Laat Verzoend.
Zondag 29 November 1896.
40ste Jaargang No. 3156.
BIJVOEGSEL.
GEMENGD NIEUWS.
DAGER
COURANT
Dronken kippen.
Een eigenaar van eene distilleerderij ia
Schotland werd dezer dagen veroordeeld
tot eene schadeloosstelling van 12 aan
een' kippenboer, wiens pluimgedierte, door
den afval van de distilleerderij geregeld
dronken was. Vroeger had de eischereene
ruime bron van inkomsten gehad, dank zij
zijn' kippenhandel, maar na de oprichting
der fabriek verdiende hij slechts weinig.
Zijne kippen aten niet meer. Hij mocht
wel zeggen, dat zij voortdurend ondpr den
invloed van sterken drank verkeerden, uit
gezonderd op Zondag, als de fabriek niet
werkte.
Maar Maandag was de ergste dagde
kippen dronken dan onbehoorlijk veel, zij
wilden niet leggen vóór zij „een graantje
gepikt" haddenen er was een jongentje
noodig, om ze op te passen, daar't dikwijls
gebeurde, dat ze in de sloot rolden. Hun
gedrag W3S dan meer dan ergerlijk, en de
kuikens waren al even erg, als de hen
nen. De hoenderboar veronderstelde, dat
eene hen, die hij in Fort—William had ge
kocht, de dronkenmakeude sloot het eerst
had ontdekt.
Uit het verhoor nam men het volgende
over.
De rechterHeb je wel eens opgemerkt,
dat je kippen gapen
Ja.
Geloof je niet, dat je kippen daaraan
lijden
Ja, maar het zijn whiskeygapen.
{Gelach.)
Wist je iets van het verleden van
de hen van het Fort William, vóór je haar
kocht
Niets hoegenaamd.
Toen werd de drankzuchtige hen als
„overtuigingsstuk" in de rechtzaal ge
bracht.
De rechter Is dit de Fort—William-
hen
De eigenaarJa.
Is zij nuchter
Volstrekt niet.
(Iedereen kon zich overtuigen, dat dit
laatste antwoord juist was, want de hen
zat op den bodem van de kooi, stak haar
nek tusschen de tralies door en kakelde
op zeer oneerbiedige wijze tegen den rech
ter, die toen bevel gaf, haar weg te bren
gen.)
Het onderzoek werd daarop voortgezet.
Was deze kip hedenochtend bij de
sloot van de distilleerderij
Dat heeft iedereen zoo juist kunnen
zien. (Gelach.)
Hoe zijn de andere kippen vandaag
Erger dan deze.
Was dit de eenige, die je hierheen
kou meebrengen?
Ja.
Waarom
De rest was te dronken.
Dus de Fort-William-hen is niet
eens <le ergste. Hoe komt dat
Ze kan meer verdragen dan de an
dere.
Daarop werd hem gevraagd, of er geen
enkele nuchtere kip op zijn land was.
Ja, eene blauwkuif, maar de dronken
kippen breken hare eieren.
De advocaat van verweerder merkte nog
op, dat de toestand van de kippen ook et
gevolg van influenza kou zijn.
De uitspraak werd, wegens het bijzon-
FEUILLETON.
Roman naar hetEngelsch,
17. van Ella Wald.
Toen Mr. Meredith het bericht over de
wonderbare genezing had voorgelezen, vroeg
bij Rath
„Wat zegt gij daar nu van."
„Ik heb nog nooit zoo iets dergelijks ge
hoord, het komt uiterst zeldzaam voor. Houdt
gij bet voor waarheid, of oordeelt gij, dat
het een goed reclamemiddel is?"
„Daarvoor hond ik het geenszins," gaf hij
op bare vraag ten antwoord, „want het ge-
beele geval is zoo uitvoerig en met naam en
plaats aangeduid. Ik het) eeoigen tijd geleden
ook reeds zooiets gelezen, maar nooit nog
zoo wonderbaar, als dit geval.
„Het schijnt bijna ongelooflijk en grenst aan
het onbegrijpelijke. Ik zou deö man gaarne
eens ontmoeten, die zoo wonderbaarlijk gene
zen is geworden. Wellicht zou bet ook tot
de mogelijkheid bebooren, dat ook ik van
dit afschuwelijke gebrek verlost werd."
„O, Mr. Mereditb, ik bid u, spreek zoo
niet van uzelf!" viel Ruth hom op sraarte-
ljjken toon in de rede, terwijl zij onwillekeu
rig de hand uitstrekte en op zijn' arm legde.
„Niemand die u kent, zal ooit aan uw gebrek
denken."
„Ik wenschte wel, dat ik dit als zeker
heid zou mogen aannemen," antwoordde hij
treurig. „Wat mijzelf betreft, kom ik mij
voor, eene schandvlek op deze sohoone aardè
te zijn."
Tranen stonden er bij deze woorden in
Ruth's schoone oogen. Daarna lacbte zij
hem vriendelijk toe.
„Hebt ge die sohoone heliotroponplant
gezien, daar beneden in het salon vroeg
zij.
„Ja, hoe schoon on heerlijk is die plant.
Welk eon rijkdom van bloemen. Ik heb nog
nooit zooiots gezien, de geur ig goddelijk,"
dere van het geval, een dag uitgesteld.
De zitting was drnk bezocht, maar ook
op straat was de Fort-William-hen het
voorwerp van veler belangstelling. Iemand
hield haar een glas whiskey voor, dat gre
tig werd aangenomen. Hierdoor bekwam
de hen nieuwe krachten en kakelde, dat
het een aard had, tot groote vroolijkheid
van de talrijke omstanders.
Den volgenden dag veroordeelde de rech
ter de eigenaars der distilleerderij tot scha
devergoeding.
Eenwonderlijke droom.
De politie van Scotland Yard te Lon
den heeft eene buitengewone zsak in onder
zoek. Een paar weken geleden werd de
spoorlooze verdwijning geconstateerd van
den 38-jarigen opperman Samuel Green,
wonende Anerley Vale no. 2. In de
laatste weken had zijn reeds zwakke ge
zondheidstoestand nogal iets te wenschen
overgelaten, daar hij het zieh zeer aantrok,
dat hij zonder werk liep. Green ging op
zekeren morgen op den gewonen tijd van
huis, om werk te zoeken, naar hij zeide.
Hij liefkoosde zijn zoon George, dien hij
op de trap tegenkwam, en zeide tot den
knaap: „Wees een goede zoon voor je
lieve moeder ik ga weg en kom niet meer
terog". De knaap meende, dat zjjn vader
schertste en liet hem uit, zonder ook maar
een oogenblik te vermoeden, dat hetgeen
hij gezegd had, waar kon zijn. Daar Green
des avonds niet thuis kwam, werd zijn
zoon ongerust en vertelde aan zijne moe
der wat er dien morgen gebeurd was. Ra
deloos van angst begaf vrouw Green zich
naar het politiebureau en vertelde, wat zij
wist en vermoedde.
Men stelde onmiddellijk een onderzoek
in, doch van den vermisten werd geen spoor
ontdekt.
Een paar dagen later ontving vrouw
Green een'j brief van haar' schoonbroeder
Charles Green, een brief, waarin hij haar
mededeelde, dat hij des nachts na de ver
dwijning (waarvan hem nog niets bekend
was) had gedroomd, dat zijn broeder Sa-
muë! zich in Kent den hals had afgesse-
den. Hij voegde er bij, dat hij aan dit
vreemde visioen natuurlijk geen beteeke-
p.is hechtte, daar hij veronderstelde, dat
zijn broeder veilig thuis was bij zijne familie.
Vrouw Green toonde dezen brief aan de
politie, die geneigd scheen, met haar be
zorgdheid den spot te drijven en geen ge
loof hechtte aan de geheeJe geschiedenis.
Op dringend verzoek van de beangste vrouw
evenwel, werd aan de Kentsche politie
kennis gegeven van het gebeurde en spoe
dig daarop ontving vrouw Green per post
een Kentsch nieuwsblad, waarin een met
blauw potlood gemerkt bericht voorkwam,
betreffende het vinden van een lijk in het
dorp Orpington. Een zekere heer Farnbo-
rongh had in den ongelukkige een vreem
den opperman herkende, die hem des mor
gens om werk had gevraagd.
Vrouw Green deelde dit ontzettende
nieuws aan haar' schoonbroeder mede, en
deze vertelde haar in alle bijzonderheden
zijn vreeselijken droom, die zulk een' indruk
op hem had gemaakt, dat hij sedert niet
meer had kunnen slapen. Zij gingen nu
gezamenlijk naar het politieburean, waar
men hen gerust trachtte te stellen door
mede te deelen, dat de vermiste veel jon
ger was dan de man, dien men met afge-
snedeu hals had gevonden. Niettemin be
gaf vrouw Green zich naar Kent, om zelf
een onderzoek in te stellen. Te Orping
ton gekomen, werden haar de kleerteren
vertoond, die het lijk droeg en tot hare
groote ontsteltenis herkende zij er onmid
dellijk de kleeren van haar man in. De
politie bleef, ondanks deze herkenning, nog
antwoordde Basil, wel eem'gszins verwonderd
over bare vraag, die toch in 't geheel niet
bij het gesprek te pas kwam.
„Hebt gij wel bemerkt, dat de pot, die
haar herbergt, gebroken is
„Ja, ik heb gezien, dat die wilde hofmees
teres een stuk daarvan afgeslagen heeft."
„Verstoort die scherf nu het schoone
van de plant en hare bloemen P Denkt gij
daar nn aan, als gij die overheerlijke geuren
inademt zeide Ruth, hare oogen schuchter
tot ham opslaande.
„Neen, gij lieve, kletDe troosteresriep hij
vroolijk uit, terwijl bij zijne hand op de ha
re legde, bij welke aanraking elke zenuw
van Ruth begon te schokken. „Ea o, wan
neer ik dacht, wanneer ik het wagen kon
te hopen aah En hij sprong plotseling
met een' diepen zocht op. „Daar luidt de
middagbei, en ik weet, dat gij hongerig zijt,
want gij hebt bijna niet ontbeten."
HOOFDSTUK XXI.
Twee dagen later liep de sierlijke stoom
boot, die onze vrienden over den oceaan ge
bracht had, de haven van New-York binnen.
Op Mr. Meredith's verzoek, stond Ruth
hem toe, haar naar eon stil hotel te
brengen, waar hij goed oordeelde, dat zij een
dag zou uitrusten, eer zij hare reis voortzette.
Daar vonden zij ook den zoon van me
vrouw Lintei, die zijne moeder opwachtte
en het deed ie jonge vrouw zeer leed, haar
goede hulp te moeten missende oude da
me hield veel van kinderen en bad geduren
de de gebeele reis alleen oogen voor de
kleine Hope gehad.
Ruth bedankte haar hartelijk voor hare
hulp en zorg en gaf haar eenige mooie ge
schenken, voor haarzelve en voor do vrouw
van haar zoon, toen zij afscheid van haar
nam.
Later op den dag ontving Rath eene bood
schap van Mr. Meredith, die haar verzocht
beneden in de spreekkamer te komen.
8'nf? dadelijk, doch verwonderde zich
zeer, dat hij er angstig en opgewonden uit-
zag.
„Het is mij hoogst onaangenaam, u te
moeten zeggen, Mrs. Plympton," begon hij,
aan het geval twijfelen, zoodat thans stap
pen zullen worden gedaan om het lijk op
te graven.
■Een wonderbaar horloge.
Een juwelier, Campbell te Chicago,
heeft een uurwerk samengesteld, dat slechts
eenmaal in de 40 jaar behoeft te worden
opgewonden. Het uurwerk is geen hor
loge om in den zak te worden gedrageD,
want het is 15 duim breed en weegt 75
pond. Het is zoo ingericht, dat het rad,
waarom de veer loopt, zich eerst eenmaal
omdraait in 2jaar. Het volgende rad,
waarop het veerrad de kracht overbrengt,
heeft een jaar noodig om eenmaal om
zijne as te draaien, en zoo gaat het steeds
verder tot aan de raderen, die de uren
en minuten aanwijzen.
Campbell heeft oDgeveer twee jaren nog
al zijne ledige uren besteed aan het ver
vaardigen van dit kunstwerk, hetwelk in
een luchtdicht gesloten glazen klok geplaatst
en zoo voor de storende invloeden van
het stof is beveiligd.
De ezel als geneesmiddel.
De Schotten, die met de Portugeezen
eene buitengewone bijgeloovigheid gemeen
hebben, houden er eene merkwaardige ma
nier op na om kinkhoestlijdere te behan
delen.
Het zieke kind wordt eerst onder den
buik, daarna op den rug van een ezel ge
plaatst. De geneesmeester plaatst zich ver
volgens voor den ezel en beweegt het
kiud, dat hij in de armen houdt, driemaal
naar links en naar rechts rond den hals
van het dier, terwijl hij telkenmale eeni
ge woorden prevelt.
Een adellijk bedelaar.
De Parjjsche politie arresteerde dezer da
gen in de rue Madame een grijsaard, die
daar in bedelende houding werd aangetrof
fen. Voor den commissaris van politie ge
bracht, verklaarde hij, de 62-jarige graaf
Léon de Serignac te zijn. Toen de man
zag, dat men aan zijne woorden twijfelde,
haalde hij zijne papieren te voorschijn,
waarnit bleek, dat hij werkelijk recht had
op den grafelijken titel. Hij is de nako
meling van een oud geslacht uit het de
partement Neder-Pyreneeën.
De geslagen candidaat.
De geslagen candidaat voor het presi
dentschap der Vereenigde Staten, Bryan,
heeft, zooals wij gemeld hebben, zich ver
bonden tot het honden van een vijftigtal
lezingen in de groote steden der Repu
bliek. Het onderwerp zal natuurlijk zijn
het bimetallisme. Voor iedere lezing ont
vangt Bryan 1000 dollar. Booze tongen
beweren, dat hij zich zijn honorarium in
goud zal laten betalen maar dat is
laster. In Januari geeft de gewezen zil-
ver-candidaat een werk uit over het zil-
vervraagstuk, met eene autobiographie.
Reeds duizenden exemplaren zijn bij den
uitgever besteld.
In M i d d e n-R usland komen
nog steeds spoorwegongelukken
voor. Op de lijn tnsschen Moskou en Ka-
san zijn nu weder twee goederentreinen
op elkander ingereden, waarbij zes men-
schen omkwamen en 50 wagens vernield
werden.
Bij Tsjarkof en Jokaterinoslaf hadden
booswichten de rails opgebroken en door
groote steenen vervangen. De oplettend
heid der baanwachters verhinderde even
wel een ongeluk. Men gelooft, dat een
en ander het werk is van nihilisten.
„dat ik verplicht ben, wegens gewichtige
zaken met den avondtrein te vertrekken
naar Boston. Ik betreur die overhaaste af
reis te meer, daar het mijn plan was, u
nog verder van dienst te zijn en u zoolang
bij te kannen staan, als mij maar eenigszins
mogelijk was; dit is nn onmogelijk, tenminste,
als gij er bepaald op blijft staan, dat gij
morgen vertrekken wilt."
Ruth zag er een oogenblik lang zeer ver
drietig uit, vervolgens zeide zij
„Qaat er van avond nog een boot naar
Albany 1"
„Ja, tegen zes uur geloof ik."
„Dan vind ik het beter voor mij, dat
ik dadelijk afreis, dan nog een dag te wachten.
Ik ken New-York niet en zal mij zeer een
zaam gevoelen, als ik vannacht hier blijven
moet, daar ik toch geen enkelen bekende in
de stad heb."
„In dat geval zou ik u nu naar het schip
kunnen brengen en u daar oriënteeren, eer
ik zelf moet vertrekken," antwoorddde Mr.
Meredith mat een' zucht van verlichting.
„Ik geloof niet, dat ik u weer zal mogen
lastig vallen,'' zeide Ruth, het gelaat van
haar' vriend angstig bespiedend, „gij hebt nu
uwe eigen zorgen en
„Ik heb waarlijk niets te doen, dan mijn'
koffer te laten inpakken," antwoordde bfj
lachend. „En zelfs, wanneer ik iets te doen
had, zou ik u toch aan boord van de boot
breDgen. Ik zou gaarne willen, dat ik u
naar Albany zon mogen geleidon," eindigde
hij ernstig.
„Wat ik n vragen mag, wees nn niet zoo
bezorgd om mijnentwille," antwoordde Ruth,
„als ik eerst Albany maar heb bereikt, dan
ben ik volkomen thuis en ken ik ieder hnis."
„Als ge dan besloten zijt, heden avond
nog af te reizen, wat ik onder de gegeven
omstandigheden bet beste oordeel, wil ik
uwe koffers dadelijk naar de boot laten
brengen en daar wjj nn nog oenige uren
voor ons hebben, stel ik u voor, dat wij
met Hope in 't park gian rijden," zeide
Mr. Meredith.
Rath nana deze uitnoodiging gaarne aan
en zij waren al spoedig op weg naar de ver
zamelplaats der groote en elegante .wereld
Middeleeuwsche toesta d-
den. Voor de rechtbank te Detmold is
een proces behandeld wegens beleediging
van den directeur van het krankzinnigen
gesticht te Lindenhans, dr. Roller, door
dr. Von Kolppen. Bij het. getuigenver
hoor zijn daar zaken aan het licht geko
men, te erg om te beschrijven. Wat er
verteld werd van de onzindelijkheid in het
gesticht overtreft nog de gruwzaamste ver
halen der middeleeuwsche kerkers. De
mededeelicgen der getuigen zijn zoo weer
zinwekkend, dat wij ze hier niet kunnen
herhalen. De instrumenten werden nooit
gedesinfecteerd. Voor de bedden was geen
enkele verschooning aanwezig. De direc
teur, dr. Roller, heeft, volgens deskundi
gen, bij zijne behandelingen de grootste ver
grijpen gepleegd tegen de regelen der heel
kunst.
Te betreuren is het, dat bij zulke zwa
re aantijgingen een groot deel der verhoo-
ren „in het belang der openbare zedelijk
heid" in geheime zitting plaats had. Ook
bij het requisitoir en de pleidooien wareD
de deuren gesloten, zoodat de uitspraak
niet anders dan verrassing kan baren. De
beklaagde werd wegens beleediging van
dr. Roller veroordeeld tot 600 mark boete.
Ontdekking.
De Iruth beweert, dat door twee Schot-
sche jongelieden bij toeval eene electrische
batterij is uitgevonden van zulk eene ont
zettende kracht, „dat een groot schip
voortaan Daar Amerika kan gaan met de
gansche beweegkracht besloten in een' con-
fi'uren-pot." Als 't waar is
Eene beweging tegen vrou
welijke babbelzucht. Een aantal gehuwde
mannen hebben dezer dagen te "Weenen
eene merkwaardige vereeniging gesticht, de
„Zwijgclub" geheeten. De leden dezer
club vergaderen iederen Maandag om in
de meest mogelijke stilte een'clubmaaltijd
te houden, waarbij niet mag worden ge
sproken. De minste overtreding, zelfs ééne
enkele lachbui, kost den zondaar eene
flesch champagne.
In de Parkstraat te Luik
woont sedert 1892 een Industriëel van
Duitschen oorsprong, zekere A., ongeveer
36 jaar oud. Hij hsd eene juffer uit
Brussel gehuwd, die hij als het ware aan
bad. Het huisgezin was gelukkig, een
kind, een meisje van 3 jaar oud, had den
liefdeband nog nauwer toegehaald. Kort
om, er ontbrak niets aan het geluk van
deze gezegende familie, toen de vrouw
verleden Dinsdag, door typhuskoorts aan
getast, kwam te sterven.
De droefheid van den echtgenoot te be
schrijven, ware onmogelijk. Een ellendi-
gen nacht bracht hij bij de sponde der
dierbare overledene door, en ging Woens
dag de verklaring van overlijden op het
stadhuis doen.
De geneesheer van den Burgerlijken
Stand begaf zich in den namiddag ter
woning, doch vond de deur gesloten. De
heer Roskam, politieoverste der 7e wijk,
werd verwittigd, en door een openstaand
venster op de eerste verdieping drong men
het huis binnen.
Op de eerste plaats vond hij het
lijk der vronw, maar in een aanpalend
vertrek hoorde hij den doodsrentel van
een tweeden persoon, hij begaf zich ij
lings naar binnen en vond den heer A. op
het bed uitgestrekt. Hij riep om hulp
en diende den stervende de eerste zorgen
toe, in afwachting der komst van eenen
geneesneer. Deze constateerde, dat A.
zich had vergiftigd door een' steek iD den
arm, maar hij kon het vergift niet ontledeD,
waarvan de wanhopige zich had bediend.
der groote stad.
Zij reden bijna den ganschen middag rond
en ofschoon zij een levendig gesprek voerden,
waren zij beiden toch alles behalve vroolijk
gestemd en drnkte de naderende scheiding
hen ter neer.
Na deze wandelrit gingen zij rechtstreeks
naar de boot en nadat Mr. Meredith haar
hut aan Ruth had getoond en alles goed
voor haar in orde had gebracht, ging hij
met haar naar het kleine salon van de boot
Hope sliep om daar nog eenige
oogenblikken met haar te praten.
„Hoe zonderling," zeide Rnth, „dat onze
eerste ontmoeting op eene stoomboot beeft
plaats gehad en onze laatste eveneens."
Basil Mereditb lachte, maar zijn lachen
klonk ontegenzeggelijk treurig.
„Ja," zeide hij, „maar ik geloof geen
enkel oogenblik, dat dit eene scheiding voor
altijd zal zijn. Wij zullen elkander natuur
lijk weerzien en zooals ik hoop, zeer vele
malen. Maar ik zou gaarne willen, Mrs.
Plympton, dat gij mij iets beloofdet dat,
wanneer iets u zorg versohaft, of wanneer
gij mij voor iets andors noodig mocht
hebben, al is het nog zoo'n onbednidend ge
val, gij mij het dan dadelijk laat weien."
„Ik dank n, mijn vriend," antwoordde
Ruth diep bewogen. „Ik, kan niet weigeren,
zulk eene belofte aan n to geven en ik zal
nooit vergeten, hoe goed on edel gij m|j in
de moeilijkste oogenblikken mijns levens
hebt bijgestaan, ik zal Dooit ophonden,
u dank
„Stil, stil, kleine vrouw. Laat het woord
dankbaarheid tusschen ons nooit gewisseld
wordon," viel hij haar bjjna verwijtend in
de rede.
„Wanneer iemand eene schuld af te doen
heeft, zoo ben ik het, want ik zal nooit
vergeten, dat eene kleine dame als een straal
der hope tot mij gekomen is, om mjj op te
vroolijken, in oen' tijd, toen iedere hoop en
verwachting voor mij gestorven was. Uwe
bezoeken, Rath, waren de eenige troost, dien
ik in al die maanden van dnldeloos lijden,
welke ik in het ziekenhuis heb moeien door
brengen, heb mogen ontvangen."
„Ik ben zeer big," antwoordde Rnth, blo-
Een briefje, op eene tafel gevondeD,
helderde het noodlottig besluit op. Daarin
verklaarde A., dat zijne vronw aan ty-
phns was bezweken, dat hij haar niet wil
de overleven, en zich vergiftigd had om
samen met haar ten grave te dalen. Hij
voegt erbij, dat hij zijn dochtertje bij
zijn broeder in Duitscbland heeft gestuurd,
en deze laatste uitgenoodigd was om de
ter-a:irdebesttlling van hem en zijne ge
liefde wederhelft te komen bijwonen.
En inderdaad, Donderdag te 4 nur
kwam de ontroostbare broeder aan en
waande reeds zijn broeder overledeD,
Gelukkig zal de vergiftiging geen doo-
delijken afloop hebben.
Een zeldzaam geval kwam
dezer dageD in de gemeente Port-Dieu in
Frankrijk voor.
Het echtpaar Picard vierde de gouden
bruiloft op den dag van het zilveren hu
welijksfeest der oudste dochter van beide
echtelieden. Des avonds openden de oudjes
het bal met eene boerenpolka
In hetplaatsje Turnich
bij Keulen ontstond op een bruiloft twist
ouder de bruiloltsgasteri, van wie er een
met een geweer werd doodgeslagen en twee
anderen zwaar gewond werden. De jong-
gehuwde echtgenoot en verscheidene gasten
werden in hechtenis genomen.
De journalistiek in Ja
pan. In Japan zijn in het afgeloopen jaar
244 noillioen krantenexemplaren versche
nen. Dit aantal wordt verdeeld over 792
bladen, die deels in de Japansche taal,
deels in verschillende Europeesche talen
worden uitgegeven. Er verschijnen politie
ke, economische, wetenschappelijke, letter
kundige en commerciëele bladen in Japan,
waarvan enkele, zooals de Japanese
Mail en de Revue Franpaise
du Japon, voortreffelijk geredigeerd
worden. Het eerste, aan het hoofd waar
van een gewezen Engelsche marineofficier
staat, wordt zelfs dikwijls als officieus or
gaan der regeering gebezigd. Andere cou
ranten, waarvan The Sun en Taiyau
de voornaamste zijn, verschijnen tegelijker
tijd in de Japansche en Engelsche talen.
De inlandsche pers levert ook een groot
contingent, hoewel zij niet veel politieke
bladen omvat. Daar de vele bestraffingen
en inbeslagnemingen op dit gebied, den
bloei van bladen eener politieke richting
zeer onderdrukken, wordt de uitgave dezer
couranten gewoonlijk spoedig gestaakt. De
grootste der in de Japansche taal ver
schijnende bladen zijn Zizi Sim po,
Kokkai en Nichi nichi Schim
bun g. De kranten verschijnen gewoonlijk
in groot formaat, 6 k 10 bladzijden
groot, en bevatten een hoofdartikel, be
richten uit binnen- en buitenland, plaatse
lijk en gemengd nieuws, feuilletons en
romans. Letterkundige beoordeelingen en
kunstcritiek zijn in Japan onbekende za
ken.
Gevaarlijke dierenplage-
r ij. Zooals men weet, is in den
laatsten tijd in het zuiden van Frankrijk
veel geharrewar geweest over het al of
niet dulden van stierengevechten op Fran-
schen bodem. Dezer! dagen zou een ge
vecht tusschen een' stier en een' beer plaats
hebben in de arena van het Alcazar te
Perpignan. Daar het gemeentebestuur de
zen bioedigen kampstrijd echter verbood,
had het gevecht plaats in de arena van
Figueras.
Zoodra de stier in het strijdperk den
vastgeketenden beer ontwaarde, stortte hij
zich met zulk eeue woede op zijn' natuur-
zende bij het hooren van baar' naam van
zijne lippen, dat was de eerste maal en het
klonk zoo vertrouwelijk. „Ik wenschte, dat
ik meer bij u had kunnen komen."
Vervolgens verzonken beiden weer ineen
diep stilzwijgen, dat slechts door het gelui
van eene bel werd verstoord,hetwelk ben haas
tig deed opspringen. Zij gingen vlak tegen
over elkander staan en zagen elkaar treurig
in de oogen.
„Dat beteekent, dat ik heengaan moet,"
zeide Basil, haar de hand reikend.
Trots al zijne zelfbeheersching, sidderde
zijne band en zijne lippen trilden van ingebon
den opgewondenheid, en toen hij baar
in 't lieve gelaat zog, was het bijna te veel
voor hem, haar vaarwel te moeten zeggen,
zonder dat bij de vorige liefde, die hij voor
haar in zijn hart koesterde, mocht open
baren.
Troosteloos legde Ruth hare hand in de
zijne.
Zjj kon niet spreken, want zij dreigde in
luid snikken nit te barsten en twee groote
tranen baanden zich een' weg over hare
wangen.
De vingers van Basil omsloten de hare
vost en innig, in het volgende oogenblik
was hij verdwenen en stond zij alleen.
- D,e,? volgenden morgen bij hare aankomst
in Albany nam Ruth een rgtuig en reed
dadelijk naar de woning der vronw, waar
Italph haar gebracht had, om, vóór zij trouw
den, daar den nacht te knDnen doorbrengen
Mrs Barwston - ofschoon zij Ralph zeer
tier had gehad en den jongen man in alleB tor
wille was, bad het jonge paar toch wij
selijk geraden, geen overijlde stappen te
doen. Maar toen zij bemerkte, dat er aan
den wil van Ralph niets meer viel te veran
deren, deed zij alles, wat zij kon en gaf den
jonggehuwden bij hnn vertrek haren zegen
mede. 6
Zij was zeer ontsteld, toen zij van den dood
van Ralph hoorde en ontving Ruth met
moederlijke hartelijkheid, terwijl zij zi0h ten
zeerste verheugd toonde, een kind in hni«
te hebben. ntns
lijken vijand, dat deze, om den aanval
te ontwijken, zijn ketting doormidden
rukte.
Achtervolgd door den woesten stier, rende
de beer naar de sfsluitirg daarachtar
eene schuilplaats te zoeken. Onder het
publiek ontstond^ daardoor eene geweldigs
paniek. De berenleider, die alle moeite
deed om het dreigend onheil af to wen
den, loste drie revolverschoten op het
dier, die, het doel missende, den beer nog
woedender maakten. Eindelijk bereikte het
roofdier de voor het publiek bestemde
ruimte, waarop de aanwezigen, die doods-
angsten uitstonden, in eene ontzettende ver
warring de vlucht namen. De paniek duur
de nog voort, toen een gendarme den beer
reeds met een geweerschot gedood had.
Vele personen bekwamen in het gedrang
ernstige kneuzingen, terwijl anderen, die in
zwijm vielen en onder den voet raakten,
zoodanig werden vertrapt, dat men voor
hun leven vreest.
Wat de Engelsche ko
ninklijke familie kost.
De koninklijke familie kost aan Enge
land schatten gelds. De koningin ont
vangt jaarlijks 619379 pond sterling of
f 7432548. Overal heeft zij paleizen, een
te Wtndsor, een te Balmoral en een te
Osborne, op het eiland Wight, Van hare
jaarlijksche toelage houdt de koningin
zeer veel over; in het begin van 1886
had zij niet minder dan f 12.500.000 in
bouwondernemingen der City belegd.
De prins van Wales ontvangt jaarlijks
f 550.000, terwijl hij bovendien van het
hertogdom Cornwallis f 325.000 trekt; to
taal dus f 875.000. De prinses van Wa
les heeft eene toelage van f125.000. De
ex-keizerin van Duitschland, de weduwe
van Friedrich III en eene dochter van ko
ningin Victoria, ontvangt jaarlijks f 100000;
de hertog van Edinburg, een zoon der ko
ningin, f 312.500 de hertog van Connaugt,
een andrre zoon der koningin, eveneens
312.500 de prinses Cristiaan van Slees-
wijk-Holstein, eene dochter der koningin,
f 75000de markiezin van Lome, eene doch
ter der koningin, f 75.000 de hertogin
van Battenberg, eene dochter der koningin,
f 75.000 de hertogin van Albany, de
weduwe van ten der zonen der konmgin,
f 75.000 de hertogin-douarière van Cam-
bridge, f 75.000 de heitrg van Cambrid-
ge, f 155.000 de hertogin van Cambrid-
ge, zijne gemalin, f 37.500; de vorstin van
Teek, eene nicht der koningin, f 62,500.
Alle leden der koninklijke familie be
zitten verder kasteelen en sinecuren. De
residenties van den prins van Wales, den
hertog van Edinburg en de hertogin vaa
Albany zijn prachtige paleizen. Vorst
Christisan van Sleeswijk-Holstein is re
ken plichtig beheerder der bosschen van
Windsor, waarvoor hij jaarlijks f12500
ontvangt. Prins Ednard van Saksen-Wei
man, een verre bloedverwant van de ko
ningin, heeft een gemakkelijk postje in het
leger, hetgeen hem jaarlijks f 15000 op-
Ie vei t.
Bij al de opgesomde kosten, welke to
taal f 9.810.048 bedragen, komen nu nog
de reiskosten. Wanneer een lid van de
koninklijke familie op reis geat, komen
de kosten voor rekening van de Engelsche
natie. En telkenmale, wanneer een lid
van de koninklijke familie in den vreemde,
Engeland bezoekt, wordt een yacht ter
dispositie gesteld. De reparatiekosten van
een dezer yachten bedroegen onlangs
f 625.000,
Zij scbudde echter bet bootd, toen de jonge
moeder haar het plan mededeelde, om naai
Mr. Plympton te gaan en te vragen, of
deze Hope als zijne erfgename zon willen
erkennen.
„Gij kent hem niet, mijn lieve, hij zaln,
noch de lieve kleine een' blik verwaar
digen."
Noobtans was Rnth vast besloten, haar
noodlot te beproeven, en Hope bij hare
onde vriendin achterlatend, ging zjj op weg
naar het bureau van den burgerlijken stand,
om in Mr. Grant's kanselarij de bewijzen
van haar huwelijk te ontvangen.
Men kan zicb hare groote ontsteltenis
voorstellen, toen zij, op de plaats aangeko
men, waar het gebouw gestaan had, slechts
eene woeste, ledige plaats aanschouwde, waar
zij eenige arbeiders aantrof, die bezig waren,
de pninhoopen van het onde gebouw op te
ruimen.
Die slag roofde haar bjjna bare bezinning.
Mr. Grant met de protocollen verbrand I
Hoe zou zij nog kunnen bewijzen, dat zij
de vrouw van Ralph Plympton was?
Plotseling viel haar in, dat een van de
ambtenaren getuige bij de plechtigheid was
geweest.
Wanneer zij dien persoon vinden kon, was
alles in 't reine.
Zij wist eebter zijn' naam niet en kon niet
anders naar hem informeeren, dan onder den
naam van Mr. Grant's schrijver.
Men vroeg haar welken, want de heer Grant
had er drie gehad, en dit zette de kroon op
het werk, dit deed haar gevoelen, dat hare
zaak hopeloos stond.
Zjj keerde teleurgesteld en ontmoedigd
naar Mrs. Barwston terng. Maar Ruth had
gedurende de laatste jaren vastberadenheid
en geestkracht leeren beoefenen en we
tende, dat Ralph in zjjne brieven aan zijn'
vader, huar steeds als zijne vrouw genoemd
had, besloot zij moedig naar Mr. Plympton
te gaan, om hem de geschiedenis te vertel
len en zijn' stnon voor baar kind en zich-
zelve in te roepen.
Ingevolge dit beslnit, kleedde zij de
kleine Hope zoo netjes mogeljjk aan, en
trok, olscboon zjj anders geen rouwkleed
