Uit ons Parlement FEUILLETON. 1 O L A. Ni e u w st iij d i n i^en Algemeen Overzicht 1 JDe bioscoopwet. De neef uit Cana da. De afgraving van den St. Pie tersberg. De salarispolitiek der regeering. Vóór 1de eindstemming over de bioscoopwet beeft minister De Geer nog eenige veranderingen in bèt ontwerp aangebraoiit en is derzelver str^Jo king nog gewijzigd door hec aannemen van eenige amendementen, daaronder dat van den heer De Visser, hetwelk gemeentelijke nakeuring voor alle leeftijden mogelijk maakt en dat van Jen heer Marehant, hetwelk vastlegde, dat niet op ge schiktheid van films, doch slechts op toelaatbaar heid gekeurd zal worden. De gemeenten hebben in het ontwerp de bevoegdheid behouden, mits toestemming van de Kroon, om aan personen be neden 18cjarigen leeftijd den toegang tot d; bios eonp geheel te verbieden. De wet werd tenslotte bij stemming van links tegen rechts aangenomen. Alleen do mandataris van de U.K. Volkspartij', Mr. P. Arts, zelf bij een bioscoopbedrijf geïnteres seerd, stemde mèt links, tegen. De historie van den bekenden en veel bezongen neef uit Canada heeft haar intrede in de Tweede Kamer gedaan. Het betreft een zekere heer Biert- mans, een vroegere arbeider, geboortig uit het Hollandsche grensplaatsje Vlodrop, die het in Ca,- nada tot groot-industrieel en multi-millionair ge bracht heeft. Hij1 had gehoord, dat er in de om geving van zijn geooor-eplaats kolen in den grond zaten en waar hij1 kind noch kraai ter wgrcld bezit, wil hij een slordige 20 millioen besteden aan de ontginning van het Vlodropsche kolen veld om daarn.ee werk en welvaart in ae omge ving van zijn gehoor,eplaats te brengen. Om te beginnen moest hij den grond en de concessie van de regeering koopen. Hij bood 4 ton. Aan de ret- geer.ng heeft de aanschaffing van het stukje grond van 1000 H.A. en de boringen er op ver richt, reeds 860.000 gekost, zoodat net verl.es ruim vier en een halve ton zou bedragen. De rei- geering echter wilde dat verlies wel lijiiea, om dat de boringenbewezen hadden, dat zien slecnt? magere en half magere kolen in den grond bevon den en de exploitatie daarvan in den tsgenwoor digen tijd niet loonend zo ukunnen zijn. Als de neef uit Canada nu echter mijden wil laten bon wen. dan komt er tenminste werk in de buurt en dat is ook wat waard. De Kamer was hel al gemeen met de regeering eens, alleen de S.D.A.P. en Mosko ustemden tegen. Die houden vast. aan het principe van staatsexploitatie, al kóst het nog zoo veel geld. In 1918 had minister t yst.hu,- mi voor het Vlodropsche veld. nog 3 millioen kunnen krijgen, maar zijn opvolger Min. van IJ sselstein wilde het met staatsexploitatie pro- b-eren, met het gevolg, dat de regeering nu blij' is, dat ze nog 4 ton voor den grond kan krijgen. De interpellatie^Vliegen over de afgraving van den St. Pietersberg ondervond niet veel belang stelling in de Kamer. Het resultaat er van was, dal minister Colijn beloofde met bekwamen spoed overleg te plegen omtrent de staking der werk zaamheden, bijt welk overleg ook nog nauwkeu rig berekend zou moeten worden, welk gedeelte van de schadeloosstelling, aan het mergelbedrijf uit te betalen, door Bijk, provincie Limburg en gemeente Maastricht gedragen zou moeten bon den. 12) "Wat had hij gezegd? Slechts eenige ontroe- de woorden slechts een bekentenis. Hij bo- minde haar met al den hartstocht van zijn vurige ziel zooals hij nog nooit bemind had. Zij ver tellen allen dezelfde geschiedenis, die verwoes- ters deT onschuld; en in den gloed van den harts tocht meenen zij' ook wat zij zeggen. Eilke ver leider heeft zijtn oogenblik van verheven oprecht heid, van grootmoedig gevoel, van heldhaftige opwelling; het oogenblik waarin hij voor de vrouw, die hij bemint, zijn rechterhand zou laten afhouwen, zijn oogen zou laten uitbranden, van ee ngedenkzuil zou springen alles zou doen, behalve van haar afzien, behalve het voorrecht cp te geven van haar geluk te verwoesten. Het was niet te laat. De waarschuwing was nog bijtijds gekomen nog juist bijtijds om baar te redden. Zij wist nu naar welken oceaan dat lootje daar dreef door die zonnige atmosfeer, tusschen de bloemrijke oevers van het droom land! Het voerde haar naar de poolzèe van schan de eD verderf de groote zee, waar zooveel vrouwen in gezonken zijn, die gezondigd li 1bben. en berouw hebben gehad, door de mensohen niet veraeven, en gestorven om voor den rechterstoel van God te verschijnen. „Lieve Hemel 1" riep Tabitha, de kamer binnen snellende, „ik dacht, dat gij pooit thuis zoudt komen. Gij moogt wel wat gaan liggen en na bet theedrinken een paar uurtjes rust nemen, an ders valt gij nog flauw voor de avond om is- Gij hebt in de laatste week zoo weinig gegeten, dat een gezonde kanarievogel er niet genoeg aan gehad zou hebben." ,.Ik ben met heel wel, Tabitha. Tk geloof Jat ik maar niet naar het bal zal gaan." ..Niet naar het bal gaan! En de vigelante is al besteld en moet betaald worden of frii gaat cf niet, want Masters beeft mij 'gezegd, dat hij die wel twaalf maal had kunnen verhuren. Niet gaanen mevrouw Baynham. die er haar hart op h-eft gezet om u mee te nemen, teleurstellen I Neen, dat gaat niet! Als gij er maar eerst zijt, zult gij u wel beter gevoelen. Gij zult niet weten of gij °p uw hoofd of op uw voeten staat, t Is over 'vijven en uw thee staat al een kwartier in biblotbeek klaar» lyfeer belangstelling was er voor de interpellas- tié-Ter Laan over de salarispolitiek der regee ring, die natuurlijk geen genade kon vinden in de oogen van den interpellant, noch van -ae tal rijke ambtenaren, die de Kamertribunes vulden. Die resultaten van het Georganiseerd Overleg wer den nihil genoemd. Interpellant eischte een ai- gomeene extra-uitkeering over 1925. Minister Co- lijn antwoordde, dat zulks niie't ging, hij moet zorgen ,dat de begrooting sluitend blijft. Alles heeft hij als een zuinige Hollandsche huisvrouw tietjies in potjes ingedeeld en zoo had hij cok een potje, waar alles inging, wat voor de amh tenaiien besteed kt>u worden. In dat potje zat nu 3 millioen guldien en die wilde de heer Colijn aanwenden om door herziening van het bezoldi gingsbesluit die fouten te corrigeeren, ook wet aangeduid met „de plooien recht te strijken". Een generale herziening wees hij af. Nu kwal- men d-e moties los. De heer Ter Laan eischte een generale voorziening voor 1925 door een uitkee- ring van 81/2 pet. van het loon met een minimum van f 100. De afgevaardigde van Moskou eischte herstel van het loon van 1920 en uitkeering -di rect van 1/12 van dat salaris. Zijin sltem dori- derdie door de zaal en die spreker meende zich zoo sterk voor het forum van de „arbeiders en hoeden van sovjetrHolland"' te t'taan, dat hij een oogenblik uitriep: „Kameraden!" Wat natuurlijk tot een onbedaarlijk gelach aanleiding gaf. De Vrijiz. Democraten stelden bij motie voor om de salarisrpgieling onafhankelijk te maken van een vastgesteld bedrag en deze te ba-seeren op rede lijkheid en den algemeenen financieelen toestand. Nadat de heer Colijn had toegezegd niet star aan het bedrag van 3 millioen te zullen vasthou den. maar dat bedrag toch niet belangrijk te zullen overschrijden, werden alle moties verwor pen met 4926 of 25 stemmen, waarbij de Vrij heidsbond met rechts tegen stemde. De Miehaë- listen Veraart en Moller, alsmede Mr. P. Arts van de R.K. Volkspartij, stem-den voor eenige mo ties of onderdeelen er van. Met geen woord ech ter hebben zijl voor de ambtenaren ook gepleit en ze konden blijkbaar de woorden niet hervin den, di ein de verkiezingsdagen zoo willig over de lippen vloeiden. Men mag ze daar geen ver wijl! van maken. Tusschen het voornemen en het doen ervaart men soms vele dingen. De heer Marehant had nog even een heftig incident ontlokt door het woord van Minister Colijn van geen waarde te noemen, Later ver klaarde hij zijn woorden niet persoonlijk bedoeld te hebben. Ja, de bedoelingen van parlementariërs zijn soms zeer duister. Tot 3 November zijn de heeren uit elkaar ger gaan. Herfstvakantie. Gevaarlijk taartstrooisel. Tegen het gebruik van het gevaarlijke gdud- en zilverzand, dat door sommige banketbakkers ge bruikt werd om aan taarten een schoon aanzien te geven, heeft de directeur van hot Centraal La* boratorium voor de Volksgezondheid, dr. Meer berg eenige maanden geleden gewaarschuwd. Dat heeft toentertijd wel geholpen, want séüert is het niet meer in den handel aangetroffen. Blijkbaar waren de banketbakkers die het goedje in huis hadden, door dr. Meerberg overtuigd, dat zij in- „Hoe verzendt men een telegram naar Indië, Tabitha „Wel, mevrouw, hoe zou ik dat weten? Vaa het. postkantoor, denk ik, net als alle an'dere telegrammen. Maar zij kosten zeker een schat van geld. Gij wilt deo majoor toch geen tele gram zenden, mevrouw, om hem te vragen, of gij- naar het bal kunt gaan." „Neen, ik vroeg het maar zoo," antwoord 1e leola op een flauwen toon. f Zij sloeg de klep van de schrijftafel dicht ca liet haar telegram in haar vloeiboek liggen. Zij was voornemens het af te zenden zoo niet van daag, dan morgen; zoo niet vóór het bal, da.n na het bal. Zij gevoelde, dat haar eenige hoop op Veiligheid en een rein geweten aan de zijde van haar eehtgenoot was. Zijl moest ginds, in dat on bekende land, naar hem toe. Zij moest naar hem toe, met of zonder zijn vergunning met of zonder zijin hulp. Zij wilde alles trotseeren, all&3 wagen, om bij dien getrouwen vriend en bescher mer te zijn haar eerste liefde haar braven, zelfverloochenenden, god vreezen den echtgenoot- Zij gevoelde, dat er voor haar geen andere vei'igt heid of bescherming op de wereld was. Zoo in gepeins verzonken, zat zijl in haar la gen armstoel bij bet vuur, met haar hoofd tegen de kussens leunende, terwijll de versnaperingen bij de thee, waarvoor Tabitha al haar bedreven heid in de kookkunst had aangewend om' ze" smok kel ijk te maken, onaangeroerd naast haar ston den, tot niet gering ©ergernis van de trouwe ziel, dat haar meesteres haar lekkere gebakjes geen recht deed wedervaren. Isola viel bijl het vuur in slaap, verkwikt door de warmte, afgemat door nachten, die slapeloos waren doorgebracht, door een onbestemde onrust gekweld het zich voor den geest roepen van toe vallige ontmoetingen en vriendschappelijke ge sprekken niet door vrees of wroeging, want eerst dezen dag had zij het gevaar van die toef- nemende vriendschap- ingezien. Eierst dezen dag wist zij wat zulk een vriendschap beteek ent. Zij was van louter uitputting in slaap gevallen en droomde koortsachtig. Die wilgen op den oever hadden haar dm Erl- könig in de gedachten geroepen de ballade, die zij bij baar eerste Duitsche lessen uit het hoofd had geleerd en die wilgen en die ballade wat- ren met haar droomen vermengd. Het was Martin i Disney, die op zijn roe over een donkeren weg 1 ree. eia zij- zat in den zadel voor hem en verborg haar gelaat tegen zijin borst, en de wilgen wenk- 1 tan -— zjj wiat dat die reusachtige armen haar dfjr-daad misdadig Handelden, wanneer zij éz'e me taalsplinters vierkante scherpe stukjes koper wel ke de ingewanden bedreigden, op de taarten 'ble ven strooien. In de laatste weken heeft de keu ringsdienst van Waren te Zutfem meermalen erva ren dat de voorraad blijkbaar nog niet verbruikt is en dat de grossiers probeeren het alsnog in den (bande! te brengen. Telgen, 3 personen, die goud en zilverzand verkochten aan banketbakkers is door ambtenaren van c' zeii dienst proces verbaal opge maakt. Dit moge tot waarschuwing strekken niet alleen voor dè v-ei joopers, maar ook voor de ban ketbakkers, die dat gevaarlijke goedje ong zouden willen gebruiken voor taartversiering, zegt de Tel. want ook zij Loop 1 dan de kans bekeurd te war den, waneer zij hun klanten wagen aan. het gevaar om een ingewandontsteking te brijgen. In Amsterdam heeft men een Pesthuis, niet wat men in den volksmond als zoodanig betitelt, want dan zou men moeten aannemen, dat de stad in hoofdzaak uit zulke huizen bestond. Neen Am sterdam is nog een huis, eigenlijk een groot ge bouw rijk, dat in vroeger eeuwen voor de verple ging van pestlijders werd aangewend. Gelukkig is het mogelijk gebleken om bij gemis aan patiën ten de bestemming te veranderen en was het in de laatste jaren nog slechts een toevlucht voor zwervenden en andere dakloozen. Het was bekend als „Jonker." Zag men 's morgens een bedelars- type op straat met gekreukelde kleeren gevolg yvan de verplichte ontsmetting in de inrichting dan zei men vaak tegen elkaar: kijk, die is bij Jonker geweest vannacht. Deze toevlucht voor dak* loozn-e was oud en bouwvallig, wat niemand ach ter deerde, omdat het gebouw tusschen moderne behuizingen eene-zijds en door een beboomde gracht anderzijds aan de blikken van voorbijgangers zoo goed als onttrokken was. Maar nu is het Pest huis plotseling beroemd geworden en weet ieder een, wat tevoren niemand wist, dat het gebouw een monument van groote historische waarde is. Het snoode plan was namelijk opgevat om dien ou-den bouw ten behoeve van een groot nieuw zie kenhuis af te breken en zooals het in de Laatste jaren meer gaat tosn het op afbreken aan kwam verkondigden technici -en historici dat het voorne men daartoe puur vandalisme was, want dat die oude keet een prachtstuk middeleeuwsche archi tectuur vertegenwoordigde. Men zo-u haast spijt hebben, dat men nooit bij Jonker geslapen heeft. B. en W. kropèn in hun schulp voor de protesten en ontwierpen een plan om het Pesthuis dan maar te behouden ign daarvoor in de plaats ten behoeve van het ziekenhuis 60 huizian te onteigenen en af te breken, wat milliaanien kostte. Alles terwille van een Pesthuis, -een kunstwerk, dat slechts zwervers en dakloozen het voorrecht hadden te aanschouwen. En in de deze week gehouden raads vergadering stelde een der leden voor om de be slissing voorloopig vijf aar aan te houden; in dien tijd zou de boel wel ingestort zijn, meende hij. De raad echter nam met 2220 stemmen het nog radicaler voorstel-GuLden (nomen sit omen) aan om het Pesthuis te slopen en daarmede eenige millioenen te besparen. We hebben ons over dat besluit verheugd. Toe te juichen valt het, dat men hier -en daar een zeer typisch of zeer mooi over blijfsel van vroegere bouwkunst tracht te bewaren wenkten, hoewel haar oogen verborgen waren en hij volgde. Hij reed spoorslags achter hen op een zwart paard. En toen veranderde de droom ook weer door herinneringen van Duitsche poëzie, uit de studiën van haar meisjesjaren in elen andere richting geleid. Nu was zij Leuore, en in de armen van haar dooden, minnaar. Zij voeldle zich door dien knokerigen arm den arm van den Dood omklemd. Haar zwierend haar vermengde zich met de manen van dat spookpaard. Zij was bij Lostwithiel in zijn armen - en zij waren beiden dood en beiden, gelukkig gelukkig dat zij bij elkander waren. Wat konden zij meer verlangen? „Vollbraoht, vollbracht isit unser Lauf! Das Hochzeitbette thut sich auf! Die Todten reiten schnelle, iWir sind, uir sind zur Stelle." Zij ontwaakte met een kil gevoel. Het vuur was uitgegaan. Tim lag in een rolletje aan haar voeten. De Angorakat keek ontevreden naar de asch in -den haard, en op de bovenkamer was Ta bitha aan het beredderen om het haar meesteres bij haar toilet zoo gemakkelijk en aangenaam mogelijk te maken. Isola schelde en Susan, het kamermeisje, bracht de lamp binnen. „Ik ben hier al tweemaal geweest, mevrouw," zeide zij; „maar gij waart zoo vast in slaap, en dus heb ik de lamp maar weer meegenomen." Isola keek op de pendule. Tien minuten Noor negenen, en om half elf zo uzijl mevrouw Bavn ham in de kleedkamer ontmoeten. Tien uur stond op het kaartje, en de nichten met dikke wangen waren koortsachtig bevreesd, dat alle verkieslijke dansers weggesnapt zouden zijm door die wijze maagden, die het eerst ten tooneele waren ver schenen. „Gij zult ons toch niet in de kleedkamer la!- te nwachten, mevrouw Disney?" hadden zij vrien delijk verzocht. Zou zij zich in balkostuum kleeden, en gaan 'Er was nog tijld genoeg om mevrouw Baynhim een briefje te schrijven en zich onder voorwendj- sel van ongesteldheid te verontschuldigen. De doktersfamilie zo uniet vóór half tien van huis gaan. Wat te doen? O, zij wilde hem nog/éénmaal zien éénmaal slechts in die schitterend ver lichte kamers, onder die menigte op een plaats, waar hij geen gelegenheid zou hebben om weer j zulke woorden te spreken alles te vergeten wat hij aan zijn eer en de hare verschuldigd was. maa!r Jat moet slechts eten zteer uitzonderingsgeval blijven, want de evolutie aller dingen blijft zich nu eenmaal handhaven en wij, menschen, moeten mee en nemen afscheid van hetgeen geweest is. Te genwoordig kan men het houweel niet meer in een oude muurklomp zetten, of er stijgt een ach en wee tegen zooveel vandalisme op uit den mond van scntimenteele oudheidkenners. Als men in ou de Hollandsche steden een modderig, stinkerig grachtje wil dempen, om aan de eischen van het verkeer tegemoet te komen, dan heeten de ontwer pers barbaren, die geen gevoel hebben voor de schatten, die hun door de historie zijn toevertrouwd En de eenigen, die zich om die schatten bekomme- ren, zijn een stelletje Amerikanen, die in een auto car vluchtig voorbijrijden, terwijl ze een vies ge zicht trekken en zich bepoederen of met reukwa ter besprenkelen om niet onwel te worden van de vieze luchtjes, die uit die schattig historische grachtjes omhoog stijgen. En de arme bewaarders der historische grachtjes buizien, tegen alle moder ne begrippen van hygiëne in, aan de stinkende watertjes in vochtige, met zwammen doorwoekerde woningen, geplaagd door ratten en ander gespuis. Behalve liet Amsterdamsche Pesthuis schijnt nog een ander gebouw door slopershanden te zullen vallen, het gebouw vaa de Communistische Partij Holland. Het merkwaardige is, dat de bewoner zelve hier da sloopers zijn. Deze communisten, die door de wereldrevolutie het heil aan de mensch- heid willen brengen, hebben op het oogenblik de handen vol aan de ravolütie in eigen gelederen. De oprichters der partij, da heeren Wijmkoopp en Van Ravesteijn, die in ongenade gevallen zijn bij den Russischen Czaar, pardon, bij de Russisfche Sovjetbestuurders ian deswege zich reeds het baan tje van Kamerlid ontnomen zagen, zij, hebben zich nog meerdere gramschap op den hals gehaald en moeten dus nog meer boeten. De heer Wijnkoop mag in de communistische vergaderingen meer als sp~eker optreden en Dr. van Ravesteijn is zelfs al lid der Partij geschorst. Tevens is het be stuur van da afdeeling Rotterdam door het Par tijbestuur afgezet an voor het lidmaatschap ge schorst. Zulke besluiten wordan onder communis ten natuurlijk niet zonder doorslaande argumen ten genomen, zoodat het dan ook geen verwor dering behoeft te wekken, dat na een bestuur vergadering ten huize van het Rotterdamsche oom munistisch_ aadslid van Burink een dael der stuurders zich in het gemeenteziekenhuis moest laten verbinden. De Rotte-damsche politieagenten, die bij achtervolging van een paar souteneurs en beroowrs een onschuldigen molenaar in zijn slaapkamer dool schoten, zijn vijgesproken. Er was niets' anders t; verwachten. Heal de rechtspleging leek ons trou wens in elkaar gezet om de publieke opinie te be vredigen, want een ieder kan bevroeden, dat deze politiemannen, wien opzettelijke doodslag of op zettelijke poging tot zware mishandeling was tui laste gelegd, slechts vrijgesproken konden word' Wie zou opzet zoeken achter zoo'n droevig gebeu ren. Dat alles neemt niet weg dat de beambten zeer roekeloos met hun wapenen zijn omgesprongen en dat zulken menschan vaak jonge lieden, de inspecteur w^s eerst 22 jaar oud niet genoeg omzichtigheid «1 geduld op bat hart kan worden gedrukt. Wapens vormen oen gevaarlijk! tuig de hand van jonge onervaren lieden, wat deze week ook voor den krijgsraad in Dien Bosch bleek, waar een jonge vaandrig terecht stond, die door In die volle balzaal zou zijl veilig zijn veilig zelfs voor booze gedachten. Wie kon aar denken als de dansmuziek in de ooren ruischt, te midden van schitterend licht en het flonkeren van juweelen? Ja, zij; vo unaar het bal gaan om de verschrik kelijkheden van dien akeligen droom uit haar hoofd te verdrijven. Tabitha kwam op dit oogenblik als een goed engel met een kop thee en een bord inet smake lijke sneedjes brood met kalfsvleeseh belegd. „Kom, mevrouw, ik laat u niet naar het bal gaan, als gij dit niet gebruikt. Watl bet vuur heelemaal uit en gijl hebt hier in de kou gesla pen Wat een loshoofd is die Susan toch! E zal het blad naar boven brengen. Er brandt een lekker vuurtje in uw kamer, en alles is klaii voor uw toilet. Ik moet mijlnheer Martin kunnen zeggen, dat er op bet bal geen mooier dame was da nzijin jonge vrouw." Zwijgend liep Isola de trap op naar de slaap kamer, die, met haar behangsel van een lichte stille kleur, haar photographieën, haar sierlijk neteldoeksehe gordijnen, liaar helder vlammend vuur, en haar toilettafel met glinsterend kristal en zilver, in het zachte, aangename kaarslicht een gezellig aanzien had. Zij1 liet zich van le versna peringen, die Tabitha haar gebracht had, teilte nen, en zich door haar kleeden, bijina alsof zli een kind was; en zijl kwam uit haar akelig" droom in de wakende, vroolijke wereld als schitterende gedaante met donkerblauwe oog® en een alba3te gelaatskleur, waar een bekoorlijk koortsachtig blosje op gloeide. De eenvoudig S* maakte, nauwsluitende keurs, met geplooid *rll over de zacht zwellende boezem, en de parelkle® van het satijln deed haar teere schoonheid voord®" lig uitkomen, terwijl de lange sleep met zwaï1 plooien van de prachtige-stof haar rijzige, slank gestalte een majestueuse bevalligheid gaf. Ha* eenig sieraad waren de chrysanthemums, waai ver Tabitha al de oranjerieën i.n den omt®1 had afgeloopen; want uit een zonderlings gf1 wilde zij het halssnoer van paarlen met een d'a manten kruis, dat het huwelijksgeschenk van haa echtgenoot was geweest, niet dragen. „Van avond niet, Tabitha," zeide zij; en Tab tha zag in die weigering de coquetterie van bekoorlijke vrouw, die de groote dames wilde W nen, hoe onbeteekenend diamanten naast jeug en schoonheid zijin. (Wordt ywvolgd)- Uit he bet slagei in dit bl; er te de; gen. Locs peeschen echter zij: jongste C heet, dat Ijjk roove hadden e pen als Bulgaarse Grieksche doening, antwoord zuchtig. komen, v f-r van pat land vredesver eieren en den 1 middellijk lire scha tusschenk Griekenla heeft Ita oordeel v kenland te zijn, y Bulgarije onbescha; Votkenbo orde zal Ook ir schillende bevechter ingewikk* daar een stelletje t schers zij In Syr genslag c dat ze n vraagd h pedojagei behartige sche Kal 'Syrië ree tie ex 69; schen tot militairen gen er 9 den die en die 1 land, dat talen?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuwe Langedijker Courant | 1925 | | pagina 4