FEL ORANJE-TEAM IN TWEEDE HELFT GESLAGEN
Lustige ouverture deed zoveel
goeds verwachters
tl!»
Denen overrompelden Nederlandse
defensie met snelle aanvallen
Maar de Denen kregen
kun zege niet cadeau!
Abe, Abe, Abe
KOPENHAGEN, 21 Sept. - De
grote klok boven de betonnen-
rand van het Kopenhaagse Sta
dion vertelde heel nauwkeurig,
dat er nog 45 sec. moest wor
den gespeeld. In een ontstellend
hoog tempo hadden de Denen de
elf Oranjemannen in de tweede
helft finaal beurs gespeeld. Zelfs
zo, dat in die 45 minuten onze
jongens constant met de rug te
gen de muur hebben staan vech
ten, om met een uiterste krachts
inspanning het boven hun hoofd
hangend debacle van zich af te
wenden. De Denen hadden de lei
ding, doch het scheelde slechts èèn
doelpunt en dus bleef er nog al
tijd een kans, al werd die dan ook
door al wat Nederland was vol
komen afgeschreven, om via een
verrassende doorbraak de stand
nog in evenwicht te brengen.
Warempel de kans doemde op
toen de scheidsrechter zijn chro
nometer bestudeerde, de Deense
grensrechter aanstalte maakte
met vlagsignalen de arbiter at-
tent te maken op het einde van
1 het landenduel.
Doelpunt van Deense BACK
Nielsen besliste wedstrijd
Oranje had 2-0
voorsprong!!
KOPENHAGEN: de zege zo dichtbij
MAANDAG 22 SEPTEMBER 1952
PAGINA 3
te leggen. Zij hadden de juiste
koers ontdekt.
De Vitesse-Hendriks als spil
kreeg handen vol werk om de
aanval van die kant af te slaan.
Hij deed het veel eleganter dan
Terlouw eertijds, al heeft zijn
spel van die catch-as-catch-can
streekjes. Daar kwam op een ge
geven moment een vrije trap
van. welke voor een tegenpunt
zorgde. Gevolgd door een twee
de doelpunt. Weg was onze scho
ne voorsprong. Binnen een half
uurDat succes bleek de De
nen dermate te hebben ver
warmd. dat zij nu op volle toe
ren kwamen. Onze defensie ge
raakte nog al eens in een pa
niekstemming. doch onheil bleef
gelukkig uit. omdat de Denen
de slechte gewoonte hadden de
bal te lang bij zich te houden
en- ook omdat Hendriks wel bij
zonder in vorm was, hard en on
verbiddelijk.
Zwakke plekken waren Ter
louw (die overigens de back
plaats nolens volens heeft aan
vaard. omdat hij denkelijk goed
zijn eigen euvel weet) en de de
butant Boskamp, die inderdaad
goed kan worden, doch die wij.
zoals in deze wedstrijd boven Al
berts hadden verkozen. Oranje
mocht de hemel danken, dat het
verder tot aan het rustsignaal
voor meer onheilen bleef ge
spaard. Die waren voor de twee
de helft gereserveerd. Dat de
Denen toen geen drie of vier
doelpunten konden maken, heb
ben zij grotendeels aan hun ge
brekkige schiettalenten te wijten
en aan het koelbloedige optreden
van Piet Kraak. Het was in onze
defensie een ratjetoe van jewel
ste. Terlouw dwaalde nog al eens
naar ziin oude plaats en zo kreeg
men een variant op een boek
van een bekend sportschriiver
het beeld van: „temidden der
stopperspillen".
Onze aanval opereerde (hoe
kon het ook anders) steeds min
der zonder de steun van de ach
terhoede. De Deense aanval zag
ondanks het formidabele over
wicht geen kans een treffer te
plaatsen.
KOPENHAGEN, Zondag. Wat een veelbelovend
begin had deze derde landenwedstrijd na de oorlog
tegen Denemarken. De Denen hadden om vijf mi
nuten over half twee de bal amper aan het rollen
gebracht of onze voorhoede trok met gezwinde pas
naar voren. Abe Lenstra draafde over het veld
alsof hij nooit anders had gedaan en dat ondanks
Hendriks kwam toen in het
geweer om een Deense aanval af
te wenden. Dc Arnhemmer deed
dat in een internationale stijl.
Toen waren de Nederlanders weer
terug. Een voorzet van Bennaars,
actief en beweeglijk, werd door
Jan van Hocssel hard ingekopt,
doch doelman Johansen kon de
bal nog juist in zijn handen krij
gen. Het was alles bijeen een
lustige ouverture en een paar
minuten later kwam Oranje met
een lustig brok vuurwerk aan
draven. Van de tribune klonk
hier en daar een zacht „Hup Hol
land" en dat schenen onze spe
lers toch te hebben gehoord.
De eerste goal
Zes minuten was de wedstrijd
oud toen Bennaars, geheel naar
rechts gezwenkt, door back Niel
sen onbehoorlijk werd gevloerd.
De vrije schop werd door v. d.
Kuil scherp voor het vijandelijk
doel geplaatst en toen iedereen
dacht dat de bal zou uitgaan dook
ineens Clavan op, die met een
beheerste omhaal de bal voor het
doel plaatste. Van Roessel kopte
naar Bennaars, die meteen een
pass retour gaf aan de Tilburger.
De kans was niet te missen. Laag
en hard verdween de bal in het
Deense doel (01).
De Denen voelden, dat het niet
goed ging. Ze probeerden de ba
kens te verzetten, doch verder
dan een ongevaarlijke schuiver
brachten zij het nog niet. Zelfs
een vrije schop op de rand van
het strafschopgebied een ca
deautje van Terlouw leverde
nog geen gevaar op. Dat was wel
het geval met een combinatie on
middellijk daarop, die door van
Roessel en Lenstra werd opge
bouwd. Het slot was een heel
handig lepelballetje van de Fries
over de uitgelopen doelman, maar
het bijna zekere doelpunt werd
voorkomen door Sven Nielsen,
die de bal van de doellijn weg-
knalde.
„Dan maar een volgende maal",
dacht Abe en het lukte wonder
wel. Lustig dribbelend werkte de
Fries zich van het middenveld
naar voren en met een magni
fiek schot dreef hij de bal in de
bovenhoek (02). Er was op dat
moment nog geen kwartier ge
speeld. Ja, met deze twee doel
punten scheen er perspectief voor
Oranje in deze partij te zitten.
Het plaatsen ging steeds beter,
terwijl bij de Denen alles daar
entegen te traag ging, zodat onze
defensie met de nog al aarze
lende debutant Boskamp weinig
moeite had met het opruimings-
werk.
De ommekeer.
Zo kwam de ommekeer. Er was
op de kop-af een en twintig mi
nuten gespeeld toen Terlouw op
eens in moeilijkheden kwam. De
Deense debutant Kaj Nielsen pas
seerde hem natuurlijk aan de
rechterkant (we hadden al lang
door dat de Rotterdammer met
het rechterbeen weinig kon uit
richten) ert wilde naar binnen
zwenken toen hij Hendriks ont
moette. Het duel leverde een
vrije schop op tegen Oranje. Mid
denvoor Jens Hansen zette zich
schrap, de bal kwam scherp voor
het doel, werd door linksbinnen
Kurt Nielsen langs de handen
van Kraak gekopt.tegen het
lichaam van de teruglopende
Hendriks en vandaar in het doel.
Dertig seconden later was 't 22
toen een formidabele schuiver
van rechtsbinnen Petersen voor
Kraak te veel was. Nederland gaf
als gevolg van deze tegenslag
allerminst de moed op. Een ver
schot van Jan van Roessel stuitte
langs het doel en Lenstra stond
op het punt een doortocht te for
ceren toen hij van de voeten werd
gelopen.
Protesteren baatte niet. De
Finse scheidsrechter deed alsof
zijn neus bloedde. Een strafschop
of tenminste een indirecte vrije
schop ging ons voorbij. Toen gin
gen de Denen het tempo verho
gen. Het offensief werd ingezet
met drie hoekschoppen. Hendriks
kopte en trapte in alle mogelijke
standen. En Kraak stopte een
razende schuiver in de hoek. In
de twee en dertigste minuut
kwam Lenstra weer in het stuk
voor. Handig passeerde hij drie
spelers, gaf toen een tikje naar
v. d. Kuil, de voorzet werd door
van Roessel meteen in 't Deense
doel getikt, doch een heftig
vlaggende grensrechter had de
arbiter reeds op het buitenspel
gewezen. Een volgende combina
tie tussen van Roessel en v. d.
Kuil, zo mooi, dat het publiek er
voor klapte, leverde een hoek
schop op. Meer niet. Zes minuten
voor de rust werd Bennaars bij
een aanval vlak voor het vijan
delijke doel geblesseerd. Het
duurde een volle minuut voor
hij weer op de been was. Bijna
had Denemarken de leiding ge
nomen toen Petersen in bui
tenspelpositie de bal op een
meter voor het doel kreeg. Zijn
schot werd door de snel reage
rende Kraak tot hoekschop ge
werkt.
De tweede helft
Na een paar kleine aanvals-
pogingen van Oranje in de twee
de helft kwam Denemarken pas
goed los. Het werd een aaneen
schakeling van aanvallen op het
Nederlandse doel.
Pas na achttien minuten kon
Nederland weer eens wat laten
zien. Bennaars legde de basis voor
een pijnlijke kleine teen van zijn linkervoet. Hij
hinkte zelfs niet, hetgeen de Fries de avond tevoren
nog deed toen hij met zijn medespelers naar een
circusvoorstelling trok. Hij kreeg zowaar al na drie
minuten^ een listige pass van van Roessel, maar de
schuiver was te zacht en dat was ook de kopbal
pal daarna.
een snelle doorbraak. De bal
kwam bij Clavan, die helemaal
naar rechts liep en toen een boog-
bal speelde naar Bennaars. Aan
stonds schoot de Brabander in,
doch de uitval van doelman Jo
hansen stond een doelpunt in de
weg. De Denen gingen steeds
sneller spelen. Wiertz was leeg-
gespeeld. En zo kregen zij steeds
meer bewegingsvrijheid op het
middenveld. Een doelpunt wilde
echter niet komen. Dat moest
tenslotte back Nielsen opknappen
toen er vijf en twintig minuten
in de tweede helft waren ge
speeld. Een prachtige kopbal van
middenvoor Hansen werd even
fantastisch door Piet Kraak on
schadelijk gemaakt en een vrije
schop door Hendriks veroorzaakt
werd ook al door hem verhin
derd.
Onze aanval kwam zo goed als
niet meer aan bod. Van Roessel
viel helemaal niet meer op. Abe
probeerde nog wel eens een bal
te halen. Steeds waren dc Deense
verdedigers onze aanvallers te
snel af.
Voor een kogel van Petersen
kende Kraak vijf minuten voor
het einde ook geen genade. Het
laatste woord was tenslotte aan
Nederland toen Bennaars van
rechts een pass naar Lenstra gaf,
die de bal liet lopen voor van
Roessel. Had de Fries zelf maar
geschoten. De Tilburger stond te
ongunstig om succes te hebben.
De bal vloog naast.
Er waren naar het stadion
ook enkele groepjes Neder
landers gekomen uit Rotter
dam, Amsterdam, Den Haag
en uit enkele andere steden.
Het Wilhelmus werd zwak
meegeneuried en af en toe
klonk er een wat verlegen:
„Hup Holland". We hebben
echter geen enkele maal de
strijdkreet: „Abe, Abe, Abe"
gehoord. En dat was eigen
lijk maar goed ook, want de
Denen hadden dat voor een
scheldwoord kunnen houden.
Abe betekent namelijk in het
Deens: aap en het is niet zo
grappig in een fel gevecht
daarvoor te worden uitge
maakt.
Een Deen merkte na de
wedstrijd beleefd tegen ons
op, dat Terlouw zijn roeping
was misgelopen. „Dat zou
een voortreffelijke rugby-
speler zijn geweest", zei hij.
Men vond in het algemeen
het Deense elftal niet zo
goed. De beste spelers waren
Syen Nielsen en Terkildsen.
Bij de Nederlanders kregen
Bennaars en Clavan een
pluim. Men had verder alle
waardering voor Piet Kraak
en Biesbrouck.
Met parmantige stappen dreef de kleine Bennaars de bal naar
rechts en toen de stevige back Sven Nielsen zich schrap
zette om de Bergopzomer de weg af te snijden, tikte Bennaars
de bal regelrecht op Lenstra, die rijkelijk zwaar gedekt door
twee Deense verdedigers er niet aan dacht de bal aan te
raken. Rap stapte de Fries over de bal, die over het natte
gras doorgleed naar de vrijstaande van Roessel. De Tilburger
stond niet in een gemakkelijke schietpositie. Niet voor niets
heeft Jan van Roessel de naam van scherpschutter, dus dacht
hij geen seconde na. Alles of niets, flitste het door zijn hoofd.
Het werd nietswant de kogel daverde langs de goalpaal
in de menigte vlak daarachter. Zo kreeg Denemarken in de
derde wedstrijd na de oorlog tegen Nederland de overwinning,
32, een uitslag welke deze ploeg royaal heeft verdiend en
waarmede een Nederlands elftal, dat zich na het eindsignaal
op en top leeggespeeld naar de kleedkamers voortsleepte, de
hemel mag prijzen.
Het had stukken erger kunnen
zijnalweer dus een neder
laag op het rijkelijk gevulde
verliesstaatie van onze nationale
ploeg. Het werd bovendien een
nederlaag welke meer dan ooit
want waar de schoen wringt
wisten we toch al lang heeft
geschilderd wat er bij onze spe
lers mis is. Techniek? Ach neen.
Dat is werkelijk niet de hoofd
zaak. Het voetbalvak verstaan
deze elf jongens vast niet slecht.
Trouwens er zijn in ons oranje-
voetballand nog ettelijke andere
figuren die in het oranjeshirt
geen dwaze rol zouden vervullen.
De techniek vormt natuurlijk 'n
heel belangrijk onderdeel, maar
zij is lang niet het voornaamste
punt. Er is heel wat anders en
de oorzaak daarvan is veel en
veel dieper en grijpt veel sterker
in op het algemene sportleven in
ons land dan alleen bij voetbal.
Er zijn Olympische spelen ge
weest en over de sombere rol
welke Nederland daar kreeg toe
gewezen behoeven we bitter wei
nig te vertellen. Er is veel ge
sproken en geschreven over het
opvallende falen van onze Olym
pische vertegenwoordigers. We
praten er nog altijd over en de
deskundigen verdwalen zo zoet
jes aan in een doolhof van dis
cussies welke eigenlijk alle on
der hetzelfde hoofdstuk kunnen
worden gerangschikt: „We weten
het. maar hoe moet het nu?"
Ja. hoe moet het nu? Er is
slechts één antwoord: een dras
tische omwenteling in het karige
schema der lichamelijke opvoe
ding, welke warempel niet alleen
de voetballers maar dat is de
kern van al die pijnlijke resul
taten die Nederland sinds de oor
log moest noteren de jeugd
een houterige en stijve construc
tie heeft meegegeven, waarmede
zij zich maar verder door het le
ven moest worstelen alsof het
verslinden van leerboeken be
langrijker is dan een tikje betere
lichamelijke conditie. Het is met
dat laatste toch wel erbarmelijk
gesteld.
In Helsinki hebben we daar
mede al genoeg narigheden be
leefd. In het Idraetspraken voor
de ogen van zeker 40.000 Denen
moesten we weer ervaren hoe
een Nederlandse ploeg failliet
ging als gevolg van een ontstel
lende achterstand in lichaams
conditie.
Het tempo deerden de Deense
voetballers hoegenaamd niets. Zij
voerden dat op naar believen. Zij
bleven daaronder merkwaardig
fris. Dan de Nederlanders. De
tweede helft werd voor hen een
lange lijdensweg door een voort
durend gebrek aan adem. En nie
mand zai het de tegenpartij kwa
lijk kunnen nemen, dat zij van
deze heel zwakke plek van de
oranje-ploeg met een kennelijk
genoegen profijt trokken. Na een
heel snelle eerste helft, waarin
nagenoeg geen verschil was tus
sen de partijen ja. toen had
den we nog volop energie en
onze technische uitvoering was
minstens zo goed als van de De
nen strompelden onze spelers
op een enkele uitzondering na
ai spoedig na het begin van het
tweede bedrijf over het gladde
veld dat bovendien extra zwaar
bespeelbaar was door een genie
pig regentje dat enkele uren te
voren het stadsbeeld van het an
ders zo fleurige Kopenhagen in
een ommezien een mistroostige
kleur had verleend. Zwaar en
glad, de Denen trokken er zich
bar weinig van aan. Goed. het
snel vergde meer inspanning,
maar wat hinderde dat. In hun
jongensjaren hadden zij volop de
gelegenheid gekregen hun licha
melijk uithoudingsvermogen op
te kweken. Geen wonder, want
het schoolrooster bood ruim
schoots de tijd om zich fit en
stevig te maken voor de toe
komst. Om twee uur sloten de
schooldeuren en dan was het
woord aan de sport en heus niet
altijd voetballen. En was men
later -te oud om zich nog met
veldsporten bezig te houden, dan
koos men wat anders, en dat
werd gevonden in badminton, 'n
spel. dat een bijzondere populari
teit in de Scandinavische landen
geniet. U zult zich dus niet ver
bazen. over dat bijzonder waar
dige uithoudingsvermogen van
de Deense voetballers, dat heus
zo bijzonderswaardig niet is in
de internationale sportwereld, al
leen dan in onze ogen. omdat in
ons land nog altijd stiefmoeder
lijk wordt omgesprongen met al
les wat zweemt naar verantwoor
de lichamelijke opvoeding. U zult
zich dus ook niet verbazen over
het feit. dat de eerste en tweede
helft van dit landenduel met el
kaar verschilden als vuur en wa
ter. En het is toch alles bii el
kaar toch werkelijk teleurstel
lend. dat dit verschil er niet had
behoeven te zijnals onze
spelers maar wat guller met hun
energie hadden kunnen omgaan.
Maar wat kan er nog worden ge
daan als er niets meer is?
OVERROMPELEND BEGIN
De Nederlanders begonnen
overrompelend, zo temperament
vol dat de tegenpartij volkomen
in de hoek werd gedrukt en de
Deense massa er stil van werd.
Na een half dozijn minuten kon
de heer Kaivo al gebaren maken
naar het middenveld voor een
nieuwe aftrap. Van Roessel had
een eerste treffer geplaatst en
amper zeven minuten later was
het opnieuw zo ver. Nu had Abe
Lenstra de juiste richting gevon
den.
Het was allés royaal gezien.
Oranje speelde gemakkelijk, ver
bluffend vlot en de combinaties
gingen rap en niet te ingewik
keld en brachten de Deense de
fensie totaal van haar stuk. Maar
wij herinnerden ons nog een
wedstrijd in Helsinki u weet
wel tegen Brazilië toen de
zaak voor ons ook zo voordelig
scheen uit te pakken. Daarom
konden we in Kopenhagen nog
niet denken aan een mooie over
winning. de eerste, eindelijk na
de zege tegen België in het voor
jaar van 1951. Dit was al lang
geleden. Maar nu zat er werke
lijk zoveel beloften in het Ne
derlandse spel een briljante
ouverture dat we toch met
een prettig gevoel dachten aan
een op handen zijnd succes, dat
Denemarken-Neder-
land, welke wedstrijd
te Kopenhagen werd
gespeeld, is door de
gastheren met 32
gewonnen. Hier zien
we Abe Lenstra, die
voor het eerst in het
nieuwe internatio
nale seizoen weer
meespeelde, het 2de
doelpunt maken.
r
Oranje zo broodnodig heeft. Na
een half uur waren er echter al
lichte svmotonen van een ver
moeidheid waar te nemen. Het
tempo begon een haartje af te
zakken, niet onrustbarend, verre
van dat, maar het leidde op den
duur toch naar een complete in
eenzinking, een machteloos wor
stelen tegen een op en top fit
zijnde tegenstander.
2—Oü
In dat eerste half uur had Ne
derland de toon aangegeven. On
ze aanval liep in een woord ge
smeerd, al had de piepjonge v. d.
Kuil nog al wat tijd nodig gehad
om er in te komen. De kleine
Velsenaar had het tegen de
Deense back Svend Nielsen op te
nemen en hii was hem, ondanks
HET EERSTE
NEDERLANDSE
DOELPUNT
KRAAK PARAAT
Tijdens een aanval op
het Nederlandse doel
in de voetbalwedstrijd
Denemarken-N eder-
land te Kopenhagen
zien we een waakzame
Kraak de voor zijn
doel zwevende bal
scherp in het oog
houden. Tweede van
links Hendriks, geheel
rechts Terlouw.
(Telefoto ANP)
Met 32 wonnen
de Denen de Zon
dag te Kopenhagen
gespeelde interna
tionale voetbalwed
strijd Denemarken-
Nederland. 't Mo
ment waarop het
eerste Nederlandse
doelpunt ontstaat.
Geheel links op
de grond liggend en
gedeeltelijk zicht
baar Sven Niel
sen. Verder Gins-
burg (4), Clavan,
van Roessel de
maker van 't doel
punt scheids
rechter Kaivola,
Broegger en doel
man Johansen, die
tevergeefs is uit
gevallen.
(Telefoto ANP)
periode van de wedstrijd er een
Kopenhaagse hel van te maken.
Terlouw en Hendriks, hoe ver
dienstelijk deze Arnhemmer ook
was. werkten te rijkelijk met hun
lichaamskrachten: ook onnodig
overigens, want de goed gecon
serveerde Denen waren toch niet
van het doel weg te slaan. Om
het duidelijk te zeggen: deze
wedstrijd tegen Denemarken
heeft glashelder aangetoond dat
lichaamsgeweld van zeer geringe
betekenis is en bovendien een
prettige sfeer in een oogwenk
kan bederven.
Oranje heeft dat helemaal
niet nodig. Wat wii wel moeten
hebben is gemakkelijk gezegd:
lichamelijke conditie. En als
we de leiding van de bond
daarop nog eens attenderen en
als we daarbij dan altijd nog
eens hopen, ooit een Neder
lands elftal met voldoende
adem terug te zien. dan zouden
we willen vragen de voorbe
reiding van de conditie te wil
len leggen in de handen van
een expert. Dat we dan over
de grenzen moeten zoeken is
de enige onaangename gevolg
trekking.
Het kan niet anders, want in
het eigen milieu is zo'n figuur
nooit te ontdekken, omdat het
magere opvoedingssysteem nog
nooit zo iemand heeft kunnen
voortbrengen. Als het nog zo
eens zou gaan. dan nemen we
met liefde deze 32 nederlaag,
welke ons dan tenminste nog
eens extra duidelijk op de fou
ten heeft gewezen.
ziin lichaamsgewicht, steeds de
baas. Maar goed. v. d. Kuil had
dus zijn,tijd nodig maar de an
dere vier voorwaartsen beslist
niet. Abe had er zelfs bijzonder
veel zin in en tussen hem en van
Roessel boterde het uitstekend.
Bennaars zwoegde als van quds.
Clavan kwam langs de lijn puik
op dreef, kortom onze stormlinie
leek in staat om in ijltempo een
Nederlandse overwinning van
stapel te laten lopen. Na een
kwartiertje al twee doelpunten.
Toen kregen de- Denen de
beurse plek in onze defensie
door. Het ongelukkige been van
Rinus Terlouw gaf de «Denen alle
kans de weg naar het Neder
landse doel langs de rechterkant
Er kwam weliswaar een doel
punt van.... Svend Nielsen en
dat betekende tenslotte voor de
Dene/a de overwinning, want van
het schieten harden zij bitter
weinig begrepen. De nederlaag
hebben we te aanvaarden.
Het was echter pijnlijk tegen
het einde van de wedstrijd te
moeten ontdekken dat onze eigen
spelers ditmaal geen goede ver
liezers waren. Goed. de scheids
rechter was van een minderwaar
dige kwaliteit. Hii onthield ons
in de eerste helft een strafschop
en bij enkele andere beslissingen
scheen hii eerder te luisteren
naar ziin Scandinavische hart
doch dat was nog geen reden
voor onze spelers om steeds hef
tig te protesteren en de laatste
