Hi. KatL Kienwc- en Advertentieblad
voor Moord-Bolland.
feuilleton"
No 99.
Woensdag- 13 December 1911
5*!e Jaargang-
Verschijnt Woensdag en Zaterdag.
„Toetie Walther,"
Schouwburg-bezoek in den
Advent en de Vasten.
een zalig Kerstfeest.
BUITENLAND.
ONS
BLAD.
ABONNEMENTSPRIJS:
60 et. per 3 maanden franco huis; 90 ct. met geillusfreerd
Zondagsblad. Te betalen in het begin vain ieder kwartaal.
Afzonderlijke nummers van de courant 3 cemt.r
Van heit Zondagsblad 5 cent.
Uitgave van de Naam). Vennootschap „ONS BLAD".
BUREAU: Breedstraat 12, tegenover de R. K. Kerk, te Alkmaar.
Telefoon No. 433.
ADVERTENTIEN
Van 1—5 regels30 Ma^
Elke regel meer6 kl!
Reclames per regel15
Kleine advertenties van 1—30 woorden, bij vooruitbet. 25 1
Neen, jk jhoud mie graag aan het
voorschrift dier Kerk, én eet geen vfeescH
op d,e dagen, waarop zulks vlerBaden is;
ma'ar zoo'n iblezoek aam den sidhouwburg in
den advent- em vastentijd maakt niets uit,
Aldus redeneerde laatst i emamd tegen oins.
(Alch, zei (hij, ik zeg malar zoo. Die
pastoors miogen zelif niet naar die1 konie-
|di:e, ieini idaairoimi hlebbe^j ze makkelijk ipraj-
tan, ais ze oms t'.i'.et schouwburg-bezoek fa
besloten tijd verbiledien. Laten zij 'hlun ObnjldQ-
jsdhe pijp en |huu sigaartje liggen? pin
daar komit ,nog biiji, dat ,ilk een operai geen
„Ipiujbïiieke vermakelijkheid" vind; ik ga er
naar toe oimi persoonlijk kunstgenot te sma
ken.
Zk»a redeneert er niet één, zoo re-i
deneergn er tientallen.
K Lijkt ons daaromi niet ondienstig deze op
merkingen eens te weerleggen, wrtnt zoo
als 'wijl zooeven zelden zij wondert meer
malen geuit. - t
De kerkelijke wet sidhriijft de geloovi^
gen voor op| enkele dagen zich te omit*
houden van vleeschspijzen.
E(n fftu moge onze vriend zqch biji zidhl
Keiven (redeneeren: „ik ee)t op vastendag
geen vieesch, dus ik versterf mijl al ge
noeg" dan handelt hij wel overeenkomstig
de kerkelijke v o O' r s c 'h r 1 f t e n, malar idoior
zijn bezoek aan den sdhouwburg 'handelt
hijl niet volgens den we,nseh der Kerk
Als we spraken over burgerlijk recht,
Konden we .oms aldus uitdrukkenonze
vriend handelt wel overeenkomstig Idle leiter
maar niet overeenkomstig den geest der /wet.
Qa!t de geest der Kerk is, dat de ge
loovigen in den Advent en Vastentijd; zidb
van Ihet blij'wonen van publieke vermakelijk
heden zullen onthouden, kan reeds blijken
uit de omstandigheid, dat Zij' buiten nood
zaak Haire medewerking onthoudt aan het
sluiten van huwelijken gedurende dien tijd.
Maar Ibbvendienm^ men boude dit voor
al in Ihet oog: de Hj. Advent iis een tijdl
van verwadhting. Gedurende dien tijd be-
'zielt de 'Hl. Kerk in Hare Liturgie de ge-
Iiooviigen met een geesit van voorbereiding
welken God zelf onder zijn voilk levenidiig
hield. i
Die liturgie is de weerklank van die idlrin-
gende smeekgebeden, van 'die roerende ver
zuchtingen: „Ostende nobis, Dominp, mise-
ricordiami tuamet saiiutare tuum da nobis "j
„Betoom ons, o Heer, uwe barmhartigheid
en schenk ons uwi Ihki'i."
„Rorate coeli desupier et nulbes pluant
jiiisltuimi: laperiatur terral, „et germimet SaJi-
vatorumi"; „Dauwt, hemelen, van. boren en
idait ide wolken regenen dien Gerechte; de
aarde opiene zich en „doe dien. Verlosser
ontspruiten."
Ook uiterlijk geeft de Kerk te kennen, dat
de Advent een iijid Van heftige vcob-rciding
51)
't Was vreeselijk, zijn. smart bij te wo-
nen. Na hem een tijdje te hebben laten
schreien, zei pastoor de Monnik hartelijk:
„Kom, mijnheer, wees man. Tracht u te
beheerschen. Denk aan uw kind. Haar heele
leven was ons zoo'n heerlijk voorbeeld
van heldhaftige zeifverlooichening. Maak
haar 'i scheiden niet moeilijk. Als ze uw
smart ziet, zal 't haar het sterven zoo
zwaar maken. Zij was er altijd zoo op uit,
u leed te besparen."
Die woorden troffen doel.
Neen! hij mocht zijn kind het heengaan
niet verzwaren!, hij mocht niet zelfzuchtig
zijn. Toen zich de woorden van den dok
ter herinnerend, zei hij, den pastoor ont
vet aanziend: -
„Pastoor, Ihaar vurigste wensch was, ge
doopt te worden en daarna haar eerste
Communie te doen, en, o God, u hoont 't,
ie zal Pasdhen niet halen."
„Dan doop ik haar aan huis, en diien
haar daarna de andere Sacramenten toe."
Den verbaasden blik vain den geneesheer
apvangend, vroeg jhij':
„Dokter, u zei daar, dat ze nog maar
Üagen te leven had. Wat bedoelde udaar-
is. De kleuren vaw irouw^ Waarin de Kerk
ziiclh 'huilt,, (spreken de geloovigen van de
droefheid, die het hart hu.nner Moeder ver-
vulit. Daarom kleedt zijl zich in, het paarsoh.
De zang is niet meer in die tomen, welke
gewoonlijk door Ihet kerkgebouw weergal
men. ,Hef blijde Engelenlied „Ih.et Gloria,
ir» eXeisis Deo" wordt niet meer gehoord1,
wamt deze lofzang jubelde voor het eerst te
Bethlehem boven de kribbe van het god
del*" Kind. Evenzoo zendt de priester het
volk op Ihet einde der H. Mis, niet mieer
op plechtige wijze weg met de woorden:
„Ha Mi,ssa est, Gaat bet Misoffer is vol
trokken"; \Wij- vervangt' zedoior„Ben:ediCa-
rnus Domino, Laat ons den Heer zegenen"
omdat de geloovigen vroeger gedurende den
boetetijd andere gebeden na de H. Mi,s
(begonnen.
Kortom de Liturgie der Kerk wekt ons
op tot ernstige gedachten, die1 de komst van
den Oppersten Rechter blij' de christenen]
opwekt; en deze worden door aardsdhie
vreugde en feestviering gestoord.
Wie opgaat, wie meeleeft, met de Litur
gie. gevoelt dat, gevoelt den geest van
de kerkeEijlfce wet, die is,: bezoekt in dien
Advent- en Vastentijd geen schouwburgen
en publieke vermakelijkheden.
Ein, wanneer guj, Roomsch zijt in ujw
iharfc, wanneer gaj Roomsoh zijt niet enkel
in de kerk maar ook in heit openbare le
ven,, dan zuilt gijl dien wenschl der Kerk
in u zelven gevoelen, en begrijpen.
INiu kan men natuurlijk wel
een boom opzetten en, beweren,
dat een opera enz. geen publieke vermake
lijkheid is, dat men, alleen ontwikkeling
van zijn kunstgevoel bëdoelt, de vraag is,
wat de Kerk onder „publieke vermakelijik-
hleid" verstaat bij, het uitspreken, van ha
ren wensch; en dan is een opera, tooneel-
uiitvoering en anderszins, iets waair men niet
voor zdj,n verdriet maar wel degelijk voor
zijn vermaak heen gaaten daar komt
Ihet juist op neer. <- I t
Ails men eens in aanmerking neemt, dait
(rij, onze voorvaderen de Aidlvent veertig
dagen duurde en begon daags na; het feest
Vlap S|t. Martinus, dat Halter die tijdl tot
vier weken is teruggebracht en sedert eemige
jaren op Zaterdag dispensatie is verleendl
van 1de Vasten- en Onthoudingsvvet (bi-halve
Zhtendag vóór Kerstmis) dan mogen wij
wat wij' te kort komen in het verster
ven, vergeleken bij. onze voorvaderen, wiel
aanvullen met andere wijze van versterving
o.a.t.i) et niet-bezoeken van schouwburgen
enz. enz.
Al heeft de Kerk hare wetten verand,eiid;
Hja,ar geest Mij ft toidh' dezelfde; en willen
wij in dien geest binnendringen, dan moe
iten 'wij dezen 'heiligen tijd niet in ver
maak en feestviering doorbrengen, maar ge-
Iduremde die dagen met de zonde en die
kwade neigingen breken, boetvaardiigiheijdj
Beoefenen en in vurig gebed na ir Jezus'
komst verzuchten, teneinde ons voor te be
reiden, om te vieren da.t grootte feest, en|
oinls gemoed zóó te stemmen, daifc als dhm
Jezus door Zijne genade ooik in ons hart
woirde geboren, Oipdait het a.s. Kerstfeest
voor pus worde, waarnaar wij allen die
nen te streven
Dure tijden
',t Schijnt, dat overal ondanks den dp-
ten tijd, Ide za;ken,mensohien een bestejnj
Sinterklaas gemaakt hebben. Z0101 zjjn ze
hier over Ihet algemeen best tevreden. Maar
ook elders.
Dat blijkt uit onderstaande, hetwelk wij
in de, GlooisChe Post lazen:
Rieeds lang w'ordt al eenigszins getwij
feld, of de tijden wel zoo duur zijn als
geschreven wordt, of bijslag door allerlei
corporaties gevraagd, zoo noodig is, afa
wordt beweerd.
Ejn |nn deniken .wij' nog niet ajan hef
rooide ,„Volk" dat kort geleden1 een ple
zierreisje ina,ar Berlijn organiseerde voor z.
g. loonslaven.
Ook (niet, dat i,n den Haag, kort ge
leden, |de laagste entree-prijs voor Wiildie's
vieze Salome" nog drie gulden was.
Neen wij denken hier a,an meer nut
tigs en aangenaams, n.i de Sint Nicolaas-
üirujfcte.
Ieder zakenman iis zeer tevreden. E«n biets
te Sinterklaas, zegt men.
Hoe kan dat toch?
Als allies, en het meest noodige zooi dpuris
Elen hjeetje aan den duren tijd; is ge
oorloofd.-
mee? Bijvoorbeeld een week?"
„Eerwaarde, precies kan men dat inde-
ze gevallen nooit bepalen, maar als u Toe-
tie wilt doopen, raad ik u, er .niet la,ng
mee te wachten. Die flauwten zullen zidi
herhalen, en soms blijft de patiënt er in."
„U bedoelt dus zoo spoedig mogelijk
De geneesheer boog Ihet hoofd.
„Dan ga ik haar terstond voorbereiden.
Overmorgen kan dan allies geschieden," en
opstaande begaf hij zich naar boven.
Niettegenstaande hij al zooi veel. ellende
had aanschouwd en bij zoo veel ziekbed
den gestaan, ontroerde hij, taan hij T.oe-
fie'is kamer betrad. De zon, vief, met gou
den stralen naar binnen, en verlichtte vroo-
llijk hlet groote vertrek. Toietie lag strlillf
haar toed-je, de oogen, wijd geopiend, naar
Buiten te kijken. Een zonnestraal viel
speelsoh' op haar krullend goud-blond haar
als of 't een aureool wlalre. Toen ze dert
pastoor zag, glimlachte ze. Haar zonnige,-
blijde lach
Met geweld zijn ontroering bedwingend,
drukte hij haar de hamdl en ging zwijgend
bij het bed zitten.
Toetie keek h,emi verwonderd aan. Deze
piledhtige manier van doen, was zoo heel
anders, dan ze van, hern gewiend was. Ge
woonlijk kwam' hij opgewekt lachend bin
nen, schertsend, en hiaar op] zijn prettige
joviale manier plagend.
„Zoo kindje, hoe gaat het vanodhtend
Dr. Schaepman en de Zondags
rust.
Dr. Sohhepman schreef eens: 1
(W]at (wil 'het volk voor een dag van
rust? Wiil het een dag, waarop het eten
van het brood „in 'het zweet des aam
sobij.ns" lals het ware wordt geschorst? ,Wil
het eenvoudig een dag, waarop niet be-
hpefit gearbeid, een dag van rust voor hen,
die oip iederen werkdag het werk hebben
te verrichten, dat Soms aam; slavernij grenst.
Neen, het wil niet alleen, het ophouden,
en staken van den arbeid. De volksziel
iwiil een niet gewonen dag, een dag van
hooge beteekenlis, van hoogere wijding],
een dag, waarop als eene andere zonne
straalt, een andere dampkring ons om.
ringt. De geëisobte Zondagsrust kan en
mag: niet zijn een door den, werkgever
toegestane staking van den arbeid, niet
een ophouden van, allerlei geraas en ru
moer. De Zondag moet een dag zijn, die
een dag «si op zichzelf. Het i,s een, dag,
gewijd door een- overlever,iing, die zildh: vast
knoopt aan het eeuwig woord Gods".
De bestrijding der Tariefwet.
De Nieuwe Prov. Gron. Crt. deelt een
staaltje (mede van de wijze waarop men de
vrouwen wilnf voor den vrijhandel:
„Heel goed, pastoor, maar moe, o, zoo
moe! 't Is net of ilk met den dag moeier
wordt."
„Foe, foei! Zulke kunstjes moiet je nu
niet gaan uithalen. Weet jie; wel, da,t Pa-
scheni tril nadert, en als je nu zoioi moe
zijt, dan,f j
Tranen schoten haar in Ide oogen, en
zooals (.Dij hoopte, zei ze:
„O pastoor, gelukkig, dat u er over be
gint, maar ik geloof nooit, dat ik| te
gen dien tijd zóó ben aangesterkt, dat ik
naar de kerk kan gaan."'
„Dan doen we 't maar aan hiuii®, Toe
tte."
Een gloeiend rood overgoot haar doods
bleek gezichtje:
„O, pastoor, meent u dat 'waairlijik?"
„Ja, Toetie. Als jij niet naar Jesus Chris
tus 'kunt gaan, zal Hij, die al zoo lang
je vurig verlangen in je hart leest, in
zijn eindelooze Barmhartigheid bij jou ko
men,"
Verschrikt, keek de Zuster, die bij 't
raam 'zat te naaien, den pastoor aan. Toetie
ving 'dien blik op, en den pastoor aan*
kijkend, trof 't Ihaar, hoe diep meewarig
hij haar beschouwde en hoe ontroerd hij
er uitzag. Daarbij die plechtige manier
van Binnenkomen. O God, wat had de
Zuster iook weer gezegd? Alleen, als m;en
in gevaar van sterven verkeerde, werd men
aan huis gedoopt. Nu schoot hla.air tegelijk
We treden een tehuis binnen van oude
vrouwtjes. Gezellig zat zooeven 't gezelschap
te keuvelen over oude tijden,.* malar plotse
ling is alles in spanning. Een paar def
tige Idames treden binnen en groeten 'de
oudjes Ir echt hartelijk. Ben oud, half ver
suft besje wordt aangesproken.
„Zeg eens vrouwtje, ilk wou je eena
vragen je naam; te zetten op deze lijst..;,",
„Mijn naam zetten, maar ijk heb! 't schrij
ven haast verleerd
„Wel kom,, 't zal nog wel gaan. H.iier is
pen en takt."
Ein de pen wordt in d:e beverige hand
gedrukt1
„Maar wat bleteekent dilt?" vraagt hiet
blesje.
„O", roept de dame, „ze willen de koffie
duwder maken en alles zal! straks vee], veel
meier kostenW.ill je dat?"
„Och heden nee mevrouw
„Nui, schlrijft da.n maar
Ze;t maar mevrouwdat staat heter.,"
'it Oudje schudt van den lach. „Ik mie-
vropwmevrouw?",.
„Waarom niet, 't gaa,t naair den Minis
ter, Kiie jeI I
En daar stond het met beverige letters:
mevrouw
Ein ze waren allemaal mevrouw en ze
teekenden graag. Waarom1 ook niet?
Och, iwat hebben de oudjes er lang over
gebabbeld. Op haar ouden dag nog me
vrouw worden. Ze begrepten er niets van.
Maar de dame giing triomfantelijk jheen.
W.e'ik ,ee.n succes
Zoo hoemit het bïiad meer voorbeelden,
werden naaimeisjes tot mevrouwen, gepro
moveerd, en werd in 't kort blewezen, dat
men onder Wetenschap,palijlke leiding heel
wat namien opi een adres kan krijgen.
Zoo weet men handteakeningen tegen de
Tariefwet te werven!
Commentaar overbodig!
De gezondheid des Pausen.
In strijd met de berichten van, sommige
buiiitenlandsohe bladen, als zou de H. Va
der opnieuw te lijden hebben van een
jiieht-aanvai, wordit uit Rome gemeld, dat
deze berichten ongegrond zijn en de ge
zondheidstoestand van Z. H. uitstekend ie.
Vredesonderhandell- gen
Het succes der Italianen, die nu hun
vijanden uit de oasen.reeks rondom Tri
polis schijnen te hebben verjaagd, doet
weer berichten opduiken omtrent een. be
ëindiging 'van den Italiaansch-Turkschen o,or-
iog.
Aan de „Daily Telegr1." wordt n.l. ge
seind, dat eerstdaags 'het Turkscbe kabi
net raadgevingen zullen bereiken van
iemand, wiens woorden niet in den wind
kunnen geslagen worden. (Waarschijnlijk
[dus tyan den Russisch en keizer.)
De „Jeni, Gazette" deelt het gerucht mie-
de, dat Frankrijk tussdhenbeide zou komen,
te binnen, hqe ernstig de dokter straks bij
't onderzoek geweest was. Niets, letterlijk!
niets |'-.lad Ifyij gezegd. En toen ze maar
gewoonte had gevraagd
„Zeker, alles g.oed, dokter?" had hij zan
der te spreken haar toegeknikt.
Ze zou toch niett
De pastoor schrok en de Zuster kwam
naar ihet bied gesneld. Doodsbleek lag Toe-,
tie achterover. Zou ze weer zijn flauw
gevallen?
Toen de Zuster zich, angstig over haar
heenboog, fluisterde ze
„Wilt u me met den pastoor alleen laten?
en zorgen, dat we niet gestoord worden?"
De Zuster ondervroeg den priester met
hiaar oogen, t
„Laat on;s alleen, kind", zei. deze.
Toen de deur achter de religieuse ge
sloten w;as, richtte Toetie zildh' op. Haar
kleur verwisselde voortdurend, en in haar
oogen lag een uitdrukking van paniisahen
schrik.
„Pastoor, ga ik sterven?" klonk 't in
doodsangst.
Teeder nam deze haar handje in de zijne.
„Toetie, je heblt mij herhaaldelijk verteld
van die stemt in, je binnenste, die zeide
„Kom1!" Je. meende, dat die je riep, toit 't
religieuse leven, niet waar?"
Zwijgend, knikte ze bevestigend.
„Je vertelde me dan, dat je zoo verlang
de, je fvrn den dienst vain God te wijden,
teneinde ieen Wapenstilstand te doen sluiten
itussdhen 'Turkjje en Italië.
Het blad is er van overtuigd, dat de Por
te het voorstel zal verwierpen;, dat voor 'het
ooge.nbKk madeelig is voor Turkije.
De opstand in China geëindigd
Tangshaoyiis van Peking vertrokken naar
Wuchang met volledige volmacht vain Yuan
Sjhiikai om te onderhandelen met de op
standelingen1. De megeering heeft vertrou
wen, dat de revolutionairen een beperkte
monarchie zullen aanvaarden, maar i® er op
voorbereid een compromis te treffen, i
De 'buiitenlandscihe gezanten mieenen, dat
het einde van den opstand! niet ver mieer is.
Een telegram van Li Hoeeng Hoeng, den
leider der revolutionairen, meldt, dat beide
partijen hebben goedgevonden te Hank'aiu
de vredes-conferentie te houden.
ENGELAND.
Een rede van Haldane.
De (minister van oorlog, lord Haldaine,
beeft Zaterdag een rede i.n Acrtagtoin ge
houden, waarin hij 2eide', dlait er voor En
geland en Duiitsdhland geen enkele redlem)
bestond, om, i,n onmin met elkander te le
ven. De minister zag de toekomst met ver
trouwen tegemoet. Engeland kan gerust zien,
dat Duitschland zijn handel ontwikkelt en
gunt het ten volle zijn plaats onder dei
fcon. ,Ten slotte gaf de minister als zijn
oordeel te kennen, dat er niets mooiers kon
gedacht worden, dan Engeland en Duii.tsdhl-
land naast elkander werkend aa;n de bevor
dering der besdhaving i.n de mieest achter
lijke en verst verwijderde streken van dia
aarde.
Men weet, dat lord Haldlamc omi zijn Duit-
sdh'e sympathieën bekend is en ook om
zijn altijd optimistische zienswijze. Het
geen men natuurlijk bij 'de beoordeeling van
fcijin rede in overweging 'te nemen heeft.,
FRANKRIJK.
Tegen de kruisbeelden
De meerderheid in den gemeelnteraad va,rl
Biernis. een gemeente in 'het departement
Gard, ha'd besloten, tot 'het afbreken van; d'e
kruisbeelden i.n ide gemeente. De hetlig-
sc'hennendë daa'dl moesit Zaterdag plaats heb
ben en daartoe waren verschillende gendar
men gerequireerd.
Toen echter 'de burgemeester, Vergezeld
(van den ispieoialen commissaris vain politie
pn verschillende werklieden, opi het plein
der gemeente kwamen om daar het groote
kruis af te breken dat in 1803 werd opge
richt, vonden zij alle inwonera om; het
fcnuis geschaard, hevig protesteerend tegen
zulk een heiligschennis. Bijl bet zien, vam
de vastberaden houding zijner onderdanen,
verzocht dë burgemeester den speciialen com.
missaris de gendarmen maar terug te roe
pen en geen pogingen te doen liet kruis
beeld af te breken. Het oude beeld bleef,
dank het krachtdadig optreden der inwoners.
Boos weer.
Het moet boos weer geweest zijn aan de
om altijd om en bij Jesus Christus in 't
Heilig Altaar-Sacrament te zijn?".
Weer zag lyj haar vragend aan. Weer
knikte ze toestemmend.
„Als die stem1 nu eens een andere blatee-
kenis had? Als Jesus Christus je riep], niet
om zijn Bruid op aqrde te worden, maa;r om
aan te zitten aan den eeuwigen BruKofts-
disch va,n 't Godde'djik Lam in den hemel?"
Ze begreepEen oogenblik verhelderde
een zonnige glimlach haar teer gelaat, toen
liet de naituur haar rechten gelden', en miet
radelooze droefheid in haar stern, vroeg
ze weer:
„Ik moet dus waarlijk sterven?" Zomdef
het antwoord van den priester aif te wach
ten, verborg ze 't gezichtje met beide han
den. Toen daalde de duisternis van Geth-
semainé over deze onschuldige, teere ziek
Het werd nacht, stikdonkere nacht in haar
binnenste. I
„Toetie, het is Gods heilige wil," klor
het ontroerend teeder. „Wees moedig! Eerst-
komt Jesus Christus bij je hier op aarde,
om1 je te sterken en te troosten; om met
je die laatste reis te aanvaarden; omi j(^
mee ;te nemen naar den hemel. Daar zajj
je altijd bij Hemi zijh."
„Paatje," klonk het hartverscheurend van
haar lippen. „Pastoor, weet Paatje het?"
„Jai, Toetie, Paatje weet het. Hij! is ziels
Bedroefd, maar onderwerpt zich aan Go
wik"' (Wordt vervolgd.) T
