Nederland komt niet met sterkste ploeg uit HOE HET GROEIDE DE BOEL GAAT dank zij WEER DRAAIEN.... de soldaten "TealM DE SPEURHOND „Wij mogen de bevolking niet in de steek laten" Over uw kinderen, ouders! RONDEVANNEDERLAND Bij de jongens onder de tropenzon De comedie van de Katholieke Volkspartij in Tsjecho-Slowakije Litanie NIEUW NOORDHOLLANDS DACBLAD - Zaterdgg 24 April 1948 PAC. 3 Een der hoogtepunten van het bezoek van generaal Koenig aan ons land vormde het militaire defile te zijner ere te Amersfoort. Hieraan namen 2400 man troepen en enige esquadrons pantser- en gevechtswagens deel. Generaal Koenig, voorgelicht door generaal Kruls, slaat het voorbijtrekken van de gevechtswagens gade. Propaganda voor goede boeken In de Gelderse en Zuidhollandse grienden is men druk bezig met het teenschillen. Het in de winter gehakte hout uit de grien den, in bossen in het water gezet, wordt nu geschild tussen twee in de grond staande messen. Rode Quislings verlenen hand- en spandiensten Een nieuwe bloemenshow Katholieke Sportleider* in Laagsoeren bijeen Katholieke onderwijzers tegen het communisme ONDERWIJS EN OPVOEDING FEUILLETON Vandd&g is de Ronde van Neder land begonnen! Een Ronde van Nederland? Jawel; en het zegt zich zo knap makkelijk: Het begon, twee jaar geleden met een wedstrijd van stad tot stad in Limburg, de M.P.M.- koers. Het was een experiment, maar het slaagde. Heel een provin- cie stond die Zondag op haar ach- terste benen en de man, die het allemaal organiseerde en bedacht had de oud M. V. V.-doelman Lex Kuckelkom uit Maastricht besloot het in 1947 wat uit te brei. den. Er kwam een Zes Provincien Koers, en die oud M. V. V.-doelman leidde een dolle, bonte karavaan van renners en gillend rond de bochten zwiepende volgwagens niet alleen door het altijd nogal geest- driftige zuiden, maar ook door een paar provinciSn waarvan men al zo dikwijls beweerd had, dat zij met geen mogelijkheid bijzonder. wielersport-minded te krijgen wa- ren. Oh nee? Het regende hevig uit 'n wolk- breuk of drie toen we in het Wes- ten door die provincies trokken. Maar in Amsterdam kon men de drukte langs de straten met geen mogelijkheid aan. En in Den Haag stond men rijen-dik langs heel de route, en wat er even later in Rot terdam langs de straten in een regelrechte wolkbreuk in de week stond, wordt door experts geschat op meer dan tweehonderdduizend koppen, met uw welnemen. Op dat oogenblik wist die oud- M. V. V.-doelman het al: die Zes Provincien Koers was een sportief succes om er nog jarenlang over na te kaarten, maar aan de organisa- tie van het financiSle gedeelte had er het een en ander gehaperd. Men kan dat nauwelijks voorkomen. Ook in een Tour de France, waarin nu alles op rolletjes loopt, heeft men in de oertijd waarachtig wel een paar honderdduizend francs leer- geld betaald. De strop van die Zes Provincien Koers bedroeg zoiets van vijftien mille en voor lieden met minder koppige karakters dan dat van de Kuckelkom, die nu als technisch leider deze eerste Ronde van Nederland dirigeert, zouden deze zeventien mille royaal vol- doende zijn geweest om voor de rest van hun leven die hele wie- lersport maar liever te vergeten, en hun tijd verder maar te verdrij- ven met het spelen van potjes dam en het houden van rennetjes kippen De strop was er al na de eerste etappe, in Amsterdam, en het was duidelijk dat men haar uitsluitend met een wonder nog zou kunnen wegvagen. Maar men is de laatste jaren een beetje karig met de won- deren en de strop kwam! Zij had voor vaderlandse wielersportbegrip- pen enorme afmetingen, maar toen men de catastrophale cijfers alle maal opgeteld had, klom de heer Kuckelkom achter zijn schrijfma- chine en tikte hij een communique voor de pers: „Volgend jaar een Ronde van Nederland!" Men dacht algemeen,, dat het waanzin was. Doch het was geen waanzin: het was werkelijkheid. Ik ben in de ge- legenheid geweest, die Ronde van Nederland van tamelijk dichtbij te zien groeien, van een eerst nog vaag en nauwelijks omlijnd plan tot deze werkelijkheid, waarvoor men ook in het op dit gebied ver- wende buitenland zijn pet in alle eerbied afneemt. Kuckelkom en de zijnen hebben een organisatie in het leven geroe- pen die tot het beste behoort wat er ooit <jp dit gebied vertoond werd, en met deze organisatie cre- eerden zij dan deze eerste Ronde van Nederland: tien etappes, een rustdag, vijf en dertig mille aan prijzen, tal van buitenlandse ploe- gen en een totaal aan onkosten dat men raamt op een bedrag, dat heel dicht blj de twee ton schijnt te lig- gen. Dat alles groeide uit een strop! En alleen dat al maakt ook voor de buitenstaander het volgen van deze monsterrace meer dan de moei- te waard. Voorbeschouwing. Onder de renners treft u een menigte buitenlandse beroemdhe. den aan die naar Nederland ko- men met het heilig voornemen. ons een onbehoorlijk portie deviezen armer te maken. Vooral de Fran- sen en de Italianen zijn tuk op Ne- derlandse valuta en het is onge- twijfeld vooral daaraan te danken, dat Frankrijk zo'n uiterst sterke ploeg naar Nederland stuurt en dat de Italianen hun „sqadra" op het laatste ogenblik nog aanvullen met de zonderlinge Italiaan Gamellini, die verleden jaar samen met onze Nederlandse jongens in dezelfde Tour de France-ploeg zat en die toen vele dagen lang zeer behoor- lijke kansen op de overwinning maakte. Met Gamellini hebben de Italianen een zware troef op de tafel gelegd en ook al lijkt mij de rest van het macaroni-gezelschap een heel stuk beneden de kwaliteit van grootheden van het genre Bar- tali en Coppi, deze Gamellini is in staat om heel dicht in de buurt van de eerste plaats te komen, De Luxemburgse ploeg is prac- tisch gelijk aan het groot-hertog- dommelijke gezelschap, dat verle den jaar in de Ronden van Zwit- serland en Frankrijk zat. Het is het zwaarste geschut, dat de Luxem- burgers in staat zijn in stelling te brengen en als een knaap als Gold- schidt zijn beste vorm mee naar Nederland brengt, behoort hij zon- der meer tot de favorieten. De Zwit- sers zijn er nauwelijks slechter aan toe. De familie Weilemann zag ik onder meer in de Ronden van Zwit. serland en Catalonie aan de slag en zij waren er in de laatste Otappe nog net zo fris en zo monter aan toe als in de eerste. en van de overige Zwitsers is de halve Ita liaan Pietro Tarcini een knaap met een uiterst gevaarlijke eindsprint en een enorme portie tactische handigheid. De Belgen namen liever het ze- kere voor het onzekere en stuur- den liefst twee tquipes vol be- roemdheden en men draait er in Belgie geen doekjes om, dat men van deze Belgische menigte een ongenadige portie vuurwerk ver- wacht. De heren brengen een hele sliert journalisten mee, gereed om aan de Belgische triomphen iedere dag een volledige pagina hoogdra- vends te wijden en vooral nu de Belgen in dit seizoen in de grote klassieke races practisch alles ge- wonnen hebben, wat er maar te winnen vlel, geeft men deze Belgi sche teams, die onder leiding van een bondsofficial staan. in buiten landse wielersportkringen wel de grootste kansen. Niettemin: de Spanjaarden zijn er ook nog! De Spanjaarden zijn se- dert de burgeroorlog practisch niet meer in het buitenland aan. de slag geweest en zij zijn de vooraanstaan- de positie welke zij destijds in de internationale wielersportwereld be- zaten intussen zo'n beetje kwijt. Voor het eerst verschijnt deze spe- ciaal door de Spaanse bond gese- lecteerde en getrainde Spaanse 24 APRIL 1948 VAN DE RONDE VAN NEDERLAND GRONING EN -■* - VG EN USSELMEE STZAAN VERTREKTUB VERMOEDELIJKE TUB UN AARKBMST BE CIJEERS TUSSER BE PLAATSER EE'ER DE APSTARB !R k m AAR AMSTERDAM SESi Oquipe, dit seizoen weer in de gro te West-Europese races, en zij start deze tournee in de Ronde van Ne derland. De Spaanse wielerbond stuurt niet minder dan twee uit- gekookte chefs d'equipe mee en uit eigen ervaring in Spaanse races weet ik, dat niet alleen deze Spaan se renners tot heel bijzondere din- gen in staat zijn, maar dat boven- dien de Spaanse chefs d'4quipe over een voorraad tactiek beschik- ken om van te duizelen. Wilt u op papier! de sterk ste buitenlandse ploegen naar mijn smaak? De Belgische B-ploeg en de Span jaarden! En Nederland? Nederland zou er beter voor kun nen staan dan nu. Men heeft de Nederlandse renners ondergebracht in een aantal ploegen en men heeft uiteraard om een zeker even- wicht tussen deze ploegen te krij gen onze beste renners over de ze ploegen moeten verdelen. De sterkste Nederlandse ploeg die voor zo'n etappe-race samen te stellen was, gaat dus niet aan de start. Om te beginnen zijn wereldkam- pioen Middelkamp en Gerrit Schul- te niet aan de start omdat zij fi- nanciele eisen stelden waaraan met geen mogelijkheid tegemoet te ko men viel. maar verder zitten de weinige Nederlandse renners, die over voldoende routine in dit etappe-werk beschikken niet blj elkaar in Oen ploeg. Dat is jammer! Er zou een Nederlandse equipe samen te stellen zijn, die het heel dat befaamde buitenland in deze Ronde van Nederland knap lastig zou kunnen maken en die zelfs be. hoorlijke kansen op een overwin ning had. Nu heeft alleen de Lim- burgse £quipe een vrij stevlge kern van geroutineerde ronde-renners (Lambrichs, Sijen, Albert van Schendel en onze nationale kam- pioen Jansen), en zal men in de overige teams vermoedelijk gedu- renda de eerste dagen nog wel even naar het juiste rhythme lopen te zoeken. Dat is voor Nederland het grote gevaar: zich volslagen leeg te rlj- den in de eerste Stappes, om daar- na voor het buitenland een makke prooi te worden! Als we aan dat gevaar weten te ontsnappen, cloet ook Nederland in deze eerste Tour d'Hollande waarlijk wel een beetje mee! Martin W. Duysings „THEE HEEFT KOU NODIG. In de laagvlakte doet ze het niet Wii hebben tegen de volgende maand zelis nachtvorsten te ver- wachten". Zo zeide de administrateur van de thee-ondememing „Malabar". Het was er inderdaad fris, daar in de Preanger, op zowat 1700 meter boven de zeespiegeL Maar de jongens, die als bewakingstroepen op de ondememingen liggen, vinden het heer- lijk. Ze slapen's nachts onder drie dekens. Een kostelijk klimaat. Ze liggen hier op de ondememingen, die overigens een eigen politie hebben, de jongens, die deze streken moeten beveiligen, omdat dit practisch de enige plaatsen zijn, waar ze gelegerd kunnen worden. Uit Bandoeng zijn we naar een aantal dezer ondememingen in het Preangerse gegaan. Hier ziet men het resultaat van het werk, dat on ze soldaten in dit land hebben ver- richt. „Zonder onze jongens, zaten wij hier niet", zei de leider van een dezer ondememingen. Hij sloeg met dit woord de spijker op de kop. Wanneer „de boel, daar en op tal van andere plaatsen weer be- gint te draaien", wanneer men op de ondememingen de bevolking weer heeft zien terugkeren aan- vankelijk in vodden en lompen en ze nu weer keurig in de kleren steekt, zodat haar bonte dracht een feest is voor het oog, wanneer men ze weer lachend en vrolijk aan de arbeid ziet de Soendanees is de Fransman van Java en men de vrouwen met hun mand rijst naar huis ziet gaan, dan is dat alles te danken aan die eenvoudige Neder landse jongen, die gewone soldaat, wiens lof men hoort zingen, niet alleen door zijn officieren, maar ook door de planters en door de bevol- king. De tocht ging eerst door de hoog- vlakte. In wolken stof gehuld, zoefden we langs de weg, bolde- rend over smalle noodbruggetjes. Met hun koopwaren op het hoofd, trokken de vrouwen naar de pa- sars. En op de velden, waar de rijst gerijpt was, oogstten vrouwen de padi, aar voor aar afsnijdend en legden zij de gouden halmen in bussels langs de wegkant. Wij reden door enkele gebieden, waar het oorlogsgeweld kennelijk had gewoed. Resten van verbrande huizen. Een vemielde benzinepomp. Maar wij zagen er blik liggen, het materiaal voor de wanden der wo- ningen en er werden weer dessa- huisjes gebouwd. En rond om ons, op de achtergrond, de woest be- groeide bergkegels van de Prean ger met zijn vulkanen, de Goentoer, de Papandajan, de Malabar, elk met een krans van witte watten- wolken om de hoogste toppen. Dan gaan we klimmen. Als een kudde springbokken vliegen onze jeeps steigerend door de ene haarspeld- bocht na de andere van de duizend die dit bergtraject er zeker telt. Soldaat Henk Donkers uit Ge- mert en Jaap Hooyschuur uit Har- lingen zijn onze chauffurs. Daar zitten me die jongens uit dat vlakke land aan de Noordzee achter het stuur, ergens in het Indische berg- land en rijden je met vaardige hand langs steile hellingen, voorbij verlokkend mooie, maar duizeling- wekkend diepe ravijnen, feilloos, alsof zij op hun vijfde jaar al de gemzen achtema klauterden. Pracht kerels, deze chauffeurs. En ze staan letterlijk voor niks. Als het vehi- kel is warm gelopen, zodat de lucht rondom trilt van de hitte, dan weet hij raad, de chauffeur. Even een emmer water tegen de overhitte ingewanden van onze jeep, zodat het sist en stoomt en het gaat weer voorwaarts. Door zo'n knaap zou je je rustig over het scherp van een scheermes laten rijden. Een jeep is een pracht-uitvinding. Hij moet on- getwijfeld een jeugd gekend heb ben, die jeep waarin wij ryden. Maar die is ver voorbij. Als je er in zit rammelt hij op deze wegen, dat je denkt op een blikken doos vol losse schroeven en bouten te zitten, die dadelijk uit mekaar zal vliegen. Maar geen helling is te steil, geen bocht te scherp. geen kuil te groot of te diep. Onze jeep overwint spelenderwijs alle moei- lijkheden. Maar hoeveel buikpijn onze jeepjes de volgende ochtend hadden, dat is een andere kwestie, die we maar zullen laten rusten. Roestbruin is de grond van de Preanger, en ontzaglijk .vruchtbaar is deze metersdikke humuslaag, die de prachtige hellingen bedekt, die grond waarop de thee, de koffie en de kina groeit, waardoor dit land beroemd werd. Hier, op een der ondememingen, zat kapitein Roes uit Den Haag met zijn man- nen, allemaal stoottroepers, heel ge- noeglijk rond de warme kachel. Ze hadden het er zich fcuiselijk ge- maakt en knus en dat mocht ook wel, want het kan er knap koud zijn. De huiskat nam een grote plaats in in hun hart. Ach nee, het was geen kat, het was een aapje. Ze hadden het met de naam Kasep versierd, dat is het Soendanese woord voor lieveling. Ad Roovers uit Roosendaal had er zich zelfs mee laten kieken. Het leek er wel een roversnest, want ik liep er nog een tweede Rovers tegen het lijf, ditmaal met een o, soldaat Willem Rovers, ook al uit Roosendaal. ..Bra bant is hier goed vertegenwoor- digd," zei Kees Schepers, die zelf uit Bergen op Zoom kwam, tegen me. Je zit een eind van de be- woonde wereld af op zo'n onderne- ming. „Ze kunnen zich in Holland geen flauwe voorstelling maken, hoe we hier leven," zei Gerrit van de Weerdhof uit Veenendaal. „Dan vragen ze wel eens in een brief: „Ga je nog al dikwijls naar de bios- coop?" De knapen grinnikten ge- noeglijk bij de gedachte aan deze vraag. „0, we hijsen het wel," zei de lange uit Veenendaal optimistisch. Op een andere onderneming hadden de jongens samen een radio gekocht „Och, we hebben het hier wel naar onze zin, al willen we natuurlijk wel naar huis," zei Aart Lokhorst uit Maarsbergen filosofisch. „Ik weet nu al een klein beetje van thee af. Je loopt de fabriek in en uit en Je gaat altijd de tuin in." De „ke- bon", zei hij eigenlijk, als een oude planter. Zo'n kebon, daar moet je niet al te gering over denken. Er zijn er kleine en grote. Maar neem nu als voorbeeld een hele grote, de ..Malabar". Die omvatte vroeger niet minder dan 1100 Ha. thee en 100 Ha. kina. Vijf dagen tevoren was daar de noodfabriek juist fees- telijk geopend. Dat is typerend voor dit land, de Preanger. Allerwege worden, na jaren van verwaarlo- zing en vernieling, de tuinen weer bevolkt. Op 2 Augustus van het vo- rig jaar, na de politionele actie, zijn we er voor het eerst eens gaan kijken. zo vertelde de administra teur. de heer Van der Meer. Op 3 September gingen we er wonen en cp 1 October konden we beginnen de zaak flink aan te pakken. Maar in diezelfde maand heeft het hieT nog heel erg gespannen In samenwerking met de R.K. Nederlandse Boekhandelaren en Uitgevers-verenigng „St. Jan" en de Katholieke Actie verspreidt I.D.I.L. (Inlichtingendienst inzake Lectuur) te Tilburg voortaan om de twee maanden een affiche met de titels van ongeveer 40 goede boeken. Dit zijn uiteraard alleen boeken. die nog voorradig zijn in de boekhandel. Het affiche pretendeert niet een vol- ledig overzicht van het voornaam- ste van de boekenmarkt te geven. Het zegt slechts: hier zijn goede boeken. Tolle, lege! (neem, lees!). Bij I.D.I.L. Boerhavestraat 76 te Tilburg kunnen deze affiches wor den. aangevraagd, welke geschikt zijn om opgehangen te worden in kerkportalen, patronaten, vereni- gingsgebouwen e.d. (Speciale K.N.P.-correspondentie) Na de staatsgreep in Februari hebben de communisten in Tsjecho- Slowakije alles geprobeerd om de vrees van de katholieken te sussen. Cepicka, de nieuwe communistische minister van justitie, die belast is met de *>ehandeling van de kerke- lijke aangelegenheden, bracht een bezoek aan Mgr. Beran, Aartsbis- schop van Praag en Primaat van Bohemen. Hij verzekerde de kerk- vorst, dat de katholieken in het geheel niets te vrezen zouden heb ben. Deze belofte werd klaarblijke- lijk gegeven uit communistische tactische overwegingen. Het is een even leugenachtige belofte van de communisten geweest om twee ka tholieken in hun kabinet op te ne- men, waar zij overigens slechts mi- nisteriele posten bezetten, die zon- der politiek belang zijn. De commu nistische aanbiedingen, om aan de Kerk door jaarlijkse toelagen te restitueren wat Zij zal verliezen door de confiscatie van Haar onroe- rend bezit, alsmede hun belofte om eventueel de katholieke Tsjechische scholen te handhaven binnen het kader van het nieuwe, geheel ge- nationaliseerde en eenvormig ge- maakte onderwijs, komen voort uit dezelfde geestesgesteldheid die geen enkele morele inslag heeft. De Tsjecho-Slowaakse katholieken die de communistische tactiek wel degelijk kennen, hebben kennis ge- nomen van de brief, welke Mgr. Beran in naam van het Episcopaat aan Cepicka heeft gestuurd; het kon dit evenwel niet doen door middel van de pers, welke de voornaamste passages verzweeg, doch wel door middel van gecyclostyleerde copieen die overal verspreid werden. De Aartsbisschop zeide in zijn brief o.m.: „WU zijn dankbaar voor uw ver- zekering, dat er niets zal geschie- den, dat de goede versmndhouding tussen de Kerk en de Staat zou kunnen vertroebelen: wij wijzen niettemin gelijktijdig op efnstige inbreuken. die wij n|et kunnen goedkeuren: dat nl. met geweld is ingegrepen in de rechten van de Kerk, in het bijzonder in de vorm van gewelddadige confisca- tijes van kerkelijke gebouwen en instellingen; op de ontzetting uit hun ambt van priesters, hroeders en zusters. Het is ook zeer opval- lend, dat het verschijnen van de meeste katholieke tijdschriften is verboden en dat ook de katholieke vnrenigingen in haar werkzaam- heden gehinderd zijn." De Volkspartij, welke in het alge meen de belangen van de Tsjechi sche katholieken behartigde. is door het nieuwe Praagse bewind meege- sleept in een grotesk spel. De Volks partij had zichzelf zeer correct ont- bonden na de communistische staats- •greep, teneinde niet de minste schijn te wekken dat zij zou samenwerken met de machtswellustelingen. Doch de communisten hebben haar met behulp van enige eerzuchtigen, die van geen politiek belang zijn. ge- dwongen om officieel een schijn- activiteit voort te zetten. Het blad van de Volkspartij, „Lidov& demo- kracie" gaat op die manier door met verschijnen. Het behoeft geen be- toog, dat het niet schrijft wat niet zou stroken met de opvattingen van Gottwald en de zijnen. De Tsjechi sche rode Quislings, die op het ogen blik het hoogste woord hebben, de- len de lakens uit op het secretariaat van de Volkspartij en trachten over al haar beste leden te dwingen, om toe te treden tot de communistische partij en de leerstellingen van 1 et dialectisch materialisme te aanvaar- den! De overweldigende meerder- heid van Tsjechische katholieken houdt zich echter ver van deze co medie: overal worden vlugschriften gedistribueerd, waarin staat dat de Volkspartij al haar activiteiten moet staken. Dit heeft dan weer tot ge- volg dat het partijblad „Lidov& de- mokracie", onder leiding van de communisten en hun stromannen, hen beschuldigt van verraad en de namen publiceert van hen, die om bovengenoemd optreden geroyeerd zijn. Op deze erelijst staan vele dorpspastoors uit Bohemen en Mo- ravie en veel priesters en leken, die overal ten zeerste in aanzien zijn vanwege hun prachtige houding tij- dens de oorlog en de Duitse bezet- ting. Het bestuur.van de ..Amstel-flora" de bloemententoonstelling, die van 25 Maart tot en met 4 April in de hoofdstad werd gehouderi en meer dan 200.000 bezoekers trok, heeft besloten deze bloemenshow in 1951 te herhalen. Alle kath. sportverenigngen moe- n zich, blijkens een schrijven van n Doorluchtig Episcopaat aan de eestelijke Adviseurs en de bestu- n van de R.K. Sportverenigingen n Nederland, v66r 1 Juni 1948 aan- duiten bij de Nederlandse Kath. Sportbond. Door deze maatregel is het van urgent belang geworden, dat de statuten van de N.K.S., wel ke nog immer geen offici&le erken- ning hebben gekregen, zo spoedig mogelijk officieel worden vastge- legd. Vandaar dat het voorlopig da- gelijks bestuur op 24 en 25 April in De Horstink", het K.A.-centrum te Laag Soeren, een bijeenkomst heeft belegd voor de vertegenwoordigers van de algemene diocesane N.K.S.- besturen en vertegenwoordigers van de verschillende landelijke beaturen voor de verschillende takken van sport. Het uiteindelijk doel van dit weekend is: het vaststellen der sta tuten: de samenstelling van een definitief bestuur; bespreking van het actieprogramma voor de eerst- komende tijd. Door het Bestuur van het Katho lieke Onderwijzers Verbond in Ne derland is aan de Raad van Minis ters het volgende schrijven verzon- den: „Het Katholieke Onderwijzer* Verbond ziet in de ontwikkeling der staatkundige toestanden in de lan- den van Oost- en Midden-Europa onder de invloed van totalitaire communistische denkbeelden een ernstige bedreiging van de grond- rechten der volkeren van West- Europa, dus ook van de vrijheid van onderwijs in ons land. Daarom dringt het Verbond voor- noemd er bij Uw Raad op aan, door het nemen, resp. voorstellen, van krachtige maatregelen aan de volks- vijandige penetratie van communis tische ideologieen in ons vaderland paal en perk te stellen." kiORGEN is het de ieestdag van de H. Evangelist Mar. cus. Dan moet de Litanie van alle Heiligen gebeden of gezon- gen worden, omdat het de grote Bid-dag of Kruisdag is. De processie trekt uit, door de vel den die gezegend worden. Doch niet alleen vopr de wruchten der aarde wordt gebeden. Het zijn al de noden, geestelijke en tij- delijke, die aan Gods barmhar. tigheid worden aanbevolen. Het uur, waarin we leven, is hoogst emstig. De wereld is vol gisting en onrust. Het spant er van alle kanten. Groot is de onzekerheid. We moeten bidden, meer bid den, naarmate de nood stijgt. Bidden we morgen de Litanie mee. Het is het gezamenlijk ge- bed der Kerk, waardevol in Gods oog. Moge God ons verho- ren! MARCUS In ons vorig artikeltje stond het er zo vlot: ons onderwijs is sterk veranderd; (bij voorbeeld) wat de kinderen leren, is veranderd Maar toen het er stond, U mag het gerust weten, toen ging het potlood even van het papier Als het over Indonesie ging, zou den we zeggen: we zitten in een impasse. Je kunt ook zeggen: er zit een zwarigheidje. En hier zit ook een- zwarigheidje Er is inderdaad al heel wat ver anderd in ons onderwijs, maar.... och, beste vaders en moeders.... er moet nog zoveel veranderd, ver- beterd worden. Er wordt nog te- veel geleerd, waar de kinderen la ter niets aan zullen hebben. En dat op geen enkele manier enig nut afwerpt. Dat was in uw jonge jaren nog veel erger, op veel scholen ten- minste. Zullen we eens een paar voorbeelden doornemen? Aardrijkskunde: Wanneer had u het daar ver in geschopt? Als u een massa plaatsen, rivieren, bergen, enz. op een rijtje kon opnoemen en aanwijzen. Daarna zou u eens een kijkje kunnen gaan nemen, hoe de aarde er hier en daar uitziet, hoe de mensen hier en daar leven, op welke manier de bevolking in zijn levensonderhoud voorziet. Ja, dat zou daarna, maar in de meeste ge- vallen, was er zoveel tijd besteed aan de namen, dat u naar de vol gende klas ging en een nieuw stel- letje namen te verwerken kreeg. Geschiedenis: Heel vaak was de enige maatstaf. een hele massa jaartallen en feitjes kennen. Maar de grote draad, die al die feiten ons ka- verbindt, de geschiedenis van Nederlandse volk en van het tholiek volksdeel't Is tjjd kin deren; boeken dicht, volgende keer verder.... met de volgende jaar tallen. Rekenen: dat werken met inge- wikkelde vormen, gekke breuken, enorme getallen, dat was je. Vaten met drie kranen, fietsers A en B die van C naar D trappen zonder in E en F te rusten, en elkaar in G ont- moetenom hoe laat? En nooit een glaasje bier gedronken. Taal: ha, van die prachtige oefe- ningen. over z. nw., bijv. nw, m, e of o, d, t, dt, tt, dd enz. met weinig of geen fouten maken, dat was een vreugde voor de onderwijzer, dat leverde een flink cijfer op, dat gaf op zijn beurt weer voldoening aan de ouders.... Pietje had een 9 voor taalen omdat moeder blij was, was het kind ook blij! Maar onder- tussen dacht het: nog een paar jaar, en dan heb ik met al die flauwekul niets meer te maken. En het kind had gelijk! Het latere leven vroeg heel wei nig van zulke „flauwekul". Maar waarom leerde de school *t dan? In de strijd nu, om daar verbe- tering in te brengen, zijn we al 'n heel eind op streek. En we gaan steeds vooruit. En tochzit er 'n zwarigheid je. Daar zullen we het een volgen de keer eens over hebben. In feite is het zo, dat de meeste broeders en zusters. onderwijzeres- sen en onderwijzers nog een stapje verder willen gaan. Maarer is een grote maar. Nee. voor vandaag breken we weer af. De volgende keer maken we kennis met een tyran Oorspronkelijke roman uit het Russische spionnenleven 19. 'n Mens, 'n zwakkeling, die z'n ambt had moeten ontrukken aan 'n ander mens, even zwak als hij, die, evenals hij uit het recht- spreken, geoorloofd of ongeoorloofd, munt had weten te slaan. Had Ro- goginsky, die uitgezonden was met veertig millioen roebel om in Wjat- ka de hongersnood te lenigen, niet de helft in z'n zak gestoken en had zij niet met eigen ogen geJen dat haar vader hem een vals paspoort veischaft had om naar Zwitserland te kunnen vluchten? Ze zag nu klaar en duidelijk in, dat haar volk met zulke leiders diep beklagens- waardig moest zijn en dat het slechts ddor .'n zee van bloed en el- lende tot de ware rust zou komen. Zij kon en mocht haar vader nu geen verwijten maken, omdat zij, met haar moeder samen, hem zon der ophouden, hadden voortgedre- ven op de weg naar de macht en de rijkdom. Maar nu ze die macht kende, nu ze gewend was aan de rijkdom, nu 't vaneen-gescheurde lichaam van haar moeder haar ogen geopend had, nu had Alexandra Krylow tot zichzelf gezegd: „Er wacht me nog 'n halve eeuw om te leven. Ik zal, van nu af, doen wat in m'n vermogen is om goed te maken wat vader en moeder en ook ik mis- dreven. Ik wens geen weelde en ge- makken meer, en al't geld dat ik in handen krijg zal ik besteden aan de armsten onder ons volk. Maar zij hield haar gevoelens zorgvuldig ge- heim. Ze kende haar vader. Hoe- wel hij zielsveel van haar hield, zou hij dat, wat hij als z'n plicht aan- voelde, terwille van haar niet prijs- geven. en, als-ie ook maar 06n ogen blik had kunnen vermoeden welk een ommekeer er in haar ziel had plaats gegrepen, zou hij zich tegen- over haar in acht genomen hebben als tegenover 'n puur-vreemde. Z'n vrouw had hij aan z'n eerzucht en hebzucht opgeofferd, hij zou, als de nood aan de man kwam, dit ook z'n dochter doen. Alexandra kwam bij Generaal Sewarow aan huis en hier had ze enige malen Michael Gorocha van uit de verte zien gaan, als deze kwam om de kinderen Franse les te geven. Plotseling was Gorocha verdwenen en Alexandra, zonder de minste bijbedoeling, informeer- de naar hem. Mevrouw Soewarow gaf 'n ontwijkend antwoord: „0, die Gorocha? Die.... heeft m'n man gezegdis vertrokken, omdat hij ik, bij 'n andere familie, geloof meer salaris verdienen kan". „Welnee, Ma", riep het jongste dochtertje, „weet U niet, dat we hem laatst nog op't Alexanderplein voorbij zijn gelopen? Hij had geen muts op't hoofd en zijn jas was ka- poto, hij zag er zo armoedig uit." „Nee kind, dat was mijnheer Go rocha niet," zei mevrouw Soewarow blozend. „Och, jawel. Pa zei 't ook." Mevrouw Soewarow moest nu wel voor de waarheid uitkomen. Ze stuurde haar dochtertje de kamer uit en vertelde de ware toedracht van de kwestie, terwijl ze Alexan dra tot driemaal toe verzocht, voor al niets aan haar vader te laten we ten. De generaal had z'n plicht ge- daan. Die duldde immers niemand over de vloer, die maar enigszins verdachj werd van contra-revolu- tionaire ideeen. 't Was niettemin plicht geweest, Gorocha aan te kla- gendat had-ie verzuimd." „Stel u gerust, mevrouw", ant- woordde Alexandra, „ik ben hier als vriendin in uw woning en niet ais een vrouwelijka Judas. Mag ix dat vlammende geschrift van die Goro cha eens lezen?" ,,'t Is in't vuuf gegno'd, m'n kind, dadelijk." ..Dat is jammer „Wat zeg je daar?" vroeg mevr. "Soewarow verbaasd. „Ik bedoel: 't is altijd goed als men de gedachtengang van z'n vijand kent." Enige dagen later overhandigde de secretaris van haar vader haar 'n circulaire: „Kijk eens, mejuffrouw! Zou 't niet ver- standiger zijn, dit achter te houden en het uw vader niet onder de ogen te brengen?" Alexandra las het pamflet en zei bij zichzelf: 't Zou me niets ver- wonderen als de schrijaer van dit stukMichael Gorocha was. Ze nam de correspondentie van de se cretaris over: „Ik zal het vader la ten lezen." Toen ze alleen was in de v erkkamer van haar vader, zex ze: ,.Als die Michael Gorocha wer- kelijk de schrijver is van dit mani fest, dan is hij 'n nobel en moedig mens." VI. DE BONDGENOTE Toen Krylow met de chef van de spionnagedienst, gevolgd door Alex andra, de kamer waren binnen ge- treden, waar Michael, in hevige tweestrijd met zichzelf, languit op de brancard te wachten lag op zijn weder-overbrenging naar de zie- kenzaal, zei Tegleff: „Zie zuster, hier ligt uw patient, maar bet dient t>t D'els, hem nog langer te verple- gen. Hij staat op de lijst van de ter dood veroordeelden. De minister heeft een buitengewoon barmhartig spel met hem willen spelen. Hij wil hem het leven laten op voorwaarde, dat-ie 'n goed-betaalde en vaste be- trekkiog wil aanvaarden. En dat vertikt mijnheer. Mij dunkt: hij moest alleen al toestemmen om door u verpleegd te mogen wor den." Michael kon niet zien, tot wie Tegleff sprak. Alexandra stond ach ter hem. Maar hij hoorde 'n zachte, sympathieke stem: „Ik ben ver- pleegster en vecht dus tegen de dood." „Heb je het gehoord, Michael Go rocha? De zuster wil dat je zult le ven." (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuw Noordhollandsch Dagblad : voor Alkmaar en omgeving | 1948 | | pagina 3