Kinderrubriek.
PECH.
De bezoekers: „Goal!"
Aanvoerder van de thuisclub: „Das vuil. Onze
keeper is net op de kerktoren gaan kijken of 't
nog geen half time is." Passing Show"
LEVENSLES.
„Pa wat is een echo?"
„Het eenige ding op de wereld dat een vrouw
beletten kan het laatste woord te hebben."
Hij: „Reuze-kanjer van een maan, wat?"
Zij: „Doe niet zoo sentimenteel?"
EEN WEDLOOP MET HANDKARREN
EEN NIEUW SOORT KANON.
BEZINT EER GIJ BEGINT...
gevolgen van lichamelijke opvoeding.
Eagle".
Te Parijs is een zeer bijzonderen wedloop
gehouden, n.l. een, waarbij de deelnemers een,
handkar moesten voorttrekken. De wedstrijd
was georganiseerd door de Academie des Beau
Arts en het vertrek vond plaats op de Place;
de l'Óbservatoirehet eindpunt was in de Rue
Bjonaparta.
Te Schenectady een plaatsje in den staat
New-York heeft men proeven geijomen met
een zoeklicht-projector, welk instrument in
staat is om schrift en beelden in het luchtru,iirj
uit te zenden. De uitvinder d'Arcy Ryan --t»
behaalde met zijn demonstraties een groot suc
ces. Men is reeds begonnen met .kanonnen"
te produCeeren die een draagwijdte van 8 K.M.
hebben
TRAVERSER RE PARIS!
Patroon: „Wel allemachtig, je staaf daar al
vijf minuten zonder een woord te zeggen. Waar
wacht je eigenlijk op?"
Jongste Bediende (uiterst zenuwachtig]: ,,Eh
op U... eh... of U mij misschien verhooging van
salaris wilde voorstellen."
Onderwijzeres in de tweede klas: „Waarom)
n het verkeerd als ik zeg, ik heb weggegaan?"
Nummer 1 van de klas: „Omdat tt hier ge
bleven bent, juffrouw."
Dienstmeisje, dat ademloos de slaapkamer
van haar zeer aristocratische „mevrouw" komt
binnenloopen„O, tieve hemel, meVrouw, de-
eetkamer staat in brand!"
Mevrouw: „In dat geval kan je mijn ontbijt
voor dezen keer wel hier opdienen!"
BOB EN MOP IN DROOMLAND.
d - I
Maar de draaimolen ging al sneller en snel
ler en toen eindelijk het gevaarte stil hield
en, de paarden hun vaart verminderden, was
ook l^ob's dróóm plotseling weer verdwenen.
„Bob, wat was het voor een droom?" vroeg
Mop. „Ik kon het niet zoo goed zien, maar ik
weet zeker dat het mij(n droom was en nu zie
ik hem niet meer!" De paarden stonden stil'
en dt arme Bob stapte af. Zijn gezicht stond
in het geheel niet vroolijk; de teleurstelling was
ook wel groot voor hem. Maar opeens zei Mop:
„Ik weet wat. We moeten in een schommel-
Iv,otie gaan zitten, dan kunnen we noch veel
verder zien!" „Dat is een prachtig idee," vond'
Bob. De clown betaalde weer met een knak
worstje en vlug klommen de kinderen in eeni
schommelboot. Zij schommelden al hooger en
booger, zoodat Mop er wel wat zenuwachtig
van werd. „O, Bob, niet hooger," gilde zij,
hou at op!" Dat kan ik niet meer", schreeuw
de Bob terug en cj'e volgende minuut... vloog
de schommel over -den bovenlat!
Verscheidenheid
Het voortdurend krijgsvoeren, waartoe Na
poleon zijn legers verplichtte, verdunde in om-
ugnschte mat? de rijen zijner officieren en niets
was dan ook logischer, dan dat de dagelijks
voorkomende tweegevechten om dikwijls kin
derachtige en belachelijke twisten tot een mi
nimum beperkt werden. De maarschalk Comte
du Brassis had de speciale opdracht ten streng
ste tegen de duellanten op te traden. Hoe
hij zich van dien opdracht kweet, blijkt uit
het volgende. Op zekeren ochtend sprak hij'
ct& aan hem ondergeschikte officieren welke hij
om zich heen verzameld had toe on zeide o.a.
„Feitelijk heb ik tegen het duelle-eren niets
in ti brengen, maar ik stel het op hoogen prijs,
dat l' mij bij het voorkomen van een tweege
vecht telkens even van Uw plannen mededee-1
ling doet en mij dan tevens den grond der,
onecnigheid doet kennen,."
Daags daarna kwamen reeds twee officieren
in zijn tent. Zij wilden elkaar bekampen om
dat zij getwist hadden over het feit of Maria,
Antoinette al dan niet geschminkt-door het
leven ging. De generaal fronste de wenk
brauwen en n\et zijn bekende barsche stem
liet hij zijn opinie hooren. „Ik vind den grond
voor uw twist inderdaad hoogst ernstig en
ik zou u dan ook raden met het duel niet te
vrachten. Laat het morgenochtend plaats vindemi
en - mijine Heereai ik reken er op, dat U
hel niet als een kinderspel beschouwt."
Den volgenden dag echter ontmoette de ge
neraal de beide officieren J?iji de parade. Hoogst,
verbaasd trad hij op den eerne toe en vroeg:
„Waarom hebt U niet geduelleerd?" De offi-.
cier ecter, wees op zijn arm,' welke in verband'
gewikkeld was en sprak trotsch: „Mijn arm
bewijst, dat het emst was." Weer fronsten zich
de wenkbrauwen boven de fonkelende ooge-n
en en thoogste verbolgen sprak de generaal
„Om zulke beleedigingen laat men zich geen'
wondjes op den arm krassen. Ik verwacht,
dat U een duel wat ernstiger opvat, als D'
tenminste nog weet wat eer is. Ik hoop er
nader van te hooren."
Bij het tweede duel ontving een der offi
cieren een wonde, welke hem voor zes weken
op h;t ziekbed wierp. Gedurende zijn ziekte:
werden andere duellanten door dea generaalj
verzocht hun twisten uit te stellen tot het oer-.
ste geval uitgevochten was. Toen eindelijk de-
gewonde officier voor den eersten maal weer
uitging gesteund door den arm van zijn)
tegenstander kwam de generaal hen tege-,
moet. Woedend' voer hij tegen hen uit: „Ik
zal u morgen ten aanhoore t an het geheele
regiment voor aartslafaards verklaren, indien;
u aan deze gruwelijke zaak geen einde maakt.
F; n van U beiden moet op de plaats blij|ve|n.
F en ciuel is geen narrenspel." Dien volgenden
morgen togen de beide officieren wederom
naar den kampplaats, maar ditmaal hadden zij
den wenk begrepen en hun laatste moed bij
een rapend, staken zij elkaar den degen. In.
het lijf.
Sindsdien behoorden de duels om allerlei
pietluttige ruzietjes in Napoleon's leger tot het
verledene.
Zwemmen dwiars door Parijs be teekent niets,
maar te voet, dat 's een kunststuk!
„L'Oeuvre".
Man: „O, ik vind het best dat je hier aard-
beien wil planten, als je maar zegt, wie van ons
ze moet plukken. Laten wij toch liever fram
bozen nemen, die groeien tenminste wat hooger,
op!"
Gastheer: „Wel, hoe vind je deze sigaren?
Ik heb ze van een vliegenier ten geschenke
gekregen."
Gast: Zoo!! Gebruikte hij ze om rookschrift
te schrijven?"
ALS EEN VROUW IETS NIEUWS MOET
HERBEN!
De dame: „Ik kan die roode man tol beslist niet
meer aan."
Haar echtgenoot „En ik zo uniet weten waar
om niet?"
De dame: „Nou.... eh.toen het laatst
zoo mistte, hebben vijf menschen geprobeerd een
brief in mijn mond te stoppen."
