Zondag, 13 November 1887. 31ste Jaargang. No. 2141. Beken dmaki n z. AMSTERDAMSCHE KRONIEK. TOCH VERLOREN. G enieen te Schagen Alpieci éiiix- CCDRANT Mis- k L pit blad verschijnt tweemaal per weekWoensdag- Z a t e r - Hgavond. Bij inzending tot 's middags 12 ure, worden ADVER- [ENTIÉN in het eerstuitkomend nummer geplaatst. INGEZONDEN STEKKEN één dag vroeger. Uitgever: J. WINKEL. Bureau: SCHAGEH, Laan, I>, 5. POLITIE. Vermist: Op Woensdag, 9 November j. 1. uit eene weide in Burghorn, nder deze gemeente, een wit LAM (overlioutler), «merkt met eene O van teer aan het rechter bil. Inlichtingen hieromtrent worden verzocht ter gemeentesecre- irie alhier. „Wees niet onder degenen, die voor schulden borg ge- torden zijn 1" vermaande de wijze koning Salomo reeds, oen hij zijn spreuken schreef. Ér schijnen dus een kleine rieduizend jaar geleden ook al menschen geweest te zijn, ie wat te haastig met hun woord of hun handteekening te rerk gingen, als het op borgstelling voor anderen aan- wam. Maar Salomo's waarschuwing heeft niet veel gehol- en. Althans in onzen tijd, dertig eeuwen na dato, zijn de lidjes nog niet veel wijzer geworden en moeten ze vaak unne overijling met schade en schande bekoopen. De in- chrijvers voor het Waarborgfonds der hier gehouden Voe- ingstentoonstelling weten er van mede te spreken. Zij ebben honderdduizend gulden bijeen moeten brengen, w. z. er voor moeten teekenen. Zoodra hun handteeke- ing gezet was, moesten zij de helft van het door hen igeschreven bedrag uitkeeren. Daar meende men het wel Roman van G. RECKE, 4. VIII. In de laatste weken had in de gezellige kleine woning, die jravin Löwenberg met haar zoon bewoonde, lang niet die op- ^ruimde en hartelijke stemming geheerscht, welke anders den ongen officier zoo vertrouwelijk met zijne moeder deed om- laan. Richard was verstrooid en woordkarig geworden, geheel :egen zijne gewoonte in, geleek hij nu een droomer, wien het felfs te veel is, een woord meer te zeggen, dan hoog noodig niet dat hij onvriendelijk was geworden tegen de goede, >nde dame, hij behandelde haar met dezelfde hartelijkheid, naar de gravin bemerkte het aan het afgematte, bleeke gelaat 'an haar lieveling, aan de vermoeide, droomerige uitdrukking fan zijn gelaat, hetgeen alles zoo sterk in tegenspraak was net zijn vrijmoedige openhartigheid, dat iets zeer belangrijks hem terneder drukte. Zij vermoedde maar al te goed, waar het harteleed van haar zoon zijn oorsprong had, maar zij gevoelde, hat zij machteloos was ten dezen opzichte, en zuchtend de 'nngen hun loop moest laten gaan. Eens, toen Itichard, vermoeid van den dagelijkschen dienst, naar huis was gekomen, had zij hem liefkozend met de hand het haar van het voorhoofd weggestreken en had er met kracht hij hem op aangedrongen, dat hij haar toch zou zeggen, wat hem schortte, en haar de ware oorzaak zou mededeelen, van jnjn geheim verdriet. „Gij ontwijkt mij, ik gevoel het wel,* had zij hem toegevoegd, toen de jonge officier zwijgend het hoofd schudde. „Maar het moederlijk oog ziet scherp *eet wel, wat u deert, en ik wenschte, dat ik u kon vrij- *aren voor al het harteleed, hetwelk ik helaas reeds lang ver goedde, dat uw deel zou zijn.* „Het is niets een dwaasheid, een gril,* had Richard öwenberg daarop geantwoord, met een weemoedig lachje. „En ik weet niet, hoe ik het noemen moet.* *Gij hebt verdriet van Eugenie,* viel zijn moeder hem in rede. Ee jonge officier bloosde hevig tot achter de ooren en wendde joegen zijn gelaat af. „Ja, dat is het, beste mama,* zeide hij met haperende stem. „Engenie is sedert eenigen tijd zoo 2epr veranderd niet, dat zij minder vriendelijk jegens is, zij schijnt integendeel hartelijker voor mij te zijn, dan r°oger, maar zij is zoo geheel tegen hare gewoonte in, ernstig 'n zich zelve gekeerd. Hare blikken spreken van een ver- hetwelk ik niet begrijp Zóó kijkt eene vrouw, die en man van haar hart heeft begraven, maar niet eene jonge, °°r het geluk verwendde verloofde ik weet niet, wat mee te kunnen stellen en de differente onkosten der Ten toonstelling mee te kunnen dekken. Misschien was er niet eens zooveel noodig, en dan kreeg men natuurlijk het over blijvende na den afloop der onderneming dadelijk terug. Maar toen de onderneming afgeloopen was, werden er kwade nooten gekraakt kwam het leelijke duiveltje van het tekort het hoofd opsteken, efi was er niet alleen geen sprake van teruggeven, maar moesten de borgen nog 25 percent bijpassen. Vijf en zeventig duizend gulden zou er noodig zijn, om alles in 't reine te brengen. En pas is dit onaangename nieuws de wereld in, of het wordt achter volgd door een andere jobstijdingde gevraagde 25 percent zijn nog niet genoeg en moeten nog door 20 anderen ge volgd v/orden. Zoodat, summa summarum, op vijf dui zend gulden na, het geheele verwaarborgde bedrag is op gevraagd. Nu hadden de finantieele beheerders der Ten toonstelling dat restantje er ook maar bij moeten nemen. Komt men over den hond, dan komt men ook over den staart. Maar alle gekheid op een stokje; het is voor de beklagenswaardige inschrijvers treurig genoeg, dat de expo sitie in geldeiijk opzicht zoo deerlijk is tegengevallen Zullen anderen zich door dit voorbeeld laten afschrikken en de zal tentocnstellings-woede onzer dagen dientengevolge een weinig tot bedaren komen Of zal men zich nog altijd even gewillig, ondanks Salomo's vermaning, voor tentoon- stellings-schulden borg blijven stellen Nu, ik moet er kennen, er is wel eenige kentering te bespeuren en ook voor deze expositie van Voedingsmiddelen, heeft het heel wat moeite gekost, de b&noodigde ton gouds bijeen te krijgen. Misschien wordt men dus op den duur wel door schade en schande wijs. Ik zal van de tentoonstellingen op zich zelf geen kwaad zeggen ze zijn nuttig, ze zijn leerzaam, ze geven eene uitstekende gelegenheid tot on derlinge vergelijking, enz., enz. Het eenige dat ik er tegen heb, is maar, dat zij elkaar zoo spoedig opvolgen. Dat dat is, maar ik gevoel het instinktmatig, dat er tusschen Eu genie en mij een scheidspaal is gerezen er hangt iets onheilspellends mij boven het hoofd, waarvan ik mij niet het geringste denkbeeld kan vormen ik weet niet, of gij mij verstaat, mama; Eugenie behandelt mij als een dierbare zieke, voor wiens genezing men niet de minste hoop meer koestert en dat berokkent mij verdriet. Ik hoorde steeds zoo gaarne haar zoet, welluidend lachje en hare somwijlen scherpe spotternij was mij nog aangenamer, dan deze onverklaar bare en neerslachtige ernst." „Mijn beste jongen, ik geloot wel, dat het u ongerust kan maken," had de oude dame daarop met goed geineenden troost geantwoord, „maar ik geloof ook, dat het sleehts voorbijgaande meisjesgrillen zijn Eugenie "Waldmann is te veel door het geluk verwend, en ik vrees maar al te zeer, dat zij met hare grillen zelve geen raad weet uit zulk hout zijn de vrouwen gesneden, die bij alle persoonlijke beminnenswaar digheid, hunne mannen toch diep ongelukkig maken." Het laatste had de gravin meer tot zich zelve gesproken. Zij was van begin af aan niet zoo bijzonder ingenomen geweest met de verloving van haren zoon met de dochter van den rijken handelsraad. Eugenie was immers slechts een burgerdoch ter Maar dat was het niet alleen, w at de oude dame in haren afkeer versterkte. Zij had haren zoon lief met teedere toege negenheid en hare vurigste wensch was het, dat de hemel hem gelukkig zou maken. Zij zelve had met haren man in voor beeldig, echtelijk geluk geleefd. Haar man bekleedde in de rij der diplomaten een zeer eervolle betrekking, 'loen hij stierf, moest zij evenwel alleen leven van het karige weduwe-pensioen. Toch dacht zij in dit oogenblik aan de vervlogene jaren van haar huwelijk, als aan de onvergankelijke, schoonste lichtpunten van haar leven. Zulk een gelukkig huwelijk, als zij had gehad, moest ook haar zoon beschoren zijn. In Eugenie M aldmann echter geloofde zij niet eene vrouw te zien, geschikt voor haren Richard; zij had te veel in de wereld gezien, om niet het be zit van veel geld verre achter te stellen bij het aanwezig zijn van edele karakter-hoedanigheden, en zij hield Eugenie voor een ongevoelig, verwend ding. In hare antipathie beging zij evenwel de fout, zich niet nader bekend te maken met het karakter van de uitverkorene haars zoons. Daardoor geraakte zij op een dwaalweg, zoodat zij het van nature goed geaarde hart van het verwende meisje voorbijzag en miskende en zich noodeloos beangst maakte voor de uitwendig minder gunstige karaktertrekken van het onervaren meisje. Daarom had gravin Löwenberg beslist van de partij afgera den. die haren zoon, evenals velen zijner vrienden, als eene der begeerenswaardigste toescheen; toen de oude dame had ingezien dat zij in dit geval voor doove ooren predikte, was zjjj alhoewel schoorvoetend, ten slotte toch tevreden geweest met de keuze van haren lieveling. Prijs per jaar f3.Franco per post f3.60. Afzonderlijke nummers 5 Cents. ADVERTENTIËN van 1 tot 5 regels fO.75; iedere regel meer f O.li Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. neemt er de aardigheid van weg en vermoeit het publiek. En voor de ondernemers wordt dan het spreekwoord van de vele varkens en de dunne spoeling, bewaarheid. Om nog zooveel mogelijk publiek te trekken, doet men de ten toonstellingen in publieke vermakelijkheden ontaarden, laat er luchtballons opgaan, zet er een calé chantant op en étaleert er een schreeuwende verzameling joodsche koop lui. Maar met al die aantrekkelijkheden worden de inschrij vers niet gebaatzij blijven voor het tekort aansprake lijk. En toch laten zij zich allicht voor een volgenden keer op nieuw bepraten. De verleiding is voor de industriëelen en winkeliers, die tegenwoordig smachtend naar nieuwe débouchés uitzien ook zoo groot, de prospectussen zien er zoo aanlokkelijk uit, de bladen stellen dag aan dag de plannen zoo bekoorlijk voor en roeren zoo behendig de groote trom, dat men wel zeer vast in zijne schoenen moet staan, om niet te bezwijken. En zoo worden d6 beraamde plannen met het geld der borgen uitgevoerd, op risico dat de geheele zaak mislukt, indien het publiek er niet van gediend wil zijn. Daarentegen zou men in dit opzicht, wat de opkomst van het publiek aangaat, de operatiën van het Leger des Heils, hier ter stede buitengewoon prachtig geslaagd kun nen noemen. Hier heeft men geen groote trommen of luchtballon noodig, om de menschen tot zich te lokken. Zij komen van zelf wel. Eigenlijk konden zij wel wat minder talrijk bomen. Men begint er last van te krijgen. Een paar avon den geleden was de aandrang voor het lokaal in de Gerard- Doustraat zelfs zóó sterk, dat de deuren uit hare hengsels werden geperst, alleen omdat men ze eeu kwartiertje over den bepaalden tijd gesloten hield. Dat is nog eerst eens belangstelling 1 Over gebrek aan bezoekers heeft het Leger dus waarlijk niet te klagenmen heeft zelfs een depót moeten openen in een andere buurt, om den stroom wat afleiding te geven, en zal er denkelijk nog meer openen, Nu schenen al hare ongunstige vermoedens, spoediger nog i. De anders iers zoo dan zij het verwacht had, vervuld te worden, teerhartige en goedmoedige, oude dame, gevoelde in haar hart een onbegrensde verbittering tegen Eugenie opkomen. Zij geloofde niet anders, dan dat het trotsche meisje met haar zoon. evenals misschien te voren met anderen, wilde coquet- teeren. Hoe meer graviu Löwenberg uit de gelaatstrekken van haren lieveling diens zielelijden las, des te banger werd het haar om het harte. Hare grootste vrees zou evenwel nog verre overtroffen wor den, toen op zekeren morgen de catastrophe onverwacht boven hunne hoofden losbrak. Moeder en zoon zaten juist bij de koffie, toen de foppasser binnentrad en twee brieven overreikte, welke de brievenbe steller zooeven voor den jongen officier had afgegeven. „Ah van Eugenieriep hij blozende en blijkbaar verheugd uit, terwijl hij het sierlijke couvert, hetwelk het vaste, wel ge vormde schrift zijner beminde droeg, in zijn zak wegborg, om het straks ongestoord te lezen, want de brieven van Euge nie mocht zijne moeder zelfs niet lezen. In den anderen brief meende Richard het handschrift van den handelsraad Waldmann te herkennen. Dat deze hem een briei schreef, was niets ongewoons, daar dit reeds herhaaldelijk was geschied. Maar toch kon de jonge officier zeker onbestemd bang voorgevoel niet onderdrukken, toen hij het couvert open brak en het schrijven open vouwde. Zijn moeder sloeg hem in angstige spanning gade, terwijl hij vluchtig het schrijven doorlas. De gravin werd onrustig, toen zij ontdekte, hoe bij het lezen van den brief de oogen van haren zoon zich vergrootten en de hand, waarmede hij den brief vasthield, begon te beven, en hij daarna een kreet slaakte, den brief liet vallen en gelijk een vertwijfelde de kamer uit- snelde. De oude dame keek haar zoon verwonderd na, zij wilde hem nasnellen, doch haar blik viel op den brief, die zulk eene onheilspellende uitwerking had gehad op haar zoon. Zij raapte het schrijven op en doorvloog het spoedig. WelEdelGeboren Heerlas zij, en hoeverder zij in den brief kwam, des te minder wilde zij hare oogen vertrouwen. „Mijne dochter Eu genie draagt mij op, u mede te deelen, dat zij na rijp en her haald onderzoek van haar hart, zich toch in haar eigen, zoowel als in nw belang, verplicht acht, geen overijlden stap te doen, waarvan de noodlottige gevolgen naderhand niet meer zonden zijn goed te maken. Daarom verzoekt zij uwe Edel- geborene, haar te ontslaan van het in overijling gegeven ja woord en er in toe te8temmen, deze verloving onder de gegeven omstandigheden als verbroken te beschouwen. Met oprechte hoogachting en waardeering, de geheim—handelsraad Waldmann." „Ongehoord! Schandelijk!" riep de oude dame in woede uit. „O, die schurk, die nietswaardige, lafhartige coquette

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1887 | | pagina 1