Minister Mansholt heeft geleerd het juiste midden te zoeken Een Jan Salie-geest De Koningskwestie in het land der Belgen DE NEDERLANDSE HOUTHAKKERS uit het Zwarte Woud verdwenen Wat gebeurt er achter de schermen van het Parlement? Haverr Haagse brief Van het Binnenlandse Front Zware hypotheek op het politieke leven Zij wonnen in 3,5 jaar 230.000 kub. M. hout voor wederopbouw Zwaar leven vol avontuur en romantiek Stalen di Tandarts Kol AFWEZI Fli slagersbedie MEISJE 0 JUFFROUV PAG. 4 (Van onze parlementaire redacteur) Zeker tot Kerstmis is het nu weer hoogseizoen op het Binnenhof. Vorige week werden twee hoofdstukken van de Rijksbegroting nagenoeg afgedaan: „Landbouw, Visserij en Voedselvoorzie ning" en „Binnenlandse Zaken". Toen minister Mansholt zijn rede hield, had het een ogenblik de schijn alsof hij aan een feestelijke maaltijd sprak. Het was een goed jaar geweest en men mocht tevreden zijn. Hij dronk op de agrariërs, die zich kranig hadden geweerd, er was dit jaar zelfs voor het eerst een exportsaldo en de agrariërs waren van hun kant ook zeker niet ontevreden over de bewindsman. Zoals hij daar stond, nog jong, maar wijs en evenwichtig, viel het ook nog weer eens op hoe zeer deze man in de loop der jaren in het ministeriële ambt is gegroeid. Interessant was het debat tussen de jeugdige dr. Vondeling en de be jaarde, maar nog altijd agressieve heer v. d. Heuvel. Heeft minister Mansholt geleerd het juiste midden te zoeken, zijn partijgenoot Vonde ling blijft er bij de uitgesproken socialistische weg de beste te vin den. Zo ook nu. Zijn ideaal was een rationeel grondgebruik. Er moest controle komen op het gebruik van de grond en ook moest de boer zelf aan bepaalde eisen beantwoorden. „Hoort gij, boeren!" riep de anti revolutionaire agrariër daarop uit, „deze jonge socialist wil U in Uw vrijheid beperken, ja, hij zou U zelfs op Uw geschiktheid willen laten keuren!" Maar de rode Fries met de wat eigenaardige scherpe stem gaf zich maar niet zo gewonnen. Was de boer ook al vóór de oor log niet in zijn vrijheid beperkt, maar toen door maatregelen, waar achter geen enkel plan school? En wat de geschiktheid betreft, wist de heer v. d. Heuvel dan niet, dat er ook voor middenstanders reeds lang vestigingseisen golden? Dat was zeker geen kwaad verweer, te meer niet omdat dr. Vondeling zich tevens op uitspraken van de heer Louwes kon beroepen en op Kamer leden van onverdachte pluimage, die zelfs die dag nog weer opzij het incidentele-beschermende maatre gelen hadden aangedrongen. En inderdaad, de ontwikkeling in de agrarische sector is op het ogen blik een zeer merkwaardige. Eerst was het zo, dat men alsmaar om vrijheid riep, maar nu die grotere vrijheid er eenmaal is, blijft men toch graag op do Overheid rekenen voor het geval het mis zou gaan. Een dergelijke gedachtengang is overigens zeker niet ongezond, maar zij bewijst, dat sterker dan - andere sectoren by de agrariërs het gevoel leefi dat de tijd van de ongebonden vrijheid voorgoed voorbij is. De heer v. d. Heuvel ziet dat al les van over zijn bril aan en hij verzucht: Natuurlijk, als maatrege len nodig zijn, moeten ze er komen. Voor mijn gevoel blijven ze echter een noodzakelijk kwaad. Ik wil het beginsel van de vrijheid in elk ge val houden". Enerzijds dus liefde voor de vrijheid, anderzijds liefde voor de ordening. De juiste ver menging van beide zal zeker bij de heer v. d. Heuvel wel geen ingang meer kunnen vinden, maar toch, wij geloven dat het juist die kant uit moet en de hele ontwikkeling in de agrarische sector wijst daar trou wens op. De kleine, sonoor gestem de heer Emmens uit het Westland vroeg later in het debat om een toporgaan, dat de productie zou kunnen regelen. Eventueel een taak voor de P.O.B., antwoordde minis ter Mansholt terecht en dit korte woord rondde voor ons gevoel de discussie op de meest juiste wijze af. Er waren meer punten in dit debat, waarbij men nog graag een ogenblik zou willen stilstaan. Wjj denken hierbij aan de uitstekende rede van de katholieke agrariër Bngclbertink, de man uit het land van de Dinkel. Zijn rede was vooral daarom zo gelukkig, omdat hij hier mede bewees dat ook een geweste lijk afgevaardigde de vraagstukken breed kan bezien. Het was goed re gering en volk nog eens weer op dat grote probleem te wijzen van een groeiende plattelandsbevolking, die uit zjjn bedrijfsgrenzen barst en waarvoor dus andere arbeidsmoge lijkheden zullen moeten worden ge vonden. Rustig maar ernstig bracht de nog altijd vitale heer Groen uit de kop van Noord-Holland het te kort aan katholieke land- en tuin bouwscholen ter sprake. Over en weer werd het allemaal bedekt ge zegd, maar de minister weet nu, dat in dit land, waar de katholieken altijd op hun qui vive moeten blij ven, geen aanleiding moet worden gegeven tot een nieuwe school strijd Bjj „Binnenlandse Zaken" was er op de eerste plaats het debuut van minister Teulings. Men zou zeggen, dat het toch weinig verschil maakt op de katheder of achter de rege ringstafel te staan, maar in de praetijk is al vaak gebleken dat dit toch zeer zeker niet het zelfde is. Ook de heer Teulings was in het begin nog een beetje onzeker, maar later begon hij toch ai aardig op toeren te draaien. Aan deze minister viel het twij felachtig genoegen te beurt om de verhoging van de ministerssalaris sen te moeten verdedigen. Mis schien heeft minister Lieftinck wel gedacht: De geachte afgevaardigde heeft mjj vroeger zo dikwijls dwars gezeten, laat hij nu ook voor mij maar eens een vuiltje opknappen! Men weet dat deze verhogingen niet bedoeld zjjn als verhogingen zonder meer. Het is een tegemoet koming in hogere representatie kosten. Dat de regering zelfs in deze tijd met dit voorstel gekomen is, moet wel een bewijs zijn, dat het strikt noodzakelijk was, Twee_ pas buiten het Kamergebouw hoor de men er achter al honende op merkingen over en wij vrezen dan ook wel, dat de demagogie met een en ander haar voordeel zal weten te doen. Hoe het zij, een en ander geeft ons weer meer recht om op noodtoestanden onder het volk te wijzen, die zeker niet minder drin gend verbetering behoeven. Bij „Binnenlandse Zaken" is de Kamer terecht nog eens weer met kracht opgekomen voor de belan gen van de in Overheidsdienst ge- pensionneerden. De hen verleende duurtetoeslag is beslist onvol doende. De Brielse burgemeester Van Sleen, nog altijd de oude S.D.A.P.-fox-terrier, deed dat op wel zeer originele wijze. Hij begon met een minuut stilte in acht te nemen voor zijn desbetreffend voorstel, dat op het departement een laatste rustplaats scheen te hebben gevonden De katholieke af gevaardigde Dassen, thans drost van Ttiddem, viel hem met klem bij. Een jonge afgevaardigde moet men tijd gunnen cm zich te ontwik' kelen Hoe -vaar deze uitspraak is bewees deze thans met gemak en élan pleitende jonge Limburger. Verheugend was het tenslotte van de minister te mogen vernemen dat er voor de gepensionneerden inderdaad een nieuwe verbetering te wachten is. Hbpenljjk duurt het niet te lang. Hier gaat het in elk geval om de eerste levensbe hoeften. Speelde dit alles vóór de scher men, hetgeen achter de schermen van het parlement gebeurt, is in deze dagen zeker niet minder be langrijk. Bjj de P. v. d. A. en de K.V.P. !s men overtuigd de resul taten van de Ronde Tafelconferen tie te willen of te moeten aanvaar den. In de twee andere „regerings partijen" bestaan op dit punt ech ter nog grote spanningen. Een deel van de Chr. Historische Kamer fractie, waarschijnlijk vier leden, zal zeker tegenstemmen. Dit zou voor het bereiken van de twee derde meerderheid van minder be lang zjjn, mits men zeker kon zijn van alle V.V.D.-stemmen. Ook daar is echter bij sommigen nog aarze ling. Hoezeer het op een stem gaat aankomen, blijkt wel uit het feit, dat de V.V.D. Mevr. Fortanier— de Wit uit Lake Succes heeft terug geroepen. Toch maakt men zich in politieke kringen tenslotte minder zorg over de uitslag in de Tweede dan in de Eerste Kamer. Daar zal de hele Chr. Historische fractie te genstemmen en wordt de houding van de uit drie leden bestaande V. V.D.-fractie, waarvan momenteel de heer Bierema ziek is, dus wel van zeer veel gewicht. Zouden zij tegenstemmen en met die mogelijk heid moet men wel degelijk reke ning houden, dan haalt het wets ontwerp niet de vereiste meerder heid. Maar wat dan? Wie zich deze vraag stelt, kan bijna niet geloven, dat het zover zou kunnen komeu Nieuwe verkiezingen zouden het gevolg moeten zijn, met een hartstochtelijke verkiezingsstrijd als wellicht nooit tevoren. De C H. U. zou uiteen splijten en hetzelfde geldt wellicht voor de V.V.D., ten zij deze de verkiezingsstrijd met 'n afwijzing zou willen ingaan. Een nieuwe groep van liberalen heeft zich inmiddels reeds aangekon digd. En ook bij de K.V.P. zouden zich wellicht grote spanningen gaan voordoen. Doch dit alles daargela ten, klemt de vraag hoe de wereld en hoe vooral Indonesië zou reage ren. Aansturen op een andere op lossing, houdt tevens het dodelij ke gevaar in van alles te verliezen. Het is dan ook deze vraag, die sommige Kamerleden in deze da gen nog martelt en die hen de ver antwoordelijkheid van hun ambt zwaarder dan ooit doet gevoelen. Het „Handelsblad" bevatte de zer dagen wel een hoogst merk. waardig en ook enigermate angst wekkend artikel, dat eigenlijk hierop neer kwam, dat de moge lijkheid voor onze jongens in In donesië, om na hun demobilisatie een bestaan te vinden in Nieuw Zeeland en Australië, practisch ver keken is, en wel doordat uit de opgedane ervaringen blijkt, dat de jongens, die voor emigratie in aan merking kwamen, zulke hoge eisen stelden, dat de verwezenlijking er van onmogelijk was. De een keerde terug, omdat in het gebied, waar hij kwam helemaal geen electrisch licht was; de ander wilde niet wachten totdat er een huis voor hem beschikbaar was en een der de viel het werk, dat hij moest doen tegen, het was nog zwaarder dan bij hem thuis en daarvoor ging hij niet emigreren. Als deze din gen juist zijn, en we kunnen er moeilijk aan twijfelen, dan is dit toch wel heel erg. Denken nu deze jongens als ze straks uit Indonesië naar Holland komen, dat voor die 80.000 jonge kerels, hier in Neder land de gemakkelijke baantjes op gescheept liggen? Dat er hier over al direct een huis voor hen gereed staat? Dat zal dan een bittere ont- 12 paarden, aangekocht door de Egyptische regering voor het leger, werden in het Royal Albert dok te Londen aan boord gebracht van het stoomschip „Umaria". goocheling worden. Maar helaas niet alleen voor hen, maar ook voor al hun landgenoten. Ook bij de snel uitbreidende bevolking in ons land, waardoor elk jaar ruim 40.000 mensen op de arbeidsmarkt komen voor een bestaan, zal er zwaar en moeilijk pionierswerk moeten wor. den verricht, om voor al deze men sen een bestaan te vinden. En het is zeer kortzichtig gere deneerd van deze jonge kerels, wanneer ze nu zeggen: „We zijn drie jaar van huis geweest, laten nu anderen maar emigreren". Ten eerste krijgen deze anderen geen kans, want juist voor deze gedemo- biliseerden was door de regerin gen van Australië en Nieuw Zee land een gunstige regeling getrof fen voor emigratie en ten tweede, deze jonglens zullen spoedig ge noeg ervaren, hoe dom zij gehan deld hebben, want de kans voor een goede levenspositie welke hen hier geboden werd, krijgen ze in eigen vaderland zeker niet terug. Maar het ergste is nog, dat deze houding van Ned. jonge kerels noodlottige gevolgen zal hebben voor het héle emigratie-vraagstuk. En toch zonder emigratie zal Ne derland nooit het grote overschot op de arbeidsmarkt kunnen op vangen. En nu gebleken is, dat Ne derlanders te verwend zijn voor emigratie, zal men in deze lan den, waar men emigranten nog wel gebruiken kan, wel elders deze arbeidskrachten gaan zoeken. De plaatsen, welke wij vrijwillig vrij geven worden gaarne door ande ren bezet. EEN LECE FLES MET KOSTBARE INHOUD WINSCHOTEN. Dezer dagen kwam bii een zaak in de Lange- straat te Winschoten een Braban der met een briefje, namens een Engelsman uit Martesham. een briefje waarop de man maar liefst een mud koren, een nieuw cos- tuum en een paar schoenen kon krijgen. Aanvankelijk zette de zakenman vreemde ogen op, doch toen her innerde hij zich die vrolijke avond aan boord van de boot, die de Winschoter voetballers terug bracht van een bezoek aan Houns- low. Op die le Septembernacht schreven ze een brief, met de beste wensen voor de vinder en de op somming van de genoemde goede ren als beloning: stopten 't briefje in een lege fles en wierpen het overboord. De brief belandde in Martesham en de gelukkige En gelsman zal zijn beloofde goede ren krijgen. In de Denham filmstudio's in Buckinghamshire wordt op het Ogenblik de film „Momiigg Departure" (Afvaart morgen) ver vaardigd, die over het leven op een onderzeeër handelt. Hier ziet u een ontmoeting op de onderzeeër „Trojan" tussen twee leden van de Engelse marine (rechts en tweede van rechts) en de „Piraat" Lange Jan Zilver (tweede van links), welke rol wordt gespeeld door Robert Newton, en twee andere piraten Pat Troughton en John Cregson). BRUSSEL, November Het ziet er naar uit, dat de rware hypotheek die op het Belgische politieke leven drukt de Koningskwestie haar oplossing tegemoet gaat, nu half Januari de x-g. „Volksraadpleging" xal plaats hebben. Er xijn weer enkele nieuwe bijxonderheden bekend geworden, die op de houding der socialisten wel een xeer eigenaardig licht werpen. Op 3 November vierde de Ko ning zijn 48e verjaardag. Nog al tijd geïdt het formele excuse, dat hij „door 's vijands toedoen" in de onmogelijkheid verkeert te rege ren, maar men weet nu onder hand wel wat hieronder practisch moet worden verstaan. Niet de voormalige vijand van België, maar België zelf, althans een deel daarvan, poogt de terug keer van de vorst te verhinderen. Uit de radioredevoeringen van Spaak en Van Acker over de volksraadpleging is wel gebleken, dat de socialisten hun verzet nog niet opgeven en dat het land mis schien nog een paar bewogen maanden te wachten staan. In C.V.P.-kringen is men dienaan gaande niet geheel zonder zorg. De opzet der socialisten is kenne lijk niet alleen, in de volksraad pleging de tendenz te brengen van De Nederlandse houtkap in het Zwarte Woud is ten einde. Twee- tot driehonderd stoere Hollandse knapen hebben in drie en een half jaar 230.000 kub. M. hout bij elkaar gekapt en daarmede de wederopbouw in ons land gedurende de moeilijkste jaren een onschatbare dienst bewexen. Het leven in dit indruk wekkend natuurreservaat was xwaar, maar xó aantrekkelijk, dat xich viermaal xoveel arbeiders voor uitxending meldden, dan er geplaatst konden worden. Daar waar dag in dag uit de vallende woudreuxen de grond deden dreunen, waar niet minder dan 72 buitenlandse ondernemingen in opdracht van hun regeringen hout voor de wederopbouw kapten, daar heerst thans de majes- tueuse stilte van de verlatenheid. gelijks zendingen groenten en vlees uit Nederland aangeroerd, het Ro de Kruis had een rr. disch station en twee verspreid liggende hulp posten ingericht en een bibliotheek, ontspanningsavonden en voetbal wedstrijden brachten de nodige re creatie. Ondanks de onbekendheid met het werk en het vrrj hoge on- gevallencijfer, deed zich in het Ne derlandse kamp slechts én dodelijk ongeval voor. Talrijker waren de zware en licht gewonden, doch Dr. de Groot en zijn staf en de speciale koeriers, die ettelijke millioenen peneciline aanvoerden, slaagden er in, veel onheil te keren. Flinke lonen. Was de beloning even aantrekke lijk als het werk in deze omgeving onderbraken we het overzicht. De kerels hebben als paarden gewerkt, vervolgde Ir. Hanraets en zü maak ten goede weeklonen. Dit loon werd wekelijks door de Grontmij recht streeks aar. de huisvrouwen in Ne derland toegezonden, terwijl de houthakkers in Duitsland een zak geld kregen, dat overeenkwam met f 5.Dit was voldoende omdat voor recreatie uitstekend gezorgd werd en bovendien bood deze rege ling het voordeel dat de mensen weinig kans voor het maken van bokkesprongen werd gegeven. Men mag aannemen, dat mede daardoor excessen zijn voorkomen. Trouwens niet iedereen kwam voor uitzending in aanmerking. Toen in 1948 een oproep werd geplaatst voor de ver vulling van 250 houthakkersplaat sen, meldden zich niet minder dan duizend gegadigden, waardoor een scherpe selectie kon worden toege past Van 1 Nov. 1948 tot 1 April 1949, toen het werk moest worden onderbroken, ontvingen de arbei ders geen wachtgeld, doch de ani mo was zo groot, dat op 1 April 1949, alle arbeiders zich opnieuw meldden voor de volgende campag ne. Don Quichotte. Al konden onze mensen, die over weinig Marken beschikten, geen al te zotte dingen doen, aan avontuur en romantiek heeft het hen niet ontbroken. Want het gebied van het Zwarte Woud is arm, aan mannen, wjjl die vrijwel alle dienst moesten doen aan het Russische front. Veel van deze jongens zijn niet terugge keerd. Het is dan ook niet by uit sluitend hout gebleven dat er werd gehaald. Heel wat Schwarzwald- Madel zijn bezweken voor de avan ces van onze Nederlandse jongens, waarvan er verschillende een zeer goed huwelijk hebben gesloten. Twee hunner huwden zelfs met fabrikantendochters. Waarmede geenszins gezegd wil zijn, dat de Nederlanders hun vrjje tijd door brachten met harten-jagen. Veeleer hadden zij er plezier in wat branie te schoppen en de omstandigheid dat zij om practische redenen in oude militaire uniformen waren ge stoken, bood hun onverwachte mo gelijkheden. Want in minder dan geen tijd kochten zij zich goudglan zende strepen, wieletjes, tressen en zelfs sterren en tuigden hun unifor men daarmede op. Het was niet alleen deze wonder lijke schittering van uniformen, die het Duitse oog verblindden, boven dien waren de meeste Nederlanders in door de Franse bezetting gevor derde hotels ingekwartierd. Het wemelde in die tjjd in het ma- jestueuse Zwarte Woud van hoge Hollandse Pieten en onnodig te zeggen welk een imposante indruk deze Don Quichotte's op de Duitse Nederland had Slechts één onder neming n.l. de Grontmij belast met houtkap in het Zwarte Woud. Op het voornemen om militairen met deze opdracht te belasten, was de regering wijselijk terug gekomen, want zelfs voor een onderneming als de Grontmij, die met de uitvoe ring van grote werken reeds zo vele onschatbare ervaringen had opgedaan, was de opgaaf niet ge makkelijk. Zulks bleek tijdens een onderhoud met Ir. J. M. J. Han raets, directeur van de Grontmij, die ons vertelde van de schier on- over" „manlijke moeilijkheden aleer in 1946 de houtwinning goed op gang kon kome:. Onze arbeiders waren natuurlijk geen vakbekwame bosarbeiders dat zijn ze nu wel en ze doen voor de Duitse bosarbei ders niet onder. De werktuigen en vervoermiddelen die van een spe ciale constructie moesten wezen in verband met de hellingen en stijle bospaden, moesten in eigen werk plaats samengesteld worden uit on derdelen afkomstig van dumps in Enschede en Deelen. En toen onze mensen op verschillende punten in het Zwarte Woud in kampen en ho tels waren ondergebracht en de zaak zou gaan draaien, trokken hooghartige houtvesters, die meen den alleen verstand van dit werk te hebben, laatdunkend hun schou ders op. Thans denken ze er anders over. Van onze mensen leerden zij de gemechaniseerde houtkap, waar aan in het Zwarte Wou< nimmer is gedacht. Tamelijk onverwachts is dit na jaar aan de Zwarte Woud-romance een einde gekomen. De bezettende mogendheden beslisten n.l. dat de uitvoer van onbewerkt hout uit Duitsland moest worden stopgezet. Dit zou betekenen, dat Nederland Duitse houtzagerijen zou moeten in schakelen als het hout uit Duits land wilde betrekken en Uitschake ling van 40 Nederlandse houtzage rijen, die tot nu toe. de boomstam men bewerkten. Dit zou dollars kosten en dus werd aan de onder neming in het Zwarte Woud een einde gemaakt. De buit is binnen. Door voornoemde maatregel werd menig land getroffen, omdat het gekochte hout niet op tijd ge kapt en weggevoerd kon worden. Hierin is Nederland gelukkiger ge weest. Alle gekochte, en aan de Franse bezetting betaalde hout werd op tjjd naar Nederland ver scheept. 230.000 kub.m. waardevol hout was de productie geweest van 13 k 14.000 manweken. Deze hoe veelheid stond gelijk met ongeveer 161.000 kub.m. bes-.ekhout, een hoe veelheid welke de bouw van ruim 21.000 woningen mogelijk maakte. De uitzonderlijk mooie omgeving, de voortreffelijke verzorging en de romantische sfeer maakten het houthakken in het Zwarte Woud tot een begerenswaardig baantje. De mensen werden gegrepen door de fascinerende schoonheid van dit woud, waar in de wintermaanden niet gewerkt werd. De sociale, me dische en culturele verzorging door eigen diensten was voortreffelijk en droeg in belangrijke mate bij tot het succes dat deze uitzending be reikte. Voor de keuken werden da- bevolking maakten. Maar toen in 1948 onze houthakkers hun vrien den in Nederland wilden laten de len in de humor van deze Schwarz- wald-Köpenickade en getooid met sterren, strepen en tressen de grens wilden passeren, maakte de Neder landse grenswacht daaraan een ein de en werden de Köpenickade-pak- jes ingehouden. Nederland maakte goede beurt. Op onze vraag of onze mensen veel tegenwerking hebben onder vonden van de Duitse bevolking, gaf de heer Hanraets een ontken nend antwoord. Opmerkelijk was het dat in die vier jaar geen enkele bosbrand van enige betekenis in het Zwarte Woud zich voordeed. De kleine man vond die houtkap ten behoeve van de geteisterde gebie den in het buitenland heel gewoon en haast vanzelfsprekend. De meer intellectuelen namen een meer af zijdige houding aan en hun onver mijdelijke medewerking droeg een lijdelijk karakter. Dat werd later ook weer beter toen de Nederland se ploeg zich een goede reputatie had verworven. In tegenstelling tot menige andere buitenlandse ploeg, zorg den de Nederlanders ervoor, dat zo weinig mogelijk schade werd ver oorzaakt bij nieuwe aanplant en anderszins. Maar ook bij inkwar tiering in hotels waren Nederlan ders geziene gasten, omdat van hen vast stond, dat brj vertrek het hotel in goed onderhouden staat zou worden achtergelaten. Trouwens ook onze bosarbeiders en vooral onze chauffeurs stonden bjj de bevolking zeer goed aange schreven- Allen zijn thans terug in Nederland en voor zover kon wor den nagegaan, werden deze flinke arbeiders alle weer in het arbeids proces ingeschakeld. Zonder ver lies van deviezen was een flink kwantum hout gewonnen, want zelfs het transport van Karlsruhe naar Nederland geschiedde met rijnaken. Zo behoort dan weer de Schwarz- wald-onderneming tot het verleden. Zij heeft volkomen aan de verwach tingen beantwoord. Rumoer in de Zuid Molukkenraad AMBON, 23 Nov. (Aneta). In de Maandag gehouden verga dering van de Zuid Molukkenraad ontstond een meningsverschil, dat zo hoog opliep, dat de leden elkaar de deur uitwerkten. Het lid van de raad, dr. Sitanala, heeft als lid bedankt: naar verluidt zou het lid Machmud hetzelfde voornemen hebben. de Vlaams-Waalse en de C.V.P.- linkse tegenstelling, zodat de ko ning uiteindelijk uit het strijdperk te voorschijn zou komen als vorst van slechts een deel des volks, maar hun voortdurend hameren op de ongrondwettelijkheid der volksraadpleging doet ook ver moeden, dat zij al bij voorbaat pogen aan de consequenties van een voor Leopold gunstige uitslag te ontkomen. Met reden zou men hun kunnen verwijten, dat het mobiliseren van de straat, waarmee de socialisten blijven dreigen, hun eigen grond wettelijkheid wel in een bijzonder merkwaardig licht plaatst, maar dit argument laat hun blijkbaar koud. Evenmin als zij gevoelig zijn voor de tegenwerping, dat de Grondwet, als zij al niet van een volksraadpleging spreekt, iets der gelijks ook niet verbiedt. De Man dreigt 'n boekje open te doen. Inmiddels valt het op, dat het argument van 's konings „colla boratie" met de vijand helemaal uit de circulatie is verdwenen. Blijkbaar is het geen goede munt meer, en daar is dan ook reden voor. Want in Bern zit nog altijd de voormalige socialistische premier Hendrik de Man, die zegt over documenten te beschikken, waar uit zou blijken, dat niet koning Leopold, maar de naar Frankrijk gevluchte Pierlot en sommige zij ner ministers in 1940 slap in de knieën zijn geweest. Hij beweert o.a., dat genoemde heren toen vruchteloos hebben getracht met de Duitse regering in contact te komen, met het doel een afzonder lijke vrede te sluiten. Deze De Man nu heeft het voor nemen te kennen gegeven per soonlijk aanwezig te zullen zijn bij de nieuwe behandeling van zijn proces. En sinds dat bekend is geworden, zjjn afgezanten van de socialistische partij a.h.w. niet weg te slaan van De Man's ver blijfplaats te Bern. We hebben overigens de indruk, dat de socialisten bezig zijn hard terrein te verliezen. Hun argu menten „doen" het niet meer. Te gen het voornaamste van die ar gumenten, n.l. dat Leopold on grondwettelijk handelde door zijn regering niet naar het buitenland te volgen, voert een blad als de Daily Telegraph terecht aan, dat dan zijn vader, koning Albert, in 19141918 al niet minder ongrond wettelijk deed. Ook hij weigerde destijds zijn troepen te verlaten, het verschil is alleen, dat de toen malige ministerpresident De Bro- queville in die dagen bij hem bleef, terwijl Pierlot de plaat poet ste. Belangrijk is ook wat „Het Laatste Nieuws" in herinnering brengt. Dit blad wijst er op, dat de Belgische regering te Londen de gehele oorlog lang steeds de nadruk legde op het feit, dat de koning zich alleen als opperbevel hebber had overgegeven. Met an dere woorden: wat toen als niet- ongrondwettig werd voorgesteld, moet thans niet als ongrondwettig worden veroordeeld. Bij wijze van vrolijke noot ver tellen we nog, dat er zo pas weer een nieuw boek tegen de koning is verschenen. Het is van de hand van zekere Houdret, een man, die wegens oplichting en diefstal ten bedrage van een tiental millioen francs tot enkele jaren gevange nisstraf werd veroordeeld. Men make nu zelf maar uit, wie het meest te beklagen valt: de koning, die het moet gedogen, dat hij door een dief wordt aangerand, of de koningshaters, die nu ook al een flessentrekker als propagandist hebben bij gekregen. 270.000 gecontroleerde werklozen. Voor 's lands welzijn is het te hopen, dat het koningsvraagstuk weldra volledig kan worden ge liquideerd, immers de economi sche toestand verslechtert met de dag. Het aantal gecontroleerde werklozen is thans reeds opgelo pen tot 270.000, en de eigenlijke winterwerkloosheid moet nog ko- De 63-jarige Duitse chemiker Paul Muller, die met zijn 18- jarige dochter Aga precies een maand geleden op weg naar Brazilië in Engeland strandde, is thans weer op die basis te ruggekeerd. Het valt het twee tal niet mee om in een zestien- voets zeilboot met behulp van slechts een schoolatlas als kom pas het nieuwe vaderland te bereiken. men. In de Antwerpse haven is de bedrijvigheid, mede als gevolg van de te geringe devaluatie, te ruggelopen tot een peil, dat men gerust catastrophaal kan noemen. Het merkwaardige feit doet zich voor, dat iedereen in België ervan overtuigd is, dat de onvoldoende devaluatie voor een niet gering deel schuld draagt aan deze ver slechtering, maar dat geen auto riteit het waagt dit in het open baar te verkondigen. Dit komt, omdat de socialisten nu in de oppositie staan en nie mand zich bloot wil stellen aan demagogische aanvallen van die zijde. Pas als opnieuw een rege ring van nationale concentratie het ideaal van Eyskens wordt gevormd, zal men de dingen weer bij hun naam durven noemen. Maar eerst moet de koningskwes tie zijn opgelost. Zolang dat niet is gebeurd, zal er wel niet met ingrijpende middelen gedokterd worden aan de economische toe stand, maar blijft het bij injecties, die tijdelijke verlichting kunnen geven, zoals credieten voor pu blieke werken, administratieve be zuinigingen en verhoging van de credieten ter bevordering van het verkeer op de Antwerpse haven, tot welke maatregelen de regering juist een week geleden heeft be sloten. Wederom is aan de Buitei damwand! A sprekken gew tof een begrij haven zelf en dit begrip we object is aan gevoegd, die i interesse staai De Thans komt c Buitenhaven wa delpunt van de staan. Enkele d zijn de verschill toestellen aange er nog meer. 1 heeft men de g! inmiddels afgebi en de Marinesc obstakels vrijger De kolensteige de andere grote voor de kolenc de Rijkswerf wc gesloopt. En d» tussen de Zeedc rineschutsluis in opgehoogd en zodat deze gelijk te liggen! Het half verga dwijnt. Met grot de tegenwoordig! ven, doch niet denkbeeldige hor op de weg te ligt in het verlei venkant van het plankier. Allereerst Allereerst begii se Ballast maats, werk in uitvoer! aanbrengen van wand, juist op d Familieberi 27 Nov. 1949 heer m. groot Blokkerweg, pos petoren, de dag denken dat hij geleden benoem tot mede-directf Onderl, Brandw; Mij. voor Roeren deren, gevestigd Schermeer. Het 4>4>4>4>4>4"|,4"l>4-4-4 -> 4.4. 1914 1 Decembe Op 1 December a. mijn echtgenoot 1 vader het 35-ja staan te herdenk het Timmer- en mersbedrijf A. VERBERNE Varnebroek De gezongen H. dankbaarheid zal opgedragen om 9 de St. Jozefkerk. Receptie van 1.30 Alkmaar, 24 Nov. Lindelaan 27. E. M. Verberne-d en Ki 1924 Zondag 27 Nov. wij het zilveren ju onzer zaak te Onze geachte c zeggen wij hartelii voor het vertrouv hopen dat waar blijven. H. Alkmaar, Nov. 19 Oudegracht 2. Receptie van 3-5 het Wapen van 1 kerk. 4,4.4^4.4,4.4 Advertentii alkmaar op Vrijdag 25 1 Zaterdag 26 Nove Gevraagd: Geen fietswerk. S G. de Wit, Magda straat 4. In herenhuis naaste Haarlem in R.K. g 4 volw. pers. wordt per half Dec. of boven de 25 j„ vot ken en werken bei V. g. g. v. Werkste meerdere hulp aan' Eigen zitkamer. Bi 1236 Boekh. v. Kui; Haarlem. Gevraagd wegens t< stelling in gezin r kind, binnen enkel gen. een KRAAMI by W. Wester, Mi weg 283, Heerhugo\ Zuid. Aangeb. vóór St. laas Kinderspoortre rails, tevens een dr Bontmantel m. 40 len) en een paar Sne schoenen maat 42. voordelig. Bevr. Wi weg 354, Alkmaar. Aangeboden een i Duitse kruissn. PI f eiken omb.). Jan Brink, muz.leraar, S str. 65, Alkmaar. Te koop: alle so< jonge VRUCHTBOI Adres C. Danen Veenhuizerweg 14, I hugowaard (N.).

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Nieuw Noordhollandsch Dagblad : voor Alkmaar en omgeving | 1949 | | pagina 4