Zondag 23 September 1894,
38ste Jaargang No. 2868
OP WACHT.
B ij voegsel.
Gemengd Nieuws.
De Diamanten Armbanden.
„Tot uw dienst, Generaal1'
De jonge officier trad een schrede naar
voren, terwijl hij zijnen commandant aan -
zag.
„SiddonEen boer uit het hoogland,
heeft mij eenige oogenblikken geleden een
brief van het hoofdkwartier gebracht. Zie
hier l*
Siddon nam het papier. Er stond met pot
lood op geschreven
Geloof alles, wat E. H. u vertellen zal.
George Washington.
Hij g»f den brief terug.
„Well!" zeide de commandant, „de
koerier vertelde, dat de koninklijke troe
pen heden nacht, door de duisternis ge
dekt, van plan zijn een aanval te wagen
en de vesting te overrompelen. Zien wij
hen niet, als zij hier heen sluipen
dan zijn wij verloren, want de nacht ziet
er juist uit, als wordt hij gunstig voor
hen en ongunstig voor ons. In hetzelfde
oogeublik waarop zij den bergpas aan de
.andere zijde van den Hudson binnendrin
gen, zullen zij een afgesproken signaal
geven, op welk oogenblik de regimenten van
de uiterste linié zullen binnenstormen. Van
daar zijn zij van plan, vereend naar de
vesting op te trekken en deze dan even
als een kat de muis, te overvallen.*
„En het signaal?* vroeg Siddon.
„Een roode vuurpijl, welke omhoog ge
zonden zal worden, en dat zal het eenige
zijn, wat ons opmerkzaam maken kan.
Zien wij dit sein, dan weten wij ook, op
welk uur zij aan den pas zijn en kunnen
daarnaar den tijd berekenen, welke de o-
verige weg dien zij af te leggen hebben,
vorderen zal, en daarnaar onze maatregelen?
nemen. Zien wij het signaal daarentegen
niet, voor zij over den Hudson gekomen
zijn, dan worden wij tot den laatsten man
nedergesabeld. De sterkte van den vijand
is viermaal grooter dan de onze, en wij
capituleeren niet. Generaal Unworth heeft
nog nooit gecapituleerd, en zijne solda
ten zouden het ook nooit doen. Wij zul
len den grond, die ons rechtmatig toebe
hoort verdedigen en van rechtswege
komt ons toe, als vrije mannen op onzen
eigen grond te leven. Siddon! Vanaf
het uiterste en meest vooruitspringende der
westelijke bastions, zal het gansche, in het
*esten gelegen, terrein ts overzien zijn.
Een man die de oogen heeft van een
T ;k en op wiens nauwgezetheid ik mij
verlaten kan als op mijzelf, moet daar op
den uitkijk staan naar het signaal. Een on
dergeschikt militair vertrouw ik ons leven
eu onze eer niet toe. Ik heb daarom be-
sloten,* dg commandant stond bij de-
2e woorden op, terwijl hij zijn stoel ach
teruit schoof „deze opdracht aan dien-
8eie toe te vertrouwen, die de scherpste
o^sjen onzer gansche bezetting heeft, en
die ik ken, dien ik sedert zijn kindsheid
ken, toen hij als zevenjarige knaap op
®'ju knieën reed den jongsten officier,
Het is reeds laat, het is zeven uur.
a dadelijk naar het bolwerk, Siddon,
®Q blijf daar, totdat gij de vuurpijl gezien
®bt. Meldt het dan oogeublikkelijk door
e -n enkel schot af te vuren slechts
enkel schot, want er is geen seconde
e verliezen. Herinner u telkens, dat het
J?en Tan twaalfduizend dappere soldaten
®ede gemoeid is,*
De commaudant drukte Siddon de hand
en liet die eerst weder los, toen deze zich
langzaam verwijderde.
>Ga met God, Siddon Uwe kameraden
verlaten zich op u, als op henzelf.*
Siddon salueerde eu snelde heen.
De avond was duister, een van die
drukkende Augustus avonden, die onwil
lekeurig de kracht van elke spier doet
verlammen en u een gevoel van matheid
en loomte doet ondervinden.
Toen Siddon snel het wachthuis voor
bij liep, trad een joDge luitenant eveneens
haastig naar buiten.
„Waarheen Siddon P"
„Op wacht."
De Hudson bruischt heden avond zoo
geweldig, dat ik wel wenschte, dat ik reeds
goed en wel in die jammerlijke boot aan
de overzijde was, zonder ongelukken.*
Siddon scheen getroffen door deze woor
den, hij wendde zich haastig tot hem.
„Moet gij naar Bedford
„Ja, ik heb zooeven het bevel ontvan
gen, den Hudson over te steken en
overste D. een verzegelde depeche te over
handigen. Het is hier duister, droefgeestig
en drukkend, waar men zich ook bevindt.*
„Lidoer, gij kunt mij een gr loten dienst
bewijzen. Gij komt mijn huis voorbij, ga
een oogenblik binnen en zeg, dat mijn
broeder, mijn vrouw en mijn kleioe Agda
in de nieuwe boot moeten plaatsen en haar,
zonder een minuut te verliezen, naar mijn
oom in Westford moet brengen. Zeg hem,
dat hij daar veilig voor elk gevaar is,
dat heden nacht Bedford dreigt, maar zeg
hem verder niets meer. Bid hem, in mijn
naam, dadelijk aan het bevel gevolg te
geven, maar zeg hem vooral, dat hij de
nieuwe boot nemen moet en om Godswil
niet de oude Ik zal nooit vergeten,
wat gij nn voor mij doet."
De toegesprokene knikte gejaagd met
het hoofd en verdween om den hoek van
het arsenaal, terwijl Siddon zijne schreden
weer naar de westelijke wallen richtte.
De stilte van den nacht had reeds het
geheele landschap in zijne kluisters ge
slagen, slechts het onophoudelijke bruischeu
van den Hudson klonk van uit de diepte,
en het bassen van den een of anderen hond,
was het eenig teeken van leven, dat werd
gehoord.
De zwoele warmte, die er heerschte, liet
met recht een hevig onweder verwachten
Wat daar in het westen en in de vesting
gereedgemaakt werd, tot aanval en ver
dediging, geschiedde alles, onder bescher
ming der duisternis.
Boven op het westelijkste bolwerk welk
punt ver over den Hudson neerhing, stond
hij onbeweeglijk en verroerde zich niet,
uit vrees, dat de vuurpijl zijn opmerkzaam
oog mocht ontgaan.
Hij waagde het niet, één lichaamsdeel
te verroeren; bij gevoelde zich als ver
steend, den blik onophoudelijk naar het
westen gekeerd.
„Het geldt, het leven van twaalf duizend
dappere kameraden?"
Siddon had het hoofd vooruit gestoken
en zag scherp uit, alsof hij naar het mid
den van een schietschijf tuurde.
Iedere zenuw, iedere spier van zijn
lichaam was gespannen, zijn ademhaling
was kort en zwaar, het koude zweet stond
hem op het voorhoofd. Het brandde ia hem,
het suisde hem in de ooren, alsof het
trommelvlies springen wilde. Zijn geheele
waarnemingskracht scheen tn zijn oogen
gevaren te zijn, en de pupillen vergrootten
zich.
Een vlieg zette zich op zijn voorhoofd
en stak hem. De hand balde zich, maar
hij waagde het niet, haar op te heffen, om
de vlieg te verjagen.
De schildwacht sidderde van het hoofd
tot de voeten.
Een nevel dreigde zijn blik te ver
duisteren, maar nog hief Siddon de
hand niet op. In deze vreeselijke oogenblik
ken scheen het hem toe, alsof hij ver
steende. Hij hoorde en voelde niets meer,
hij zag slechts.
Siddon's oogen begonnen te pinken. Wel
duurde dit pinken maar een paar seconden,
maar deze seconden kouden noodlottig
worden voor de vuurpijl.
Een ontzettende angst maakte zich van
hem meester.
Hoe ver was de nacht reeds gevorderd.
Was het reeds over den bepaalden tijd? Stond
de vijand reeds rondom de vesting En
hij zag hem niet, dien sluipenden, onzicht-
baren vijand.
Licht
Neen, slechts die ongeluk aanbrengende
duisternis.
Hij boog zich nog verder voorover.
Wilde die schildwacht van het bolwerk
afspringen P
Een straalEen plotselinge gedachte.
Hij hield de adem in en luisterde, alsof
het gehoor zijn blik scherpen moest.
Vernam hij geen geluid Geen
fluisteren
Terwijl de soldaat daar op wacht
stond, was het onweder losgebroken.
De donkere wolkenmassa's, die aan
den horizon dreigend hun hoofd verhieven,
waren naderbij gekomen en pakten zich
samen boven het hoofd van den schild
wacht.
Maar hij had niets gezien.
De donder rolde ea de bliksem door
kliefde den zwarten nacht met fonkelende
zigzags; de storm rukte a3U ziju mantel,
en de vloed stroomde onder hem.
De elementen bestonden voor hem niet,
hij stond op wacht.
Een boot kwam kampende tegen de
golven de stroom af. Zij was klein en ge
brekkig.
Een jonge man hanteerde de riemen, en
een jonge vrouw en een kind zaten in den ach
tersteven.
Maar de boot was lek geworden en het
water drong er binnen.
Henry Siddon en Mr. Siddon worstelden
voor hun leven. Zij schepten beiden met
hoeden en holle handen het water uit de
boot, daar de schepper over boord ge
spoeld was, en het kleine kind, hield
hoopvol den arm harer moeder omvat.
„Papa, helpt ons! Papa komt Teeds
De stroom voerde de boot tegen het voor
uitspringende bolwerk. Het water steeg
met ontzettende snelheid. Mrs. Siddon stond
tot over haar enkels iü het zwarte, troe
bele water en hield het kind hoog in ha
re armen, opdat de dood het niet berei
ken kon.
„Help!* riep Henry, maar in de nacht
hoorde niemand het geroep.
Daar verlichtte de bliksem het bolwerk
hoog boven hen, en op dezen stond, scherp
afgeteekend tegen de verlichtte wol
kenmassa's een schildwacht, het lichaam
half voor over gebogen en de rechter voel
als tot den sprong gereed.
„Helpriep Henry. Maar de gestalte
bewoog zich niet.
Hulpgeroep op hulpgeroep weerklonk
daar onder op de Hudson, en de boot
dreef altoos rondom die ziedende en koken
de kolken.
Daar werd het angstgeschrei van een
klein kind gehoord. Het begon angstig
te worden, toen de moeder begon te wan
kelen,
Het oor van den schildwacht had den
kreet opgevangen. Het was de stem van
zijn kleine Agds.
Zou een vader niet de stem van zijn
kiud herkennen. Zij drong door tot in den
versten hoek van zijn hart, dat zoo onstuimig
in de soldaten-borst klopte.
De duisternis bedekte het als lood zoo
blauw geworden gelaat van den schild
wacht.
„Gerechte hemel. Zij moeten toch de
oude jol genomen hebben, de boot is lek
geworden.* Deze gedachten doorvlogen zijn
Brein, het hamerde in zijn hoofd, tot
waanzinnig wordens toe; maar de schild
wacht bewoog zich niet.
„Helpl"
Hij kon eenige seconden daarvan weg
snellen, hij kon uit het artsenaal een touw
krijgen, terugkeeren en het naar beneden
werpen.
Dat was de eenige redding. De klip stak
een eind over het water, ec voor dat de
boot maar de vuurpijl! Het leven van
twaalfduizend kameraden!*
„Help!'-
„Moge God n en mij helpen!'
Een nieuw hulpgeroep en het angstge
schrei van een kind.
Siddon balde de vuisten.
„Helpl" klonk het wederom.
„Ik ben op wacht!" klonk het
van het bolwerk; de donder maakte de
woorden onhoorbaar, zoodra zij van de
bloedlooze lippen kwamen.
De bliksem verlichtte een oogenblik een
blond kinderkopje en de krampachtig haar
vasthoudende moeder.
Het was slechts één seconde.
De schildwacht zag het niet. Zijn oog
week niet van den bergpas naar den vloed
af.
Het gold het leven van twaalf duizend
kameraden.
„Pa! Papa!" schreide de weenende kin
derstem, hartverscheurend.
De schildwacht wankelde.
De storm stak nog eens met nieuwe
kracht op. Nu vernam men geen ge.
luid meer, maar de schildwacht op het bol
werk wist, wat dat te beteekenen had,
wat daar van hem was heengegaan.
Zijn kommandant had zich op hem als
op zichzelf kunnen verlaten.
„Almachtige God wees mij genadig en
heb erbarmen met mijneem ook mijn
leven. Maar eerst de vuurpijl!'
Het geroep kwam zoo plotseling, dat
het een enkele, luide kreet scheen.
En plotseling evenals de kreetwas daar
ook de pijl. Zij schoot omhoog, glansde
even en verdween.
Op hetzelfde oogenblik, weerklonk een
schot, kort en scherp in den donkeren nacht.
TÉ-
£-
De stilte die daarop volgde, duurde on
geveer een uur, maar toen de torenklok
het eerste our na middernacht in
Bedford verkondigde, volgde op de stilte
een strijd op leven en dood.
De menschenmassa's, opeengedrongen,
gingen vooruit en werden teruggedreven,
donderslag op donderslag verdoofde het
krijgsrumoer en wapengekletter, de eene
aanval volgde op den anderen en daartus-
schen hoorde men gedempte, kort uitge
sproken bevelen. Bedford stond in lichte
laaie, en de vesting werd door den rooden
gloed beschenen, door het blauwe licht
van den bliksem telkens fantastisch verlicht
De Engelschen werden teruggedreven, het
onweder was bedaard, het rolde slechts nu
en dan, rommelend in de verte, en de maan
kwam te voorschijn.
Omringd doo^dooden en gekwetsten stond
de commandant naast zijne officieren en
soldaten, hij zag langen lijd zwijgend rond
om zich,
„De vesting is gered," zeide hij diep
bewogen, „en meer dan de helft mjjner
twaalfduizend. Laat ons God voor dezen
zegen dank zeggen!»
Allen ontblootten het hoofd.
Geen hunner herinnerde zich de schild
wacht of dacht aan hem, dat hij beu eigenlijk
gered had.
Maar toch een was er, die het offer vao den
schildwacht niet vergeten en het gebed van
den soldaat verhoord had.
Een die alles ziet en weet wanneer de
lijdensbeker overloopt.
Op het meest naar voren springende bol
werk, dat als dooi den schijn der maan
verzilverd scheen, stond de schildwacht, de
hand om het afgeschoten pistool geklemd,
tegen den mnur geleund, dood, door den
bliksem getroffen.
Zijn gelaat was naar het westen gekeerd
maar zijn oogen waren gesloten.
De dood had hem op wacht gevondenl
Mis. Morton Dewsbury speelt reeds
tien jaren lang een hoofdrol in zeker kringen
te Londen. Hare persoonlijke bekoorlijk
heden leggen daarbij geen gewicht in de
schaal. Zij is tamelijk corpulent eu ook de
veertig reeds te hoven. Voorname afkomst
heeft ook niets met het aanzien, wat zij
geniet, te maken. Zoo ver iets over haar
verleden bekend werd, weet men, dat zij
juffrouw Wiggs was, voor zij den jongsten
deelgenoot in den firma Isaacsot? en Dews
bury huwde. In weerwil vau alle deze na-
deelen heeft zij toch het doel van haar
eerzucht, de beroemdheid, verkregen, Aan
hare verstandelijke bekwaamheden dankt
zij het succes ook niet, want er kan bij
na geen ijdeler en oppervlakkiger persoon
zijn dan zij. Zij daDkt haar aanzien aan
de omzichtigheid van haar vader, die, wat
ook zijn bedrijf geweest mag zijD, een groot
vermogen wist te vergaren. Hij vermaakte
ruim drie en een half millioen gulden aan
zijne dochter.
Morton Dewsbury, die met den ouden
Wiggs in handelsrelatie stond, was sluw
genoeg, om de erfgename zijne diensten
bij het beleggen van haar kapitaal aan te
bieden en zoo kwam het dan ook dat
niemand er verrast over was, toen na
afloop van het rouwjaar, deze twee men-
schen de wereld berichtten, dat zij elkander
voor het geheele leven zouden toebehoo-
ren. Een reusachtig gebouw in Mayfair
werd gekocht en het jonge paar ging dat
bewonen. Na enkele maanden hadden zij
menschen genoeg gevonden die grootmoe
dig het feit over 't hoofd zagen, dat de
Drewsbury's parvenu's waren en bjj hen
zonder de minste gewetenswroeging de
keukenvoortbrengselen van de eerste koks,
gingen genieten. Het jaar 1887 was, zoo
als bekend is, een jubeljaar. Meu vierde
den vijttigsten jaardag van de troonsbe-
stijging van koningin Victoria. Londen
werd het verenigingspunt vau de groote
wereld. Vreemde vorsten van allerlei rang,
stroomden naar de hoofdstad van Engeland.
Om met alle openbare en bizondere feeste
lijkheden te wedijveren, gaven de thea
ters bizondere voorstellingen. Onder ande
ren bracht de ltaliaansche opera met me-
medewerking van Patti, Albani of zulke
