(vervolg van pagina 1)
Meisjes 13-14-15 jaar
1 Geert Woestenburg leren tas
2 Riet Timmer naaidoos
3 Marie Besseling schilderij
4 Riet Blokdijk broche
GRAFT
Hardrijden voor dames
Maandag 21 Januari
1 Gre Smit Cd. f 10,00
2 Map v. Leeuwen i 5,00
3 Tlnie Salentijn i 2,50
4 Suus Duin f 1,00
DRIEHUIZEN
Maandag jl, wedstrijd schoolkin
deren
Jongens 6 en 7 jaar houljesrapen
1 G. Spaan
2 H. Honigh
Meisjes 6 en 7 jaar houljesrapen
1 N. Molenaar
2 D. Doornbos
Meisjes 8-10 jaar, vlaggetjes-
steken
1 E. Schermerhorn
2 J. Gerritsen
Meisjes 11-13 jaar, was ophangen
1 T. Ruiter
2 A. Langendoen
Jongens 11-13 jaar hogehoed op
zetten en jas aantrekken.
1 C. Molenaar
2 A. de Groot
GROOTSCHERMER
Dinsdag werd alhier, ten aan-
schouwe van een (link aantal
bezoekers een hardrijderij voor
heren gehouden. Winnaars:
1 Nic. Hooijberg, de Rijp
2 J Bunschoten, de Rijp
3 C. Zwaan, Graft
4 E. Vilten, de Rijp
5 W. Honigh, Oost-Graftdijk
6 J. Timmer, de Rijp
WEST-GRAFTDIJK
Door de IJsclub „Algemeen Be
lang" te West-Grafldljk werden
Dinsdagmiddag wedstrijden voor
de jeugd gehouden. De uilslagen
waren als volgt:
Jongens en Meisjes van 9-12 jaar.
1 KI. de Groot
2 H. Leegwater
3 M. Tentlj
4 R. Zondervan
Jongens en Meisjes van 13-15 jaar
1 A. Velthuis
2 A. Dekker
3 T. Prins
4 B. Sligler
FEUILLETON
Nadruk verboden
8
Een Detective-verhaal
door
ERIK SATYR.
Toen hij hiermee klaar was, stapte hij
weer achter Laarmah aan.
„En hoe is het?" vroeg hij.
„Grrr." zei Laarman.
,.Dat is niet al te veel," meende Bram-
metje.
„Het is zelfs bitter weinig," zei Laar
man.
„Een moord dat is een schone zaak,"
murmelde Brammetje voor zich heen,
„En schenkt de mensheid veel vermaak."
..Hoe je mond," zei Laarman, „want
raak ik van de kook door deze kraak."
,.'t Is geen kraak," corrigeerde Bram
metje.
„Da's voor de rijm," protesteerde
Laarman.
„Werken!" decreteerde Brammetje en
keek het raam uit.
„Als je dat werken noemt," sputterde
Laarman.
t Ruikt hier naar uien," constateer
de Brammetje.
„Knoflook," was Laarman's stellige
overtuiging.
„Eetbare vogelnestjes," zei Brammetje
geheimzinnig.
QRAFT
Woensdag 23 Januari
Hardrijden voor heren
1 W. Honingh (Oost-Graftdijk
2 J. Zaal
3 J. Kieft
4 C. Blaauw
Alle andere deelnemers kregen
een troostprijs.
GROOTSCHERMER
Op Woensdagmiddag werd een
gemaskerd gecostumeerd ijsfeest
gehouden. Dit werd een succes.
Prijswinnaars waren:
Enkelingen
1 Boerenkool
mew. van Tiel-de Rooij
2 Veilig verkeer
mew. A. Stekelbos-Groot
3 Sneeuwpop
mew. K. Schermer-Schot
Paren
1 St. Nicolaas en zwarte Piet
de heer en mew. P. Wiedijk
2 Opa en oma
gebroeders van Truijen
Groep:
1 Straatmuzikanten
F. Kluit, Lies Wiedijk en
Trien Kuijn
Kinderwedstrijden
Jongens 12-14 jaar
1 Piet Kay
2 Dirk Kuijn
3 Jan Kuijn
Jongens 9-11 jaar
1 Martien Broertjes
2 Jaap Bart
3 Teun Oud
Jongens 7 jaar
1 Klaas Wagenaar
2 Wim Schermerhorn
Meisjes 9-12 jaar
1 Henny Kroes
2 Neliy Hoek
3 Klari Schipper
DE BEDIJKING VAN HET
GRAFTERMEER.
3
Ter ver
duidelijking van plaats kan die
nen, dat bedoeld wordt de over
brugging der Vinkesloot op het
Oudelandsdijkje van het Vinken-
hop, even ten oosten der tegen
woordige brug. Het Eilandsbe-
stuur kon zich met genoemde
voorstellen niet vereenigen doch
de heeren Tideman c.s. gaan
evenwel voort met het uitvoeren
der gestelde werken. Dat was de
eerste dissonant in het Grafter-
meer's concert en de tweede zou
wel volgen, daar de heer Tide-
„Hè?" vroeg Laarman, niet begrij
pend.
„Ja, van die Chinees met zwart haar,"
legde Brammetje uit.
„Brammetje,'' zei Laarman dreigend en
nog eens: „Brammetje
zag eens pruimen hangen," vul
de Brammetje naïef aan.
Laarman zuchtte en snuffelde verder
in het grote eikenhouten bureau, dat
midden in het vertrek stond en waar
achter de directeur in z'n bureaustoel
hing.
„Het wordt huilen met een petje op,"
meende hij triest.
„Ga dat maar aan je moeder vertel
len," voegde Brammetje er op dezelfde
toon bij. „Maar daarom niet zo somber
mijn waarde," zei hij dan weer opge
wekt, „we weten toch wie de dader is."
„Spot er maar mee," zuchtte Laar
man en rukte aan een la, die niet open
wilde.
„Tom torn tom diedeldom," neuriede
Brammetje. „Je kan d'r wel een wijsje
op maken, 'n wordt een nieuwe schla
ger."
„Waarop?" vroeg Laarman suffend.
„Nou: Een moord, dat is een schone..."
„Na deze zaak vraag ik overplaat
sing," zei Laarman giftig, „met jou is
het geen samenwerken."
„Ja, ik groei je boven het hoofd, hè?"
glimlachte Brammetje gevleid en dook
onder de canapé,
man, als nu formeel eigenaar van
de Meer geworden, er de man
niet naar was, om zich spoedig
van zijn propos te laten brengen.
In het jaar 1851 doet B. Tideman
aan het Heemraadschap verzoek
om hem te willen toestaan gedu
rende dien zomer tot het najaar
in Eilandspolder uit te malen,
daartoe een overeenkomst te ma
ken met de bepaling om daarvoor
een recognitie te betalen. Het
plan, van B. Tideman was als
eigenaar van eenige perceelen
oud land binnen den dijk van het
Graftermeer als ingeland van den
Eilandspolder den tot hiertoe ge
vorderden omslag van die landen
voortdurend te voldoen aan den
Grafterban. De uitmaling op den
Eilandspolder te doen geschieden
door 2 molens, en den dijk geslo
ten te houden met uitzondering
der duikers van de respectieve
molens. De molens niet te malen
bij hoogen waterstand volgens het
bestaand Reglement. Dit plan kon
men als een kennisgeving qualifi-
ceeren, daar Tideman zonder ver
gunning Graftermeerswater uit
sloeg op Eilandspolder, daartoe
een pomp of duiker hebbende in
den ringdijk der Meer.
Hierdoor ontstond een rechts
kwestie, waarbij als rechtsgeleer
de voor Eilandspolder W. Boon-
acker te Amsterdam optrad en de
advocaat J. de Lange de belangen
van B. Tideman verdedigde.
wordt vervolgd
DE BLOEMENHULDE.
Dit is eigenlijk je reinste liftgeschie-
denis. Want het verhaal begint met lif
ten en het eindigt met liften. Voor het
begin zorgde de penningmeesteresse der
vereeniging. Zij, de penningmeesteresse,
miste na een bezoek aan haar dochter
de autobus, was te ver van het sta
tion af om met den trein te gaan, wilde
toch naar huis, ging aan den kant van
den weg staan en stak een paar maal
de hand op ten teeken van de langs
komende automobilisten, dat zij mee wrou
rijden.
Onze penningmeesteresse had nog niet
vaak de hand opgestoken, toen het onge
luk gebeurde: twee auto's reden op elkaar
misschien wel doordat de bestuur
ders ervan te veel naar onze penning
meesteresse keken want het zij ter
loops opgemerkt, dat de dame die voor
onze vereeniging de penningen beheert,
een vrouwtje is dat het aankijken dub
bel en dwars waard is ik zei dan:
twee auto's reden op elkaar enga
ven in het voorbijgaan ook de vrouw
die stond te liften een lik mee uit de
pan. Zij, de vrouw, werd met een been
fractuur in het dichtstbijzijnde ziekenhuis
opgenomen.
En nu komt de tweede afdeeling van
m'n korte verhaal.
„Gut, hier leit een revolver," zei hij
verbaasd, z'n hoofd terugtrekkend. „Wie
zou dat klapperding daar hebben laten
liggen? Die werksters doen hier zeker
ook niks, dat ze dat ding niet vonden."
„Au!" riep Laarman en stootte z'n
knie afgrijselijk tegen een scherpe kant
van het bureau.
„Wat is er?" vroeg Brammetje on
schuldig.
„Grrr!" knorde Laarman en was met
twee stappen bij Brammetje.
„Aardig ding wel," prees Brammetje,
„zal ik 'm es afschieten?"
„Blijf af," blafte Laarman, „vingeraf
drukken!"
„Gut, wat ben jij kippig," zei Bram
metje verongelijkt, „ik dee niks."
Laarman pakte voorzichtig de revolver
met z'n zakdoek op en legde 'm toen
op het bureau neer.
„Brammetje." zei hij toen nuchter,
„pak dat stapeltje brieven mee," en wees
op een la van het bureau waaruit een
bundel papieren stak.
Er werd geklopt.
De technische dienst kwam binnen.
Laarman gaf enige aanwijzingen, zei
tegen Brammetje: „Kom, we gaan. Ver
geet de brieven niet," en stapte de deur
uit.
„Wat moeten we met die brieven?"
vroeg Brammetje toen ze weer in de
auto zaten.
MLezen," verklaarde Laarman.
'Want hit ongeval dat onze penning
meesteresse was overkomen, wekte in
de veereniging algemeene deernis en ter
stond werd besloten, dat er eenige af
gevaardigden naar het ziekenhuis zou
den gaan om de schatbewaarster een
bloemenhulde te brengen een hulde
uit de kas, die de penningmeesteresse
zelf, zoodra ze beter zou zijn, met de
vereenigingspenningen zou moeten beta
len.
Het waren prachtbloemen die de voor
zitter en de secretaris als delegatie naar
het ziekenhuis met zich droegen: een
prachtige, groote bos witte chrysanten,
waarvoor een grijze, zoo niet zwarte
prijs was voorgeschoten.
De voorzitter mocht de bloemen dra
gen en hij kweet zich met pijnlijke nauw
gezetheid van die taak. Doch 2iet: of het
zoo móest zijn, ook de voorzitter en de
secretaris misten de bus. Of eigenlijk
misten ze haar niet laat ik de waar
heid geen afbreuk doen: ze zagen de
bus stampvol voorbijrijden. Wat op het
zelfde neer komt.
Nu begrijpt u het vervolg al. Voor
zitter en secretaris volgden het illustere
voorbeeld van de penningmeesteresse en
gingen liften. Maar nu moet u niet den
ken, dat zij ook verder de voetstappen
van hun medebestuurslid volgden. Zij
verongelukten niet. Integendeel, zij had
den een geweldig geluk. De eerste de
beste auto waarvoor onze voorzitter z'n
grove knuist in de hoogte stak, stopte
en ziethet was een jeep een
echte, onvervalschte jeep, met een echten
Amerikaan achter het stuur. Geloof
maar, dat voorzitter en secretaris in hun
knollentuin waren, te meer daar de
Amerikaan er met een reuze vaart van
door ging, dadelijk nadat hij zijn passa
giers had opgenomen. In minder dan geen
tijd reden ze de stampvolle bus voorbij
en de secretaris schreeuwde op dat
oogenblik z'n voorzitter toe, dat ze toch
heel wat lekkerder zaten clan in zoo'n
benauwde bus. Nu, benauwd zaten de
heeren geenszins. De wind woei hun als
een orkaan om de ooren en in een
recordtijd waren ze waar ze moesten
zijn: bij de toegangspoort van het zie
kenhuis, waar de Amerikaan hen met een
vroolijk „all right" afzette.
Natuurlijk heeft u de zaak anders
voorzien u had voorzitter en secre
taris op een andere manier in het zie
kenhuis verwacht u had misschien al
een bed naast dat van de penningmees
teresse gereserveerd, zonder er rekening
mee te houden, dat er in ziekenhuizen
damesafdeelingen zijn. En tochja,
toch was het ongeluk al gebeurd. Dat
merkten de heeren, toen de voorzitter
aan de sponde van de penningmees
teresse een kleine rede had gehouden
over den schrik en de ontsteltenis, die
de leden had bevangen toen zij van het
groote ongeluk van de geliefde schatbe
waarster vernamen. En als bewijs van
ons medelevenHier zweeg de spre
ker stil. Hij had de bos chrysanten, die
hij tijdens zijn rede op den rug had
gehouden bij wijze van verrassing naar
voren gehaald en staarde met een minder
intelligente uitdrukking op z'n gezicht
naar de nog half-ingepakte bloemen,
dieer niet meer waren. Want al
leen de groene takken hield de goede
man in z'n handen. Tijdens den orkaan
in de jeep waren de zware bloemen er
gewoon afgewaaid!
(Nadruk verboden.)
„Interessant," meende Brammetje.
.Liefdesbrieven?"
„Niet van Liesje," zei Laarman droog
jes.
„Grappig, hoor," zuchtte Brammetje.
„Begin je nou alweer met niets te zeg
gen."
Brammetje had namelijk een hekel aan
de gewoonte van Laarman om z'n ver
klaringen pas aan het eind van een zaak
te houden en gedurende de tijd daar
voor stommetje te spelen.
„Ik wou, dat jij d'r es mee begon,"
zei Laarman en blies een stevige rook
wolk van z'n sigaret in Brammetje's
gezicht
Brammetje zweeg en keek verongelijkt
door de voorruit.
„Zou je haast niet es vertrekken?"
vroeg hij toen.
„Ik kan die .vervloekte motor niet op
gang krijgen," mopperde Laarman, en
wurmde met alle knoppen, die er maar
te vinden waren.
„Wat een pracht-materiaal hebben we
toch," meende Brammetje, „en wat heb
jij je zaakjes weer goed voor mekaar."
„Verhip jij," zei Laarman niet erg
hartelijk en stapte uit.
Brammetje volgde zijn voorbeeld en
keek toe, hoe Laarman aan de motor
begon te morrelen.
Wordt vervolgd
