Laatste intocht van de Koningin
in de hoofdstad
Afscheid Koningin Wilhelmina
van de Residentie
Een
imposante stoet trok duizenden aan
met magische kracht
Luisterrijke
ontvangst
en op de
aan het Amstel-Station
Dam
Koningin door haar stadgenoten gehuldigd
Massale zangdemonstratie vormt inzet
der feestelijkheden
Mensenzee begroet Koningin Wilhelmina
met eerbied
Rondom
de jubileumfeesten
Duizenden zongen
op de Dam
De Kroon trok door Amsterdam
Alle geledingen des yolks torsten
om beurten het symbool der eenheid
De Koningin
door de Jordaan
NIEUW NOORDHOLLANDS DAGBLAD
WOENSDAG 1 SEPTEMBER
HM. de Koningin is Maandagmiddag in de hoofdstad aangekomen De Koningin wordt op het
Amstel-Station verwelkomd door burgemeester d Ailly.
DE PRINSESJES
De Vorstin en
de overige leden van de Koninklijke Familie op't balcon van het Paleis op aeuam
Aubade op de Dam. Bijna 20.000 zangeressen, zangers en kin
deren brachten H.M. Koningin Wilhelmina een aubade in de
ochtend van Haar 68e verjaardag voor het Koninklijk Paleis op
de Dam. Na afloop defileerden cb deelnemers langs het Paleis
en juichten de vorstin toe.
Van onze speciale verslaggever)
Amsterdam, 31 Augustus.
WIE VANDAAG langs Amsterdam's straten de reis van de
kroon heeft gevolgd, kon zich een ogenblik wanen te
ademen in de tijd van Gijsbrecht van Aemstel en Graaf Flons.
Want hoe anders hadden de ridders uit die tijden op hun paar-
den een stad kunnen binnenrukken dan de ruiters, die vandaag
met de aan hun stokken gehechte vaantjes massaal door
Amsterdams straten trokken, als hadden zij de stad 9^ uur
geieden tot overgave gedwongen en de burgerij
opgelegd hun inkomste gade te slaan. Want hoe c
het mogelijk zijn, dat de zes kilometer die tussen hun veste,
het Stadion, en dat historische plein, de Dam zijn a
omzoomd waren door de onafzienbare rijen mensen,
het bestaan nauwelijks had kunnen dromen.
waarvan
men
OVER DE EILANDEN EN DOOR
AMSTERDAM-OOST
Qrjgeloikken tijdens
het feest
(Van onze eigen verslaggever)
AMSTERDAM, 30 Augustus.
Er lag een zweem van droefheid over de oude Amstelstad. Voor
de allerlaatste maal zou de Koningin als regerend vorstin de
hoofdstad bezoeken. Noch de duizenden vlaggen, noch de
schitterendste versieringen konden dat gevoel van weemoed
onderdrukken. Urenlang hadden de tienduizenden op de trottoirs
staan wachten. Amsterdam, de uitbundige stad, wachtte zwijgend
op het moment" dat de Landsvrouwe door de straten zou ri) den.
Maar toen dat ogenblik was gekomen, brak alles wat Amster
dam aan vreugde en hartelijkheid kan opbrengen, zich baan.
Het afscheid was vergeten. De Koningin was weer in de hoofd
stad. Juichend en jubelend, zwaaiend en zingend, stonden dui
zenden en nog eens duizenden langs de weg. Het werd een
triomftocht, een glorieuze intrede, een spontane hulde, zoals nog
nooit tevoren aan een lid van Ons koningshuis was gebracht.
(Van onze speciale verslaggever)
's-Gravenhage, 28 Augustus.
Op het Malleveld, dat voor deze
gelegenheden een historische plaats
is, heeft de Koningin vanmorgen de
eerste van de reeks huldigingen ten
afscheid, die haar deze week wach
ten, in ontvangst genomen. Het is
een feest van zon, kleur en klank
geworden op ditzelfde veld, waar zij
eens als Vorstin temidden van haar
stadgenoten heeft gestaan temidden
van een volk, dat Haar trouw be-
tuigde in een tijd, toen er een re-
volte werd voorbereid in de donkere
naoorlogse dagen van 1918. Waar zij
als jong meisje naast haar Moeder
Koningin-Regentes Emma de eerste
vaandels heeft uitgereikt aan de
troepen en waar zij talloze malen
is toegejuicht en toegesproken.
Vandaag, onder een stralende
Oranjezon, hebben zich wederom
duizenden hier verenigd voor de
tribune en heeft de Koningin een
afscheidsgroet ontvangen, die nooit
meer uit Haar herinnering zal wij
ken.
Achter het grote carrd, dat door
de zangers gevormd werd, stonden
duizenden Hagenaars, die een kaart
hadden veroverd, binnen de afraste-
ring van het veld, toen precies om
vijf minuten over half twaalf de
grote limousine het veld op reed, i
waar de duizenden kinderen juich-
ten en jubelden, tot voor de tribune.
Men had het Wilhelmus willen la-
ten klinken in een plechtige stilte.
Een stem door de radio trachtte het
rumoer te temperen, maar het ge-
juich der kinderen was sterker dan
alle andere machten en de ontvangst
was een spontane ouverture van
kindergeroep, die het feestelijk
openluchtconcert voorafging.
Als even later v. Pelt, staande
hoog boven alle hoofden uit, het
prachtig „Wilt heden nu treden"'
laat inzetten door heldere kinder-
stemmen, begeleid door de kernach-
tige trompetten, is de stemming er.
De Koningin is temidden van Haar
volk, van het Haagse volk, dat Haar
ongelofelijk dierbaar is en zijn kin
deren laat zingen. De prachtige
oud-vaderlandse liederen weerklin-
ken, waarvan de diepe zin het kin-
derhart ontgaat, maar doordringt in
het ontvankelijk gemoed van de
ouderen, die weten welke strijd en
welke vreugdevolle overwinningen
het kleine land met zijn groot ver-
leden heeft gekend de eeuwen door.
De eerste flauwvallers worden in
de drang onder de felle zon het
islachtoffer van het enthousiasme
om de Koningin te zien en er moet
gewaarschuwd worden voor deze al
te grote voortvarendheid der kinde
ren. Een luidspreker geeft de goed
bedoelde, maar volkomen groteske
raad, om de kinderen „achterwaarts
uit elkaar te trekken". De leiders,
die tussen de kindermassa verspreid
staan. glimlachen en vertrouwen
terecht, op de activiteit van het
Rode Kruis, dat handen vol werk
heeft, maar zich rustig van zijn
taak kwijt.
Achter de tribune, waar Hare
Majesteit is gezeten temidden van
enkele leden van Haar hofhouding,
vertegenwoordigers van het Corps
Diplomatique, de Burgemeester van
Den Haag en representanten van
staatscolleges en departementen, is
de plaats, waar men de kinderen in
de schaduw neerlegt. Vaak, wanneer
een slachtoffertje wordt weggedra-
gen eenmaal is er ook een Sche-
venings vrouwtje bij zien wij de
bezorgde blikken van de Koningin
naar rechts gaan. Maar men stelt
Haar gerust. Het zijn alien lichte
gevallen, die tijdig en doeltreffend
worden verholpen.
Inmiddels wordt het programma
verder afgewerkt en klinken ach-
tereenvolgens de mannenstemmen
van de vier grote bronden, die al
wat zingt in Den Haag vertegen-
woordigen. De Koninklijke Bond v.
Christelijke Zang- en Oratorium-
verenigingen, het Actie-Comitd van
de plaatselijke R.K. koren, de Bond
van Arbeiderszangverenigingen en
het Kon. Nederlands Zangersverbond
Dan klinken de mannenstemmen,
die het voor deze gelegenheid ge-
componeerde „Moeder des Vader-
lands" van Johanne Bordewijk
Roepman zingen onder leiding van
Jos. Vranken en even later de prach
tige gedragen melodieen van het
„0 Land gedenk", een compositie
van Henri Geraerdts op een tekst
van Ben van Eijsselsteijn, prachtig
omspeeld met de timbres van koper
en hout, waarin de componist iets
heeft bereikt, dat ver boven een
gelegenheidsstuk uitgaat en het hart
ontroert. Het lied wordt door ge-
mengd koor gezongen, waarvoor
zich een enorme groep rond de Mili-
taire Kapel schaart, die onder lei
ding staat van Rocus van Yperen.
In deze manifestatie is dit stuk on
der de moderne composities zeker
een van de best geslaagden. De
heer Rocus van Yperen krijgt na
afloop een persoonlijk bedankje van
Hare Majesteit, waarna ook de an
dere dirigenten Haar de hand druk-
ken en woorden van dank uit de
mond van de Koningin vernemen.
Het program wordt voltooid met
een allermerkwaardigst stuk vande
directeur van het Haagse Conserva-
torium, Sem Dresden, „Gelukkig is
het Land", op een tekst van de
dichter Bertus Aafjes. Een werk,
waarin men het gewaagd heeft de
meest moderne wijze van compone-
ren in een openlucht-zanghulde aan
een publiek voor te zetten, dat voor
vele nieuwe klanken nog weinig
toegankelijk kan zijn. Dit laatste
slaat in hoofdzaak op de instrumen-
tatie. De componist heeft boven
veel zware dissonanten in de bege
leiding een melodie geschreven van
grote eenvoud en kracht, die het
uitstekend doet.
Tot slot staan de duizenden recht,
terwijl de kapel het Wilhelmus in
zet. Een plechtig momvit, terwijl de
zon speelt in het koper der mstru-
menten en de hele groep van dui
zenden medewerkers aan deze e®r"
ste feestelijke hulde omtovert tot
een zee van kleur. Kleur, waaraan
heel de stad bijdraagt met vlaggen
en oranje aail huizen en gevels, op
de re vers van k/urige colberts en
de lange sjerpen op de kleine be-
wegelijke figuren der kinderen.
Langs deze haag van vreugde, die
enkele meters dik langs de wegen
staat opgesteld, rijdt de Koningin
terug naar het paleis op het Korte
Voorhout, om vandaar in de namid-
dag naar de hoofdstad te vertrek-
ken.
De wereld feliciteert
Het aantal gelukwensen, dat gis-
teren op het Koninklijk Paleis te
Amsterdam is binnengekomen, kon
zelfs bij benadering nog niet worden
geschat. Staatshoofden, ministers,
vorsten en aristocratie, evenals tien
duizenden onderdanen en buiten-
landers zonden hun felipitaties, die
zelfs per postduif werden overge-
zonden. Er kan alleen nog maar
gesproken worden van massale hoe-
veelheden. De origineelste was ecli-
ter wel die van een Rotterdammer,
die te voet zijn gelukwensen van
de Maasstad naar de stad aan de
Amstel bracht en op de Dam door
juichende mensen werd ontvangen.
Met een blij gezicht ging hij met
de cadeau gekregen kaart naar het
Stadion om het jubileumspel te be-
wonderen. (Hi) kwam namens de
oud-strijders).
De zee trok
De Hagenaars konden de roep
an hun Scheveningse strand op de
prachtig-stralende feestdag niet ver-
looChenen en trokken in grote ge-
tale naar de zee, zodat er in de stad
minder belangstelling overbleef,
dan men verwacht had. Desondanks
verliepen hier de feestelijkheden,
nadat de Residentiebewoners de vo-
ige dag de Koningin hadden inge-
jubeld en uitgejuicht, naar aller
wens. Zelfs een echte ballon gmg
de lucht in en een mijnwerkers-
muziekkorps verscheen onverwacht
de feestterreinen. Rotterdam
Van het Amstelstation tot het pa
leis aan de Dam werd het een gro
te manifestatie van trouw en aan-
hankelijkheid aan Oranje.
Op het station was het een wir-
war van uniformen en officiele kle-
dij. Stram in de houding stonden
de matrozen, die de erewacht vorm-
den In de verte werd de kMink-
lijke trein zichtbaar. De Mariniers-
kapel zette het Wilhelmus in, het
eeuwenoude lied, dat deze week on-
telbare malen in alle delen van ons
land zal weerklinken. Amsterdam s
burgemeester trad naar voren om
de Koningin te begroeten. De kleine
Olga d'Ailly stapte parmantig met
een bouquet lila orchideeen naar
de Vorstin toe. Het gehele gezel-
schap begaf zich daarna over het
met dikke lopers belegde perron
naar de hal van het Amstelstation,
waar burgemeester d'Ailly een be-
groetingsrede uitsprak, waarop de
Koningin antwoordde: „Het ver-
heugt mii, dat rk in de hoofdstad
des rijks, in het hart van ons land,
mijn jubileum mag vieren. Amster
dam zal voor mij steeds zijn de
stad, waar het volksverzet tegen de
overweldiger het eerst als een vlam
naar buiten sloeg, de stad, die was:
heldhaftig, standvastig, barmhartig.
Het zal mij dan ook een groot ge-
noegen zijn onder de regering van
Koningin Juliana nog vele malen in
uw stad te vertoeven en te genieten
van het schone en goede, dat zij te
bieden heeft. Dat Amsterdam moge
groeien en bloeien.
dankwoorden in ontvangst. Duizend
weeskinderen stonden gereed met
bloemen om die te strooien op de
weg, welke de open Cadillac met
de Koningin langs een juichende
•drom mensen zou voeren. Op het
mr Treubplein, de mr Treublaan,
de Stalinlaan, de Weteringschans
de Vijzelstraat. het Rokm, overal
stonden de militairen in het gelid
en daarachter verdrongen zich de
tallozen. die de Koningin voor de
laatste maal een onvergetelijke in
tocht wilden bereiden.
Op de Dam
En het werd een zegetocht om
nooit te vergeten. Om twaalf uur
hadden velen zich al van een goed
plaatsje op de Dam verzekerd Vi.it
lange uren hadden zij daar al ge
staan, maar het bericht, dat de Ko
ningin aan het station was gearri-
veerd.was tot de dichte drom men-
sen doorgedrongen. Fotografen
maakten hun camera's gereed De
sameneesteld uit leden
van de Nederlandse studentencorp-
sen. trad aan. Op de daken, uit de
ramen, overal waar maar mensen
konden staan, waren ze. Uit de to-
ren van het paleis dwarrelden de
tonen van het Wilhelmus over het
plein. Het uur, waarvoor Amsterdam
haar opwachting had gemaakt, na-
derde.
Als uit een enorme bijenkorf
zoemden de stemmen door de lucht.
Maar plotseling zwol het geruis aan
tot een juichkreet. Voor een van de
vensters van het paleis stonden de
prinsesjes Beatrix, Irene en Mar-
griet. Even later werd de kleine
Marijke zichtbaar, wuivend en in
de handen klappend, alsof zij wer-
kelijk begreep, dat het gejubel ook
haar gold De wijzers van de paleis-
klok Hraaiden naar kwart voor zes
toe, toen de Prinses-Regentes, Prins
Bernard en Beatrix. Margriet en
Irene klaar stonden voor de ont
vangst van de Vorstin. Een gejubel
als van een aanzwellende orkaan
klonk op het Rokin. De stafmuziek
van de Amsterdamse politie zette
het Wilhelmus in. Machtig als het
orgel van een kathedraal klonk het
volkslied uit de monden van de
wachtenden. Er was geen plaats om
naar voren te dringen. maar de en-
thousiaste menigte wilde alles van
dichtbii meemaken. Duizenden ar-
men zwaaiden boven even zoveel
hoofden tot Koningin Wilhelmina
uit de auto stapte. De vaandels van
de erewacht negen, commando s
weerklonken. Men hield niet op met
juichen Ook niet toen de Vorstin,
na de erewacht te hebben gemsoec-
teerd. het paleis binnen girig. Hier
en daar werd weer het. Wilhelmus
ingezet. kinderen staken hun vlag-
getjes in de lucht. er scheen geen
eind te komen aan het geiuich. dat
weer aanzwol. toen de Koningin.
het Prinseliik Paar. de nrinsesjes.
Mariike op de arm van de Prinses-
Regentes. on het, hordes verschenen
Wuivend en elimlaehend nam de
l andsvrouwe de hulde in ontvangst
Toen werden de deuren gesloten.
Langzaam we-d de Koninklijke
standaard gehesen. De Koningin
was weer in .het hart van het land
voor de laatste maal als regerend
Vorstin.
HET IS GEEN WONDER,
dat er grote belangstelling
bestond voor de Prinsesjes.
Overal waar men ze zag in
Amsterdam, werden ze
hartelijk toegejuicht en zelf
wuifden ze dapper terug.
De bijzondere genegenheid
ging uit naar de kleine
Marijke. Als die op de arm
van haar verzorgster voor
het raam in het Paleis te
zien was, dan stoven de
mensen erop af en ze
juichten en wuifden, dat
het een lust was. Zij nam
ook actief deel aan de
aubade op de Dam Dins-
dagmorgen. Nu zat ze weer
op de arm van haar Moe
der en zij sloeg met haar
kleine handjes de maat op
de balustrade van het bal-
con. Het Wilhelmus werd
door de andere Prinsesjes
dapper meegezongen.
Duizenden en tienduizenden zijn
Dinsdagmorgen getuige geweest van
de nationale zanghulde, die bijna
twintigduizend zangers en zangeres-
sen van velerlei leeftijd en stand
aan de Koningin gebracht hebben.
En niet alleen aan de Koningin,
maar ook aan de Prinses, de Prins
en de kleine Prinsesjes, die op het
balcon van het Paleis stonden. En
als er niet gezongen werd, dan
werd er gewuifd met honderden en
honderden vlaggetjes en gejuicht,
zonder dat er een einde aan scheen
te komen.
De Vorstelijke personen waren
begroet met het Wilhelmus," dat
feestelijk golfde over de ontzaglijke
drukte van de Dam. De Koningin
dankte wuivend na elk lied, dat
met gejuich besloten werd.
Het was een grootse hulde. En
weer dirigeerde de oude heer
Roeske. die wel grote uren beleefde
voor zijn Koningin, hij, d.fe vijfti?
jaar geieden ook de dirigeerstaf
zwaaide bij de zanghulde. die toen
werd gebracht!
Het Julianaplein
Hoog boven een geweldige men
senzee stond Fred. J. Roeske, de
grijze dirigent van het mannenkoor
..Apollo", op zijn catheder. Vijftig
jaar geieden had hij een zanghulde
aan de Koningin mogen leiden en
nu was hem weer die eer te beurt
gevallen. Driehonderd zangers van
vijf verschillende koren stonden on
der zijn leiding. Daar kwam de Ko
ningin het station uit en tegelijk
klonk als een bazuinstoot uit die
honderden kelen de eerste strophe
van het Wilhelmus. Verrast, ont-
roerd, bleef de Landsvrouwe staan,
temidden van de vertegenwoordigers
van Amsterdamse verenigingen, die
met hun vaandels een eerbiedige
hulde brachten. Fors en krachtig
klonk nu het „Wij leven vrij, wij
leven blij", over het plein. Nog was
de laatste noot niet weggestorven
of de Koningin applaudisseerde en
riep de heer Roeske bij zich. De
grijze koorleider nam stamelend de
op
heeft eer van het versierings- en
verlichtingswerk. Bezoekers zijn op-
getogen over de prachtige effecten,
die bereikt konden worden. Daar-
naast vierde de athletiek hoogtij op
de Linker-Maasoever en was er ge
legenheid te over, om elkaars krach-
ten te meten met erkende en be-
kende sportmensen.
Vlaggen in de lucht
Haarlem bedacht weer iets aparts.
De heer de Vos steeg 's middags
met zijn ballon op en wierp hoog
in de lucht duizenden kleme vlagge
tjes uit, die als een rood-wit-blauwe
regen onder de witte zonneschqn
naar de versierde aarde daalden. De
Royal Fusiliers" luisterden met
hun Engelse marsmuziek de plech-
tigheden op. De indrukwekkendste
militaire festivitejten vonden wel m
Breda plaats, de stad, die de solda-
teske tradities onlangs weer in ere
herstelde. Aan de parade, de inspec-
ties en de taptoe namen practiscb
alle legeronderdelen deel.
Ook de ru'ines spraken van feest
en vreugde, want Arnhem heeft een
feeerieke stad gemaakt van de over-
gebleven huizen en van de vele
puinhopen, die er nog overbleven
Prachtige feestplanten werden
opgesteld en talloze erepoorten wa
ren opgetrokken. De singe s boden
een sprookjesachtige aanblik. Ool
het zwaargetroffen Zeeland neeft
zich ingespannen, om in ryke ver-
siering en uitstekende verlichtmg
deel te nemen aan het nationale ge-
beuren Tweeduizend mensen namen
deel aan een vlootschouw op de
Oosterschelde, waar een keur van
zeevarend en -minnend Nederland
zich had verenigd.
Het buitenland
De Nederlanders in het buiten
land hebben overal waar zij wonen
Koninginnedag gevierd, waarbij de
onderscheiden gezanten en ambas-
sadeurs recipieerden en de landge-
noten hun vreugde uitten op een
wijze, zoals dat ook in het vader-
land zelf geschiedde. De in Belgie
verblijvenden waren in grote getale
naar de ambassade te Brussel ge
komen, terwijl meer dan duizend
Nederlanders in Londen zich via d;
radio inspanden om de zangers n
Kopenhagen, Davos en Neder'
in wisseluitzending te overstei
Tot in het roerige Berliin to~
de nationale feestdag h
Edoch, geen opgelegde plicht was
nodig geweest de burgers van de
Amstelstad en al diegenen die zij
herbergt te groeperen langs de we
gen. Geen overweldiger had hen ae
straten in gejaagd. De magische
kracht, die van de imposante stoet
bleek uit te gaan had hen hun hui
zen uitgelokt. Geleid door de mas
sale kroon van zwiepend metaal,
afwisselend gedragen door groepen
van alle geledingen des volks
schreed de vijftienhonderd meter
lange processie van afwisselend
burgerformaties en militairen lang-
zaam met een pas van negentig per
minuut van wisselpost tot wissel-
1 Gedragen door vertegenwoordi-
?rs van Neerlands folklore pas-
arde de kroon de Marathonpoort
m het stadion voorafgegaan door
m ereformatie van padvinders.
-hecht aan de kroon de rood-flu-
elen tien meter lange mantel. Di
rt achter de kroon een escorte
wist de politie-escorte ruim baan te
maken, opdat de motorwagen zijn
weg kon vervolgen.
Zo werd het eerste wisselpunt
genaderd. In stemmige gewaden
stond bij de Agneskerk de deputa
tie der geestelijkheid gereed en ter-
wijl een koor „Gelukkig Vaderland
zong, werd zonder dat de steeds
door' dertig dragers en draagsters
getorste kroon en mantel tot stil-
stand kwam, gewisseld. Voort ging
het. langs de tienduizenden, die
zich langs de weg hadden geschaard
en de balcons der huizen bevolkten,
om het voorbijtrekken van het sym
bool van Nederlands eenheid te
aanschouwen. En weer ging de
kroon in andere handen over. Ver-
pleegsters in witte uniformen en
diaconessen in donkere dracht wan-
kelden onder de twee honderd kilo,
die hun schouders drukte, doch zij
weigerden hun kostbare last af te
staan aan behulpzame mannen in
uniform. Zij droegen de kroon naar
de mannen der wetenschap, de pro-
fessoren in hun zwarte toga's, die
met de pedels der beide Amster
damse universiteiten hun aandeel
in de af te leggen weg bij het
Emmamonument aanvaardden.
gestoken binnenlandse strijdkrach-
ten, omvatten vijftien mannen en
vijftien vrouwen, strijders uit de
bezettingstijd uit alle delen des
lands de kroon, waarvoor zij vijf
jaren streden en die zij uiteindelijk
heroverd hebben. Voorwaarts ging
het naar de achterzijde van Jacob
van Campens paleis, dat thans die
kostbare levens, de Koninklijke Fa
milie, binnen zijn muren herbergt.
Door de Mozes en Aaronstraat naar
Dam, naar het witte podium voor
het nationale monument.
De kroon heeft zijn bestemming
bereikt. Langzaam wordt zij naar
voren geschoven, tot zij eindclijk,
na ruim twee uren getorst te zijn
door de mannen en vrouwen van
Nederland, haar rustplaats heeft
gevonden. Het Wilhelmus weer-
klinkt, de burgers ontbloten het
hoofd, de militairen salueren.
Voor een raam van het paleis be-
weegt het witte armpje van de
jongste oranjetelg.
GEHEEL ONVERWACHT heeft
H.M. de Koningin besloten
heden, Woensdagmiddag om 5 uur
een rljtoer door de hoofdstad te
maken. Op deze tocht zal zij o.m.
door de Jordaan, over de eilanden
en door een gedeelte van Amster
dam-Cost rijden.
van ruiters, alien in zwarte rijeos-
tuums met oranjesjerpen, die bij
het naderen van de wisselpunten
hun horens deden schallen, en
slechts enkele meters achter be
paardehoeven drie compagnleen
voetvolk matrozen, mfantensten
en luchtstrijdkrachten de steae-
wapens van Neerlands grootste ge-
meenten met zich voerend Een
grootse aanblik bood tenslotte het
sluitstuk van deze langgerekte stoet.
Niet minder dan 600 glanzende
paarden, berede'n door evenzovele
ruiters en amazones in stemmig
zwarte rijkleding en witte blo"ses'
die de witte vlaggestokken met de
vaantjes omklemden als waren het
hun lansen. Zoveel paardevolk zag
de Amstelstad nog zelden door haar
straten trekken.
Een loeiende sirene
die het naderen van een brandweer-
wagen aankondigde, dreigde een
ogqnblik de stemmige rust en de
statige tred te verstoren, doch snel
Stoet schrijdt voort
De zon was reeds ter kimme toen
de stoere mannen van de strijd-
krachten en de in blauw gestoken
Marva's de last aan de dienaren
der wetenschap ontnamen onder het
toepasselijke „Merck toch hoe
sterk". Weer namen Nederlandse
vrouwen de kroon over, de leden
van het U.V.V. Een handgeklap
klaterde op, toen zij aan het Stede-
lijk Museum voorbijtrokken in een
prachtige pas. En aan wie zou deze
kunstzinnige kroon beter toever-
trouwd zijn dan aan de kunstenaars,
die op de Vondelbrug hun schouders
onder dit meesterwerk zetten en
wier vrouwelijke collega's met eer
bied voor de kunst het rode kleed
omvatten?
Zo naderde de kroon de binnen-
stad, gedragen door eeltige en blan-
ke handen. En in de schaduw van
de Westertoren, geflankeerd door
formaties van de in blauwe overalls
Te midden van alle feestvreugde
komt helaas een aantal droeve be-
richten binnen, waarbij zelfs drie
doden te betreuren vielen, alien te
Amster/iam. In Duivendrecht ge-
raakte een jongetje van ongeveer
5 jaar onder een auto en werd zo-
danig gewond, dat het ter plaatse
overieed.
's Middags werd op straat een 42
jarige Amsterdammer onwel en
overieed evenee/is bijna onmiddel-
lijk ter plaatse.
Voorts werd, door een val vac
zijn paard, een reserve lt.kolone)
der artillerie zo zwaar gewond, dat
hij later op de dag is gestorven.
G.G.D. te Amsterdam had de ge
hele dag druk werk. om telkens op-
nieuw de mensen, die in de
enorme drukte flauw waren geval
len te helpen, terwijl tevens hulp
rr.oest worden geboden voor lichte
ongcvalien.
I
