Sonda^, 28 November 1886. 30ste Jaargang. No. 2041. 3 DWALINGEN DES HARTE. AMSTERDAMSCHE KRONIEK. POSTERIJEN. SCHAGER I MUNT MrattÉ- k Laiii pit bl»d verschijnt tweemaal per weekWoensdag- Zater- L „«vond. lij inzending tot 's middags 12 ure, worden ADVEE- fl O in het eerstuitkomend nummer geplaatst. jtfffEZONPEN STUKKEN èén dag vroeger. m Uitgever: J. WINKEL. Bureau: SCHAOËJV, ^aan, 5. Gemeen te Schagen. Bekendmakingen. POLITIE. VERLOREN: deze gemeente, op Donderdag 25 November j. 1., een rootlledeven zakboekje, inhoudende ongeveer f 300.aan bankbiljetten. Inlichtingen hieromtrent worden verzocht ter gemeentesecretarie Klier. Burgemeester en Wethouders van Schagen, brengen ter #!geiueene kennis, dat aan Cornelis Zeeman vergunning is verleend, den stal, deel uitmakende van zijn perceel, kadastraal lekend in Sectie A, No. 720, aan de Marktplaats alhier, te Logen inrichten tot Slachterij. Schagen, den 26en November 1886, Burgemeester en Wethouders voornoemd G. LANGENBERG. de Secretaris, DENIJS. De Directeur van het Postkantoor alhier, brengt ter kennis, lat op Zondag 5 December e. k. alle diensten der Posterijen rullen worden uitgevoerd als op werkdagen. Roman van FRILDRICIl FE1EDB1CH. XXII. 48.) Zoodra de bewoners van het stadje vernamen dat Dora een onderkomen had gevonden hij doctor Warberg, staken de lui natuurlijk de hoofden bij elkander en gaven er hunne afkeu ring over te kennen. Zij vonden het ongehoord, dat Warberg eene giftmengster in zijn huis opnam. Zij wisten, datNiemitz gevangen was genomen en de daad had bekendzij wisten ook, dat Dora vrijgelaten was; daardoor gevoelden zij zich in hunne vreugde benadeeld en wilden derhalve volstrekt niet gelooven aan Dora's onschuld. Ja, er waren zelfs eenige bij zon der boosaardige tongen, die de toespeling maakten, dat Leo ook in de vergiftigings-geschiedenis was betrokken; werden zij °P den man af gevraagd, hoe zij dat meenden, dan gaven zij [ton antwoord, dat zij niemand wilden beschuldigen; zij wil den dan niets meer zeggen, volstrekt niets, maar de zaak was nog lang niet opgehelderd en zij konden toch er van denken, N zij wilden. Alleen de heer Netto dacht er anders over, omdat hij trots j']n eigene onverzettelijke meening, een eerlijk karakter bezat, oijne onfeilbaarheid had nn evenwel een sterken stoot gekregen, vooral daar hij zich over Dora's schuld nog al zeer beslis- send had uitgelaten. Hij had zich tegenover doctor Warberg sterk blootgegeven, desniettegenstaande ging hij naar dezen toe, orndat hij wenschte, zich bij de zieke te verontschuldigen. i/Doctor, gij hebt ditmaal op een oud practicus de overwinning behaald!" zeide hij, toen hij bij Leo binnentrad. „Ik zou ie- weddenschap er op hebben aangenomen, dat mijne over- de ware was en nu heb ik mij toch vergist." Lj 'j allen kunnen dwalen," antwoordde Warberg. "Zeker, maar het is voor de betrokken partij altijd eene tTduiveld onaangename geschiedenis //De bewijzen waren evenwel tegen de ongelukkige jonge uw en stijfden de verdenking," zeide Leo. Ach, gij wilt mijne dwaling nog rechtvaardigen riep Netto. L^.gij hebt gelijk, ik kon moeilelijk anders handelen; ik ,e mijn plicht vervuld, maar betreur het nu ten zeerste, dat l verdenking eene onschuldige heeft getroffen. Kan ik de feke spreken "v'U ^aar te verhooren F' loet n neen om haar te zeggen, dat het mij leed r7.-nu, dat weet gij ook wel." hd 1* is DOg zeer zwalc en vrees'. dat de ontroel'inS haar recllg zou kunnen zijn wilt gij het dus aan mij over- rn> haar dit te zeggen?" L" aarne, maar eii moet mii niet verschoonen. Zij zal zeer K°P mij zijn." is zij niet, omdat zij inziet, dat de schijn tegen haar 'Wat waar?" V h sP.reekt over u zonder eenig gevoel van verbittering." etto liep de kamer op en neder, terwijl Warberg's woor- Prijs per jaar f3.Franco per post f3.60. Afzonderlijke nummers 5 Cents. ADVEKTENTIËN" van 1 tot 5 regels f0.75x iedere regel meer f'0.15 Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Zij, die voor de verzending van pakjes, van de pakketpost wenschen gebruik te maken, worden beleefd verzocht de be- zorging tijdig aan het kantoor te doen plaats vinden. De meest gewenschte verzending voor deze gemeente is met den trein, die circa ten 3 ure van Schagen vertrekt. De Directeur, van het Postkantoor te Schagen, HEYLIGERS. „Maar Moe, waarom valt er toch altijd op de huizen witte en op de straat zwarte sneeuw?" Die vraag, hoe ongerijmd schijnbaar ook, is historisch waar, en uit den naïeven mond van een of ander Amster- damsch dreumesje klinkt zij trouwens gansch niet onver klaarbaar. De smetteloos blanke sneeuw, valt wit en zuiver van den hemel; maar welke gedaanteverwisseling zij onder gaat, als ze met onze dierbare straatsteenen in aanraking komt, is een raadsel, dat in gemakkelijkheid van oplossing het Bulgaarsche vraagstuk of de Romeinsche quaestie evenaart. De Amsterdam sche straat ja, wat ligt er in het najaar en den winter eigenlijk op 's Zomers heb ben ze, in een bui van fatsoenlijkheid, nog wel eens een presentabel voorkomen, zoodat we uitgenomen wat stof, ons niet al te zeer hebben te schamen, als de kinderen Albions of de blondgelokte zonen en dochteren van het Deutsche Vaterland ons met een bezoek vereeren. Maar zoodra hebben we September niet achter den rug den een zeer aangenamen indruk op heu.-njcheneu te maken. „Doctor, wij spraken er eens over, dat de staat eigenlijk verplicht was, onschuldige gevangenen schadeloos te stellen dat geschiedt nu eenmaal niet, het gebeurde is ook niet onge daan te makendoch ik wil zooveel genoegdoening geven, als in mijn vermogen is. Gij zult mij een dienst bewijzen, wan neer gij aan anderen wilt vertellen, waarom ik hier ben geweest; want ik meen, dat men zich niet vernedert, wanneer men open lijk bekent, dat men gedwaald heeft." „Zeker niet; dat is de daad van een eerlijk man," merkte Leo op. „Ik doe het niet mijnentwege," ging Netto voort. „Ik weet dat er hier in de stad nog velen zijn, die aan de onschuld der jonge vrouw niet gelooven willen, dezen wil ik overtuigen." Warberg kwam Netto's wensch 11a, maar diens doel werd daarmede niet bereikt; de inwoners van het kleine plaatsje haalden de schouders op en verklaarden nu weer, dat Dora door haar mooie gezichtje zoowel den doctor als den rechter had verblind; aan de overtuiging, dat Dora schuldig was, hielden zij zich toch vast, want een echte stedeling houdt alles voor mogelijk, behalve dat hij zich zou kunnen ver gissen. Door Dora in zijn huis op te nemen had Leo toch dit ééne bereikt, dat zijne moeder de genezende met eiken dag meer lief kreeg en hem ten slotte vrijwillig bekende, dat hij goed gehandeld had, door zich heen te zetten over het oordeel der menschen, want dat het plicht was, de onschuld te steunen. Toen na eenige weken de kleine geestelijke kwam, om Dora af te halen, opdat zij in zijn huis verder zou kunnen herstel len en na al de gemoedsstormen ook de vrede en de kalmte van het gemoed terug zou kunnen krijgen, zag zoowel Leo als zijne moeder haar ongaarne vertrekken en toch konden zij Dora niet eens verzoeken, nog langer bij hen te blijven. De zitting van het gerecht, door hetwelk Niemitz veroordeeld zou wor den, was op handen en hield alle gemoederen en tongen in de stad in de grootste spanning. Men sprak van niets anders, en trots de gestrengste teruggetrokkenheid in W arberg's huis, had Dora dit ternauwernood kunnen ontgaan. Het was inderdaad belangwekkend, na te gaan, hoe diegenen, die vroeger met den apotheker gaarne en druk omgingen, die steeds met de meeste bereidwilligheid van zijn wijn gedronken en zijne gedichten tegen hunne overtuiging in, zeer voortref felijk gevonden hadden, nu om het hardst elke vriendschap met hem ontkenden. Zij namen den schijn aan, alsof zij slechts zeer ongaarne in het gezelschap zich onderworpen hadden aan de wetten der samenleving, en ontkenden met de grootste hardnekkigheid, dat zij hem ooit met hun vertrouwen vereerd hadden. Niemitz werd door zij 11% vroegere vrienden het hevigst ver oordeeld, en velen van hen sidderden bij de gedachte, dat ook zij door hem vergiftigd hadden kunnen worden, ofschoon zij zelfs niet wisten, welk voordeel Niemitz door hun dood had kunnen behalen. Zij hadden er geen besef van, dat Niemitz door de ongelukkige omstandigheden en de zwakheid van zijn karakter, door zijn ijdelheid en het gebrek aan elk zedelijk steunpunt, een misdadiger was geworden. en komen regen en wind hier huishonden, of het is met het fatsoenlijk aanzien van ons plaveisel gedaanVolko men droog wordt het dan in het geheel niet meer, behalve wanneer het eens een poosje achtereen streng vriest, maar bij alle andere weersgesteldheden zien de drukst begane wegen er uit, alsof zij met een zwarte, taaie, kleverige zelfstandigheid besmeerd zijn. Waaruit die pap eigenlijk bestaat, weet niemand te zeggen; ze Ineeft iets van klei, iets van roet, iets van zeep, iets van kaarsvet, en van al die artikelen samen óók nog iets. Wie er niet eenigs- zins op geoefend is, ol niet bijzonder vast in zijn schoenen staat, kan er zich slechts met moeite op voortbewegen; af en toe blijft hij onwillekeurig in dij© modderlijm steken, en hij mag al blij zijn, als hij er zijn equilibre niet bij verliest en tegen wil en dank in onzachte aanraking komt met dit vuile goedje, dat iemand niet precies aan den parfumerie-winkel doet denken. Reeds sedert „onheugelijke jaren" Ihebben de knapste koppen zich vruchteloos het hoofd gebroken om een ant woord te vinden, op de vraag, hoe dat zwartgallige meng sel zich toch op onze straten vormt. En andere koppen, even knap en even geleerd, hebben zich even vruchteloos suf gepeinsd, om een middel te vinden, waardoor dat mengsel weer van onze straat is weg: te krijgen. De vraag hoe wij er aan gekomen zijn, zou ons in zeker opzicht nog tamelijk onverschillig kunnen laten; maar den man, die er ons afhelpt, voor altijd vanaf heltpt, zouden we met Sinterklaas zijn heelen naam en voornaam wel van letterbanket willen geven, met zijn adires en zijn huisnum- Had: het geluk hem hij zijn speculaties aan de beurs begun stigd, was hij een rijk man geworden, dam zou hij, om zich den schijn van een mensclienvriend te verwerven, veel goed gedaan hebben, en zij, die hem nu zoo gestreng veroordeelden, zouden dan met luider stem zijn lof verkondigd hebben. Niemitz was een beklagenswaardig mnensch, die zekerlijk weinige eigenschappen bezat, waardoor iiij belangstelling ton inboezemen. Hij miste geheel en al de onbuigzame trots van den misdadiger, die zonder eenig teekeu van onrust de straf voor zijn daad tegemoet ziet. Hij verging: bijna van angst en lafheid. Nu eens bekende bij, onder dein druk der bewijzen, alles bereidwillig, dan weer klemde hij zich aan een dwaze hoop vast en loochende elke schuld. Hij geleek volkomen op een blad, dat door den stroom werd voortgedreven. Nu eens trekken de golven het in den maalstroom., dan weer drijft het langzaam naar den oever, reeds schijnt het aan een vooruit stekenden wortel een rustpunt gevonden te hebben, het ligt daar korten tijd stil, dan komt er een sterkere golf en drijft het weder voort, en de stroom wordt steteds breeder, de hoop op redding geringer, tot liet eindelijk mmedegesleept wordt in de groote zee, waar geen strand meer te zien is. De geheele stad was in groote opschudding, toen de dag der openbare terechtzitting was gekomen. De tribunes konden de nieuwsgierigen niet bevatten, doch (liezen zouden slechts korten tijd het genot smaken, de behandeling bij te wonen. Toen Niemitz in de bank der aangeklaagden verscheen, werd hij met luid gesis en zelfs met beschimping dbor het publiek ont vangen. De voorzitter van het gerecht, die nog maar korten tijd geleden naar dit stadje was verplaatst geworden en streng de orde handhaafde, gebood met scherpe woorden zich stil te houden en voegde er aan toe, datï hij bij de geringste stoornis de tribunes zou laten ontruimen. Deze vermaning hielp slechts korten tijd, want toen Niemitz, dien de meesten bijna niet meer herkenden, zoozeer was bij gedurende de laat ste dagen veranderd, over den tijd sprak, waarin hij als apo theker in dit plaatsje woonde, en er aaan toevoegde, dat hij in de voornaamste kringen verkeerde, riepen eenige toehoor ders luide: „hij liegt!" en nu liet de voorzitter onherroepelijk de tribunes ontruimen. Daardoor haalde hij zich evenwel den haat der burgerij op den hals, want die lieden vonden het ongehoord, dat hen het verkwikkelijk schourwspel aldus onthou den werd. De behandeling duurde niet bijzonder lang. Wel is waar beproefde Niemitz nog eens, alles te loochenen, doch het hielp hem niets; de gezworenen spraken het schuldig uit en de aangeklaagde werd tot levenslange tuchthuisstraf veroordeeld. Dit oordeel was evenwel den menschen, die niets minder dan de doodstraf verlangden, volstrekt niet naar den zin, doch gelukkig hadden zij in deze zaak niets te zeggen. Maar er verliepen weken voor de gemoederen een weinig tot beda ren waren gekomen en den president der rechtbank wierpen zij nijdige blikken toe, overal waar zij hem ontmoetten; dat deze zich hiervan niet in het minste iets aantrok, griefde de lui nog het meeste. Wordt Vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1886 | | pagina 1