m\
Kinderrubriek.
„Je vrouw zegt dat je niets voor haar verbor
gen kunt houden."'
„Weet ze veel. Ik houd op het oogenblik vier
liter voor haar verborgen onder mijn vest lü j
ONDER INTELLECTU EE LEN
„Ons apitaal is intellect en schoonheid..
en daar kunnen ze geen belasting van heffenl!"'
HACHELIJKE TOESTANDi
„Vrouw, dit is mijn laatste pijp tabak. Ik ben
bij den dokter geweest en hij zegt dat ik het
rooken onmiddellijk moet staken. Eén van mijn
longen is al verloren"
j! I Zij sidderde en haar lief gelaat werd doodsbleek
i 1 „Manlief," fluisterde ze, „kun je het nog niet
een poosje volhouden tot je die 500 bons uit de
tabakszakjes bij elkaar hebt waar ik een naaima
chine voor kan krijgen!"
EEN NIEUWE MANIER VAN SLEEPEN.
Het Amerikaansche oorlogsschip „Arizona" werd
door de sluizen van het Panama-kanaal getrokken
door middel van twee locomotieven, welke langs
de beide oevers reden Het schip was te zwaar om
op een andere manier gesleept te worden, terwijl
gebruik van eigen kracht uitgesloten was.
BOB EN MOP IN DROOMLAND.
Ee kinderen hielden zich krampachtig aan
den schommel vast en vielen er gelukkig niet
uit. Langzamerhand verminderde het bootje zijn
j vaart en toen hij eindelijk een beetje van den
i schrik bekomen was, riep Bob: „Waar zijn we
toch naar tof gevlogen? Waar is de kermis ge-
bleven?" Mop keek ook eens rond en ja, hoor;
de tenten, de draaimolens, alles was verdwenen,
en toen de kinderen uit den schommel stapten
verdween ook deze plotseling.
Zij stonden nog wat verbaasd te kijken, toen
zij plotseling een mannetje op zich af zagen ko
men, zoo vreemd als zij er nog nooit een hadden
gezien. Het ventje droeg rare, nauwe kLeeren en
hij had geen kousen en schoenen, maar het geks tie
van alles was dat hij op zijn handen liep. Hij liep
vlug op de kinderen toe en toen hij bij Mop ge
komen was stak hij haar zijn voet toe en vroeg
lachend: „Hoe gaat het?"
„Waar, meneer?"
„In den draaimolen."
Gids: „In deze kamer sliep Jacoba van'Beie
ren.'
Yankee: „Very interesting. Speelde ze v<x>r
de Paramount of voor de Fox
Wij geven hier een foto van Anatol Josepho, de
uitvinder van net in Amerika thans zoo populaire
automatische foto-apparaat. T>ot voor kort onbe
middeld, rekent men hem thans onder de dollar
koningen.
Momentopname van een voetbalvlegel die op
het- punt staat zich op een scheidsrechter te wer
pen.
BIJ HEN COIFFEUR.
„Stel je voor kapper, ik heb daarnet een paar 1
gezien met een houten poot!"
Meneer Jansen: Zoo. Meiei, ken jij die belasting
ontvanger zoo goed?
Meneer Meier: Dat wil zeggen, hij correspondeert
nog al druk met me.
Tom: Waarom vertelde jij eigenlijk aan Wim dal
ik een gek was?
Bob: Neem me niet kwalijk, ik wist niet dat
het een geheim was.
DE GIERIGE SCHOT.
De bedelaar: „Geef me een kwartje voor een
bed, asjeblieft."
De Schot: „Nou misschien maar laat dat bed
eerst 's kijken!"
wint wegens 4 tegen 1.
*ii
ANATOL JOSEPHO.
„ZIJN ONGELUK."
Oude dame: lk sta verstomd te moeten zien, dat
zoo'ii groote, zware man, moet bedelen.
Bedelaar: Mijn figuur is juist mijn ongeluk, me-
vrouw. Ik bespeelde vroeger de groote trom, maar
ik werd ontslagen, omdat ik tenslotte nooit meer
in het midden kon slaan.
HET EERSTE WERK.
Mevrouw: Marie, het wordt zoo langzamerhand
tijd voor de voorjaarsschoonmaak. Waar wil je
het eerste mede beginnen?
Marie: Natuurlijk met mijn dienst op te zeggen.
Inbreker: (tot op een stoel vastgebonden heer
des huizes): Als je -het lef hebt nog een keer te:
niezen, sla ik je hoofd door den muur. M'n baan
tje is al gevaarlijk genoeg. Denk je dat ik zin heb
ook nog de griep op te loopen?"
