Onschuldig verbannen.
Tot de lichtgewonden behoorde ook deze
treinbestuurder. De verwondingen waren echter
niet van dien aard, dat de getroffenen in het zie
kenhuis moesten worden opgenomen. Alle drie
kónden hun reis vervolgen.
Altijd maar weer ongelukken.
Op den stoomtreiler Eveline uit IJmuiden
wa^ tijdens de visscherij een lek ontstaan in de
carbid verlichting in een vischruim. Een der sto
kers die zich met het opsporen van het lek en
het herstel zou belasten was zoo onvoorzichtig
een lucifer aan te steken, waarop een hevige ont
ploffing volgde en hij doodelijk werd getroffen.
Het lijk van den jongeman die ongehuwd was,
is te IJmuiden aangebracht.
Fietsers onder train geraakt.
Tusschen Beetgum en Berlicum is de 43-ja
rige H. de Jong uit Beetgum onder de tram uit
de richting St. Jacobi Parochie geraakt.
E|e man die dicht bij de tram reed is vermoe
delijk zenuwachtig geworden, waardoor hij on
der de tram terecht kwam. Met zware wonden
werd hij opgenomen en naar het ziekenhuis te
Leeuwarden vervoerd, waar hij om elf is over
leden.
INGEZONDEN
(Buiten verantwoordelijkheid der Redactie.)
ANTWOORD OP HET ONRECHTVAARDIG
GESCHRIJF VAN EEN ZWALUW.
Mijnheer de Redacteur vergun mij, naar aanlei
ding van het ingezonden stuk van een Zwaluw, in
uw blad van Dinsdag 23 Mei 1933 j.l. een plaatsje.
Bij voorbaat mijn hartelijken dank.
Wel" wat laat. Maar door afwezigheid, was
het niet meer mogelijk om voor de uitgave van
uw blad van Zaterdag klaar te zijn. Gelukkig kan
de verslaggever met de volste verzekering vermelden
dat hier een Zwaluw aan 't woord is geweest, welke
in strijd is met de waarheid. Wat hij heeft geschre
ven, berust op totale leugens. „Zwaluw", bezint u
eens, voor dat gij schrijft.
Hoe kan nu iedere lezer, zonder dat hij bezoeker
was dien voetbalwedstrijd en verslag duidelijk be-
oordeelen. Immers niemand. Zulks is onmogelijk.
Dan tusschen enkele fouten en „daar is geen begin
nen aan", ligt een groot verschil. Hadt gij werkelijk
fouten kunnen aanvoeren, ge hadt 't beslist en zeker
gedaan, (maar dit was onmogelijk). Dit bewijst het
verder onrechtvaardige geschrijf wel. Voorts dat de
schrijver, de verslaggever alleen zijn vrienden roemt,
is geheel uit de lucht gegrepen. In al de voetbal-
verslagen, o.a. 1932, inwelke alle namen der spelers
wel voorkomen, noem ik toch dus niet enkel vrien
den van mij. Dan wordt deze geroemd, dan een
ander, ook Zwaluws doelverdediger. Was deze 18
Mei j.l. in topvorm? Erken het maar? Neen. Gerust
er wordt „geoordeeld, naar hun daad, hun presta
ties. „Zonder aanziens des persoons". „Rechtvaar
dig."
„Om te schrijven," Dit is het echter niet, waarom
het stukje mij zoo onsympathiek aandeed. En toch
te vermelden, n.l. het zeer goede spel van Westra
middenlinie, en de verdienstelijke middenvoor
Koornstra", ligt in opgesloten, dat dit hem zelf
beslist onsympathiek aandeed. Anders moet men
zwijgen. „Mij trof speciaal het slot van het stukje"
aldus voortgaande in 't betoog van Zwaluw. Dit zal
het alleen wel geweest zijn. Maar waarom dan dit
niet alleen vermelden? Om te- vermelden, weet hij
hoeveel onkosten V. V. Zwaluwen heeft? En nog
FEUILLETON
DRIE-EN -VEERTIGSTE HOOFDSTUK.
Lady Wolga en de markies troffen de andere
leden van het gezelschap nog in de ruïnen. Licht
en vuur verspreiden een schitterendèn glans. De
kostbare kleeding der dames, de pracht en de geur
der bloemen, waarmee alles versier was, het vroo-
lijke lachen en schertsen maakten een groot con
trast met de donkere, oude muren, met het loeien
van den storm daarbuiten, met het kletteren van
den regen op de vensters en het donderend geweld
der branding.
Lady Wolga was in eene zeer goede stemming en
bracht door haar geest en humor leven onder het
gezelschap. Zij scheen te vergeten dat het drama
van Mont-Heron haar leven vergald had. en deze
plaats voor haar vol schrik en pijnigende herinne
ringen was geweest. Aan haar donkeren hemel
scheen een nieuwe ster te zijn opgegaan, want hare
oogen lichtten in den weerschijn van de stralende
hoop harer ziel. Hare wangen waren zacht rood
en hare lippen gloeiden als het purper der rozen
van haar kleed.
Lord Montheron legde de verandering van haar
wezen in zijn voordeel uit. Zij beminde hem en wilde
nog wat met hem coquetteeren, dacht hij. Niet
tegenstaande zij de meest gevierde vrouw van
Engeland was, moest zij zich toch nog eenzaam ge
voelen. en
„Geduld heb ik noodig," zoo troostte hij zich in
gedachten. „Op den duur kan zij mij niet weerstaan
en de groote titel, welken zij eens droeg, en dien ik
haar nu weer aanbied, moet iets verlokkends voor
haar hebben. Ja, zij zal mij huwen. Zij bemint mij,
zij zou anders door zulk een weer niet hier zijn
gekomen."
Anderen dachten evenzoo. De verloving van lady
Wolga met lord Montheron werd als een feit be
schouwd. Zelfs Alexa geloofde dat hare moeder den
krijgen kan? Moet U niet bij woorden laten. Alleen
cijfers geven!
Het eerste is mij wel zoo ongeveer bekend, n.l.
f27.50 terreinhuur, f7.50 kleedkamerhuur. Op zijn
ruimst berekend. Scheidsrechtersalaris 15 maal
f 0.50 is f7.50. Administratie en verdere onkosten
f 10.Voetballen per seizoen f 20.—. Zegge van to
taal f75per ongeveer 30 leden
Maar nog krijgen kan, is hem en mij onbekend.
Vrone verlangt het dubbele, goed, laat dit billijk
zijn, toch is het duur. O, gij egoist Zwaluw- Wilt
ge nu op eens de eenjarige Zwaluw gelijk stellen
gaan met het sympathieke 12*/2-jarige vrone, 4de
klasser N. V. Bond? Bovendien, Vrone speelt com
petitie-wedstrijden, uw club is louter ontspanning,
pleizier. Velen uwer collega's weet ik, waren met
deze regeling van 't bestuur niet eens.
Dat dit een uittzondering op den regel was, kunt
ge nu wel schrijven. Maar men was anders van
plan. Zelfs uw beste scheidsrechter en leden waren
van gedachten, k 10 cent entree voortaan.
Dankbaar nu, zelf van harte gefeliciteerd dat het
nu voortaan weder 5 cent is.
Wie neemt 't Zwaluw kwalijk, dat zij hun recht
zochten bij den Gemeenteraad? Immers niemand.
Waar heb ik dit geschreven, of gesproken?
Toch zal u moeten erkennen, dat als ge zelf ver
laging ontvangt, het kinderachtig is, te verhoogen.
Dit geldt zoowel voor een niet-christelijke club als
voor een christelijke. Maar van laatst genoemde
mag 't heelemaal niet verwacht worden. Onthoudt-
dit nu eens, leering wekt, voorbeeld trekt. Eenmaal
heb ik er slechts op gewezen, wat ik natuurlijk niet
elke keer vermeld. In dezen wedstrijd werd 2 maal
Godsnaam ijdellijk gebruikt. Voor elke richting is
het verboden. In een Chr. club past zoo iets niet.
Daar moet men altijd bescheiden zijn. (In een niet
chr. club ook. (Red. N, L.)
Om andere redenen, zooals Zwaluw vermoedt, n.l.
geen erkenning, entree betalen enz., berust geheel
op onwaarheid. Heb ik er ooit over gesproken enz.
Nimmer. Tusschen niet gewenscht en hoogstens ge
duld, ligt weder een groot verschil. Een onzeker ge
luid. Wat weder onbedacht is neergeschreven.
Waar ik mij, geachte opposant, mee bemoei, heeft
u en niemand iets mee te maken. Hier is van geen
verbieding en recht sprake. Vooral niet op zulk een
wijze als er gedaan is. Het is hier ten eerste geen
besloten kring waar men een verslaggever kan wei
geren. Ten andere als u zorgt dat er een ander
van de pers is, dan onthoud ik mij, wat ik altijd
heb gedaan. Want gaarne zie ik van vereenigingen
enz. verslagen. Verstaat ge nu, om voortaan rid-
diglijk en rechtvaardig te zijn in uw geschrijf? U
moet zich schamen, en voortaan zwijgen.
VERSLAGGEVER.
UITSTERVENDE DIEREN.
Het is misschien weinig bekend, dat vele dieren,
die we in dierentuinen bewonderen, in het land
van herkomst bijna geheel zijn uitgestorven. De
laatste exemplaren zijn naar Europa gebracht én
aan de groote manegeriën verkocht. En wannéér
het niet gelukt hun voortplanting in de gevangen
schap te verzekeren, dan is het dierenrijk, na eenige
jaren, een interessant soort armer. Onder de dier
soorten, die gedoemd zijn uit te sterven, behoort in
de eerste plaats de Amerikaanschen bison. Een
kleine honderd jaar geleden bevolkten nog duizen
den van deze dieren de steppen van Noord-Amerika.
Door den bouw van de groote spoorwegen van het
Oosten naar het Westen werd den bisons de oorlog
verklaard. De arbeiders met den bouw belast, ge
bruikten de dieren als een goedkoop voedingsmid
del en duizenden werden door hen geslacht.
Een zeer belangwekkende hertensoort is het bijna
volkomen verdwenen Davidhert, dat, eigenaardig,
het gewei averecht draagt. Deze soort draagt den
naam van den Jezuitenpater David, die zulk een
markies dien avond eene vaste belofte gedaan had.
Lord Kingscourt wijdde Alexa zeer veel voorko
mendheid; hij scheen de koelheid, waarmede eenige
der dames haar behandelden, niet te bemerken, en
zijn vriendelijk en ridderlijk wezen was als verzach
tende balsem voor den beleedigden trots van het
meisje.
De avond ging spoedig voorbij. Mrs Ingestre en
lord Monttheron hadden hunne gasten uitgenoodigd
den acht op het kasteel door te brengen, maar lady.
Wolga had beslist geweigerd. Om elf uur kwam haar
rijtuig voor, de dames stegen na een hartelijk af
scheid in, en nadat lady Wolga nog eenige vertrou
welijke woorden met Alexa had gewisseld, sloeg het
rijtuig den weg in naar Clyffebourne.
„Welk een ontzettend weder!" klaagde lady Mark
ham, zich dieper in haar shawl wikkelend. „De wind
zal het rijtuig omver werpen. Heb je ooit zulk een
storm gehoord? O, lady Wolga, waren wij toch maar
op Montheron gebleven."
„Waarom heb je dat niet gedaan?"
„Wij konden niet, omdat jij niet wilde," antwoord
de lady Markham. „Waarom heb je de uitnoodiging
niet aangenomen?"
„Omdat ik niet onder het dak van het kasteel wil
slapen, alvorens ik er als meesteresse binnenga."
„Is het dan zeker dat je markiezin van Mont-
Heron zult worden?" vroeg lady Markham.
„Ik hoop het!"
„Je kunt het als je wilt. Iedereen ziet dat de
markies je lief heeft. Het schijnt nu eene uitge
maakte zaak te zijn, naar ik bemerk, en het doet
mij genoegen om jou, je zult gelukkig worden. Maar
wat heb je lang geaarzeld! Je hebt den markies
sterk op de proef gesteld."
Lady Wolga antwoordde niet. Lady Markham be
sloot bij de eerste gelegenheid de beste dit gesprek
aan lord Montheron mede te deelen. Wanneer zij
zijne gunst kon verwerven, hoopte zij op het kasteel
Mont Heron eene schuilplaats voor geheel haar
leven te vinden.
De gelegenheid daartoe bood zich reeds den vol
genden morgen aan. De beide heeren van Mont-
Heron kwamen naar Clyffebourne om te zien hoe
het met de dames was en lord Kingscourt tegelijk
om afscheid te nemen. Lady Markham vertelde den
markies, wat lady Wolga den vorigen avond gezegd
had, waarover deze zich zeer verheugd toonde.
„Je zult dus spoedig huwen, lord Montheron,"
zeide lady Markham. „Ik feliciteer je van ganscher
hert voor de eerste maal in het keizerlijke wildpark
te Peking ontdekte en het Zoologisch instituut te
Parijs daarvan een beschrijving gaf. De Bokser
opstand in China beteekende ook het einde van de
Davidherten. De laatste zestig exemplaren van deze
j zeldzame dieren kwamen naar Europa, waar ze
door den hertog van Bethford werden aangekocht.
De Amerikaansche zingende zwaan of trompet
zwaan is in Amerika niet meer te vonden.
Ook de Condor wordt steeds zeldzamer. Men be
taalt thans voor een exemplaar van zulk een dier
gaarne 1500 gulden. Het uitsterven van de condors
heeft een Fransche firma op haar geweten, die
vond, dat de vleugels van deze volgels zeer goed
voor versiering waren te gebruiken. Zij rustte een
expeditie naar Zuid-Amerika uit, die aan 160,000
condors het leven kostte.
Een dergelijk lot ondergingen de Albatrossen, de
trotsche vogels van den Stillen Oceaan, die nog
een grootere vlucht hebben dan de condors. Van
deze dieren wordt verteld, dat zij, wanneer zij in
den ochtend van Australië wegvliegen, in den mid
dag aan de Kaap de Goede Hoop zijn, terwijl ze
's avonds Kaap Hoorn, het Zuidelijkste punt van
Amerika, bereiken. Ip het eiland Lesanne, in den
Grooten Oceaan, bevond zich e^n broedplaats van
deze dieren. Een Japanner liet nu een expeditie uit
rusten om handel te drijven met de veeren van deze
dieren. Zijn lieden richtten op het eiland een vree-
selijk bloedbad aan. Meer dan drie honderdduizend
albatrossen vielen als slachtoffer. De Amerikaansche
Regeering hoorde van dezen overval en zond een
oorlogsschip naar Lesanne. Doch de expeditie had
reeds de vlucht genomen en de Amerikanen vonden
slechts de geraamten van de ongelukkige vogels, die,
naar ooggetuigen verzekerden, levend de vleugels
werden afgeslagen.
Antilopen, wilde paarden, kangeroes, zij zijn allen
tot uitsterven veroordeeld. In Australië heeft men
de kangeroes vernietigd, omdat zij de weiden be
volkten, die voor de schapen konden worden bereikt.
Omdat de mensch ivoor voor knoppen van wan
delstokken, biljartballen en andere voorwerpen noo
dig heeft, zal ook wel gauw de Afrikaansche oli
fant volkomen uitgestorven zijn. Een treurige sta
tistiek spreekt boedeelen: Jaarlijks worden veertig
duizend olifanten gedood.
LAATSTE NIEUWS.
harte, ofschoon je winst voor mij een groot nadeel
is. Ik ben zoo lang bij lady Wolga geweest en verlies
als zij huwt niet alleen een lieve vriendin maar ook
een te huis."
„Gebiuik je invloed ter mijner gunste, waarde
lady Markham," antwoordde de markies vriendelijk.
„Als lady Wolga mij de eer aandoet mij te huwen,
dan zal ik je niet van haar scheiden. Ik wou gaarne
zien dat jé ons huis met ons wilde deelen en onze
gast bleeft voor altijd."
Met deze belofte bracht hij lady Markham geheel
op zijne zijde. Was zij voor hem tot heden een lijde
lijke vriendin geweest, thans verdedigde zij zooveel
zij kon zijne belangen.
Des middags vond Lord Kingscourt gelegenheid
Alexa alleen te spreken. Hij zeide haar dat hij nog
altijd het antwoord wachtte op zijn brief aan haar
vader, maar dat hij het haar onmiddellijk bij ont
vangst zou mededeelen.
„In elk geval zal ik je in de stad zien," zeide hij,
„Ik ga slechts voor korten tijd naar mijne goederen."
De week die volgde bracht niets dan wind, regen
en nevel. Lady Wolga maakte eiken avond, het weer
mocht dan nog zoo ruw en onaangenaam zijn. eene
wandeling langs de klippen, doch ontdekte geen
spoor van den zoogenaamden koopman, dien zij
maar niet uit hare gedachten kon stellen. Boos op
zich zelf omdat zij begon te gelooven, zich bedrogen
te hebben, aanvaardde zij eindelijk de reis naar
Londen, nadat zij miss Strange had doen beloven,
haar binnen weinige dagen te volgen. Lord Mont
heron, vergezeld door zijn bediende, Pierre Renard,
reisde lady Woga met den volgenden trein na en
Alexa bleef met mrslngestre alleen op Montheron
achter.
Zoo was eindelijk de tijd voor haar aangebroken
om een bezoek te brengen aan de kamer, waar haar
oom vermoord was geworden. Zij wist niet hoe zij
haar plan zou uitvoeren, maar spoedig genoegd deed
zich als van zelf de gelegenheid daartoe voor.
Het slechte weder verplichtte de dames om voort
durend thuis te blijven. Mrs Ingestre had Alexa lief
gekregen en vreesde dat deze de eenzaamheid van
het kasteel niet lang zou kunnen verdragen, waarom
zij alles deed wat zij kon, om haar den tijd te korten.
Zij vertelde haar vele sagen van het kasteel en ten'
slotte ook de geschiedenis van het groote familie
drama der Montherons Alexa maakte zich dit
oogenblik ten nutte om den wensch te kennen te
geven, dat zij die altijd gesloten gebleven kamer
wel eens wilde zien.
Mrs Ingestre verschrikte bij het vernemen van
dezen wensch, dien ze ongehoord vond. Toen de oude
dame zich echter met het denkbeeld daarvan ver
trouwd had gemaakt, ontwaakte hare eigene nieuws
gierigheid en na eene afspraak daaromtrent met den
bottelier en de huishoudster, verklaarde zij zich be
reid de kamer met Alexa te gaan bezoeken.
„Het is een geluk voor ons, dat de markies niet
te huis is," zeide mrs Ingestre. „Hij zou het niet
toestaan, dat wij de kamer bezochten; in dit opzicht
schijnt hij zeer bijgeloovig te zijn. Wellicht neemt
hij ook de oninnige spookgeschiedenissen, zooals
de bedienden die onder elkaar vertellen, voor waar
heid op. De huishoudster heeft den sleutel neen
hij hangt in de bibliotheek. Pusset zal hem zoeken."
Pusset zocht den sleutel en zoodra hij hem gevon
den had ging hij met de huishoudster naar de ge
heimzinnige kamer. Toen Alexa er met mrs Ingestre
binnentrad stonden de vensters open en brandde er
een vroolijk vuur in den haard. Toch was er de lucht
nog vochttig en zwaar.
Alexa zag de kamer opmerkzaam rond.
Zij was groot en hoog. De wandversiering was
kunstig angebraacht, de meubelen zagen er weel
derig uit, maar waren even als de tapijten met stof
bedekt en langs de muren vertoonden zich sporen
van bevlekking met modder en slijk. Een groot, rijk
met beeldhouwwerk versierd bed stond langs eene
zijde en was afgesloten met zware gordijnen, waaruit
bij de eerste aanraking tallooze motten opvlogen.
Eene kleed- en eene badkamer grensden aan het
slaap vertrek.
Had Alexa gehoopt hier een spoor te vinden, dat
leiden kon tot de ontdekking van den werkelijken
moordenaar, hare hoop verdween spoedig.
Nadat het lijk van lord Montheron door de be
dienden was gevonden geworden, hadden vele lieden
die kamer betreden en de pojlïtiedienaren deze
zorgvuldig onderzocht. Wat zou Alexa, nadat er
achttien jaren overheen gegaan waren, daar nog
hebben kunnen vinden? Zij begreep hoe dwaas hare
hoop was geweest. Niettemin doorzoch zij het bed.
eiken hoek van de kamer en de meubelen met een
ijver, die de verbazing harer begeleiders opwekte.
„De kamer is zoolang gesloten geweest," zeide zij
kleurende, „dat ik het voor mogelijk hield iets te
vinden wat licht kon brengen in de ontzettende duis
ternis die het drama omhult."
