t
-K. NIEUWS. EN ADVERTENTIEBLAD VOOR NOORD-HÓL!.ANfiB
SCHULD EN BOETE
Zaterdag 26 Juni 1920
13e Jaargang
Ter sociale verzoening*
BUITENLAND
FEUILLETON.
Brieven uit Braziiië.
Afoonnementaprije:
Par kwartaalf 2,—, franco per post f 2.50}
Met Geïllustreerd Zondagsblad f 0.45 hooger.
Verschijnt d a g 8 B ij k
Bureau: MOF 6S ALKIWAAH.
ADMINISTRATIE 433.
S ©iCÏÖÜifl REDAGTIE 633.
AdvertontieprIJsi
Van 15 regels f 1.25 elke regel meer f 0.25
Reclames per regel 1 0.75; Rubriek „Vraag en aass
bod" by vooruitbetaling per plaatsing f 0.60.
itH
Aar» elÊcj ebonné'e word* op eenvrpsg gratis een pesis verEfrekt, welke kan verzekert tegen ongevalten tot een bedrag van 8SOO,—t 400,—f200,-, fJOO,—f 60,—f3S,— f !8.—
De .bedrijfsrechtspraak. Een collectieve
regeling van den kindertoeslag.
Een ministeriëele belofte.
IV (Slot.)
Van bijzonder belang was voorzeker bet Ont-
.werp-Bedrijfsrsohtspraak, dat de heer Mr. J.
Hubar behandelde in één adem met zijn model-
'colleotief-arbeidsoontraot vaar het middenstands-
bedrijf, na inmiddels nog eenige behartigens
waardige woorden gewijd te hebben aan het ver
plichte lidmaatschap, het krachtige middel
om de wederzijdsche organisatie's te versterken,
om de verplichtingen tot beide partijen heel effeo
tief-bindend te maken over de gansche linie.
't Ligt geheel in de lijn van de bedrijfsraden-
gedachte, dat de gezamenlijke groepen van belang-
nebbenden in een bepaald bedrijf, die de regelen
vaststelden, welke voor dat bepaalde bedrijf gel
dend zouden zijn, zich ook vóórbehouden wilden
de wijze, waarop die regelen gehandhaafd moesten
rWorden, dat die gezamenlijke groepen m. a. w.
de bedrijfsrechtspraak aan zich wilden houden.
Men wil den burgtlijken rechter niet noodig heb-
jben, die rechter zou tóch niet kunnen helpen,
als 't er op aan kwameen schadevergoeding
zal in de praktijk niet of bezwaarlijk te bepalen zijn
naar recht en billijkheid, en indien die wèl te
bepalen ware, 'n knap man is 't dan nóg, die de
.schadeloosstelling op het individu of op de organi
satie zou weten te verhalen.
De organisatie moet zélf rechtsprekend kunnen
optreden, haar uitspraak kracht bijzetten met
toe-te-passen straffen als het opleggen van boete,
.het gedurende een bepaalden tijd schorsen als lid
van de organisatie, het gedurende een bepaalden-
tijd stil leggen van het werk bij een bepaalden pa
troon, het rageeren
't Is duidelijk, dat de beide laatste op te loopen
straffen, respect voor werkgever en werknemer het
sterkst preventief zullen werken immers, indien
beide partijen verplicht georganiseerd zijn wat
Verondersteld wordt, dan beteekent een en
:ander voor den patroon, dat Rij niet, of
slechts ten deele, kan laten werken
'.dan beteekent dit voor den werknemer,
idat bij zonder werk komt.
Men is er van overtuigd, dat men zelf in eigen
'kring van belangengroepen het best een bestis-
'sing zal kunnen geven over wat in de eigen belan-
gengemeenschap als recht zal geldenmen weet,
wat men bedoeld heeft, toen men het contract
'aanging, en wanneer in voorkomende geschillen
i beide partijen na onderling overleg beslissen, zal
aan den geest van het contract zooveel mogelijk
'recht wedervaren, zullen beide partijen zooveel
/mogelijk bevrediging vinden in de beslissing.
Wanneer er recht gesproken moet worden, dan
is (of schijnt) er steeds iets niet-in-den-haak, dan
is over 't algemeen reeds het begin van een versto
ring der in bedrijfsradenverband aangegane vriend-
'schappelijke, solidaire verhouding aanwezig, tenzij
'de kwestie loopt over een futiliteit, een zuivere
formeele kleinigheid van het grootste belang
is het derhalve, dat de bedrijfsrechtspraak goed en
psychologisch juist geregeld wordt, dat ook in
[gevallen, welke een rechtspraak vorderen, de goede
de heilzame bedrijfsradengeest behouden blijft.
Die goede geest moet héél ons sociale leven
komen te beheerschen, doch niet het minst ook de
/bedrijfsrechtspraak, die belangrijke factor in de
/richtige voortduring der onderlinge solidariteit.
Waartoe ons de inleiding van W. J. Hubar
'Voorzeker een flinke stap nader bracht 1
De Kindertoeslag, de lievelingsstudie van vele
'Katholieke en ook niet-Katholieke economen,
ziedaar de kwestie, waarvoor het grootste deel
van den laatsten congres-middag de aandacht
gevraagd werd.
Nog wel in tegenwoordigheid van iemand als
Z. Excellentie Minister Aalberse, die het zich tot
een groote eer rekenen mag, indertijd in zijn
„Weekblad" het éérst voor den Kindertoeslag in
de bres gesprongen te zijn, inderliji
toen men van die „nieuwigheid" nog muur
beel weinig weten wilue en .toen de idee
krachtige bestrijding vond ook in het ka
tholieken-kamp.
Thans is de Hindertoesag onder ons, Katho
lieken, eigenlijk geen „kwestie" meer men is het
■er vrijwel algemeen over eens, dat kindertoaslag
in de huidige sociale omstandigheden het eenige
middel is, om naast de strikte rechtvaardigheid
in ons economisch samenleven ook de naastenliefde
in praktijk te brengen, cn vandaar, dat men ten
congresse slechts te spreken had over den meest
gewenschten vorm, waarin kindertoeslag kon,
en moest worden toegekend.
Ook was men 't er tengevolge van een grond
slag in het bekende manifest der R. K. Vakbewe
ging, waarvan'de inleider ten deze Mr. B. J. M.
van Spaenaonck uitging algemeen reeds bij
voorbaat over ééns, dat de regeling van den
kindertoeslag collectief moest worden getroffen,
zóó, n.l. dat gezamenlijke werkgevers aan de werk
nemers met groote gezinnen een toeslag op het
minimumloon verzekeren.
Tot regeling van een dergelijken kindertoeslag
had de heer van Spaendoncx een reglement van
een „fonds tot steun van groote gezinnen" uitge
werkt, een uitwerking, welke getuigde van
veel studie en van veel organisatie-talent in theo
rie.
Dit laatste bedoelt allerminst een depreciatie
wij kunnen over de praktijk van Ivir. van Spaen-
donck's kindertoeslag-ontwerp niet oordeelen,
om de eenvoudige reden, dat de praktijk ervan
nog niet te beieven is geweest.
Een man uit de praxtijk echter, de heer Krijgs
man uit 's-Hertogenboscn, die in isoord-Brabant
een ander systeem van kindertoeslag in werking
heeft gezien en daarvoor niets dan lof heeft,
meende, dat de kindertoeslag op veel minder
„bureaukratische" wijze kon worden geregeld.
Met het gevolg, dat nu bleek, dat bij een zoo
groot meeningsverschil omtrent de techniek van
een kindertoesiagregeling thans geen besluit
kon worden genomen over het onderwerp, zóó,
als het op de agenda stond bij aclamatie een mo
tie werd aangenomen,waarbij de besturen der vier
organisatie's, die den Centralen Kaad van Bedrij
ven vormen, uitgenoodigd werden, een passende
regeling te vervaardigen.
De zaak zal met den noodigen spoed behandeld
worden, binnen drie maanden reeds zal het'
bestuur met een (hopelijk allen bevredigende)
regeling komen, zoodat vrij binnenkort het Katho
liek georganiseerde Nederland zijn methode in
het toekennen van kindertoeslag zal hebben er
kend.
Wij mogen hier niet ongememoreerd laten,
dat Minister Aalberse, die het grootste deel der
kindertoeslag-besprekingen bijwoonde, verklaarde
als Minister van Arbeid gaarne een handje te willen
helpen, indien mocht blijken, dat de iondsen,
welke thans en sinds voor korten tijd door werk
gevers en werknemers zelfstandig worden gevormd
niet voldoende zijn. Zou dit te beschouwen zijn
als de eerste belolte van een met hulp van den
staat algemeen te regelen kindertoeslag in de
toekomst
Na eenige besprekingen en plichtplegingen werd
hierna het tweede congres van den R. K. Uentralen
Raad van Bedrijven gesloten.
Op dat moment hebben wij het beseft en ge
voeld dat wederom groote, heilzame arbeid
verricht was tot naderbrenging van den socialen
vrede.
Wij zijn den tweeden mijlpaal gepasseerd op
gróóten afstand van den eersten 1 Met zevenmijls:
laarzen gaan wij voorwaarts. Een definitieve
sociale verzoening tegemoet.
Om eenmaal te Komen zóóver, dat in volmaakte
organisatie van alle mogelijke groepen het ideaai
van de bedrijfsradengedachte kan worden uitge
leefd, laten wij hopen ook onder met-katno-
lieken.
Om eenmaal te komen zóóver, dat de letters,
waarmede de vredescontraoten werden geschreven,
welhaast verbleekt, onleesbaar zullen zijn gewor
den, doch dat de contracten zullen worden nage
leefd in echt solidairen, christelijken geest, als
van zelf, omdat men niet anders weet, omdat God
het zoo wil en omdat men er zich van beide zijden
zoo wèl bij bevindr 1
VADERLANDSLIEFDE.
.Wanneer het zich de laatste maan
den baanbrekende Braziliaansche „na-
cionalismo" of „patriotismo" niets an
ders is dan eene opiaaiende liefde voor
en trouw aan het gemeenschappelijke
vaderland, eene c|uideiiik-uitgespröken
voorkeur aan wat „der nalie'' is boven
vreemden, onnoodigen invoer, dan kun
nen en moeten wij die nationale bewe
ging van ganscher harte toejuichen.
Schuilt er echter achter dat gedoe
ongemotiveerde vreemdelingen- ja,
misschien priesters- en reiig.eusenhaat,
dan zij het 'bij dezen vervloekt.
Vreemd genoeg .bespeuren wij hier
tweeërlei „naciona i.jino", een Katholiek
het andere verdacht. Van het eerste is
President een uitstekend katholiek, graaf
Affonso Ceiso, dien de andere fractie,
van „jezuie.isme" beschuldigt. Dat geeft
te denken! De vcgaderiugen, waarin
als sprekers optreden genoemde graaf
Ceiso en Dr. Alcebriades Deiamare. re
dacteur van het patriottisch tijdschrift
„Gil Bias", worden vereerd met de hoo-
ge tegenwoordigheid van den „naaona-
len" President der repuul.ek, Dr. Epi-
tacio Pessoa en andere cwie.e autoritei
ten. hei wroeten der anderen schijnt
ineer achter de coulissen te blijven.
Twaalf punten heeft het, we zullen
maar zeggen, katholieke pa.rio.isme op
z'n programma staan.
lo. verplaatsing van de hoofdstad der
republiek, thans Rio de Janeiro, naar
den staa: Gorjaz (waarschi.n.ijk, om de
hoofdstad meer in hét hart der repu
bliek te krijgen, misschien ook, om haar
door belemmering van te gemakke.ijken
toevoer van vreemde,ingen u;t Europa
niet te laten „vercosmopolietiseeren"
2o. vernationaliseerliig: van den handel
3o. vernationaliseerliig van de pers.
4o. vernalionaliseering van de kust
vaart.
5o. Verplicht onderwijs, werken en
stemmen.
6o. Emancipatie van de vrouw, die
voorname factor van zedelijke groot
heid.
7o. Toenadering yan Braziiië tot de
overige Zuid-Amer.caansche republie
ken door eene politiek van eendracht,
eerbied en wederkeerlgheid van belan
gen.
8o. Emancipatie van de Braziliaan
sche taal.
9o. bestrijding van het analphabe-
tisme.
lOo. Bestrijding van de ziekten, wel
ke het binnenland teisteren, en zoo
doende minder goed bewoonbaar ma
ken.
llo. Burgerlijke vereering „van groote
vaderlanders.
12o. Bevordering van het onderwijs
in de ware vaüeriandsche gesch.edenis.
Met de afwerking van dit programma
kan het goede pairiotisme al aanstonds
beginnen bi' de Du.tsche kolonisien in
den staat Santa Catuar.na, waar op ver
schillende scholen niet eens de lands
taal. het Portugeesch, onderwezen
wordt. Toevallig las ik vandaag in de
courant, dat de regeering vreeds zes
dier scholen om die reden, gesloten liad.
De vreemdeling, die naar Braziiië
komt, om daar z'n brood te verdienen,
zooals deze kolonisten, heeft zich aan
te passen aan de goede gebruiken, wel
kt hier heerschen en vooral de lands
taal aan te leeren, welke een der ste
vigste banden is, om de natie „bij .el
kaar" te houden. Ook kan Graaf Ceiso
reeds z'n uiterste best doen, om de
regeering te bewegen, het „vreemde"
bankwezen niet te bevoordeeien ten na-
cleele van de „nationale,, bankiers. Zoo
als van zelf spreekt, moet ook hier
wederom het goede voorbeeld „van bo
ven" komen, al moet er dan misse n
ook een finantieel offertje gebracht ..r-
den.
Nu is het een publiek geheim, dat
verschillende Braziliaansche staats.ieden
o.a. de grootmeesters der Braziliaan
sche maconnerie, Dr. Nilo Pecantra, gqe
de zaken heeft gemaakt met den „vreem
deling" vooral met den Engelschman.
O. die magons!
Ook werd er bij de laatste staking
aan de Leopoldina Railway ('n Engel-
sche spoorwegmaatschappij welke hier
veet treinen laat loopen) wel wat ge
mompeld tegen President Epitacio, als
zou deze door talmen en niet aanstonds
arbitreeren, méér den Engelschen ge
diend hebben dan den „nationalen" sta
kers met wie bijna heel het land sym
pathiseerde. lammer was het, dat eeni
ge raddraaiers, voornamelijk Anarchis
tische vreemdelingen a.s Spanjaarden en
Portugeezen, deze staking wilden om
zetten in eene sociale revolutie. Eerst
kregen we z. g. solidariteitsstakin-
gen. daarna bomme aar:s ageu en b.u-
taal posten, 't werd eenvoudig eene
politieke staking tegen de wettige over
heid. Weg was de sympathie met de
niet ongemotiveerde economische spoor
wegstaking! Net als in Holland bii.de
staking in de havens waren het ook
hier gewetenlooze mach we lust ngen a
la Wijnkoop en Troelstra die de ware
belangen der stakende arbeiders opof
ferden aan hun revolutionnair socialis
tisch- of bolsjewiek spel. De Brazili
aansche regeering heeft echter korte
meti--i gemaakt met deze „vreemde"
onruststokers die lachen met het idee
„vaderland" (of ze ook met Russische
diamanten betaald werden, zooals ten
uwent. weet ik niet); ze werden een
voudig het land uitgezet en per schip
teruggezonden naar Spanje en Portu
gal. De vorige week las ik in de „Cor-
reio da Mantra", dat er in Holland van
regeerlngswege strenge maatregelen
genomen waren tegen de „Wijnko-
pianen" (niet dat dit gevaarlijk sujet
bii name genoemd werd, 't zou te veei
eer voor hem zijn en hem hoogmoeds
waanzin kunnen bezorgen, a's hii daar
aan ten minste nog niet lijdt geen
enkele Braziliaan kent vooralsnog het
loodsch-Russisch Davidje uit de Ne-
deriandsche historie van den Ruys
(reus) de Berenbroeck, onzen Room-
schen Goliath.
De „Correio" gaf niet in détails aan.
welke wetten er tegen de bende Wim-
koopTroelstra waren gemaakt, doch
ik hoop, dat uw Katholiek ministerie de
katholieke leer niet vergeten heeft, dat
de overheid tot de „doodstraf" haar toe
vlucht nemen moét, wanneer blijken zou
dat mindere straffen, b.v. levenslange
gevangenis, niet voldoende zijn, om de
openbare rust, het leven, de have en
de vriiheid der burgers te beveiligen.
Goddank staat nog a,tijd in het Neder-
landsche wapen: „Je Maintiendrai"„Ik
zal handhaven".
Dit devies zal de Nederlandsche Bur-
gerwachtt ot de hare maken, telkens zal
zij zich moedig, met geweer op schouder,
aan de zijde stellen van de door God
gestelde macht, wanneer Troelstra of Wijn
koop ongrondwettelijk naar die macht wil
len giijpen, met revolutionnair geweld.
Mijn eeresaluut vooral aan de Alkmaar-
sche Burgerwacht, waarop de Burgemees
ter rekenen kan bij politieke stakingen; m'n
oprechte felicitatie ook met de verkregen
subsidie, waartegen .meneer Westerhof zoo'
sputterde. Vrind Westerhof moet nu maar'
niet boos op me worden, want als trouw
lezer van de gemeenteraadsvers'.agen be
hoor ook ik tot zijn „bewonderaars".
Ik ben den man zelfs innig dankbaar voor
de hartelijke lachbuien, welke hij ons allen
hier bezorgt, telkenmale dat z'n propa
gandistische nonsens in den Aikmaaischerr
Raad, zooals die vereeuwigd staat in „Ons
B]ad", met de mail in Zuid-Amerika aan
komt. Kent die praatal, behalve Latijn, ook1
geen Engelsch, zoodat hij niet schijnt te
weten, dat ook zeifs in onzen democrati-
schen tijd „time is money", „tijd is geld"
of kent hij misschien tè goed dit spreek
woord en wil hij er een slaatje uit slaan.',
't Is ook geen kleinigheid: tien pop voor,
ieaere zitting. Maar laat ik niet afdwalen.
Zo ca is gezegd, hadden de spoorweg
arbeiders vooral in den beginne op meer
t Cgeeringssteun gerekend bij hun Strijd
om lotsverbetering, doch nu deze zeer g-.-i
ring bieck, vooral door de metamorphose
van economische staking in een politieke,
welke de bestaande sociale orde wilde om-'
verwerpen, schreeuwt het Braziliaansche'
bjoedroode dagblad „Voz do povo", "Stem
des volks" moord en brand tegen den'
I-resident der Republiek en juicht open
lijk de woeste, dolle kreten toe, uitgestoo-
ten bij de arbeidersmeeling te Rio, op den'
len Meidag: „Leve de sociale revolutie,
leve de Russische Sovjetrepubliek".
Hoewel deze „Stem des Volks" zich' aan
dient als „Stem van God", is zij slechts die-
echo van de eeuwige oproerkreet, welke
dagelijks opklinkt uit de „Non serviam".
„Ik dien niet meer, noch aan God, noch'
aan de menschen". Moge deze „Stem des
duivels" zoo spoedig mogelijk gesmoord
worden, anders zal ze nog menig Braziliaan
heenioicken naar het roode kamp.
In navolging van andere landen is ook
hier een wet te verwachten, welke de toe
lating van vreemdelingen in Brazilië zal
regelen. Eergisteren nog, den 3en Mei,
gedenkdag van de ontdekking van Bra
ziiië en tevens feest van de vinding van
het H. Kruis, sprak President Epitacio er
over bij de opening van het Parlement,
Dat de wet er met glans doorkome, wen-
schen wij van harte, mits ze werkelijk
verkeerde „vreemde" elementen weert én
de havens wijd openzet voor priesters,
kloosterlingen en brave 'katholieken, uit
het buitenland, die Brazilië beschouwen
als hun tweede vaderland, in de Brazilianen
hunne broeders zien, vrijgekocht door het
kostbaar Bloed van Jezus Christus, te
zamen met de inboorlingen knielen zullen
voor hetzelfde Kruis, aan welks voet de
eerste H. Mis werd opgedragen nu meer
dan 500 jaren geleden, door frei Henrigne
de Coimbra, 'n Minderbroeder van vreem
de nationaliteit, die de lessen van recht
vaardigheid en naastenliefde, gegeven door
den Goddeiijken Lijder van Golgotha zul
len omzetten in daden van Katholieke So
ciale Actie, die Brazilië zuiveren zullen
van. maponnieke, socialistische en anary
cnistische smeden, die al de katholieke
inwoners hetzij geboren in Brazilië of
daarbuiten, maken zullen tot Macchabeeën
bereid hun leven te geven tot redding van
hun eerste of tweede vaderland.
j ïrei CONSTANCIO VAN EIJTt,
O. F M.
DE ALGEMEENE STAKIfcG IN
DUITSCHLAND?
Naar de Bayrisch© Kurier meedeelt, heeft
1 het- sociaal-democratische vakbonden-
Vrij naar het Engelsch van A. S. Swan]
Geautoriseerde vertaling r,
10).
iÏÏeti was haar *n gehot 'te rijden. De voor
jaarswind joeg de wolken snel langs dein
hemel: nu en dan brak de zon evein door
[|eh overal om haar heen sprak het landschap
;van ontwakend lenteleven, waarmede haar
gemoed, eigenlijk in volle overeenstemming
ihad moeten zijn.
i Clara Aneiley was vier-en-twintig jaar cn
negen jaar lang had ze nu al te taak van
jvrouwi des huizes vervuld. Ze was zoo ge
lukkig geweest als ze na het verlies van ha-ar
lieve moeder maar zijn kon, totdat de
liefde de rust van haar jong gemoed kwam
verstoren. Met al de vurigheid van haar jeug
dig meisjeshart had ze zich aan den jongen
jFaussit gehecht en ze had haar uitersten
kest gedaan om haar' op den goeden weg te
[krijgen en hem het leven van eep hooger
[standpunt te doen bezien. Maar toen ze hem
telkens weer za* >1-
rijke malen dal ze hem zijn afdwalingen ver
geven had, toen haar vader er steeds krach
tiger op aandrong dat ze haar verloving met
Geoffrey zou afbreken, en haar duidelijk aan
toonde hoe gering haar kansen op geluk
waren bij zulk een man, gaf zij eindelijk toe.
Ze was een verstandig meisje en haar gezond
verstand zei haar, dat haar vader gelijk had.
Maar toch had zie nooit opgehouden voor
Geoffrey Faussit te voeten. Welke vrouw
aal ook ooit ophouden den afgedwaalde,
als ze hem eenmaal liefgehad heeft,
in haar hart te blijven beminnen, of die
stille hoop opgeven dat ze hem nog eens
ooit tot inkeer zal brengen
Op haar gelaat lag voortdurend oen
eenigszins droeve trek dier middag, ter
wijl ze door het stille landschap r-eéd en
nadacht aan al de geheimen van hot
menscheiijk leven. Voor zich zelf vond
zij! het zoo gemakkelijk goed ©n braaf
tie zijn, en ze had dan ook nooit de kracht
begrepen van slecht© hartstochten, en de
ocQgelOiofelijke zedelijke zwakheid van haar
verloofde was haar steeds een groot raad
sel jjewegst.
SDerwij'l ze zoo naar Braiietkorpa reed,
begon het landschap Langzamerhand van
karakter te veranderen. Eerst echt lande-
van Helcote begon het meer en meer het
karakter van de geweldige industrie te ver
toornen, die het graafschap Durnam tot oen
der rijkste van het Vprieenigd Koninkrijk
maakt.
IJfioen zg 4an laatsten heuvel over was,
kwam zie in het gezicht van verscheidene
mijntorens en reusachtig© bergen steem-
kool, een reeks onooglijk© kleine ge
huchten strekte zich voor haar uit, heel
het landschap getuigde van d© nabijheid
der kolenmijnen. Engielands grooten rijk
dom. Maar Branethorpe Hall, dat nu spoe
dig in het gezicht kwam, was in het
geheel niet leolijk. Het was een prachtig
oud gebouw, op een aardig h©uv©ltje ge
legen en omgaven door dicht botsch.
Een groot park strekte zich ©r achter
uit, dat doorsneden werd van een snel-
stnoomend aan forellen rijk riviertje.
Het heer©nhuis had echter weinig geluk
gekend. Clara had in baar bescheiden
woning te Itetcole m©er onbezorgde vreug
de en vroo'lijkheid genoten, dan de rijke
eigenaars van Branethorpe Hall.
Toen oe nuishowlster cte deur van de
ruime voprnat opende ©n haar voorbij
liiet gaan, meend© Olara ©en trek van medelij
den op het gelaat d©r goede vrouw te zien.
Wk en ïUStig fiappi, zppials jja de nabijheid Het was algemeen Lekend en deze
oude getrouwe wist ©r d© bijzonderheden
van dat de verloving tusschen den
oudsten zoon der familie ©n Miss Anerley
verbroken was. Niet enkel de familie
Faussit ook het dienstpersoneel betreur
de dit: 01 ara had zoo'n aardjge manieh
om allen met wie z© in aanraking kwam
voor zich in te nemen.
Regys, bij wien ze heel bijzonder in
gunst stond, snelde op haar toe en
verwelkomde haar op ©eerbiedig, harte
lijke wijzie.
„,Dag Miss Olara. Wat is het lang gelo
den dat u hier geweest bant", sprak hij
en van het valiesja dat zei meegebracht
had, met blijkbaar voldoerBng over
het pas immers e©n bewijs dat ze niet
zoo maar een oogenblikje op bezoek
kwam. „Mevrouw is in haar boudoir,"
sprak hij', „,Ze heeft mij g©ae-gd u als u
kwam dadelijk bij haar te brengen".
Ondertusscben was een der jongere be
dienden toegeschoten om voor Clara's
paard te zorgen, en Clara ging de trap
op naar het haar zoo welbekende vertrek
van de vrouw des huizes.
Zie had een gevoel alsof over heel het
buis een zware sombere schaduw Lag. Ze
voelde ie-ta drukkends kiqr in da lucht op
Branethorpe Hall, terwijl z© den man
daar vóór hen volgde.
De pracht van het oude huis maakt©
weinig indruk op Clara, die niet enkel
gewoon was aan het eenvoudig© en huise
lijke, maar er e©n zeer bepaalde voorkeur
voor bad. Ze wist zeker dat z© in een
gelukkig huwelijk zonder ©enig bezwaar
of tegenzin met heel bescheiden middelen
zou kunnen leven. Ja ze vroeg zich af
of het voor George Faussit ni©t veel
beter geweest zou zijn en of vele van zijn
afdwalingen niet achtarwijl zouden zijn
gebleven, als hij op wat bsscheidenieh
voet had moeten Leven. Ze wist dat
voor sommige naturen e©n leven van
Spaartaanscbe gestrengheid onder voort
durend zwaren arbeid ©n met weinig vrijen
tijd verre.veg h©t beste is. Misschien was
het zóó ook met Geoffrey.
De stem van den bottelier kLonk be
paald opgewekt toen hij Miss Ove-rtey
aandiende. Lady Eleanor, die aan haar
lessenaar zat te schrijven stond dadelijk
op en trad met e©n uitdrukking van del
levendigste vreugd© op haar vriendelijk,
schoon nu door verdriet en zorg getee-
kend gelaat op het jonge meisje toe.
'(W<irdt vervolgd.)