Memoires van een cineast „te velde"
r
DAT ALLES IN ORDE WAS
NIEUW NOORDHOLLANDS DAGBLAD - Woensdag 31 December 1947
PAG. 5
100.000 KM. REISBIOSCOOP
Met camera en projector
door het leven
V.J
j
J
De nieuwe modelijn in de practijk
1
HET WERK, dat wij toendertijd verrichtten, doet mij dikwijls
denken aan dat van de gebroeders Lumière, die met een
wankele apparatuur van de ene plaats naar de andere trokken.
Meest naar kermissen, want de film van die tijd was maar een
rariteit. In onze tijd was dat weliswaar anders, wij beschikten
over een moderne apparatuur, een snelle auto, een motor, we
konden bellen en telegraferen en in de mobilisatietijd stond ons
zelfs een hele militaire staf ten dienste. Maar toch, als ik zo denk
aan de wijze, waarop wij. vaak bij nacht en ontij nog, langs Gods
wegen snelden met onze Chevrolet 1939, kan ik toch moeilijk
nalaten een vergelijking te trekken met het werk dezer pioniers.
Op welke dag het precies was
weet ik niet meer, ik was toen niet
erg sterk in data; later werd dat
beter, maar in het najaar van 1938
werd ik opgebeld door een der be
stuursleden van de K.S.A. te Leiden,
met het verzoek eens op het kan
toor te komen pitaten. Ik liet er, in
jeugdige overmoed vandaag de
dag ben ik heel wat bezadigder
geen gras over groeien en stond nog
diezelfde dag tegenover een zekere
mijnheer, die ik maar Brander zal
noemen. Die mijnheer lachte eens
en zei mij, dat ik eens rustig moest
luisteren. Geheel overbodig, want
ik was razend nieuwsgierig. Bran
der rommelde eens tussen wat pa
perassen op zijn bureau en daar
kwamen zowaar een stel foto's en
een paar stroken smalfilm te voor
schijn. Mijn foto's en mijn smal
film, genomen op een studenten
feestje en meer van die festijnen.
Om u die zitting maar te besparen
zij vermeld, dat die mijnheer Bran
der er wel wat in zag, in die foto's
en die films en mij voorstelde om
bij zijn nieuwe maatschappij, die
nog moest worden opgericht, in
dienst te treden. Salaris: de prettige
ervaring goed werk te doen en nog
een paar centen toe. Werkzaamhe
den: van alles en nog wat, van
schrijven in een filmblad tot het
plakken van filmband toe. Daar
tussen een wonderlijke mengelmoes
van allerlei baantjes en functies.
Afsluiten van huurcontracten met
verhuurkantoren van films dan wel
te verstaan, het verzorgen van re
clamedrukwerk (de tekeningen
mocht ik laten maken, hoe bestaat
het!), het spreken in zalen, geld
tellen en beheren, films zo nodig
projecteren en opnemen, chaufferen,
confereren, enfin, het was een hele
lijst. Gelukkig kreeg ik nog een
paar hulpen, waarbij een juffrouw,
die nog gauw even typles zou
nemen.
Mijn werkterrein strekte zich uit
van Gelderland tot het puntje van
Limburg en als ik tot in België door
kon dringen, wel, des te beter. En
zo startte ik op een zonnige morgen
naar de mij toegewezen standplaats
Tilburg. Hel Chevroletje liep best,
kon ook niet anders, want het was
hagelnieuw, en ik floot er een vro
lijk lied bij. Mijn entree in die
sombere fabrieksstad, waar ik ech
ter nog menig gezellig uur zou slij
ten, was verre van joyeus. Ik ging
tweemaal op de bon, omdat ik niet
merkte dat er in de stad van de
kruikeach, laat ik u het lelijke
woord maar besparen, overwegend
éénrichtingverkeer was. Voor een
paar gulden kocht ik het af en
arriveerde na veel gezoek bij de
mij opgegeven assistent.
Nou, ik moest een vlotte indruk
maken en daar ging ie dan: Ringg.
Een jeugdig vrouwspersoon komt
opendoen. „Zo zus, zeg mij eens, is
mijnheer Bruis soms thuis?" „Mijn
man is net even naar de barbier.
(Ai, die kwam verkeerd aan!) Maar
als u soms die nieuwe mijnheer van
de Golifex bent, komt u dan maar
binnen, ik weet er van".
Het viel nogal mee. De „zus"
bleek de vrouw van mijnheer Bruis
te zijn. Ze lachte wat om die rare
snuit van mij aan de deur en bracht
mij een kop koffie om de schrik te
boven te komen.
Bruis zelf liet niet lang op zich
wachten en spoedig zaten we in
een druk zakengesprek gewikkeld,
waarvan ik in het begin zelf niet
veel snapte, maar dat wende wel
van lieverlee. Wist u dat ik in latere
jaren zelfs een gevreesde figuur op
de Maandagse filmbeurs werd en
dat mijn geslepenheid in sommige
kringen spreekwoordelijk is gewor-
den?
Mevrouw Bruis was even ver
standig als gastvrij, ze bracht het
gesprek op mijn huisvesting. Daar
had ik niet aan gedacht. Ik kon
wel een paar nachten bij de goede
mensen blijven slapen, maar ik
moest toch een eigen adres hebben.
Kort en goed, ik kwam terecht bij
een bakker, een banketbakker nog
wel, beter had ik het niet kunnen
treffen. Maar de banketbakker ging
na drie dagen dood, hij verslikte
zich in een slagroomwafel, de arme
man. Toen kwam er een zuster in
huis met een bult en een horrel
voet. Erg zielig geval, maar het
werkte zó op mijn zenuwen, dat ik
op het eind van de week al ergens
anders zat Bij een weduwe met
een dochter. Die laatste was onge
vaarlijk, ze was al op jaren! En de
mensen hadden een garage, wie
deed me wat? De metselaar van de
huisbaas, want die stapelde 's mor
gens in alle vroegte een hoop ste
nen voor de garagedeur op: „er
stond toch nooit een auto in", was
's mans nuchtere verweer. Het
duurde een uur voor de rommel
weer opgeruimd was en ik weg kon
rijden in de richting van de stad.
N EEN PAAR WEKEN was ik er
I wat je noemt in. Ik had mijn
tournees geregeld, kende de meeste
oiaatsen en. zaalhouders bij naam
en toenaam, was in de Eindhovense
theaters, ook in die van onze spor
tieve concurrent Desmet, als kind
in huis. Dat gold ook voor de film-
ofdeling van Philips, waar toen
George Pa1 de scePter zwaaide.
T ater is hij zelf afgezwaaid naar
Amerika. Jammer.
Die eerste weken heb ik heel wat
filmpjes terug moeten spoelen om
achter de knepen van het lassen en
controleren te komen. Mijn duim
wijsvingers zaten vol sneden en
klj„CBreda confereerde ik met be
sturen in Princenhage draaiden we
„Voef de volgende dag een voor
stelling in Vught, in het gebouw
Pozenoord, nu een vaste bioscoop.
zo ging het van de ene plaats
naar de andere. Gemert, Hees bij
TL Wamel, Druten, Groesbeek,
nudenbosch, Kaatsheuvel, Vlijmen,
enfin u ziet, letterlijk van het kastje
naar de muur. Het gebeurde dat ik
II morgens opstond in Grave bij
voorbeeld, om mijn moede ledema
ten te strekken in Nederweert, dat
ik mijn ontbijt nuttigde in Does
burg, om mijn avondthee, het was
ook wel eens een borrel, dat moogt
u gerust weten, te gebruiken in
Hoensbroek.
Over Doesburg gesproken, daar
beleefde je altijd gekke dingen. De
eerste keer dat ik daar kwam was
het wat laat geworden, het werd
later altijd Iaat, maar dat was bui
ten mijn. schuld; enfin, de eerste
keer dus zette ik zo omstreeks 12
uur in de nacht mijn Chevroletje
neer voor het hotel. Het was pikke
donker en ik had dus het stads
licht opgezet. Laat ik me de vol
gende morgen gewekt worden door
een hevig gefluit en getier van
mensen op de straat. Ijlings schoot
ik een broek aan enDaar stond
me een stoomtrammet je te wachten
totdat mijn auto van de rails zou
gaan, die ik 's nachts niet gezien
had! Het bleek dat het trammetje
driemaal in de week reed en ik
trof het juist!
Zoals gezegd, in Doesburg werd
het altijd beestachtig laat. De zaal
eigenaar daar was een aardige vent;
als hij om half twaalf de hekken
had dichtgegooid en wij onze pro
jector hadden ingepakt, togen we
met zijn allen naar boven, waar
moeder de vrouw of een der doch
ters de koffie had klaargezet en
dan bleven we tot diep in de nacht
gezellig zitten kouten over film,
toneel, muziek en niet zelden ge
beurde het, dat ach hoe heetten
die meisjes ook weer? de doch
ters nog om klokke twee proeven
aflegden van hun vorderingen in
de toonkunst. Ik ben er nooit meer
geweest na Mei 1940! Ze hebben
nog wel eens geschreven, maar ach,
hoe gaat dat, uit het oog uit het
hart.
En dan die hotelhouder van het
Wapen van zus of zo, wat kon die
man schelden als je om twee uur
aan kwam zetten! Erbarmelijk ge
woon. Maar 's morgens was hij weer
een en al glimlach: „Is uw ei lek
ker gekookt, mijnheer?" „Is de bo
ter wel op temperatuur?" „Zal ik
mijnheer nog eens inschenken?"
Wat een flemert!
Nee, dan in Bladel, bij Vosters in
de Posthoorn met zijn zeven huw
bare dochters, die allen om 't hardst
liepen. In de winterdag kwamen die
allen met een bord erwtensoep aan
dragen. Ik kon et maar vier op en
de eerste nacht lag ik met kram
pen in mijn bed.
En intussen liep onze wagen maar,
dag in dag uit, soms drie- a vier
honderd kilometer op een dag. Dat
kon zo op de lange duur niet blij
ven gaan. Ik stelde de vrije Woens
dag in, voor de wagen en voor me
zelf. De wagen ging naar de ga
rage, van dieën Dikken Jules Pes-
sers! Revisie! En ik met een boek
en een fles Trappistenbier achter
de haard. In de zomerdag was ik
op den buiten. Zo die kanten van
Chaam op, daar hebben we nog een
wielerwedstrijd gefilmd, of naar
Goirle, de bossen in. Of ik reed
mee op enen huifkar en vatte een
verse pint bij boerke Maas in 't
Zand of in „Het Dorstige Hert" aan
de Bredase weg. Enen schonen tijd!
In Vught was ik de beste maatjes
met de belastingambtenaar, 20 pet.
van de recette kreeg die man! Maar
ik dronk altijd koffie bij hem en
als ik soms in de week passeerde,
stond er een borrel voor mij klaar.
Dat vergoedde veel!
Greetje lacht en Greetje huilt
De zaak breidde uit, er kwam een
nieuwe assistent mede. Bruis ging
alleen uit, ik controleerde de zaak
en een paar maal in de week had
ik gezelschap van een zeer wild
jongmens, Bataille genaamd. Hij
deed zijn naam eer aan. Toen ik op
een avond van Nijmegen terug
keerde, stond hij bij Hees te blauw
bekken, de soldaten van de barak
hadden hem met toestel en al bui
ten gezet! En ik moest het toen bij
de kapitein gaan opknappen.
En dan die huilpartij in Raven-
steijn. Daar kwam steevast iedere
Een REPORTAGE mag
het niet heten, de wer
kelijkheid was en is an
ders. Een verhaal is het
ook niet, het is de wereld
en het leven, gezien van
achter het dashbord, van
uit de raampjes van een
brandvrije cabine, vanuit
een luie stoel op een vrij-
gezellenkamer. Een herin
nering, meer niet.
week de dochter van de notaris
naar de film. Ze had de beste plaats
en haar oordeel legde groot gewicht
in de schaal. Men zat te gluren of
ze lachte bij een of andere scène,
deed ze dat, dan bulderde de zaal,
pinkte ze een traan weg, dan zagen
de stoelen allemaal wit van de zak
doeken, en reageerde ze niet, dan
hoorde je niets, al was de scène nog
zo komisch Liever liep men blauw
aan dan te lachen als Greetje van
de notaris niet lachte, dat paste niet!
Op zekere avond draaiden we een
film van Stan Laurel en Oliver
Hardy, om te brullen! Ik was wat
later gekomen om te zien hoe Ba-
taille het er van afbracht en toen
ik boven was en „de acte was over
genomen", vroeg de knaap of hij
even in de zaal mocht. Nu, daar was
niets tegen, ik draaide die drie laat
ste actes er wel door. Bataille naar
beneden en naar Greetje van de
notaris. Niets bijzonders, gebeurde
wel meer. Maar toen ik een kwar
tier later door het cabinevenstertje
keek, zat me de hele zaal zowat te
grienen, terwijl de twee komieken
bijna op hun kop stonden. Wat was
er gebeurd? Greetje had aan Ba
taille verteld, dat haar verloofde op
zee was. De stommerd begon toen
over storm en het vergaan van
schepen te kletsen. Greetje aan het
huilen en de hele zaal snikte mee.
Ik heb Greetje die avond nog la
chend thuis gekregen, maar hoe het
de andere bezoekers is vergaan,
weet ik niet. Wel viel mij op, dat
er 's Maandags daarop ontzettend
veel zakdoeken te drogen hingen
aan de waslijnen.
Er zat met dat al nog heel wat
werk aan zo'n reisbioscoop. Eerst
had je het vaststellen van 't pro
gramma met bijwerk. Dat geschiedde
meest op de voorgaande filmavond,
behalve bij nieuwe plaatsen. Dan
moest de film gehuurd worden, dat
deed je met een stuk of tien twaalf
tegelijk. Reclame naar de plaats
van vertoning sturen, de films, die
in acten in bussen waren verpakt,
op de spoelen winden. Wij draaiden
ongeveer 900 meter op een spoel,
dat is ruim drie kwartier, en dan
de routes regelen.
In de mobilisatie kwam daar nog
het werk van O. en O. bij, waar
voor we medewerking hadden van
militairen.
Eigen werk, eigen leven
Het mooiste werk was echter zelf
filmen. Dan trok je er op uit met
een camera, maakte reportages van
een bierbrouwerij, een klompensnij-
derij, een biezenvlechter of wat er
van je gading was. En dan met een
paar dagen aan het knippen en
monteren. Aardig werk, maar het
kostte veel tijd.
Nooit zal ik die Oudejaarsnacht
van 1939 op 1940 vergeten. Ik had
die avond nog een bezoek gebracht
aan een kapitein Zomers in Ros
malen bij Den Bosch de man is
gesneuveld in de Peel en was
daar laat weggegaan. Bij vrienden
in Tilburg had ik afgesproken, wat
er ook zou gebeuren, ik zou Oud
en Nieuw bij hèn vieren.
Tegen twaalven reed ik over de
Nieuwe Bosse weg de stad binnen,
als de wind over de Heuvel, de
Zomerstraat, de Bredaseweg naar
de Ringbaan. Juist toen de toren
twaalf sloeg stapte ik over de drem
pel van Tilly's kamer, waar het
edele gezelschap zich bevond. Een
van de meisjes Bongaarts liet een
gil. Het bijgelovige wicht vertelde,
dat als iemand op slag van twaal
ven de drempel van een kamer be
treedt, aan een van de aanwezigen
onheil zou overkomen. We hebben
er hartelijk om gelachen. Tilly ech
ter werd vijf maanden later door
de Duitsers gefusilleerd. Ze had een
bataljon Franse soldaten in de Mei
dagen over de Belgische grens ge
holpen!
Soms bekruipt me een gevoel van
weemoed als ik denk aan die span
nende, enerverende dagen van vroe
ger. Al die dorpen en steden flitsen
dan als silhouetten aan mij voorbij,
zoals ik ze destijds door het raam
van mijn Chevroletje zag. Bataille
en Bruis, de jaren zijn niet onge
merkt aan hen voorbijgegaan. Me
nige grijze haar komt nu uit hun
nog altijd ruige kapsel kijken.
Truus is weg, Tilly is niet meer,
Magda is getrouwd en weduwe ge
worden. Dat gebeurde in twee jaar
tijd. Fons dient in Indië, Fried is in
Curasao. En ik zelf? Ik heb nu twee
peuters, de wilde streken zijn er
uit, mijn bohèmienleven is tot een
minimum beperkt. En over film
schrijf ik nog wel eens.
Lou Steijger.
Als steeds was de tentoonstelling te Opmeer met haar attracties
een der gebeurtenissen van belang op landbouwgebied in ons
gewest. Burgemeester Keijzer rijdt een ererondje met een der
winnaars uit het concours-hippique.
Een pas doorgebroken lente
scheen onze harten op die avond
veroverd te hebben. We waren
rustig, wij, het groepje van twaalf,
dat deel uitmaakte van de Duits
land overrompelende geallieerde
legermacht. Twaalf geheel ver
schillende mensen, ieder met hun
eigen leven, dat door de oorlog
andere facetten kreeg, hadden lan
ge maanden met elkaar geleefd in
die hel van staal, vuur en geweld.
Het stof der verpuinde dorpen en
steden had onze kelen hees ge
maakt en de strijd om het zelfbe
houd had het laatste greintje be
schaving verdrongen. Ergens nabij
Hamburg in een dorpje hadden we
op die mooie Aprilavond een be
schutte plek gevonden. Ons veld
bed zou die nacht in Zeven staan.
„Zeven", waar we nog nooit van
hadden gehoord en dat morgen
door ons weer vergeten zou zijn.
3 Mei, zouden we de Elbe bereikt
moeten hebben, was er gecomman
deerd, de Elbe, waar tegelijkertijd
de machtige Russische tanks naar
oprukten. Morgen zou het oorlogs
rumoer weer losbarsten en daarom
waren we met de rust van die
lenteavond als kinderen zo blij.
Onze proviand-chauffeur Cox zit
naast me. Met lange halen gaat zijn
pen over het papier en ik weet dat
hier weer een opgekropt gemoed
van een dag spanning en gevaar
wordt uitgestort. Velletjes papier,
die morgen de lange reis per veld
post gaan maken en die bestemd
zijn voor hen, die we liefhebben.
Cox, de rustige kalme Engelsman,
is me dierbaar geworden. Vriend
schap is er tussen hem en mij gebo
ren in deze tijd van vermoeid door
zwoegen, van heimwee, ruw en
KORT VERHAAL
naar waarheid verteld
door
WIM VAN EEKEREN
hard leven. De schemering valt en
ontneemt Cox, die zijn brief dicht
vouwt de laatste restjes licht om
het adres: Mrs. Cox, 376 Nightin
gale Avenue, Londen C.W., aan de
omslag toe te vertrouwen. Vaag
dringen de woorden „Je kunt weer
tevreden zijn" tot me door.
Dan begint hij, alsof ik hem er
naar gevraagd heb, alsof de inhoud
van al wat hij zegt voor mij en mijn
later leven betekenis zal hebben, te
vertellen. Een verhaal van zijn
vrouw, die hij 5 jaar geleden
trouwde en die hij in 4 jaar niet
meer zag. Ik doe alsof ik duidelijk
de foto's die hij me toont, in de ons
omringende duisternis kan onder
scheiden. Ik doe alsof me alles dui
delijk is, dat van zijn vrouw en het
lund, dat hij- nog nooit in zijn ar
men mocht drukken. Hij stort zijn
hart uit bij mij, zijn kameraad. Ik
laat hem begaan als hij me de hand
wil drukken en ik luister als hij
zegt, ooit zijn vrouw aan mij te
willen voorstellen. Ooit, als alles
voorbij is, alles, deze ellendige oor
log, deze afschuwelijke tijd.
We zijn allen onder de gegeven
omstandigheden sentimenteel en
waarom zou ik het hem, mijn beste
vriend, het dan kwalijk nemen? We
gaan uit elkaar, weinig zeggend,
veel begrijpend.
Bij het eecste morgenkrieken
heeft ons detachement de andere
morgen de boel gepakt en weer
een nieuwe reis gaat beginnen,
verder, steeds maar verder. Cox, en
de fourage-kapitein zullen een an
dere weg nemen om voor de ko
mende dagen proviand in te slaan.
Het is een gehaast, geloop en ge
roep. We voelen de trilling van de
oorlog, de oorlog, die nog steeds
woedt en waarin wij een heel
kleine, een minimale rol spelen.
Cox is laat. Haastig duwt hij me de
brief van gisteravond in mijn han
den. Of ik hem posten wil en „geef
me even een doosje lucifers". Ik
voldoe aan zijn verzoek en ga dan
op weg naar het veldpostkanloor.
Zacht glijdt de brief door de gleuf
van de houten geïmproviseerde bus.
Een zacht geluid en de brief van
Cox ligt op de stapels brieven, die
ook wachten verzonden te worden
aan ongeruste ouders, angstige
vrouwen en verloofden, aan allen,
die ons dierbaar zijn. Brieven om
te vertellen, dat alles nog in orde
is, dat alles nog goed gaat.
Enkele uren later hebben ze Cox
en de fourage-kapitein gevonden.
Twee hoopjes mens, door de kracht
van een landmijn uiteengerukt. Cox
klemde het luciferdoosje van
's morgens nog in zijn hand. Men
heeft ze begraven op de plaats
waar ze vielen en dezelfde dag
zijn we er langs gereden. Even halt
gehouden voor een laatste groet,
even en dan weer verder zonder
ophouden want de Elbe riep.
En in Londen op nummer 376 van
de Nightingale Avenue kwam een
brief aan, drie dagen voor het
vrede werd en een vrouw met op
haar schoot een kind, dat haar
vader nog nooit gezien had, las dat
alles in orde was.
Wim van Eekeren
JAARVERGADERING
D.E.T.V.
Nieuwe afslag
WIERINGEN. De Vissersver
eniging D.E.T.V. hield haar belang
rijke jaarvergadering in Café De
Haan te Hippolytushoef. Evenals de
vorige keer was ook deze vissers
vergadering weer uitstekend bezet.
Voorzitter J. Bakker mocht niet
minder dan 84 leden welkom heten.
Allereerst volgde bespreking van
de nieuwe Afslag. De tekeningen
waren reeds aanwezig en architect
Zandstra gaf uitvoerige inlichtingen.
De begroting beliep in totaal
f 71.000.De intekening werd be
vredigend genoemd en was reeds
bijna voltekend. Een en ander werd
zonder aanmerkingen goedgekeurd.
Met de bouw kan vooralsnog niet
worden begonnen, aangezien de
bouwvergunning nog niet is afgeko
men. Aangevraagd zal worden ver
lenging van het kuilverbod te krij
gen tot Maandagmorgen 7 uur. Mo
menteel geldt het verbod van Za
terdag, nam. 6 uur tot Zondagavond
12 uur.
Ingekomen was een verzoek van
de Noord- en Zuidhollandse Red
dingmaatschappij, om toetreding als
lid tot de Maatschappij van alle
leden der Vissersvereniging. Alle
aanwezige leden verklaarden zich
bereid toe te treden tot deze prach
tige instelling. Een mooi gebaar!
Hierna volgde de bestuursverkie
zing, wegens aftreden van de heren
J. Bakker (voorzitter), P. Bakkeren
J. Scheltus. Gekozen werden de he
ren J. Bakker, J. Scheltus en S.
Halfweeg.
Aangenomen werd het voorstel tot
storting van r/, procent aan de
Coöperatie. Besloten werd en-bloc
toe te treden.
In zake het lidmaatschap van de
Ned. Vissersbond, die voor allen
bedoeld is, is het nu zo, dat de kust-
vissers veelal wel en anderen niet
lid zijn. Het valt niet mee om een
heid van mening te krijgen.
In verband met aandrang op het
bestuur uitgeoefend, zal qportaan
geen vergadering meer uitgeschre
ven worden op Tweede Kerstdag.
Ook de fuikenvisserij werd een
punt van bespreking. Voorgesteld
werd om de fuikvisplaatsen te ver
loten. Dit gaat echter niet daar er
diepten bestaan van 2—7 meter. De
een is nu ingesteld op minder, de
ander op meerdere diepte. Het
voorstel werd aangehouden, daar er
geen directe oplossing mogelijk was.
De fusie tussen Vissersfonds en
DETV was nog niet geheel geregeld.
De heer Lienesch heeft toegezegd,
dat hij naar Wieringen zou komen
0.1 over de Vissersbelangen te spre
ken. De datum was evenwel nog
niet vastgesteld.
IJSCLUB „EENDRACHT
MAAKT MACHT"
WAARLAND. Dezer dagen
hield de ijsclub „Eendracht maakt
macht" van 't Veld, Waarland en
Zijdewind zijn jaarvergadering in 't
Café „De Posthoorn" te Waarland.
De voorz., de heer S. de Jong,
opende de bijeenkomst, waarna de
secretaris, de heer H. Tamis, het
jaarverslag voorlas. Dit jaarverslag,
een goede weergave van het gebeu
ren in het verlopen jaar, werd met
een applaus beloond. Door de pen
ningmeester, de heer G. Jonker,
werd het financieel verslag uitge
bracht, waaruit bleek, dat ondanks
de hoge onkosten die in het vorige
jaar gemaakt zijn, toch nog een be
drag van 282.62 over gebleven was.
De heren K. Volkers Jr. en Math,
de Graaf werden benoemd om de
rekening en bescheiden na te zien.
Nadat deze commissie zijn taak vol
bracht had en alles in orde had be
vonden; werd de penningm. dank
gebracht voor zijn accuraat gehou
den beheer.
Bij de bestuursverkiezing werden
de heren G. Jonker, Jac. Lichthart
en Fr. v. Schagen, die periodiek
moesten aftreden, met meerderheid
van stemmen herkozen. Zij lieten
hun herbenoeming welgevallen.
Bij de rondvraag werd voorgesteld
het materiaal te versterken, door het
aanschaffen van een paar nieuwe
sneeuwschuivers en een verbandkist
Dit laatste is wel gewenst, want bij
eventuele ongelukken is zoiets nood
zakelijk. Hierna werd de vergade
ring die een prettig verloop had,
met een dankwoord voor de aange
name discussie, met de Christelijke
groet gesloten.
Gemeenteraad
Schermerhorn
Op de middag vóór Kerstmis
kwam de raad van Schermerhorn
bijeen, onder voorzitterschap van
Burgemeester W. J. Driessen een
vrij omvangrijke raadsagenda af te
handelen.
De voorzitter gaf een beschrijving
van de omvangrijke maatregelen
voor de rattenbestrijding, mede in
verband met een klacht van de heer
Muntjewerff, dat het Zuideinde zou
zijn overgeslagen. Een zeker gebrek
aan verantwoordelijkheidsgevoel,
waardoor mogelijk een geval van
ziekte van een van. de vrijwilligers
niet werd gemeld, kan oorzaak zijn
geweest dat in de overigens goed
geslaagde actie een fout is geslopen.
Aan de onderwijzeres van de O.L.
School, mej. S. v. Setten v. d. Meer,
die vertrekt naar Den Helder, werd
ingaande 15 Jan. eervol ontslag ver
leend. Hoewel een drietal sollicita
ties zijn binnengekomen, werd nog
geen nieuwe onderwijzeres benoemd
Mededeling werd gedaan van een
extra uitkering van het rijk aan de
gemeente van f 3.75 per inwoner,
totaal ruim f 4500.
Het verzoek voor de Christelijke
L. School om subsidie voor het be
tegelen van de speelplaats zal bin
nenkort tegelijk met een andere
aanvrage worden behandeld.
Het feit dat 't Waterschap Beem-
ster haar bijdrage in de kosten voor
een nieuw te bouwen Beemsterbrug
wil beperken tot f 6000.terwijl,
afgezien van de provinciale bijdrage
aanvankelijk een gelijk opdelen van
de kosten met de gemeente Scher
merhorn was overeengekomen, zal
nieuwe besprekingen noodzakelijk
maken. Een voorlopige begroting
voor de brug vermeldt f 41.000.
Aan de goedkeuring van de
nieuwe tarieven voor vermakelijk
heidsbelasting valt niet te ontkomen
De verhoging van 20 op 45 pet. geldt
echter niet voor uitvoeringen e.d.
van plaatselijke verenigingen. Wel
worden bals en filmvertoningen
door de verhoging getroffen.
Voor wat de aankoop van 158 M2
grond van Wed. J. Hermes betreft
ten behoeve van de brugbouw, was
de raad van mening dat de prijs
f 5.per M2 veel te hoog is. Ver
wacht wordt dat Ged, Staten en
Prijzenbureau een dergelijke trans
actie niet zullen goedkeuren. Na 'n
zodanige beslissing zal men verder
zien.
Het verzoek van de heer H. Ko
nijn, om in overeenstemming met
een wettelijke regeling f 300.sub
sidie te ontvangen, welke vermeer
derd met een rijksbijdrage van ge
lijk bedrag, een tegemoetkoming
zou betekenen van f 600.voor een
totaal aan herstelkosten voor zijn
woonhuis van f 3000.lokte een
uitvoerige bespreking uit, doch werd
tenslotte toch met algemene stem
men toegestaan.
Moskou protesteert
te Washington
Het Amerikaanse Departement v.
Buitenlandse Zaken heeft een pro
test onvangen van Moskou, terzake
beweerde schending van Sovjet-
Russisch luchtgebied boven de Koe
rden in de Grote Oceaan door
Amerikaanse vliegtuigen.
De woordvoerder zeide, dat der
gelijke protesten niet zeldzaam wa
ren en dat het laatste protest, even
als de voorgaande, was doorgegeven
aan het hoofdkwartier van Mac
Arthur in Tokio. Hij verklaarde
voorts, dat er zich verschillende ge
vallen van schending van Ameri
kaans luchtgebied boven Korea en
Japan door Sovjet-Russische vlieg
tuigen hadden voorgedaan.
Limburgse Onderwijzers
bond in het goud
Te Roermond herdacht Maandag
de R.K. Onderwijzersbond in Lim
burg zijn gouden jubileum. De
plechtige viering werd begonnen
met een plechtige H. Mis in de
Noodkathedraal, die werd bijge
woond door de bisschop van Roer
mond, Mgr. Dr. G. Lemmens. In het
Militair Tehuis werd vervolgens de
feestvergadering gehouden, waar de
voorzitter o.m. dank bracht aan Mi
nister Gielen, voor wat deze voor
de onderwijzer is maatschappelijk
rechtsherstel is niet volledig, maar
de onderwijzers is maatschappelijk
op een hoger niveau gekomen. Mgr.
Lemmens voerde ook het woord en
bracht dank aan de onderwijzers
voor hun werk. De onderwijzer, al
dus Mgr. Lemmens, staat bij de op
voeding naast de priester. Hierna
brachten nog tal van sprekers hun
gelukwensen over. De dag werd met
een feestelijk diner gesloten.
Er is in allerlei kranten en tijd
schriften al zoveel geschreven ovei
de nieuwe modelijnen, met name
over de langere rokken en over de
zogenaamde „wespentaille" die fa
voriet zouden zijn geworden, dat 't
haast overdreven lijkt, om er van
daag wéér aandacht aan te beste
den. Maar ik vond een paar foto's,
die zulk een goed voorbeeld geven
van wat in bepaalde modecentra
als „gangbaar" geldt, dat ik de ver
leiding werkelijk niet kon weer
staan, ze ook u voor te leggen,
waarmee ik dan tevens weer bij het
bovengenoemde chapiter belandt!
Als u de beide fotos' bekijkt, zult
u de ene (uit Parijs afkomstig) naar
alle waarschijnlijkheid hoewel
niet van charme ontbloot nogal
overdreven vinden. Ik bedoel die
met de uitgesproken lange rokken
en de breed uitstaande heupen,
waarboven de taille extra smal
lijkt. Inderdaad, we moeten aan dat
alles even wennen voordat we het
kunnen gaan waarderen. Boven
dien ben ik het direct met u eens,
dat de doorsnee Nederlandse
vrouw niet het geschikte figuur
heeft om een dergelijk breed-ma-
kend model te dragen.
Neen, dan vinden de ontwerpen
die ons uit de Amerikaanse mode
centra bereiken, hier op het ogen
blik een tikje makkelijker onthaal,
omdat men ginds over het alge
meen meer rekening houdt met de
nactisehe bruikbaarheid. Ook al
unnen we dat op de foto niet zien,
c rok van het afgebeelde zwart-
/ollcn japonnetje is zeker niet
iverdreven lang. Want al is de
trijd om de lange of korte rok in
Vmerika nog niet beslist, zeker is
och wel, dat een groot percentage
\merikaanse vrouwen zich perti
nent tégen de laatste heeft uitge-
proken on dat in een land waar
;een textielschaarste heerst!
terwijl een wespentaille al even
min past bij de vlotte sportiviteit
die de vrouwelijke sexe daar in zo
hoge mate eigen is.
Maar op onze Amerikaanse foto
terug te komen, zoals u ziet is ook
hier de taille nogal gemarkeerd, zij
het wat minder dan bij het Franse
model. Het niet al te sterk klok
kende dubbele schootje draagt daar
het zijne toe bij. Dergelijke schoot
jes zijn weer zeer in trek en mits
niet te overdreven toegepast, vor
men ze een modesnufje, dat ook
voor de Nederlandse vrouw uitne
mend geschikt is. Schootjes immers
doen typisch-vrouwelijk charmant
aan en ze zijn in staat bepaalde
kleine fouten in het figuur iets
te uitstekende heupen bijvoorbeeld
op handige wijze te verdoezelen!
Wie zou daar niet graag haar voor
deel mee willen doen? A.