k,t. NIEUWS- EN ADVERTENTIE BLAD VOOR NOORD-HÖTXANï)
BINNENLAND
HET WITTE HUIS.
BUITENLAND
No 91
Dinsdag 20 April 1920.
13e Jaargang
FEUILLETON
Verschijnt dagelijks
Bureaus HOF 6, ALKMAAR. Telefoons JSÏÏÏS'mZ
De crisis in Duitscliland.
Dr. Van Dieren over socialistisch
wanbeheer.
Een noodzakelijk wetsontwerp.
-Ui-
5
ONS BLAD
Abonnementsprijs!
Per kwartaalf 2,—, franco por post f 2.50;
Met Geïllustreerd Zondagsblad 1 0.45 booger.
AdvertentleprEJsi
Van 15 regels f 1.25elke regel meer i 0,26{
Reclames per regel f 0.75; Rubriek „Vraag en aan
bod" bij vooruitbetaling per plaatsing f 0.00.
J
Aan alle ebcimé's wordt op eanvraag gratis oen poiïs verstrekt, weike hen verzekert tegen ongevallen tot een bedrag van fSOO,—f400,5 200,—, 1100,—160,f35,f 15.
De houding der geallieerden.
Uit Parijs wordt gemeld:
De diplomatieke vertegenwoordigers van
Frankrijk, Engeland en België zijn in het
bezit van de instructies van hun regeeringen
vcor de stap te Berlijn teneinde elke militai-
i re toeweging te voorkomen en nakoming te
eischen van de toepalingen van het vredes
verdrag. De Italiaansche zaakgelastigde
wacht nog zijn orders af. Zoodra de noo-
'dige instructies zijn omvangen, zal de nota
der geallieerden worden overhandigd.
Het schijnt zeker, dat Italië zich aan zal
sluiten bij de actie der andere geallieerden.
De kwestie van de ontwapening van Duiisch
land zal zekerlijk aandachtig worden onder
zocht te San Reno. De overeenstemming
schijnt volledig tusschen de regeeringen be
tredende de noodzakelijkheid om met ener
gie over te gaan tot nakoming der vredes-
bepalingen. Maar de kwestie van die wijze
wiaarop dat moet geschieden, behoort zoo
danig te worden geregeld, dat de ontbinding
van de verschillende troepen kan plaats vin
den zonder moeilijkheden of wanordelijkhe
den te veroorzaken. De kwestie van het ma
terieel is eenvoudiger. De uitlevering of ver
nietiging van de voorhanden wapenen en
munitie moet worden verkregen, hetgeen voor
de geallieerden een groote waarborg zal be
teeken en.
I Uit Frankfort werd gisteren aan het Hbld.
•gemeld:
De bezetting van Frankfort.
Zoodra de geallieerden zich de zekerheid
verschaft hebben, dat de rijksweertroepen,
Üie boven het geoorloofde aantal in het Ruhr-
gebied aanwezig waren, zijn vertrokken, zul
len ook de bezettingstroepen uit het gebied
Van het nieuwe bruggehoofd Mainz volko
men worden teruggetrokken, Dis yoorieekens
daarvoor worden steeds duidelijker merkbaar
!Nog meer infanterie- en ariillerietroepen
hebben het bezette gebied ten oosten van
Frankfort en Frankfort zelf, verlaten. Heden
zullen alle geallieeidie troepen wegtrekken.
Offenbach en Mü'hüiheim zijn reeds geheel
zonder vreemde bezetting. De Fransche en
Belgische vlaggen op het Hotel Imperial te
Frankfort, -de hoofdzetel van de officieren
der bezettingstroepen, zijn al ingehaald. Ver
schillende scholen, o.a. het Goefbe-gymna-
sium, zijn ontruimd. Hooggeplaatste Belgi
sche officieren, .die tot het Fian-kforier deta
chement behooren, hielden Zondag ver
moedelijk met het oog op .de spoedige ont
ruiming der stad een bespreking met den
commandant van de 11 de Fransche infante-
óe-divisie. waarna ze weer vertrokken. Blijk
baar bestaat het voornemen, dat bij het ont
vangen van het bevel tot ontruiming deze
reeds zoo goed als voltrokken te doen zijn.
Eenigszins in tegenspraak hiermede ver
neemt de „B. Z. a. M." uit Frankfort, dat
daar de toestand sedert gisteren onveran
derd is. De Entente-troepen vertoeven nog
in de stad. Hun hoofdwacht is nu gevestigd
in de Opera, waai ook nog drie machinege
weren zijn opgesteld. De Belgische officieren
hebben in een villa in da nabijheid van het
Lessing-gymnasium. waar hun troepen lig
gen, een officierscassino ingericht. Aan een
aftocht van de tioepen is in de eerste dagen
nog niet tedesken. Het heeft er echter allen
schijn van, dat de controle-commissie, die
zich thans in het Rufargebied bevindt, defi
nitief bevel zaP. geven tot het terugtrekken
van de Fransche en Belgische troepen, zoo
dra zij met zekerheid verneemt dat de rijks
weertroepen het Ruhrgebied hebben verlaten.
De conferentie van san remo.
Aan het .,Hbld." wordt uit Parijs gemeld:
De internationale gebeurtenissen van de
laatste weken zijn oorzaak, dat de resulta
ten van de conferentie te San Remo hier niet
zonder ongerustheid worden tegemoet gezien.
Men vreest hier bovenal de neiging, die in
Engelsche en Italiaansche kringen bestaat,
om niet onwrikbaar vast te houden aan de
toepalingen van het vredesverdrag. Toch kan
alleen daardoor, zoo oordeelt men hier,
Frankrijk schadeloos gesteld worden voor
wat het geleden heeft. Dit blijkt o.a. uit een
uitvoerig artikel van Poincaré in de .Ma-
tin". In dit artikel, waarvan de toon minder
rustig en olympisch is dan men van den af
getreden president der republiek zou ver
wacht hebben, komt steeds dezelfde vrees weer
uit voor een nieuw offensief optreden van
Duiischland. Daartegen heeft Frankrijk thans
nog geen enkele waarborg, betoogt Poincaré,
want de speciale overeenkomst met Amerika
is niet geteekend en die mat Engeland was
van de Amerikaansohe afhankelijk, Hoe be
denkelijk een toestand er, waarbij de bond-
genooien zich feitelijk tot niets verplichten,
toont Poincaré aan. Uit den toestand bij het
begin van den oorlog in Juli 1914 was En
geland niet verplicht te mobiliseeren. Cam-
bon telegrafeert 31 Juli uit Berlijn dat
slechts de eventualiteit van een Engelsche
interventie den keizer treft. Wie weet, ver
volgt Poincaré, of een duidelijk woord, op
tijd uitgesproken, niet de hand zou hebben
tegengehouden, die den storm ging ontkete
nen. Maar ons aanhouden om verklaring ie
krijgen, daartoe niets in de bestaande over
eenkomsten ons autoriseerde, scheen bijna iets
indiscreets en wij leken zoodoende een beetje
op bedelaars, schoon wij de overtuiging had
den de voorposten te verdedigen van de vrij
heid.
Het is wel curieus hier Poincaré een lezing
te zien geven van een mogelijk voorkomen
van den oorlog, indien Engeland zich on
middellijk carément aan de zijde van Frank
rijk geschaard had, die lot dusver slechts van
Duicsche zijde placht ie komen en te dienen
om de dubbelzinnigheid en het egoisme aan
te toon en van de Britsche politici. Poincaré
besluit dat slechts wat kan worden bereikt
voor Frankrijk, voor welk land de uitvoering
naar de letter van het verdrag van Versailles
een levensvoorwaarde is, indien onmiddellijk
aan alle pogingen tot herziening van het
verdrag den kop wordt ingedrukt.
Berichten uit San Remo zeggen, dat Nitti
en Liovd George elkander het eerst onimoet
hebben, echter niet op zee, zooals eerst het
plan was, De eerste ontmoeting van Lloyd
George en Millerand was zeer koel eerst, la
ter trokken ze bij.
Het officieel© vastgestelde programma
luidt. Eerst verdrag met Turkije, dan
Duiischland; vervolgens fin.ancd&ele en
economische kwesties en eindelijk Rus
land. Maar duidelijk is, dat men al in
particuliere gesprekken over de Duitsehe
zaken aal praten, terwijl men officieel
nog pas aan Turkije toe is. In Fransche
kranten wordt openlijk gezegd, diat
Frankrijk slechts de uitvoering van het
verdrag van Versailles wil; terwijl het
doel van Engeland is arbiter te blijven
op het vasteland en de hegemonie te krij
gen in het Oosten.
De stemming in Italië is zeer anti-
Fnansch en de geruchten over een moge
lijke hervatting van die Triple Alliantie
worden hier, vooral sinds het bezoek van
Renner aan Rome, niet geheel onmogelijk
geacht. Men vreest daarom, dat die een
heid dier Allies blijvend in gevaar zou ge
bracht worden en bepleit de noodzakelijk
heid van nauwe samenwerking ook in de
toekomst en stolt België aan anderen ten
voorbeeld.
Ten aanzien van de houding tegen
Duitschland aan te nemen, verzekert de
„Petit Parisien", diat indien die Reiohs-
wefir het Ruhrgebiod niet spoedig ver
laat, de Allies hot plan zouden hebben tot
een gezamenlijke bezetting van het Rnhr-
bek.ken. Voor opschorting van de zending
van voedingsmiddelen en grondstoffen,
hetgeen Lloyd George zou willen, indien
Duitschland voortgaat zijn verplichtin
gen niet na te komen, zou Frankrijk wei
nig voelen nit humanitaire overwegingen
en om,dat aldus het economisch herstel
van Duitschland nocdeloos tegengehou
den worden.
ten socialiSt.0 o*/er feontessori-
opveehi y.
Meerdere weken geleuien, meenden wij
ernstig voorbehoud te moeten maken bij
de toepassing der Möntassori-opvoeding,
een opvoedings-systeem, diat toen op vei er
lippen lag en het ontwerp van veel ge
schrijf in de pers uitmaakte, naar aan
leiding van het bezoek van Dir. Maria
Montessori aan ons land.
De uitbundige, bedenkelijke lof, die in
onze vrijzinnige pens aan do methode-Mon
tessori inzake opvoeding en onderwijs
werd toegezwaaid, was voor ons oen re
den, om er een artikel aan te wijden.
Een niet onbelangrijk stuk over de Moa-
tess'orie-opvoeidiEg kwam ons dezer da
gen onder de oogen in het jongste num
mer van de „Socialistische Goas
Het is van M. Lansen, een socialistische
schrijfster, die enkele jaren bij het Lager
Onderwijs werkzaam was en thans naar "t
voorbereidend onderwijs is overgegaan.
Na studie der methode M-ontes&ori en
na Mevr. Montessori gehoord te hebben
kan zij, die vroeger zeer sympathiek te
genover het stelsel stond, er niet anders
uan een greet, een zber groet gevaar in
zien voor het kind vkn 8 tot 6 jaar.
Met tal van citaten toont de schrijfster
aan, dat de Montéssori-kinderen geen
kinderen meer zijn, maar oude mannetjes
en vrouwtjes, filosoof jee van 3—6 jaar,
die uiet lachen, die stil zijn, iu 't korf
buitengewoon kleinte men&objes,
Mej. Lansen neemt een loopje met Mon
tessori, ais deze vertelt, dat die oude
wijfjes en mannetjes" woorden verkiezen
boven knikkers en ballen ea poppen;
woorden, die zo ook opschrijven zonder 'i
ooit geleerd to hebben, 't Is, ook in der-
daad om er een loopje mee te nomen als
we hoeren, dat liefde-voor dier- grammatica
het kind vervult tusschen 5% en 6 jaar.
En dan die liefde vcor do stilte! Van
gezonde kinderen! Juffrouw Lansen wordt
sympathiek als zij schrijft van drukke
bengel®, die vaak met aasgst in het hart
door de moeders gebracht worden, „toch
heeft er nog nooit een in eten, hoek ge
staan, nog nooit een in hot >vkolenhok" ge
zeten, nog nooit- één, een „pak voor de
broek" gehad. En nog nooit is er een van
de school verwijderd,, omdat hij te druk
was. (En in een noot slaat, dat dit wel
gebeurde op do Mointessori-school te Am
sterdam).
Aan het eind van haar artikel, zegt d©
schrijfster beteekenisvol: ,,Zeifs het bloot
stellen van zeer jonge kinderen a>a.n een
zuivere Mentesseri-p r o e f, acht ik on
verantwoordelijk."
Voor velen onzer lezers zal die Amstar-'
dams't'be geai&eslmea.* Br: E. van Dieren
geen onbekende zijn. Hij: toch is een man,
die als buitengewoon vaardig en ter dege
beslagen basta- ij-der van het Socialisme,
naam heeft gemaakt-. Van de geduchte
Mappen, die hij- nog geen, jaar geleden in
zijn werk „De krankzinnige wereld" op de
volgelingen- van M<arx liet regenen, kon
den deze heeren niet terug geven. Zij
maakten, er zïch maar met een Jantje van
Leiden af.
Nu weer heeft Dr. van Dieren, een niet
alleen waarschuwende, maar ook beschul
digende stem iu een onlangs gehouden
vergadering te Amsterdam van deu Ne-
derlandisehen Bond van Belastingbetalers
laten hooren. Hij verklaarde, diat er in de
Hoofdstad met geld gesmeten wordt: on
der de grootste goldvei-knoeiers kende hij
cr, d!ie hoe langer hoe meer in beteiren
do-en geraken. Door het socialistisch wan
beheer werden in Amsterdam in een paar
jaar tijdis tonnen goud® aan allerlei eet-
en ve-rbruiksartikeien door gebrek aan
zorg verdaan. Wethouder Wibaut is, zoo
veklaarde Dr. van Dieren, een geldver-
kno-eier in het groot. Mot zijn zwager en
socialistieehein partijgenoot Keppler, di
recteur van 't Bouw- en Woningtoezicht,
i,s hij een millioen-euvermons-er.
We me-eten onder den „smeerboel" van
daan; we moeten ons aan de macht der
gel-dverknoieieie ontworstelen, riep Dr. v.
Di-er-en uit.
Nu willen wij van al d-e beschuldigingen
van den wakkeren Amsterdamschen ge
neesheer, niet de verantwoordelijkheid op
ons nemen.
Maar wel wensehen wij in aa-nel-uiting
met dia beirwhte „vuile wnech-historie",
waarop wij zeer onlangs een helder licht
lieten schijnen, er op te wijzen, dat inder
daad in de Hoofdstad met het zuur ver
diende geld van duizenden belastingbeta
lers, door bet semi-socialistisch heiboer
raar wordt om gesprongen.
Al drukt D'r. van Dieren zich wel wat
ruw en minder gekuisokt uit, als bij in ar
ren moed© uitroept: we moeten onder dten
„smeerboel" vandaan, wij helpen het hem
toelr wensehen, dat er spoedig ©en
Hercules opsla, die reinigend© wa
teren door den Am-sterdiairtoalien
Augiasstal leidt, een klassieke vergelij
king, waarmede wij het vrij-wel n-aar so-
cia-iistisch-ecomomisohc beginselen gerin
geloorde Amsterdam, niet te veel oneer
hopen aan te doen.
Het z-at wel geen uitvoerig betoog be
hoeven, dat het wetsontwerp tot „nadere
voorzieningen tot bestrijding van revo-lu-
iionanaire woeling-en" door ons met inge-
nomienibeid wordt begroet.
In het wetsontwerp komt o.a. het vol
gende nieuwe artikel voor:
„Met gevangenisstraf van ten hoog
ste vijf jaren worden gestraft:
le. hij, die met een in het buitenland
gevestigde persoon of lichaam in ver
ft l-anidlboudiing treedt, met het oog-merk
om een zoodanig persoon of lichaam
tot het verschaffen van steun aan het
vcturber&idien, bevorderen of teweeg
brengen van omwenteLing binnen bet
rijk in Europa voor te bereiden, te be
vorderen of teweeg te brengen;
2e. hij die eenig voowerp invoert
waarvan bij weet, dat bot bestemd is of
ernstige r-eden beeft cm to vermoeden,
dat het bestemd kan zijn tot het ver
schaffen van stoffelijken steun aan het
voorbereid-en, bevorderen of teweeg
brengen van omwenteling binnen het
rijk in Euro-pa:
3e. hij die eenig voorwerp ondor zich
heeft of tot onderwerp aener overeen
komst maakt, indien hij weet, dat het
bestemd is of ernstige reden heeft o-m
te vermoeden, dat het bestemd kan zijn
tot het verschaffen van stoffelijken
steun aan het voorbereiden, bevorderen
of teweegbrengen van omwenteling
binnen bet rijk in Europa en dat bet of
eenig voorwerp, waarvoor het in de
plaats is getreden, hetzij met d-ie be
stemming is ingevoerd, hetzij door of
- vanwege en in het buitenland geves
tigd persoon of lichaam d-aart-oo is be
stemd.
De voorwerpen, waarmede of met be
trekking tot welke de onder 2e. en 3a.
omschreven misdrijven zijn begaan,
kunnen worden verbeurd verklaard:."
Onder omwenteling is hier te verstaan
het cp onwettige wijze vernietigen of ver
anderen vau de grondwettige organisa
ties van staat ol' maatschappij.
Vonder slaat het onder 2e. vermelde cp
deu invoer van voorwerpen als groote
geldswaarden, diamanten, enz. door pro-
xragiaindisten en revolutie en waarvan om
der emstaniiighedeu de importeur al
thans ernstige reden heeft om te vermoe
den, dat zij bestemd kunnen zijn tot het
verschaffen van stoffelijken steun aaai
revolutiannaare propaganda; of zij dit in
werkelijkheid zij A is, naar de gekozen re
dactie, onverschillig.
Het epreekt van zelf, dat van socialis
tische zijde een luid geschreeuw tegen 'i
wetsontwerp is opgegaan.
„Het Volk" kondigt al vast een kracih->
tige bestrijding aan, om twee redenen:
i
In Je eerste plaais omdat wij ons als
lanidgenooten toch ook mede een beetje
heel erg te schamen zouden krijgen als
dit miserabele p-eu-terwerk, de revolutie
met de strafwet te bestrijden, in onze
wetgeving werd opgenomen. Ten slotte
zijn wij toch ook Nederlanders en heb
ben er geen trek in zooals de CM-neezen
va-m Europa kokend te komen istaain<
die bet met een een pa-pieren miuiur te
gen historische noodzakelijkheden wil
len gaan opnemen.
En in de tweede plaats bevat dlilt
wetsontwerp dat ziedt, zooals alle ge-
leigunheidiswetgeving van die soort, in
laatste instantie tegen ideeën richt, al
ontkent d© toeliektiimg dat brutaal
bepalingen, van de bedenkelijkste
vaagiJheid en rekbaarheid, echte caon-t-
ehou bepalingen, waard-o-or volkomen
normale handelingen ook strafbaar ge
steld kunnen worden en de jam.m-erlijlk-
ste r echte onzekerheid zo u ontstaan."
Iedere vogel zingt zooiale hij gebekt is.
D-e „Tribune" echter kan niet zingen,
daarom krijsokt het blad:
„Wij-, communisten zullen evenwel
ons niet laten belemmeren in onzen
strijd. Wij zullen de maatregelen ne
men die eventueel zullen wordien ge-
eischt. Als we niet legaal zullen kun
nen werken, dan zullen wij het beroem
de voorbeeld der onidergr-omlsehe wer
kers van Rusland volgen.
En ons werk zal doorgaan, al fabri
ceert men nog honderdmaal scherpere
wetten, al stuurt de Christelijke regee
ring van Ruys ook een leger van be
ta ai de spionnen o-p ons af.
Voorloopig evenwel ie het woord nog
aan de arbeidersklasse van dit land,
om do-or die staking het complot d-er
reactie te verhinderen.
Wij roe-pen de kameraden in den lan
de op tot verhoogde activiteit!
Te wapen tegen de reactie!"
Men late zich door dit socialistisch ge
schreeuw en communistisch gekrijs-ch
toch vooral geen vrees aanjagen en van
die wijs brengen.
Het wetsontwerp w-o-rdt door de over-
gro-ote meerderheid van ons volk, dat or
delievend is, met instemming ontvangen;
het is o.m. gericht tegen over onze gren
zen spattende bolsjewistische vuiligheid.
De persoonlijke vrijheid wordt er niet
d-oo aangetast.
Alleen aan onwettige en gewelddadige
middelen om de revolutie iu ons land
over te planten, wordt door de re.geering
paal en perk gesteld.
162.)
„Onmogelijk!" sprak hij; „dat is ze-
ker eene vergissing, een verkeerde op
vatting van uhet is mijn oudste, trouw
ste vriend- lieve hemel, wij hebben met
elkander schoolgegaan.
„Dat kan wel mogelijk zijn", vervolg-
1 j ','niaar. 's het u bekend, hoe hij
zich al dien tijd, dat hii in den vreemde
rondzwierf, heeft gedragen? Hoe zijn
hart door de slechte voorbeelden, wel
ke hii waarschijnlijk dagelijks voor
oogen had, bedor.... veranderd kan
ziin
„ik wilde bedorven zeggen, maar hield
dat woord terug; want ofschoon mijn
plicht mij .gebood hem te beschuldigen,
het viel mij .zoo hard, daar ik hem
toch nog lijden mocht.
„Hij j.s altijd de oude en dezelfde
ge-bleven" voegde mijn echtgenoot mii
hoofdschuddend toe in ajitwpord pp
8c hein sqedane .vry ;e.to
„Ik zou het betwijfelen, althans wan
neer hii yroeger goed is geweest",
bracht ik met moeite uit.
„Nu, ik wil daar niets meer van hoo
ren" „sprak Ludwich korzelig: „in ieder
geval zijt ge toch knap genoeg om op
u zelve te passen. Een jongeling ver
oorlooft zich nu en dan tegen eene vrou
welijke bekende, al is zij ,gehuwd; eene
of andere snedige uitdrukking, die wel
niet altijd in het scherp luisterend oor
van den strengen zedeleeraar genade
zal vinden, maar waarover de vrouw
van stand en beschaving zich niet ter
stond beleedigd moet toonen. Qii zult
weldoen zulke gezegden in het vervolg
met een schertsend woord te beant-
'woorden en u te houden, alsof gii niets
begrepen hadt."
„Gii handelt onverstandig, Ludwich".
zeide ik, terwijl ik een innig leedwezen
gevoelde, zooveel kwaad van Oscar te
hebben gesproken, al bleek dit ook mijn
mijn plicht. O, welk een vreeselijke twee
strijd!
„Het spijt mij, dat Freundlieh reeds
zoo spoedig Js vertrokken", sprak mi;n
echtvriend„gii hebt hem toch niet on
vriendelijk behandeld?"
"Ik heb ton te verstaan gegcveib
dat ziin onbeschaamd gedrag mij niet te
best aanstond",, zeide ik.
„En toen is hii .heengegaan", vulde
Ludwich aan.... „en hii heeft niets an
ders gezegd dan een paar woorden,
welke u niet bevielen?" Weder sprak
de zieke man met een drogen kuch
en thans met gexronsd voorhoofd, na
een poos zwijgens.
„Mij' dunkt dat is genoeg", antwoordde
ik, en ik vleide mij',, to-an mijn echtvriend
bij' deze woorden een treurigen blik op
mij wierp, dat zijn oogen waren o-pengei-
gaan althans zijn ijverzucht een weinig
werd op-gewekt, en meende» dat hij voortaan
de handelingen van zjj'n vriend tegenover
mijl zou gadeslaan en ik daardoor een
steun ea bescherming: zou vinden. Helaas
hoe had ik mij1 vergist
„Louise, ik gevoel mij vandaag bij
zonder wet Willen we Oscar nog eens op
zoeken? Anders spreek ik hem den liee-
len dag niet meer, kom, dan kunnen wij
bij' hem ia het tuinhuis zitten, gij weet,
het is daar zoo pleisierig, en jk ben er
op gesteld m zijn gezelschap- uw ver
jaardag te vieren," sprak de zwakke,
verblinde masa.
^Ludwich Ludwich", riep ik met een
verweenden biik, „ea dat na 'hetgeen
zoo even tusschen hem en mij 'is voor ge-
vaRen", Ik gevoel spijt het' te moeten
bekennen, maar op dat oogeiiblffc zerwek'te
zijne onnoozeïheid zijne schaapachtigheid
een misnoegen in mij, dat mijne liefde
voor hem, grootend-eels op medelijden ge
grond, dreigde te verkoelen.
„Juist daarom" was zijn antwoord op
mijn uitroep: „ik wil uiet hebben, dat ge
eenigszins vijandelijk tegenover elkander
staat".
„Ik bidl u laat ons tehuis blijven".
„Gij werkt altijd tegen wat ik'gaamo wil"
„Ludwich, gij wilt uw vrouwtje toch
ook wel eens haar zin geven?"
„Ja, op een anderen tijd", zeide hij,
„doch thans moet ge u naar mijn wen
sehen schikken".
„Wat kon ik er aan do-en. Zoo ik hem
langer tegenstreefde, vreesde ik een ver-
slim mering van zijne kwaal, en hij was
dien dag zoo wel. Ik kleedde mij dus
spoedig, was hem behulpzaam in het aan
trekken van zijn jas drukte een medelij
denden kus op zijne lippen en wij gingen
„Daar doet ge nu eens wel aan", riep
Oscar Freundlieh vergenoegd, eerst zijn
vriend en daarna mij zgjne hand to es te
kepclg, welke ik even aanraakte; „ik be
treurde 't el. dat Louise's verjaardag
zoo stil zo-u afloopen. Ik heb daar juist
een heerlijke flesch Hochheïn.e.- open
getrokken, die ons zeker goed smaken
aal. Kom, achter in het tuinhuis, daar is
't op dit oogenblik zoo lekker wij heb
beu 't vandaag onnatuurlijk warm ge
had en nu waait er een frisch ko-eltje
dat ons goeddoet, in het vertrek daarbij,
aanstonds komt de maan op; nu zul'en wij
een beerlijken a.vond hebben.
„Ja, ik heb gedacht om je nog eens
te komen bezoeken; je zijt daar aanstonds
zoo gauw weggeioopen; op zco'n manier
zou ik je den heeien dag niet meer te zien
gekregen hebben".
„Gij maaktet uw middagslaapje wat
lang", voegde Oscar hem c-p schertsen
den toon te gemoet, „en liet was mij
onmogelijk langer op u te wachten, de
had nog iets te verrichten."
„Ja, dat heeft mijn vrouw mij gezegd",
antwoordde Ludwich; „och, dat kan ai
eens ?oo geheuren."
„Gebruikt ge suiker, Louise?" vroeg hij
(hij had smds ,ang de vrijhëid verkregen
om mij bij; mijn naam toe te sprekeng
(Wordt vervolgd.)
