iM
gen. Eeu conducteur, idie het erg druk had, door
die groote menigte, gooide het portier open. „In-
stappeo!" riep hij. Het was een kans voor Jackson
om te ontsnappen. Maar Jackson bewoog zich
niet want het lichaam van Burston voelde hij
dicht tegen zich aan, Burs tons hand lag op zijn
arm. Burstoas grijze doordringende oogen keken
hem strak aan. De trein vertrok weder. Tegenover'
hen was komen te zitten de 'heer Ilsomer, een
dnikpratehd bankdirecteurtje, dien hij kende.
„Goeicnmiddag. meneer Jackson,'' zeide Ilso
mer.
„Goeienmiddag!" Jacksons keel was droog en
schor en zijn hersens schenen niet te willen wer
ken.
„Erg mistig vandaag.
„Ja."
„U ziet er een beetje moe uit. Maar dat is ook
jullie gewoonte, jullie groote mannen werken ook
dag en nacht door." Jackson moedigde de con
versatie niet aan, zoodat Ilsomer ophield met
prateo. Hij was besloten tot het volgende station
te wachten. Er moest hulp te krijgen zijn .om
uit dezen verschrikkelijken toestand te geraken.
Er waren mensehen genoeg, die in staat zouden
zijn, hem te redden. Hij wierp een zijdelingschen
bhk op Burston en verschoof een weinig. Slechte
eeu centimeter of twee, doch het was een begin.
Iets raakte zijn dij, een aanraking, die buitehge-
wcon licht was, doch zoo scherp als de dood1
zelf. Jackson voelde, dat zijn hoofdhuid zich
strak trok en dat zijn haren overeind gingen,
staan en het zweet kwam hem op het voorhoofd.
De trein stopte en vertrok weder. Hij merkte
plotseling, dat Ilsomer hem iets vroeg en hij
antwoordde werktuigelijk.
„Ziek? Nee, alleen maar een momenteele dui
zeling. De warmte, denk ik." „Ja, de ventilatie
in die treinen is ook zoo slecht," zeide Ilsomer.
Toen sprak Burston. Mijnheer Jackson en ik gaan
sameu naar Ad-distoke." „Don is het maar goed,
dat jullie in Londen den sneltrein hebben kun
nen nemen, want wij zijn nu al twintig minuten
te laat," antwoordde Ilsomer. Jackson had ver
geten, dat er geen stopplaats meer zou zijn vóór
Esher. Zijn kansen om te ontsnappen verminder
den zieuderoogen. Lichten schitterden in de ver
ten en verdwenen weder in den mist. De trein
donderde over wissels heen. Zij zouden binnen
vijf minuten in Esher zijn. Burston keek naar
Jackson en glimlachte.
Daar was Esher. De trein stopte. De coupé liep
leeg op Ilsomer na, die aan het volgende station
zou uitstappen en die, zooals Jacksons half ver
sufte brein eindelijk begreep, begonnen was aan
een lang verhaal, dat erg grappig moest zijn,
maar dat de „pointe" miste, over iets, dat eens,
jaren geleden, gebeurd moest zijn in eenzelfden
dikken mist als er thans hing. Jackson werd
meer en meer ongeduldig. Hij wilde alleen zijn
met zijn vijand. Ilsomer, die toch als bondige-
noot niets waard was, werd een hindernis voor
hem.
„Goeden avond," zeide Ilsomer toen de trein
wederom stil hield en Jackson was dankbaar,
dat hij vertrok. Niemand anders kwam de coupé
binnen. Plotseling, terwijl de locomotief nog bezig
was vaart te zetten, zwaaide Jackson heen en
weer en viel met een bons tegen de tegenover
staande bank, waar hij onbeweeglijk bleef liggen.
Burston stond op en bleef staan wachten. Zijn
oogen hieven voortdurend op den man gericht.
Toen diens lange armen naar voren vlogen en
zich om zijn knieën sloegen lachte hij en trok
ze er terstond van af. „Ik heb een beetje te veel
in de medische wetenschappen geploeterd, om
me door zco'n armzalige imitatie van een bezwij
ming voor den gek te laten houden. Iemand, Hie
flauw valt heeft niet zoo'n gezonde huidskleur
al su, meneer Jackson. Sta op! Neen? Dan zal ik
u eens een handje helpen." Met een vlugge bewe
ging haalde hij een dikke perkamenten enveloppe
uit den binnenzak van Jacksons jas. „Diat is het
contract, niet? Juist en in duplo."
„Geef terug! Dief, schurk!"
„Dadelijk, mijnheer. U kunt beter weer gaan
zitten, is 't niet?"
Hij legde een hand op Jacksons schouder. Jack
son, vol stof en met verkreukt costume, strom
pelde naar zijn plaats terug. Burston ging weer
op zijn oude plaatsje zitten. Hij haald eeen vul
pen uit zijn zak en, na het contract opengevou
wen te hebben, begon hij te schrijven. „Ik maak
er eeu kleine verandering in," zeide hij. „Wan
neer uw zenuwen weer geheel in orde zijn, zult
u het moeten parafeeren."
„Wat, wat is het voor een verandering."
De 100 pond, die er in staan, als prijs voor
de overname van den boekwinkel, heb ik veran
derd in 2000 pond. U kunt een cheque voor dat
bedrag uitschrijven ook terzelfder tijd.
„Dat is roof dat is niets minder dan dief
stal!"
„Integendeel ik hen juist bezig doodeen-
voudigen diefstal en roof te verhinderen! Bent
u klaar om te schrijven?"
„Neen, verd
„Het zij dan zoo. Het spijt mij. Van den an
deren kant ik weet niet of die doorns ooit een
man van de aarde hebben weggevaagd, die meer
verdiende weggevaagd te worden, dan gij
„Geef mij de pen; ik zal teekenen."
„Uitstekend! Maar u moet me niet kwalijk
nemen, dat ik mijn hand op de uwe houd, ter
wijl ge schrijft ik ben nogal soeptisch, weet
u!"
Het contract werd veranderd en de cheque
uitgeschreven. Burston stak beide in zijn zak.
„Wij zijn bijna in Addistoke," zeide hij, „waar
wij, naar alle waarschijnlijkheid afscheid van
elkander zullen nemen. Ik zal naar de eigenares
van den boekwinkel gaan, en deze dame vertellen,
dat u door den mist opgehouden zijt en dat ik
in uw plaats gekomen hen. Het duplicaat van het
contract zal hedenavond, voorzien van haar han.l-
teekening, per post aan uw kantoor worden ge
zonden; de cheque zal morgenochtend aan haar
worden uitbetaald."
Jackson zeide niets. En ook toen de trein aan
het station Addistoke stilhield, zeide hij nog
geen woord, doch stond stijf op en ging naar het
portier. „Nog een ding, voor wij van elkander
gaan," zeide Burston. „En idat is dit. Als u een
poging waagt om de uitbetaling van deze cheque
te verhinderen of op een anldere wijze aan de ge
volgen van het thans door qji geteekende con
tract te ontkomen, dan zal ik zorgen, dat ge
heel Londeu het verhaal te weten komt. En ge-
hee 1 Londen, dat ervan hóudt een goede grap
te hooren daar veel meer van houdt, dan van
een zekeren meneer Jackson zal lachen, tot het
niet meer kan. Want er bestaat geen plaats op
de wereldkaart, die Piragua heet en wat de
doorns betreft
Uit zijn zak haalde Burston een klein dury
papierklemmetje.
„Dit raapte ik op, toen gij beiden gisteren
het restaurant verlaten hadt," zeide hij ernstig.
„Ik denk. dat het van een uwer papieren ge
vallen is. Omdat de punt er van zoo scherp was,
kwam ik op het idee... Goeienavond!"
Levenswijsheid!
Hoewel men het ergste weet, tóch het beste
te blijven gelooven, zoo weinig mogelijk te ver
wachten en zooveel mogelijk te geven dat i*
een uitstekende basis, waarop men gemoedsrust
en blijmoedige levensbeschouwing bouwen kan.
Wij kunnen meer vruchten plukken van de
kritiek onzer vijanden, dan van de vleierij onzer
vrienden; de eerste kan vaak bijtend zijn, doch
houdt ons wakker de andere verdooft en wij
slapen in.
Niet altijd geestig - toch om te lachen
Veiligheid1 voor alles.
Boer: (tot apotheker) „Nou, schrijf nou duide
lijk op die fleschjes wat voor mijn vrouw is en
wat voor mijn koe. Ik zou voor geen geld van de
wereld willen, dat er iets met die koe gebeurde."
O!
Hechter: „Hoe dikwijls ben je voor het ge
recht verschenen?"
„.Maar eens, edelachtbare."
„Hoe lang is dat geleden?"
..Zoowat twintig jaar geleden."
„Hm. Dat is tenminste niet zoo erg slecht,
dan. En heb je in dien tusschentijd geen over
tredingen begaan?"
„Heen, edelachtbare."
„Waar ben je geweest?"
„In de gevangenis!"
Het nut van Esperanto werd dezer dagen wel
op aee rbizondere wijze gedemonstreerd. Onze
foto geeft namelijk weer de Hongaarsche mu
1 ziekleerares Schonay, die eenige jaren geleden op
een Esperanto con gres te Salzburg kennis maakte
met den Engelschen advocaat Coleman uit Strea
j tnam. Zij konden zich slechts door middel van
j deze internationale taal aan elkander verstaan
j baar maken, doch dit lukte zoo wonderwel, dat
i zij besloten zijn te gaan trouwen. Hierboven het
bruidspaar.
Humor in Beeld
Bovenstaande photo vertoont Koning Alexan
der van Yoegoslavië, die momenteel incognito te
Parijs vertoeft, met Fransche Officieren in ge
sprek bij zijn bezoek aan President Doumergue.
Verscheidenheid
Lang niet iedereen houdt er hetzelfde oordeel j
op na, wat de bokssport betreft. Djc .een vindt
)het een ruwe, onaangename en weinig verhef
fende bezigheid, om elkander gezicht en lichaam
bont en blauw te hameren; .een ander daarentegen
liefhebber van die sport, beweert, dat er niets
mooiers bestaat, dan het aanschouwen van een
goede boksmatch. De laatste redeneert, dat beide
tegenstanders er den tijd voor genomen hebben,
hun lichaam door training tot zoo'n staat van
kracht en gezondheid te brengen, dat een paar
onderhuidsche bloeduitstortinkjes hun geen kwaad
zullen doen. Hoe het zij wanneer men de ver
slagen leest. v.au de bokswedstrijd, welke tussehen
Gene Tunney en Jack Diempsey heeft plaats ge-
liad, moet men toch constateeren, dat ,al is het
aantal der tegenstanders van de bokssport groot, j
het getal voorstanders evenmin gering te schat- j
ten is, als men eens rekent, dat de toeschouwers
meer dan 5.000.000 gulden aan entrees hebben
betaald. Het is wel eens aardig, te zien, wat oen
Amerikaansch journalist van grooten naam voor
opmerkingen ten beste geeft over de beide kam
pioenen, zoowel als over den promotor van het
gevecht den heer Tex Rickard. Uit die opmer-
xkingen blijkt, dat hij het met de wijlze van doen
va nlaatstgeuoemde nu ook niet ten eenënmale
eens is. „De toestanden in de bokssport," zegt hij,
„zullen nooit verbeterd worden, zoo lang Tex
Rickard de autoriteiten op het gebied van die
sport, te ringelooren, aan de politieke touwtjes te
trekken om ziju eigen zak te spekken en het pu
bliek voor den gék houdt. Rickard begon zijn
loopbaan als „bar-keeper" (een soort kroegbaas)
en bezitter van een speelhuis. Hij heeft het klaar
gespeeld de koning der promotors te worden door
alle mogelijke geoorloofde en ongeoorloofde „hand
grepen''. Het gevecht, dat hij tussehen Dempsey
en Tunney organiseerde, leverde den verliezer
Dempsey 700.000 dollar op, den winnaar Tunney
300.000 dollar en Tex Rickard kreeg voor zijn
ondernemingsgeest de kleinigheid van een dik
half millioen dollar. Wie betaalde alles? .Jan
Publiek
Rückard, die leerde „gouddelven" in de oude
dagen van Alaska, heeft geen enkele aanval op
de beurs van het publiek nagelaten. Verscheidene
duizenden dollars verdiende hij extra aan den ver-
xkoop vati het recht van uitzenden per radio
nog heel wat duizenden meer zal hij verdieneiy
aan de bioscoop-meuschen, die het alleenvertoo-
ningsrecht van den wedstrijd hebben gekocht. Het
leven van duizenden en duizenden bracht hij
in gevaar door aan een petroleum en benzind
Mij. het recht te geven (natuurlijk tegen behoor
lijke betaling) om met een vliegmachine zoo laag
mogelijk bovea het overvulde stadion te vliegen.
Eq hij zag bovendien nog kans om er nog eenige
duizenden bij in de wacht te slepen, door het
recht van bedrukken van de achterzijde der
plaatskaarten te verkoopen aart de een of andere
sigarenfabriek, die daarop een van hare merken
lanceerde. Bovendien was het systeem van plaat-
senverkoo pheelemaal „zuiver" op papier
Tex Richard liet mensehen, die kaarten hadden
voor de 11e rij en dienovereenkomstig hadden be
taald, rustig plaats nemen op de 50e rij. Intu«-
schen waren de kaarten van de 11e rij natuurlijk
nogmaals en nog heel wat hooger verkocht ook.
De „plaatsen" bestonden uit een plank van 35
c.M. breedte. Kortom Tex Rickard heeft zich
niet erg sympathiek gemaakt in Amerika met de
wijze, 'waarop hij dezen wedstrijd geregeld heeft.
Het slot van de opmerkingen van den bovenbe
doelden journalist is: het zou goed ziju, indien
alle kranten zich vereenigden om den heer Ric
kard gezamenlijk den „knock out" toe te die
nen, zóó, dat hij voor altijd uit alles wat met de
bokssport in verband staat, verdwijnt; dan kan de
bokssport er misschien nog op verbeteren. Zóó
echter niet.
Tennismania.k (tot overwonnen inbreker): „Zeg,
heb je wel in de gaten, dat ik dat alles gedaan
heb met een dubbel bespannen stalen racket?"
Zijn moeder: „Kook je altijd dingen, waar hij.
van houdt
Zijn vrouw: „O, we hebben een heel wat beter
systeem. De afspraak is, dat hij houdt van wat
ik kook.''
Vrouwenrubriek.
Kantversiering voor Ondergoed
Vrouw: „Een spijker in den band? Zie je wel,
dat- is nou net weer iets voor jou. Jij kijkt ook.
nooit waar je gaat!"
Wenken voor de Huisvrouw.
Een dienblad van lichtgekleurd eikenhout, dat
door het gebruik veel geleden heeft en gevlekt
is, kan men soms nog aardig ophalen door het.
eerst goed af te wasschen, daarna flink te wrijven
met warm bier, tot alle vlekken verdwenen zijn
en het dan flink in de boenwas te zetten. In de
meeste gevallen is na deze bewerking het blad
weer keurig opgeknapt.
De nieuwe mode, om kant te gebruiken als
versiering voor ondergoed, doet zijn invloed reeds
gelden op het ondergoed voor kinderen en de laat
ste modellen in de winkels toonen een teruggang
naar de druk bewerkte versieringen van eenige
jaren geleden. Natuurlijk zal het ondergoed on
zer kinderen niet zoo versierd zijn als ons eigen,
maar het is niet waarschijnlijk, dat zijl ons alle
versieringen en kanten zullen laten houden, ter
wijl zij tevreden moeten zijtn. met een gekleurd
bandje en een recht streekje. Zij zullen zeer zeker
een stevig standpunt in deze aangelegenheid in
nemen en opdat er geen „onaangenaamheden"
zullen ontstaan, hebben de machten der mode ooi
voor kinderen een aardige versiering van het
ondergoed ingevoerd. De modelletjes zijn ook een
beetje veranderd. Door de nieuwe wijdere rok
I ken, moet het ondergoed ook een beetje wijder
zijn en pantalonnetjes en onderrokjes zijn tamc
j lijk Tuim, hoewel de lijfjes nauwsluitend blijven
1 Het eerste van onze beide afbeeldingen, No. 1166,
vertoont het zeer aantrekkelijke van een com-
binaison, welke bestemd is voor winterdracht en
gemaakt is van zeer fijn wit flanel Het lange
lijfje zit strak, maar de pijpen van 'de pantalon
zijn zeer ruim eu afgezet met kant evenals de
hals en de armsgaten. Knippatronen zijn ver
krijgbaar onder opgave van No. 1166. Men ge
lieve den leeftijd aan te geven; de combinaison is
geschikt voor meisjes van 1115 jaar. Kosten
55 ets.
Effen wit batist is de stof, waarvan het aar
dige nachtjaponnetje gemaakt is, dat i9 afgebeeld
onder No. 1167. Het gaat vanaf de schoudert
recht naar beneden en is aan den hals afgewerkt
met kleine opnaaiseltjes. De V-vormig© halsuit
snijding is versierd met Valenciennes kant even
als de ingezette mouwtjes. Knippatronen zij»
verkrijgbaar onder opgave van No. 1167. Leef
tijd van 1016 jaar.
Kinderrubriek.
MAUW EN KNOR. OP REIS.
Toen Mauw en Knor hoorden, dat zij met
den Veldwachter mee moesten sprong Mauw snel
in een boom en Knor rende uit alle macht iveg.
De veldwachter achtervolgde hem en toen Mauw
weer uit den boom naar beneden lew-am, was Knor
nergens meer te zien. Mauw begon te huilen en
riep: „Oh, arme Knorretje, waar ben je? Wat.
moet ik nu alleen beginnen!"
Toen Mauw geen antwoord kreeg ging hij aan
den 'kant zi.tten en begon nog veel harder te hui'
len. Maar opeens klonk een stem achter hem)
„Wat is er Mauwtje? Waarom zit je zoo te hui
len jEIn toen Mauw opkeek zag hij zoowaar het
uitjesmannetje weer!
