BINNENLAND-
B..K. NIEUWS. EN ADVERTENTIE BLAD -VOOR NOORD-HOL» AND
BUITENLAND
No. 21
Dinsdag 27 Januari 1920.
14e Jaargang
FEUILLETON.
Het witte huis.
HET HECHT ZEGEVIERT. j
BLl
Abonnemenfiepf'js5
Per kwartaalper agent f 2.15met geïllustreerd
Zondagsblad f 2.G0; franco per post 1 2.50; franco met
ustreerd Zondagsblad f 2.95; afzonderlijke nummers
van de courant 5 ci.; van het Zondagsblad o ct.
Verschijnt dagelijks.
Bureaux: f^OF B, - Telefoon: |ϙE 433"
Advertentieprijs:
Van 15 regels 1 1.elke regel meer 1 0.20;
Reclames per regel f Ü.S2H Rubriek .Vraag en aan
bod" per plaatsing f 0.50.
Aan ai'e ebenné's wordt op cenvrpsg gratis een polis verstrekt, welke hen verzekert tegen ongevallen tot een bedrag van f SOO,—, f 400,—, I 200,—, f 100,—, f 60,—, f 35,— 1 15.
Mei belangstelling zal men uitzien naar
wat de buitenlandsche pers wel over hst
afwijzend antwoord in zake de uitlevering
van den Duitschen keizer te vertellen heeft.
Het antwoord onzer regeering toch moge
In onze bogen juist, afdoende en rechtvaar
dig zijn, het is niet zonder belang te weten,
hoe men er over denkt in die landen, wier
staatkundige leiders het goed hebben ge
licht den uitleveringseisch te stellen:
Welnu, wij hebben de moeite genomen een
'lertigial meeningen van de hngelsclie en
Fransche pers door te lezen en kennis ge
nomen van uitspraken van een aantal Fran
sche deskundigen op liet gebied van volken
recht. En onze eindindruk is, dat onze Re
geering mei haar kloek besluit het pleit ge
wonnen heeft.
Wat de Belgisch-aimexionistische pers
over hef geval zegt, zullen wij maar ver
zwijgen. Men kan dat wel raden en.... het
heeft evenveel waarde als een kinderstem in
?en familieraad.
Van de Fransche pers hadden wij een
scherpe afkeuring over bijna heel de linie
verwacht. Merkwaardigerwijze blijft deze
vrij wel uit.
Wel 'betreuren chauvinistische bladen als
de Temps" en „Éclair" en „Gaulcis" bet
natuurlijk, dat Nederland niet over zijn be
waren is heengestapt en Wilhelm vo*n Ho-
.henzollern niet uitlevert; maar de lange arti
kelen en de onlogische argumenten, die zij
gebruiken en die den inteiligenien Fransch-
aian zoo vreemd staan, bewijzen, dat al die
tedeneeringen maar drogredenen zijn. waar
van men zelf heel goed de onjuistheid ge
voeld. Zoo beroept zich o.a. de „Temps" op
■de onthoofding van Oldenbarneveldt, om
aan tè toonen, dat Nederland niet al-tijd
naar geschreven recht heeft gevraagd, om
uit den weg te ruimer., wien het schuldig
achtte.
Het is moeilijk een zwakker redeneering
te bedenken! Hadden vrij een Fransche ver
taling bij de hand van Vondels wraakroep,
waarmee de groote dichter eens Oldenbar-
neveldt's rechters achtervolgde, wij zouden
ze aan de .Temps" zenden. Misschien
kwam het blad tot inkeer.
Maar persbeschouwingen van dezen aard
vormen een uitzondering onder, de vele, die
op echte Fransche manier kort en bondig
uitroepen: laten wij met de comedie ophou
den. Als hier schuld is, dan ligt de -schuld
bi| de Fransche regeering, die de zaak ver-
Aeerd aanvatte. Of wel; als wij verder gaan
en den Duitschen keizer in Holland halen,
maken wii van hem een martelaar en dat is
hij niet waard. Of anders: veroordeel hem
bij verstek en praat er verder niet over, dan
redt gii nog het best uw fatsoen.
Een der meest gezaghebbende organen
zoowel in als buiten Frankrijk, een blad, dat
zelfs in den oorlog nu en dan èen koel en
verstandig woord kon zeggen, n.m. het
„Journal des Débafs" schrijft te moeten toe
geven. dat de stelling, door Nederland in
genomen. zeer sterk is en van juridische
zijde weinig vat ov critiek geeft. Het blad
voegt er alleen bij, dat Frankrijk er' belang
bij heeft, met 'Nederland schikkingen te
■treffen voor de interneering van den ex-
keizer.
„Wii gelooven niet," zegt het blad. „dat
men er op 't moment aan denken kan, ster
ke pressie op Nederland, uit te oefenen. Het
komt ons ook verkeerd voor. een overmatig
gewicht aan deze zaak te hechten. In ieder
geval mag men de openbare meening niet
tegen Nederland opzetten."
Vrder hebben de Fransche bladen
hun specialiteiten i-n het internationaal recht
laten spreken, in zooverre zij spreken wil
den. Eenige van hen wilden zich over de
kwestie niet uitlaten en dat zwijgen is teeke
nend. vooral als men hoort, wat hun col
lega's zeggen.Slechts één liet zich onstui
mig tegen Nederlands weigering uit: het
asylrecht zou volgens hem verouderd zijn!
Alle overige en 't zijn er velen, geven
volmondig toe, dat Nederland zijn plicht ge
daan heeft en uit een oogpunt van recht niet
anders mocht handelen. Merkwaardig is de
verklaring van een Parijsch professor, die
erkent: als Fraflschman wensch ik de be
straffing van alle schuldigen, vooral van
den grootste, maar als jurist meen ik, dat
de aanvraag van de Entente alle basis
mist.
En de1 groote Fransche rechtsgeleerde
Clunet, hield zijn vroeger reeds gegeven
meening vol, dat Nederland aaa deze recht
spraak niet mag meewerken-
Ëen der Fransche bladen', dat liet hef
tigst tegen Nederland uitvalt, de Éclair,
maakt de opmerking:
,,De houding van de Nederlandsche re
geering zal stellig ten strengste worden
veroordeeld in Engeland, waar de open
bare meening in afwijking van den staat
van zake bij ons tc lande hartstochtelijk
belang stelt in alles, wat de bestraffing van
den gewezen Keizer betreft."
Welke een komische vergissing- In Enge
land heeft alleen de beruchte Northcliffe-
pers, de befaamde oorlogspers. tot nog toe
gezwegen. Welk een merkwaardig stilzwij
gen. Maar wel een twintigtal andere 'En-
gelsche bladen en daaronder zijn er van
de eerste rang, juichen otfee Regeering
toe, zooals wij het zelf niet beter kunnen
doen, of wel maken op echt Euglsche ma
nier eenige fijn sarcastische, opmerkingen
aan het adres hunner eigen regeering, die
door het weigerend antwoord van Neder
land zoo 1 eel ijk te kijk is gezet. Wii men en
kele staaltjes uit vele:
Het slot van een atikel in de Observer:
Wij zullen den keizer niet krijgen. Als wij
hem hadden, zouden wij in den gewonen
zin van het wpbrd geen proces tegen hem
kunnen voeren. Wij zouden een rechtbank
kunnen instellen om hem fe bestraffen,
maar niet om recht te doen.
Wii zouden hem dan kunnen ophangen.
.wi| zouden een pseudo-pxaces kunnen voe
len, voor wij hem ophingen en natuurlijk
verdient hij gehangen te worden Voor de
brieven van Willy aan Nicky verdient hij
alleeen eenige malen opgehangen te wor
den, maar niet krachtens een wettig proces.
Als hij ten tijde van den wapenstilstand te
rechtgesteld was, om voorzijn zonden te
boeten wie zou er dan iets (eg^n 'gehad
neb-oen? Het vredestractaat is nu echter ge-
teekend. En de Keizer is nu van oneindig
minder belang en een individu dat aan de
minachting overgeleverd is. Een vervolging
van hem is nu iets geworden, dat geen zin
heeft en vervelend is.
Uit een beschouwing van de „Manches-
Ter Guardian":
»D? weigering van de Nederlandsche re
geering om den keizer uit te leveren, be-
te-ekent een nieuwe wending* in een kic-
sche diplomatieke schennpartij. Zij is bij
zonder kiescb, omdat geen toeschouwer
precies weet, welke stoeten alleen" maar
schijnbewegingen zijn en welke pareorbe-
wegingen niet werkelijk de bedoeling heb
ben, om. de stoeten af te weren. Stellig is
onder menséhen die gewoonlijk niet licht-
geloovig zijn, de meening verspreid, dat de
geallieerden of de moesten hunner Neder
land hartelijk dankbaar zouden zijn, in
dien het een middel kon vinden om hén te
ontheffen van de beloften om don Keizer
op te hangen, die dagtekenen uit o-orlogs-
en verkiezingstijd."
„Alle omslachtige argumenten," schrijft
de „Star", „vau de pleitbezorgers van de
coalitie en hun kornuiten i,n Parijs zullen
de klueht niet langer in stand kunnen
houden. Het laatste redmiddel van een
proees zonder den Keizer zal de laatste
steen zijn, die een groot verkiezingsboe-
reubedïog zal dichtdekken."
„De aanvraag voor de uitlevering,
schrijft de „New Statesman", „heeft -vrij
wel geen belangstelling of commentaar in
do Engelsche pers veroorzaakt. Duidelij
ker dan ooit blijkt, dat niemand verlangt,
dat de Keizer naar Londen gebracht
wordt en dat, indien de Nederlandsohe
autoriteiten toegaven, ze iedereen in
moeilijkheid zouden brengen."
Een gezagvol blad als de Westminster
Gazette brengt in 'nobele taai een eo.re-
saluut aan d o fiere Nederlandsche regec-
ring en bet Engelsche Ecgeei'ingsbiai ri?
D-ariy Cbroni -'e vermijdt in - e*ï bel aijrijk
hooi dar rik et am over do ol o' niet juist
heid der weigering zelf te spreken. Het
waarschuwt tegen het op de'spit's drij
ven Van deze zaakomdat daarmee do
Duifsclie Keizer-vrienden te sterk zonden
worden en het dringt er op aanewt md
Nederland een accoordie te stuiten ten
einde Wilhelm te internecren.
Tot diezelfde eonclusi kamen verschei
dens andere Fransche ca Engelsche bla
den; c*4 dit zal dan ook wei hef ein ie
van dezo vervelende historie worden.
Toch és het verheugend tc. constaioo-
ren, hoe het'* zakelijke antwoord onzer
Regeet.'ng siéun vindt bij alkn, dia r.cg
een nuchter' 'oordest behouden hébben of
zich op zuiver rcolikwten .punt- plaatsen
los van valscT-c vaderlandsliefde.
Wanneer dc I'.cgocring ia dia Haag nu
eens het advies van „do Telegraaf" had
gevolgd en Clemencèau naar dc-a mond
hal gepraat,hoe beschaamd hadden wij
dan thans voor heel de wereld gestaanI
HET HONSAARKCHE VKEDESVER-
DRAG.
De te Ncnilly vertoevende militaire
vertegenwoort iger» van Hongarije, over
ste Lang, majoor Von Ottrubay en kapi
tein ter XOU Konek, hebben den. ge
volmachtigden van de Entente een memo
randum overhandigd, waarzin gewezen
wcfrdt op het onmogelijke van dejuilifai
re voorwaarden in het-vredesverdrag. De
85.900 mail, die de Entente Hongarije wil
laten honden, zijn niet voldoende om ou
der de* tegenwoordige buitenl^ideehe en
binnenlajidsche omstandigheden de bin-
uenlandisehe orde te handhaven, de gren
zen van bet land te beschermen tegen'het
bolsjewisme en het naleven van de vredes
voorwaarden te waarborgen.
AANSLAG. OP MIN!STEK ERZBERGER
Toen minister Erzberger gisterenmid
dag, togen half drie het gerechtsgebouw
van Moabit Verliet en in zijn rijtuig wiluc
stappen, sehoot een jongmenseh tweemaal
met een revolver op liem. Het eerste schot
kwetste den minister links in den schou
der, de tweede kogel trof Erzberger in de
buikstreek, maar schampte af op een me
talen voorwerp, dat hij in don zak droeg*.
De dader is in hechtenis genomen.
DE-TOESTAND IN IERLAND,
Dc politiekazerne te 'Murro-e, die door
acht politieagenten was bezet, werd Zater
dag, kort na middernacht door een troep
van ongeveer Veertig man aangevallen.
Het vuren, dat te ruim twaalf uur begon,
duurde tot twee uur voort. De aanvallers
lieten een hom ontploffen bij k:-t gebouw.
Toen politie versterkingen van Ljmeriek
aankwamen, was het vuren reeds gestaakt
en waren de aanvallers uiteengedreven.
De ter hulp uitgezonden politiebeambten
worden zeer belemmerd in hun bewegin
gen, omdat de wegen niet boom en en
steenen waren versperd. Over groote af
standen waren de telegraaf- eu telefoon
lijnen doorgesneden.
De „Timies"-eorrespondcnt te Dublin
deelt mede, dat in de buurt der stad Kil-
loigliu, graafschap Kerry, e<?u troep ge
maskerde mannen het liuis binnendrong
van den landbouwer Timothy Vangan,
dien zij aanvielen en met touwen bonden.
Daarna knipten zij met een landbouw-
scliaar Vangan de ooren af. Vangan's toe-
starfd schijnt ernstig te zijn. Politie-maa-
uen en soldaten bezochten later het huis,
doch tot dusverre is nog niemand gear
resteerd.
Deze cn dergelijke berichten kernen da
gelijks binnen en wijzen op den ernst van
den toestand.
In een interview dat Lord French, de
Iorscho onderkoning, gehad heeft met een
vertegenwoordiger van „Le Journal", zei-
de bij: „Het heeft oi* alles van dat Ierland
veroordeeld zal wezen ten eeuwigen dage
te blijven ..vechten. Telkens weder zullen
wij de agitators vernietigen en zal een
periode van rust Volgen, doch dan zullen
de moeilijkheden eieli weder herhalen."*
Toen de interviewer er zijn verbazing
over uitsprak, dat een aanslag op het le
ven van Lord French was gepleegd, zei de
deze: „Degenen, die dat deden, zijn niet de
mannen, die dc werkelijke gevoelens van
bun ras vertolken; het zijn lieden, die bui
ten de-hésebasif'5^ wereld staan. Om hun
misdaden moet men niet een geheel land
veroorüeclcn."
In het verdere onderhoud antwoordde
Lord French in antwoord op eon*vraag oL
bij aan Ierland geen voldoening zou kun
nen geven door een goeden maatregel als
Home Rule,, clat dit niet zijn taak was,
doch die van den Ierseben geerotarls P.fac-
pbereon; hij verborg niet zijn teleurstel
ling dat Lloyd George's jongste plannen
zoo weinig aanhangers vonden.
De Veldmaarschalk weet do moeilijkhe
den in Ierland voornamelijk aan het feit,
dat do laatste vijf jaar de emigratie niet
is doorgezet,, waardoor duizenden, dienst
weigeraars in het. land zijn gebleven, die
nu moorden en plunderen.
Men zou daar een eind aan kunnen ma
ken dear den 'slaat van beleg af 'te kon
digen; maar dat zou die bevolking nog
meer prikkelen.
GE88EWGDE BUiTENL. BERICHTEN,
AVoUkcn-krabbers.
.Sir Martin Conway directeur-generaal
van het liijks-oorlog-museum -te Londen,
heeft in een interview te kennen gege
ven, dat de eenige manier om in den
woningnood te voorzzien en dc siop.pcn
op te ruimen voor caen stad als Londen,
is het bouwen van etage-woningen van
gen voél*lig verdiepingen, die zeker een
10.000 kleine huizen van het tegenwoor
dig model tonnen vervangen. Hij meent
d.at het stelsel v^n tuinsteden voor een
stad .als Londen niet alleen kostbaar is,
maar dat het voel té veel grond .ver-
eisclit-en die menscffen op te groot-en af
stand' van hun werk moeten wonen.
Sir Martin meent, dat- die wolken-krab
bers den mensohen zullen geven lucht
eu licht en goede woningruimte. Hij stelt
sich die woningen voor natuurlijk met
liften central»-verwarming, kinierbe-
waarplaat-sen, kinemo"s, club-vertrekken
en winkels, en gelooft -dat zij aan een par
ticuliere onderneming behoorlijke rente
zouden afwerpen.
Hij gaat zelfs zoo ver te meensn, dat
dergelijke woningen de klasse afschei
ding zullen lcu, neri verminderen, omdat
er niet het minste bczwaaar kan bestaan
die reusachtige woningblokken in te rich
ten voor alle soorten, en standen in onz»
samenleving.
Een gevonden schat.
In „Bookman's Journal" wordt melding
gemaakt over het vinden vau een schat.:
Iemand kocht, een oud heerouhuis in'
Hertfordshire en eenige weken later door
snuffelde hij zorgvuldig aile vertrekken
ook de zo.derkaadërs. m een daarvan vond
hij verborgen een aantal verwaarloos^»
oude boeken.'Eén er van, opende hij uit'
nieuwsgicii0ueiu en op een der bladzijden
vond hij een aantectoning omtrent, in liet
huis verstopte kostbaarneden, oio verbor
gen waren in de dagen der revolutie van
1745. In verband daarmede liet liij don!
vloer 'opbreken onder een oude kast en
vond toen iu een holte dui.-.end gouden
guinljes, een hoeveelheid zeldzaam porces
,ein en ziiver en de eerste uitgaven van
oongreve, Vv yoncr.y, Dry sen en een.ga
«uiaure scit rij vors uit den Eiizabetn-i-jj,
twen oigöns gewoonte van ai n tijd zorg
vuldig in zijden oms.ago'u gewikkeld.
De Frans cite haven- en dokwerkers-
federatie heeft beslofen dat op Dinsdag
27 Jan. de haven- en dokarbeiders van
alle Franse he havens aan diji Allantt-
sc«en Oceaan ecu to.iiariteitosiak.ng van
24 uur zuilen a-ikcttiaigen ten gonsie van
nun makkers van Lorient, aio sedert 5
weken in staking zgn. In-dien deze 24-
urige werkstaking niei voldoende blijkt,
zal een meer energiek en meer uitger
breide beweging up touw gezet worden.
Een ai'aeoiing Somali a van Koord
Jubakn is aan hei muiten geslagen. Eij
vermoordden ha:: c.. randen deserteer-
den en viueutten naar Somaliland.
Twaalfduizend studenten van de uni
versiteit te Tokio hebben een betooging
gehouden^ voor algemeen kiesrecht.
Jap. n heeft China doen weten dat
het in opvolging van liet Vredesverdrag
afsfö.iii deed van de D-uitscho rechten op,
Kiautsjau tn bereid was te ord.rharicier
len over do ontruiming van !iet pachti-
gebie-d.
Japan zou dan de bewaking van den
Sjangtoehg-spcorweg opgeven.
Veertig Japanscho- motórbcoten met
300 visschers zi-n in een storm ter licogto
van Saseto vcx'.rcn gegaan.
De BiTIijnsche correspondent, van hot
Hbl. Verneemt dat de rijksminister van
spoorwegen, in o vereons temming met do
rijks- en staatsministers, b,s otcn heeft
dertien spoorweg-werkplaatsen té sluiten
cn de daar werkende arbeiders te ont-
siapn. Het doel van dezen maatregel is
een eind te maken aan den voiktfinen en-
houdbaren toestand, die-in dc spcoi'weg-
werkplaaisen hcorsclit en dc prestatie ia
deze werkplaatsen grooter tc maken dcor
het invoeren van het stuklom.
Er zijn Vrijdag te Seattle (Ver. Sta
ten.) drie aardschokken waargenomen. Té
Boilingham braken vensterruiten en
scheurden muren. Te Vancouver en Vic
toria en andere stadon in Britsch Co
lumbia worden eveneens aardschokken ec-
voêld.
DE NOOD IN WEENEN.
De vijfde lijst van hei Centraal Bureau
van het E.-K. Hüisyestings-Comité loo-
pende van 8 tot en met 21 Januari, ver
meldt een bedrag van ingekomen giften
van 29,560.10. Hiervan droegen bij: het
comité Alkmaar 609.92; Hiliego'm 045;
comité Burg-Texel 1100.R.-K. Jon
gensschool Sint Jozef Formerend 20.80-
Comité Assendell't K. S. A. 750.—.
85
'k Wil niet zeggen, dat 't 'daarom gepc-rme-
teerd is om te vloeken neen, neen, ik weet
wel dat 't 'n*heel groot kwaad is ten minste
dat het de pastoor op ons dorp me dikkels aan
't verstand gebracht as 'k bij'em kwam biech
ten, want as ik van de reis kom, menheer, dan
zit er dikkels 'n heele korst op 't is jammer
van me, maar 'k kan 't niet helpen.
„IJsbrand," zei de pastoor dan teugen me,
v-' .::t hij kent me van kind af an en noemt m
altijd bij me naam, „IJsbrand, 't is toch wat
te zeggen dat je dat vloeken maar niet laten
kan, je vervloekt je ziel en je zaligheid nog."
Nou, as die goeje man zoo begint te spreken
dan word ik week om men hart, en ik heb er
dan waarachtigspijt van."
„Beloof me nou zeker dat je 't nooit weer
doen zal," gaat ie dan voort, en ziet me met
zijn goeje oogeu zoo medelijdend an, dat ie me
soms aan 't huilen maakt as n kind.Dan is 't
wel gebeurd, dat 'k zoo'n erge spijt kreeg, dat
■k me met men vuist voer men hoofd sloeg
sn uitriep
„Pastoor, ik mag verd,,.. d wezen as 'k
•t ooit weer doen zal 1"
IJsbrand," zei de goeje man dan, daar zeg
je alweer 'ri woord dat nou wel geen vloek is,
maar je er licht toe leiden kan om te vloe
ken. Ik zoUidie woorden voortaaii vermijden.
„Ik zal men best doen, pastoor, ik belooft
u," zei ik dan, Ik bin liever in een vliegenden
storm dan in de biechtkamer,maar as'k een
maal dat werkje heb gedaan, en ik heb men
ziel onder de pekel gezet, bin ik altijd in men
schik 't is me dan net of ik heel nieuw vel
over men lichaam licb gekregen, en men hart
klopt zoo vroolijk en ik ben dan erg opgeruimd
omdat het weer tusschen Onzen Lieven
Heer en mij in orde is."
Eduard had dén verteller niet in dc rede
willen vallen, en oefende zijn geduld mei
dienst wat al te wijdloopig verhaal bedaard
aan te hooren. Toch trof hem de godsdienstige
eenvoud van den ouden zoon der zee dérmate
dat hem de tranen in de oogen kwamen. Hoe
veel had hij niet willen geven als hij de naïeve
begrippen van den ouden goeden inan tot
de, zijne kon maken. O, kwam het tusschen
hem en Onzen Lieven Heer ook maar in orde
maar helaas, het was donker in zijn ziel hij
gevoelde" zich zoover van den hemeJ ver
wijderd
„Neem me niet kwalijk, menheer, dat ,k
'n oogenblik uit de koers ben gezeild, we ko
men zóó weer in 't rechte vaarwater," ver
volgde Ijsbrand, met een stevigen knauw op
zijn stukje negrohead en eene herhaling van
't psiest 1" waarbij deze keer de verschansing
op het kwistigst werd bedacht;
„Nou, 't had me natuurlijk in men hart ge
grepen, dat ik de ouwe met de anderen daar
zoo voor men oogen zag verdrinken maar
der is op zoo-n oogenblik geen tijd om te treu
ren als 'k nog een minuut talmde, was ik
met De Zeemeeuw naar de kelder gegaan, en
ik had dus maar genoeg te doen om op men
eigen huid te denkeja. Der waren altijd nog
twee matrozen aan 't pompendie waagden
erlui corpus net zoo wel aan als ik cn al ge
lukte 't niet om lens te pompen, ze brachten
er toch altijd nog wat van 't water weer uit,
'dat er met golven, zoo groot als 'ri kaaiman
instroomde.
„Jongens, berg jelui je lijf eer 't te laat is
je kan de mas't toch niet -meer redden,
laten we maar in de groote boot gaan,"
schreeuwde ik hun toe. Ze lieten daarop 'i
pompen staan en sprongen in de boot, die
ovejrvol geladen was en waar de opperstuur
man aan het roer zat, die veel te doen had om
de vrouwen moed in te spreken, zooals ze
kermden en jankt.cn. Ik had nog 'u zak met
scheepsbeschuit boven in de hut gevonden
die gooide 'k 't eerst overboord in het vaar
tuig en dadelijk waren er eenige handen in de
weer om hem bij dc andere provisie te leggen
die ze alreeds geborgen hadden. Toen greep ik
met men twee vlerken het want eu wipte men
zeere poot het eerst overboord en daarna
men gewonde.
Vervolgens riep 'k „heidaar berg je,"
en toen ze inrie schuit wat uit malkaar waren
gegaan, liet 'k me los en viel als 'n baksteen
tusschen derlui in. De stuurman greep me in
men nek, anders had 'k 'ein zeker op een van
van de banken gebroken,o, ik had 't op dat
oogenblik uit kunnen schreeuwen van de pijn
zooas 'k men voet opnieuw weei bezeerde. De
boot haalde verschrikkelijk over toen 'k met
men zware corpus der in lag te bibberen as
'n pas geboren kind, dat de baker een luier
aandoet, die niet eerst op de vuurmand ge
warmd is. Zij dook der neus er eens even onder
en scheen toen met frisschen moed adem te ha
len, en gedragen op de lichte deining, leek 't
wel of zij plan kreeg de horlepijp te dansen.
Daar zaten we nou allemaal in de schuit, en
nou moesten we maar maken dat we weg
kwamen want ieder oogenblik hadden we
kans datDe Zeemeeuw naar de grondvergade
ring ging, en dan .konden we zeker weten dat
we door de zuiging mee naar beneden getrok
ken wierden.
,Het is Ti treurig gezicht, menheer; as 'n
zeeman een schip aan de golven moet o verge;
ven, en met zoo'n groote tamilie op 't rum
sop in een boot zitmet de kans dat ie er eenig -
dagen en nachten in kan blijven zitten,
en as ie braaf wat honger geleden het, cinde-
toch te moeten verzuipen. Dat oogenblik za'
ik nooit vergeten
De vrouwen en kinderen zattén allemaal te
bidden, en daaraan hebben we t zeker ook
te danken dat we behouden bleven.
„Wij zagen de Zeemeeuw al dieper en die
per zinken en waren nog geen twintig riem
slagen van hem af, of zoo snel as dc bliksem
zonk ie met 'n akelig gefluit in de diepte, en
wij dobberden in het kleine vaartuig as in 'u
notendop op de uitgestrekte zee, waar, hoe
ver onze oogen ook reikten, geen enkel zeil
te ontdekken was.
„Nou moet je niet denken, menheer, dat
de heele geschiedenis zoolang geduurd het
als ik tijd noodig liad om je die te vertellen.
Dat alles gebeurde in tien minuten. Ja, men
heer, 't is wat te zeggen, goed en wel met 'n
flink, mooi schip te zeilen, door zoo'n halve
modderpraam in je lijf gelopen te worden, en
Jan na tien minuten je hart voor je oogen te
zien zinken. Maar, wat hielp 't De Zee
meeuw was gebleven, en 't kwam er nou
maar op aaD om onze p-iger> huid tn redden.
