8
Y_R_Q_Ü_W_E_N_H_0_E_K_J_E
Het Vrouwen-gilde is dan weer gestart en wel zondag 11 sept.
met een H.Mis,die door het grootste deel van onze leden-is
meegevierd. Dinsdag 13 sept.werd het seizoen geopend door
niemand, minder dan de diocesaan adviseurrektor Kraakman.
Ondanks het slechte weer was de opkomst voortreffelijk. De
eerwaarde spreker sprak over "De taak van de vrouw" en uit
die leerzame lezing is het ons wel duidelijk geworden,dat
de taak van de vrouw zich niet beperkt tot haar woning,maar
zich ook uitstrekt ver daarbuiten. Wij moeten ons licht op
steken hoe het onder de jeugd toegaat jv/e mogen vooral niet
"ouderwets" worden,maar moeten "bij de tijd" blijven; nu de
jeugd vroeger zelfstandig is moeten we vooral met de kinde
ren meeleven,omdat we anders uitgerangeerd worden als men
sen,"waarmee je tóch niet kunt praten". De beste opvoeding
is de gezinsopvoedingmaar dan in het zogenaamde "open ge
zin", een van de typen gezinnendoor rektor Kraakman bespro
ken. Na d.e pauze met koffie vroeg de G.A.de medewerking van
de moeders van toekomstige militairen voor het deelnemen
aan een retraite door haar jongen. Ook werd.een OPPASDIENST
ingestelddie zorgt voor een oppasserdie moeders plaats
inneemt gedurende een bijeenkomst van het gildewanneer va
der moet werken. Zowel dames,die hiervan gebruik wensen te
maken als meisjes,die zich hiervoor beschikbaar willen stel
len, dienen zich te wenden tot MevrAdmiraal-SchutMeerweg
300. Volgende week nog iets over de mooie, kerk,die mooi
moet blijven. B.B.v.L.Sekretaresse
ook maar iets te zien. Dan dringt het tot hem door in welke
positie hij zich bevindt. Hij kijkt op zijn horloge:half
drie. Zou hij al die tijd geslapen hebben? Maar sappristie,
dat is waar ook: waar is die wagen gebleven? Wat is er ook
weer gebeurd? Hij heeft iets gezien,maar wat heeft hij ei
genlijk gezien? Jan stond weer voor een raadsel. Hij voelde
de kilte van de nacht,trok zijn jas aan en zocht tastend
zijn weg. Hij moest proberen André- en Piet te vinden. Reeds
voelde hij het zachte gras van de wegberm en geluidloos
holde hij in de richting van de bewuste bocht. Hij durfde
niet te roepen,maar had de stille hoop,dat André hem zou
zien. Zou hij er nog niet zijn? 't Kon niet lang meer duren,
want hij was al een paar van die witte betonnen paaltjes
gepasseerddie de bocht aankondigden. Hier moest toch er
gens de plaats zijn waarpats (wolrdt vervolgd)
