Zondag, 11 September 1887. 31ste Jaargang. No. 2123. IN HET ACHTERHUIS. AMSTERDAMSCHE KRONIEK. Uitgever: J. WINKEL. Iturcau: N( II UsI Y. Laan, II, 5. Gemeente Scha gen. Bekend m a k i n g. a. het is in het belang der openbare veiligheid op Dins dag den 13 September a. S., verboden, in de kom der gempente anders dan stapvoets te rijden. b. de, rijtuigen welke op dien dag, de afgesloten harddra- versbaan op de Gedempte Gracht moeten overgaan, zullen op die baan steeds rechts aaa moeten houden. De bestuur ders of geleiders gedragen zich verde.r stipt naar de aanwijzing der aldaar aanwezige politie. De bedriegers bedrogen. SGHAGER AIieieei Nieuws-, COURANT. AflïËilie- La Dit blad verschijnt tweemaal per weekWoensdag- Zater dagavond. Eij inzending tot 's middags 12 ure, worden ADVER- TENTIÊN in het eerstuitkomend nummer geplaatst. INGEZONDEN STUKKEN één dag vroeger. Prijs per jaar f3.Franco per post f3.0O. Afzonderlijke nummers 5 Cents. ADVERTEN1IËN van 1 tot 5 regels fO.76; iedere regel meer f 0.16 Oroote letters worden oaar plaatsruimte berekend. De Burgemeester der gemeente Schagen Gezien art 23 en 29 van het Politie—reglement dezer ge meente Verleent vergunning aan de tappers, om op T>ins-Jtliig' 13 September a. s.s na bezetten tijd, te mogen tappen, muziek te laten maken en danspartijen te doen plaats hebben. Schagen, 9 September 1887. De Burgemeester voornoemd. G. LANGËNBERG. Burgemeester en Wethouders van Schagen, gelet op art 89a van het Politie-reglement dier gemeente, brengen ter alge- meene keunis Overtreding wordt gestraft, met eene boete van f 5. Schagen, den 9en September 1887. Burgemeester en Wethouders voornoemd G. LANGEN BERG. de Secretaris, DENIJS. Roman van E. A. KOENIG. 32. XVII. «Neen, daartoe zijt gij niet de geschikte kerel," ging Schunk voort, «gij brengt de zaak nooit in orde." «Gelooft gij het beter te kunnen hoonde de ex-klerk. *Ik raad u, ga het niet wagen, mij te bedriegen »Wie spreekt daarvan viel het wijf hem in de rede. „Gij hebt al dadelijk de geschiedenis verknoeid, hebt een grooten mond opgezet en daarmede alles bedorven Wat moet er nu gebeuren P Wij hebben er niets van, wanneer wij de papieren overgeven aan den doctor of aan het gerecht; dat weet de gierigaard even goed als wij." «Moet ik de honderd gulden aannemen, die hij geboden heeft Y' spotte Würfel. «Mijnentwege," bromde de slotenmaker. «Maar wij geven de papieren niet af!" «Hebt gij ze nog wel eens Y' «Daar in den hoek liggen ze onder den vloer." «Maak er een einde aan," zeide het wijf nijdig, «wat moet er gebeuren «M anneer uw pleegkind het kind van zijn broeder is, dan zal ik de geschiedenis spoedig gereed hebben,1 antwoordde de schrijver. «Dus zeg mij de waarheid Met een woeste kreet greep Schunk naar het mes, dat hij "'J het avondeten gebruikt had en nn nog voor hem lagde ontstelde schrijver, nu ook naar een wapen zoekende, trok de tafellade uit, voor Welke hij zat. Mat hij zocht, vond hij niet, maar zijn blik viel op een klein stuk papier, en de woorden, die hij op hetzelve las, ver dulden hem met onbeschrijfelijke woede. Hij sprong van zijn stoel op en hield het papier omhoog. «Wilt gij nu nog langer ontkennen, dat gij mij bedrogen hebt?" vroeg hij met heesche stem. «Voor tweehonderd gulden hebt gij achter mijn rug om, de papieren verkocht, nu wordt O J «UijU AUt, UUJj WW ww - - het mij duidelijk, waarom ik de zaak niet in het reine kon brengen!" De slotenmaker was nu insgelijks van zijn stoel opgestaan; hij wilde zich met het mes in de vuist op Würfel storten, om hem het papier te ontrukken, doch het wijf stond nu dadelijk en ®et beslissend gelaat tusscben beide. «Maak geen ruzie," zeide zij waarschuwend, terwijl zij haren ®an een veel beteekenden blik toewierp, «wanneer de politie &mt en ons gevangen neemt, dan is alles verloren! M ie spreekt Een mooie geschiedenisalweer belastingverhooging in 't zichtAlsof wij nog geen schot en lot genoeg be talen Al hadden we hier huis aan huis een exemplaar ontdekt van den verwoestenden Coloradokever op wel ken sinjeur wij per openbare kennisgeving verzocht zijn, een wakend oogje te houden had onze schrik, onze ontsteltenis, onze verbijstering niet grooter kunnen zijn, dan toen wij de gemeentebevrooting voor anno 1888 in de courant vonden en daarop een nadeelig saldotje van maar even vier ton gouds genoteerd zagen. En of we al moord en brand riepen, of we van verbazing en ergernis onze handen al in elkaar sloegen, het baatte ons geen zier daar stond het zwart op wit gedrukt en „wat de heeren wijzen, moeten de burgers prijzen." Een tekort van vier ton, men zal moeten erkennen dat het toch waarlijk gran dioos is. Amsterdam wordt meer en meer een wereldstad, Amsterdam doet alles op groote schaal, zelfs op het stuk van tekorten. Het gaat ons als de spelende kinderen, die op de rijkdommen hunner respectieve papa's bluften „Pa heeft een nieuwen windwijzer op ons huis laten zetten!" «Zoo Mijn pa een torentje „Bah Mijn pa een hypotheekzegt numero drie. Is menig eerzaam dorpenaar er lier op, dat bij zijn ge meente-huishouding de inkomsten en uitgaven elkaar altijd tot op een halve cent dekken, die ouderwetsche be grippen zijn wij hier reeds lang to boven. Wij pakken de zaken flink en dapper aan, zonder altijd met die voorvader lijke krenterigheid te vragen of het Amsterdamsche bruin tje (dat wil zeggen de schatkist) de vracht wel trekken kan. Is de schatkist leeg, is de vracht te zwaar, welnu, dan zijn de belastingschuldigen er immers nog altijd, om hier van bedrog?" vroeg zij den schrijver, terwijl zij de han den in de zijden plaatste. «Wij hebben er niet aangedacht en zullen er ook niet aan denken, dat stuk papier heeft niets te beteek enen," «Dat weet ik beter," sarde Würfel, voor niets en niemendal heeft de vrek dit schuldbewijs niet afgegeven. Waar zijn de papieren «Wanneer ik ze u laat zien, wilt gij mij dan gelooven?" „Ik geloof alleen datgene, wat ik met eigen oogen zie!" De vrouw ging nu naar den hoek der kamer en haalde de cassette uit haar schuilplaats. Schunk, die de slimheid en ge vatheid zijner vrouw volkomen vertrouwen schonk, bleef achter de tafel staan en sloeg elke beweging van den klerk gade Koenraad Würfel moest zich tevreden verklaren, toen hij de papieren zag, maar in zijn brein woelden allerlei gedach ten dooreen. Wat had den wantrouwenden vrek bewogen, ja gedwongen, dit schuldbewijs af te geven en in handen te laten van het echtpaar Schunk Waarom had hij den lieden niet dadelijk baar geld gegeven in plaats van dit gevaarlijke bewijs Moest dit geld eerst dan betaald worden, wanneer er een zekere voorwaarde was vervuld Zoo moest het zijn, en het leed bij Würfel geen twijfel meer, of die voorwaarde betrof het kind. Uit zijn gepeins werd hij opgeschrikt, door de ruwe woorden der vrouw, die het papier terug verlangde. «Laat ons een verstandig woord met elkander spreken," zeide hij met afwerend gebaar. «Katernberg zal onder zekere voorwaarden dit bewijs inlossenhem is er veel aan gelegen, dat het kind uit de wereld geraakt. Is het niet zoo «De kerel is gek," bromde Schunk, wiens strakke blik vol onuitsprekelijke woede op M ürfel rustte. «Het mag u ergeren, dat ik het zoo spoedig geraden heb," ging Würfel voort, «maar de waarheid zult gij moeten erken nen. Nu, met dit bewijs in de hand zal ik den vrek dwingen Verder kwam hij niet; het wijf, dat achter hem was ge slopen, hield eensklaps met gespierde vuisten zijn hals omklemd; de slotenmaker lachte hein uit, in het volgende oogenblik had men hem het papier ontrukt. «Gij zijt nog lang niet glad genoeg, om ons te slim af te wezen," zeide de vrouw zegenvierend. «Vermoed nu, wat gij wiltdreig, wanneer gij w iltdoch gij komt er toch niet mede klaar, daartoe zijt gij te dom." Koenraad Würfel zag wel in, dat hij langs den weg van geweld hier toch niets kon uitrichten; het bewijs was voor hem verloren, maar hij kende nu de misdaad, die hier beraamd werd, en dat was hem voldoende. Hij kruiste de armen over de borst en keek beiden met onverholen verachting aan. «Gij wilt dus alleen zaken doen?" vroeg hij. een handje te helpen trekken Zoo gaat het ook dezen keer weder. Vier ton gouds tekort, - in Godsnaam, dan maar vier ton belasting meer uitgeschreven. Het gaat ge makkelijk en gauw genoeg, veel gauwer dan Gijsbrecbt een Amsterdamsche Kroniek kan schrijven. Een oogenblikje gede- lebireerd, een oogenblikje gecijferd, een paar pennestreken, en: klaar is KeesHet straatgeld, een der meest gebate belastin gen, waarvan ook de wettigheid nog door vele knappe rechts geleerden betwist wordt, tal voor 1888 maar even van drie op zeshonderdduizend gebracht worden, dus precies verdubbeld. En de inkomstenbelasting, waaraan het gros des mensch- doms óók al een broertje dood heeft, zal dan verder het ontbrekende tonnetje moeten helpen bijpassen. Drie ton van het straatgeld en een ton van de inkomstenbelasting is volgens Bartjes precies vier tonlaat nu nog eens iemand zeggen, dat onze stedelijke regeerders niet knap ïekenen kunnen Maar knap rekenen en knap huishouden zijn twee, ziet u Om ons een weinigje te troosten over die nieuwe en pjjnlijke aderlating onzer beurzen, hebben Burgemeester en Wethouders dezer goede stad Amsterdam tusscben de bladen dezer colorado-begrooting, die aan onze dubbeltjes knaagt als de gevreesde kever aan een aardappelstruik, een aardige verrassing geschoven. Kleine geschenken onder houden de vriendschap, hebben de heeren gedachtwij zullen den Amsterdammers in deze traditioneele kermis- maand eens een mooi kermiscadeautje thuis sturen, waar mee ze wonder ir. hun schik zullen zijn, al moeten ze 't ook zelf betalen. En zoo is ons dan toegezegd, indien we namelijk vreedzaam en gewillig de vier tonnetjes komen aanreiken, dat we dan niet alleen een gansch andere in richting en indeeling der politie krijgen, maar dat er ook een corps van veertien „bereden agenten" op het stads- tooneel zullen verschijnen. Werkelijk een verrassing waar van wij in de verte niet hadden durven droomenVeer- «Neen," antwoordde de vrouw, «gij krijgt uw aandeel, ge lijk het is afgesproken. Verkoop de papieren en wij zullen het geld deelen, maar wat buiten deze zaak staat, zullen wij zei ven bezorgen. Bezoek den vrek morgen of overmorgen nog eens, wij kunnen wachten; wanneer wilt gij weder heengaan?" «Morgen avond, heb ik hem gezegd, dat zou de laatste maal zijn; laat hij mij dan weder onbevredigd heengaan, dan zal ik de papieren oogenblikkelijk aan het gerecht overleveren." „Nu, ga dan morgen avond heen," spotte zij, «ik vrees, dat hij u wel weder met een lange neus zal laten aftrekken." «Ditmaal niet," zeide Würfel, terwijl hij zijn hoed nam, «ik ken nu een geheim, waarmede ik hem het angstzweet op het voorhoofd kan jagen. En ik raad u aan, past goed op het kinJ; ik heb u nu ook in mijne hand en houd u vast. Wan neer het kind verdwijnt of sterft, zult gij geen vreugde van uw zondeugeld beleven Verschrikt hield hij op; de brandewijnsflesch was hem rake lings voorbij het hoofd gevlogen; zij sloeg kletterend achter hem tegen de deur in scherven. In een oogwenk had hij de deur geopend en de kamer ver laten; met rassche schreden snelde hij de straat op. Eerst dan, als hij een zijstraat w as ingevlogen, bleef hij staan, om adem te scheppen en te luisteren, of hij ook achtervolgd werd. Hij hoorde niets; gerust gesteld zette hij zijn weg voort. Dat hij bedrogen zou worden, was hem duidelijkhij wilde den volgenden dag nog eene poging doen, om den vrek te dwingen tot betaling eener grootere somgelukte hem zulks niet, dan was hij besloten, de rol van een eerlijk man te spe len en de politie zijne ontdekkingen mede te deelen. Met dit besluit bereikte hij de spelonk, waarin hij woonde tot zijn groote verbazing vond hij hier den doctor, die hem wachtte. «Breng mij in uw kamer," beval de kleine man op een toon, die geen wederspraak duldde. «En wat wilt gij nu nog van mij, nadat gij mij in uw ei gen woning de deur hebt gewezen Y' vroeg M iirlel barsch. „Wie heeft u bovendien gezegd, dat ik hier woon Y' «Wie? de politie? De waard dezer kroeg leeft u immers bij haar moeten aangeven. Ik had voor de deur der sloten makerswoning wel op u kunnen wachten; maar dat wilde ik niet, want ik ken uw bijzondere manier, om een onaangename vraag te ontwijken. Daarom moet men u vast in eeD hoek drukken, opdat gij niet ontsnappen kunt - «Waartoe zooveel strijkages Y' viel M ürfel hem spottend in de rede. «Vraag slechts, ik zal antwoorden, wanneer het mij belieft; ik laat mij niet dwingen, ook dan niet, warneer ik in den hoek zit." Zij waren intnsschen een stijle trap opgestegen, de ex-klerk opende een deur, trad het donkere vertrek binnen en stak een

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1887 | | pagina 1