die onnpodige keimgheden, als
er alleen het strikt noodige, alleen het dag
rekenen en sparen en uitzuinigen kreeg men
het nog ternauwernood, en met angst enz°rg
«f* de weduwe, die geen verzorger had en
zelve niets verdiepen kon, de toekomst tege
neen het eindelijk na den hangen winter
ïpete begon te worden; toen de tuin
J^der begQP te bloeien en de bergen aan den
In het tweede geval ging de revolver heele-
Tmaal niet af toen het deksel open ging.
De politie denkt, dat beide kistjes door den-
worden gewaarschuwd geen verdachte pakjes
zelfden persoon zijn afgezonden. De menschen
te openen.
De werkelijkheid is somtijds fantastischer dan
de stoutste verbeelding. Dat heeft dezer dagen
een Indiaan in de Vereenigde Staten ondervon
den, die onschuldig tot 22 jaar gevangenisstraf
werd veroordeeld, maar gratie kreeg en nu bij
wijze van belooning als ulti-millionna;r de ge
vangenis verlaat.
Die Indiaan, van den stam der Cherokees,
werd drie jaar geleden tot 22 jaar gevangenis
straf veroordeeld wegens moord op een blanke.
Hij hield va hhet begin tot het einde van het
proces zijn onschuld vol en deed dat ook al
den tijd drie jaar lang dat hij in de ge
vangenis zat.
Eindelijk kwam er uitkomst. Een vrouw
kwam aan de justitie mededeelen dat de ver
oordeelde onschuldig was en dat de eigenlijke
schuldige haar man was. Bij nader onderzoek
bleek dat juist te zijn en de Indiaan werd op
Vrjje voeten gesteld. Maar nauwelijks na zijin
ontslag uit de gevangenis in de maatschappij
teruggekeerd, vernam de roodhuid, dat tijdens
"rijn gevangenschap en op den grond die hem
toebehoorde, petroleumbronnen waren ontdekt
en dat hij nu eenige malen millionnair was
geworden.
Uit dankbaarheid laat de Indiaan, die als
Christen gedoopt is, nu bij dit petroleumterrein
een kerk bouwen.
Zware brand te Omaha. (Amerika).
Een brand is uitgebroken in de inr;chti'ngen
van de Armour Packing Cy. De brand woedde
heden nog voprt. Drie gebouwen van negen
verdiepingen zijn reeds vernield. De schade
wordt op twee millioen dollar geraamd.
ALLERLEI
horizon weder begonnen te groenen, toen klon
ken reeds vreemde stemmen in het lieve, be
kende huis, toen genoten reeds vreemde oogen
van de lieve plekjes. De stroom des levens
had de drie menschen weggesleept, die hier
zoo gelukkig waren geweest.
En waar zij thans woonden, daar was geen
tuin meer met rozenknoppen, zonneschijn en
gezang van vogels. Geen schilderijen^ gaskro
nen en mooie meubels, geen vleugelpiano voor
Angelika.
En in deze dopr den nood gedwongen be
perkte ruimte, zat Angelika somber, mokkend
en klagend. Anna daarentegen had alles hel
pen dragen, den strijd meegestreden, veel zorg
en kommer van haar moeder afgenomen en
op haar eigen krachtige schouders gelegd.
Wat zou er van haar moeder en zuster ge
worden zijn zonder haar?
Zij bleef moedig rechtop staan, terWijI de
andere zich hadden laten neervallen door het
onvermurwbaar noodlot. Hoe deed zij al het
mogelijke om de kleine woning door orde en
netheid, door gordijnen en bloemen op te vroo-
lijken en gezellig te maken. Dacht zij by zich
zelf somtijds ook wel aan gelukkige dagen en
verlangd ezij vooral zoo vaak naar haar heer
lijken tuin terug, zoo kwam het toch nooit bij
haar op, terwille van haar zelve over het ver
lorene te klagen of te treuren over de thans
zoo hoodige bekrimpingen. Maar dat haar moe
der leed en zwaar onder al die zorg gebukt
ging, dat zij met den dag achteruit ging en
zichtbaar verouderde, dat zag Anna met bloe
dend hart en deed haar peinzen en peinzen
over een middel, waardoor zij in de toekomst
de zorg van hare moeder kon verlichten.
Zij wilde geld verdienen, zij kon misschien
les gaan geven.
Het sCheen haar onbillijk en slecht, dat zij
van het weiinige dat haar moeder nog over
gebleven was, meeleefde en hunne armoede
nog vergrootte in plaats van die te verminderen
Zij trachtte in haa rweinige vrije urei^ zich
zelve verder te ontwikkelen of althans alles wat
zij vroeger geleerd had, weder op te frisschen.
In stilte ging zij na wat zij wist en kon, over
legde van alles en haar peinzen over een mid-
tiel om wat te'verdienen bezorgde haar meni-
gen slapeloozen nacht.
Dat Angelika, de meer begaafde, ook zulke
verplichtingen jegens hare moeder had, daar-
aan dacht Anna eigenlijk niet. Zij was zoo
HET EGYPTISCHE KONINGSGRAF. i
Onder de Streep in het „Handelsblad" dicht
Herman Salomonson het volgende op de opening
van het Egyptische Koningsgraf, dat door het
Belgische koningspaar werd bezocht. Een dag-
bladbericht, (voor de waarheid staan wij niet in,)
meldt, dat de Koningin van België is uitgenoo-
digd de officieele opening bij te wonen van het
derde graf, waar waarschijnlijk de mummie van
Toet-ank-Amen rust
Wanneer er menschen „officieel" I
iets openen, dap is d'r
een Vorst soms' bijeen President,
of, minstens II een Minis ter
Met hooge hoeden in de hand,
en in gekleede jassen,
stapt ,in het feestelijk tournée,
in optocht de Commissie mee,
met afgemeten passen
Vooraf gaat nog een groote speech, i
vol van „succes" en: „hopend"
en daarmee is dan, „officieel"
gehuldigd en „ge-opend";
Z&ó gaat het welhaast eiken dag,
zóó zal 't wel altijd blijven,
gewend dat zij voor de sterke en gezonde, dat
hare zuster voor de zwakken en hulpbehoeven
de werd aangezien, dat zij zonder bedenken
altijd bereid was, alles alleen op hare schou
ders te nemen.
En zij had daarbij het troostrijk', vaste en kin
derlijk vertrouwen op Hem, die de leliën des
velds kleedt en de vogelen des hemels voedt.
Zij was nog te jong om de zorg voor de toe
komst, die haar moeder had, geheel te begrij
pen, zij leefde nog te veel in het heden. Zij
hadden immers nog eiken dag genoeg kunnen
eten, nog geen werkelijk gebrek geleden. Zij
voelde zulk een rijke bron van frissche kracht
in zich, en dikwerf had zij de vertroostende
overtuiging, dat zij het wezen moest, die hare
moeder en zuster weder gelukkige, vroplijke
dagen zou brengen.
Maar daar zij dit tot dusver nog niet kon,
putte zij zich uit in bewijzen van liefde voor
hare moeder; zij bedacht duizend kleinighe
den, om althans vo,or een oogenblikje de zorg
volle rimpels van haar gelaat te verjagen. Als
de dagtaak achter de rug was, speelde zij en
zong, omdat hare moeder dat zoo gaarne hoor
de en Angelika in haar sombere, mokkende
Stemming, de oude pianino niet meer wdde
aanraken.
Al was zij geen groote pianiste en lang niet
zoo geoefend als hare zuster, toch deed haar
spel en haar lieve, jeugdige stem hare moeder
goed en voerde haar uit al haar zorg en kom
mer naar de heerlijke, gelukkige dagen van
vroeger terug.
En die zelfverloochenende liefde harer zus
ter wekte Angelika uit haar mokkend stil zit
ten en ij del klagen op en deed haar af en toe
een dankbaar, vriendelijk woord spreken.
Zoo ging de tijd voorbij en ondanks het
ijverig pogen van het liefhebbend meisjeshart
drongen de rimpels van zorg steeds dieper haar
moeders gelaat in.
'En terwijl Anna en haar moeder overlegden
en peinsden om een uitweg te'vinden, allerlei
plannen opperden en die weer opgaven, ge
beurde eriets onverwachts, een wonder bijna,
dat de omstandigheden en wel door Anna,
maar geheel anders dan deze gedacht en ge
hoopt had, wijzigde.
Het lot trad, zooals het niet dikwijls maar
toch somtijds in het leven geschiedt, plotse
ling reddend op, en de redding die het bracht,
sCheidde wel is waar hen die tot dusver zoo
en, daar ge 't zelf hebt meegemaakt, 1
hoef ik 't niet te beschrijven
Of 't koeien zijn of beeld-houw-werk, 2 t
fruit..., auto's..., altijd vindt je
bij koopman, boer en bij artist,
dien vorm, dien men zoo gaarne kiest:
van -h „officieele tintjei
Men zou zich voor een and'ren vorm
dan deez' ook zeker schamen
bij d'officieele opening
van 't graf van Toet-ank-amenj
Het graf, waar, dertig eeuwen lang,
de doode koning rustte....
nadat - misschien zijn koningin
hem voor het laatste kuste...
het zwaar-verzegeld koningsgraf
wordt „officieel" geopend....
ïjoe zou dat gaan?Ik zie den stoet,
door 't gruis van Eeuwen, voet voor voet
langs grauw ewanden loopend
Wie is die „men", die inviteert
V Wie komen daar tezamen
bij d'officieele opening
van 't graf van Toet-ank-amen?i
Och ja... die vorst rust al zoo lang.,...
- 't is al zoo lang geleden....
,'t ls Willem van Oranje niet,
of Leopold de Tweede
En rouw verjaart.... Men kleedt zich straks
niet zwart... Men draagt geen steken....
Men zal zoo-maar op zijn gemak
in wit flanel of khaki-pak
de zegels gaan verbreken
En, nèt of het een pic-nic was,
komt men daar straks tezamen
bij d'officieele opening
van 't graf van Toet-ank-amen...
Wie zal het moeilijk protocol
vpn dezen dag bepalen....,.?
nu „men" een koning, „officieel"
te voorschijn zal gaan halen....
Geen kathedraal vol orgelzang
en licht door hooge ramen. ...j
geen koor en geen bazuin-geroep
Alleen maar een touristen-groep
om 't graf van Toet-ank-ameni
Zóó wischt de Tijd de vormen uit....
Men denkt aan geep „betamen"
zélfs waar het Vorsten-hoogheid geldt
bij 't graf van Toet-ank-amen,
voor de drie-dubbele Majesteit
van Dood en Vorstenmacht en Tijd....
i~: if iï,~
DE NOOD DER TUINDERS
i De burgeiheesters van St. Pancras en Hugo
waard zijn op audiëntie bij den Minister van
Binnenlandsche Zaken en landbouw geweest,
ten einde hen in tegenwoordigheid van de hee-
ren Mansholt en Kakebeeke te wijzen op den
onhoudbaren toestand in de tuinbouwstreek,
die verergerd wordt, doordien als gevolg van
de groote malaise in den tuinbouw, groote went
loosheid ontstaat, terwijl het onmogelijk is de
belastingen geïnd te krijgen, daar vele betrok
kenen onmachtig zijn te betalen. Het Provin
ciaal- en Regeeringskrediet kan hier;n geen
uitkomst brengen.
De indruk, dien de genoemde burgemeesters
van de bereidwilligheid des Ministers hebben
gekregen was niet ongunstig. De min. zeide,
'dat 'hij de zaak ernstig met zijn collega, van
Financiën zo ubespreken en het resultaat bin-
jnen enkele dagen mee te deelen. De hoop
van vele tuinders is nu op deze ministerieele
gesohikking gevestigd. „NI. v. d. D."
innig vereenigd waren geweest, maar bracht
(hen aan den anderen, kant ook weder zooveel
nader tot elkander.
Er kwam een brief met allerlei poststempels,
blijkbaar uit een ver land. Hare moeder werd
bleek terwijl zij hem las, zag hare dochters ver
schrikt aan en barstte toen in tranen uit.
De meisjes vlogen op hunne moeder toe;
zij vreesden een nieuwe ramp.
„Wat is er, mama?" riepen zij. „Hebt u
't laatste ook' nog verloren?"
„Neen, neen, geen ongeluk maar een groot,
onverwacht geluk, maar..."
En hevig snikkend hield zij op.
Angelika's gelaat verhelderde. Een geluk!
Een groot onverwacht geluk! Geldl Geen ge
brek meer, niet langer deze armoedige om
geving, dit kommervolle, vreugdeloozè leven.
„Wat is er mama?" herhaalde zij ongeduldig.
„Hebben wij ons geld terug gekregen?"
Haar moeder ontwaakte als uit een droom-
iAnma omhelsde haar teeder, hare oogen staar
de met onbeschrijflijke dankbaarheid hemel
waarts. Zij wist thans dat God haar smeeken
verhoord had. God zond hulp, zij wilde niet
vragen hoe en waardoor. Maar het was alsof
haar moeder's arm haar nog nooit zoo vast,
'zoo innig omhelsd had als nu.
„Mijn kind, mijn lieveling, mijn Anna" sta
melde hare moeder, „hoeveel vreugde heb je
mij bereid sedert je bij mij bent."
„Lieve mama, wat kan ik doen om u te
vergelden wat u voor mij gedaan hebt."
„Maar de brief, mamal" riep Angelika on
geduldig. „Wat staat er in?" Waarom weent u
zoo, als hij ons geluk brengt."
„De brief 1" herhaalde haar moeder op een
toon van blijdschap en droefheid beide, „ik kan
hem niet laten lezen, dat wil zeggen, nu nog
niet, niet zoo dadelijk. Laat ik eerst wat kal
mer worden. Je ziet, hoe zenuwachtig ik ben,
hoe ik beef, mijn ho.ofd klopt..."
(Wordt vervolgd).