Te laat.
en de praatjes van de menschen er bij
komen, om eene ten onrechte uitgesproken
beschuldiging te maken tot een kwelduivel,
die het levensgenot vergalt van hem ol
haar, die onschuldig veroordeeld wordt.
Vele menschen hebben liever, dat men
hnn hun geld, dan dat men hun hun
goeden naam ontrooft, en zoolaDg zich dit
gelukkig verschijnsel nog voordoet, doet
men zeker wel, met bij iedere verdenking
zich de vraag le stellen „Als het eens
Diet waar was, wat dan
V oor de huismoeder
Om meubeleD, die door dampen enz.
aangeslagen zijn, weder te doen glimmen
gis waren ze fonkelnienw, is het volgende
uitstekend. Neem de meubelen af met
een zachten doek, gedoopt in zeepsop, en
daarna met spons en zeem. Laat ze vervol
gens pl. m. een half unr staan om kurk
droog te worden en boen ze ten slotte
met flanel en boenwas (liefst zeer weinig),
vu ge zult over het resultaat voldaan
zijn.
Jongetje in de kerk tot
zijn mama Wat hebt u in het zakje ge
daan, moe
Mama Een kwartje. Waarom vraagt
je dat
Zoonlief (gapend)U moet niet zoo
veel geven, dan preekt de dominé zoo
lang 1
Kracht der gewoonte.
Loopjongen. „U hebt me geroepen,
mijnheer#.
Patroon. Ja, jongen hier heb je een
Nieuwjaarsfooi.
Loopjougen. Dank u, meneer. Anders
niet
Verzachtende omstandig-
heid.
Verdediger. Ik verzoek u, heeren, den
toestand van beklaagde in aanmerking te
willen nemen, daar hij zoo doof ls, dat hij
niet de stem van zijn geweten kan hoo
ien.
Er Eit andere niets voor
hem op.
Moeder (ongeduldig)„Wimpje, je
moet mama niet in de rede vallen, als
ze spreekt."
Wim (wrevelig): Maar ik kan toch
niet altijd den mond houden.
Iemand, oDgeveer 200 p o n d
wegende, roept in een restaurant: Jan,
breng me ten paar couranten.
Die zijn enkel boven op de leeszaal le
krijgen, mijnheer, was het antwoord.
Breng mij dan naar de leeszaal, klonk
het gehod.
Deze ichodde van neen. Het was vier
unr en tijd, dat men zieh voor het middag
maal gereed maakte. Zij beval Datka, met
de kinderen vooruit te gaan.
„Ik wilde n nog iets zeggen, juffrouw
Weroer,* sprak de gravin, opstaande. „Uwe
manier van met kinderen om te gaan, bevalt
mij zeer goedmaar ik zon toch wel eene
opmerking willen maken. Ik wil dadelijk
in het eerste oor de verhouding geregeld
en geordend hebben.In het grove
lijk slot Esillagi worden de kinderen met
„rr* aangesproken."
Elisabeth stond een oogenblik daar met
neergeslagen wimpers, vervolgens sloeg zjj
hare oogen open en vestigde ze rnstig
op bet gelaat der troteohe vrouw, en duide
lijk en vast klonk haar stem, toen zij zei-
de „Zoo moet ik n vragen, mevrouw de
gravin, daarmede wat mjj betreft eene uit
zondering te maken. Het kind, dat ik loe
ren en opvoeden moet, dat zich geheel aan
mijn wil onderwerpen moet, kan ik niet als
gelijke behandelen en met „u" aanspreken."
„Ik vind uw antwoord zeer vreemd,juf
frouw Werner," deed de slotvronwe hooren,
terwijl er in haar kond en scherp gelaat
na toch wat beweging kwam.
„Gjj hoodt van openhartigheid, mevronw,
ik niet minder," ging bet meisje voort.
„Wat zon het n baten, als ik ja zeide en
mg in 't geheim tegen o* bevel verzette,
waar en wanneer ik kon f Het zon twee
spalt ten gevolge hebben en voor kinderen en
onderwijzeres zeer nadeelig worden; 't zon
huichelarij en onwaarheid worden en daar
van kan men geen goede vrnohten verwach
ten. Dus zeg ik n openlijk, aan dat ver
zoek kan ik niet voldoen, daartegen komt
mijn waarde alz onderwjjseres op."
In dit oogenblik werd de deur van het
aangrenzend vertrek bijna opengerukt en de
graaf stormde haastig en opgewonden binnen.
Zijn gelaat was rood van toorn en zijne
oogen zagen zijne moeder doordringend aaD.
„Juffrouw Werner beeft volkomen gelijk,"
r'ep hg op zgn brnske manier. „Ik be-
8rUp niet, hoe n zoo iets eischen kant. Of
®e juffrouw is bekwaam, waarvoor gij haar
geroepen hebt, bt sjj is het niet. Is zjj het,
Hij zag haar iederen dag eu telkens
werd baar beeld hem dieper in het hart
geprent, zoosls zjj nu voor hem zat met
het zeldzaam schoone gelaa', omlijst door
lichtblonde haren, de donkere oogen vol
verlangen het leven inziend.
Ademloos, met gespannen aandacht, luis
terde hij naar haar wenschen, haar idealen.
Koningin van haar omgeving te zijn,
aangebeden door allen, gevierd door het
leven gedragen te worden.
„Hij# zou haar echtgenoot worden, die
haar zulk een toekomst bereiden kon.
//Hem" zou ze haar liefde, haai vurige,
hartstochtelijke liefde geven, die,- zelf be
roemd, haar schoonste illasiëu tot werke
lijkheid zou maken.
Toen was bij heengegaan, de kleine
gebochelde Jonathan, nadat hij veelbetee-
keneud haar had aangezien en een vlnch-
tigen kus op de mooie, blanke hand ge
drukt had.
Niemand hoorde meer wat van den on-
beteekenenden, gebrekkigen jongen, nie
mand had zich zijner ooit aangetrokken
gevoeld. De kleine wereld, die hem had
gekend, vond in zijn verdwijnen niets
bijzonders en vergat hem.
Ook Leonie miste den kleinen, leelijken
mismaakte niet, die spoedig door een ande
ren vereerder werd vervangen.
Steeds mooier wordend, zich meer en
meer van meisje tot vrouw ontwikkelende,
werd het aantal van Leonie's aanbidders
steeds grooter.
Menigeen, die, het hart gebroken, zich
terugtrok uit den drom, menigeen, die de
schoone trotsche oogen haatte, omdat ze
hem koel aanzagen en zijne liefde tartten,
menigeen, die haar had willen wegvoeren
tn haar, buiten het bereik van allen, voor
zich had willen verbergen Een lachje,
als van een zilveren klokje, klonk hnn in
de ooren, de kleine mond plooide zich
spottend en zij bleef alleen.
Eindelijk was hij gekomen, de prins
uit het tooversprookje, die haar hart had
wakker gekusthij was gekomen, schoon,
flink van bouw, moedig de oogenscbijnlijk
onneembare vesting aanvallende met vn-
rige liefde, haar overwinnende, tot hjj het
meisje met steeds sterker wordende macht
tot zich trok. „Mijn Leonie# klonk
het zachtvloeiend van zijne lippen.
Haar hoofdje rnstte op den schouder
van den man, die haar ten steun zou zijn
en nogmaals klonk het
„Mijne Leonie mijne vrouw."
Zij had haar doel bereikt. Haar naam
zweefde op ieders lippen. Want het was
de naam van den meest gevierden acteur
van zijn tijd, dien zij droeg.
Hoe klopte haar het hart, als zij met
schitterende oogen zijn spel volgde, ieder
woord van zijn lippen opvangend, hoe
trotsch gevoelde zij zich, als zij dacht
„bij is mijn eigendom, bij, de lieveling van
het publiek."
Zijn roem deelend, zijn kransen kussend,
leefde zij naast „hem" voort, die haar het
leven gegeven had, zooals zij het zich
gedroomd had.
Ea ver van haar af werd een strijd om
het bestaan gestreden, een strijd, zwaar
genoeg om hem, welke dien streed, neer
te vellen.
De strijder was echter moedig, volhar
dend, zijn oogen gericht op het doel, dat
hij wilde bereiken.
Op een klein dakkamertje, bijna
zonder licht, waar het verschil van zomer
en winter zich slechts kenmerkte door
brandende hitte of verstijvende koff, zat
hij, met koortsachtig schitterende oogen,
omringd door papieren en schreef, schreef
altijd door, zich ternauwernood tijd gun
nende om te eten of te drinken.
Menigmaal vonden de flauwe lichtstra
len var. den aanbrekenden dag den ver
moeide, het hoofd neergezonken op zijn
werk, terwijl de lamp was uitgegaan, zon
der dat hij het wist.
Met eindeloos geduld alle moeilijkheden
trotseerend, alle teleurstellingen het hoofd
biedend, werkte hij voort aan het groote
werk.
Elke dag bracht hem een stap nader,
tot hem eindelijk het geluk de hand zon
reiken en hem het tooverland zou binnen
leiden, waarvan „zij# koningin zou zijn.
Kleine bijdragen in tijdschriften brachten
hem genoeg op om te blijven leven voor
het eeuige, steeds meer en meer naderende
doel.
Zijn drama ontwikkelde zich langzamer
hand, voller, boeiender wordend, als een
schuchtere knop, die, eenmaal ontloken,
zijne volle pracht ten toon spreidt. Als
heldin had hij zich de vrouw gekozeD,
wier beeld hem kracht gaf tot het ver
richten van het uiterste, wier aandenken
hem moedig deed voortgaan.
„Leonie" was het wachtwoord, dat hem
wekte uit de korte, onrustige sluimeringen,
waarin zelfs zijn geest doorwerkte en hem
aanschouwelijk maakte hetgeen hij te vo
ren schreef.
„Leonie" was het woord, dat hem be
hoedde voor neerzijgen, wanneer de moe
de beenen hem bijna niet meer konden
drageD.
„Leonie", altijd Leonie, tot in den dood
altijd haar narm.
De avond, zoo oneindig ver af geweest,
was daar.
Met geestdrift bezield, speelden de ar-
tisten de hun toevertrouwde rollen*
Het scheen, als was de geest van den
kleineB gebochelden en toch zoo rijk be
gaafden schrijver in hen gevaren.
Met elk bedrijf steeg de triomf met
donderend applaus riep men de spelenden
terug, terwijl bloemen in weelderigen over
vloed het tooneel bedekten.
Achter in een der loges verborgen zat,
met angstig spannenden en toch zoo zali
gen, bezielden blik eeD kleine gedaante.
Daar trof zgn oog de tegenover hem
gelegen loge.
Een dame, trotsch als een koningin, het
beeldschoone gelaat met gloeienden geest-
drilt bezield, onafgewend naar hel tooneel
gericht, trok hem eensklaps onweerstaan
baar aan.
Bliksemsnel greep zijn band in den
borstzak en zenuwachtig vergeleek hij het
onbeschrijflijk schoon gelaat tegenover hem
met de lieflijke jongemeisjestrekken op het
kleine beeld in zijn hand.
Den voor hem zittende even aanstoo
tend, vroeg hij met trillende stem
„Pardon, mijnheer die dame
„Is mevrouw Leonie de vrouw van
onzeQ eersten artist."
Zonder om te zien, was het antwoord
gegeveD.
Óp hetzelfde oogenblik was het gordijn
gedaald voor de laatste maal opge
haald nog eens gedaaldweer
opgehaald
„De schrijver...de schrijver!" klonk
het luid en dringend onder het aanhou
dend handgeklap.
„De schrijver, de schrijver
Een hand opende de deur van de loge,
waar de kleine, gebrekkige man zat -
maar
Doodsbleek met strak gelaat, het kleine
portret in de reeds verstijfde handen ge
klemd, was hij achterover' gezonken
heengegaan ter rusteA. Ct.
De duiker-boot Argonant.
De New-York Herald geeft de afbeel
ding van een onderzeesche boot van een
nieuwe constructie, de Argonaut, die wel
voornamelijk bij het duiken zal moeten
dienen en werkzaamheden op den bodem
van niet al te diep water inderdaad veel
gemakkelijker zou maken als alles waar
is wat men er van vertelt.
Iu tegenwoordigheid van duizenden, zoo
meldt bet amerikaansche blad, heeft
dezer dagen de Argonaut, door
Simon Lake gebouwd, haar proeftocht
gedaan. Mtn liet de boot in twintig voet
water zinken, en ze is vier uur op den
bodem van de Patapasco gebleveD. Al
wal de uitvinder van de boot en haar
verrichtingen voorspeld had, kwam nit.
Twee proeven werden genomen lusschen
Ferry Bar en Fort Mc.Henry. Na een
kleinen tocht aan de oppervlakte was de
Argonaut in twee minuten gereed om te
dalen, eu toen ze tot op den bodem was
geraakt, maakte ze op haar groote wielen
nog een tochtje onder water. De men
schen, die in gezelschap van den nitviuder
den tocht maakten, hadden geenerlei on
aangename gewaarwordingen, alleen was
het trillen vrij hevig, toen de boot op
harden bodem voortrolde.
Vervolgens kwam men in een modderig
gedeelte moeilijk vooruit, maar het ging
toch. Terwijl de boot op den bodem der
rivier stilhield, verliet een duiker een der
luchtdichte compartimenten, en ging naar
buitende passagiers daarbinnen konden
hem duidelijk volgen, terwijl hij op den
bodem heen en weer ging, precies als de
passagiers van Jules Verne's Nautilis 't de
den, waarmede deze Argonaut wel een fa
milietrek vertoont.
Liter, bij den tweeden proeftocht, daal
den eenige anderen meê af, en allen waren
er voldaan over. Men zegt, dat de boot
tot een diepte van honderd voet zinken
kan. Ouder water ademen de passagiers
de lucht in, die samengeperst in buizen
om de boot heen bewaard wordt. Op ge
ringe diepten kunnen de masten gebruikt
worden, die dan nog boven water uitste
ken en hol zgn, zoodat de versche lucht,
door den eenen mast ingezogen, door den
anderen uitgeperst wordt. De Argonant
lijkt vrij veel op een metalen walvisch,
maar ze kan op reusachtige wielen rusten.
Te Christiania is een
groote drukkerij verbrand. Het personeel
(120 menschen) werd gelukkig gered. Er
ger ging het met de kopj, In dezen tijd,
kort voor Kerstmis, waren er verscheiden
boeken in druk, waaronder zeer belangrij
ke. Al deze kopy is verbrand. Van enkele
redde men de drukproeven.
Van den prof. Torp en den docent
Falck verbraudde een gemeenschappelijk
werk over geluidleer, de arbeid van ver
scheidene jaren, van mevr. Carborg een
boek over huishoudkunde. Het ergste mis
schien is 't verlies van het werk van
Djalmar Johanseu, den koenen metgezel
van Nansen, dit handelt over hun beider
tocht over het ijs. Indien hij de notities,
waar 't werk op gebouwd is, vernietigd
heeft, is het het verlies ontherstelbaar. In
het gunstigste geval moet hij van voren
af aan beginnen.
Bij spoorwegongelukken.
Naar aanleiding van het spoorwegonge
luk in Zuid-Frankrijk wordt in de Figaro
geopperd, eiken trein vergezeld te doen
gaan van een breed rijwiel, met vier ra
deren die op de spoorstaven loopen en
voorzien zijn van duidelijke signalen en
roepers. Daarmee zou bij een ongeluk, of
als een trein gedwongen stilstaat, met
groote snelheid een aankomende trein kun
nen worden gewaarschuwd of bulp uit een
nabijgelegen station worden gehaald.
.Terwijlde bevolking in
Irankrijk ongeveer dezelfde blijft, neemt
het gebruik van tabak er toch zeer toe.
In den loop van het jaar 1896 gebruik
ten de Franschen ongeveer 20000 ton
tabak.
Commissaris van politie:
Dus u erkent, dat n het hnis van den
getuige hedenmorgen te half drie bent
binnengedrongen door de huisdeur
Ja.
Wat hadt u daar op dat uur te doen P
Ik dacht, dat het mijn eigen huis was.
Maar waarom bent u dan, toen deze
dame naderde, uit het venster gesprongen,
in den waterbak geklommen en hebt n
daar verborgen gehouden P
Ik dacht dat het mijn vrouw was.
Eenige kapitalisten uit GeDave en Zü-
rich hebben besloten, op de wereldtentoon
stelling van 1900 le Parijs een zwitsersch
dorp te laten bouwen, met AlpeDpanora-
ma's enz.
De bedelaar aan de kerk
der Madeleine te Parijs, die onlangs rijk
gestorven is, zooals velen mis
schien wel weten, oefende zijn beroep
staande nit. In Berlijn is thans een aal
moesvrager, die zijn bedrijf per rijwiel
winstgevend tracht te maken. Zoodoende
verplaatst hij zich sneller, natuurlijk in
de welgestelde buurten der hoofdstad, en
ontloopt hij de politie, die bedelaars ni<jt
altijd zeer menschlievend behandelt.
Voor eenige jaren huwde
een Amerikaansche van 24 j*ar met een
knaap van 14 jaardoch korten tijd later
sloot een circusdirecteur van 82 jaar een
huwelijk met een jonge dame van 15 jaar.
Een ambtenaar uit Londen verhaalt, dat
hij eens een paar huwde, waarvan ieder
reeds zes keer gehuwd was geweest. Een
nog merkwaardiger huwelijk was dat van
mistress Corvin uit Indiana in 't jaar 1894.
Dit huwelijk was haar negende, doch van
haar vorige acht echtgenooten was geen
enkele gestorven, maar allen hadden zich
laten scheiden. Tot slot dezer opsomming
van zeldzame huwelijken willen wij nog
mededeelen, dat in 't jaar 1890 een man
van 92 jaar met een vrouw van 50 huw
de, en het zeldzaamste hiervan was, dat
deze vrouw zijn eerste was.
De oneerlijke man.
„George, papa is failliet „Net wat j'e
van hem kondt verwachten 1 Ik heb je
immers al lang gezeid, dat hij alles zou doen
om ons trouwen onmogelijk te maken? Ik
groet u, juffrouw.#
Tweeërlei opvatting.
Zij„Ik wou liever, dat je maar niet
zong."
Hij „En ik dacht, dat je zooveel van
muziek hieldt
Zij„Juist daarom."
Een 'nótelrekening.
Gast„Je noteert hier een kwartje
voor papier, terwijl ik het toch in het ge
heel niet gehad heb."
Kellner: „Ik vraag wel excuus, 't is
voor dit papier hier, waarop nw rekening
staat."
Boertje in Botterdam:
Kak 'k docht dèt 'k hier te recht was
maar 't zijn m a n n e factoren, en 'k mot
wèt veur de vrouw hebben.
de onder wij eeres der kinderen en nwe ge
zelschapsdame, dan bant gij haar ook niet
gelijk stellen met de dienstboden, met Misko,
Zelka of Sanna."
De gravin zag haar zoon sprakeloos aan
van verrassing; znik eene inmenging van
zijne zijde was zij niet gewoon. Was zij
verstandig genoeg om in te zien, dat zij te
ver gegaan was, of was het met het oog
op haar zoon, voor wiens opvliegendheid ook
zij vrees koesterde f Wat de reden ook mocht
zijn, zij gaf haar tegenstand opmaar toch
was zij den bediende dankbaar, die haar
meldde, dat de tafel gedekt stond.
HOOFDSTUK IV.
Het slot lag in een smal dal, dat zieh naar
het zniden breed, naar het noorden eebter
immer nanwer en nauwer uitstrekte. De
achtergrond werd gevormd door de Karpaten,
een machtig gebergte, welks geweldige toppen
aan drie zijden den horizon begrensden en met
eeuwige sneeuw bedekt wareD. Aan een zijde
was bet nitzioht evenwel open endaar stroomde
in groote, majestnense bochten een breede
rivier, de Waag. Zij kwam nit het wond,
dat achter het kasteel lag en zich orenver
langs het gebergte uitstrekte, en stroomde
daarna verder door het dal, het stadje
T. voorbij.
Hot slot bestond nit twee gedeelten, het
onde en nienwe gebouw, welke door
een smallen tnin waren verbonden. Het
onde gebonw zag er grauw en bijna als een
rooversnest nit. Dat was het dan ook ei
genlijk het was bet stamslot van den
graaf, dat nog dateerde nit de elfde eenw
en dat als heilige herinnering wss bljjven
staan zooals het was. De maren waren
door den ouderdom bijna zwart en hadden
vele sehenren en gatenkleine, ronde ven
sters, hoeken en vooruitgebouwde gedeelten
gaven bet een rnw, ongelijkmatig aanzien;
aan bet niterste einde verhief zich een
hooge, ronde toren, van waaruit men den
ganschen omtrek kon overzien.
WORDT VERVOLGD.
Éénmaal had men hem gevondeD, be
wusteloos ineengezonken, de pen in de
hand, het hoofd op zijn werk.
Hij was ziek geweest en een geheim
zinnige macht had hem tegengehouden
verder te gaan.
Het was hem als werd hem, iets ont
nomen, als dreigde zgn hart te breken
onder groote, ongekende smart.
Arme Jonathan, hoe kondt ge ook ver
moeden, dat het Leonie's trouwdag was?
Het was een donkere, stormachtige
nacht
Geen maanlicht keek vriendelijk door
het kleine venster, geen sterretje begroette
den schrijver met zijn eigenaardig ge
flonker
De regen gutste langs de dakpannen.
Hoe duidelijk kon hij dat hooren.
Weemoedig stemde hem het geloei van
den steeds sterker wordenden wind.
En toch had hij reden gelukkig te zijn,
overgelukkig, want
Ondenkbaar snel krast de pen over het
papier, nog te langzaam om den snel
stroomenden gedachtengang te volgen.
Een zenuwachtig getrokken streep en
met zijn trouwe pen in de gevou
wen handen, het hoofd gebogen over zijn
zooeven geboren kird, smeekte Jonathan
Gods zegen af voor de levensreis, die het
zon aanvangen, kracht voor de gevaren, die
het zou moeten doorstaan.
Zijn vurig gebed was verhoord. Het
volgend tooneelseizoen zou zijn stuk opge
voerd worden.
Groote verwachtingen werden er van
gekoesterd.
Men was bijna zeker ze vervuld te zien,
een schrijver als Jonathan, bijgestaan door
den grootsten man uit de tooneel wereld,
moest aller harten veroveren.
-v-,i in, i jjj
:i:Ü_ .U
