t -K. NIEUWS. EN ADVERTENTIEBLAD VOOR NOORD-HÓL!.ANfiB SCHULD EN BOETE Zaterdag 26 Juni 1920 13e Jaargang Ter sociale verzoening* BUITENLAND FEUILLETON. Brieven uit Braziiië. Afoonnementaprije: Par kwartaalf 2,—, franco per post f 2.50} Met Geïllustreerd Zondagsblad f 0.45 hooger. Verschijnt d a g 8 B ij k Bureau: MOF 6S ALKIWAAH. ADMINISTRATIE 433. S ©iCÏÖÜifl REDAGTIE 633. AdvertontieprIJsi Van 15 regels f 1.25 elke regel meer f 0.25 Reclames per regel 1 0.75; Rubriek „Vraag en aass bod" by vooruitbetaling per plaatsing f 0.60. itH Aar» elÊcj ebonné'e word* op eenvrpsg gratis een pesis verEfrekt, welke kan verzekert tegen ongevalten tot een bedrag van 8SOO,—t 400,—f200,-, fJOO,—f 60,—f3S,— f !8.— De .bedrijfsrechtspraak. Een collectieve regeling van den kindertoeslag. Een ministeriëele belofte. IV (Slot.) Van bijzonder belang was voorzeker bet Ont- .werp-Bedrijfsrsohtspraak, dat de heer Mr. J. Hubar behandelde in één adem met zijn model- 'colleotief-arbeidsoontraot vaar het middenstands- bedrijf, na inmiddels nog eenige behartigens waardige woorden gewijd te hebben aan het ver plichte lidmaatschap, het krachtige middel om de wederzijdsche organisatie's te versterken, om de verplichtingen tot beide partijen heel effeo tief-bindend te maken over de gansche linie. 't Ligt geheel in de lijn van de bedrijfsraden- gedachte, dat de gezamenlijke groepen van belang- nebbenden in een bepaald bedrijf, die de regelen vaststelden, welke voor dat bepaalde bedrijf gel dend zouden zijn, zich ook vóórbehouden wilden de wijze, waarop die regelen gehandhaafd moesten rWorden, dat die gezamenlijke groepen m. a. w. de bedrijfsrechtspraak aan zich wilden houden. Men wil den burgtlijken rechter niet noodig heb- jben, die rechter zou tóch niet kunnen helpen, als 't er op aan kwameen schadevergoeding zal in de praktijk niet of bezwaarlijk te bepalen zijn naar recht en billijkheid, en indien die wèl te bepalen ware, 'n knap man is 't dan nóg, die de .schadeloosstelling op het individu of op de organi satie zou weten te verhalen. De organisatie moet zélf rechtsprekend kunnen optreden, haar uitspraak kracht bijzetten met toe-te-passen straffen als het opleggen van boete, .het gedurende een bepaalden tijd schorsen als lid van de organisatie, het gedurende een bepaalden- tijd stil leggen van het werk bij een bepaalden pa troon, het rageeren 't Is duidelijk, dat de beide laatste op te loopen straffen, respect voor werkgever en werknemer het sterkst preventief zullen werken immers, indien beide partijen verplicht georganiseerd zijn wat Verondersteld wordt, dan beteekent een en :ander voor den patroon, dat Rij niet, of slechts ten deele, kan laten werken '.dan beteekent dit voor den werknemer, idat bij zonder werk komt. Men is er van overtuigd, dat men zelf in eigen 'kring van belangengroepen het best een bestis- 'sing zal kunnen geven over wat in de eigen belan- gengemeenschap als recht zal geldenmen weet, wat men bedoeld heeft, toen men het contract 'aanging, en wanneer in voorkomende geschillen i beide partijen na onderling overleg beslissen, zal aan den geest van het contract zooveel mogelijk 'recht wedervaren, zullen beide partijen zooveel /mogelijk bevrediging vinden in de beslissing. Wanneer er recht gesproken moet worden, dan is (of schijnt) er steeds iets niet-in-den-haak, dan is over 't algemeen reeds het begin van een versto ring der in bedrijfsradenverband aangegane vriend- 'schappelijke, solidaire verhouding aanwezig, tenzij 'de kwestie loopt over een futiliteit, een zuivere formeele kleinigheid van het grootste belang is het derhalve, dat de bedrijfsrechtspraak goed en psychologisch juist geregeld wordt, dat ook in [gevallen, welke een rechtspraak vorderen, de goede de heilzame bedrijfsradengeest behouden blijft. Die goede geest moet héél ons sociale leven komen te beheerschen, doch niet het minst ook de /bedrijfsrechtspraak, die belangrijke factor in de /richtige voortduring der onderlinge solidariteit. Waartoe ons de inleiding van W. J. Hubar 'Voorzeker een flinke stap nader bracht 1 De Kindertoeslag, de lievelingsstudie van vele 'Katholieke en ook niet-Katholieke economen, ziedaar de kwestie, waarvoor het grootste deel van den laatsten congres-middag de aandacht gevraagd werd. Nog wel in tegenwoordigheid van iemand als Z. Excellentie Minister Aalberse, die het zich tot een groote eer rekenen mag, indertijd in zijn „Weekblad" het éérst voor den Kindertoeslag in de bres gesprongen te zijn, inderliji toen men van die „nieuwigheid" nog muur beel weinig weten wilue en .toen de idee krachtige bestrijding vond ook in het ka tholieken-kamp. Thans is de Hindertoesag onder ons, Katho lieken, eigenlijk geen „kwestie" meer men is het ■er vrijwel algemeen over eens, dat kindertoaslag in de huidige sociale omstandigheden het eenige middel is, om naast de strikte rechtvaardigheid in ons economisch samenleven ook de naastenliefde in praktijk te brengen, cn vandaar, dat men ten congresse slechts te spreken had over den meest gewenschten vorm, waarin kindertoeslag kon, en moest worden toegekend. Ook was men 't er tengevolge van een grond slag in het bekende manifest der R. K. Vakbewe ging, waarvan'de inleider ten deze Mr. B. J. M. van Spaenaonck uitging algemeen reeds bij voorbaat over ééns, dat de regeling van den kindertoeslag collectief moest worden getroffen, zóó, n.l. dat gezamenlijke werkgevers aan de werk nemers met groote gezinnen een toeslag op het minimumloon verzekeren. Tot regeling van een dergelijken kindertoeslag had de heer van Spaendoncx een reglement van een „fonds tot steun van groote gezinnen" uitge werkt, een uitwerking, welke getuigde van veel studie en van veel organisatie-talent in theo rie. Dit laatste bedoelt allerminst een depreciatie wij kunnen over de praktijk van Ivir. van Spaen- donck's kindertoeslag-ontwerp niet oordeelen, om de eenvoudige reden, dat de praktijk ervan nog niet te beieven is geweest. Een man uit de praxtijk echter, de heer Krijgs man uit 's-Hertogenboscn, die in isoord-Brabant een ander systeem van kindertoeslag in werking heeft gezien en daarvoor niets dan lof heeft, meende, dat de kindertoeslag op veel minder „bureaukratische" wijze kon worden geregeld. Met het gevolg, dat nu bleek, dat bij een zoo groot meeningsverschil omtrent de techniek van een kindertoesiagregeling thans geen besluit kon worden genomen over het onderwerp, zóó, als het op de agenda stond bij aclamatie een mo tie werd aangenomen,waarbij de besturen der vier organisatie's, die den Centralen Kaad van Bedrij ven vormen, uitgenoodigd werden, een passende regeling te vervaardigen. De zaak zal met den noodigen spoed behandeld worden, binnen drie maanden reeds zal het' bestuur met een (hopelijk allen bevredigende) regeling komen, zoodat vrij binnenkort het Katho liek georganiseerde Nederland zijn methode in het toekennen van kindertoeslag zal hebben er kend. Wij mogen hier niet ongememoreerd laten, dat Minister Aalberse, die het grootste deel der kindertoeslag-besprekingen bijwoonde, verklaarde als Minister van Arbeid gaarne een handje te willen helpen, indien mocht blijken, dat de iondsen, welke thans en sinds voor korten tijd door werk gevers en werknemers zelfstandig worden gevormd niet voldoende zijn. Zou dit te beschouwen zijn als de eerste belolte van een met hulp van den staat algemeen te regelen kindertoeslag in de toekomst Na eenige besprekingen en plichtplegingen werd hierna het tweede congres van den R. K. Uentralen Raad van Bedrijven gesloten. Op dat moment hebben wij het beseft en ge voeld dat wederom groote, heilzame arbeid verricht was tot naderbrenging van den socialen vrede. Wij zijn den tweeden mijlpaal gepasseerd op gróóten afstand van den eersten 1 Met zevenmijls: laarzen gaan wij voorwaarts. Een definitieve sociale verzoening tegemoet. Om eenmaal te Komen zóóver, dat in volmaakte organisatie van alle mogelijke groepen het ideaai van de bedrijfsradengedachte kan worden uitge leefd, laten wij hopen ook onder met-katno- lieken. Om eenmaal te komen zóóver, dat de letters, waarmede de vredescontraoten werden geschreven, welhaast verbleekt, onleesbaar zullen zijn gewor den, doch dat de contracten zullen worden nage leefd in echt solidairen, christelijken geest, als van zelf, omdat men niet anders weet, omdat God het zoo wil en omdat men er zich van beide zijden zoo wèl bij bevindr 1 VADERLANDSLIEFDE. .Wanneer het zich de laatste maan den baanbrekende Braziliaansche „na- cionalismo" of „patriotismo" niets an ders is dan eene opiaaiende liefde voor en trouw aan het gemeenschappelijke vaderland, eene c|uideiiik-uitgespröken voorkeur aan wat „der nalie'' is boven vreemden, onnoodigen invoer, dan kun nen en moeten wij die nationale bewe ging van ganscher harte toejuichen. Schuilt er echter achter dat gedoe ongemotiveerde vreemdelingen- ja, misschien priesters- en reiig.eusenhaat, dan zij het 'bij dezen vervloekt. Vreemd genoeg .bespeuren wij hier tweeërlei „naciona i.jino", een Katholiek het andere verdacht. Van het eerste is President een uitstekend katholiek, graaf Affonso Ceiso, dien de andere fractie, van „jezuie.isme" beschuldigt. Dat geeft te denken! De vcgaderiugen, waarin als sprekers optreden genoemde graaf Ceiso en Dr. Alcebriades Deiamare. re dacteur van het patriottisch tijdschrift „Gil Bias", worden vereerd met de hoo- ge tegenwoordigheid van den „naaona- len" President der repuul.ek, Dr. Epi- tacio Pessoa en andere cwie.e autoritei ten. hei wroeten der anderen schijnt ineer achter de coulissen te blijven. Twaalf punten heeft het, we zullen maar zeggen, katholieke pa.rio.isme op z'n programma staan. lo. verplaatsing van de hoofdstad der republiek, thans Rio de Janeiro, naar den staa: Gorjaz (waarschi.n.ijk, om de hoofdstad meer in hét hart der repu bliek te krijgen, misschien ook, om haar door belemmering van te gemakke.ijken toevoer van vreemde,ingen u;t Europa niet te laten „vercosmopolietiseeren" 2o. vernationaliseerliig: van den handel 3o. vernationaliseerliig van de pers. 4o. vernalionaliseering van de kust vaart. 5o. Verplicht onderwijs, werken en stemmen. 6o. Emancipatie van de vrouw, die voorname factor van zedelijke groot heid. 7o. Toenadering yan Braziiië tot de overige Zuid-Amer.caansche republie ken door eene politiek van eendracht, eerbied en wederkeerlgheid van belan gen. 8o. Emancipatie van de Braziliaan sche taal. 9o. bestrijding van het analphabe- tisme. lOo. Bestrijding van de ziekten, wel ke het binnenland teisteren, en zoo doende minder goed bewoonbaar ma ken. llo. Burgerlijke vereering „van groote vaderlanders. 12o. Bevordering van het onderwijs in de ware vaüeriandsche gesch.edenis. Met de afwerking van dit programma kan het goede pairiotisme al aanstonds beginnen bi' de Du.tsche kolonisien in den staat Santa Catuar.na, waar op ver schillende scholen niet eens de lands taal. het Portugeesch, onderwezen wordt. Toevallig las ik vandaag in de courant, dat de regeering vreeds zes dier scholen om die reden, gesloten liad. De vreemdeling, die naar Braziiië komt, om daar z'n brood te verdienen, zooals deze kolonisten, heeft zich aan te passen aan de goede gebruiken, wel kt hier heerschen en vooral de lands taal aan te leeren, welke een der ste vigste banden is, om de natie „bij .el kaar" te houden. Ook kan Graaf Ceiso reeds z'n uiterste best doen, om de regeering te bewegen, het „vreemde" bankwezen niet te bevoordeeien ten na- cleele van de „nationale,, bankiers. Zoo als van zelf spreekt, moet ook hier wederom het goede voorbeeld „van bo ven" komen, al moet er dan misse n ook een finantieel offertje gebracht ..r- den. Nu is het een publiek geheim, dat verschillende Braziliaansche staats.ieden o.a. de grootmeesters der Braziliaan sche maconnerie, Dr. Nilo Pecantra, gqe de zaken heeft gemaakt met den „vreem deling" vooral met den Engelschman. O. die magons! Ook werd er bij de laatste staking aan de Leopoldina Railway ('n Engel- sche spoorwegmaatschappij welke hier veet treinen laat loopen) wel wat ge mompeld tegen President Epitacio, als zou deze door talmen en niet aanstonds arbitreeren, méér den Engelschen ge diend hebben dan den „nationalen" sta kers met wie bijna heel het land sym pathiseerde. lammer was het, dat eeni ge raddraaiers, voornamelijk Anarchis tische vreemdelingen a.s Spanjaarden en Portugeezen, deze staking wilden om zetten in eene sociale revolutie. Eerst kregen we z. g. solidariteitsstakin- gen. daarna bomme aar:s ageu en b.u- taal posten, 't werd eenvoudig eene politieke staking tegen de wettige over heid. Weg was de sympathie met de niet ongemotiveerde economische spoor wegstaking! Net als in Holland bii.de staking in de havens waren het ook hier gewetenlooze mach we lust ngen a la Wijnkoop en Troelstra die de ware belangen der stakende arbeiders opof ferden aan hun revolutionnair socialis tisch- of bolsjewiek spel. De Brazili aansche regeering heeft echter korte meti--i gemaakt met deze „vreemde" onruststokers die lachen met het idee „vaderland" (of ze ook met Russische diamanten betaald werden, zooals ten uwent. weet ik niet); ze werden een voudig het land uitgezet en per schip teruggezonden naar Spanje en Portu gal. De vorige week las ik in de „Cor- reio da Mantra", dat er in Holland van regeerlngswege strenge maatregelen genomen waren tegen de „Wijnko- pianen" (niet dat dit gevaarlijk sujet bii name genoemd werd, 't zou te veei eer voor hem zijn en hem hoogmoeds waanzin kunnen bezorgen, a's hii daar aan ten minste nog niet lijdt geen enkele Braziliaan kent vooralsnog het loodsch-Russisch Davidje uit de Ne- deriandsche historie van den Ruys (reus) de Berenbroeck, onzen Room- schen Goliath. De „Correio" gaf niet in détails aan. welke wetten er tegen de bende Wim- koopTroelstra waren gemaakt, doch ik hoop, dat uw Katholiek ministerie de katholieke leer niet vergeten heeft, dat de overheid tot de „doodstraf" haar toe vlucht nemen moét, wanneer blijken zou dat mindere straffen, b.v. levenslange gevangenis, niet voldoende zijn, om de openbare rust, het leven, de have en de vriiheid der burgers te beveiligen. Goddank staat nog a,tijd in het Neder- landsche wapen: „Je Maintiendrai"„Ik zal handhaven". Dit devies zal de Nederlandsche Bur- gerwachtt ot de hare maken, telkens zal zij zich moedig, met geweer op schouder, aan de zijde stellen van de door God gestelde macht, wanneer Troelstra of Wijn koop ongrondwettelijk naar die macht wil len giijpen, met revolutionnair geweld. Mijn eeresaluut vooral aan de Alkmaar- sche Burgerwacht, waarop de Burgemees ter rekenen kan bij politieke stakingen; m'n oprechte felicitatie ook met de verkregen subsidie, waartegen .meneer Westerhof zoo' sputterde. Vrind Westerhof moet nu maar' niet boos op me worden, want als trouw lezer van de gemeenteraadsvers'.agen be hoor ook ik tot zijn „bewonderaars". Ik ben den man zelfs innig dankbaar voor de hartelijke lachbuien, welke hij ons allen hier bezorgt, telkenmale dat z'n propa gandistische nonsens in den Aikmaaischerr Raad, zooals die vereeuwigd staat in „Ons B]ad", met de mail in Zuid-Amerika aan komt. Kent die praatal, behalve Latijn, ook1 geen Engelsch, zoodat hij niet schijnt te weten, dat ook zeifs in onzen democrati- schen tijd „time is money", „tijd is geld" of kent hij misschien tè goed dit spreek woord en wil hij er een slaatje uit slaan.', 't Is ook geen kleinigheid: tien pop voor, ieaere zitting. Maar laat ik niet afdwalen. Zo ca is gezegd, hadden de spoorweg arbeiders vooral in den beginne op meer t Cgeeringssteun gerekend bij hun Strijd om lotsverbetering, doch nu deze zeer g-.-i ring bieck, vooral door de metamorphose van economische staking in een politieke, welke de bestaande sociale orde wilde om-' verwerpen, schreeuwt het Braziliaansche' bjoedroode dagblad „Voz do povo", "Stem des volks" moord en brand tegen den' I-resident der Republiek en juicht open lijk de woeste, dolle kreten toe, uitgestoo- ten bij de arbeidersmeeling te Rio, op den' len Meidag: „Leve de sociale revolutie, leve de Russische Sovjetrepubliek". Hoewel deze „Stem des Volks" zich' aan dient als „Stem van God", is zij slechts die- echo van de eeuwige oproerkreet, welke dagelijks opklinkt uit de „Non serviam". „Ik dien niet meer, noch aan God, noch' aan de menschen". Moge deze „Stem des duivels" zoo spoedig mogelijk gesmoord worden, anders zal ze nog menig Braziliaan heenioicken naar het roode kamp. In navolging van andere landen is ook hier een wet te verwachten, welke de toe lating van vreemdelingen in Brazilië zal regelen. Eergisteren nog, den 3en Mei, gedenkdag van de ontdekking van Bra ziiië en tevens feest van de vinding van het H. Kruis, sprak President Epitacio er over bij de opening van het Parlement, Dat de wet er met glans doorkome, wen- schen wij van harte, mits ze werkelijk verkeerde „vreemde" elementen weert én de havens wijd openzet voor priesters, kloosterlingen en brave 'katholieken, uit het buitenland, die Brazilië beschouwen als hun tweede vaderland, in de Brazilianen hunne broeders zien, vrijgekocht door het kostbaar Bloed van Jezus Christus, te zamen met de inboorlingen knielen zullen voor hetzelfde Kruis, aan welks voet de eerste H. Mis werd opgedragen nu meer dan 500 jaren geleden, door frei Henrigne de Coimbra, 'n Minderbroeder van vreem de nationaliteit, die de lessen van recht vaardigheid en naastenliefde, gegeven door den Goddeiijken Lijder van Golgotha zul len omzetten in daden van Katholieke So ciale Actie, die Brazilië zuiveren zullen van. maponnieke, socialistische en anary cnistische smeden, die al de katholieke inwoners hetzij geboren in Brazilië of daarbuiten, maken zullen tot Macchabeeën bereid hun leven te geven tot redding van hun eerste of tweede vaderland. j ïrei CONSTANCIO VAN EIJTt, O. F M. DE ALGEMEENE STAKIfcG IN DUITSCHLAND? Naar de Bayrisch© Kurier meedeelt, heeft 1 het- sociaal-democratische vakbonden- Vrij naar het Engelsch van A. S. Swan] Geautoriseerde vertaling r, 10). iÏÏeti was haar *n gehot 'te rijden. De voor jaarswind joeg de wolken snel langs dein hemel: nu en dan brak de zon evein door [|eh overal om haar heen sprak het landschap ;van ontwakend lenteleven, waarmede haar gemoed, eigenlijk in volle overeenstemming ihad moeten zijn. i Clara Aneiley was vier-en-twintig jaar cn negen jaar lang had ze nu al te taak van jvrouwi des huizes vervuld. Ze was zoo ge lukkig geweest als ze na het verlies van ha-ar lieve moeder maar zijn kon, totdat de liefde de rust van haar jong gemoed kwam verstoren. Met al de vurigheid van haar jeug dig meisjeshart had ze zich aan den jongen jFaussit gehecht en ze had haar uitersten kest gedaan om haar' op den goeden weg te [krijgen en hem het leven van eep hooger [standpunt te doen bezien. Maar toen ze hem telkens weer za* >1- rijke malen dal ze hem zijn afdwalingen ver geven had, toen haar vader er steeds krach tiger op aandrong dat ze haar verloving met Geoffrey zou afbreken, en haar duidelijk aan toonde hoe gering haar kansen op geluk waren bij zulk een man, gaf zij eindelijk toe. Ze was een verstandig meisje en haar gezond verstand zei haar, dat haar vader gelijk had. Maar toch had zie nooit opgehouden voor Geoffrey Faussit te voeten. Welke vrouw aal ook ooit ophouden den afgedwaalde, als ze hem eenmaal liefgehad heeft, in haar hart te blijven beminnen, of die stille hoop opgeven dat ze hem nog eens ooit tot inkeer zal brengen Op haar gelaat lag voortdurend oen eenigszins droeve trek dier middag, ter wijl ze door het stille landschap r-eéd en nadacht aan al de geheimen van hot menscheiijk leven. Voor zich zelf vond zij! het zoo gemakkelijk goed ©n braaf tie zijn, en ze had dan ook nooit de kracht begrepen van slecht© hartstochten, en de ocQgelOiofelijke zedelijke zwakheid van haar verloofde was haar steeds een groot raad sel jjewegst. SDerwij'l ze zoo naar Braiietkorpa reed, begon het landschap Langzamerhand van karakter te veranderen. Eerst echt lande- van Helcote begon het meer en meer het karakter van de geweldige industrie te ver toornen, die het graafschap Durnam tot oen der rijkste van het Vprieenigd Koninkrijk maakt. IJfioen zg 4an laatsten heuvel over was, kwam zie in het gezicht van verscheidene mijntorens en reusachtig© bergen steem- kool, een reeks onooglijk© kleine ge huchten strekte zich voor haar uit, heel het landschap getuigde van d© nabijheid der kolenmijnen. Engielands grooten rijk dom. Maar Branethorpe Hall, dat nu spoe dig in het gezicht kwam, was in het geheel niet leolijk. Het was een prachtig oud gebouw, op een aardig h©uv©ltje ge legen en omgaven door dicht botsch. Een groot park strekte zich ©r achter uit, dat doorsneden werd van een snel- stnoomend aan forellen rijk riviertje. Het heer©nhuis had echter weinig geluk gekend. Clara had in baar bescheiden woning te Itetcole m©er onbezorgde vreug de en vroo'lijkheid genoten, dan de rijke eigenaars van Branethorpe Hall. Toen oe nuishowlster cte deur van de ruime voprnat opende ©n haar voorbij liiet gaan, meend© Olara ©en trek van medelij den op het gelaat d©r goede vrouw te zien. Wk en ïUStig fiappi, zppials jja de nabijheid Het was algemeen Lekend en deze oude getrouwe wist ©r d© bijzonderheden van dat de verloving tusschen den oudsten zoon der familie ©n Miss Anerley verbroken was. Niet enkel de familie Faussit ook het dienstpersoneel betreur de dit: 01 ara had zoo'n aardjge manieh om allen met wie z© in aanraking kwam voor zich in te nemen. Regys, bij wien ze heel bijzonder in gunst stond, snelde op haar toe en verwelkomde haar op ©eerbiedig, harte lijke wijzie. „,Dag Miss Olara. Wat is het lang gelo den dat u hier geweest bant", sprak hij en van het valiesja dat zei meegebracht had, met blijkbaar voldoerBng over het pas immers e©n bewijs dat ze niet zoo maar een oogenblikje op bezoek kwam. „Mevrouw is in haar boudoir," sprak hij', „,Ze heeft mij g©ae-gd u als u kwam dadelijk bij haar te brengen". Ondertusscben was een der jongere be dienden toegeschoten om voor Clara's paard te zorgen, en Clara ging de trap op naar het haar zoo welbekende vertrek van de vrouw des huizes. Zie had een gevoel alsof over heel het buis een zware sombere schaduw Lag. Ze voelde ie-ta drukkends kiqr in da lucht op Branethorpe Hall, terwijl z© den man daar vóór hen volgde. De pracht van het oude huis maakt© weinig indruk op Clara, die niet enkel gewoon was aan het eenvoudig© en huise lijke, maar er e©n zeer bepaalde voorkeur voor bad. Ze wist zeker dat z© in een gelukkig huwelijk zonder ©enig bezwaar of tegenzin met heel bescheiden middelen zou kunnen leven. Ja ze vroeg zich af of het voor George Faussit ni©t veel beter geweest zou zijn en of vele van zijn afdwalingen niet achtarwijl zouden zijn gebleven, als hij op wat bsscheidenieh voet had moeten Leven. Ze wist dat voor sommige naturen e©n leven van Spaartaanscbe gestrengheid onder voort durend zwaren arbeid ©n met weinig vrijen tijd verre.veg h©t beste is. Misschien was het zóó ook met Geoffrey. De stem van den bottelier kLonk be paald opgewekt toen hij Miss Ove-rtey aandiende. Lady Eleanor, die aan haar lessenaar zat te schrijven stond dadelijk op en trad met e©n uitdrukking van del levendigste vreugd© op haar vriendelijk, schoon nu door verdriet en zorg getee- kend gelaat op het jonge meisje toe. '(W<irdt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Ons Blad : katholiek nieuwsblad voor N-H | 1920 | | pagina 1