R. KatL Nieuws- en Advertentieblad
voor Noord-Holland.
No. 81
Woensdag 12 October 1910.
4'" Jaargang
FEUILLETON.
Verschijnt Woensdag en Zaterdag.
ABONNEMENTSPRIJS
Uitgave vafl de Naaml. Vennootschap „Ons Blad".
BUEBAUBreedetraat 12, tegenover de B. Z. Zerk, te Alkmaar.
Telefoon No. 438.
ADVERÏENYIËN:
Alkmaar.
TUUMS.
roote verscheidenheid.
resultaten.
L Langestraat.
Achterstraat.
\LKMAAR,
en DASSEN,
Schagen,
ONS
BLAD.
160 ot. per 3 maanden franco hnia90 ct. met geïllustreerd
[Zondagsblad. Te betalen in'het begin van ieder kwartaal.
wonderlijke nummers van de courant3 oent,
I Tan het Zondagsblad5 cent.
Tan 15 regels 1 i 30 cent
Elke regel meer8
Reclames per regeli 15
Kleine advertenties van 130 woorden, bjj vooruitbet. 25
JISSTRAAT, HAARLEM
TE KLEEDING.
cliëntèle en afnemers
de zaak A 0 H T E B-
:rd is, dat daar reeds
reeds niet meer vol-
zaak Achterstraat 49,
n.
ik de orders Achter-
d Warenhuis, ingang
ctober plaats hebben.
2"
iden IJzers, Armbanden,
waarde.
MAG DAT
„Bijltje'' schrijft in de „Standaard"
Dezer dagen ontmoette ik iemand, die
ecu kleine maar bloeiende zaak beeft; doch
il bedrukt was. Hij had flink werk; heel
wat klanten, maar
Nu, vertel eens op.
Och, mijnheer, de menschen betalen
me niet.
Waarom niet? was de wedervraag.
Och, mijnbeer zoo uit gewoonte maar.
I Zie, wanneer ik goederen heb geleverd op
jaarrekening, zou ik gaarne in het begin van
het nieuwe jaar He rekening van het vorige
betaald zienmaar och, daar komt hoe lan
ger hoe minder van.
De menschen laten me wachten. Wilt u
j wel gelooven, dat ik rekeningen heb uit
staag langer dan twee jaar; ik heb bijna
[12000.— te vorderen en kan geen cent los
I krijgen
Zulk een klacht haaide ik niet voor 't
eerst.
Eenige jaren geleden zei me iemand onge-
veer hetzelfde. Hij zat in groote geldver
legenheid, moest zijn leveranciers betalen
Onder zijn klanten had hij een zeer welge
steld en vooraan staand man, die hem al
jaren liet wachten op een zeer beduidende
I som.
Daar hij geen uitkomst zag, schreef hij
een zeer beleefd briefje, met een herinnering
aan de te voldoene som. Gelukkig; het
i werd dadelijk, betaald maar de man
was zijn klant kwijt, die het pngehooiti
vond, dat iemand hèm om betaling aan
iprak.
Toen ik dat hoorde, zei ik: „dat is een
schandaal"
En hoewel dit niet bepaald „partemen
tair" is uitgedrukt, ik ben allesbehalve ge
I rteigd om et een zachtere uitdrukking voor
I te zoeken.
Daar is een huisvader, die dag aan dag
slooft en, werkt om zijn gezin met eere
I door d e wereld te helpen. Hij bedient zijn
I klanten naar' wensch, en na geleverd werk
I zendt hij de rekening, Nu kan het bij heel
veel menschen gebeuren dat ze niet dade
lijk kunnen betalen, maar men zou toch
zeggen dat men zoo spoedig mogelijk zijn
I schuld moest voldoen. Doch neen, men per
initteert zich allerlei uitgaven, alleen aan
den huisvader, die dringend om geld verle
gen zit, denkt men niet.
Neen, het is niet de eerste maal dat ik
I deze klacht hoor. Ik zou nog wel andere
I voorbeelden kunnen noemen.
j Doch ilc wil slechts vragen, niet: is dat
onder Christenen geoorloofd, want ook o-n
der hen komt dit kwaad voor; maar: is het,
afgedacht van alle hoogere eischen, die men
Christenen mag stellen, geoorloofd, voor
wien ook
1 Hoevele zwoegers, die tobben met al
I lerlei huiselijke zorgen, wachten op 'geld, dat
ze verleden jaar reeds hebben verdiend!
Mag dat?
Het antwoord op deze vraag is na
tuurlijk ontkennend.
Maar wij vragen met den schrijver
van bovenstaand artikeltje
Mag dat?
Is het geoorloofd een leverancier een
jaar, soms twee, drie jaren op zijn geld
te laten wachten Is het niet in strijd
met de Kath. leer om zelf maar uit te
gaan en te profiteeren, terwijl men zijn
melkboer, bakker, kruidenier enz. maar
laat wachten Profiteert men dan niet
van het geld, dat anderen toekomt?
Die melkboer, bakker, kruidenier enz.
moet toch op tijd betalen, wie weet
hoe hij zit te tobbeD, terwijl gij maar
uitgaat, feestviert, enz.
Nu is 't wel waar, dat t altijd geen
opzet is, maar vaak slordigheid om laat
te betalen. Doch laten die menschen
dan bedenken, dat hun slordigheid lijden
kan brengen in de gezinnen van zeer
vele eerlijke lieden.
Wij zijn 't met „Bijltje" eens, dat met
een weinig goeden wil veel kwaad is
te voorkomen en weg te nemen.
li)
Willy
verliet de kamer, voorgevende dat
hare moeder hem van noode had. Eene
verpleegster kwam zijne plaats vervangen en
bracht Meta een kop versterkenden bouil
'°n en toen de tijd wat lang duurde, mocht
Oscar een kwartiertje aan het bed zijner moe
der kennen en verkortte de oogenblikken
door zijn kinderlijk gesnap.
De droeve stoet verliet het sterfhuis.
Toen de kist in het graf werd neergelaten
barstte Willy los in luid geween pn als
een gebroken mensch leidden ze hem van
't kerkhof weg.
Mevrouw vain Ingien had de oogen rocd
geschreid; maar zij, de christelijke vrouw1,
*e zocht haar troost bij 't Kruis, van haar
Verlosser. Hij zou hare sterkte wezen.
Inderdaad, in stille berusting droeg ze
'aar leed, hare terneergeslagen zonen, voor
Uie toch het jonge leven nog ?oo vol
was van genot en poëzie, opbeurend en
bemoedigend.
„Kinderen", zoo sprak zij, „Goids wil
moet immers in alles geschieden! Berusten
w'j daarin en bederf uw leven niet door u
over te geven aan al te groote droefheid,
le 11 noodeloos kwellen zou en u den
1st (tot den arbeid zou ontnemen."
De [edele vrouw, die toch het zwaarst
van allen was getroffen, vergat haar eigen
,U 0111 slechts te denken aan dat harer
mderen. Zij had voor allen, idi-e Ihaar omring
tcn een vvootd van troost en bemoediging.
>oor hare moederlijke zorgen begon Me
a langzamerhand hare krachten terug te
l'ffien. Zoo nu en dan mocht zij voor
cc" P.°bsjt het bed vcrlajtendan vond
Een argument tegen het vtijlmde1.-
stelsel.
Een correspondent van het Engelsche
Blad „Daily Express' brac t onlangs
een bezoek aan het gemeentelijk abat
toir te Amsterdam.
„Hier in het abattoir te Amsterdam,"
schrijft hij, „ligt het antwoord op de las
tercampagne der vrijha,adelaars, die, geen
steekhoudende argumenten tegen bescher
ming kunnen inbrengen, den Britsdhien werk
man trachten wijs te maken dat tariefhervor
ming paardevteescheten beteekent. Holland,"
dus zegt hij Verder, „is op dit oogenblik,,
kan men zeggen, een vrijhandel land. Dus
zou volgens de pamfletschrijvers van den
„Free Trade Union" het land de zegenin
gen van den vrijen handel moeten genieten
waarvan een der voornaamste is, dat voed
sel en levensonderhoud goedkoop zijn en
dus geen paardeyteesclh behoeft gegeten
men ze in den tuin met hare moeder, in
het dichte prieel, waar geen Windje kon
binnen spelen.
En wanneer dan Willy tweemaal 's weeks
zijne werkzaamheden staakte en kwam. zien,
hoe het met zijn vrouwtje ging, dan vond
hij ze telkens vooruit gegaan en dan gaf
hij zijne moeder een dankbaren kus voor
haar hefdejvolle zorgen.
Mevrouw van Ingen had haar schoonzoon
innig lief gekregen; hij was een edel mensch,
een liefhebbend echtgenoot en een zorg
zaam vader.
En wanneer zij ze dan samen in het scha
duwrijk 'denneboseh arm in arm zag wande
len, dan blonk een traan in hare loogen
en dacht ze bij; zich zeiv'e:
Hoe jammer dat niet een Geloof hetzelfde
is voor beiden- Er op zinspelen zon zij
niet, want ze was er diep van overtuigd,
wél dat ihij dwaalde, maar dat [hij dwaalde te
goeder trouw. Zij mocht geen twijfel in
'zijne ziel doen ontstaan, want dan was hij
veel vender verwijderd van zijne zaligheid
dan nu.
Peinzende ging ze door het donker spar
relaaiftje, na den dood van haren man haar
lievtlingspad gewonden, ongezien en onge
stoord bad ze al voortgaande, voor haar te
vroeg ontslapen echtgenoot en om 'het waar
Geloof voor den schoonzoon, van wien ze
in deze droeve (dagen zooveel troost had ont
vangen.
Dan weende ze uit om kort daarna mét
droevig hart maar blij gelaat aan tafel te
verschijnen.
Dagen en weken verliepen alzooL Meta
nam gestadig in beterschap toe en begon te
verlangen naar haar eigen huis. Niet om zich
zelve, o meien, maar ze begreep, dat het
Willy vele offers moest kosten aanhoudend
heen en Weer te reizen. Hij moest zich zoo
eenzaam gevoelen, verwijderd van vrouw
te worden, zooals in het beschermde Duitsch
land. Maar hier hebben wij nu een slacht
huis waar verleden jaar 5433 paarden weridén
geslacht voor menschelijk gebruik in de
stad Amsterdam, de hoofdstad van het vrij
h andel-1 anel Nederland
't Heet in Engelandtarief wijziging zal
„paardevleescheten" beteekenen, en in
Holland roept men verhooging van in
voerrechten brengt „duur brood, dure
klompen enz."
BUITENLAND.
PORTUGAL
Revolutie en godsdienstvervolging.
't Gaat in Portugal al net als in de da
gen der Fransohc revolutie. Eerst den ko
ning verjaagd, dan is de beurt aan de
Jezuiten en de kloosters.
Reuter seinde d.d. 9 Oct. uit Lissebon;
Een vrij talrijke bende wilde het college
Aleicitra binnendringen, waar de pauselijke
nuntius en deken van het (diplomatieke corps
resideert, ouder voorgeven, dat ze verborgen
wapenen wilde opsporen.
De nuntius weigerde den toegang tot het
college. Op raad van den burgemeester de
den de republikeinen geen aanval, maar
vroegen verlof het gebouw binnen te irek
ken.
De nuntius gaf ten slotte toe. De buis
zoeking verliep verder zonder ©enig inci
dent.
En wat doet de regeerlsg
De mj.nister van justitie verklaarde in
een interview, dat de regeering, die geen
enkel mensch enteren in gevaar wilde stellen
om zich van het klooster der Jezuïeten te
Sanfiel meester te maken, het Hoor de troe
pen zal laten insluiten en de inwoners door
uithongering tot overgave dwingen zal
Ook de zusters moeten het ontgelden
Gewapende troepen drongen in den nacht
een klooster binnen in de Avenue Trinas, be
woond door 150 -Spaansrihe liefdezusters1,
van welke enkele weerstand poogden te
bicden.
Er had een gevecht plaats, waarbij een
twaalftal zusters licht gewond wierd. Het
klooster werd door de troepen bezet; de
gewonde religieuzen weiden naar liet militair
hospitaal vervoerd,
De andere zusters werden [Weggfevoeildi
naar een tot nu toe onbekende bestemming.
Zelfs een blad als die zeer liberale „Kol
nische Zeitung" gaat een dergelijk optreden
te ver. Het blad voegt tenminste bij het te
en kinderen, daarbij de dagen werden kor
ter; van uitgaan hield hij niet. Wat zou
ihij in de lange winteravonden aanvangen,
gansCh alleen in de verlaten huiskamer!
Was zij niet zijn vrouw? Moest ze niet,
zoo dra ze kon, met hem medegaan pm
met hem te Je ven, voor hem te zorgen?
Ze zou er hare moeder over spreken
en als Willy dan den volgenden jZaterdag
weerkwam, zou ze; hem verrassen en hem
zeggen!::
„Man lief, morgen keer ik met je weder
naar ons lief, gezellig 'huis.'t
Zoo deed zij; maar Willy wilde hiervan
niet Ihooren, zonder eerst raad en toestem
ming: j'an den dokter te hebben bekomen.
„Mijnheer," sprak deze, „uwe echtgenoo
te is i n de laatste weken veel sterker ge
worden, maar ze is een teer plantje, hef
welk zorgvuldig verpleging behoeft.
„Aan sterke voeding; frissche lucht en
vooral aan veel rust mag' het uwe vrouw
nooit ontbreken. Als u mij; bejoioft fyioor
dit alles te zullen zorgen, dan kan zij bin
nen acht dagen de terugreis aanvaarden."
Willy beloofde zijn voorschrift te zuilen
opvolgen en 'de daaropvolgende week kwam
hij Meta halen.
Kort voor het vertrek fluisterde de klei
nc Oscar zijn vader iets in het oor, waar
door hij gevoelig werd getroffen.
„Zeg het maar hardop, ventje", was zijn
antwoord.
„Zult u dan niet neen zeggen, vadertje,"
zei de kleine.
„Uwe vraag' is reeds ingewilligd, Oscar,
maar laat grootma ook eens hooreu wat ge
verlangt.'-"
„Ik zou bij U zoo gaarne nog wat blijven,
lieve grootma, want als wij allen weg gaan,
dan zijt U zoo alleen: dan wordt U op
nieuw bedroefd en idat zou mij zoo spij
ten, Toe, mag ik dat? Ik zal Bef voor U,
legram als zou bij een défilé langs een Je
zuictenklooster een bom uit dat klooster op
de menigte geworpen zijn de volgende kant
teekening: „Men zal moeten afwachten tot
dat dit zonderling-klinkende bericht nader
is bevestigd. Die Jezuieten zullen toch op
het oogienblik er weinig nut van hebben
de r epublikeinen door gewelddadigheden tot
verzet en geweld te prikkelen."
Eien correspondent van de „New-York He
raid" deelt omtrent den overval van het
Jezuïetenklooster ©enige bijzonderheden me
de. Vooraf zegt de journalist, dat het Reu
ter-telegram, volgens hetwelk de paters met
bommen zouden geworpen hebben, onjuist
is. „Dc paters onthielden zich van eiken
weerstand tegen de troepen", zoo seint
hij. En voortgaande vertelt hij„Toen het
klooster genomen was, drong een groote
bende jonge schurken tot de tanden met mes
sen, revolvers, hamers en gtokken gewa
pend, met de soldaten het gebouw binnen.
Ik zag: geen enkelen officier, en niemand
deed een poging, om de schanddaden van
het gepeupel te beletten.
In enkele oogenblikken, waren alle ver
trekken van het klooster met roovers en
bandieten gevuld, en bet is mij onmogelijk
om een beschrijving te geven van de ver
nreling, die idezc bende aanrichtte. Niets
werd gespaard Heiligen-heelden, altaren,
schilderijen, en kostbaarheden, alles werd
vernield of gestolen.
Half-dronken schurken, als bezetenen met
lange messen zwaaiend, doolden rond, zoe
kend naar priestersAndere smeten fcfe h'ei
lige Voorwierpen, He reliquieën op (dien grond'.
Weer anderen vonden ideze heiligschennis
nog niet genoeg, trokken priester.kleeren aan
en maakten izch schuldig aan de hemielter
gendste daden. De soldaten en zeelieden
stonden lachend toe te kijken, naar |de schand
daden van het Lissabonsche gepeupel. Het
was het we erzinwekkendste en af
s ch u w e 1 ij k s te tooneel dat ik ooit
gezien h e b, getuigt de correspondent.
Ook de correspondent van ide „Daily Ex
press", kan zijn verontwaardiging over de
gruwelfeiten niet verbergen. Hij is opzet
telijk naar Badajor (Spanje) gegaan, opdat
zijn vcihaal over de afschuwelijke gebéurte
nissen in zijn geheel op het Engelsche re
dactiebureau zou aankomen.
Hij seinde Zondag aan zijn blad oi.,m,
het volgende: „Terwijl de officieren en de
burgerlijke leiders der revolutie Zaterdag
nog onder zekere vrees van overvallen te
worden, beraadslaagden, om de zaken der
republiek te regelen, begonnen de troepen
zijn maar dan moogt U nooit meer schrei
en."
Noch Meta, nodli Willy konden het ver
zoek van hun lieveling, afwijzen én zoo
werd aan mevrouw van Ingen de troost van
haar lief kleinkind, voor ©enigen tijd althans
gelaten.
V
Meta reisde met haar man en jongste
kindje zoo snel mogelijk terug- naar hun
eigen lief, gezellig huis, om daar 't oude
gerege.de leven opnieuw te hervatten.
Tegen den avond bereikten ze hunne
woning,
Overal was het licht ontstoken; een zacht
vuur verlichtte den haard; de thee was ge
zet.
Willy had het uur van «aankomst nauw
keurig opgegeylen en voor dit alles last
gegeven-
Meta was hem dankbaar voor al die at
tenties, sloeg' hare armen om zijn hals en
voegde hem toe: „We zullen opnieuw ge
lukkig zijn."
„De laatste tijden zijn ook zoo- droevig ge
weest, Meta, je hebt waarlijk wel wat geluk
verdiend."
Meta begon zacht tei schreien, ze dacht
aan haar overleden vader, aan hare ajleen
achtergebleven moeder, misschien ook was
't door dc inspannende haast voor 't rei
zen, welke [piaar had vermoieid.
Vroeg ging ze ter ruste en niet vóór het
koffieuur mocht ze van Wjijly 's anderen
da«ags in de (hiuiskamer verschijnen.
Hij omringde zijn vrouwtje met Ide teeder
ste zorgen en zelf hervatte hij met frisschen
moed zijne werkzaamheden.
Toen hij bespeurde, dat Meta iederen dag
aan krachten won, vroeg hij haar, op een
zonnigen najaarsmiddag, of-zij lust had eene
wandeling met hem te maken.
Ze zouden niet ver gaan; als zij zich niet
een plundertocht, die vooral tegen de kloos
ters en de priesters gericht was, en die,
wanneer hij niet spoedig; met ijzeren vuist
onderdrukt wordt, een toestand zal geven
welke nog erger is, dan de revolutie zelf.
Wat het neutrale Nieuws van
den Dag< weet te verhalen.
Bovenstaande niet Kath. bladen geven
hunne verontwaardiging te kennen op be
sliste toon en werpen alle schuld van de
priesters en zusters af.
Maar dat neutrale blad, dat nog in zoovele;
Kath. gezinnen een „lijforgaan", is, wat
durft dat te schrijven?
Het,,N. v. d. D." schrijft:
In Portugal is het rustig, en indien de
berichten juist zijn, staat de republiek vast,
■en is er zelfs geen tegenstand meer. Op
merkelijk is het, dat thans eerst de re-
publikeinsche beweging openlijk een anti-
clericaal karakter aanneemt en men leest
van aanvallen op kloosters en uitdrijving,
van geestelijke orden. De regeering tracht
gewelddaden tegen kofosters en klooster
lingen tegen te gaan, en over hét geheel
de beweging zuiver republikeinsch in
plaats van anti-ciericaal te houden, maar
't schijnt dat de anticlericaten haar te
machtig: zijn, en onder de telegrammen
vindt men melding gemaakt van geweld,
gepleegd jegens een klooster van liefde
zusters. Overigens hebben, volgens( hét
bericht van Havas, tot den aanval pp
het Jezuïetenklooster in de Rue Quel
has de kloosterlingen Zelf aanleiding ge
geven: zij wierpen bommen op matrozen
die patrouilleerden, waarop de troepen
weldra ter plaatse aanwezig Waren en
het klooster begonnen te beschieten, ter
wijl de Jezuieten antwoordden met bom
men. Er werd bloedig gevochten, en aan
beide zijden vielen er velen, totdat de
kloosterlingen de Engelsche vlag op het
gebouw heschen, waarop het bombarde
ment werd gestaakt. Sommigen gelooven
dat een aantal koningsgezinden een wijk
plaats hadden gevonden in het klooster
en meehielpen bij de verdediging: Want de
troepen bemerkten dat hun vijanden zeer
bekwaam waren in het hgnteeren der wa
penen. Van den kant der Jezuieten wordt
tegengesproken, dat zij de aanleiding Wa
ren tot het gevecht.
Men vreest meer aanvallen op kloosters;
Vandaar dat de regeering zich haast de
orden te verbannen en uit het land te
zetten.
Tot zoover het neutrale N. v. d. D.
vermoeide, zou het haar stellig goed doen.
Meta deed niets liever; ze genoot zoo- gaar
ne van de frissche, ischoone natuur.
Arm in arm wandelden zij samen, voor
het eerst na hun thuiskomst, den straatweg
op.
Na een groot half uur keerden zij weder.
De wandeling had Meta go-ed gedaan; ze
had kleur gekregen, Iederen dag zou hij die
wandelnig herhalen, totdat de lucht haar
weder zou versterkt hebben en gemaakt
tot de gezonde, kloeke jonge vrouw van
vroeger. lederen (dag gingen zij ongemeerkt
wat verder, er dikwijls niet aan denken
de, dat zij dien zelfden weg weder terug
moesten.
Zoo gebeurde het, dat Meta zich eens al
te zeer had vermoeid en bleek -en verhit te
huis kwam.
Wjfl'y bemerkte, dat zijn vrouwtje zich' niet
lekker voelde en besloot de eerstvolgende
dagen niet 'meier met haar uit te gaan. Des
avonds kreeg: zij een weinig koorts. Vroeg
ging ze naar bed, terwijl ide dokter raadde
dergelijke tochtjes vooreerst maar achter
wege te laten.
„Mevrouw moet zich erg; ontzien," be
merkte hij: „ze is niet bijzonder sterk en
mag zich vooral niet vermoeien."
„U denkt toch niet, dat het ernstig is?"
vroeg Willy.
„Neen, er is heeleinaal niets," was het ant
woond.
De dokter zei niet Wat hij Werkelijk van
Meta dacht. Ze beviel hem voj'strekt niet,
vandaar zijne waarschuwing. Daar hij
meermalen in de week zijne bezoeken her
haalde, begonnen er droefgeestige gedach
ten in Willy rond te Waren. Hij begon Me
ta opmerkzaam gade te Slaan en er kwant
in hem een onbestemd voorgevoel op, alsof
zijn geluk niet lang meer zou voortduren
(Stofdt vervolgd.) j
