iMaar 'de 'kléine," die angstig naar den vader omziende,
en ijverig voortdribbelend een winkeldeur bad overgesla
gen. keerde terug en opende baar.
Maar als hij intrad, struikelde hij en viel.
De vader, die nu met zijn liedjes rondging, was dicht
bij; maar in stede van het kind op te rapen, trapte hij
het ter sluiks in de zijde „Stommeling!' hoorde ik hem
mompelen op dien hatelijken toon, die door alles heendringt.
Ik wilde toesnellen, maar de moeder was mij reeds
voor. Zij raapte het kind op en kustte het.
„Vader, vaderzei ze verwijtend.
„Wat raakt het je klonk het barsch terug. „Ik mag
met den jongen doen, wat ik wil." En hij keerde zich
nijdig om.
En de kleine, mot steelsch6n blik naar den ellendeling
ziende, dribbelde weder ijverig voort, met het handje in
de zijde en schreiende van de pijn.
Even daarna kwam hij ook bij mij.
Ik wilde geen geldstuk geven, waarvoor de vader zich
drank zou kunnen koopenmaar ik kocht wat lekkernij
en gaf het het kind.
Hoe ik wenschte, dat gij het blijde gezichtje gezien had,
waarmede hij het aan zijne moeder bracht, die er wat
afnam en hem de rest terug gaf
Zij zelve kwam mij bedankèn.
„Het kind krijgt zoo weinig,", zei ze, en op haar zak
wijzende„Dit blijft voor van avond."
Ik gaf haar een kleinigheid en keerde mij af.
En ik dacht aan die andere jonge vrouw en dat andere
kind en aan ongestoord geluk en maar peinzen was
geen kermiswerkIk ging achter de kramen om naar
huis.
En steeds maar zag ik die arme jonge vrouw voor mij,
en dat lieve, kleine ventje want ik had het reeds lief
gekregen, al had het ook, door den honger een spookachtig
voorkomen.
Was het toeval, dat ik weer die eerste jonge moeder
moest ontmoeten met haar kind aan de hand, lachende
en gelukkig?
01 Hoe ik op dat oogenblik de maatschappij haatte,
die een dergelijk verschil dulddeHoe ik haar haatte,
omdat ze tooneelen toeliet, als dat, wat ik daar even had
bijgewoond. Ik bedacht niet, dat de politie niet overal kan
zijn, waar zij vereischt wordt, maar vooral ik bedacht
niet, dat er geen termen zijn, dat er geen straf is voor
een man als deze, die zijn huisgezin vermoordt met het
langzaam werkend vergift, dat hij de zijnen door ruwheid
en dronkenschap toedient.
Maar, als ter verzoening ging daar een kunstemaker
langs mij heen, gekleed in eng tricot, dat slechts even
door een kort versleten jasje was bedekt.
Een kind van een jaar vijf, zes, zooals ook dat andere
was, had hij op den arm.
Het kleine lichaampje eveneens door tricot omsloten,
was zorgvuldig tegen de koude beschermd door een warmen,
zij 't ook ietwat ouden doeken zóó zacht rustte het
hoofdje op des vaders schouder, en zóó liefdevol omvatte
de gespierde arm de kleine ledematen, dat het me goed
deed aan het hart.
De man bleef staan voor een klein stalletje. Hij nam
wat centen uit den zak van zijn dun jasjede arme,
hij had er niet veelMaar hij had er toch nog genoeg, om
een versnaperingetje te koopen voor zijn kind En
toen hij het overgaf, lachte hij zoo gelukkig, en kustte
den kleine zoo blijde op het voorhoofd
Och, waarom had die andere, kleine knaap ook zulk een
vader niet.
.7. v. cl. B.
Binnenlandsch Niemvs.
Wordt Vervolgd.
geklonken. Te vergeefs beproefde de huiswaarts keerende zich
vrij te maken, van het beklemmende gevoel, hetwelk hem
eensklaps had overvallen. Het was hem te moede, evenals voor
menigen vreeselijken slag in den oorlog, waarbij het leven om
leven gold.
Eindelijk vatte hij moed en ging hij met versnelden tred
naar den molen, waar hij wist, dat het liefste woonde, wat hij
op de wereld bezat.
Ook toen hij naderbij kwam, scheen de molen nog altijd
uitgestorven. Het eerste levende wezen trof hij aan op den hof.
Het was Sultan, de hond, die tot nu in de zon had liggen te
droomen en nu gapend opstond en den nieuw aangekomene
aanstaarde. Hij moest Martin herkennen, want hij kwam kwis
pelstaartend naar onzen vriend toe. Maar hij deed geen vroolijk
geblaf hooren, zooals vroeger, doch vergenoegde zich er mede,
met nu de hand van den teruggekeerde, die hem streelde, te
lekken."
»Nu, waar is uwe meesteres, Sultan?" vroeg Martin. „Heeft zij
zoo weinig verlangen naar mij, dat zij niet eens naar buiten komt
om te zien welke vreemde wandelaar daar aan de deur klopt
Alsof de hond hem geen antwoord wilde geven, keek het
beest hem met stomme droefheid aan, maar in hetzelfde oogen
blik werd de huisdeur geopend en kwam de molenaarsvrouw
naar buiten.
„Gegroet, moederriep Martin haar toe en was met
een sprong bij haar. „Daar ben ik nu wederen waar is
Antje
Nu ontdekte hij, dat de molenaarsvrouw in het zwart gekleed
was, alsof zij kortelings een lieve doode naar het kerkhof had
gedragen. Een blik op het anders vriendelijke, gezonde gelaat
der wakkere vrouw, die voor hem een tweede liefderijke moe
der was geweest, onderrichtte den teruggekeerde, dat hoog
roode randen de opgezwollen oogen der vrouw beschaduwden,
een zeker teeken, dat zij in de laatste dagen veel en hevig
geweend moest hebben.
„Bij God, wat deert u, moeder riep Martin uit, terwijl
ontzetting zich op zijn gelaat afteekende. „Is er iets gebeurd
met Antje Het beangstigde zooeven reeds mijn hart,
dat zij mij niet tegemoet gekomen is. Het vorige jaar heeft
zij toch zoo hartelijk van mij afscheid genomen.'
Moeder Martha zuchtte diep en kon het niet verhinderen,
Schagen, 27 Juni 1888.
Met het drama „De Negerhut van Oom Tom," bewerkt
naar den roman van dien naam, heeft het gezelschap onder
directie van den heer W. Hart, afscheid genomen van onze plaats.
Zondagavond was de tent bepaald te klein, om alle bezoe
kers te bergen en moest de heer Hart er zeker een driehon
derdtal terugzenden.
Het drama „De Negerhut van Oom Tom," werd door dit
gezelschap met denzelfden ijver en ambitie opgevoerd, als wij
van den heer Hart gewoon zijn. Ook dezen avond verwierf
het zich den bijval van het zeer talrijke publiek eu toen de
heer Hart, in de pauze zijn dank betuigende voor de talrijke
opkomst en de vriendschappelijke belangstelling, gedurende de
kermisweek hem betoond, beloofde een volgend jaar wederom
met zijn gezelschap deze plaats te bezoeken, werd zijn „tot
weerziens" dan ook met handgeklap beantwoord.
Ook het gezelschap van den heer Wittkower Gerson, viel op
zijn Matinee en Soiree van Zondag een buitengewoon talrijk
bezoek ten deel en moest ook hier, aan een zeer groot aantal
den toegang geweigerd worden.
Wij willen hopen dat de uitstekende recette van Zondag voor
den heer Gerson vergoed heeft, wat de minder gunstige recettes
der vorige avonden voor dit uitstekend gezelschap onaangenaam
maakte. De specialiteiten toch, die de heer Gerson op ver
schillend gebied van kunst en sport hier heeft doen optreden,
hebben door hunne verrichte werkzaamheden zich bij het kunst
minnend publiek een zeer goeden naam verworven.
Yerder roepen wij ook nog een tot weerzien toe aan den heer
N. de Haas met zijn gezelschap, en aan den heer Bamberg.
De heer de Haas blijft steeds de voor ons bevriende Holl.
Komiek, die ditmaal door zijn nieuw programma heeft bewezen
in zake Komische voordracht een specialiteit te zijn.
De heer Bamberg, die mede een zeer druk bezoek heeft ge
had, heeft beloofd aanstaande jaar onze kermis te zullen bezoeken
met iets buitengewoon merkwaardigs op zijn gebied, hetgeen
zeer zeker niet ten achter zal staan bij zijne dezer dagen ver
toonde en door allen geroemde illusie Galathé.
Aan de Universiteit te Leiden hebben met gunstig
gevolg examen afgelegd de heeren R. Slot te Groenveld als
candidaat in de letteren eu B. L. van Albada als candidaat in
de medicijnen, beiden uit de gemeente St. Maarten.
Sedert April is er in de gemeente St. Maarten en hare
omgeving niet zooveel water gevallen, dat de grond overal tot
op 2 c.M. diepte is bevochtigd geworden. Elke vurig gewenschte
onweersbui dreef telkens naar eene andere streek over. De felle
droogte geeft vrij spel aan de ontwikkeling van schadelijke
insecten in boomen en in de veldgewassen, voornamelijk in de
uien en paardeboonen, terwijl de landman een allertreurigsten
hooioogst te ge moet ziet.
Het 50-jarig bestaan van het Nuts-departement Hoogwoud
zal door de leden op 3 Juli gevierd worden met een rijtoer
over Winkel, Barsingerhorn, Schagen, Schagerbrug, Callantsoog,
Zijpe langs de groote sloot, Schoorldam, Bergen, Heiloo, Alk
maar en Heer Hugowaard.
Maandagavond is de bliksem geslagen in eene boerenwo
ning in den Beciuspolder onder Nieuw-Vosmeer. Langs den
schoorsteen binnengekomen, nam hij zijnen uitweg door den
muur, zonder brand te veroorzaken. Van de drie personen die
zich in het vertrek bevonden, viel er een bewusteloos neer,
vermoedelijk door de luchtdrukking, daar hij na eenigen tijd,
zonder meer letsel bekomen te hebben, weder bijkwam.
dat de tranen haar onafgebroken over de wangen rolden. „God
zij met u, lieve jongen," riep zij uit met door snikken half
verstikte stem. „Ik kan er niets aan veranderen, dat het zoo
gekomen is gij moet daarom op mij niet boos zijn;
mijn God," jammerde zij en bedekte het gelaat met beide
handen. „Wie had het ook kunnen denken, dat zoo vreeselijk
iets zou gebeuren."
„Ja, wat is er dan om Gods wil gebeurd riep Martin uit,
terwijl hij bleek als een doode werd. De sterke man begon te
sidderen en hij moest zich aan den deurpost vasthouden, om
niet in een te zakken. „Mijn vermoeden O God, is er
met Antje een ongeluk geschied F'
De goede vrouw wenkte met de eene hand naar de woonkamer.
„Ga naar vader, beste jongen, hij zal het u zeggen. Het is nu
reeds een week geleden, dat het vreeselijke plaats had
maar ik kan het nog niet begrijpen. Lieve Hemel, ik heb
het kind toch gekend van den eersten zucht, ik heb het toch
zelve ter wereld gebracht Neen, sn dat ongeluk en de
schande, o, dat kan ik niet overleven, zeg ik u, Martin."
Juist verscheen Tobias Sturm in de deur. Toen hij Martin
zag, liep hij op hem toe en gaf hem de hand. „Gegroet Mar
tin," zeide hij op bijna vijandigen toon, en toen de jonge man
hem aankeek, bespeurde hij de ontzettende verandering, die er
op het gelaat van den wakkeren man had plaats gehad. Een
verbitterde vijandige trek blonk uit zijn anders zoo welwillend
gelaat, doch voor hij nog den tijd kon vinden een nieuwe
vraag te doen, had de molenaar hem reeds bij de hand ge
nomen en in de woonkamer getrokken.
„Ik houd het niet langer uit," riep Martin, „zeg mij om
Godswil, vader Sturm, waar is uw kind, waar is Antje Toen
straalde er een verterende gloed uit de oogen van den mole
naar. Hij rekte zich uit en stampte met den voet op den grond.
„Spreek dien naam niet weder uit," antwoordde hij op doffen
toon, „die is vervloekt tot in eeuwigheid mijn halve
leven gaf ik er voor, wanneer ik de goddelooze deern nooit
had j*ezien.«
„Om Gods wil, vader Sturm," riep Martin vol ontzetting,
„wat brouwt gij daar toch een wartaal ik kan het toch
niet gelooven, dat gij spreekt van uw vleesch en bloed, van
uw dochter."
De molenaar knikte bevestigend met het hoofd. „Ik heb
Te Kapel-Avezathe sloeg eergisteren middag de bliksem
in den korenmolen, waardoor eene der roeden werd vernield en
van biuneu kleine beschadigingen werden veroorzaakt. Op een
half nur afstand van den molen werden in eene weide drie
ossen doodelijk getroffen.
De Haarl. Ct. meldt
Reeds herhaaldelijk werden losse geruchten vernomen, vol
gens welke ergens in de Haarlemmermeer eene minerale bron
zou zijn ontdekt, zonder dat men echter het rechte van de
zaak vernam. Wij kunnen thans mededeelen, dat werkelijk die
geruchten niet geheel ongegrond waren.
Vóór eenigen tijd n.1. werd de aandacht van enkele belang
stellenden gevestigd op een bron in de Haarlemmermeer, waar
van het water sterk ijzerhoudend werd bevonden. Een nader
onderzoek bracht aan het licht, dat die bron reeds sedert vele
jaren vloeit en, ook in zeer warme en droge zomers, dagelijks
eenige duizend liter ijzerhoudend water levert, dat ook bij
strenge koude of zeer hooge zomerwarmte steeds een constan
ten warmtegraad behoudt.
Te Zevenbergen sloeg gisteren namiddag de bliksem in
het woonhuis van E, Eenige meubelen werden verbrijzeld, doch
er ontstond geen brand.
Te Zalt-Bommel barstte eergisteren namiddag boven de
stad een onweder uit, dat geruimen tijd aanhield- Zware donder
slagen, zooals er in langen tijd niet werden gehoord, vergezelden
den met stroomen vallenden regen, terwijl er nu en dan hagel-
steenen vielen zoo groot als knikkers. De bliksem doodde in
eene weide eene koe van den heer Akkerman, en sloeg het
boveneind uit den mast van een vaartuig, dat voor de stad in
de Waal lag.
Door Tesselsche blazerschuiten zijn bij het rogvisschen
in hunne netten van den bodem der zee opgehaald een oud
scheepskanon en een oud gebroken scheepsroer. Het kanon
schijnt eeuwen oud te zijn en vormde als het ware eén
klomp roest.
Door eene onbekende oorzaak geraakte te Upendam eer
gisteren de arbeiderswoning van J. K. aan den Purmerringdijk
in brand. De vlammen grepen zoo fel om zich heen, dat binnen
een uur het huis tot den grond was afgebrand. Huiseu inboe
del waren voor een gering bedrag tegen brandschade verzekerd.
Bijna niets is er gered.
Het 25jarige jubilé van het nationaal zendingsfeest be
looft dit jaar schitterend te worden. Op „Boekenrode" bij
Haarlem, waar het 4 Juli zal gehouden worden, zullen zich
500 zangers eu zangeressen doen hooren.
Als sprekers zullen optreden, onderstaande h.h., die de vol
gende onderwerpen zullen behandelen üs. H. V. Hogerzeil re
Amsterdam, Openingsr. Ds. S. H. Buytendijk te IJselstein
„een en ander uit de geschiedenis van het Christelijk Nationaal
Zendingsfeest"; G. van Asselt„de verschillende ervaringen
van den Zendeling"; Dr. H. Barger te Amsterdam „de zen
ding als teeken"; Dr. H. E. Daubanton te Heemstede„de
Zending en de Wetenschap"; W. Baron van Doorn van West-
kapelle te 's Gravenhage „ware bekeeriug"; Ds. W. H. Gispen
te Amsterdam „de Zending als Christelijk volksbelang"; Ds.
C. L. Laan te Rotterdam „de vrouw in het werk der Zen
ding"; Mn. J. E. van Lennep te Amsterdam „het veelzijdig
nut der Zondagsscholen"; T. M. Looman te Amsterdam: „ver
slag der Zendingsvereenigingen"; Dr. J. J. P. Valeton, hoog
leeraar te Utrecht: de „zending op deTangir-en Talauteilanden;
Ds. J. P. G. Westhof te Amsterdam »de zending in Hoog-
Toba op Sumatra"; Ds. J. H. Wiersma te Arasterdam „de
laatste 12 jaren der negentiende eeuw"; Ds H. Wildeboer te
Oude water„de gemeente des Heeren, een reddingsleger"; Ds.
H. Malcomesius te Rotterdam eerste afscheidsrede"; Dr. G.
J. van der Plier te 's Gravehage„Slotrede".
geen kind meer," zeide hij met doffe stem. „Gij zijt mij
welkom, Martin, gij zijt de eenige nog, die mij herinnert aan
vroegere, gelukkiger tijden maar wanneer gij met mij
vriendschap wilt houden, spreek dan nimmer meer dien
naam uit. gij weet wel, wier naam ik bedoel
O mijn God," weeklaagde hij toen en sloeg zich met gebalde
vuist tegen het voorhoofd, „zij heeft mij zooveel leed berokkend,
die goddelooze deernzij heeft mijn grijs hoofd overladen
met smaad en schande, zoodat ik mijn huis bijna niet meer
durf verlaten en het allerliefst nog in dit uur stierf.Maar
zij zal haar loon krijgen", ging de ongelukkige man voort, „zij
zal oogsten wat zij gezaaid heeftVloek over den schurk,
die haar uit het ouderlijk huis heeft weggehaald, haar verblind
en bekoord heeftVloek over hem
Nog altijd vond Martin geen woorden, om de grenzelooze
ontzetting uit te drukken, die de niet zeer gastvrije ontvangst
op den molen bij hem had doen ontstaan. „Ben ik het, of ben
ik het niet," riep hij eindelijk uit. „Heb ik niet al de lieve
brieven van uw kind hier in mijn borstjak, heeft zij mij niet nog
de vorige week geschreven en nu
„Wel, zij is dood," viel Tobias Sturm hem barsch in de
rede. „Het doet mij leed, arme jongen, dat gij nu tehuis komt,"
ging hij voort en reikte Martin de hand. „Bij mijn ziel, ik
heb het niet gedacht ik heb in mijn domheid een heel
ander plan gehad Nu, het moet zoo ook goed zijnik
ben gewaarschuwd geweest en mijne vrouw ook." Hij zuchtte
zwaar en liep eensklaps naar de kast in den muur en kwam
daarop met twee brieven naar Martin. „Daar, lees," gebood
hij. „Dat is allés, wat zij ons heeft nagelaten, die goddelooze
deern, „van al ons geluk en hopen De eene brief is
aan u, ik weet nog niet, wat daarin, staat maar den
ander heeft mijne vrouw open in haar kamer gevonden, toen de
deern op zekeren morgen niet naar beneden kwam
Weg was zij, weggevlogen als een vogel, zeg ik u, Martin
O, dat men van zijn eigen vleesch en bloed zooveel schande
moet beleven," riep hij tandenknarsend uit en stampvoette van
drift. „Ik wenschte wel, dat zij nooit geboren was, in plaats
van nu zooveel ellende over mijn huis gebracht te zien."
