De rustige pints
ALLERLEI
LEVENSLUST
Violenazijn
Vul ©en flesch voor de helft met viooltjes en
giet er azijn op. Dieze wordt blauw, neemt den
geur der viooltjes aan en wordt een welriekend
en verfrissehend waschmiddel.
Koffie- en thee kannen reinigen.
Van binnen bruin geworden koffie- en thee-
kannen maait metn bet "best schoon met soda
water of verdund zoutzuur.
Nieuwe polten uitkoken.
Om te voorkomen, dat in nieuwe potten ge
kookt voedsel er naar smaakt of dat het zwart
wordt of blauw, kookt men de pot uit met de
aardappelschillen Somtijds moet men dat her
haaldelijk 'doen.
Niet met den neus in de boeken.' Geniet van dat er een mierensoort is, die bij regen
wat liet leven biedt op zijn beste, volste tijden, weer een parapluie van blaadjes draagt en
l>an vinden we, wat de schrijver vond van dat
lied; dat wij in hel begin aanhaalden, namelijk I dat de Duitsche taal beschikt over onge-
de ware veer 150.000 woorden? en
„Lust om de hand aan den ploeg te slaan,
Lust om den brave ter zijde te staan,
.Lust. in de wereld, en Die haar schiep,
Dit er ook mij tot mijn werkkring riep".
Kort en bondig
dat sparren ongeveer 300 jaar oud kunnen
worden? en
i
dat hooge ambten groote mannen groo-
I ter en kleine kleiner maken? en
dat het sigarettenverbruik na den we-
reldoorlog met 100 percent is toegenomen
Bestuurder: „Deze frissche lucht, In een open
wagen is precies hetzelfde als een flesch je medicijn.
Vriend: ,JE-e ja, maar geloof je ook niet dat
de flesch een beetje te hard schudt?"
'Passing Show.)
Frise.h als de morgen, zijn kracht bewust.
Stroomt door mijn ad'ren de levenslust.
Nu, in het beste deel van 't jaar, nu alles leven
is en overal de goddelijke natuurkracht zich op
haar best toont, nu hebben we levenslust. We
voelen in ons clen Pallieter; verheugd van te mo
gen en te willen leven, blij om de vette aarde
en de wijde luchten, om het groen eu de boomen,
om alles wat leven is. Levenslust bruist in on-;
met wijde, sterke golven, en stuwt ons voort,
blij en vol genot.
Maar met den winter trekt weer de kou onze
ziel binnen en we worden aangegrepen door den
dood. We voelen in de natuur en in onu hart „de
schemering van den dood" rondwaren. In den
zome rgrijpen we het leven met beide handen aan
en we genieten er van omdat het goed is, het te
leven, 's Winters piekeren we er over. We zoeken
en grabbelen in diepe vraagstukken en systemen,
we vinden zoogenaamde oplossingen in allerlei
„ismes". We zoeken naar clen zin des levens,
worden voor een korte poos bevredigd, en zoeken
dan weer verder. Zoo blijven we in den wintertijd
van-ons leven bezig, zonder resultaat te bereiken.
Maar waarLoe zouden we eigenlijk naar den zin
des levens zoeken, naar de oplossing van het
levensraadsel. We vinden immers toch geen op
lossing? Laten we het laven nemen zooals het
is Daarvan is de zomer het symbool, geeft deze
de hoogste levenswijsheid. Met filosofie komen
ifre er _niet. Wanneer we toch naar het wereld
systeem zoeken, komt daar Pallieter en voegt ons
toe: „Gij wilt 'ne schat in e vogele kereke ge
vange zette".
3)
„Neen, neen," antwoordde mevrouw van dei-
Oost. „Het lag natuurlijk aan mij.
„JJuist,' ging de directeur voort, v„en ik
wensch, dat dat anders wordt. Wanneer men elk
jaar weer naar dezelfde plaats terugkeert, dan
leert de ondervinding toch, hoeveel men in die
plaats .voor levensonderhoud noodig heeft. Of
komt het misschien, clat ik er te weinig voor
uittrek
„O neen," antwoordde mevrouw van der Oost.
„het is wel genoeg. M,aar als ik alles moet op
schrijven, dan komt het zeker niet uit. Ik zou
misschien met minder geld kunnen rondkomen,
als ik niet moest opschrijven. Ik zou op zoon
manier ook niet rondkomen, al had ik een mil
lioen."
„Irene," zei de directeur en sloeg met zijn
vingertoppen hard op tafel, „je moest je scha
men, zooiets ongerijmds te zeggen.
Zijn vrouw echter lachte. Paul keek zijn moe
der aan. Haar wangen hadden een kleur en haar
lachen gaf aan het gezicht een pijnlijke uitdruk
king. „Zoo ben ik nu eenmaal,"' zeide ze. „Het
is jammer, dat, toen wij ons verloofden, ik geen
examen in het rekenen voor je afgelegd heb.'
„Irene,"1 zei de directeur weer, „ik verzoek
je over ernstige dingen ook ernstig te spreken.
Je tegenzin in getallen, dus in orde en duidelijk
heid, is mij onbegrijpelijk, want getallen zijn
orde. en duidelijkheid. Zij zijn ons geestelijk ge-
Weten ,onze geestelijke reinheid. Als ik mijn
omstandigheden met getallen overzien kan, dan
heb ik een vasten grond onder mijn voeten.'1
„Rn ik vind," zei mevrouw v. d. Oost, „getal
len zijn eveneens nauwe schoenen, zij bederven
ons leven. Het lijkt mij, alsof elk getal, clat ik
in mijn huishoudboek opschrijf, mij veel gold
wegneemt."
De directeur stond op en begon in 'de kamer
heen en weer te loopen. „Ongelooflijk,"- zuchtte
hij, „maar dat is het, niet helder zien, liever in
het donker tasten, uit vrees een onaangename
waarheid te ontdekken Oyer alles heenglijden,
VOOR EN UIT DiB ZAKENWERELD
Indien iets de moeite- waard is en behoort t,a
worden gedaan, begin er dan aanstonds mee. Hoe
langer ge wacht, hoe meer ge verliest.
De ontdekking van de meest, eenvoudige din
gen, schijnt zeer moeilijk voor den menschelijken
geest Hoeveel eenvoudige dingen omtrent zaken
moeten nog ontdekt worden ,die we 20, 50 of 100
jaar geleden hadden moeten ontdekken.
Een heeleboel menschen vragen om raad, maar
wat ze werkelijk noodig hebben, is geld.
Zakenmenschen zijn niet verlegen om sluwe
menschen, wat ze noodig hebben zijn betrouw
bare menschen. die resultaten kunnen bereiken.
Met crcdiet gaat het gewoonlijk zoo: Als men
'bet. niet noodig heeft, kan men het, krijgen zoo
veel men wil; wanneer men het het meest noodig
heeft wordt het opgezegd.
We bewonderen de mensehen, die het leven we
ten te genieten.
Voetballer: „Zeg aanvoerder, er moet iets ge
daan worden. Onze tegenspelers hebben dezelfde
kleuren als wij."
Aanvoerder; (huiverend): B-b-b-best! W-w-we
zullen in onze overjassen spelen."
London Opinion.
Wetenswaardigheden
WEET GIJ??:"
dat hef. Japansehe vorstenhuis sinds 700
j v. Oir. onafgebroken heeft geregeerd? en
dat het alzo ode oudste ter wereld is? en
Klokkenverzamelaar: „Lieve help, Er zijn nog 6
klokken boven. Ik zal al die klokken nooit gelijk
kunnen krijgen met de radio."
Levenswijsheid
De eerste plicht van bet geluk is het leed van
anderen te eerbiedigen.
Trouw bewijzen is cleugd, trouw ondervinden
geluk.
Een goed schipper doet zich kennen in clen
storm, een goed krijgsman bij gevaren, een vroom
menseli in tegenspoed.
Een kleine attentie, een gering blijk van goed
keuring, een beetje voorkomendheid, och, het is
zoo weinig, en kost niets, maar het geeft zoo
veel, als de menseh door den sleur der dagelijk-
solie dingen soms onverschillig dreigt te worden.
Oordeel nieit t,e snel, klaag niet te gauw en
juich niet te vroeg.
Verstandig spreken is moeilijk, maar verstan
dig zwijgen is nog moeilijker.
De gedachten des harten zijn de rijkdom van
den menseh.
Er wordt druk gebruik gemaakt van het „druk
hebben'om aan den druk van de dingen, waar
mede men 't zich niet gaarne druk maakt, tp ont
komen.
Het voorwendsel dat we geen tijd hebben voor
studie zal ophouden te bestaan, zoodra wij zelf
verlangen naar ontwikkeling.
Het hart behoort niet verheugd te zijn om
het loon van den arbeid, maar om den arbeid,
die het loon waard is.
wegdansen, wegzingen, alles verbergen, zoo wordt
ook alle ernst, alle waarheid uit liet leven weg-
gedanst en weggezongen!"
De directeur had zeer luid gesproken, tante
Dina boog haai- hoofd die pover het breiwerk.
Paul zal stil, met handen die koud waren van
opwinding.
„Je wist toen, hoe ik ben," begon Irene v. d.
Oost vvber, en haar stem beefde. „Je wist toch.
dat ik geen rekenmachine ben."
„Nu nog tranen, natuurlijk! Dat is het laat
ste bewijs... Doch plotseling hield hij .op, zag
Paul soher paan en zei: „Waarom ben je nog
niet in bed? Wat zit je hier nogf? Je behoort
al lang in bed te zijn."
Verschrokken stond Paul op, ging goeden nacht
zeggen. Toen zijn moeder hem kuste, bemerkte
hij, dal haar gezicht nat van tranen was. Vervol
gens slcop hij naar zijn kamer, zijn beenen tril
den, zijn hart klopte, heftig en hij had een ge
voel, alsof er iets verschrikkelijks gebeurde-
Terwijl hij zich langzaam uitkleedde, dacht hij
maar steeds: „Wat zal hij haar doen? Zij huilt-
Hoe inoetrik haar besehermen Wij moeten vluch
ten, zij en ik. Hij kon het in de kamer, diet hem
heelcmaal vreemd geworden was, alleen niet meer
uithouden met zijn verdriet. Hij opende de deur
eri riep Marie, zij moest een poosje bij hem ko
men zitten. Marie kwam er met haar breiwerk
bij de lamp. Het (leed de oude vrouw dl tijd ge
noegen ,als Paul weer deed, als toen hij nog
klein was. Hij kroop, weer een beetje gerustge
steld in zijn bedhij was erg moe, toch dacht
hij nog steeds: „wij moeten vluchten, voor hem
vluchten," tot zijn gedachten tot droom werden,
tot hij 'de lange landweg zag. Zijn moeder en
hij gingen weg, zij liepen en liepen, totdat zij in
den nevel van zijn droom verdwenen. Paul sliep
nu rustig en droomloos. Op zijn borst lag de
kleine papieren soldaat, die zich verwarmde.
Toen Paul den volgenden ochtend wakker werd
viel een heldere zonnestraal zijn kamer binnen.
Knipoogend keek Paul er naar en hij 'voelde zich
prettig gestemd. j
Plotseling kwam de herinnering van den vori-
gen avond bij hem boven en zij deed hem pijn als I
een lichamelijk lijden. Hij zag weer duidelijk het
vertoornde gezicht van zijn vader en het betraan
de gelaat van zijn moeder en moedeloos viel hij
in (le kussens terug. In de kamer naast hem
hoorde hij zachtjes loopen, het was zijn moeder;
nu begon zij te zingen, wat zij zoo graag deed. nis
zij opgeruimd het huis doorging. P.aul luisterde,
dat klonk niet treurig, dat was een vroolijk opge
wekt lied. Het vreeselijke van gisteren was dus
ovër, dan was het ook niets geweeslPaul be
greep hel. niet- De groote menschen werden steeds
onbegrijpelijker voor hem. Hij sprong uit bed
en kleedde zich ahn. Hij ging naar beneden, den
tuin in, de lucht was diepblauw, de zon brandde
ojp "het grint. Voor het huis, midden ju de zon
was een groot bed, vól van zomerbloemen, wel
riekende erwten bloeiden daar, kleine wijnroode
anjelieren, gele leeuwenbek)es en paarse reseda.
Een zoete geur steeg van dit bloembed op en,
het gezoem van de bijen en insecten vervulde
de lucht,. Paul vond het prettig om hier te staan,
onbeweeglijk ,zijn oogen wijd open, zijn mond
half open, hij noemde dat „zich bedrinken". En
werkelijk, het. slaperige gegons der insecten maak
te zijn ledematen moe, de geur en de zonneschijn
maakten hem een beetje duizelig.
Toen de zon hem toch te warm op zijn rug
soheen, ging hij naar het achterste gedeelte van
den tuin- Het was daar wat vochtig; een kleine
greppel liep er dwars door heen. waarin door
den regen van gisteren wat water was blijven
staan. Het gras was hier meer donkergroen, wit
te ooievaarsbekken bloeiden op dunne steeltjes.
Aan den anderen kant van den greppel was een
bosch van vergiftige struiken, wolfskers en salo
monszegel en eenige hoog opgeschoten struiken
blauwe wolfswortel, Aan het latwerk, dat de
tuin van de dorpsstraat scheidde, stond een woud
van brandnetels. Paul hield van deze plek met
zijn vochtige lucht en hij begon dadelijk te spe
len- Hij speelde de vlucht van zijn moeder en
hem- Een groot blad was zijn moeder en een bloe
sem van den wolfswortel was hij en zij vluchtten
door het hooge /tras, door het gevaarlijke water
van den greppel, door de vergiftige struiken,
diep in het bosch van brandnetels. Hij was zoo
in zijn spel verdiept, dat hij roode wangen kreeg
en heelemaal warm werd. D|e oude Marie kwam
naar hem kjjken, zij ging op een hank in de zon
zitten en dutte een beetje. Een plotselinge ver-
WAT ZULLEN WE ZONDAG ETEN?
Omelette met spinazie. Gebakken schol,
i botersaus. Kropsla "Aardappelen. 'Oho-
j eolftdepudding. Vanille saus.
Omelette met spinazie.
2 eieren, 2 lepels melkj, 2 lepels bloem, 1 lepel
boter, paneermeel.
Bereiding: Zoek de spinazie uit, wasch ze en
kook ze gaar. Hak ze heel fijn en stoof ze na^met
de boter en wat zout. Voeg zooveel paneermeel
toe ,dat de massa niet vochtig meer is. Klop de
eieren met de bloem en de melk los. Laat de
boter ip. een koekepan licht bruin worden en
giet het beslag er in. Laat de omelette langzaam
lichtbruin worden en droog bakken. Leg mid
del» op de spinazie uitgespreid neer en sla de
omelette aan beide kanten over de spinazie heen,
dicht., zoodat ze in drieën gevouwen wordt. Laat
ze voorzichtig op een verwarmde schotel glijden.
Gebakken schol.
4 mooie bakschollen, 4 theelepels zout, bakolie.
Bereiding: Maak de schol schoon, door er de
ingewanden uit te nemen. Wasch ze van binnen
en bluiten. Wrijf ze in met, zout en wentel ze
door wat bloem. Laat de olie zoo warm worden in
een koekepan, dat, 'de blauwe damp er af komt
Bak de schollen vlug aan beide kanten bruin en
knappend en leg ze dakpansgewijs op een schotel,
die met een rand sla gegarneerd wordt.
Kropsla.
3 kropjes sla, 2 eieren. 3 lepels olie, 4 lepels
azijn, wat zout. peper, paar druppels maggi
aroma-
Bereiding. Pluk de slabladeren een voor een los
en verwijder de harde middennerf. Wasch ze
eenige malen en pluk ieder blad eenige koeren
door. Kook de eieren hard. Pel ze en maak
fijn. Vermeng ze mei de olie, azijn wat peper
zout, en inaggi-aroma. "Doe de, in oe 'firsehoono
doe kuitgcslagen sla in een slabak of groote kom.
Giet de slasaus er over heen en Werk de sla
goed om. Presenteer ze "dadelijk, bij lang staan
wordt de sla slap en_ onooglijk.
Botersaus.
i/2 L. water, 3 lepels boter, 4 lepels bloem,j
iets zout
Bereiding: Verwarm roerende de 3 lepels boter
met de bloem en voeg langzamerhand het. water,
toe. Iaat de saus even doorkoken en roer even
voor het opdoen de overige boter er door-
Echtgenoote: „Ach mannie, Bibi wl lzijn muilkorf
je niet om hebben. Doe jij het even een kwartiertje
om, dan kan de kleine scht zien, dat het geen kwaad
kan en er tevens aan wennen."
(Humorist.)
moeidheid overviel Paul, 'hij gooide alles weg,
ging naast Marie zitten en keek door het lat
werk 'in de dorpsstraat.
Op dit uur was het er stil en leeg. Sléchts
nu en dan kwam er langzaam en traag oen honrl
voorbij, die een zonnige plek zocht, waar hij zich
kon uitstrekken. Daar zag hiy! in de verte wat
naderen, waardoor Paul ineens rechtop ging zit
ten. Hij sprong van de bank en liep naar de hei
ning. Hij had zo dadelijk 'herkend, ja, hij had
ze verwacht. Het was Loulou van Maojor Welker
en zijn onafscheidelijk vriendinnetje Anna van
boer Nandle. Loulou was even oud als Paul.
Maar hij was hem verre de baas, dat voelde Paul
zelf wel. Loulou en Anna waren Paul's vijanden:
zij plaagden, wanneer zij hem zagen. Loulou zei
spottende en beleedigende dingen tegen hem en
Anna lachte hoog en schaterend daarover. Toch
had Paul een pijnlijke bewondering voor hen.
Alleen al de manier waarop Loulou liep,' was
uitdagend. Hij 'boog zijn hoofd naar achter, stak
zijn hanlleii in zijn broekzakken en zette eerst
de punten van zijn voeten op den grond, zoodai
zijn heele lichaam een beetje opwipte. Loulou had
geen hoed op, zijn kortgeknipt rood haar glansde
in de zon- Nu kon Paul duidelijk zijn rond gezicht
met de véle zomersproeten onderscheiden, zijn
korte kleine wipneus en zijn lichtbruine oogen.
Anna trippelde op haar bloote bruine voetjes
naast hem, haar rokje was erg kort en haar zwar
te haren hingen verward over haar donkere oogen.
Van tijd tot tijd bleven zij staan; Loulou raapte
een steen van den grond op om er mee naar een
hond te gooien. Zoo kwamen y.ü langzamerhand
bij de heining en bleven voor Paul staan.
„Ha, dat wurm is er ook. Sinds wanneer?'
vroeg Loulou.
„Gisteren zijn wij gekomen," antwoordde Paul
en trok een vijandig gezicht.
„Zoo, zoo," ging l oulou voort. ^Diaar zit ook
die oude kindermeid, die moet oppassen, «lat je
niet valt of dat je den tuin uitgaat."
„Als ik wil, val ik," antwoordde Paul trotsch,
„en als ik wil ga ik ook den tuin uit."
(Wordt vervolgd).
