DE AVOND. Zondag 8 Juli 1H3. 50e Jaargang. No. 4167. TWEEDE BLAD. .FEUILLETON. Arrondissements Recht bank te Alkmaar. Stkiw Guriit. Dook RUDOLPH LIND AU. D« landheer Karl von Elmenan was tot aqo veertigste Jaar oor vrqi?ew' gebleven. Hg wai rqk, eeiocd en met sgne landelgke bezigheden en vermaken gelnkklg. Waarom sjjne gulden vrghsid aan banden te leggen Hii dacht er niet over. Maar op ickrren dag wierp een wild p»ard hem uit den aadel, zoodat hg rqn been brak en, na eene ernatige operatie, voor de reit van tqn leven krenpel b eef Na waa het nlt met tqne vrije beweging Hq kon niet meer ryden en |agen. Zqne vrienden lieten hem in den ateek hg begon ilch eenaaam te voelen en aich te vervelen. r „Ik wil tronwen", telde hg bij aichaelf. En hij liet aqne oogen rondgaan en drie maenden later trad hg in het hnwelqk met de dochter van een nabnrlgen landedelman, Mathilde von Bergheim, een aee-er-twintigjarig meiaje dat hem aantrok, en d-it aich blqkbaar ook tot hem aangetrokken voelde. Zij bracht geen geld mee; maar Eime: au kecde haar alnda jaren ala degelqk, aaoht en goed. Eigenlqk verliefd waa Elmenao nieten dat wlat hq ook aelf welmaar déérin Jnlat zag hfj een waarborg voor aen kalm en op den dnar gelukkig aamenleven. Hü twijfelde geen oogenblik, ol hij had in Mathilde de beate kena getroffen. De eetate zomer ging anel voorbij, en de echtelijke hemel bleef helder en aoDnlg. Maar in den herfat begonnen aloh eenlge wolkjea te vertoonen. De avonden lengden, en zoowel Elmenao ala Mathilde vonden ze dlkwj|la èrg lang. Dan kwamen er zekere kleine oneenlg- heden over hniaelijke achlkklngen. die Mathilde kadert wilde hebben, terwql Elmenan, niet meer jong en zeer oonaervutief allea bij het onda wilde laten blijven. Dat gaf wel eena woordenstrijd. El men au waa eer. goed menach, en Mathilde had haren man lief. Maar bellen hadden zoo hunne eigen idééën. In November ondernam het Jonge paar het reeda ontworpen nttatapje naur Parija. Maar zy beleefden er niet vseï genoegen v»n. Het weer waa aftohawb.ijk, en Eimenau's kreu pele br en veroorzaakte hem hernieuwde pjjeer Toch waa bij onvermoeibaar, cm zqne vrouw eiken avond Daar de eene of andere ontspanning te vergezellen. Dit viel hem we! tt.aumaar bij aac toeh nog liever met aijne viou-v in het theater, dan tegenover haar in de vervelende têtslkamer Hij ht.d dit éénmaal gedaan, en zich toen voorgenomen het nooit weer te doen Dat waa een lange en taaie avood geweest Mathilde had haar beat gedaan, hem den tqd te verdrijvenhet waa haar niet gelokt. Wat intereaaeerde beni eigenlijk? Zij wlat het niet recht. En bjj ze'f waa tot de ontdekkmg gekomen dat hq eigenlek met zqno vrouw was uitge praat dat bq haar elgenlqk nieta meer te leggen had. Elndeiqk had Mathilde een botk opgenomen en hem wat voorgelezen en daaronder was hij op de sofa caohtkena inge slapen. Toen hq ontwaakte en ODgemerkt opkeek, zag hq Mathilde nog op dezelfde plsa<a, met de hand onder het hoofd, atrak in een donkeren hoek van den kamer starend, een beeld van stille, lqdtame treurigheid Deze aanblik had hem diep gegriefd. Hq had haar tot zloh geroepen en llefderqk aan zqn hart gedrukt. Toen waren er groota tranen in hare oogen gesprongen „Wat «cheelt er aan, myn kind „Ik weet 't niet. Parqa bevalt mg in 't ge heel niet. Laten wq maar weêr gaow naar huis gean." De terugreis werd bespoedigd, en na lag Berlqn aan de benrt, waar tulrqke bezoe ken waren af te leggeD. De meeste van die bezoeken maakte Mathilde alleenmte; niet aan alle kon Elmtnan zich onttrekken. Daarna kwamen er aitnoodigingen tot diners, par- tqen en bals, voor welke men goedschiks niet bedanken kon en die Elmer.eo ontzettend vermoeiden. Op sijn bulten had hq naar de stad verlangd en na verlangde hq wcê naar zqn landgoed Hq vond e*n voorwend sel om daarheen tei og te keeren en liet zqne jonge vronw te Berlqn aohter. Beiden verheugden zich over de korte scheiding, die hen voor een poosje onafhan kelijk van elkander maakte Elmenao in het gezelschap van egneo opzichter en zqce henden Mathilda bq hare moed ar en hare Vu WILHELM VON POLENZ. Tweede Boek. 18. J,',owlaaed ae^5sf,nedoeae« aav a*Z Anna Marie stortte' heimelyk vele tranen over het noodlot van haren broeder maar sterker nog was haar toorn over Horst's houding. Veel kon zy vergeven, maar niet diens gierigheid en zelfzucht Horst die geen vinger vervoerd bad om rijn broeder te redden, liet het, nu het ongeluk een teit geworden was, niet aan ?oede raadgevingen en wijze lessen ont breken. Er werd veel over gesproken, wat Job nn zou aanpakken Hq had natuurlijk rijn stadie als cadet gehad en de mogelijk heid om nog wat anders te studeeren was ous als vanzelf uitgesloten. Er bleef D'eJa anders over, dan te trachten, het een of •D er baantje te krijgen. Horst noemde v°orbéeiden op, hoe lieden uit nette aai nes als commissionnair, oi in dienst 'au poet of spoor, ja als pikeur oi keilner, hun brood verdienden. Daarvan wilde Job evenwel niets weten. 0 had ©en ander plan en Anna Marie waa daarbq zqn vertrouwde. Zqn doel Amerika. In geen geval zouden zqn fa- dtl--6U Z®D vr'endec van hem beleven, at hq een hem onwaardig beroep ter hand iu" °®men. Wat aan de andere zqde van oude vriendinnen. Toch wm het wederzien heel hartelgk. en den eersten avond hadden Je echtelieden elkander d:uk te vertellen Den tweeden dag w'» »r een gemoedtlqk fsanille dineetje bq de Berghcima, dat ó<5k zeer bevredigend rfl ep. Mag den derden g alen Elmenao en Maihiide weder alleen thnit, en belden voelden weer d«t iq elkaar nieta meer te zeggen hadden dat elk hnnner moeite deed om den ander te lntereeaeeren. „Wil j« niet eer-a naar je club gaan ?u vroeg Mathilde. Etmecaa nam met een graagte, die bq niet geheel verbergen kon, dit voorstel aan „Dan aal ik je eerst bq je moeder brengen", zelde hq. En Mathilde had er vrede tntê Ditzelfde herhaalde zich ai vaker en vaker E menen bemoeide rtch meer dan vroeger nog met het brst:e; van tqc landgoed, zoadat hq elgenlqk slechts bq den maaltqd'buis wae Mathilde bezorgde het huishonden, bracht bezoeken 8u hare ondera eD aan de baren, en zat avonds nog uren lang alleen te lezen, nadat haar man, van de daagtask ver moeid, aich ter rnate begeven had. En zoo ging de zomer weer om en de volgende winter en nog menige zomer en winter na dezen. Elmensn's en Mithi'de's wegen liepen ateeda al verder nlt elkander Een kind ton hen weêr tot elksk hebben kunnen brengen, maar ondervraagden bleven haa ontzegd In de kringen waar de Elmenan'a verkeerden, had men aich er aan gewend, den man en de vronw afzooderiqk te zien Men vond daar Diets op aan te merken. Het hnwelqk gold ulet ala ongelukkig en dat waa het in den gewonen ■in van het woord ook niet Mevrouw Elmenao atond er op dat haar man zich van rijd tot tgd in geaelachap met haar vertoonde, en dat hq thnis bleef wanneer afj g- aten genoodlgd had-Dit deed hq dan ook bereidwillig Maar overigens ging elk zqn eigen weg. had zqne eigen bezig heden en veretroolïogen, leefde zqn eigen leven. De man waa tegenover de vronw ateeda oplettend en hoflsiqk. eo zq tegenover hem altqd vr'endelyk en minzaam De wereld kon dna aan nieta aanstoot nemen En ook wanneer zq samen waren, viel er hoogat zelden een onviiendelqk, laat staan dan een bitter woord tneschen hen Zq hadden enkel geen gemeenachappaiqke vreugden, zorgen en belangen. Dit waa wel trenrigmaar h<-t had het voordeel, dat er geen verschil van meeclng tneschen hen trad. Onverschillig heid had hen beiden toegeellqk gemaakt rnat en vrede waren hnn belden genoeg. Elk ging zqn eigen weg, zonder door den ander gestoord te worden. Wel voelden cq beiden, hoe vreogdelooa en zielloos dit aamen leven waa, en hoe kndera het hsd behooren te wezen. Wel keken zq vaak in atllte elkander aan, met gedachten vol zelfverwqt en heimelqke verzachting. Mear de mond sprak niet uit, wat de blikken zelden, en de oogen wendden zloh weder onverschillig van elkander af. Zoo ginge-i vele ja. en vootbq. Eens op een avond kw^rn Mathilde vroeger, dan zq voornemens waa geweest, nlt een gezelschap thuis. Zq was diep ontstemd. Men bad ha»t naar zq meende, verwaarloosd. Men had baar laten zitten, en eensklapi had zq zloh in den kring dier vreemde menschen vreemd gevoeld Met orltiachen blik had zq toen het gedoe om haar heen gadegeslagen. Hoe koel en lef en onbeduidend was het allea I En onder dit gebenzel waa hare jeagd genotloos en geestloos teloorgegaan Zn voelde zich vereenzaamd, mcê, ellendig, ond Onopgemerkt door gastvrouw en gasten, was zq heengegaan. Zq hunkerde naar rast. Zq had er genoeg van. Thuis vond zq alles donker. Men had haar nog niet verwacht Ce kamenier vroeg be zorgd, of mevrouw onwel was. Mathilde aohadde het hoofd en -ging in hare slaap kamer, waar zq haar rijke toilst tegen een eenvoudig huiskleed verwisselde. Voor wie had tij zich elgenlqk zco opgedirkt? Waarom was «q er heengegaan „Bezorg mq wat thee," zeide tij tot de kamenier. „En dan kan js naar bad gaan. Ik heb je niet meer noodig." Zq zette zich in de huiskamer in een armstoel bq het vaar. De thee werd gebracht en op een tafeltje naait haar geplaatst zq bemerkte het - naa welqks. Na eene poos kwam de huisknecht aankloppen, om te vragen of mevronw nog iets verlangde. „Neen Maar je moet zeker op manheer wachten „Mqnheer de baron heeft gezegd, dat ik voor hem nooit langer dan tot elf nar behoef op te blqven." „Hoe laat. is het na?" „Het heeft zooeven elf geslagen, mevrouw." „Na, ga dan naar bed." De kneoht scharrelde nog even in de kamer, draalde het licht wat op, en verwqderde zich. Men hooide openen en slniten van de denr. Toen werd het stil. Met een schrik hoorde Mathilde de pendnle twaalf slaan. Een vol nar had zq zoo ge zeten Waaraan had zq gedacht? Of had zq gealapen E jne halvering liep haar over den rog Zq sohonk zich een kop thee het groote water geschiedde, dat zag nie mand Broeder en zuster beraadslaagden veel over de plaats, waar Job zou heen trekken. Job ging het liefst naar de provincie van Noord-Amtrikahq had er een niet zeer duidelijke voorstelling van, dat hq daar met zqn kennis als ruiter en zqn verstand van paarden, nog het verst sou komen. Snel waren eenige boeken aange schaft, reisbeschrijvingen en schilderingen van het Amerikaansche boerenleven gekocht. Maar het werd hem al spoedig duidelqk, dat er wel wat bereikt kon worden, maar men moest er niet komen met leege han den. Anna Marie bedacht zich geen oogenblik om haar broeder tien duizend mark aan te bieden, haar vaderlqk erfdeel. Nog kon zq niet, zooals zq heel goed wist, over dat bedrag beschikken, en Borst, die haar voogd was, zou nooit toestaan, dat het geld aan Job gegeven werd maar anderhalf jaar nog en dan was zq mondig en kon met haar geld doen, wat haar goeddacht. Intusschen kon Job vast heengaan, zich daar wat oriënteeren en de toestanden wat leeien kennen, Zoodra hg dan het geld had, zou hq zqn aankoopen kunnen doen. Misschien, als het haar dan nog zoo slecht bq Horst be viel als nu, kwam Anna Marie bq hem als huishoudster. Dit plan werd door hen beiden zeer ernstig beredeneerd, en zq hielden het voor uitvoerbaar. En hoe meer Horst hen uit lachte over hun onnatuurlijke idééën, hoe meer hielden zq er aan vast Op een avond kwam Job uit Kranzfelde thuis en riep Anna Marie apart, om haar inmaar de drank waa kond en bitter ge worden en «maakte haar niet. Zg ging naar het venater. Geen levend wezen was er te sim; aliea uitgestorven, zwqgen des doods. Zq aette zich w der in den stoel, en hield rekenschap met -ichzelf Wat deerde haar eigen iqk Waarom waa zq zoo diep bedrukt Waa het heden niet geweeat ala gisteren, ala eergisteren, ala 41 de dagen van haar hnwelqk behalve de korte maan den van geink, die op hare verloviDg gevolgd waren? Zg stasrde In het vaar, en lengzaam vu'den zich bs-e wgd geopende oogen met groote, stilte tranen. 01 haar ver loren, gefaalde leven I Allea om haar heen was stil, doodstil. Na hoorde zq het tikken van de pendale, dat plotseling luider scheen te wordeo, en daarna een sec t gedrutech. dat alt ren der donhe e hoeken van ie kamer soheen te kom°n. Dit maakte haar angatig, en hare oogen tonrden rechts en links. De kamer was ledigmaar eene denr, die naar een donkere nevenkamer voerde, stond half open Mathilde rees haastig op en sloot ze. Toen keerde zq kalmer raar hars plaats terug. Maar weldra bekroop haar opnieuw datzelfde angstige gevoel van bulpeloo» elleenzgr, steeds al klemmender en benauwender Zq dnrfde zich haast niet bewegen zg huiverde bq de gedachte, met eene kaars door de donkere kamers te gaan, dis haar scheidden van haar slaapvertrek Hasr adem stokte. Het werd haar bang. Eindeiqk hoorde zq het snel aanwassende rollen van een naderend rgtnlg Zq ademde verlicht. Het rgtuig hie'd stil voor hst hals. Zg ging naar het venster. Langzaam werd het portier geopend, en moeizaam stapte een men nit, gebogen, in een grooten pelsmantel gewikkeld, Elmenao. Hinkend, trekkend met het verminkte been, kwam hq de stoep op. De hnlsdenr werd geopend en weêr gesloten. Wet had hq lang werk om de lage trap op te komeDMaar hg waa immers krenpel, de arme manen toch klaagde hg nooitNn werd de slentel omgedraaid in de binnendeur en weldra hoordeMathllde in het portaal den welbekenden swaren, hinkenden stap van haren man. Hg naderde. Rechtop bij den schoorsteenmantel, hield zq den blik vol verwachting op de denr gevestigd. En eindelgk ging die open Elmenao wei blqkbaar verrast, zgoe vronw in huisgewaad vóór zich te zien. „Ik dacht dat je nit waa," zeide hq. „Dat was Ik ook. Maar ik had er genoeg van Ik verlangde naar hnis. Wat ben Ik blq, dat je gekomen bent. Ik voelde mq zoo ondragelqk een-aam. Ik was zoo bang." Zq was hem sohnohter genaderd en had hare hand zacht op sqnen atm gelegd. „Maar nn ben ik niet meer bang. na jq er bent." Het waren alechta weinige woorden, die bezwasrlqk teeder konden heeten, en toch waren het de hartelqkate, die Elmenao sinds vele jaren alt haren mond vernomen had. Als balsem drnpten rq In zqn ledige hart. „Mqn beate Mathilde 1" zeide hg en op haren arm ztennend, ala ia die lang geleden, •choone dagen na hnnDe verloving, geleidde hq hoer naar de sofa. op welke hq zich naait haar nederlict. „Ach," zeide Mathilde, ouder tranen „ik heb toch elgenlqk iemand dan jon Waarom zq wq niet wat meer bq elkan der? Hoe zqn wq toch zoo vkn elkaar geraakt En nn kwam er een zware tqd voor E'menan Mathilde werd ziek. Miascbien was hare geschoktheid van den vorlgen avond reeds het begin van die aiekte geweest Maar daar aan dacht Elmenan niet. Hg wilde geen ver klaring zoeken van hetgeen zoo onverwachte gekomen waa. Hq herinnerde zich slechts met innige dankbaarheid, dat Mathilde na lange vervreemding hem liefdevol genaderd was, en hq verpleegde haar met onvermoeide, teedere zorg. Na hare genezing bracht hg haar naar Italië, eu vandaar terng naar Elmenan, waar hg na den tweeden gelakkigen zomer zinds zqn hnwelqk met haar doorleefde. Hg was niet spraakzamer geworden, en hg zag haar ook slechts weinig méér dan vroeger, want het beheer van zqn landgoed liet hem weinig ledigen tgd' Ook zq zelf was voor het niterlqk sl-chts weinig veranderd Ea toch was alles nn zoo geheel kaders tasschen hen beiden. Vredig en tevreden leefden zq naast elkaar, in het iiefelgke gevoel vzn veilige, troawe ss&m verknochtheid. Eene op een avond aaten zg na het eten In de mime, ouderwetseh gemeubelde huis kamer. Het was reeds laat in den herfst, maar bg het ongewoon zachte weder stonden de vensters wgd open. Herfstkalmte lag over het wqde landschap, en plechtig riep van verre de dorpsklok tot het avondgebed. Mathil de had een handwerk opgenomen, terwql Elmenan bladerde in een groot boekdeel, dat op de tafel lang. Van tqd tot tgd keek zg eens nazr hem. Na bemerkte zq, dat Iets in het boek hem bgsonder soheen te boeien. Zqne oogen wendden zich niet af van het blad, en op ego gelaat lag eene aitdrnkking wet gewichtigs mee te deelen. Ernst Hiu- dorf had hem aangesproken en naar zqn plannen voor de toekomst gevraagd. Hg had mgoheer Van Hindorf gezegd, wat hq van plan was Toen had deze hem uit zichzelf aa .geboden, hem te helpen. Hq zou hem aanbevelingsbrieven meegeven aan vrienden in Amerika. Ja, nog meer hq had beloofd hem met raad en daad te zullen bijstaan, om hem zoo mogelqk een positie daar te verzekeren. Morgen moest Job op Lsmnitz komen, daar zouden zq alles nog eens nauwkeurig bespreken. De jonge man was zeer opgewonden en prees Ernst van Hindort als een edel mensch, zooals hq er nog nooit een had ontmoet. Anna Marie zeide niet veel, zoodat Job zioh verbaasde over haar stilzwijgen. Veiheagde zq zich nu niet over zqn voor uitzicht of vertrouwde zq Hindorf even min als Horst dat deed, die steeds den spot mat hem dreef Tenslotte verzekerde zqn zuster, dat deze wending haar verheug de, maar het had haar zeer verrast Van dat oogenblik af ging Job dikwqls naar Lamnitz. Horst keek met een zuurzoet gezicht toe Hq ergerde zich over die onnoodige bemoeizucht in hun familie- aan gelegenheden, zooals hq het noemde. Maar hq kon er niets tegen doen, want een vreemde had hier op zich genomen, wat eigenlqk een plicht voor hem was geweest. Ernst Hindorf had op zqn reis om de wereld met een Duitscher in Amerika vriendschap gesloten. Deze had in Texas een uitgestrekt landgoed, zoo groot als een Duitscn vorstendom. Aan dezen man schreef Hindort, met het verzoek zich over zqn jongen vriend te onfermen en hem zoo van weemoedige aandoening. „Wat leei je daar zoo aandachtig vroeg *q „Ik Ieee nle*. Ik bekqk eene gravure." Zg Daderde en legde hem vertronwelgk de hand op den schouder. Hg we«* zwijgend naar de afbeelding in het boek Erboven stond het opschrift: „De Avond." Het stelde een rnstig landschap voor. Achter verre henvelen ging de zon ondsr. Hare stralen wierpen een gonden avondlicht over een wqde, vruchtbare vlakte, door welke zich een b^ek kronkelde. Een herder dreef langzaam zqn kudde naar het dorp. Op den voorgrond stond een ouderwetseh, met klimop begroeid hnisje, dat voor de stoep een klei nen, overdekten nltbonw had Op den weg, nibq het hnis schreden naast elkaar, maar In arren moede half van elkander afgewend, twee jonge, schoone geefalten, een man en eene vronw. De vronw had een klod op den arm, een tweede aan de hand De man, van het veldwerk teinggekeerd, droeg spade en schoffel op den breeden schouder. Maar onder het afdak op het kleine terras zaten de beide hoofdfigureneen oude man, wiens oogen met kalme bevrediging blikten naar de onder gaande zon, en de Ibvenegescllin van dien ouden man, eene eerwaardige matrone, die. met gevoaweo handen en met een aitdrnk king van deernis in de zachte oogen, het twistznchtlge paar op den weg gadesloeg Naast de belde ondjes hnrkte een keeshond, die eveDals de vronw, den kop naar den weg gewend hield. En Elmenan keek op, Mathilde'a oogen ao'kend. Eo toen sprak hq zacht de woorden, die onder de gravure stonden De morgen te koel, De middag te zwoel. Wat biqft er van al het gewoel Des levens ten leste De avond, En die ia het bette. Zitting van Dinsdag 3 Juli 1906. Bq wqse van preludium, kregen we eerat in eene buitengewone terechtzitting voor bnrgerlqke en handelszaken een paar uitspra ken In faillissementen te hooren. Failliet verklaard werden H C. Bakker, mannfaetnrier te Den Helder, (rechtercommissaris Mr. Van Woudenberg Hsmstra cnrator Mr. W. H. Verhoe ff) en mej. de wed. J. Kok te Zaid- Sche eer, gein. Akersloot, (rechtercommissaris Jhr. Mr. De Savornin Lohmancurator Mr. G. A. Cohen Staart). Daarna zagen we een 80 jarigen sinjeur binnenleiden door den rqksveldwachter A. v. Kenlen, die dit manneke expres alt zqn „doosje" ('t Hais van Bewaring) had gehaald, om 'm, met inachtneming van de noodige formaliteiten, aan 't E. A college te presen- teeien. Willem Sohonten, zoo heet de hier bedoelde, iz een echte dandy, die met zqn vreeselqk hoogen boord waarschqnlqk hier heel wat Icdmk wou makeo, evenalt hq den laatsten tqd trachtte te doen oveial waar hq kwam. Maar zooalt thans ter terechtzitting is gebleken, liep 't trenrig met hem af. Hq waa bankwerker In de qeerfabriek van den heer Van Spall te Alkmaar, doch In Mei jl. verliet hq die betrekking, want hg had een aardig spaarpot]-) van eenlge honderden gulden* en met behnlp daarvan wilds hq de wqde wereld In, om een werkkring te krqgen die hem meer „paste." Maar dat ook andere tnensohen behalve bank- warkert in qzerfabrieken, moeten werken, dkt heeft meneer blqkbaar niet ganw genoeg ingezien. Hq had heel deftig koers gezet naar Engeland en daar goeden sier gemaakt in den volsten zin des woords, want hq had er zqn heele spaarduitje betrekkrlqk ganw door. Maar 'n lol, dat hq daar gehad had, nee maar, daar had hq nn nóg voldoening van, dat was best aan hem te merken En ook had hq aich niet geschaamd om ten nndeele van zqn broer, die idioot ia, valiohbeid in geschrifte te plegen en daardoor gelden, die de stamper op de spaarbank had staan, te bemachtigen. 't Ging den avonturier echter niet beter dan bq verdiende; toen hq n.1. in Engeland, waar hq handelsreiziger hoopte te worden, zqae illaaiëa vóór en né zag vervliegen, terwql zqn dnlten op raakten, dwaalde Wlmpjö langzamerhand weer naar het ondetlqk uest terng, dat hq, hoewel hq niet aoo jong meer Is, toch nog te vroeg was uitgevlogen, Hq had weldra aan den Hellooër •traatweg bq den caféhonder Bierman ala kostganger zqn intrek genomen en op een goeden dag kwam al dnidelqk aan 't licht, op welke wqze Sohonten nn dacht aan den kost te komen. Den 25en Mei jl. vervoegde hq zich bq den achoenhandelaar Jb Lind in de Hnigbroower- mogelqk op zqn boerderq aan te stellen. Spoediger dan verwacht werd, kwam er een brief terug, dat mijnheer Van Piessow komen kon. Wanneer hq arbeid niet schuwde, was er genoeg bezigheid voor hem te vinden. Job was overgelukkig 1 Door verschillen de gesprekken met Hindorf was het hem dui delqk geworden, dat het aankoopen van een boerderq groote dwaasheid was. Het aanbod van zqn zuster, om daarvoor haar geld te gebruiken, behoefde nu niet aan vaard te worden. Auna Marie zag met verbazing, welk een verandering er met haar broeder had plaats gegrepen vanaf het oogenblik, dat hq weer vast land voor sioh zag. Het kwam haar voor, dat Job jaren ouder geworden was, zooveel zelfbewuster, zooveel mannelijker. Hg wist, dat zqn toekomst nu in zqn vuisten lag Daarginds kon hem zqn adel lijke naam allee wat hem hier een positie had verschaft, niets helpen 1 Hq liet al dat klatergoud nu hier achter. Dat bewustzijn van geheel op zich zelf te moeten ptaan, en nog eens van vorenaf te moeten beginnen, in een wereld dio hq niet kende, drukte den jongen man niit neer, maar hief hem op, deed hem zelfbewuster en flinker worden. Anna Marie, die eerst dikwqls geschreid hsd over he; ongeluk, dat haar broer had getroffen, dacht nu, dat deze wending in zijn leven misschien nog wel goed kon geweest zqn Ernst Hindorf liet zich op Baderwitsch niet zien. Anna Marie had in stilte ge hoopt, dat hq tenslotte, vóór haar broer vertrekken zou, wel eens zou overkomen. Zq gevoelde behoefte, hem te bedanken. Hq mocht niet denken, dat de Flessow's ondankbaar waren. Een oogenblik dacht zq steeg en bestelde daar eenlge paren schoenen op sicht Onmtddeliqk werden voor den deftigec klant, wiens onder* men troawens in den schoenwinkel best kende en onder sqne cliëntkle rekende, alle handen aan 'e werk gezet. De oude heer Lind liet tqn winkelohef direct een pasr of 7 schoenen, in prqs vari- eerende van f6.— tot f7.50, inpakken en «tuurde den winkeljongen Joh&n Everte direct met de tending naar Bierman- Hq ontmoette gelukkig „mqnheer" Schouten in dra Heilocër straatweg, die hem van 4 paar schoenen ontlastte en met de andere echoeneu weer Huigbron wer«teeg waarte zond. Nog dien eigen avond maakte Wimpje, dat hq met den laatsten trein In Amsterdam kwam. Daar verkocht hq drie paar schoenen en 't vierde paer trok hg zelf aan. Zqn vindingrgke geest liet hem eohter nog lang niet in den etsek, want den 2den Jon) keerde hq even naar Alkmaar terng, om bq den rijwielhandelaar J. Velthuis een fiets te haren. Daarmede zon hq dan naar Bergen rqden en 'e avonds vóór 10 nar weer thais zqn. Velthuis maakte geen bezwaar om het rqwiel mede te geven. maar.... fietser en rqwlel tsg hg de eerste dagen niet weerom. Eerst hier in de zaal smaakte Velthnie dat genoegen tenminste wat betreft den huurderwant het rqwiel zag hg ook nu nog niet. Het wat evenmin alt de tohoenen In be slag genomen, doch door Sohonten voor f7 verpatst in Amsterdam bq dezelfde uitdraag ster (vrouw Eermans), waar hg de schoenen van de hand bad gedaan. Maar iqn kwade praktqken hielpen hem drommels ganw in de val, want zoo goochem was hq nog niet geworden, dat hij, in de engte gedreven, den dsne kon ontspringen. Ook tot een hernieuwde reis naar zqn gelief koosd Groot-Brittannië ontbrak hem alle gelegenheid en Wimpke raakte in het Hnis van Bewaring te Alkmaar secnnr aohter elot en grendel, toen de politie door Lind en Velt hnie van zqne heldendaden wèl onderricht, hem eenmaal op het spoor was. Dat viel 'm wel erg tegen, maar hq diende er toch in te bemeten. Heden wet hq wel zoo goed, zqne wandaden te bekennen, wat de zaak gelukkig veel minder vervelend deed zqn, dan ze andere stellig ware geworden. De heer Offioier vond het al heel ellen dig van beklaagde, dat hq in stede van door flink werken tqn brood te verdienen, den grooten mqnheer ging uithangen en niets goeds uitvoerde. Behalve datgene, wat hem hier op de zitting werd ten laste gelegd, heeft hq ook nog eenlge gevalletjes van flBtschentiekkerq op zqn geweten. Mr, Cnopins achtte een zeer zware les voor beklaagde bepaald noodzakeiqk en elsohte wegens verduistering, 2 maal gepleegd, 8 maanden gevangenisstraf. Mr. J. Ph Bosman, die als rechtsknndig raadsman verscheen, trachtte de zaak met één helder oog te bezien en had met één enkelen oogopslag gesien dat in de dagvaarding stond, dat keklaagde te Alkmaar, althans te Amsterdam had verduisterd, enz. Dkt vond pleiter verre van correct en wanneer dat er door kon, zon hq in over weging willen geven, voortaan te aetten in Alkmaar, althans In Nederland... Z.E.G vond dan ook alleen de weinig be duidende verduistering van de fiets een motief tot beklaagde't veroordeelingdoch dat rqwiel was met f 25 (waarop de waarde werd geschat) naar spreker 's ooi deel nog wel te dnnr betaald 1 Ten alotte won Mr. Bosman dan met het oog op een en ander 'n zachtere straf versoeken, temeer nog, daar beklaagde nog nooit veroordeeld Is geworden. 't Volgende zaakje geeft ons niet znlke deftige gezichten te zien als die van mqnheer Sohonten. Vooral de beklaagde was een echte „daagsche" figuur. 't Eenlge bqzondere aan hem was, dat bq zoowel wat zqn aangezicht als zqa heele corpus betreft, terdege in de lengte is uitge groeid, waarmee echter samenging, dat hq in de breedte wel iets te wentchen overliet. Hq heet Jan Knqn, is 'n 25-jarige zwart harige Spaubroeker alager en koopman en mocht dan alt beschnldigde, zqn eereplaatsje op het bokkebeantje Innemen. 't Zaakje waarin deze varkensmoordenaar de trenrlge hoofdrol speelt,heeft al 'n aardig tqdjein het zont gelegen, want in de eerate maand deze* jaara gebeurde het feit reeds, doch. wat in 'n goad vat is, verzuurt niet 't Was nitvoerlng in da kolfbaan van den kastelein eu metselaar Gerrit Oost wonder, (eigenaar en bewoner van 'c oafé „de Linde boom" ie Hoogwoad) en wel op Zondag 14 Januari j.1. De zangvereeniging van den heer Rooker trad op met de operette „Mignon" en verschafte den talrqken aanwezigen veel genoegen. Doch enkele van die laldjes, die er bq zalke gelegenheden steeds op aft zqa om zich te bedrinken en daarna den boel wat op te scheppen, ontbraken helaas ook hier niet 't Werd wel geen vechtpartq, bloedvergieten of dergelqke grn- er aan, hem te achrqven. Maar toen zq de pen in de hand had, voelde zq dadelqk de onmogelijkheid daarvan, Hoe hem aan te spreken „Zeer geëerde mqnheer Van Hin dorf." Hoe stjjf, mat en onwaar klonk dat tegenover een mensch, dien zq in haar ge heimste uien mat heel andere namen be titelde. Horst Piessow hoopte vroeg voorjaar vader te worden. Hjj hield het daarom voor beter, dat Anna Marie dien winter niet bq hem bleef. Anna Marie werd aan het verstand gebracht, dat zq naar tante Nettelmtiller in Kranzfelde gaan moest. Men had haar kamer noodig en verande ring van omgeving was voor h»»» zeer goed. Het uitzicht om nog eens een winter in Kranzfelde te moeten doorbrengen, had weinig aanlokkelqks voor haar, integendeel, zq vond het vreeselqk, De verzekering van tante Nettelmtiller, dat er ook gedanst zou worden, kon daar aan zelfs niet veranderen. Dansen, dat was hetzelfde als huzaren En die waren door het lot dat Job had getroffen, bq Anna Marie uit de gratie. Zg schreef aan Agatha, die na hare huwelijksreis weer in Berlqn woonde. Agatha had haar mondeling en schriftelijk maermalen uitgenoodigd, bq haar te komen, zq hadden een kamer reeds voor haar in gereedheid gebracht. De gedachte, een paar weken, misschien een paar maanden bg Agatha in Berlga te kannen doorbren gen, scheen Anna Marie aanlokkelijk en beteekende boven alles een redding uit Kranzfelde en allee wat haar daar wachtte. Agatha beantwoordde den brief niet zoo vlug als anders haar gewoonte was. Ea

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1906 | | pagina 5