7
"En als dat de verkeerde richting blijkt te zijn,kan hij niet
terugkeren en opnieuw beginnen". Vader .antwoordde hierop
niet maar in gedachten moest hij Edward gelijk geven. Len-
ning was inderdaad een man,die uitging van één enkele ver
onderstelling en daarop heel zijn onderzoek liet rusten.
Wanneer de feiten,die ontdekt werden,niet klopten met zijn
veronderstellingen,liep hij vast en kon hij zich de toestand
niet anders indenken en daarom niet onvoorwaardelijk opnieuw
van voren af aan beginnen. Dat was voor een politieman erg
jammer en stond zijn promotie dan ook lelijk in de weg. Van
de andere kant,als hij eenmaal op het juiste spoor was,gaf
hij het vast niet op voor hij de dader te pakken had, en hij
kréég hem dan ook in negentig van de honderd gevallen in
handen. "Vader,laten we even naar Mon Repos gaan?"stelde
Edward. voor. "Hé,ja!" viel Alice hem bij en sprong van haar
bankje op. "Geen denken aan,weerde vader af^aanstonds ko
men oom Fred en tante Ellie,en dan zou de jarige niet thuis
zijn! Neen,daar komt niets van in. En bovendien. zou je dan
ook naast je cadeautje grijpenboy"Even later ging de bel
over en kwamen oom en tante, die voor Edward. een prachtige
dubbele mondharmonika meebrachten. Edward was in de wolken
en vergat heel de inbraak op Mon Repos. In bed lag hij nog
heel zachtjes muziek te maken tot hij in slaap viel. Rond
half negen ging de huisbel. Moeder deed zelf open en de
rechercheurs Richards en Lenning stapten de gang in en fe
liciteerden mevrouw Stevensen met haar jarige zoon. Zij
liet hen in de werkkamer van vader en beloofde koffie met
gebak ter ere van de jarige. Even later kwam de hoofdkom-
missaris de kamer binnen en nam tegenover zijn mannen plaats.
De beide rechercheurs wilden juist met hun rapporten be
ginnen toen mevrouw binnen kwam met de beloofde traktatie.
Richards las daarop het zakelijk procés-verbaal voor: Op de
villa van mijnheer van Vlieten,Mon Repos,was op woensdag 3
augustustussen 3 en 6 uur ingebroken. Om ongeveer 3 uur
was d.e familie van Vlieten met de auto uitgegaan en rond. 6
uur kwam ze weer thuis. Er werd niets verdachts bemerkt,
tot mevrouw in haar kleine werkkamer kwam en haar schrijf
bureau geopend vond. Dit leek haar zeer verdacht ,want zij
had de vaste gewoonte haar bureau te sluiten voor zij het
vertrek verliet. Mevrouw van Vlieten ontdekte,dat haar gou
den armband, die zij de vorige avond in een der geheime vak
jes van haar bureau had opgeborgenverdwenen was. Daarop
waarschuwde zij de familie. Men kwam toen tot de ontdekking,
