R-K. NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR NOORD-HOLLAND Het Zwaneneiland No 220 Sociale revolutie of evolutie? BUITENLAND Maandag 20 September 1920 13e Jaargang ABONNEMENTSPRIJS i herschijnt d a g e I y k s. Bureau: HOF 6, ALKMAAR. - Telefoon: JgggffiSg®435- ADVERTENTIEPRIJS! üe nood in de Centrale landen Hhi. HJLEIOiSl. ix, ■U' „l IIWIW^" OBi HL V» PER KWARTAAL i f2.—, FRANCO PER POST f 2.50 MET GEÏLLUSTREERD ZONDAGSBLAD f 0.50 HOOGER. VAN 1-5 REGELS f 1.25; ELKE REOEL MEER f 0.25; RECLAMES PER REOEL f 0.75; RUBRIEK „VRAAG EN AANBOD" BIJ VOORUITBETALING PER PLAATSING 10.60 Aan alle abonné's wordt op aanvraag gratis oen polis verstrekt, welke hen verzekert tegen ongevallen tot een bedrag van t 600.—, f 4Ü0.-, f 200.—, f 109—, f 60—f 35.—, f 15.—. Het Italiaansche persbureau meldde dezer dagen, dat de berichten over schrikkelijke rampen, door de jongste aardbeving veroor zaakt, sterü overdreven zijn. Er zijn nog niet ■ens twee honderd douden bij te betreuren Het moge zijn, dat de vulkanische bodem van Italië dan ondergronds vrij onschuldig is, wat er boven op gebeurt is in ieder geval van zeer gevaarlijken aard. Men heeft de laat ste weken kennis kunnen nemen van ernstige arbeidsconflicten in bet zuidelijk schiereiland en van de zeer moderne manier, waarop de arbeiders daarbij hun wil doordreven. Met stijgende verbazing lazen wij iederen dag te Milaan, te Genua, te Rome, hebben de eigenaars van die of die fabriek de werkheden ontslagen. De arbeiders echter bezetten de werkplaats, heschen de roode vlag en joegen den eigenaar weg. Sovjetrepubbekjes wer den overal geproclameerd liet bolsjewisme -vierde in een oogwenk hoogtij. En bet ergste en ergerlijkste was de slappe houding der regeering. Aan bescherming van de eigendommen Werd niet meer gedacht. Letterlijk zei de Mmister-president tot de klagende fabrikanten jelui moeten het zelf maar uitvechten. En gisteren giug de regee ring nog verder door ongevraagd een commis sie van werkgevers en werknemers te benoe men, welke verplicht werd een wetsontwerp voor te bereiden over een andere verhouding tusschen kapitaal en arbeid dan de tot nu toe geldende. Dat wetsvoorstel zou dan wel even door de Kamers Worden goedgekeurd en de zaak was klaar! Ziedaar een „oplossing" van een groote sociale kwestie, die ieder weldenkend mcasch jiaar weinig bekoren kan en die dan ook maar al te doorzichtig is om de betreurens waardige zwakte der tegenwoordige Itali- aansche regeering te bedekken. Toch willen wij ons niet met deze eenvoudi- te opmerking van de geweldige crisis, welke et Itahaansche economische leven thans doorstaat, afmaken. De proporties mogen in dat zonnige land dan al zeer groote afme tingen hebben aangenomen, wat daar in de loofden en harten der Italiaansche arbeiders Woelt en wat ben tot bun gewelddaden dreef, leeft thans in alle deelen der wereld 't zijn aymptonen van de groote sociale revolutie, welke onze tijd zal hebben door te maken, Jtlvorens het evenwicht Weer zal intreden. Voor ieder land zal slechts de vraag zijn of de komende veranderingen in de Sociale verhoudingen langs evolutionaire, dus langs geleidehjken of wel langs revolutionairen weg zuUeu gaan. 't Is daarom bij deze gelegenheid misschien Wel goed eens een blik te slaan op onze eigen Nederlandsche samenleving. Oogenschijnlijk staan Wij er zeer goed voor, is onze bodem rustig, wanneer wij zien hoe het rondom onze grenzen overal kookt en cruist. Onze kalme volksaard is voorzeKer een der oorzaiten, waarom uitspattingen, als elders voorkomen, hier nog achterwege ble ven, waarnaast genoemd moeten woraen de betrekkelijke welvaart, welke hier ook na den oorlog bleef neerschen en de goede leiding, welke hier voor ëen groot deel aan het sociale leven der laatste tientallen jaren gegeven is. Wij denken vooral aan het groote leger van katholieke en christelijke arbeiders, aat opgevoed in de begrippen van de „Rerum novarum", volgens het beginsel, dat „de persoonlijke eigendom onschendbaar is", een machtig tegenwicht en preventiet vormt tegen mogelijke baldadigheden van revolu tionaire elementen. Toch zou het verkeerd zijn, ons door deze overwegingen in slaap te laten wiegen. Dezer dagen zeiae prof. Veraart nog op den Haar- lemschen Katnoliekendag te Leiden „Voor nij is het een raadsel hoe men nog zooveel katholieken aantreft, die het kapitalistisch stelsel willen handhaven en slechts hier en daar een misstand wegruimen. In veel is het kapitalistisch stelsel verkeerd, maar het is niet de vraag of het stelsel moet veranderen, doch op welke wijze zulks moet geschieden. De arbeiders moeten deel krijgen aan de re sultaten der productie. Aan hen kunnen ge geven worden zedelijke en rechtskundige voordeelen en de werkgever moet afdalen van het hooge standpunt waarop hij zich vaak stelt. De ondernemer is geen souverein, maar iiij moet naar voren komen met het toekennen van reclitsvoordeelen aan zijn arbeiders. Er moet niet getraent Worden liet stelsel op te knappen, doch het moet gewij zigd worden in wezen." Wanneer een docent aan een onzer hooge- scholen zóó spreekt, wat moet er dan niet omgaan in de hoofden van tienduizenden ar- beiuers „Het kapitalistisch stelsel is ver keerd „het moet niet worden opgelapt, maar radicaal gewijzigdziedaar ue alge meen geldende gedachte in onzen tijd. En nu is het maar de vraag, zal dat op een Russische en ltaiiaansche of op een kalmer en o.i. deugdelijker wijze geschieden? Dat zal, voor wat ons land betreft, niet enkel van den nuchteren zin van den Nederlandschen ar beider, van de gelijkmatigheid der ciiristelijke werknemers, maar ook van de voortvarend heid der werkgevers afhangen. Prof. Veraart stelde een aantal katholieke Werkgevers op dit punt in staat van beschuldigingt eji dat dat is te begrijpen met het oog op he pu bliek, waarvoor hij sprak. Maar ue zaak dient algemeener te Worclen bezien, iste moeten de begrippen omtrent de leuze van „dat verkeerde kapitalistische stelsel" verhelderd en scherp omlijnd Worden en 2de dient gevraagd, of met het tempo, waarin de goedwillende en vooruitziende lei ders der wcrKgeversorgamsaties hier te lande aan de sociale evolutie arbeiden, genoegen kan worden genomen. Deze vragen zijn zóó belangrijk, dat wij er wel een tweede beschouwing aan mogen wij den. De winter nadert weer en de ontstellende berichten over den nood, die nog altijd in de Centrale landen geleden worut, nemen hand over hand toe. Geen vergadering van het dagelijksch bestuur van het R. K. Huis vesting Comité gaat voorbij of nieuwe smeekbeden uit Duitschland, Oostenrijk en Hongarije komen in behandeling en.moe ien vaak onverhoord worden gelaten, om dat de geldmiddelen van het comité niet veroorloven om overal waar groote nood te lenigen valt voldoende helpend op te treden. Slechts daax waar de nood 't aller- nijpendSi. is, vermag ons comité eenige verzachting te brengen, en toch, er zijn nog honderden ja duizenden gevallen waar hulp verleend moest kunnen worden en waar we gaarne hulp verleeneu zouden als onze mid delen daarvoor toereikend waren. En waar wij overtuigd zijn, dat de Katholieken va Nederland ons die middelen zouden willen verschaffen wanneer zij slechts wisten hoe groot nog altijd de ellende is, die in de Cen trale landen geleden wordt, zullen we in een paar artikelen heel enkele toestanden mede- deelen zooals ze bij voortduring nog aan ons comité door de meest betrouwbare personen ter kennis worden gebracht. Mogen die en kele feiten, die wij uit vele kiezen, spreken iOt het goede hart van onze Nederlandsche Katholieken, die uan met hunne materieele hulp gemakkelijk den weg tot ons comité (Zuidwillernsvaart 63 's Hertogenbosch) zullen vinden. Door bemiddeling van Z.D. H. den Aarts bisschop van Utrecht ontving ons comité een schrijven van den Bisschop van Mun ster, waarin Z. D. PI. hartelijk dank brengt voor het bedrag van 52.000 Mark, dat ten behoeve van de noodlijdende kinderen in zijn diocees ontvangen is en waardoor „veel nood gelenigd en menige tra: 11 gedroogd is geworden." Doch de behoeften onzer kinderen zijn daar mee nog lang niet geëindigd, schrijft Z. D. H. Vooral m de groote steden en in ae industrie districten zijn ook heden nog vele kinderen, die werkelijk aan' t allernoodzakelijkste ge brek hebben. De Bisscnop neeft een bero p gedaan op de Kath. plattelandsbevolking van zijn dioce s om de ondervoede stadskinderen gedurende de zomermaanden in huu huis op te nemen, doch zonder resultaat, in het deke naat Hamborn b. v. b., uat meer dan 130.000 Katholieken telt, werci'en niet meer dan 12 plaatsen beschikbaar gesteld, omciat de men- scheuop het platteland bij de algemeene duurte niet meer in staat zijn, de zorg voor vreemde kinderen op zich ie nemen. „Den plichtsgetrouwen zielezorgers, die vooral thans in die streken een zeer zware taak hebben, bloedt net hurt bij den anblik van al den nood en zij richten met hoop en vertrouwen liun blik op dgdoofsgenooten in Holland, wier zelfopofferende en offer vaardige barmhartigheid zij reeds laijg hebben leeren kennen er waren immers geuurende de oorlogsjaren reeds verscheidene honderden kinderen ook uit het district Hamborn daar ondergebracht, die naueriiand niet genoeg vertellen konden van de heide en de goedheid, die mm him bewezen had. Wel is mij bekend schrijft de .bisschop uat in den iaatsten whiter vele duizenden kinderen in Neuerland onderdak, voeumg en kractit gevonden heb ben en deels nog vinden. Doch ik vertrouw, dat nog menige deur zich ook voor Duitsche kinderen gastvrij zal willen openen Katholieke lezers, gij zult den Bisschop van Munster, uit wiens verder schrijven zoo veel bezorgdheid voor zijne arme uiocesanen büjkt, toch niet in zijne verwachtingen te leur stellen In een der jongste vergaderingen van ons hoofdcomité werd een brief behanddd van den Bisschop yan Speijer (Rijn-Tfalff, waarin Z. D. H. hulp vraagt voor een tweetal Kloos ters, wehter zusiers gewoon uitsterven omdat 1 alle levensmiddelen haar ontbreken Uit een brie! van het Caritasverband voor het diocees Trier, waarin dank wordt gebracht voor de aan cie kmaeren reeas verieenue hulp, wordt medegedeeld aat volgens geneeskundig onderzoek nog minstens 1400 Kinderen uit zending naar buiten niet Kunnen missen. In SaarbrücKen is hulp voor vele ondervoede Kinderen noodig. In Kobltnz heerscht een geweldige iduüerellende. Dringend wordt gevraagd om de ongeluK- Kige stumpers in Nederland op te nemen. Op het platteland in Duitschland zelf, waar reeds vele duizenden stadsKinderen geplaatst zijn geweest, heeft men geen plaatsen meer vrij wegens het naar huis terugkeer ai uer mili tairen. De bewoners hebben overigens reeds alles gedaan wat zij konaen. Om uie redenen, waarbij nog de vreemde bezetting komt, zoo eindigt de brief, kunnen wij onze vele kin deren, die op krachten moeten komen, niet in eigen land. voldoende helpen. In Koblenz bleken van de 0534 geneeskun dig onderzochte kinderen slechts 1024 nor maal gevoed, 1550 minder gevoed, 1857 on dervoed, 1993 zéér ondervoed. Voor een groot deel zijn die kinaeren afkomstig uit midden- standskringen. In vele steden, vooral in Berlijn, Leipzig f n Munchen hebben tuberculose en rachitis onder de kinderen epidemische vormen aangenomen en 30% der kindereu zijn lichamelijk zóó mis vormd, dat photograiische opnamen van hen niet voor algemeene v rspreiding geschikt zijn (officieel rapport in de Köln. Vol s- zeitung No. 361). Uit een briei van Pastoor Göcke te Oespti- Kleij.... De jarenlange ondervoeding heeft onze kleinen zooveel doen lijden, dat hier in het Roerkoleudistrict circa 50% der school kinderen meest aan scrufulose en tuberculos ziek liggen, welke toestand nog door de treu rige woningtoestanden en de giftige gassen uit de mijnschachten beduidend verergerd wordt. In overleg met Z. D. H. Bisschop Caspar van Paderborn heb ik besloten voor het arbeidersdistrict hier een „Kinderheim" op te richten, waar de kinderen onder toe zicht van Kath. Zusters licnamelijk verzorgd en tot een zedelij k-gudsuienstige levensop vatting opgevoed zullen worden. Ons ver armde volk is niet mei r in staat, de reusacn- tige onkosten van zulk eene inrichting uit eigen middelen te bestrijden. Hoe goed doet hec ons daarom m onze ellende te weten, dat aan gene zijde der grenzen medelijdende har ten voor ons kloppen. Reeds zoo veel leed heb gij gestild, zoo veie tranen gedroogd Uit een anderen brief.Het ligt anders niet in den Duitschen aard met den bedelzak rond te gaan. Maar de nood onzer kinderen dwingt ons daartoe. Vreeselijlc hard is het, een groot deel onzer kinderen, de hoop en de trots van ons vólk, lichamelijk en geestelijk t: zien ondergaan. j Bezoek de scholen, de woningen van den middenstand en het proletariaat. Ga in de stegen en op de sp.eïpiaatseii en geef uwe joogen den kost. Overal bloedarmoede, ge- brekkige kinderen, Rachitis, b eender en ver- I weekingj tuberculose en zwakzinnigheid ver- raden üe ondervoeding en honger. De tuber- I culose-ihrichthigen zijn overvol, zoodat eene behandeling in het eerste stadium der ziekt ■bijna onmogelijk is. Het is waar wat de En- gelschman Gardiner, uitgever van de „Daily News" schreei:„Het is tragisch thans ais Diiitsch kind geboren te worden. De kinderen van geen volk hebben zooveel geleden als d Duitsche." Uit een dankbrief:.... Onze dank geldt in de eerste plaats het wakkere Nederlandsche volk, dat onze hoogerende kinderen zoo gast vrij bij zich opneemt en verpleegt. Daarmee doet h .i ons den grootsten dienst, dien het ons bewijzen kan. Want onze Kinder, n zijn ons t dierbaarste, zij zijn de hoop onzer toe- Komst. Vele honderden onzer Kinderen zijn licha- melijK verzwant zonder levensmoed en Kracht naar Nederland gereisd. Daar vonden zij be zorgde pleegouders, goede, lang-on tb eerde voeding, frissche gezonde lucht. En toen zij terugKc.rden, waren zij, als nieuw-geboren. Maar nog zijn er vele, oneindig vele Duitsche Kinderen, die- onvoorwaardelijk een tijd lang 111 betere levensomstandigheden moeten ko men, willen zij niet aan de tuberculose teil offer vallen. Wij staan er machteloos tegen over, wij missen de noodige geneesmiddelen melk en vet. Daarom smeeken wij het hulp vaardige Holland wederomTom opname onzer kinderen De Katholieke „Germania' wijst er in een" artikel op, dat Berlijn, dat een half millioen Katholieke inwoners telt, door de bepalingen van het vredesverdrag in Opper-Silezië, Po sen en West-Pruisen de gelegenheid voor het onderbrengen van kinderen bij Katholieken verloren heeft, waarvoor Berlijn geen ver vanging in andere Katholieke streken van Duitschland vindt. „Daarom is het te vreezen, dat de kinderen in zuiver Protestantsche landen ondergebracht worden, waar voor hunne godsdienstige behoeften slechts on voldoende gezorgd kan worden. Wij zijn over tuigd, dat de Katholieken van Nederland ook de Berlijnsche jeugd niet van hunne gast vrijheid zullen uitsluiten." Uit Breslau ontving ons comité de volgende cijfers: Breslau heeft 527000 inwoners. Van de 57034 geneeskundig onderzochte kinderen der volksscholen bleüen er 672 goed gevoed, 19658 eenigszins ondervoed, 28107 ondervoed, 4583 erg ondervoed, 3S16 zieic. De toestand in Breslau is bijzonder zorgelijK. Voor de socia- listemcinderen Kwam hulp uit Denemarken, Joodsche Kinderen zijn in het buitenland ondergebracht, door KwaKers woraen aagc- iijKs Kinderen gewoed, slechts van Katholieke zijde is tot heden nog niets gedaan geworden... Uit Barmen bereikte ons een officieel rap port over een onderzoek op de verscnillende scholen14 tot 63 pet. der kinderen bleken ondervoed, 6 tot 21 pet. nadden geen schoe nen, 2 tot 10 pet. hadden geen hemd, 6 tot 92 pet. slechts eén hemd. Deze voorbeelden zijn met tallooze andere te vermeerderen. Wij willen ons echter tot de bovenstaande bepalen, oindat zij ons ineer dan voldoende lijken om den lezers een in zicht te geven van de groote ellende, die nog steeds in Duitschland geleden wordt. En zooals het in Duitschland is, zoo is hef ook in de andere Centrale landen, vooral Oostenrijk en Hongarije, waaraan wij een volgende maal een artikeltje hopen te wijden. Het R. K. Huisvestings Cormté, dat zich onder de hooge goedkeuring van het Door luchtig Episcopaat van Nederland tot taak ueeft gestald hulp te verleenen aan de nood lijdende volken der Centrale landen, ver trouwt dat de Katholieken van Nederland haar de vervulling dezer taak zullen blijven mogelijk makendoor het verleenen van gel- dehjken steun, het zenden van levensmidde len en net beschikbaar stellen van plaatsen voor de ongelukkige behoeftige kinderen. Men kan zeker geen Gode welgevalliger werk Verrichten dan dit Werk van echte Christelij ke naastenliefde PERSCOMMISSIE R.K.HUISVESTINGS-COMITE 's Hertogenbosch. DE PRESIDEftTSCRISIS IN FRANKRIJK. De „Tèmps" 'herinnert er aan, dat er bij vroe gëfe presidentsverkiezingen al en toe een min derwaardig politiek spel gespeeld ia om het bs zetten van den presidlentszetel en ziet teekenen dat zekere groepen ditmaal weer denzelfdei kant uitgaan. Het hlad waarschuwt daarteger en zegt, dat de verkiezing van den president «Set republiek geen politieke, maar een nationale zaal is, waaraan alle duister gekonkel vreemd moei blijven en die in het volle licht behandeld moei worden. Het dringt er nogmaals op aan, «Jat d' partijen zuilen toonen, dat Frankrijk door defl oorlog wel degelijk geleerd en vergeten zal heb ben en op de voorvergadering tot overeenstem ming zullen komen om opnieuw eendrachtig hun stem uit te brengen bij de officieele ver. kiezing. Haast alle bladen sporen Milkrand aan eet candidatuur voor het presidentschap aan te ne men. Een enkel blad als de „Radical'' verdedigt die van Jonnart. Deze en Raoul Péret hebben af gesproken zich beiden, ingeval Milleramd bi zijn weigering volhardt, candidaat te laten stel len met dien verstande, dat wie in de voorver gadering Woensdag de minste stemmen krijgt zich terugtrekt. Men wijst er op, dat Milleranft als hij zich laat kiezen, grondwetsherziening zal voorstaan. „('Information" vertelt, dat, toen Millerand' naar Elzas-Lotharingen vertrok, hij de opening an de presidentscrisis tot November wilde uit stellen om" de Kamers gelegenheid te geven een candidaat aan te wijzen. Hij wees toen elk' candidatuur af om niet tegelijk de aanstichtei en de bevoordeelde van «ie crisis te lijken. T, Mulhausen kreeg hij bericht van de verergerinp in Deschanel's toestand. Daar de ministers daa; over miet konden telefoneeren, trok Eteeg naai .Vrij naar .'iet Franscü van K. Jinauit tO, Laat on® zonder dralen een be sluit nemen. Ziehier mijn gevoelen. Uw pupil heeft een zwakke, zeer zwak ke gczotiuneid en wellicht is de dag niet ver meer af, dat zij de Meeleaburgschc lucht niet meer zal kunnen verdragen en gij haar naar Hy&ios of naai: Nizza zult moeien brengen. Welnu! verbaast het uur van dit vertrek. Vraag ondeit liet een of ander voorwendsel aan lokter Savarus, dat hij eoi reisje met tiaar jaar 't Zuiden van Frankrijk of in hei Noor- len van Italië voorschrijft. Maak in het ge heim alle toebereidselen voor da reis, draag torg, dat lierman en Wjlhelinina goen gelegen heid hebben afscheid van elkaar lè nemen, en dat niemand te .weten komt, op welke plaat sen gij u op uw reis ophoudt. Zijn zij eenmaal tau clknar gescheiden, dan zullen zij spoedig tij tot u, liij- tot mij, terugkeeren. Mij, omdat hij weet, dat uw pupiJ een uiterst zwakke ttorst by>t{ en hij uit haar vertrek zal aflei den, dat baar toestand hopeloos is; zij, om dat gij liaar zeggpn zult, dat Herman enrstig ziek is en gij haar aan het verstand zult brengen, dal zij hem wellicht niet meer zat terugzien". Onder het uitspreken dezer woorden sid derde zij als stolde haar bloed in de aderen De ociio van haar eigen woorden joeg haar in haar binnenste vrees aan. Weldra eenier her nam zij met gedwongen vroolijkheid: „Op deze wijze te werk gaande, benadt» len wij niemand. Wij treden alleen op voor onzo rechten, die thans ernstig bedreigd zijn. Wat dunkt u daarvan, majoor?" Aurelia en Ornulf waren zóózeer onder den indruk van hun gesprek, dat zij niet de geringste verwondering toonden, dat zij beiden zoo goed op de hoogte waren. Zij kou- dun aldus deuken, omdat dokter Savarus, die moeilijk een geheim voor zich kon houden, reeds de Kwaal dia Herman en Wiilielmina ondermijnde wereldkundig had gemaakt. „Ik bewonder uw beleid, lieve mevrouw, cin ik er mij ten veile mede verre>u«ing*o". „licht gij geen enkele tegenwerping 1„ ma liën?"' „Geen enkele, alleen moei ik u zegge dat ik arn ten der hoofdpunten reeds uitvoering heb gegeven: Wilehlmina kent den ziekelij- ken toestand van Herman volkomen." „Uitstekend! dat is dus in orde". „Maar daar schiet mij iels te binnen, dat zij niet weet, dat hij u beloofd heeft u te huwen. Zou ik het haar mededeelen?" „Bravo 1 dat is ten uitmuntend idee. Er be staat geen beter middel om een jong menscli in de achting te doen dalen van een jong meis je, dat op weg is, verliefd op hem te worden." Aurelia en de majoor bezegelden hun ver bond met een krachtigen handdruk. Laatstge noemd» ging eenige «ogenblikken daarnapaast zijn pupil zitten. „Naar liet schijnt, hebt gij gewalst', zeide hij tot ha®r. „Hadt gij een prettig danser?" Wiilielmina antwoordde meteen bevestigend hoofdknik j«. „Was het niet Herman Wrangelf' hernam hij kalm en zonder ditmaal een antwoord af te wachten ging' hij voort, „een charmante jongen; het is vreeselijk jammer dat bet mei zijn hart niet richtig is. Maar 't is waai' ook, kent gij 't nieuwtje reeds, liij gaat trouwen, en wel met mevrouw Freisburg, de vrouw van den iijnsten smaak, de koningin va,n alio fee- feesten et Muritz, de meest aanbiddingswaar- digo weduwe van de beide Meeklenburgpn Teegn zijn gewoonte geraakte hij onder liet uitspreken dezer woorden in gccsMri/t, terw ijl Wiilielmina hem verwilderd en ongeloovig aanzag, „Gelooft gij mij hiel? iedereen weet liet nochtans. Is lipt niet zoo, dokter?" zeidetuj, terwijl hij zich tot Savarus wendde, die in dé salon op en neer liep. De Mecklenburgsche Hippocrates kwam naar den majoor toe; hij vroeg waarover hij net had, terwijl hij intusschen den pols van het jonge meisje tusschen zijn Lange knokkige vingers nam. „11c vertelde aam Wilhelmina hel voorgeno men huwelijk tusschen Herman Wrange! en Aurelia Friesburg, en ofschoon ik niet be grijp waarom, schijnt mijn lieve pupil daar geen geloof aan te beehlen." „Wel, mil zij dat niet gelooven?" herhaal de de dokter, terwijl zijn scherpe grijzs oog jes zich beurtelings op het rustige, koude gelaat van majoor Ornulf en op de ontroerde en angstige gelaatstrekken van Wilhelmina vestigde. „Heeft onze lieve vriendin dan gel dige redenen om aan de juistheid van dat be richt te twijfelen?" „Geen enkele reden," stamelde Wilhelmina blozend. „Zoo, zoo," Mug Savarus voort; „hoe komt het dan, dat rij dit nieuwtje zoo ongelooflijk of althans zoo onwaarschijnlijk vindt? Heeft Iemand haar daa het tegendeel gezead t' „Neen," antwoordde zij verbleekende, yli ontken niets, ik betwijfel hel slechts." „Uw pols is hedenavond wel wat onrustig, lief kind. Ik vrees, dat gij niet goed gehan deld hebt, mijn feestje met uw tegenwoordig heid, die ik overigens zeer waardeer, te ver eeren. Morgenochtend zal ik eens komen zien of gij u ook wiel gevoelt." „Opperbest, dokter, want ik zou zeer gaarne eens in yertrouwen met u spreken.' „Maar," hernam de majoor, „gij zijt nog steeds de bevestiging schuldig van het be richt." I .Stelt gij daar zooveel prijs op?' merkte Savarus, wiem dit aandringen verwonderde op. „Welnu, ik zal aan uw wensch voldoen. Het is volkomen waar en geheel Müritz wee' het reeds sedert eeh maand, dat Herman en mevrouw Friesburg met elkaar verloofd zij, en dat de huwelijksplechtigheid weldra za' voltrokken worden." Wilhelmina's borst hijgde naar adem; haai oogau gloeiden, als ging zij in tranen uit barsten. W-eet mevrouw Freubrug dan niet, ut- pelde zij, „dat mijnheer Herman e»n. j toe* (Wordt vervolgd?

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Ons Blad : katholiek nieuwsblad voor N-H | 1920 | | pagina 1