Nederland komt niet met sterkste ploeg uit
HOE HET GROEIDE
DE BOEL GAAT
dank zij
WEER DRAAIEN....
de soldaten
"TealM
DE SPEURHOND
„Wij mogen de bevolking
niet in de steek laten"
Over uw kinderen, ouders!
RONDEVANNEDERLAND
Bij de jongens onder de tropenzon
De comedie van de Katholieke Volkspartij
in Tsjecho-Slowakije
Litanie
NIEUW NOORDHOLLANDS DACBLAD - Zaterdgg 24 April 1948
PAC. 3
Een der hoogtepunten van het bezoek van generaal Koenig aan
ons land vormde het militaire defile te zijner ere te Amersfoort.
Hieraan namen 2400 man troepen en enige esquadrons pantser-
en gevechtswagens deel. Generaal Koenig, voorgelicht door
generaal Kruls, slaat het voorbijtrekken van de gevechtswagens
gade.
Propaganda voor goede
boeken
In de Gelderse en Zuidhollandse grienden is men druk bezig
met het teenschillen. Het in de winter gehakte hout uit de grien
den, in bossen in het water gezet, wordt nu geschild tussen twee
in de grond staande messen.
Rode Quislings verlenen
hand- en spandiensten
Een nieuwe bloemenshow
Katholieke Sportleider* in
Laagsoeren bijeen
Katholieke onderwijzers
tegen het communisme
ONDERWIJS EN OPVOEDING
FEUILLETON
Vandd&g is de Ronde van Neder
land begonnen!
Een Ronde van Nederland?
Jawel; en het zegt zich zo knap
makkelijk: Het begon, twee jaar
geleden met een wedstrijd van stad
tot stad in Limburg, de M.P.M.-
koers. Het was een experiment,
maar het slaagde. Heel een provin-
cie stond die Zondag op haar ach-
terste benen en de man, die het
allemaal organiseerde en bedacht
had de oud M. V. V.-doelman
Lex Kuckelkom uit Maastricht
besloot het in 1947 wat uit te brei.
den.
Er kwam een Zes Provincien
Koers, en die oud M. V. V.-doelman
leidde een dolle, bonte karavaan
van renners en gillend rond de
bochten zwiepende volgwagens niet
alleen door het altijd nogal geest-
driftige zuiden, maar ook door een
paar provinciSn waarvan men al
zo dikwijls beweerd had, dat zij
met geen mogelijkheid bijzonder.
wielersport-minded te krijgen wa-
ren.
Oh nee?
Het regende hevig uit 'n wolk-
breuk of drie toen we in het Wes-
ten door die provincies trokken.
Maar in Amsterdam kon men de
drukte langs de straten met geen
mogelijkheid aan. En in Den Haag
stond men rijen-dik langs heel de
route, en wat er even later in Rot
terdam langs de straten in een
regelrechte wolkbreuk in de week
stond, wordt door experts geschat
op meer dan tweehonderdduizend
koppen, met uw welnemen.
Op dat oogenblik wist die oud-
M. V. V.-doelman het al: die Zes
Provincien Koers was een sportief
succes om er nog jarenlang over na
te kaarten, maar aan de organisa-
tie van het financiSle gedeelte had
er het een en ander gehaperd. Men
kan dat nauwelijks voorkomen. Ook
in een Tour de France, waarin nu
alles op rolletjes loopt, heeft men
in de oertijd waarachtig wel een
paar honderdduizend francs leer-
geld betaald. De strop van die Zes
Provincien Koers bedroeg zoiets
van vijftien mille en voor lieden
met minder koppige karakters dan
dat van de Kuckelkom, die nu als
technisch leider deze eerste Ronde
van Nederland dirigeert, zouden
deze zeventien mille royaal vol-
doende zijn geweest om voor de
rest van hun leven die hele wie-
lersport maar liever te vergeten,
en hun tijd verder maar te verdrij-
ven met het spelen van potjes dam
en het houden van rennetjes kippen
De strop was er al na de eerste
etappe, in Amsterdam, en het was
duidelijk dat men haar uitsluitend
met een wonder nog zou kunnen
wegvagen. Maar men is de laatste
jaren een beetje karig met de won-
deren en de strop kwam! Zij had
voor vaderlandse wielersportbegrip-
pen enorme afmetingen, maar toen
men de catastrophale cijfers alle
maal opgeteld had, klom de heer
Kuckelkom achter zijn schrijfma-
chine en tikte hij een communique
voor de pers: „Volgend jaar een
Ronde van Nederland!"
Men dacht algemeen,, dat
het waanzin was.
Doch het was geen waanzin: het
was werkelijkheid. Ik ben in de ge-
legenheid geweest, die Ronde van
Nederland van tamelijk dichtbij te
zien groeien, van een eerst nog
vaag en nauwelijks omlijnd plan
tot deze werkelijkheid, waarvoor
men ook in het op dit gebied ver-
wende buitenland zijn pet in alle
eerbied afneemt.
Kuckelkom en de zijnen hebben
een organisatie in het leven geroe-
pen die tot het beste behoort wat
er ooit <jp dit gebied vertoond
werd, en met deze organisatie cre-
eerden zij dan deze eerste Ronde
van Nederland: tien etappes, een
rustdag, vijf en dertig mille aan
prijzen, tal van buitenlandse ploe-
gen en een totaal aan onkosten dat
men raamt op een bedrag, dat heel
dicht blj de twee ton schijnt te lig-
gen.
Dat alles groeide uit een strop!
En alleen dat al maakt ook voor
de buitenstaander het volgen van
deze monsterrace meer dan de moei-
te waard.
Voorbeschouwing.
Onder de renners treft u een
menigte buitenlandse beroemdhe.
den aan die naar Nederland ko-
men met het heilig voornemen. ons
een onbehoorlijk portie deviezen
armer te maken. Vooral de Fran-
sen en de Italianen zijn tuk op Ne-
derlandse valuta en het is onge-
twijfeld vooral daaraan te danken,
dat Frankrijk zo'n uiterst sterke
ploeg naar Nederland stuurt en dat
de Italianen hun „sqadra" op het
laatste ogenblik nog aanvullen met
de zonderlinge Italiaan Gamellini,
die verleden jaar samen met onze
Nederlandse jongens in dezelfde
Tour de France-ploeg zat en die
toen vele dagen lang zeer behoor-
lijke kansen op de overwinning
maakte. Met Gamellini hebben de
Italianen een zware troef op de
tafel gelegd en ook al lijkt mij de
rest van het macaroni-gezelschap
een heel stuk beneden de kwaliteit
van grootheden van het genre Bar-
tali en Coppi, deze Gamellini is in
staat om heel dicht in de buurt
van de eerste plaats te komen,
De Luxemburgse ploeg is prac-
tisch gelijk aan het groot-hertog-
dommelijke gezelschap, dat verle
den jaar in de Ronden van Zwit-
serland en Frankrijk zat. Het is het
zwaarste geschut, dat de Luxem-
burgers in staat zijn in stelling te
brengen en als een knaap als Gold-
schidt zijn beste vorm mee naar
Nederland brengt, behoort hij zon-
der meer tot de favorieten. De Zwit-
sers zijn er nauwelijks slechter aan
toe. De familie Weilemann zag ik
onder meer in de Ronden van Zwit.
serland en Catalonie aan de slag en
zij waren er in de laatste Otappe
nog net zo fris en zo monter aan
toe als in de eerste. en van de
overige Zwitsers is de halve Ita
liaan Pietro Tarcini een knaap met
een uiterst gevaarlijke eindsprint
en een enorme portie tactische
handigheid.
De Belgen namen liever het ze-
kere voor het onzekere en stuur-
den liefst twee tquipes vol be-
roemdheden en men draait er in
Belgie geen doekjes om, dat men
van deze Belgische menigte een
ongenadige portie vuurwerk ver-
wacht. De heren brengen een hele
sliert journalisten mee, gereed om
aan de Belgische triomphen iedere
dag een volledige pagina hoogdra-
vends te wijden en vooral nu de
Belgen in dit seizoen in de grote
klassieke races practisch alles ge-
wonnen hebben, wat er maar te
winnen vlel, geeft men deze Belgi
sche teams, die onder leiding van
een bondsofficial staan. in buiten
landse wielersportkringen wel de
grootste kansen.
Niettemin: de Spanjaarden zijn er
ook nog! De Spanjaarden zijn se-
dert de burgeroorlog practisch niet
meer in het buitenland aan. de slag
geweest en zij zijn de vooraanstaan-
de positie welke zij destijds in de
internationale wielersportwereld be-
zaten intussen zo'n beetje kwijt.
Voor het eerst verschijnt deze spe-
ciaal door de Spaanse bond gese-
lecteerde en getrainde Spaanse
24 APRIL 1948
VAN DE RONDE
VAN NEDERLAND
GRONING EN
-■* -
VG EN
USSELMEE
STZAAN
VERTREKTUB
VERMOEDELIJKE TUB UN AARKBMST
BE CIJEERS TUSSER BE PLAATSER EE'ER
DE APSTARB !R k m AAR
AMSTERDAM
SESi
Oquipe, dit seizoen weer in de gro
te West-Europese races, en zij start
deze tournee in de Ronde van Ne
derland. De Spaanse wielerbond
stuurt niet minder dan twee uit-
gekookte chefs d'equipe mee en uit
eigen ervaring in Spaanse races
weet ik, dat niet alleen deze Spaan
se renners tot heel bijzondere din-
gen in staat zijn, maar dat boven-
dien de Spaanse chefs d'4quipe
over een voorraad tactiek beschik-
ken om van te duizelen.
Wilt u op papier! de sterk
ste buitenlandse ploegen naar mijn
smaak?
De Belgische B-ploeg en de Span
jaarden!
En Nederland?
Nederland zou er beter voor kun
nen staan dan nu. Men heeft de
Nederlandse renners ondergebracht
in een aantal ploegen en men heeft
uiteraard om een zeker even-
wicht tussen deze ploegen te krij
gen onze beste renners over de
ze ploegen moeten verdelen. De
sterkste Nederlandse ploeg die voor
zo'n etappe-race samen te stellen
was, gaat dus niet aan de start.
Om te beginnen zijn wereldkam-
pioen Middelkamp en Gerrit Schul-
te niet aan de start omdat zij fi-
nanciele eisen stelden waaraan met
geen mogelijkheid tegemoet te ko
men viel. maar verder zitten de
weinige Nederlandse renners, die
over voldoende routine in dit
etappe-werk beschikken niet blj
elkaar in Oen ploeg.
Dat is jammer!
Er zou een Nederlandse equipe
samen te stellen zijn, die het heel
dat befaamde buitenland in deze
Ronde van Nederland knap lastig
zou kunnen maken en die zelfs be.
hoorlijke kansen op een overwin
ning had. Nu heeft alleen de Lim-
burgse £quipe een vrij stevlge kern
van geroutineerde ronde-renners
(Lambrichs, Sijen, Albert van
Schendel en onze nationale kam-
pioen Jansen), en zal men in de
overige teams vermoedelijk gedu-
renda de eerste dagen nog wel even
naar het juiste rhythme lopen te
zoeken.
Dat is voor Nederland het grote
gevaar: zich volslagen leeg te rlj-
den in de eerste Stappes, om daar-
na voor het buitenland een makke
prooi te worden!
Als we aan dat gevaar weten te
ontsnappen, cloet ook Nederland
in deze eerste Tour d'Hollande
waarlijk wel een beetje mee!
Martin W. Duysings
„THEE HEEFT KOU NODIG. In de laagvlakte doet ze het niet
Wii hebben tegen de volgende maand zelis nachtvorsten te ver-
wachten". Zo zeide de administrateur van de thee-ondememing
„Malabar". Het was er inderdaad fris, daar in de Preanger, op
zowat 1700 meter boven de zeespiegeL Maar de jongens, die als
bewakingstroepen op de ondememingen liggen, vinden het heer-
lijk. Ze slapen's nachts onder drie dekens. Een kostelijk klimaat.
Ze liggen hier op de ondememingen, die overigens een eigen
politie hebben, de jongens, die deze streken moeten beveiligen,
omdat dit practisch de enige plaatsen zijn, waar ze gelegerd
kunnen worden.
Uit Bandoeng zijn we naar een
aantal dezer ondememingen in het
Preangerse gegaan. Hier ziet men
het resultaat van het werk, dat on
ze soldaten in dit land hebben ver-
richt. „Zonder onze jongens, zaten
wij hier niet", zei de leider van
een dezer ondememingen. Hij sloeg
met dit woord de spijker op de
kop. Wanneer „de boel, daar en op
tal van andere plaatsen weer be-
gint te draaien", wanneer men op
de ondememingen de bevolking
weer heeft zien terugkeren aan-
vankelijk in vodden en lompen
en ze nu weer keurig in de kleren
steekt, zodat haar bonte dracht een
feest is voor het oog, wanneer men
ze weer lachend en vrolijk aan de
arbeid ziet de Soendanees is de
Fransman van Java en men de
vrouwen met hun mand rijst naar
huis ziet gaan, dan is dat alles te
danken aan die eenvoudige Neder
landse jongen, die gewone soldaat,
wiens lof men hoort zingen, niet
alleen door zijn officieren, maar ook
door de planters en door de bevol-
king.
De tocht ging eerst door de hoog-
vlakte. In wolken stof gehuld,
zoefden we langs de weg, bolde-
rend over smalle noodbruggetjes.
Met hun koopwaren op het hoofd,
trokken de vrouwen naar de pa-
sars. En op de velden, waar de rijst
gerijpt was, oogstten vrouwen de
padi, aar voor aar afsnijdend en
legden zij de gouden halmen in
bussels langs de wegkant.
Wij reden door enkele gebieden,
waar het oorlogsgeweld kennelijk
had gewoed. Resten van verbrande
huizen. Een vemielde benzinepomp.
Maar wij zagen er blik liggen, het
materiaal voor de wanden der wo-
ningen en er werden weer dessa-
huisjes gebouwd. En rond om ons,
op de achtergrond, de woest be-
groeide bergkegels van de Prean
ger met zijn vulkanen, de Goentoer,
de Papandajan, de Malabar, elk
met een krans van witte watten-
wolken om de hoogste toppen. Dan
gaan we klimmen. Als een kudde
springbokken vliegen onze jeeps
steigerend door de ene haarspeld-
bocht na de andere van de duizend
die dit bergtraject er zeker telt.
Soldaat Henk Donkers uit Ge-
mert en Jaap Hooyschuur uit Har-
lingen zijn onze chauffurs. Daar
zitten me die jongens uit dat vlakke
land aan de Noordzee achter het
stuur, ergens in het Indische berg-
land en rijden je met vaardige
hand langs steile hellingen, voorbij
verlokkend mooie, maar duizeling-
wekkend diepe ravijnen, feilloos,
alsof zij op hun vijfde jaar al de
gemzen achtema klauterden. Pracht
kerels, deze chauffeurs. En ze staan
letterlijk voor niks. Als het vehi-
kel is warm gelopen, zodat de lucht
rondom trilt van de hitte, dan weet
hij raad, de chauffeur. Even een
emmer water tegen de overhitte
ingewanden van onze jeep, zodat
het sist en stoomt en het gaat weer
voorwaarts. Door zo'n knaap zou je
je rustig over het scherp van een
scheermes laten rijden. Een jeep is
een pracht-uitvinding. Hij moet on-
getwijfeld een jeugd gekend heb
ben, die jeep waarin wij ryden.
Maar die is ver voorbij. Als je er
in zit rammelt hij op deze wegen,
dat je denkt op een blikken doos
vol losse schroeven en bouten te
zitten, die dadelijk uit mekaar zal
vliegen. Maar geen helling is te
steil, geen bocht te scherp. geen
kuil te groot of te diep. Onze jeep
overwint spelenderwijs alle moei-
lijkheden. Maar hoeveel buikpijn
onze jeepjes de volgende ochtend
hadden, dat is een andere kwestie,
die we maar zullen laten rusten.
Roestbruin is de grond van de
Preanger, en ontzaglijk .vruchtbaar
is deze metersdikke humuslaag, die
de prachtige hellingen bedekt, die
grond waarop de thee, de koffie
en de kina groeit, waardoor dit
land beroemd werd. Hier, op een
der ondememingen, zat kapitein
Roes uit Den Haag met zijn man-
nen, allemaal stoottroepers, heel ge-
noeglijk rond de warme kachel. Ze
hadden het er zich fcuiselijk ge-
maakt en knus en dat mocht ook
wel, want het kan er knap koud
zijn. De huiskat nam een grote
plaats in in hun hart. Ach nee, het
was geen kat, het was een aapje.
Ze hadden het met de naam Kasep
versierd, dat is het Soendanese
woord voor lieveling. Ad Roovers
uit Roosendaal had er zich zelfs
mee laten kieken. Het leek er wel
een roversnest, want ik liep er nog
een tweede Rovers tegen het lijf,
ditmaal met een o, soldaat Willem
Rovers, ook al uit Roosendaal. ..Bra
bant is hier goed vertegenwoor-
digd," zei Kees Schepers, die zelf
uit Bergen op Zoom kwam, tegen
me. Je zit een eind van de be-
woonde wereld af op zo'n onderne-
ming. „Ze kunnen zich in Holland
geen flauwe voorstelling maken,
hoe we hier leven," zei Gerrit van
de Weerdhof uit Veenendaal. „Dan
vragen ze wel eens in een brief:
„Ga je nog al dikwijls naar de bios-
coop?" De knapen grinnikten ge-
noeglijk bij de gedachte aan deze
vraag.
„0, we hijsen het wel," zei de
lange uit Veenendaal optimistisch.
Op een andere onderneming hadden
de jongens samen een radio gekocht
„Och, we hebben het hier wel naar
onze zin, al willen we natuurlijk
wel naar huis," zei Aart Lokhorst
uit Maarsbergen filosofisch. „Ik weet
nu al een klein beetje van thee af.
Je loopt de fabriek in en uit en
Je gaat altijd de tuin in." De „ke-
bon", zei hij eigenlijk, als een oude
planter. Zo'n kebon, daar moet je
niet al te gering over denken. Er
zijn er kleine en grote. Maar neem
nu als voorbeeld een hele grote, de
..Malabar". Die omvatte vroeger
niet minder dan 1100 Ha. thee en
100 Ha. kina. Vijf dagen tevoren
was daar de noodfabriek juist fees-
telijk geopend. Dat is typerend voor
dit land, de Preanger. Allerwege
worden, na jaren van verwaarlo-
zing en vernieling, de tuinen weer
bevolkt. Op 2 Augustus van het vo-
rig jaar, na de politionele actie, zijn
we er voor het eerst eens gaan
kijken. zo vertelde de administra
teur. de heer Van der Meer. Op 3
September gingen we er wonen en
cp 1 October konden we beginnen
de zaak flink aan te pakken. Maar
in diezelfde maand heeft het hieT
nog heel erg gespannen
In samenwerking met de R.K.
Nederlandse Boekhandelaren en
Uitgevers-verenigng „St. Jan" en de
Katholieke Actie verspreidt I.D.I.L.
(Inlichtingendienst inzake Lectuur)
te Tilburg voortaan om de twee
maanden een affiche met de titels
van ongeveer 40 goede boeken. Dit
zijn uiteraard alleen boeken. die nog
voorradig zijn in de boekhandel.
Het affiche pretendeert niet een vol-
ledig overzicht van het voornaam-
ste van de boekenmarkt te geven.
Het zegt slechts: hier zijn goede
boeken. Tolle, lege! (neem, lees!).
Bij I.D.I.L. Boerhavestraat 76 te
Tilburg kunnen deze affiches wor
den. aangevraagd, welke geschikt
zijn om opgehangen te worden in
kerkportalen, patronaten, vereni-
gingsgebouwen e.d.
(Speciale K.N.P.-correspondentie)
Na de staatsgreep in Februari
hebben de communisten in Tsjecho-
Slowakije alles geprobeerd om de
vrees van de katholieken te sussen.
Cepicka, de nieuwe communistische
minister van justitie, die belast is
met de *>ehandeling van de kerke-
lijke aangelegenheden, bracht een
bezoek aan Mgr. Beran, Aartsbis-
schop van Praag en Primaat van
Bohemen. Hij verzekerde de kerk-
vorst, dat de katholieken in het
geheel niets te vrezen zouden heb
ben. Deze belofte werd klaarblijke-
lijk gegeven uit communistische
tactische overwegingen. Het is een
even leugenachtige belofte van de
communisten geweest om twee ka
tholieken in hun kabinet op te ne-
men, waar zij overigens slechts mi-
nisteriele posten bezetten, die zon-
der politiek belang zijn. De commu
nistische aanbiedingen, om aan de
Kerk door jaarlijkse toelagen te
restitueren wat Zij zal verliezen
door de confiscatie van Haar onroe-
rend bezit, alsmede hun belofte om
eventueel de katholieke Tsjechische
scholen te handhaven binnen het
kader van het nieuwe, geheel ge-
nationaliseerde en eenvormig ge-
maakte onderwijs, komen voort uit
dezelfde geestesgesteldheid die geen
enkele morele inslag heeft.
De Tsjecho-Slowaakse katholieken
die de communistische tactiek wel
degelijk kennen, hebben kennis ge-
nomen van de brief, welke Mgr.
Beran in naam van het Episcopaat
aan Cepicka heeft gestuurd; het kon
dit evenwel niet doen door middel
van de pers, welke de voornaamste
passages verzweeg, doch wel door
middel van gecyclostyleerde copieen
die overal verspreid werden. De
Aartsbisschop zeide in zijn brief
o.m.:
„WU zijn dankbaar voor uw ver-
zekering, dat er niets zal geschie-
den, dat de goede versmndhouding
tussen de Kerk en de Staat zou
kunnen vertroebelen: wij wijzen
niettemin gelijktijdig op efnstige
inbreuken. die wij n|et kunnen
goedkeuren: dat nl. met geweld
is ingegrepen in de rechten van
de Kerk, in het bijzonder in de
vorm van gewelddadige confisca-
tijes van kerkelijke gebouwen en
instellingen; op de ontzetting uit
hun ambt van priesters, hroeders
en zusters. Het is ook zeer opval-
lend, dat het verschijnen van de
meeste katholieke tijdschriften is
verboden en dat ook de katholieke
vnrenigingen in haar werkzaam-
heden gehinderd zijn."
De Volkspartij, welke in het alge
meen de belangen van de Tsjechi
sche katholieken behartigde. is door
het nieuwe Praagse bewind meege-
sleept in een grotesk spel. De Volks
partij had zichzelf zeer correct ont-
bonden na de communistische staats-
•greep, teneinde niet de minste schijn
te wekken dat zij zou samenwerken
met de machtswellustelingen. Doch
de communisten hebben haar met
behulp van enige eerzuchtigen, die
van geen politiek belang zijn. ge-
dwongen om officieel een schijn-
activiteit voort te zetten. Het blad
van de Volkspartij, „Lidov& demo-
kracie" gaat op die manier door met
verschijnen. Het behoeft geen be-
toog, dat het niet schrijft wat niet
zou stroken met de opvattingen van
Gottwald en de zijnen. De Tsjechi
sche rode Quislings, die op het ogen
blik het hoogste woord hebben, de-
len de lakens uit op het secretariaat
van de Volkspartij en trachten over
al haar beste leden te dwingen, om
toe te treden tot de communistische
partij en de leerstellingen van 1 et
dialectisch materialisme te aanvaar-
den! De overweldigende meerder-
heid van Tsjechische katholieken
houdt zich echter ver van deze co
medie: overal worden vlugschriften
gedistribueerd, waarin staat dat de
Volkspartij al haar activiteiten moet
staken. Dit heeft dan weer tot ge-
volg dat het partijblad „Lidov& de-
mokracie", onder leiding van de
communisten en hun stromannen,
hen beschuldigt van verraad en de
namen publiceert van hen, die om
bovengenoemd optreden geroyeerd
zijn. Op deze erelijst staan vele
dorpspastoors uit Bohemen en Mo-
ravie en veel priesters en leken, die
overal ten zeerste in aanzien zijn
vanwege hun prachtige houding tij-
dens de oorlog en de Duitse bezet-
ting.
Het bestuur.van de ..Amstel-flora"
de bloemententoonstelling, die van
25 Maart tot en met 4 April in de
hoofdstad werd gehouderi en meer
dan 200.000 bezoekers trok, heeft
besloten deze bloemenshow in 1951
te herhalen.
Alle kath. sportverenigngen moe-
n zich, blijkens een schrijven van
n Doorluchtig Episcopaat aan de
eestelijke Adviseurs en de bestu-
n van de R.K. Sportverenigingen
n Nederland, v66r 1 Juni 1948 aan-
duiten bij de Nederlandse Kath.
Sportbond. Door deze maatregel is
het van urgent belang geworden,
dat de statuten van de N.K.S., wel
ke nog immer geen offici&le erken-
ning hebben gekregen, zo spoedig
mogelijk officieel worden vastge-
legd. Vandaar dat het voorlopig da-
gelijks bestuur op 24 en 25 April in
De Horstink", het K.A.-centrum te
Laag Soeren, een bijeenkomst heeft
belegd voor de vertegenwoordigers
van de algemene diocesane N.K.S.-
besturen en vertegenwoordigers van
de verschillende landelijke beaturen
voor de verschillende takken van
sport. Het uiteindelijk doel van dit
weekend is: het vaststellen der sta
tuten: de samenstelling van een
definitief bestuur; bespreking van
het actieprogramma voor de eerst-
komende tijd.
Door het Bestuur van het Katho
lieke Onderwijzers Verbond in Ne
derland is aan de Raad van Minis
ters het volgende schrijven verzon-
den:
„Het Katholieke Onderwijzer*
Verbond ziet in de ontwikkeling der
staatkundige toestanden in de lan-
den van Oost- en Midden-Europa
onder de invloed van totalitaire
communistische denkbeelden een
ernstige bedreiging van de grond-
rechten der volkeren van West-
Europa, dus ook van de vrijheid van
onderwijs in ons land.
Daarom dringt het Verbond voor-
noemd er bij Uw Raad op aan, door
het nemen, resp. voorstellen, van
krachtige maatregelen aan de volks-
vijandige penetratie van communis
tische ideologieen in ons vaderland
paal en perk te stellen."
kiORGEN is het de ieestdag
van de H. Evangelist Mar.
cus. Dan moet de Litanie van
alle Heiligen gebeden of gezon-
gen worden, omdat het de grote
Bid-dag of Kruisdag is. De
processie trekt uit, door de vel
den die gezegend worden. Doch
niet alleen vopr de wruchten der
aarde wordt gebeden. Het zijn
al de noden, geestelijke en tij-
delijke, die aan Gods barmhar.
tigheid worden aanbevolen. Het
uur, waarin we leven, is hoogst
emstig. De wereld is vol gisting
en onrust. Het spant er van alle
kanten. Groot is de onzekerheid.
We moeten bidden, meer bid
den, naarmate de nood stijgt.
Bidden we morgen de Litanie
mee. Het is het gezamenlijk ge-
bed der Kerk, waardevol in
Gods oog. Moge God ons verho-
ren! MARCUS
In ons vorig artikeltje stond het
er zo vlot: ons onderwijs is sterk
veranderd; (bij voorbeeld) wat de
kinderen leren, is veranderd
Maar toen het er stond, U mag
het gerust weten, toen ging het
potlood even van het papier
Als het over Indonesie ging, zou
den we zeggen: we zitten in een
impasse. Je kunt ook zeggen: er zit
een zwarigheidje. En hier zit ook
een- zwarigheidje
Er is inderdaad al heel wat ver
anderd in ons onderwijs, maar....
och, beste vaders en moeders....
er moet nog zoveel veranderd, ver-
beterd worden. Er wordt nog te-
veel geleerd, waar de kinderen la
ter niets aan zullen hebben. En dat
op geen enkele manier enig nut
afwerpt.
Dat was in uw jonge jaren nog
veel erger, op veel scholen ten-
minste. Zullen we eens een paar
voorbeelden doornemen?
Aardrijkskunde: Wanneer had u
het daar ver in geschopt? Als u een
massa plaatsen, rivieren, bergen,
enz. op een rijtje kon opnoemen en
aanwijzen. Daarna zou u eens een
kijkje kunnen gaan nemen, hoe de
aarde er hier en daar uitziet, hoe
de mensen hier en daar leven, op
welke manier de bevolking in zijn
levensonderhoud voorziet. Ja, dat
zou daarna, maar in de meeste ge-
vallen, was er zoveel tijd besteed
aan de namen, dat u naar de vol
gende klas ging en een nieuw stel-
letje namen te verwerken kreeg.
Geschiedenis: Heel vaak was de
enige maatstaf. een hele massa
jaartallen en feitjes kennen. Maar
de grote draad, die al die feiten
ons
ka-
verbindt, de geschiedenis van
Nederlandse volk en van het
tholiek volksdeel't Is tjjd kin
deren; boeken dicht, volgende keer
verder.... met de volgende jaar
tallen.
Rekenen: dat werken met inge-
wikkelde vormen, gekke breuken,
enorme getallen, dat was je. Vaten
met drie kranen, fietsers A en B die
van C naar D trappen zonder in E
en F te rusten, en elkaar in G ont-
moetenom hoe laat? En nooit
een glaasje bier gedronken.
Taal: ha, van die prachtige oefe-
ningen. over z. nw., bijv. nw, m, e
of o, d, t, dt, tt, dd enz. met weinig
of geen fouten maken, dat was een
vreugde voor de onderwijzer, dat
leverde een flink cijfer op, dat gaf
op zijn beurt weer voldoening aan
de ouders.... Pietje had een 9 voor
taalen omdat moeder blij was,
was het kind ook blij! Maar onder-
tussen dacht het: nog een paar jaar,
en dan heb ik met al die flauwekul
niets meer te maken.
En het kind had gelijk!
Het latere leven vroeg heel wei
nig van zulke „flauwekul".
Maar waarom leerde de school *t
dan?
In de strijd nu, om daar verbe-
tering in te brengen, zijn we al 'n
heel eind op streek. En we gaan
steeds vooruit.
En tochzit er 'n zwarigheid
je. Daar zullen we het een volgen
de keer eens over hebben.
In feite is het zo, dat de meeste
broeders en zusters. onderwijzeres-
sen en onderwijzers nog een stapje
verder willen gaan.
Maarer is een grote maar.
Nee. voor vandaag breken we weer
af. De volgende keer maken we
kennis met een tyran
Oorspronkelijke roman uit het Russische spionnenleven
19.
'n Mens, 'n zwakkeling,
die z'n ambt had moeten ontrukken
aan 'n ander mens, even zwak als
hij, die, evenals hij uit het recht-
spreken, geoorloofd of ongeoorloofd,
munt had weten te slaan. Had Ro-
goginsky, die uitgezonden was met
veertig millioen roebel om in Wjat-
ka de hongersnood te lenigen, niet
de helft in z'n zak gestoken en had
zij niet met eigen ogen geJen dat
haar vader hem een vals paspoort
veischaft had om naar Zwitserland
te kunnen vluchten? Ze zag nu
klaar en duidelijk in, dat haar volk
met zulke leiders diep beklagens-
waardig moest zijn en dat het
slechts ddor .'n zee van bloed en el-
lende tot de ware rust zou komen.
Zij kon en mocht haar vader nu
geen verwijten maken, omdat zij,
met haar moeder samen, hem zon
der ophouden, hadden voortgedre-
ven op de weg naar de macht en de
rijkdom. Maar nu ze die macht
kende, nu ze gewend was aan de
rijkdom, nu 't vaneen-gescheurde
lichaam van haar moeder haar ogen
geopend had, nu had Alexandra
Krylow tot zichzelf gezegd: „Er
wacht me nog 'n halve eeuw om te
leven. Ik zal, van nu af, doen wat in
m'n vermogen is om goed te maken
wat vader en moeder en ook ik mis-
dreven. Ik wens geen weelde en ge-
makken meer, en al't geld dat ik in
handen krijg zal ik besteden aan de
armsten onder ons volk. Maar zij
hield haar gevoelens zorgvuldig ge-
heim. Ze kende haar vader. Hoe-
wel hij zielsveel van haar hield, zou
hij dat, wat hij als z'n plicht aan-
voelde, terwille van haar niet prijs-
geven. en, als-ie ook maar 06n ogen
blik had kunnen vermoeden welk
een ommekeer er in haar ziel had
plaats gegrepen, zou hij zich tegen-
over haar in acht genomen hebben
als tegenover 'n puur-vreemde. Z'n
vrouw had hij aan z'n eerzucht en
hebzucht opgeofferd, hij zou, als de
nood aan de man kwam, dit ook z'n
dochter doen.
Alexandra kwam bij Generaal
Sewarow aan huis en hier had ze
enige malen Michael Gorocha van
uit de verte zien gaan, als deze
kwam om de kinderen Franse les
te geven. Plotseling was Gorocha
verdwenen en Alexandra, zonder
de minste bijbedoeling, informeer-
de naar hem. Mevrouw Soewarow
gaf 'n ontwijkend antwoord: „0, die
Gorocha? Die.... heeft m'n man
gezegdis vertrokken, omdat hij
ik,
bij 'n andere familie, geloof
meer salaris verdienen kan".
„Welnee, Ma", riep het jongste
dochtertje, „weet U niet, dat we
hem laatst nog op't Alexanderplein
voorbij zijn gelopen? Hij had geen
muts op't hoofd en zijn jas was ka-
poto, hij zag er zo armoedig uit."
„Nee kind, dat was mijnheer Go
rocha niet," zei mevrouw Soewarow
blozend.
„Och, jawel. Pa zei 't ook."
Mevrouw Soewarow moest nu wel
voor de waarheid uitkomen. Ze
stuurde haar dochtertje de kamer
uit en vertelde de ware toedracht
van de kwestie, terwijl ze Alexan
dra tot driemaal toe verzocht, voor
al niets aan haar vader te laten we
ten. De generaal had z'n plicht ge-
daan. Die duldde immers niemand
over de vloer, die maar enigszins
verdachj werd van contra-revolu-
tionaire ideeen. 't Was niettemin
plicht geweest, Gorocha aan te kla-
gendat had-ie verzuimd."
„Stel u gerust, mevrouw", ant-
woordde Alexandra, „ik ben hier als
vriendin in uw woning en niet ais
een vrouwelijka Judas. Mag ix dat
vlammende geschrift van die Goro
cha eens lezen?"
,,'t Is in't vuuf gegno'd, m'n kind,
dadelijk."
..Dat is jammer
„Wat zeg je daar?" vroeg mevr.
"Soewarow verbaasd.
„Ik bedoel: 't is altijd goed als
men de gedachtengang van z'n
vijand kent." Enige dagen later
overhandigde de secretaris van
haar vader haar 'n circulaire: „Kijk
eens, mejuffrouw! Zou 't niet ver-
standiger zijn, dit achter te houden
en het uw vader niet onder de
ogen te brengen?"
Alexandra las het pamflet en zei
bij zichzelf: 't Zou me niets ver-
wonderen als de schrijaer van dit
stukMichael Gorocha was. Ze
nam de correspondentie van de se
cretaris over: „Ik zal het vader la
ten lezen." Toen ze alleen was in
de v erkkamer van haar vader, zex
ze: ,.Als die Michael Gorocha wer-
kelijk de schrijver is van dit mani
fest, dan is hij 'n nobel en moedig
mens."
VI.
DE BONDGENOTE
Toen Krylow met de chef van de
spionnagedienst, gevolgd door Alex
andra, de kamer waren binnen ge-
treden, waar Michael, in hevige
tweestrijd met zichzelf, languit op
de brancard te wachten lag op zijn
weder-overbrenging naar de zie-
kenzaal, zei Tegleff: „Zie zuster,
hier ligt uw patient, maar bet dient
t>t D'els, hem nog langer te verple-
gen. Hij staat op de lijst van de ter
dood veroordeelden. De minister
heeft een buitengewoon barmhartig
spel met hem willen spelen. Hij wil
hem het leven laten op voorwaarde,
dat-ie 'n goed-betaalde en vaste be-
trekkiog wil aanvaarden. En dat
vertikt mijnheer. Mij dunkt: hij
moest alleen al toestemmen om
door u verpleegd te mogen wor
den." Michael kon niet zien, tot wie
Tegleff sprak. Alexandra stond ach
ter hem. Maar hij hoorde 'n zachte,
sympathieke stem: „Ik ben ver-
pleegster en vecht dus tegen de
dood."
„Heb je het gehoord, Michael Go
rocha? De zuster wil dat je zult le
ven."
(Wordt vervolgd.)