E H - 2MB IB 111931
M
De ramp der aardappelziekte
in Noori
A/tijd
Buitenlandsche
Brieven
VERBORGEN GELUK
Uit den Omtrek
J^\ J een mooie en
zachie huid
.80, 2a soort >0.80—1
-2.30, 1650 Kg. gelé
;ilvernep 13.20—15.80
1.40, 8500 Kg. toma-
Q 20.10, CC f8.
OND. 17 Juli.
ïotsche muizan 3.80—
kleine 0.90—2.20,
lauwe 4.606.50, 3?
5300 Kg. zilveruien
m 7.20—9, 2000 Kg!
witte kool 1600 Kg
kool 1.30, 1350 st.'
chotsche muizen 3.70
40, kleine 0.60—1.90
3.00—6, 4800 Kg.
iO, drielingen 6.80-
1.60—2, 13300 Kg.
2200 stuks bloem-
16 Juli.
hotsche muizen f 4-90 j
i.50, grove "4.705.4
iuwe aardappelen 5,f
6, 500 Kg. zilveruien
veruien 2.60, drielin-
chotsche muizen 4.701
90, grove 4.505.-
ks bloemkool f8.10-
ig. zilvernep 13.50-
lekbeien, magere f130
8 kalfköeien f 275-
l f8—20, 15 schapen,
.50, 12 lammeren f221
100, 20 varkens, mag. i
14, 223 biggen f 6—14
.2422 kipeieren bruin
.912 stuks eendeieren
17 Juli.
te f2.70—3.20, Schot-
he 1.952.60, kleine]
1.55—3.30, kriel 6.50
Bi f8.10—10.80, 0
Broek op Langen dijk.
WAARD.
iing van het H. A.,1
Spr. 9:10a.
ugendijk.
19 Juli.
eh. Hand. 10:23-$
,Is Chr. vakbeweging I
Die week-end der diplomatie.
Bferlijn, Juli 1931.
Toen eenige jaren geleden de Duitsche delega
tie naar de Londensehe conferentie vertrok, be
stond zij uit niet minder dan 79 personen. Be
halve de gevolmachtigde afgevaardigden reis
den talrijke secretarissen, afdeelingschefs van
verschillende ministerie's, deskundigen, code-tele
grafisten, telefonisten, stenotypisten, expediteurs
en andere hulpkrachten mee. Thans komt er
een Engelsche delegatie naar Bierlijn om het be
zoek te Chequers te beantwoorden. ,Maar dan
zal men niets anders zien dan vier of vijf heeren
in gewoon reisoostuum ,die op het station aan
de .Friedrichstrasse uit een gewone sneltrein stap
pen. Die eenvoud is ingevoerd door MacDonald
en Dir. Biruning. Dn zoo moet het ook blijven in
dezen tijd, nu bezuiniging een eerste vereischte is.
In diplomatieke kringen is het bekend, dat
de week-end van den Duitschen minister op het
romantische kasteel te Chequers een gdneel an
deren omgangstoon, een volkomen nieuwe stijl
heeft gebracht in tiet diplomatieke verkeer tus-
schen do volkeren. Dit ziet men in de kleeding
gesymboliseerd: de cut-away wordt vervangen
door knickerbookers, ook al kan het publiek
zich Dr. Bi- nihg en de Duitsche minister van
Buitenlandsche zaken Dr. Ourtius niet anders
voorstellen dan hoogst in een licht zomeroostuum.
MacDonald heeft eens in allen ernst verklaard,
dat hij de juiste onbevangen en hartelijke hou
ding tegenover een bezoeker alleen kon vinden
in de frissche buitenlucht en in knickerbockers.
En hij beklaagde zich er -over, dat men bij inter
nationale politieke onderhandelingen niets ver
der kwam, omdat de zwarte jassen en de stijve
gezichte nalle vlotheid en gemoedelijkheid uit
de nomgang wegnamen.
Hubertusstock, het Duitsche Chequers, kan
men nauwelijks een kasteeltje noemen. De be-
zoeke rkrijgt meer den indruk van een eenvou
dig jachthuis, prachtig gelegen tusschen het
groen. Hier in de eenzaamheid zullen Mac Donald
en Bruning de week-e'nd van de diplomaten her
halen. Wie kan ontkennen, dat de verandering
van stijl en décor een 'diepere beteekenis heeft
dan persoonlijke voorkeur of mode van het oogen-
blik ?|Want vele diplomaten zijn wat henzelf
betreft, niets op de verandering gesteld. „Nu
beginnen ook de volkeren al bezoeken af te
leggen in straattoiet. Zooang er grenzen zijn,
vormt de diplomatie uit den aard der zaak een
uitgebreide en pompeuse diplomatie, de eenige
brug tüeschen de volkeren", dat is wat de mees
ten zeggen of denken. Ook al is er een enkee
jonge man, die met opluchting zegt: „Eindelijk
trekken de diplomaten hun deftige jassen uit,
al szij met elkaar moeten confereeren, of: „De
volkeren zien er al lang niet meer de noodzaak
van in, öm de gemeenschappelijke belangen al
leen te bespreken onder groot ceremonieel."'
Zoo beginnen de legaties en de ministeries van
buitenlandsche zaken in te zien, dat men heel
FEUILLETON
Biezijden den weg verheft zich het nieuwe
Antwerpen. Het is de woonplaats van den klei
nen rentenier ,van den koopman die zijn kan
toor in de stad heeft, van den schilder, den
dichter, klerk en beambte.
'tWoont er vroolijk en goedkoop. Eene voor
treffelijke aanbeveling in onze dagen.
Wadel door de nnieuwe straten, welke er ieder
jaar als neergetooverd worden, en gij zult er u
inderdaad beter thuis gevoelen dan in de dom
pige stad. De huizen zijn er meest allen mét
een of twee verdiepingen en baloon. Werp ©enen
oogopslag in de vensters gelijkvloers; gij zult
'eene lieve salon zien, door de geopeinde deur
ziet gij in een tweede vertrek en verder, door
het openstaande venster, waart uw oog in een
kleinen tuin, frisch en coquet.
Voor in de salon hangt een kleine, vergulde
luchter; aan den muur, onmisbaar, vier gravu
ren door de Maatschappij van Schoone Kunsten
uitgegeven; daarbij eenig fotografiën en mis
schien wel hier en daar een geschilderd schetsje).
Op de tafel, met een wit geerocheteerd kleed
belegd, liggen een paar albums, en staat eene
kristallen vaas met eenige bloemen. Aan den
muur eene piano, eenige stoelen, een fauteuil, enz.
Het tweede vertrek schijnt de eetkamer te zijn,
luchtig, tamelijk ruim, voor het venster, dat
uitzicht op den hof geeft, hangt een schoone en
frissche bloemkorf, en onder deze zit eene dame
ijverig te werken, terwijl ze van tijd tot tijd
een blik door het open venster in het hofje werpt,
waaruit soms juichende kinderstemmen opstijgen.
Inderdaad ginds, op de witte bank achter in
den tuin. en onder het neerhangende lover, spelen
een knaap van vier en eep meisje van zoo wat
drie jaren, met een paar vaalkleurige hazewind-
jes, die heen en weer rennen, nu eens de dame
in haar werk komen storen en dan weer, sprin
gend en dartel, bij de kinderen aanlanden.
Geheel dat huis, van voor tot adnter in den
tuin, ademt rust, kalmte en tevredenheid; het
wat meer resultaten kan bereiken in luie
stoelen met een kopje koffie, dan op een lange,
vermoeiende conferentie met groote redevoerin
gen en meer groote onkosten. Het is zoo juist
gezien ,wat Herbert Hoover onlangs te Was-
ington tegen een buitenlandsch gezant zei: „Wij
zijn beu van de conferenties en staan verder
dan ooit van elkaar af. Wij hebben lang, heel
lang de fout gemaakt te meeneu, dat meu door
ontzaglijke uitgaven voor representatie en door
een stroom van redevoeringen, die uit afgezaagde
formules bestonden en het betrokken land dan
geen verplichtingen oplegde, zou kunnen komen
tot een gemeenschappelijke basis. Deze tijd van
bitteren nood heeft het ons beter geleerd. Slechts
bij zuiver menschelijke bijeenkomsten kan de
noodzakelijke sfeer van vertrouwen worden ge
schapen, want Europa kan thans niet meer van
het politieke, doch slechts van het menschelijke
stndpunt uit gered worden."
Is de weekend-beweging in de diplomatie ech
ter uitsluitend een gevolg van de malaise? Van
het standpunt der diplomaten gezien is er nog
ee ntweede, zeer belangrijke reden te noemen,
die ongetwijfeld van invloed is geweest om den
riieuwen omgangstoon te scheppen in het diplo
matieke verkeer der volkeren. In de laatste ja
ren zijn er onder de vooraanstaande Europeesehe
diplomaten steeds meer mannen gekomen, die
persoonlijk gekant zijn tegen groote onkosten
voor representatie en over het algemeen tegen
het ceremonieele ,h°t officieels. Zij voelen daar
niets voor; zij willen het liefst hun weg door
het leven gaan als eenvoudige burgers eu zij De-
schouwen het bovendien als gewenscht, zelfs als
noodzakelijk, om de zeden en gewoonten van den
eenvoudigen burger ook in de hoogste politiek
de diplomatie ,in te voeren. Die verandering
van opvatting, die gedeeltelijk werd bepaald door
het karakter der mannen, die toevallig tot de
hooge ambten werden geroepen, is niet plotse
ling gekomen, doch heel langzaam en bijna on
opgemerkt voor de buitenwereld.
Een jaar geleden ongeveer zei een bekend
Fransch politicus eens: ,,Het is het ongeluk
van Europa, dat. zijn leiders geen gelegenheid
hadden om eens zonder dwarskijkers bij een kop
je koffie elkaar te zeggen ,wat z'ij van de zaak
dachten." Thans begint de eenvoudige mensoh
die in de meest vooraanstaande diplomaten van
Europa op het oogenblik nog verborgen moet
blijven, zich te laten gelden. Eerst Chequers en
Hubertusstock, daarna waarschijnlijk een kleine
Fransche buitenplaats en tenslotte een Itali-
aansch kasteeltje, dat zijn de stations op den
weg naar de onderlinge toenadering der volken.
Een paar jaar geleden wérd er in Genève zoo'n
beetje geringschattend geglimlacht Om Biriand,
toen hij zei dat hij zoo graag eens een echte Vol
kenbondsvergadering met hoogstens tien perso
nen zou hebben meegemaakt op zijn kleine land
goed in Bretagne, waar hij in zijn vrijen tijd
vischt en waar zijn kalkoenen de namen dra
gen van zijn politieke tegenstanders.
Eenvoudige menschen zijn zij in den grond
allemaal, Bruning en Ourtius evengoed als de
Oostenrijksche president, wiens lievelingsbezig
heid houthakken is, of zelfs Mussolini, die in
zijn dagelijksch leven alle pose aflegt, zooals
een rechter zijn toga uittrekt, en die op zijn
landgoed bij Bome, ver van alle publiciteit, zijn
vrijen tijd het liefst als boer besteedt. Wanneer
de leiders van de verschillende volkeren elkaar
als menschen leerden kennen en waardeeren, zou
het hun niet meer zoo moeilijk vallen, voor de
belangen van hun land te .pleiten. Een openhartig
gesprek van mensch tot mensch heldert den toe-
stnd op en vermeerdert het wederzijdsch begrip.
Dit zou een vooruitgang van wereldbeteekeuiis
kunnen worden.
Naar aanleiding van het vroege en zeer ernsti
ge optreden der aardappelziekte, is in betrokken
kringen van land- en tuinbouworganisatie een
actie op touw gezet tot het treffen van maa't- 1
regelen voor steun aan de getroffenen en tot
het doen gaande houden van Inet bedrijfsleven.
Deze actie heeft tot gevolg gehad, dat onder
voorzitterschap van een Regeeringsvertegenwoor-
diger een vergadering is gehouden met een aan
tal burgemeesters, welke vergadering van oor
deel was dat door deze ramp in vele bedrijven
en gezinnen een noodtoestand is geschapen en
aan een Commissie opdroeg, onverwijld stappen
te doen ter bevordering van steun aan deze ge
zinnen en bedrijven.
In deze Commissie werdén benoemd de Bur
gemeesters van Andijk, Obdam en Grootebroek,
de heeren Tn. Roosje en Jac- Groen Az. voor
de Tuinbouworganisaties en hieraan toegevoegd
vertegenwoordigers der Landarbeiders-organisa
ties.
Op de Vergadering van deze Commissie werd
als voorzitter hiervan benoemd de Weledelacht
bare heer N. Dekker, burgemeester van Obdam
en tot secretaris dé heer Jac. Groen Az., te Zuid-
scharwoude en besloten ten spoedigste gegevens
te verschaffen omtrent den omvang van de gele
den schade en de gevolgen hiervan voor liet
bedrijfsleven. Te dien einde is aan de Burge
meesters en de Gemeenten, die geacht worden te
liggen in het vroege aardappeldistrict, een cir-
culaire gezonden met het verzoek ijn overleg
te treden met de plaatselijke 'tuinbouwvereeni- I
gingen, teneinde de geleden schade bij de ge
troffenen op te nemen.
De Commissie, overtuigd dat in vele gevallen
spoedige hulp de beste hulp zal zijn, heeft hierbij
verzocht te willen zorgdragen, dat de gevraag
de gegevens vóór 24 Juli worden ingezonden bij
den secretaris en vertrouwt hierbij op de volle
medewerking van de Hoofden der Gemeenten en
de Blesturen der plaatselijke vereenigingen te
mogen rekenen. i
KOSTELOOZE RIJWIELMERKÉN.
De Ontvanger der Directe Belastingen enz.
te Alkmaar, maakt bekend, dat hij op de navol
gende dagen zitting ,ten zijnen kantore zal hou
den voor de afgifte van kostplooze rijwielplaat
jes, n.l. op Woensdag 22 en 29 Juli a.s. en op
Vrijdag 24 en 31 Juli a,,&., telkens des namid
dags van 6.30 tot 8.30 urfr.
BROEK OP LANGENDIJK.
De. jongeheeren André Buijze en Ham Ver
donk, zijn van de le klasse gymnasium bevor
derd naar de 2e klasse.
NOORJDlSiqHARWOUDE,
De U.L.O.-School te Noordscharwoude heeft
weder een mooi succes te boeken. Zes leerlinge®,'
gingen op voor het diploma en alle zes haddeni
het genoegen dit diploma te kunnen behalen.
OUD® NIEDORP.
De op 24 Juni jl. benoemde leden van den
raad alhier hebben thans allen hunne benoeming
aangenomen.
Buitenland
Mussolini gaf heden tegenover den vertegenwoor
diger van een Amerikaansch persbureau zijn mee
ning te kennen over de ontwapening.
Als zekersten waarborg voor het welslagen der
aanstaande ontwapeningsconferentie kenschetste
Mussolini de deeneming der Vereenigde Staten van
Amerika. Door de ontwapening zouden de groote
mogendheden een verlichting van hun lasten vinden.
De uitgaven voor de landsverdediging vormden de
eenige post, die op de begrootingen verminderd kon
worden zonder de welvaart en het geluk van het
volk in gevaa te brengen. Hierbij moet echter het
beding worden gemaakt, dat alle staten tegelijk
zouden ontwapenen.
Ten slotte verklaarde Mussolini dat men zich
thans op een kruispunt der moderne beschaving be
vond. Van de beslissing over de ontwapening hing
de beslissing af over dood en leven van het groote
erfgoed, dat het avondland van zijn vaderen had
overgenomen.
(Hbld.)
moet der bewoners eene wereld van genoegen
opleveren ten minste als de harten met het
uitwendige overeenstemmen. Nu, dat is zoo, en
gij moet er u van overtuigen, als gij eenen
blik op den deurstijl werpen wilt, waar, in
zwarte kleuren en naast een helder blinkenden
koperen belleknop, „Max Wilfried" te lezen staat.
'tls hier dat onze held zich heeft genesteld
sedert hij gehuwd is, en in afwachting dat het
staatsblad, o peen goeden morgen, zijne benoe
ming tot procureur bij de rechtbank zal aan
kondigen indien het dit ooit aankondigt,
want sinds er zooveel schreeuwers en politieke
balkers zich vooruitdringen, en de plaatsen van
de deftige kandidaten innemen, wordt de kans
van benoeming voor deze laatste ©ene wezenlijke
loterij.
Lezer, ik maak mij een oogenblik de man
der rarekiekas en ga u eerfige tafreelen uit het
burgerlijke leven van Wilfried laten zien. Ik
zou u een© soort van stereoskoop kunnen voor
houden, doch de rarekiekas is origineler, eigener
aan ons volk. Daarbij er is iets zoo oud, zoo eer
biedwaardig in, en ze heeft des te meer aantrek
kelijkheid, omdat het eene herinnering onzer
jeugd is, toen we elkaar op de kermis voor
)het ronde glas verdrongen, om „den grrrooten
Sultan van de Turken, en Apoleon op Sinte
Lena, den pruisischen Bluffer en den Etngelschen
Weltertong, den schrikkelijken vuurspuwenden
vuurberg, den moorrddadigen Cartoes en het don
derende bombardement van de Citadel van Ant
werpen te zien. Ik hou mij dus aan de rare
kiekas.
't Is schemeravond. Er brandt licht in de
kinderkamer, jonge moeder heeft den kleinen
Hendrik, n»u hij ontkleed is, de handjes doen
samenvouwen, en bidden. Ook de kleine Dora
heeft een gebedje gestameld, door de moeder
voorgelegd. Maar slapen willen zij niet, of vader
moet eerst een deuntje op de dwarsfluit spelen.
En nu zitten vader en moeder naast de wieg en
het bedje, en vader speelt zacht, en de kleine
Dora luistert zoo aandachtig als ccne groote
dame op een concert, en Hendrik lacht en scha
tert, en woelt en stampt van plezier het witte
Plaatselijk Nieuws
BROEK Oi LANGENDIJK.
Postverzending.
Met ingang van 16 dezer wordt ingevoerd een
postverzending door het postkantoor te Broek
op Langendijk en het hulpkantoor te Noord
scharwoude met de autobus, vandaar vertrek
kende om resp. 20.03 en 19.51.
Laatste buslichting voor bedoelde verzending:
Kantoor Broek op Langendijk 19.20
Oudkarspel 19.
Zuidscharwoude 19.
Noordscharwoude '19.40
'Ik heb ondervonden dat het
'goed is om een of twee maal
'per week des avonds het ge-
'laat een paar minuten
'Purol te masseeren, waarna
'ik de gewoonte heb de
'in de huid gedrongen Purol
'met een zacht doekje af
'vegen. Deze eenvoudige be-
handeling geeft op den duur
'aan de huid een bijzonder
zachte en mooie teint,
ree maal
het ge
in met^B
'aarna^H
'urolM
f te Jfl
be-JBj
dekkleed weg. En als de fluitist ophoudt, zeg
gen de kleinen: „nog, nog!" tot de oogjes pin-
Iken nog eens pinken en eindelijk toevallen,
len vader en moeder gerust een kus op de blanke
voorhoofdjes mogen drukken. Goede nacht! de
engelen waken over bed en wiegje.
Helder brandt, in het naburige vertrek, de
lamp met gekleurde lichtscherm. Op de sofa
zit Wilfried, die zijne sigaar ontstoken heeft,
en in zijnen arm leunt Betsy, die hem iets voor
leest uit de keurige „Brieven en Ontboezemin
gen" van een onzer beste vrienden, De fijne
humorist werpt' een glans van genot op het
aangezicht van den hoorder en de lezeres. 'tZou
den schrijver een innig genot geven, ik ben er
zeker van, als hij nu op zijn beurt, een enkelen
blik door het kijkglas wilde nemen.Nu legt
Betsy het boek neer, en, op de teenen gaat zij
even zien of hare lievelingen wel rustig sla
pen, of zelfs geen vlieg den zoeten sluimer stoort.
Ei' is bezoek bij mejuffrouw Wilfried. 'tls
eene dame uit de buurt, die altijd bij anderen aan
loopt als ze iets nieuws weet, en ook natuurlijk
afles weet. „En weet u dat niet, mijne lieve
Betsy, neen? Hoe is 't mogelijk. Iedereen weet
het. Och, gij leeft te afgezonderd, liefste, en als
ik van tijd tot tijd niet kwam, zoudt ge vreemd
worden aan de wereld.„Och, ik bekommer
mij weinig om hetgeen er buiten mijn huis ge
beurt," zegt Betsy. „Ik hou niet van die
vrouw," zegt Wilfried, nu de praatster is heenge
gaan. ,,'tls een wandelend dagblad," ant
woordt Betsy. ,Ja, en wat het ergste is, een
vervelend dagblad,zegt Max. „Daarom ook,"
antwoordt Betsy lachend, moéten wij er ons op
desabonneeren."
tls de avond van S,t. Nioolaas- Betsy heeft
den kleinen Hendrik van den kindervriend ver
teld ,en de knaap heeft met strak geopende oogeö
naar het verhaal der moeder geluisterd. Nu Ineeft
hij en zijne zuster het sdnoentje onder den schoor
steen gezet en slaapt zachtjes in, vol vertrouwen
dat de bisschop met den sneeuwwitten baard
hem zal gedenken. En 's morgens zijn de schoen
tjes gevuld met lekkernij en speelgoed. Maar
de kleine is wakker geworden en heeft, met inge
houden adem, Sint Nieolaas en zijnen knecht
door de kamer zien sluipen en de schoentjes vul
len. Die heilige was precies zijne moeder, de
knecht zijn vader. Kon de kindervriend wel
onder een liefderijker gedaante verschijnen, dan
onder die eener moeder.
Dezen avond staat er een groene kersmisboom
in de eetkamer, en daaraan zijn allerhande schoo
ne en lekkere dingen en helder pinkende lichtjes
vastgemaakt. De kinderen der gepensionneerda
^veduwe uit de buurt zijn ook gevraagd, en de
kleinen rollen, lachen, dansen en springen rondom
den groenen boom, die goedig als een grootvader
zich door de kinderen laat uitplunderen. Nu
klinkt er eensklaps een lied: aan de deur zingt
men een kerstliedeke, en de kinderen en de ouders
luisteren. Wilfried opent de voordeur, en op
den besneeuwden dorpel staan twee arme kinde
ren. Ook voor hen is het feest gewe^sd- Ckoco-
lade hebben ze gedronken, wafels met suiker
hebben ze gegeten, en grootvader heeft voor
hen een deel der lekkernij en van het speelgoed
die in zijne groene haren en aan zijne armen
hangen, laten vallen. God zal het u loonen, Max
en fcetsy. God zal u zegenen-
Waarom ziet g ijer zoo droevig uit, Max?"
vraagt Betsy. „Ik? toch niet..." is 't ant
woord van Wilfried, en hij rakelt het vuur op
om zijne verlegenheid te verbergen. „Waar
om wilt gij mij de waarheid niet zeggen, Max
,;Och ,dat zo uu verdrieten." „Dewijl het
u verdriet, vWl ik er gaarne mijn deel van heb
ben." „Welnu, slechte beursberichten"
,/Wat u bekommert!" „Een deel van ons bezit
kan er door verloren gaan..." „Zijn wij geruï
neerd, Max „IIndien dit ware..." „Dan
aoju ik u ïiog meer liefhebben dan te voren!"'
en Betsy staat op en kust vurig den jongen man.
„Geruïneerd, neen. Een verlies, ja-" „Welnu,
dan zal ik zóó huishouden, dat w ijop 't einde van
't jaar nog zoo rijk zijn als tevoren." „Ja,
ik heb in u een kapitaal gevonden, dat kost
baarder is dan al de schatten der wereld," en
Betsy glimlacht en kust den rimpel weg, die
op Wilfried's voorhoofd geteekend staat.
