Memoires van een cineast „te velde" r DAT ALLES IN ORDE WAS NIEUW NOORDHOLLANDS DAGBLAD - Woensdag 31 December 1947 PAG. 5 100.000 KM. REISBIOSCOOP Met camera en projector door het leven V.J j J De nieuwe modelijn in de practijk 1 HET WERK, dat wij toendertijd verrichtten, doet mij dikwijls denken aan dat van de gebroeders Lumière, die met een wankele apparatuur van de ene plaats naar de andere trokken. Meest naar kermissen, want de film van die tijd was maar een rariteit. In onze tijd was dat weliswaar anders, wij beschikten over een moderne apparatuur, een snelle auto, een motor, we konden bellen en telegraferen en in de mobilisatietijd stond ons zelfs een hele militaire staf ten dienste. Maar toch, als ik zo denk aan de wijze, waarop wij. vaak bij nacht en ontij nog, langs Gods wegen snelden met onze Chevrolet 1939, kan ik toch moeilijk nalaten een vergelijking te trekken met het werk dezer pioniers. Op welke dag het precies was weet ik niet meer, ik was toen niet erg sterk in data; later werd dat beter, maar in het najaar van 1938 werd ik opgebeld door een der be stuursleden van de K.S.A. te Leiden, met het verzoek eens op het kan toor te komen pitaten. Ik liet er, in jeugdige overmoed vandaag de dag ben ik heel wat bezadigder geen gras over groeien en stond nog diezelfde dag tegenover een zekere mijnheer, die ik maar Brander zal noemen. Die mijnheer lachte eens en zei mij, dat ik eens rustig moest luisteren. Geheel overbodig, want ik was razend nieuwsgierig. Bran der rommelde eens tussen wat pa perassen op zijn bureau en daar kwamen zowaar een stel foto's en een paar stroken smalfilm te voor schijn. Mijn foto's en mijn smal film, genomen op een studenten feestje en meer van die festijnen. Om u die zitting maar te besparen zij vermeld, dat die mijnheer Bran der er wel wat in zag, in die foto's en die films en mij voorstelde om bij zijn nieuwe maatschappij, die nog moest worden opgericht, in dienst te treden. Salaris: de prettige ervaring goed werk te doen en nog een paar centen toe. Werkzaamhe den: van alles en nog wat, van schrijven in een filmblad tot het plakken van filmband toe. Daar tussen een wonderlijke mengelmoes van allerlei baantjes en functies. Afsluiten van huurcontracten met verhuurkantoren van films dan wel te verstaan, het verzorgen van re clamedrukwerk (de tekeningen mocht ik laten maken, hoe bestaat het!), het spreken in zalen, geld tellen en beheren, films zo nodig projecteren en opnemen, chaufferen, confereren, enfin, het was een hele lijst. Gelukkig kreeg ik nog een paar hulpen, waarbij een juffrouw, die nog gauw even typles zou nemen. Mijn werkterrein strekte zich uit van Gelderland tot het puntje van Limburg en als ik tot in België door kon dringen, wel, des te beter. En zo startte ik op een zonnige morgen naar de mij toegewezen standplaats Tilburg. Hel Chevroletje liep best, kon ook niet anders, want het was hagelnieuw, en ik floot er een vro lijk lied bij. Mijn entree in die sombere fabrieksstad, waar ik ech ter nog menig gezellig uur zou slij ten, was verre van joyeus. Ik ging tweemaal op de bon, omdat ik niet merkte dat er in de stad van de kruikeach, laat ik u het lelijke woord maar besparen, overwegend éénrichtingverkeer was. Voor een paar gulden kocht ik het af en arriveerde na veel gezoek bij de mij opgegeven assistent. Nou, ik moest een vlotte indruk maken en daar ging ie dan: Ringg. Een jeugdig vrouwspersoon komt opendoen. „Zo zus, zeg mij eens, is mijnheer Bruis soms thuis?" „Mijn man is net even naar de barbier. (Ai, die kwam verkeerd aan!) Maar als u soms die nieuwe mijnheer van de Golifex bent, komt u dan maar binnen, ik weet er van". Het viel nogal mee. De „zus" bleek de vrouw van mijnheer Bruis te zijn. Ze lachte wat om die rare snuit van mij aan de deur en bracht mij een kop koffie om de schrik te boven te komen. Bruis zelf liet niet lang op zich wachten en spoedig zaten we in een druk zakengesprek gewikkeld, waarvan ik in het begin zelf niet veel snapte, maar dat wende wel van lieverlee. Wist u dat ik in latere jaren zelfs een gevreesde figuur op de Maandagse filmbeurs werd en dat mijn geslepenheid in sommige kringen spreekwoordelijk is gewor- den? Mevrouw Bruis was even ver standig als gastvrij, ze bracht het gesprek op mijn huisvesting. Daar had ik niet aan gedacht. Ik kon wel een paar nachten bij de goede mensen blijven slapen, maar ik moest toch een eigen adres hebben. Kort en goed, ik kwam terecht bij een bakker, een banketbakker nog wel, beter had ik het niet kunnen treffen. Maar de banketbakker ging na drie dagen dood, hij verslikte zich in een slagroomwafel, de arme man. Toen kwam er een zuster in huis met een bult en een horrel voet. Erg zielig geval, maar het werkte zó op mijn zenuwen, dat ik op het eind van de week al ergens anders zat Bij een weduwe met een dochter. Die laatste was onge vaarlijk, ze was al op jaren! En de mensen hadden een garage, wie deed me wat? De metselaar van de huisbaas, want die stapelde 's mor gens in alle vroegte een hoop ste nen voor de garagedeur op: „er stond toch nooit een auto in", was 's mans nuchtere verweer. Het duurde een uur voor de rommel weer opgeruimd was en ik weg kon rijden in de richting van de stad. N EEN PAAR WEKEN was ik er I wat je noemt in. Ik had mijn tournees geregeld, kende de meeste oiaatsen en. zaalhouders bij naam en toenaam, was in de Eindhovense theaters, ook in die van onze spor tieve concurrent Desmet, als kind in huis. Dat gold ook voor de film- ofdeling van Philips, waar toen George Pa1 de scePter zwaaide. T ater is hij zelf afgezwaaid naar Amerika. Jammer. Die eerste weken heb ik heel wat filmpjes terug moeten spoelen om achter de knepen van het lassen en controleren te komen. Mijn duim wijsvingers zaten vol sneden en klj„CBreda confereerde ik met be sturen in Princenhage draaiden we „Voef de volgende dag een voor stelling in Vught, in het gebouw Pozenoord, nu een vaste bioscoop. zo ging het van de ene plaats naar de andere. Gemert, Hees bij TL Wamel, Druten, Groesbeek, nudenbosch, Kaatsheuvel, Vlijmen, enfin u ziet, letterlijk van het kastje naar de muur. Het gebeurde dat ik II morgens opstond in Grave bij voorbeeld, om mijn moede ledema ten te strekken in Nederweert, dat ik mijn ontbijt nuttigde in Does burg, om mijn avondthee, het was ook wel eens een borrel, dat moogt u gerust weten, te gebruiken in Hoensbroek. Over Doesburg gesproken, daar beleefde je altijd gekke dingen. De eerste keer dat ik daar kwam was het wat laat geworden, het werd later altijd Iaat, maar dat was bui ten mijn. schuld; enfin, de eerste keer dus zette ik zo omstreeks 12 uur in de nacht mijn Chevroletje neer voor het hotel. Het was pikke donker en ik had dus het stads licht opgezet. Laat ik me de vol gende morgen gewekt worden door een hevig gefluit en getier van mensen op de straat. Ijlings schoot ik een broek aan enDaar stond me een stoomtrammet je te wachten totdat mijn auto van de rails zou gaan, die ik 's nachts niet gezien had! Het bleek dat het trammetje driemaal in de week reed en ik trof het juist! Zoals gezegd, in Doesburg werd het altijd beestachtig laat. De zaal eigenaar daar was een aardige vent; als hij om half twaalf de hekken had dichtgegooid en wij onze pro jector hadden ingepakt, togen we met zijn allen naar boven, waar moeder de vrouw of een der doch ters de koffie had klaargezet en dan bleven we tot diep in de nacht gezellig zitten kouten over film, toneel, muziek en niet zelden ge beurde het, dat ach hoe heetten die meisjes ook weer? de doch ters nog om klokke twee proeven aflegden van hun vorderingen in de toonkunst. Ik ben er nooit meer geweest na Mei 1940! Ze hebben nog wel eens geschreven, maar ach, hoe gaat dat, uit het oog uit het hart. En dan die hotelhouder van het Wapen van zus of zo, wat kon die man schelden als je om twee uur aan kwam zetten! Erbarmelijk ge woon. Maar 's morgens was hij weer een en al glimlach: „Is uw ei lek ker gekookt, mijnheer?" „Is de bo ter wel op temperatuur?" „Zal ik mijnheer nog eens inschenken?" Wat een flemert! Nee, dan in Bladel, bij Vosters in de Posthoorn met zijn zeven huw bare dochters, die allen om 't hardst liepen. In de winterdag kwamen die allen met een bord erwtensoep aan dragen. Ik kon et maar vier op en de eerste nacht lag ik met kram pen in mijn bed. En intussen liep onze wagen maar, dag in dag uit, soms drie- a vier honderd kilometer op een dag. Dat kon zo op de lange duur niet blij ven gaan. Ik stelde de vrije Woens dag in, voor de wagen en voor me zelf. De wagen ging naar de ga rage, van dieën Dikken Jules Pes- sers! Revisie! En ik met een boek en een fles Trappistenbier achter de haard. In de zomerdag was ik op den buiten. Zo die kanten van Chaam op, daar hebben we nog een wielerwedstrijd gefilmd, of naar Goirle, de bossen in. Of ik reed mee op enen huifkar en vatte een verse pint bij boerke Maas in 't Zand of in „Het Dorstige Hert" aan de Bredase weg. Enen schonen tijd! In Vught was ik de beste maatjes met de belastingambtenaar, 20 pet. van de recette kreeg die man! Maar ik dronk altijd koffie bij hem en als ik soms in de week passeerde, stond er een borrel voor mij klaar. Dat vergoedde veel! Greetje lacht en Greetje huilt De zaak breidde uit, er kwam een nieuwe assistent mede. Bruis ging alleen uit, ik controleerde de zaak en een paar maal in de week had ik gezelschap van een zeer wild jongmens, Bataille genaamd. Hij deed zijn naam eer aan. Toen ik op een avond van Nijmegen terug keerde, stond hij bij Hees te blauw bekken, de soldaten van de barak hadden hem met toestel en al bui ten gezet! En ik moest het toen bij de kapitein gaan opknappen. En dan die huilpartij in Raven- steijn. Daar kwam steevast iedere Een REPORTAGE mag het niet heten, de wer kelijkheid was en is an ders. Een verhaal is het ook niet, het is de wereld en het leven, gezien van achter het dashbord, van uit de raampjes van een brandvrije cabine, vanuit een luie stoel op een vrij- gezellenkamer. Een herin nering, meer niet. week de dochter van de notaris naar de film. Ze had de beste plaats en haar oordeel legde groot gewicht in de schaal. Men zat te gluren of ze lachte bij een of andere scène, deed ze dat, dan bulderde de zaal, pinkte ze een traan weg, dan zagen de stoelen allemaal wit van de zak doeken, en reageerde ze niet, dan hoorde je niets, al was de scène nog zo komisch Liever liep men blauw aan dan te lachen als Greetje van de notaris niet lachte, dat paste niet! Op zekere avond draaiden we een film van Stan Laurel en Oliver Hardy, om te brullen! Ik was wat later gekomen om te zien hoe Ba- taille het er van afbracht en toen ik boven was en „de acte was over genomen", vroeg de knaap of hij even in de zaal mocht. Nu, daar was niets tegen, ik draaide die drie laat ste actes er wel door. Bataille naar beneden en naar Greetje van de notaris. Niets bijzonders, gebeurde wel meer. Maar toen ik een kwar tier later door het cabinevenstertje keek, zat me de hele zaal zowat te grienen, terwijl de twee komieken bijna op hun kop stonden. Wat was er gebeurd? Greetje had aan Ba taille verteld, dat haar verloofde op zee was. De stommerd begon toen over storm en het vergaan van schepen te kletsen. Greetje aan het huilen en de hele zaal snikte mee. Ik heb Greetje die avond nog la chend thuis gekregen, maar hoe het de andere bezoekers is vergaan, weet ik niet. Wel viel mij op, dat er 's Maandags daarop ontzettend veel zakdoeken te drogen hingen aan de waslijnen. Er zat met dat al nog heel wat werk aan zo'n reisbioscoop. Eerst had je het vaststellen van 't pro gramma met bijwerk. Dat geschiedde meest op de voorgaande filmavond, behalve bij nieuwe plaatsen. Dan moest de film gehuurd worden, dat deed je met een stuk of tien twaalf tegelijk. Reclame naar de plaats van vertoning sturen, de films, die in acten in bussen waren verpakt, op de spoelen winden. Wij draaiden ongeveer 900 meter op een spoel, dat is ruim drie kwartier, en dan de routes regelen. In de mobilisatie kwam daar nog het werk van O. en O. bij, waar voor we medewerking hadden van militairen. Eigen werk, eigen leven Het mooiste werk was echter zelf filmen. Dan trok je er op uit met een camera, maakte reportages van een bierbrouwerij, een klompensnij- derij, een biezenvlechter of wat er van je gading was. En dan met een paar dagen aan het knippen en monteren. Aardig werk, maar het kostte veel tijd. Nooit zal ik die Oudejaarsnacht van 1939 op 1940 vergeten. Ik had die avond nog een bezoek gebracht aan een kapitein Zomers in Ros malen bij Den Bosch de man is gesneuveld in de Peel en was daar laat weggegaan. Bij vrienden in Tilburg had ik afgesproken, wat er ook zou gebeuren, ik zou Oud en Nieuw bij hèn vieren. Tegen twaalven reed ik over de Nieuwe Bosse weg de stad binnen, als de wind over de Heuvel, de Zomerstraat, de Bredaseweg naar de Ringbaan. Juist toen de toren twaalf sloeg stapte ik over de drem pel van Tilly's kamer, waar het edele gezelschap zich bevond. Een van de meisjes Bongaarts liet een gil. Het bijgelovige wicht vertelde, dat als iemand op slag van twaal ven de drempel van een kamer be treedt, aan een van de aanwezigen onheil zou overkomen. We hebben er hartelijk om gelachen. Tilly ech ter werd vijf maanden later door de Duitsers gefusilleerd. Ze had een bataljon Franse soldaten in de Mei dagen over de Belgische grens ge holpen! Soms bekruipt me een gevoel van weemoed als ik denk aan die span nende, enerverende dagen van vroe ger. Al die dorpen en steden flitsen dan als silhouetten aan mij voorbij, zoals ik ze destijds door het raam van mijn Chevroletje zag. Bataille en Bruis, de jaren zijn niet onge merkt aan hen voorbijgegaan. Me nige grijze haar komt nu uit hun nog altijd ruige kapsel kijken. Truus is weg, Tilly is niet meer, Magda is getrouwd en weduwe ge worden. Dat gebeurde in twee jaar tijd. Fons dient in Indië, Fried is in Curasao. En ik zelf? Ik heb nu twee peuters, de wilde streken zijn er uit, mijn bohèmienleven is tot een minimum beperkt. En over film schrijf ik nog wel eens. Lou Steijger. Als steeds was de tentoonstelling te Opmeer met haar attracties een der gebeurtenissen van belang op landbouwgebied in ons gewest. Burgemeester Keijzer rijdt een ererondje met een der winnaars uit het concours-hippique. Een pas doorgebroken lente scheen onze harten op die avond veroverd te hebben. We waren rustig, wij, het groepje van twaalf, dat deel uitmaakte van de Duits land overrompelende geallieerde legermacht. Twaalf geheel ver schillende mensen, ieder met hun eigen leven, dat door de oorlog andere facetten kreeg, hadden lan ge maanden met elkaar geleefd in die hel van staal, vuur en geweld. Het stof der verpuinde dorpen en steden had onze kelen hees ge maakt en de strijd om het zelfbe houd had het laatste greintje be schaving verdrongen. Ergens nabij Hamburg in een dorpje hadden we op die mooie Aprilavond een be schutte plek gevonden. Ons veld bed zou die nacht in Zeven staan. „Zeven", waar we nog nooit van hadden gehoord en dat morgen door ons weer vergeten zou zijn. 3 Mei, zouden we de Elbe bereikt moeten hebben, was er gecomman deerd, de Elbe, waar tegelijkertijd de machtige Russische tanks naar oprukten. Morgen zou het oorlogs rumoer weer losbarsten en daarom waren we met de rust van die lenteavond als kinderen zo blij. Onze proviand-chauffeur Cox zit naast me. Met lange halen gaat zijn pen over het papier en ik weet dat hier weer een opgekropt gemoed van een dag spanning en gevaar wordt uitgestort. Velletjes papier, die morgen de lange reis per veld post gaan maken en die bestemd zijn voor hen, die we liefhebben. Cox, de rustige kalme Engelsman, is me dierbaar geworden. Vriend schap is er tussen hem en mij gebo ren in deze tijd van vermoeid door zwoegen, van heimwee, ruw en KORT VERHAAL naar waarheid verteld door WIM VAN EEKEREN hard leven. De schemering valt en ontneemt Cox, die zijn brief dicht vouwt de laatste restjes licht om het adres: Mrs. Cox, 376 Nightin gale Avenue, Londen C.W., aan de omslag toe te vertrouwen. Vaag dringen de woorden „Je kunt weer tevreden zijn" tot me door. Dan begint hij, alsof ik hem er naar gevraagd heb, alsof de inhoud van al wat hij zegt voor mij en mijn later leven betekenis zal hebben, te vertellen. Een verhaal van zijn vrouw, die hij 5 jaar geleden trouwde en die hij in 4 jaar niet meer zag. Ik doe alsof ik duidelijk de foto's die hij me toont, in de ons omringende duisternis kan onder scheiden. Ik doe alsof me alles dui delijk is, dat van zijn vrouw en het lund, dat hij- nog nooit in zijn ar men mocht drukken. Hij stort zijn hart uit bij mij, zijn kameraad. Ik laat hem begaan als hij me de hand wil drukken en ik luister als hij zegt, ooit zijn vrouw aan mij te willen voorstellen. Ooit, als alles voorbij is, alles, deze ellendige oor log, deze afschuwelijke tijd. We zijn allen onder de gegeven omstandigheden sentimenteel en waarom zou ik het hem, mijn beste vriend, het dan kwalijk nemen? We gaan uit elkaar, weinig zeggend, veel begrijpend. Bij het eecste morgenkrieken heeft ons detachement de andere morgen de boel gepakt en weer een nieuwe reis gaat beginnen, verder, steeds maar verder. Cox, en de fourage-kapitein zullen een an dere weg nemen om voor de ko mende dagen proviand in te slaan. Het is een gehaast, geloop en ge roep. We voelen de trilling van de oorlog, de oorlog, die nog steeds woedt en waarin wij een heel kleine, een minimale rol spelen. Cox is laat. Haastig duwt hij me de brief van gisteravond in mijn han den. Of ik hem posten wil en „geef me even een doosje lucifers". Ik voldoe aan zijn verzoek en ga dan op weg naar het veldpostkanloor. Zacht glijdt de brief door de gleuf van de houten geïmproviseerde bus. Een zacht geluid en de brief van Cox ligt op de stapels brieven, die ook wachten verzonden te worden aan ongeruste ouders, angstige vrouwen en verloofden, aan allen, die ons dierbaar zijn. Brieven om te vertellen, dat alles nog in orde is, dat alles nog goed gaat. Enkele uren later hebben ze Cox en de fourage-kapitein gevonden. Twee hoopjes mens, door de kracht van een landmijn uiteengerukt. Cox klemde het luciferdoosje van 's morgens nog in zijn hand. Men heeft ze begraven op de plaats waar ze vielen en dezelfde dag zijn we er langs gereden. Even halt gehouden voor een laatste groet, even en dan weer verder zonder ophouden want de Elbe riep. En in Londen op nummer 376 van de Nightingale Avenue kwam een brief aan, drie dagen voor het vrede werd en een vrouw met op haar schoot een kind, dat haar vader nog nooit gezien had, las dat alles in orde was. Wim van Eekeren JAARVERGADERING D.E.T.V. Nieuwe afslag WIERINGEN. De Vissersver eniging D.E.T.V. hield haar belang rijke jaarvergadering in Café De Haan te Hippolytushoef. Evenals de vorige keer was ook deze vissers vergadering weer uitstekend bezet. Voorzitter J. Bakker mocht niet minder dan 84 leden welkom heten. Allereerst volgde bespreking van de nieuwe Afslag. De tekeningen waren reeds aanwezig en architect Zandstra gaf uitvoerige inlichtingen. De begroting beliep in totaal f 71.000.De intekening werd be vredigend genoemd en was reeds bijna voltekend. Een en ander werd zonder aanmerkingen goedgekeurd. Met de bouw kan vooralsnog niet worden begonnen, aangezien de bouwvergunning nog niet is afgeko men. Aangevraagd zal worden ver lenging van het kuilverbod te krij gen tot Maandagmorgen 7 uur. Mo menteel geldt het verbod van Za terdag, nam. 6 uur tot Zondagavond 12 uur. Ingekomen was een verzoek van de Noord- en Zuidhollandse Red dingmaatschappij, om toetreding als lid tot de Maatschappij van alle leden der Vissersvereniging. Alle aanwezige leden verklaarden zich bereid toe te treden tot deze prach tige instelling. Een mooi gebaar! Hierna volgde de bestuursverkie zing, wegens aftreden van de heren J. Bakker (voorzitter), P. Bakkeren J. Scheltus. Gekozen werden de he ren J. Bakker, J. Scheltus en S. Halfweeg. Aangenomen werd het voorstel tot storting van r/, procent aan de Coöperatie. Besloten werd en-bloc toe te treden. In zake het lidmaatschap van de Ned. Vissersbond, die voor allen bedoeld is, is het nu zo, dat de kust- vissers veelal wel en anderen niet lid zijn. Het valt niet mee om een heid van mening te krijgen. In verband met aandrang op het bestuur uitgeoefend, zal qportaan geen vergadering meer uitgeschre ven worden op Tweede Kerstdag. Ook de fuikenvisserij werd een punt van bespreking. Voorgesteld werd om de fuikvisplaatsen te ver loten. Dit gaat echter niet daar er diepten bestaan van 2—7 meter. De een is nu ingesteld op minder, de ander op meerdere diepte. Het voorstel werd aangehouden, daar er geen directe oplossing mogelijk was. De fusie tussen Vissersfonds en DETV was nog niet geheel geregeld. De heer Lienesch heeft toegezegd, dat hij naar Wieringen zou komen 0.1 over de Vissersbelangen te spre ken. De datum was evenwel nog niet vastgesteld. IJSCLUB „EENDRACHT MAAKT MACHT" WAARLAND. Dezer dagen hield de ijsclub „Eendracht maakt macht" van 't Veld, Waarland en Zijdewind zijn jaarvergadering in 't Café „De Posthoorn" te Waarland. De voorz., de heer S. de Jong, opende de bijeenkomst, waarna de secretaris, de heer H. Tamis, het jaarverslag voorlas. Dit jaarverslag, een goede weergave van het gebeu ren in het verlopen jaar, werd met een applaus beloond. Door de pen ningmeester, de heer G. Jonker, werd het financieel verslag uitge bracht, waaruit bleek, dat ondanks de hoge onkosten die in het vorige jaar gemaakt zijn, toch nog een be drag van 282.62 over gebleven was. De heren K. Volkers Jr. en Math, de Graaf werden benoemd om de rekening en bescheiden na te zien. Nadat deze commissie zijn taak vol bracht had en alles in orde had be vonden; werd de penningm. dank gebracht voor zijn accuraat gehou den beheer. Bij de bestuursverkiezing werden de heren G. Jonker, Jac. Lichthart en Fr. v. Schagen, die periodiek moesten aftreden, met meerderheid van stemmen herkozen. Zij lieten hun herbenoeming welgevallen. Bij de rondvraag werd voorgesteld het materiaal te versterken, door het aanschaffen van een paar nieuwe sneeuwschuivers en een verbandkist Dit laatste is wel gewenst, want bij eventuele ongelukken is zoiets nood zakelijk. Hierna werd de vergade ring die een prettig verloop had, met een dankwoord voor de aange name discussie, met de Christelijke groet gesloten. Gemeenteraad Schermerhorn Op de middag vóór Kerstmis kwam de raad van Schermerhorn bijeen, onder voorzitterschap van Burgemeester W. J. Driessen een vrij omvangrijke raadsagenda af te handelen. De voorzitter gaf een beschrijving van de omvangrijke maatregelen voor de rattenbestrijding, mede in verband met een klacht van de heer Muntjewerff, dat het Zuideinde zou zijn overgeslagen. Een zeker gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel, waardoor mogelijk een geval van ziekte van een van. de vrijwilligers niet werd gemeld, kan oorzaak zijn geweest dat in de overigens goed geslaagde actie een fout is geslopen. Aan de onderwijzeres van de O.L. School, mej. S. v. Setten v. d. Meer, die vertrekt naar Den Helder, werd ingaande 15 Jan. eervol ontslag ver leend. Hoewel een drietal sollicita ties zijn binnengekomen, werd nog geen nieuwe onderwijzeres benoemd Mededeling werd gedaan van een extra uitkering van het rijk aan de gemeente van f 3.75 per inwoner, totaal ruim f 4500. Het verzoek voor de Christelijke L. School om subsidie voor het be tegelen van de speelplaats zal bin nenkort tegelijk met een andere aanvrage worden behandeld. Het feit dat 't Waterschap Beem- ster haar bijdrage in de kosten voor een nieuw te bouwen Beemsterbrug wil beperken tot f 6000.terwijl, afgezien van de provinciale bijdrage aanvankelijk een gelijk opdelen van de kosten met de gemeente Scher merhorn was overeengekomen, zal nieuwe besprekingen noodzakelijk maken. Een voorlopige begroting voor de brug vermeldt f 41.000. Aan de goedkeuring van de nieuwe tarieven voor vermakelijk heidsbelasting valt niet te ontkomen De verhoging van 20 op 45 pet. geldt echter niet voor uitvoeringen e.d. van plaatselijke verenigingen. Wel worden bals en filmvertoningen door de verhoging getroffen. Voor wat de aankoop van 158 M2 grond van Wed. J. Hermes betreft ten behoeve van de brugbouw, was de raad van mening dat de prijs f 5.per M2 veel te hoog is. Ver wacht wordt dat Ged, Staten en Prijzenbureau een dergelijke trans actie niet zullen goedkeuren. Na 'n zodanige beslissing zal men verder zien. Het verzoek van de heer H. Ko nijn, om in overeenstemming met een wettelijke regeling f 300.sub sidie te ontvangen, welke vermeer derd met een rijksbijdrage van ge lijk bedrag, een tegemoetkoming zou betekenen van f 600.voor een totaal aan herstelkosten voor zijn woonhuis van f 3000.lokte een uitvoerige bespreking uit, doch werd tenslotte toch met algemene stem men toegestaan. Moskou protesteert te Washington Het Amerikaanse Departement v. Buitenlandse Zaken heeft een pro test onvangen van Moskou, terzake beweerde schending van Sovjet- Russisch luchtgebied boven de Koe rden in de Grote Oceaan door Amerikaanse vliegtuigen. De woordvoerder zeide, dat der gelijke protesten niet zeldzaam wa ren en dat het laatste protest, even als de voorgaande, was doorgegeven aan het hoofdkwartier van Mac Arthur in Tokio. Hij verklaarde voorts, dat er zich verschillende ge vallen van schending van Ameri kaans luchtgebied boven Korea en Japan door Sovjet-Russische vlieg tuigen hadden voorgedaan. Limburgse Onderwijzers bond in het goud Te Roermond herdacht Maandag de R.K. Onderwijzersbond in Lim burg zijn gouden jubileum. De plechtige viering werd begonnen met een plechtige H. Mis in de Noodkathedraal, die werd bijge woond door de bisschop van Roer mond, Mgr. Dr. G. Lemmens. In het Militair Tehuis werd vervolgens de feestvergadering gehouden, waar de voorzitter o.m. dank bracht aan Mi nister Gielen, voor wat deze voor de onderwijzer is maatschappelijk rechtsherstel is niet volledig, maar de onderwijzers is maatschappelijk op een hoger niveau gekomen. Mgr. Lemmens voerde ook het woord en bracht dank aan de onderwijzers voor hun werk. De onderwijzer, al dus Mgr. Lemmens, staat bij de op voeding naast de priester. Hierna brachten nog tal van sprekers hun gelukwensen over. De dag werd met een feestelijk diner gesloten. Er is in allerlei kranten en tijd schriften al zoveel geschreven ovei de nieuwe modelijnen, met name over de langere rokken en over de zogenaamde „wespentaille" die fa voriet zouden zijn geworden, dat 't haast overdreven lijkt, om er van daag wéér aandacht aan te beste den. Maar ik vond een paar foto's, die zulk een goed voorbeeld geven van wat in bepaalde modecentra als „gangbaar" geldt, dat ik de ver leiding werkelijk niet kon weer staan, ze ook u voor te leggen, waarmee ik dan tevens weer bij het bovengenoemde chapiter belandt! Als u de beide fotos' bekijkt, zult u de ene (uit Parijs afkomstig) naar alle waarschijnlijkheid hoewel niet van charme ontbloot nogal overdreven vinden. Ik bedoel die met de uitgesproken lange rokken en de breed uitstaande heupen, waarboven de taille extra smal lijkt. Inderdaad, we moeten aan dat alles even wennen voordat we het kunnen gaan waarderen. Boven dien ben ik het direct met u eens, dat de doorsnee Nederlandse vrouw niet het geschikte figuur heeft om een dergelijk breed-ma- kend model te dragen. Neen, dan vinden de ontwerpen die ons uit de Amerikaanse mode centra bereiken, hier op het ogen blik een tikje makkelijker onthaal, omdat men ginds over het alge meen meer rekening houdt met de nactisehe bruikbaarheid. Ook al unnen we dat op de foto niet zien, c rok van het afgebeelde zwart- /ollcn japonnetje is zeker niet iverdreven lang. Want al is de trijd om de lange of korte rok in Vmerika nog niet beslist, zeker is och wel, dat een groot percentage \merikaanse vrouwen zich perti nent tégen de laatste heeft uitge- proken on dat in een land waar ;een textielschaarste heerst! terwijl een wespentaille al even min past bij de vlotte sportiviteit die de vrouwelijke sexe daar in zo hoge mate eigen is. Maar op onze Amerikaanse foto terug te komen, zoals u ziet is ook hier de taille nogal gemarkeerd, zij het wat minder dan bij het Franse model. Het niet al te sterk klok kende dubbele schootje draagt daar het zijne toe bij. Dergelijke schoot jes zijn weer zeer in trek en mits niet te overdreven toegepast, vor men ze een modesnufje, dat ook voor de Nederlandse vrouw uitne mend geschikt is. Schootjes immers doen typisch-vrouwelijk charmant aan en ze zijn in staat bepaalde kleine fouten in het figuur iets te uitstekende heupen bijvoorbeeld op handige wijze te verdoezelen! Wie zou daar niet graag haar voor deel mee willen doen? A.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuw Noordhollandsch Dagblad : voor Alkmaar en omgeving | 1947 | | pagina 5