Sonda^, 28 November 1886.
30ste Jaargang. No. 2041.
3
DWALINGEN DES HARTE.
AMSTERDAMSCHE KRONIEK.
POSTERIJEN.
SCHAGER
I
MUNT
MrattÉ- k Laiii
pit bl»d verschijnt tweemaal per weekWoensdag- Zater-
L „«vond. lij inzending tot 's middags 12 ure, worden ADVEE-
fl O
in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
jtfffEZONPEN STUKKEN èén dag vroeger.
m
Uitgever: J. WINKEL.
Bureau: SCHAOËJV, ^aan, 5.
Gemeen te Schagen.
Bekendmakingen.
POLITIE.
VERLOREN:
deze gemeente, op Donderdag 25 November j. 1., een
rootlledeven zakboekje,
inhoudende ongeveer f 300.aan bankbiljetten.
Inlichtingen hieromtrent worden verzocht ter gemeentesecretarie
Klier.
Burgemeester en Wethouders van Schagen, brengen ter
#!geiueene kennis, dat aan Cornelis Zeeman vergunning is
verleend, den stal, deel uitmakende van zijn perceel, kadastraal
lekend in Sectie A, No. 720, aan de Marktplaats alhier, te
Logen inrichten tot Slachterij.
Schagen, den 26en November 1886,
Burgemeester en Wethouders voornoemd
G. LANGENBERG.
de Secretaris,
DENIJS.
De Directeur van het Postkantoor alhier, brengt ter kennis,
lat op Zondag 5 December e. k. alle diensten der Posterijen
rullen worden uitgevoerd als op werkdagen.
Roman van FRILDRICIl FE1EDB1CH.
XXII.
48.)
Zoodra de bewoners van het stadje vernamen dat Dora een
onderkomen had gevonden hij doctor Warberg, staken de lui
natuurlijk de hoofden bij elkander en gaven er hunne afkeu
ring over te kennen. Zij vonden het ongehoord, dat Warberg
eene giftmengster in zijn huis opnam. Zij wisten, datNiemitz
gevangen was genomen en de daad had bekendzij wisten
ook, dat Dora vrijgelaten was; daardoor gevoelden zij zich
in hunne vreugde benadeeld en wilden derhalve volstrekt niet
gelooven aan Dora's onschuld. Ja, er waren zelfs eenige bij zon
der boosaardige tongen, die de toespeling maakten, dat Leo
ook in de vergiftigings-geschiedenis was betrokken; werden zij
°P den man af gevraagd, hoe zij dat meenden, dan gaven zij
[ton antwoord, dat zij niemand wilden beschuldigen; zij wil
den dan niets meer zeggen, volstrekt niets, maar de zaak was
nog lang niet opgehelderd en zij konden toch er van denken,
N zij wilden.
Alleen de heer Netto dacht er anders over, omdat hij trots
j']n eigene onverzettelijke meening, een eerlijk karakter bezat,
oijne onfeilbaarheid had nn evenwel een sterken stoot gekregen,
vooral daar hij zich over Dora's schuld nog al zeer beslis-
send had uitgelaten. Hij had zich tegenover doctor Warberg
sterk blootgegeven, desniettegenstaande ging hij naar dezen toe,
orndat hij wenschte, zich bij de zieke te verontschuldigen.
i/Doctor, gij hebt ditmaal op een oud practicus de overwinning
behaald!" zeide hij, toen hij bij Leo binnentrad. „Ik zou ie-
weddenschap er op hebben aangenomen, dat mijne over-
de ware was en nu heb ik mij toch vergist."
Lj 'j allen kunnen dwalen," antwoordde Warberg.
"Zeker, maar het is voor de betrokken partij altijd eene
tTduiveld onaangename geschiedenis
//De bewijzen waren evenwel tegen de ongelukkige jonge
uw en stijfden de verdenking," zeide Leo.
Ach, gij wilt mijne dwaling nog rechtvaardigen riep Netto.
L^.gij hebt gelijk, ik kon moeilelijk anders handelen; ik
,e mijn plicht vervuld, maar betreur het nu ten zeerste, dat
l verdenking eene onschuldige heeft getroffen. Kan ik de
feke spreken
"v'U ^aar te verhooren F'
loet n neen om haar te zeggen, dat het mij leed
r7.-nu, dat weet gij ook wel."
hd 1* is DOg zeer zwalc en vrees'. dat de ontroel'inS haar
recllg zou kunnen zijn wilt gij het dus aan mij over-
rn> haar dit te zeggen?"
L" aarne, maar eii moet mii niet verschoonen. Zij zal zeer
K°P mij zijn."
is zij niet, omdat zij inziet, dat de schijn tegen haar
'Wat waar?"
V h sP.reekt over u zonder eenig gevoel van verbittering."
etto liep de kamer op en neder, terwijl Warberg's woor-
Prijs per jaar f3.Franco per post f3.60.
Afzonderlijke nummers 5 Cents.
ADVEKTENTIËN" van 1 tot 5 regels f0.75x iedere regel meer f'0.15
Groote letters worden naar plaatsruimte berekend.
Zij, die voor de verzending van pakjes, van de pakketpost
wenschen gebruik te maken, worden beleefd verzocht de be-
zorging tijdig aan het kantoor te doen plaats vinden.
De meest gewenschte verzending voor deze gemeente is met
den trein, die circa ten 3 ure van Schagen vertrekt.
De Directeur, van het Postkantoor te Schagen,
HEYLIGERS.
„Maar Moe, waarom valt er toch altijd op de huizen
witte en op de straat zwarte sneeuw?"
Die vraag, hoe ongerijmd schijnbaar ook, is historisch
waar, en uit den naïeven mond van een of ander Amster-
damsch dreumesje klinkt zij trouwens gansch niet onver
klaarbaar. De smetteloos blanke sneeuw, valt wit en zuiver
van den hemel; maar welke gedaanteverwisseling zij onder
gaat, als ze met onze dierbare straatsteenen in aanraking
komt, is een raadsel, dat in gemakkelijkheid van oplossing
het Bulgaarsche vraagstuk of de Romeinsche quaestie
evenaart. De Amsterdam sche straat ja, wat ligt er
in het najaar en den winter eigenlijk op 's Zomers heb
ben ze, in een bui van fatsoenlijkheid, nog wel eens een
presentabel voorkomen, zoodat we uitgenomen wat
stof, ons niet al te zeer hebben te schamen, als de
kinderen Albions of de blondgelokte zonen en dochteren
van het Deutsche Vaterland ons met een bezoek vereeren.
Maar zoodra hebben we September niet achter den rug
den een zeer aangenamen indruk op heu.-njcheneu te maken.
„Doctor, wij spraken er eens over, dat de staat eigenlijk
verplicht was, onschuldige gevangenen schadeloos te stellen
dat geschiedt nu eenmaal niet, het gebeurde is ook niet onge
daan te makendoch ik wil zooveel genoegdoening geven, als
in mijn vermogen is. Gij zult mij een dienst bewijzen, wan
neer gij aan anderen wilt vertellen, waarom ik hier ben geweest;
want ik meen, dat men zich niet vernedert, wanneer men open
lijk bekent, dat men gedwaald heeft."
„Zeker niet; dat is de daad van een eerlijk man," merkte
Leo op.
„Ik doe het niet mijnentwege," ging Netto voort. „Ik weet
dat er hier in de stad nog velen zijn, die aan de onschuld
der jonge vrouw niet gelooven willen, dezen wil ik overtuigen."
Warberg kwam Netto's wensch 11a, maar diens doel werd
daarmede niet bereikt; de inwoners van het kleine plaatsje
haalden de schouders op en verklaarden nu weer, dat Dora
door haar mooie gezichtje zoowel den doctor als den rechter
had verblind; aan de overtuiging, dat Dora schuldig was,
hielden zij zich toch vast, want een echte stedeling houdt
alles voor mogelijk, behalve dat hij zich zou kunnen ver
gissen.
Door Dora in zijn huis op te nemen had Leo toch dit ééne
bereikt, dat zijne moeder de genezende met eiken dag meer
lief kreeg en hem ten slotte vrijwillig bekende, dat hij goed
gehandeld had, door zich heen te zetten over het oordeel der
menschen, want dat het plicht was, de onschuld te steunen.
Toen na eenige weken de kleine geestelijke kwam, om Dora
af te halen, opdat zij in zijn huis verder zou kunnen herstel
len en na al de gemoedsstormen ook de vrede en de kalmte
van het gemoed terug zou kunnen krijgen, zag zoowel Leo
als zijne moeder haar ongaarne vertrekken en toch konden zij Dora
niet eens verzoeken, nog langer bij hen te blijven. De zitting
van het gerecht, door hetwelk Niemitz veroordeeld zou wor
den, was op handen en hield alle gemoederen en tongen in
de stad in de grootste spanning. Men sprak van niets anders,
en trots de gestrengste teruggetrokkenheid in W arberg's huis,
had Dora dit ternauwernood kunnen ontgaan.
Het was inderdaad belangwekkend, na te gaan, hoe diegenen,
die vroeger met den apotheker gaarne en druk omgingen, die
steeds met de meeste bereidwilligheid van zijn wijn gedronken
en zijne gedichten tegen hunne overtuiging in, zeer voortref
felijk gevonden hadden, nu om het hardst elke vriendschap
met hem ontkenden. Zij namen den schijn aan, alsof zij slechts
zeer ongaarne in het gezelschap zich onderworpen hadden aan
de wetten der samenleving, en ontkenden met de grootste
hardnekkigheid, dat zij hem ooit met hun vertrouwen vereerd
hadden.
Niemitz werd door zij 11% vroegere vrienden het hevigst ver
oordeeld, en velen van hen sidderden bij de gedachte, dat ook
zij door hem vergiftigd hadden kunnen worden, ofschoon zij
zelfs niet wisten, welk voordeel Niemitz door hun dood had
kunnen behalen. Zij hadden er geen besef van, dat Niemitz
door de ongelukkige omstandigheden en de zwakheid van zijn
karakter, door zijn ijdelheid en het gebrek aan elk zedelijk
steunpunt, een misdadiger was geworden.
en komen regen en wind hier huishonden, of het is met
het fatsoenlijk aanzien van ons plaveisel gedaanVolko
men droog wordt het dan in het geheel niet meer, behalve
wanneer het eens een poosje achtereen streng vriest, maar
bij alle andere weersgesteldheden zien de drukst begane
wegen er uit, alsof zij met een zwarte, taaie, kleverige
zelfstandigheid besmeerd zijn. Waaruit die pap eigenlijk
bestaat, weet niemand te zeggen; ze Ineeft iets van klei,
iets van roet, iets van zeep, iets van kaarsvet, en van
al die artikelen samen óók nog iets. Wie er niet eenigs-
zins op geoefend is, ol niet bijzonder vast in zijn schoenen
staat, kan er zich slechts met moeite op voortbewegen;
af en toe blijft hij onwillekeurig in dij© modderlijm steken,
en hij mag al blij zijn, als hij er zijn equilibre niet bij
verliest en tegen wil en dank in onzachte aanraking komt
met dit vuile goedje, dat iemand niet precies aan den
parfumerie-winkel doet denken.
Reeds sedert „onheugelijke jaren" Ihebben de knapste
koppen zich vruchteloos het hoofd gebroken om een ant
woord te vinden, op de vraag, hoe dat zwartgallige meng
sel zich toch op onze straten vormt. En andere koppen,
even knap en even geleerd, hebben zich even vruchteloos
suf gepeinsd, om een middel te vinden, waardoor dat
mengsel weer van onze straat is weg: te krijgen. De vraag
hoe wij er aan gekomen zijn, zou ons in zeker opzicht
nog tamelijk onverschillig kunnen laten; maar den man,
die er ons afhelpt, voor altijd vanaf heltpt, zouden we
met Sinterklaas zijn heelen naam en voornaam wel van
letterbanket willen geven, met zijn adires en zijn huisnum-
Had: het geluk hem hij zijn speculaties aan de beurs begun
stigd, was hij een rijk man geworden, dam zou hij, om zich
den schijn van een mensclienvriend te verwerven, veel goed
gedaan hebben, en zij, die hem nu zoo gestreng veroordeelden,
zouden dan met luider stem zijn lof verkondigd hebben.
Niemitz was een beklagenswaardig mnensch, die zekerlijk
weinige eigenschappen bezat, waardoor iiij belangstelling ton
inboezemen. Hij miste geheel en al de onbuigzame trots van
den misdadiger, die zonder eenig teekeu van onrust de straf
voor zijn daad tegemoet ziet. Hij verging: bijna van angst en
lafheid. Nu eens bekende bij, onder dein druk der bewijzen,
alles bereidwillig, dan weer klemde hij zich aan een dwaze
hoop vast en loochende elke schuld. Hij geleek volkomen op
een blad, dat door den stroom werd voortgedreven. Nu eens
trekken de golven het in den maalstroom., dan weer drijft het
langzaam naar den oever, reeds schijnt het aan een vooruit
stekenden wortel een rustpunt gevonden te hebben, het ligt
daar korten tijd stil, dan komt er een sterkere golf en drijft
het weder voort, en de stroom wordt steteds breeder, de hoop
op redding geringer, tot liet eindelijk mmedegesleept wordt in
de groote zee, waar geen strand meer te zien is.
De geheele stad was in groote opschudding, toen de dag
der openbare terechtzitting was gekomen. De tribunes konden
de nieuwsgierigen niet bevatten, doch (liezen zouden slechts
korten tijd het genot smaken, de behandeling bij te wonen. Toen
Niemitz in de bank der aangeklaagden verscheen, werd hij
met luid gesis en zelfs met beschimping dbor het publiek ont
vangen. De voorzitter van het gerecht, die nog maar korten
tijd geleden naar dit stadje was verplaatst geworden en
streng de orde handhaafde, gebood met scherpe woorden zich
stil te houden en voegde er aan toe, datï hij bij de geringste
stoornis de tribunes zou laten ontruimen. Deze vermaning
hielp slechts korten tijd, want toen Niemitz, dien de meesten
bijna niet meer herkenden, zoozeer was bij gedurende de laat
ste dagen veranderd, over den tijd sprak, waarin hij als apo
theker in dit plaatsje woonde, en er aaan toevoegde, dat hij
in de voornaamste kringen verkeerde, riepen eenige toehoor
ders luide: „hij liegt!" en nu liet de voorzitter onherroepelijk
de tribunes ontruimen. Daardoor haalde hij zich evenwel den
haat der burgerij op den hals, want die lieden vonden het
ongehoord, dat hen het verkwikkelijk schourwspel aldus onthou
den werd.
De behandeling duurde niet bijzonder lang. Wel is waar
beproefde Niemitz nog eens, alles te loochenen, doch het hielp
hem niets; de gezworenen spraken het schuldig uit en de
aangeklaagde werd tot levenslange tuchthuisstraf veroordeeld.
Dit oordeel was evenwel den menschen, die niets minder
dan de doodstraf verlangden, volstrekt niet naar den zin,
doch gelukkig hadden zij in deze zaak niets te zeggen. Maar
er verliepen weken voor de gemoederen een weinig tot beda
ren waren gekomen en den president der rechtbank wierpen
zij nijdige blikken toe, overal waar zij hem ontmoetten; dat
deze zich hiervan niet in het minste iets aantrok, griefde
de lui nog het meeste.
Wordt Vervolgd.