Maatschappelijke steun Hike Sreijer's Nieuwsblad v. Holl. Noorderkwartier No. 1 ZATERDAG 2 JANUARI 1932 41e Jaargang Speciaal Corsetten - Mogoiijn NIEUWE St LilfiEDIJkEB COtIRMT DEZE COURANT VERSCHIJNT DINSDAG DONDERDAG en ZATERDAG. per 3 maanden 1.15. UitgaveFirma J. H. KEIZER. - Redacteur J. H. KEIZER. Bureel Noordscharwoude. Van 15 regels 75 cent; elke regel meer 15 cent. GROOTE LETTERS NAAR PLAATSRUIMTE. Als zegen en als gevaar. Ten opzichte van crisis en malaise wordt vaak schromelijk overdreven, zoowel naar de eene als naar de andere zijde. Elr zijn waarlijk nog men- schen, die beweren ze scLirijven het zelfs nog in de kranten dat de werkloosheid heden ten dage niet of niet aanmerkelijk grooter is dan vroeger, wanneer het eens een beetje slappe tijd was. Tegenover deze beoordeelaars staat het le ger" van pessimisten, dat er vast van overtuigd zegt te wezen, dat de wereld het zóó lang niet meer maken kan, zooals het nu gaat, en dat de menschlieid vergaat in kommer en ellende. De waarheid ligt als steeds tussdaen beide uiterste meeningen. „Het Vaderland" oordeelde o. i. objectief, toen het dezer dagen schreef: „De armoede van thans is bijna de welstand van '50 jaar geleden". Het blad /ette uiteen, hoe de kapitalistisch ingerichte iEiuropeesche staten er nu in slagen om millioenen werkloozen te voeden en te kleeden en te laten wonen op een wijze, die menig arbeider een halve eeuw geleden na zwaar zwoegen 10 a 12 uur per dag, nog benijd zou hebben. Ilntusschen krijgen de kinderen der huidige werkloozen behoorlijk onderwijs en de gezinnen profiteeren nog van sommige sociale instellingen, als ziekteverzeke ring enz. D;at alles laat den getroffenen nog zorg genoeg, maar hun positie is todi niet minder, eer beter, dan die van de uitgebuite werkers van voor 50 jaren. Nu echter spreekt de maatschappelijke crisis wat duidelijker tot ons, misschien doordat we intusschen geleerd hebben om ons wat meer van elkanders lot aantetrekkeji^j^a&r óók omdat de islacktoffers^wat luider spreken. We nemen ze dat niet kwalijk, ze hebben er groot gelijk aan. We erkennen grif, dat ze nog tekort komen, en dat er te hunnen behoeve, als dat kon en mo gelijk was, mér moest geschieden. Ondanks de gevaren der steunverleening voor de moraliteit. Vele crisis-slachtoffers zijn zich tegenwoordig heel sterk bewust van den overheidsplicht om individueelen nood te leenigem en het is op de mo derne ,min of meer luidruchtige wijze, dat ze de overheid regelmatig aan (naar plicht herinne ren, eischen stellende, demonstreerende, meer af- dreigende soms dan vragende, wat ze meenen, dat hun toekomt. We bedoelen daarmede geenszins te generalisee ren. De groote meerderheid der werkloozen is erkentelijk voor 'een behoorlijke overheidszorg, maar het is het groepje werkloosheidsuitbuiters dat, demonstreerende en eischen stellende, het werk der overheid in de eerste plaats bemoeilijkt en bij het publiek de meening doet postvatten, dat er zulk een ontzettende armoede wordt ge leden, dat een afdoende ondersteuning het voort bestaan der huidige maatsdnappij onmogelijk zou maken. Er is op liet oogenblik natuurlijk inderdaad een ernstige maatschappelijke crisis, die erger is dan "voorgaande crisis uit de jongere geschiedenis, maar* er is thans zeker niet meer 'armoe dan vroe ger. Alleen: de menschen zijn minder gauw tevre den en we stellen egenwoordig allen hooger eischen aan het leven. Er wordt vrij afdoende geholpen en wanneer ieder zich inspant om naar vermogen aan de steunkassen bij te dragen, dan zal ook de voort- zettnig van afdoende ondersteuning mogelijk blijven. Maar nu willen wij toch ook even wijzen op de gevaarlijke zijde van maatschappelijken steun. Vooral nu deze dikwijls over een langen tijd moet vierden verleend en de ondersteunden zich van hun vaste -uitkeering verzekerd kunnen achten, gelijk een gepensionneerde, nu heeft de on dersteuning veel van het vroegere bedeelingska- rakter verloren, wat op zich zelf gelukkig is, en wordt, ze min of meer als een soort regelma tige risico-premie beschouwd, waarop men bij tijd en wijle recht heeft. Zou iemand vroeger uit eer. gevoel van fierheid zijn handen niet hebben opgehouden, voor hij zijn eigen bestaansmogelijk heden alle had uitgeput en ook zijn familie naar vermogen had geholpen om het slachtoffer der om- heden, wat men toe nfnoemde, „de hand boven het hoofd te honden", tegenwoordig denken wei nigen meer aan het brengen van een persoonlijk offer of het bijspringen van behoeftige familie leden. Daar is „de steun" immers voor, de steufi, die het laatste sprankje fieiheid in veler gemoed doofde. „De steun"'is een premie geworden en in som migen is er zoo wéinig zelfrespect overgeble ven, dat ze naar het verkrijgen, van die premie zelfs streven, zonder er recht op te hebben*. Dat geeft herhaaldelijk aanleiding tot rechtza ken, uit welke blijkt, dat de delinquenten zich nog steeds niet het laaghartige van hun daad' be wust zijn. Een voorbeeld uit vele: de vorige week stond in Utrecht de houder terecht van een brood-depot in iSoest, zekere Van S„ die langen tijd ten on rechte van het Burgerlijk Armbestuur fö,per week steun had genoten. Wat was hier achteraf gebleken? Dat het brood-depot zoodanig liep, dat de „ondersteunde" twee zwagers tegen be taling in zijn dienst had en dat hij bovendien een vaste wekelijksche uitkeering van f35 gulden ge noot van de Ongevallenverzekering van de Rijks Verzekeringsbank. Het huis, waarin hij woonde, en waarvan de huur hem zoo bezwaarde, naar hij aan het Armbestuur had voorgegeven, was zijn eigendom. Die Politierechter meende hier dan ook een voor beeld te moeten stellen en verooTdeerlde dezen parasiet tot 3 maanden gevangenisstraf... voor waardelijk ,plus f60,boete. We achten het gelukkig, dat de gemeenschap den ergsten nood lenigt der slachtoffers van eco nomische wanverhouding. Maar dat ieder zijn gevoel van eigenwaarde en zelfrespect pantsere tegen het gevaar va nafstomping. deed om dezen van zijn goudbasis te storten. Vooral in buitenlandsche balden werd dikwijls twijfel uit gesproken over de innerlijke waarde van ons ruil middel. Doch tot nu toe heeft men deze aanval len alle weten af te slaan. De gulden is nog steeds voor honderd procent de gulden gebleven en het voorbeeld van andere muntstelsels om de goud basis, zij het dan ook tijdelijk, af te schaffen heeft weinig aanlokkelijks. In tijden van zooveel onze kerheid mogen wij ons gelukkig prijzen, dat er nog een vrijwel onwankelbare zekerheid is overgeble ven, waarmee wij fier het nieuwe jaar ingaan. Zeker, we mogen niet verhalen, dat de vooruit zichten voor 1932 niet erg rooskleurig zijn, ook voor ons land niet. Maar in deze periode van wantrou wen is er in Nederland tenminste nog overgebleven vertrouwen in ons volk, vertrouwen in ons zelf. En met dit vertrouwen gaan wij het jaar 1932, zij het dan niet zoo hoopvol als andere jaren met een rustige zekerheid tegemoet. Immers: de grondsla gen van ons volksleven zijn door en door gezond. (Nadruk verboden). DRAISIM-vanVALKEMBURG'S iLEVERTR LEEUWARDEN- Bircnenlandsch Overzicht Bij de Jaarswisseling. Ondanks cri sis zijn de grondslagen van ons volks leven door en door gezond. De huidige generatie zal wel nimmer zulk een troosteloos jaar hebben meegemaakt als 1931 er een was. Zelfs de bange oorlogsjaren, die niet zonder moeilijkheden over ons vaderland zijn heengestre- ken waren niet zoo neerdrukkend als het jaar, dat nu achter ons ligt. Oudejaarsavond stemt altijd tot overdenking en tot weemoed. Ook maken wij dan de balans op van de 365 dagen, die achter ons liggen. Een balans heeft een actief en een passief, die we tegen elkaar opwegen. We stellen vast wat we aan goeds en goederen het nieuwe jaar mee innemen. We schrij ven vele kwade posten af, die we niet meer als een loodzware last in het nieuwe jaar wililen meetorsen. Als we aldus de balans van 1931 hebben opgemaakt, zullen we helaas heel wat „kwade posten" zijn te gengekomen, de ondanks onze voorzichtigheid, on danks onze ngetogenheid over ons gekomen zijn. De onmeedoogenlooze crisis heeft zware wonden geslagen in ons volksleven en heeft evenmin ons particuliere bestaan ontzien. De slagen, die werden toegebracht waren dikwijls verwoestend. De crisis heeft niemand ontzen, In alle volkslagen is zij door gedrongen. Onze industrie heeft vooral de laatste maanden ernstige moeilijkheden ondervonden, door dat de exportmogelijkheden tot een uiterst minimum zijn teruggebracht. Onze land- en tuinbouw, en veeteelt worstelden reeds veel eerder met vroeger ongedachte moeilijkheden. De boeren en tuinders ontvangen voor hun producten betaling, die ver en ver onder den kostprijs ligt. Onze groenten en zui velproducten gaan slechts in onbeduidende hoeveel heden de grens over. Veel tuinbouwproducten gin gen dit jaar op de mesthoop, want dikwijls brachten deze op de veiling nog minder op dan het tran sport en plukloon bedroeg. Door dit alles is de geesel der werkeloosheid ons niet bespaard gebleven, ofschoon deze nog niet die angstwekkende afmetingen heeft aangenomen als in andere landen. Over het algemeen ook bleven de loonen vrywel gehandhaafd, ofschoon natuurlijk in enkele bedrijven loonsverlaging noodzakelijk bleek. Geschillen tusschen werkgevers en werknemers ble ven dit jaar niet uit, hoe kon het ook anders! Over het algemeen genomen kan gezegd worden, dat de arbeidersklasse in deze moeilijke tijden de zoo broodnoodige verantwoordelijkheid heeft getoond. Toch kan niet ontkend worden, dat ook in Neder land de laatste maanden links- en rechts radicale stroomingen aan den dag treden, die bedenkelijke vormen beginnen aan te nemen. Botsingen met de politie, waarbij aan beide zijden van vuurwapenen werd gebruik gemaakt zijn in de groote steden niet uitgebleven. De communisten beginnen een beden kelijke macht te ontplooien en recruteeren hun troepen uit een onverantwoordelijk volksdeel. Ook de fascisten hebben den laatsten tijd veel van zich doen hooren, hun propagandamethoden, grooten- deels afgekeken van het Italiaansche en Duitsche fascisme achten wij in strijd met het volkskarakter en de historische ontwikkeling van ons land, dat een eeuwenoude en onbevlekte democratische repu tatie heeft hoog gehouden en hoog te houden. Het overgroote deel van onze bevolking blijkt echter niet toegankelijk noch voor links- noch voor rechts- radicale stroomingen, en een dictatuur van wie ook zal ons volk nimmer verdragen. De criminaliteit heeft helaas ook bedenkelijke vormen aangenomen. Onze rust is in den laatsten tijd herhaaldelijk opgeschrikt door roofovervallen, moorden en moordaanslagen, die we tot nu toe slechts voor mogelijk hielden in een land als Ameri ka. Wel zelden werd door het misdadigersgilde met een brutaliteit opgetreden als de laatste maanden aan den dag werd gelegd. Gelukkig kunnen wij ook op andere dingen wijzen De brand in het Nederlandsche paviljoen op de Koloniale Tentoonstelling te Parijs, die eerst een onoverkomenlijke ramp leek was spoedig weer ver geten toen binnen zeer korten tijd een nieuw gebouw verrees, dat onze reputatie in het buitenland ten zeerste verhoogd heeft. Met be- en verwondering heeft men de stoere werkkracht van ons volk gade geslagen. Nederland heeft niet bij de pakken neer gezeten, het heeft na de eerste uren van teleur stelling dadelijk besloten tot wederopbouw van een monument, dat tot Se wereld moest spreken. Doch nederland heeft niet alleen in Parijs ge toond dat het zich zelfs door de moeilijkste omstan digheden niet van de wijs laat brengen. Ook in Nederland zelf wist men zich door den druk der tij den heen te slaan op een wijze, die bewondering afdwingt. Slechts de best-ingewijden weten hoe men van verschillende zijden aanvallen op onze gulden Mient I? Alkmaar Tel. 526 Vertrouwd adres voor: goedpassend© Buikband&n Elastieken Kousen Rechthouders en Rechthouder- Corsetten Buitsniasidseh Overzicht Terugblik' op 1931. Elen sombere jaar wisseling in de buitenlanidsche politie.k „Slechter kan Liet niet worden." Onze tijd is er een van toppresaties op het ge bied van snelheid. Snelheden van enkele hon derden kilometers zijn voor de menschen iets tastbaars, iets bereikbaars gewórden. Iln enke le uren kunnen wij verschillende landen berei zen. Onze stem overbrugt 111 fracties van se conden werelddeelen. Rustig in hun werkkamer gezeten kunnen de grooten der aarde middels de radio de geheele wereld toespreken. E(en roes van snelheid is door de menscLiheid gevaren. Maar wat nut al die snelheid Lieeft als ze ons geen stap nader brengt tot betere toestanden? Wat nut het toespreken van millioenen, als net gesproken woord weer even snel als het tot Lien kwam wordt vergeten? De menschtieid is te ver gelijken met een snelheidsmaniak, die op oen homo-trainer een fiets duizelingwekkende snelheden laat registreeren op een bord. Die snel heidsmaniak trapt en trapt tot Liet zweet hem tappelings Ifcngs het voorLioofd druppelt, maar ook hij komt niet verder. Pessimisten stellen de zaak der menschtieid nog duisterder voor. Zij noemen den drang naar steeds grootere snelheid een ren in den dood. Hoe het ook zij1, wel kunnen we als vaststaand aannemen, dat de menschtieid in 1931 wel veel bereikt heeft op Liet gebied van opvoering der snelheden, maar Liet uiteindelijk doel, de we reldvrede, nog geen stap nader is getreden. Een terugblik op 1931 biedt geen verkwik kelijk schouwspel. In de moderne gesdiiedenis is geen jaartal bekend, dat zoo verknocht is aan onheilbericLiten als het jaar, dat thans ach ter ons ligt. Tallooze conferenties zijn dat jaar gehouden om de wereldhuishouding in even wicht te brengen. Geen van allen Liebben mogen baten. De toestand is na al die conferenties eer slechte rdan beter geworden. Laten we slechts een greep doen. De tolcon- fereiitie te Geneve bracht de Inoop, maar dan ook alleen de hoop, dat de staten 'net eindelijk onder elkaar eens waren geworden, de tolmuren te sloo- pen, resp. te verlagen. En wat gebeurde er nau welijks enkele maanden later? Een tariefoorlog zoo fel, als we dien zelfs voor den grooten; we reldoorlog niet kenden is over de wereld losge barsten. Die koortsachtige Liaast werden er 'tol barrières opgeworpen, die zelfs de best geoutil leerde industrielanden niet meer kunnen nemen De wereldruilhandel is lamgeslagen. "Waar geen tolmóeilijkheden zijn, daar is een boy- ootbe-weging. Men zie slechts naar Voor lindië j en China. Eindeloos is er ook geconfereerd over hulpver- eening aan Diuitschland. Toen Liet moratorium- kuiken uit het conferentie-ei kroop, bleek Liet een ten doode opgeschreven widnt te zijn. Er was zooveel gekrakeel geweest voor het ontstaan van het moratorium, dat Liet veel te laat is geko men. |Met het moratorium was de wereld geens zins gered. Integendeel. Na het afkondigen er van begon de ifnantieele en economische afta keling eerst recht. Geldsystemen, die in de we reld voor onwankelbaar golden, stortten ineen, en nog steeds dreigt er meer ineen te vallen. Als noodschreeuw klonk en klinkt de kreet „Vertrouwen."' Nimmer was er echter zooveel wantrouwen omtrent eikaars bedoelingen als juist heden. Hoe kan Liet ook anders. Terwijl in de Christelijke landen Inet Vrede op Aarde werd gezongen donderden de kanonnen in Mantsjoe- rije, leverden de Cihineezen en Japanners veldsla gen met elkaar. Zij trokken zich van Liet kerst feest der christenheid even weinig aan als van de ultimatums van den Volkenbond, die met kerstvacantie is en zich voorbereidt op de ont- waponingsoohfefMÜir, die in Februari moet aan vangen, nadat we, zoo terloops, de herstelconfe rentie in den Haag zullen hebben gelaad. Reeds maanden en maanden werd en wordt de groote trom geroerd voor de ontwapeningsconferentie. De menschtieid dorst naar zekerheid over den vrede, maar die zekerheid za lnog lang, 'aoe lang weet niemand, uitblijven. Nu reeds krij gen we te lezen, dat de ontwapeningsconferentie wel eens acht maanden zou kunnen duren. Nu reeds lezen we ook, dat de voorbereidende com missies niet tot overeenstemming konden komen WWanhopig klinkt Liet woord „vertrouwen.''' j Ontwapening, vrome wensch van goedwillen- j de idealisten, die buiten de regeercolleges der j landen staan. Ontwapening, het masker van tot aan de tanden gewapende naties, die den vrede willen handLiaven door zich ten oorlog voor te i bereiden. Ontwapening. Zelfs Ghandi, de ge- weMlooze, heeft verklaard op zijn vroeger al i door ingenomen standpunt terug te komen en als het moet de vrijheid van Voor IIndie te bevechten met de wapenen der besdnavings-bar- baren. Dat is de les, die Ghandi Lieeft geleerd tijdens zijn bezoek aan Europa. Hoe ekan het ook anders. Overal heeft hij goedgeorganiseerde legers 'kunnen aanschouwen. De Ronde Tafel- eonefrentie is op een mislukking uitgeloopen, als zoovele andere conferenties van dit jaar. Daarentegen viert de geheime diplomatie Lioog tij. Verschillende landen sloten verdragen met elkaar waarvan de inhoud geheim bleef. De we reld is omspannen met een net van dergelijke verdragen, de menschheid is er in gekooid. De ontwikkeling van den binnenlandschen toestand in Duitschland, Oostenrijk en Honga- j rije wijst er op, dat deze landen straks weer sol- daatje zullen gaan spelen en de bestaande verdra- gen daaromtrent als een vodje papier behande- j len. j Zoo is het aan Liet einde van 1931. 1931 liet 1 een ontredderde wereld achter, 1932 moet den faillieten boedel overnemen. ,Maar tot eurato- reiL koos men dezelfde lieden, die de mensch heid aan den rand van een wereldbankroet brada ten. iWeinig hoopvol hebben wij het scherm op het wereldtooneel voor de acte 1932 zien opgaan. Aan teleurstellingen hebben w ijLiet afgeloopen jaar geen gebrek gehad, we zijn er zelfs groo- tendeels ongevoelig voor geworden. Laten we dus zeggen, dat we het slecLitste hebben gehad en dat het bezwaarlijk sledater kan gaan, dan hei gegaan is. Tenzij de wereldwaanzin, die oorlog heet, over de mensdaheid mocht uitbre ken Hopen wij slechts dat de menscLiheid ont waakt uit de noodlotspsychose en met een hel der verstand de handen aan den ploeg slaat.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuwe Langedijker Courant | 1932 | | pagina 1