Zondag, 13 November 1887.
31ste Jaargang. No. 2141.
Beken dmaki n z.
AMSTERDAMSCHE KRONIEK.
TOCH VERLOREN.
G enieen te Schagen
Alpieci éiiix-
CCDRANT
Mis- k L
pit blad verschijnt tweemaal per weekWoensdag- Z a t e r -
Hgavond. Bij inzending tot 's middags 12 ure, worden ADVER-
[ENTIÉN in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
INGEZONDEN STEKKEN één dag vroeger.
Uitgever: J. WINKEL.
Bureau: SCHAGEH, Laan, I>, 5.
POLITIE.
Vermist:
Op Woensdag, 9 November j. 1. uit eene weide in Burghorn,
nder deze gemeente,
een wit LAM (overlioutler),
«merkt met eene O van teer aan het rechter bil.
Inlichtingen hieromtrent worden verzocht ter gemeentesecre-
irie alhier.
„Wees niet onder degenen, die voor schulden borg ge-
torden zijn 1" vermaande de wijze koning Salomo reeds,
oen hij zijn spreuken schreef. Ér schijnen dus een kleine
rieduizend jaar geleden ook al menschen geweest te zijn,
ie wat te haastig met hun woord of hun handteekening te
rerk gingen, als het op borgstelling voor anderen aan-
wam. Maar Salomo's waarschuwing heeft niet veel gehol-
en. Althans in onzen tijd, dertig eeuwen na dato, zijn de
lidjes nog niet veel wijzer geworden en moeten ze vaak
unne overijling met schade en schande bekoopen. De in-
chrijvers voor het Waarborgfonds der hier gehouden Voe-
ingstentoonstelling weten er van mede te spreken. Zij
ebben honderdduizend gulden bijeen moeten brengen,
w. z. er voor moeten teekenen. Zoodra hun handteeke-
ing gezet was, moesten zij de helft van het door hen
igeschreven bedrag uitkeeren. Daar meende men het wel
Roman van G. RECKE,
4.
VIII.
In de laatste weken had in de gezellige kleine woning, die
jravin Löwenberg met haar zoon bewoonde, lang niet die op-
^ruimde en hartelijke stemming geheerscht, welke anders den
ongen officier zoo vertrouwelijk met zijne moeder deed om-
laan. Richard was verstrooid en woordkarig geworden, geheel
:egen zijne gewoonte in, geleek hij nu een droomer, wien het
felfs te veel is, een woord meer te zeggen, dan hoog noodig
niet dat hij onvriendelijk was geworden tegen de goede,
>nde dame, hij behandelde haar met dezelfde hartelijkheid,
naar de gravin bemerkte het aan het afgematte, bleeke gelaat
'an haar lieveling, aan de vermoeide, droomerige uitdrukking
fan zijn gelaat, hetgeen alles zoo sterk in tegenspraak was
net zijn vrijmoedige openhartigheid, dat iets zeer belangrijks
hem terneder drukte. Zij vermoedde maar al te goed, waar het
harteleed van haar zoon zijn oorsprong had, maar zij gevoelde,
hat zij machteloos was ten dezen opzichte, en zuchtend de
'nngen hun loop moest laten gaan.
Eens, toen Itichard, vermoeid van den dagelijkschen dienst,
naar huis was gekomen, had zij hem liefkozend met de hand
het haar van het voorhoofd weggestreken en had er met kracht
hij hem op aangedrongen, dat hij haar toch zou zeggen, wat
hem schortte, en haar de ware oorzaak zou mededeelen, van
jnjn geheim verdriet. „Gij ontwijkt mij, ik gevoel het wel,*
had zij hem toegevoegd, toen de jonge officier zwijgend het
hoofd schudde. „Maar het moederlijk oog ziet scherp
*eet wel, wat u deert, en ik wenschte, dat ik u kon vrij-
*aren voor al het harteleed, hetwelk ik helaas reeds lang ver
goedde, dat uw deel zou zijn.*
„Het is niets een dwaasheid, een gril,* had Richard
öwenberg daarop geantwoord, met een weemoedig lachje. „En
ik weet niet, hoe ik het noemen moet.*
*Gij hebt verdriet van Eugenie,* viel zijn moeder hem in
rede.
Ee jonge officier bloosde hevig tot achter de ooren en wendde
joegen zijn gelaat af. „Ja, dat is het, beste mama,* zeide hij
met haperende stem. „Engenie is sedert eenigen tijd zoo
2epr veranderd niet, dat zij minder vriendelijk jegens
is, zij schijnt integendeel hartelijker voor mij te zijn, dan
r°oger, maar zij is zoo geheel tegen hare gewoonte in, ernstig
'n zich zelve gekeerd. Hare blikken spreken van een ver-
hetwelk ik niet begrijp Zóó kijkt eene vrouw, die
en man van haar hart heeft begraven, maar niet eene jonge,
°°r het geluk verwendde verloofde ik weet niet, wat
mee te kunnen stellen en de differente onkosten der Ten
toonstelling mee te kunnen dekken. Misschien was er niet
eens zooveel noodig, en dan kreeg men natuurlijk het over
blijvende na den afloop der onderneming dadelijk terug.
Maar toen de onderneming afgeloopen was, werden er
kwade nooten gekraakt kwam het leelijke duiveltje van
het tekort het hoofd opsteken, efi was er niet alleen geen
sprake van teruggeven, maar moesten de borgen nog 25
percent bijpassen. Vijf en zeventig duizend gulden zou er
noodig zijn, om alles in 't reine te brengen. En pas is dit
onaangename nieuws de wereld in, of het wordt achter
volgd door een andere jobstijdingde gevraagde 25 percent
zijn nog niet genoeg en moeten nog door 20 anderen ge
volgd v/orden. Zoodat, summa summarum, op vijf dui
zend gulden na, het geheele verwaarborgde bedrag is op
gevraagd. Nu hadden de finantieele beheerders der Ten
toonstelling dat restantje er ook maar bij moeten nemen.
Komt men over den hond, dan komt men ook over den
staart. Maar alle gekheid op een stokje; het is voor de
beklagenswaardige inschrijvers treurig genoeg, dat de expo
sitie in geldeiijk opzicht zoo deerlijk is tegengevallen
Zullen anderen zich door dit voorbeeld laten afschrikken
en de zal tentocnstellings-woede onzer dagen dientengevolge
een weinig tot bedaren komen Of zal men zich nog altijd
even gewillig, ondanks Salomo's vermaning, voor tentoon-
stellings-schulden borg blijven stellen Nu, ik moet er
kennen, er is wel eenige kentering te bespeuren en ook
voor deze expositie van Voedingsmiddelen, heeft het heel
wat moeite gekost, de b&noodigde ton gouds bijeen te
krijgen. Misschien wordt men dus op den duur wel door
schade en schande wijs. Ik zal van de tentoonstellingen
op zich zelf geen kwaad zeggen ze zijn nuttig, ze zijn
leerzaam, ze geven eene uitstekende gelegenheid tot on
derlinge vergelijking, enz., enz. Het eenige dat ik er tegen
heb, is maar, dat zij elkaar zoo spoedig opvolgen. Dat
dat is, maar ik gevoel het instinktmatig, dat er tusschen Eu
genie en mij een scheidspaal is gerezen er hangt iets
onheilspellends mij boven het hoofd, waarvan ik mij niet het
geringste denkbeeld kan vormen ik weet niet, of gij
mij verstaat, mama; Eugenie behandelt mij als een dierbare
zieke, voor wiens genezing men niet de minste hoop meer
koestert en dat berokkent mij verdriet. Ik hoorde steeds
zoo gaarne haar zoet, welluidend lachje en hare somwijlen
scherpe spotternij was mij nog aangenamer, dan deze onverklaar
bare en neerslachtige ernst."
„Mijn beste jongen, ik geloot wel, dat het u ongerust kan
maken," had de oude dame daarop met goed geineenden troost
geantwoord, „maar ik geloof ook, dat het sleehts voorbijgaande
meisjesgrillen zijn Eugenie "Waldmann is te veel door
het geluk verwend, en ik vrees maar al te zeer, dat zij met
hare grillen zelve geen raad weet uit zulk hout zijn
de vrouwen gesneden, die bij alle persoonlijke beminnenswaar
digheid, hunne mannen toch diep ongelukkig maken."
Het laatste had de gravin meer tot zich zelve gesproken.
Zij was van begin af aan niet zoo bijzonder ingenomen geweest
met de verloving van haren zoon met de dochter van den
rijken handelsraad. Eugenie was immers slechts een burgerdoch
ter Maar dat was het niet alleen, w at de oude dame in haren
afkeer versterkte. Zij had haren zoon lief met teedere toege
negenheid en hare vurigste wensch was het, dat de hemel hem
gelukkig zou maken. Zij zelve had met haren man in voor
beeldig, echtelijk geluk geleefd. Haar man bekleedde in de rij
der diplomaten een zeer eervolle betrekking, 'loen hij stierf, moest
zij evenwel alleen leven van het karige weduwe-pensioen. Toch
dacht zij in dit oogenblik aan de vervlogene jaren van haar
huwelijk, als aan de onvergankelijke, schoonste lichtpunten van
haar leven. Zulk een gelukkig huwelijk, als zij had gehad,
moest ook haar zoon beschoren zijn. In Eugenie M aldmann
echter geloofde zij niet eene vrouw te zien, geschikt voor haren
Richard; zij had te veel in de wereld gezien, om niet het be
zit van veel geld verre achter te stellen bij het aanwezig zijn
van edele karakter-hoedanigheden, en zij hield Eugenie voor
een ongevoelig, verwend ding. In hare antipathie beging zij
evenwel de fout, zich niet nader bekend te maken met het
karakter van de uitverkorene haars zoons. Daardoor geraakte
zij op een dwaalweg, zoodat zij het van nature goed geaarde
hart van het verwende meisje voorbijzag en miskende en zich
noodeloos beangst maakte voor de uitwendig minder gunstige
karaktertrekken van het onervaren meisje.
Daarom had gravin Löwenberg beslist van de partij afgera
den. die haren zoon, evenals velen zijner vrienden, als eene
der begeerenswaardigste toescheen; toen de oude dame had
ingezien dat zij in dit geval voor doove ooren predikte, was
zjjj alhoewel schoorvoetend, ten slotte toch tevreden geweest
met de keuze van haren lieveling.
Prijs per jaar f3.Franco per post f3.60.
Afzonderlijke nummers 5 Cents.
ADVERTENTIËN van 1 tot 5 regels fO.75; iedere regel meer f O.li
Groote letters worden naar plaatsruimte berekend.
neemt er de aardigheid van weg en vermoeit het publiek.
En voor de ondernemers wordt dan het spreekwoord van
de vele varkens en de dunne spoeling, bewaarheid. Om
nog zooveel mogelijk publiek te trekken, doet men de ten
toonstellingen in publieke vermakelijkheden ontaarden, laat
er luchtballons opgaan, zet er een calé chantant op en
étaleert er een schreeuwende verzameling joodsche koop
lui. Maar met al die aantrekkelijkheden worden de inschrij
vers niet gebaatzij blijven voor het tekort aansprake
lijk. En toch laten zij zich allicht voor een volgenden keer
op nieuw bepraten. De verleiding is voor de industriëelen
en winkeliers, die tegenwoordig smachtend naar nieuwe
débouchés uitzien ook zoo groot, de prospectussen zien er
zoo aanlokkelijk uit, de bladen stellen dag aan dag de
plannen zoo bekoorlijk voor en roeren zoo behendig de
groote trom, dat men wel zeer vast in zijne schoenen
moet staan, om niet te bezwijken. En zoo worden d6
beraamde plannen met het geld der borgen uitgevoerd, op
risico dat de geheele zaak mislukt, indien het publiek er
niet van gediend wil zijn.
Daarentegen zou men in dit opzicht, wat de opkomst
van het publiek aangaat, de operatiën van het Leger des
Heils, hier ter stede buitengewoon prachtig geslaagd kun
nen noemen. Hier heeft men geen groote trommen of
luchtballon noodig, om de menschen tot zich te lokken.
Zij komen van zelf wel. Eigenlijk konden zij wel wat minder
talrijk bomen. Men begint er last van te krijgen. Een paar avon
den geleden was de aandrang voor het lokaal in de Gerard-
Doustraat zelfs zóó sterk, dat de deuren uit hare hengsels
werden geperst, alleen omdat men ze eeu kwartiertje over
den bepaalden tijd gesloten hield. Dat is nog eerst eens
belangstelling 1 Over gebrek aan bezoekers heeft het Leger
dus waarlijk niet te klagenmen heeft zelfs een depót
moeten openen in een andere buurt, om den stroom wat
afleiding te geven, en zal er denkelijk nog meer openen,
Nu schenen al hare ongunstige vermoedens, spoediger nog
i. De anders
iers zoo
dan zij het verwacht had, vervuld te worden,
teerhartige en goedmoedige, oude dame, gevoelde in haar hart
een onbegrensde verbittering tegen Eugenie opkomen. Zij
geloofde niet anders, dan dat het trotsche meisje met haar
zoon. evenals misschien te voren met anderen, wilde coquet-
teeren. Hoe meer graviu Löwenberg uit de gelaatstrekken van
haren lieveling diens zielelijden las, des te banger werd het
haar om het harte.
Hare grootste vrees zou evenwel nog verre overtroffen wor
den, toen op zekeren morgen de catastrophe onverwacht boven
hunne hoofden losbrak.
Moeder en zoon zaten juist bij de koffie, toen de foppasser
binnentrad en twee brieven overreikte, welke de brievenbe
steller zooeven voor den jongen officier had afgegeven. „Ah
van Eugenieriep hij blozende en blijkbaar verheugd uit,
terwijl hij het sierlijke couvert, hetwelk het vaste, wel ge
vormde schrift zijner beminde droeg, in zijn zak wegborg,
om het straks ongestoord te lezen, want de brieven van Euge
nie mocht zijne moeder zelfs niet lezen.
In den anderen brief meende Richard het handschrift van den
handelsraad Waldmann te herkennen. Dat deze hem een briei
schreef, was niets ongewoons, daar dit reeds herhaaldelijk was
geschied. Maar toch kon de jonge officier zeker onbestemd bang
voorgevoel niet onderdrukken, toen hij het couvert open brak
en het schrijven open vouwde.
Zijn moeder sloeg hem in angstige spanning gade, terwijl
hij vluchtig het schrijven doorlas. De gravin werd onrustig,
toen zij ontdekte, hoe bij het lezen van den brief de oogen
van haren zoon zich vergrootten en de hand, waarmede hij den
brief vasthield, begon te beven, en hij daarna een kreet slaakte,
den brief liet vallen en gelijk een vertwijfelde de kamer uit-
snelde.
De oude dame keek haar zoon verwonderd na, zij wilde hem
nasnellen, doch haar blik viel op den brief, die zulk eene
onheilspellende uitwerking had gehad op haar zoon. Zij raapte
het schrijven op en doorvloog het spoedig. WelEdelGeboren
Heerlas zij, en hoeverder zij in den brief kwam, des te
minder wilde zij hare oogen vertrouwen. „Mijne dochter Eu
genie draagt mij op, u mede te deelen, dat zij na rijp en her
haald onderzoek van haar hart, zich toch in haar eigen, zoowel
als in nw belang, verplicht acht, geen overijlden stap te
doen, waarvan de noodlottige gevolgen naderhand niet meer
zonden zijn goed te maken. Daarom verzoekt zij uwe Edel-
geborene, haar te ontslaan van het in overijling gegeven ja
woord en er in toe te8temmen, deze verloving onder de gegeven
omstandigheden als verbroken te beschouwen. Met oprechte
hoogachting en waardeering, de geheim—handelsraad Waldmann."
„Ongehoord! Schandelijk!" riep de oude dame in woede
uit. „O, die schurk, die nietswaardige, lafhartige coquette