K L 1 M 0 F.
Donderdag Sept. 1907
5ie Jaargang. No. 4294.
TWEEDE BLAD.
Bekendmakingen.
-ioy-
Voorbareidend Militair Onderricht.
Vlindertje
FEUILLETON.
Sardinische Do'ps-roman
VAN
GRAZIA DELEDDA.
M7d\W7H%7 «7* W7» W7*
GEMEENTE SCIIAGEN.
Skatere aanmelding- voor den
aanstaanden wintorcursua.
De Burgemeester v»u Scha en brengt in herinnering:
dei
Voor deelneming aan den aanstaanden wintercnrsns kunnen zich
alsnog aanmelden.
a. de lotelingen, die reeds in het yorig jaar hebben geloot, en
in yerband met het door hen getrokken nummer in aanmer*
king komen om in het yolgend jaar by de militie te worden
ingeljjfd; en
b de jongelieden, die op 1 Jnui yan het loopende jaar nog niet
militieplichtig waren, of, op dien datnul wel militieplichtig
tijnde, sich ter sake yan uitoefening yan ol opleiding tot
landbouw, handel of ny verheid eniop vermelden tijd buitens*
lands ophielden.
Voor de lotelingen. hiervnren onder g genoemd, moet de aanmel
ding geschieden bij den Officier, met het onderricht belaat, en wel
by den aanvang van het eerste oeieningannr van den aanstaanden
wintercnrans.
Voor de jongelieden, hiervoren onder b genoemd, behoort de aan.
melding te geschieden 100 spoedig mogelyk en rechtstreeks bij den
Inspecteur der Infanterie te 's Gravenhage, onder opgaaf yan het
juiste adres van den belanghebbende en yan de Gemeente, waar hij
bet onderricht weuecht by te wonen, en onder overlegging van de
bescheiden, waaruit blykt, dat hij tot het doen zijner aangifte vóór
1 Juni j.1 niei was gehonden.
Jongelieden deser categorie, die reeds in dit jaar moeten loten en
van wie alsoo te voorzien is, dat zij wellicht slechtz gedurende één
wintertijdpetk het onderricht znllen kunnen volgen, zullen, zoo zij
in eene garnizoensplaats wonen of zich daartoe naar eene naburige
garnizoensplaats wenschen te begeven, in de gelegenheid gesteld
worden in te halen, hetgeen zy door het niet-by wonen van het
onderricht in het vorig wintertydperk hebben verzuimd.
Veztigt voorts de aandacht op het navolgende:
Het onderricht heeft plaats ten minste 4 nren per week het
begint 1 October of zoo spoedig mogelyk daarna, en duurt tot einde
Januari.
In de eerste helft van Januari as zal voor hen, die in aanmer
king komen om in het volgend jaar by de militie te worden inge- j
kyk van haar wreede oogen, met den schorren klan
van haar verweerde stem. De nerveuze vingers van
Cor plukten nu aan het blauwzijden lint, dat zjj om den
hals droeg, doden of zij 't wou kapot trekken. Zjj klemde
de tanden opeon, zóó tergde, zóó prikkelde haar het
logge tergende geslurp van de vrouw. De moeder lachte
nu met schamper spottenden keelklank, zette de kom
met een smak neer op den schotel, zette zich wat ge
makkelijker in den rieten stoel, haalde de breikous
weer voor den dag waar zij nu en dan een paar steken
aan deed.
„Veertien gulden in de week" zei de oude, en er
glom nu toorn in haar oogen want zij merkte wel, hoe
zwaar de strijd voor Cor was; en er vlamde felle haat
in haar tegen den lummel, die dreigde al haar mooie
zoete plannetjes voor de toekomst te vernielen
„Veertien gulden 1 't is me ook wat honger
lijden gebrek lijden krimp hebben".
Cor wou er tegenin gaan. Maar de oude die het
meisje zoo door en door kende, precies wist waar zij
haar kon vangen en hoe zij haar naar haar wil kon
zetten, ging nu door, en met gemaakte onstuimigheid,
als iemand die woedend wordt over de stompzinnig-1
heid, waarmee een ander z'n geluk vertrapt
„As je dan maar goed weet, dat je geen fijne jurken
meer kan dragen en dat je ploeteren moet dag 1
en nacht schrobben, schuren, dweilen overeen
jaar zie je der net uit als tante Mie met zulke lek
kere rooie mootjes en afgewerkte vingers en een
vuil bont schort voor klompen aan je voetjes in
plaats van laarzen, die bü de zes gulden kosten
lekker eten 's middags een kopje chocola ho
maarSlaagransel op je ziel kun je krijgen net
als ik in mijn jeugd gehad heb van je vader, toen die
nog in zijn fleur was Ja, nou is 't waarachtig geen
kunst dat de man zich koest houdt een afgeleefde
vent maar toen jij pas op de wereld was God
nog toe, ik geloof dat jij nog geen drie maanden oud
was, toen ie op een avond smoor dronken na
tuurlijk, 't kraakte op de trap, en de oude hield
haastig op. Een ander had met de historie niet te
maken.
Zij ging ijverig, van over hare brilleglazen heen, tellen
de steken van haar breikous.
Gluurde intusschen stillekens naar Cor, of wat zij
daar gezegd had, indruk op het meisje maakte. Cor zag
nu heel bleek. 'tDeed haar pijn zoo over vader te
hooren spreken. Zij hield van den stillen, somberen
man, met den verdrietigen, onderworpen trek op het
gezicht, die door moeder altijd werd afgesnauwd, dien
zjj doorgaans 's avonds, als ie van z'n werk thuis kwam,
oventjes zag, gebogen over zijn bord eten, daarna
zijn pijpje puffend, terwijl z'n strakke ingezonken oogen
al maar tuurden naar één plek Soms zich eventjes
richtend naar het meisje, dat, voor het naar bed gaan,
nog wat naaiwerk deed en hoe er in vaders oogen
dan een uitdrukking van weemoedige zachtheid kwam
Want vader hield veel van Cor. Zij wist 't wel, hij
aite auuinu urn iu uoe iuucuu iaai uu -
lyfd, gelegenheid worden gegeven tot het verwerven van een fcewij. j was vroeger, jaren geleden, geweest precies als de andere
van voorgeoefendheid.
De bewyeen van voorgeoefendheid eyn drirërlei
een bewijs van militai-e bekwaamheid
een bewjj» van lichamelijke geoefendheid, en
een bewijs van militaire bekwaamheid èa lichamelijke geoefendheid.
De lotelingen, die een deier bewyaen verwerven, worden, op
hunne aanvrage, ingelyfd by het korps en geplaatst in het garni*
zoen hnnner kenze, voor zoover zij daartoe geschikt zyn en dit
met de belangen van den dienst is ove-een te brengen. Bezitters
van het in de laatste plaats genoemd bewijs hebben echter in dezr
den voorrang boven bezitters van een der beide eerstgenoemde be
wy zen.
De houders van een bewys van militaire bekwaamheid èn licha-
mulyke geoe'ecdheid hebben bovendien aanspraak om vóór anderen
in aanme king te komen tot inlyving voor korte oefening (vier
maanden)
Om bij de indeeliug in het volgend jaar op de hie boven ver
melde voorrechten aanspraak te kannen maken, moet het bewys
v-n voorgeoefendheid worden ve worven in Januari a s. Alle vroeger
verworven bewyzen zijn alsdan van onwaarde.
Schagen, den 16den September 1907.
De lo. Burgemeester voornoemd,
P. BUIS Jz.
No. 3.
Ze had haar strooien hoedje, met het schreeuwend
roode lint, op een van de stoelen gesmeten en stond
nu voor het raam. Met haar dunne, slanke, fijne vingers
trommelde zy tegen het raam en wie scherp zag, be
speurde dat haar neusvleugels trilden. Op de door
schijnend witte wangen van anemisch juffertje was nu
een koortsige blos van opwinding. En in haar zachte
grijze oogen vonkte vuur van woede, dat langzaam aan
wakkerde in haar binnenste. Maar zij durfde niet
goed
De dikke vrouw, die in het rieten armstoeltje by de
tafel zat en wier vettig grove lippen nu slurpten van
een kom koffie, waar telkens druppels van het drabbig
bruin vocht langs biggelden, had haar in de macht,
hield het schrale meisken als vast, met het stekend ge-
mannen uit hun sfeer,
Hij had met kameraden in kroegen gezeten, met moe
der herrie geschopt. Toen was moeder eens met haar
weggeloopen. En vader had gesmeekt dat ie z'n leven
zou beteren. Moeder, stevige, wilskrachtige vrouw, had
hem oen poos laten smachten, toen was ze teruggeko
men, maar zonder Cor, die toen een jaar of drie opzijn
hoogst was. Eerst na maanden was Cor bjj vader terug
gekomen. Hij was zoo zacht, zoo gedwee als een lam.
Hij was in dien tijd ziek geweest, had een soort van
beroerte gehad. De dokter maakte hem bang, moeder
dreigde, dat zij voor goed met Cor zou weggaan, schei
ding vragen, de eerste maal dat hij onbekwaam thuis
kwam Langzaam maar zeker was vader, schuw
en zwak-gedwee van natuur, onderworpen en lijdzaam
als de borrel er niet achter zat, onder de plak gekomen.
Hij durfde niet de minste opmerking maken. Als-ie z'n
mond open deed, dan was moeder klaar om hem af te
snauwen.
„Is 't weer zoo ver Heb-ie weer je centen ver
zopen viel zij uit en by, de man, trok zich angstig
terug, - hoogstens nog iets binnensmonds mompelend,
waar moeder verder geen notitie van nam Soms
ontmoetten Cor's zachte grijze oogen die van vader, en
dan voelde hy wel, dat ze hem veel te zeggen, te vragen
had. Dan beefde er wel eens machtelooze woede over
z'n onmacht in hem Dan stond hy wel eens op
het punt van 't uit te schreeuwenIk ben de vader.
Ik zie, ik weet. dat mijn kind niet gelukkig is
Maar moeder zat er tusschen. Op zoo'n moment richtte
zy als voelde zy den voor haar gevaarlijken stroom
van sympathie tusschen vader en dochter haar ste
kende, dreigende, harde oogen op den krachteloozen man,
die dikke wolken de kamer in zat te puffon Cor
keek weer naar het naaiwerk waar ze aan bezig was.
Vader tuurde weer naar het vage, onbestemde plekje
in het vertrek De stilte werd niet onderbroken.
Aan dit alles dacht Cor, toen zy daar voor het raam
stond en moeder, al koffie-slurpende, haar schetste
wat zy te wachten had met zoo'n burgerjongen tot
e chtgenoot, die veertien gulden in de week verdiende
Voor wien zy zou kunnen ploeteren Van wien zy.
meer slang dan eten zou kry'gen „U kent Willem
niet, moeder," zei ze, heesch van schrik over haar moed
om toch nog vol te houden De naalden van moe
o-
Maar' Annesa schudde het hoofd.
Neen, dat was niet het paard van Paulu Decherchi.
Zij leende dat te goed, den eenigszins strijkenden tred
van het paard, wanneer het vermoeid van een langen
rit lerugkwam. En toch, er bleef een paard voor net
huis staan.
„Ik geloof, dat het een gast is," zeide Annesa nij
dig. „Ik hoop maar van de eerste en de laatste."
Nu kwam Donna Rachele weer op de plaats, gaf
eenige eieren, welke zij in haar schort droeg, pan
het meisje en zeide blijde:
„Ik zei het i mmers, men moet niet zoo spoedig vertwij
felen. .Wij hebben een gast."
„Mooie tijding," spolte de dienstmaagd.
„Open de poort, Annesa. Het is geen feest, wan
neer men niet een gast in huis heeft."
Ilel meisje legde de eieren naast het vuur, ging
naar buiten en opende de poort.
Een klein, dik boertje met zwaren bruinen baard
was van liet paard gestegen en begroette de beide
grootvaders, die nog voor de huisdeur zaten.
„Hoe gaat het? De heilige Anna moge u bescher
men I"
„Uitstekend!" antwoordde Don Simone.
„En Paulu? Waar is Paulu?"
„Paulu komt misschien morgen vroeg terug. Hij is
voor zaken uitgereden naar Nuoro."
„Donna Rachele, hoe gaat het? Annesa, ben jij het?"
zeide de gast, die reeds naar de plaats
was gegaan en het paard achter zich aan trok. „Wat,
heb jij nog geen man? Waar binden wij het paard
vast? Hier onder het afdak?"
„Ja," antwoordde Donna Rachele, „doe dat maar
naar uw eigen goedvinden, als waart ge bij u thuis. Bind
het paard maar hier vast, onder het afdak. De stal
is vol stroozakken."
Annesa had er schik in, toen zij Donna Rachele
zoo hoorde liegen.
„Ja," dacht zij verbitterd, „zonder gasten is het feest
niet mooi, en ook de heiligen moet men wel eens
wat voorliegen, omdat het dak van den stal inzakt
en er geen penning is, om het te laten herstellen."
„Gaat het met uw zuster goed vroeg Donna Ra
chele, die den gast hielp zijn paard vastbinden.
„En met uwe moeder?"
„Allen wel. Allen zoo frisch als de rozen," ant
woordde de man; Idaarbij haalde hij een mandje uit den
mantelzak. „Zie, dat heeft moeder mij voor u mede
gegeven."
„O, dat was niet noodig. Waarom maakt u zooveel
omhaal," antwoordde de Dama, nam evenwel het mandje
en ging weder naar de keuken, gevolgd door den gast,
terwijl Annesa zich treurig en spottend over het vuur
boog en een ei stuk sloeg tegen den steen, die als
haard dienst deed.
Rosa steeg langzaam van den wagen en volgde de
anderen; zij was nieuwsgierig, zij wilde weten, wat
er dn het mandje was.
In de kamer van den bedlegerigen oude, die ook
dienst deed voor eetkamer, was de tafel gedekt voor
vier personen. Donna Rachele legde er nog een mes
en een vork bij, en de gast begaf zich naar ioom
Zua's bed.
„Wel, hoe gaat het? Hoe gaat het?" vroeg hij, hem
nieuwsgierig (aanziende.
De oude kuchte, hij greep met de hand naar zijn
bost, waarop aan een koord een militaire medaille
hing, die hij na den Krim-oorlog had ontvangen.
„Slecht, slecht," antwoordde hij, den gast, dien hij
niet terstond herkende, scherp aanziende. „Ah, jij bent
het Ballore Spanu! Nu herken ik je. En uwe zusters?
Hebben zij nog altijd geen man?"
„Tot nu nog niet," (antwoordde de gast, zich over deze
vraag ©en weinig ergerende.
Op dit oogenblik traden ook de beide grootvaders
binnen; zij begaven zich naar hunne stoelen en na
men plaats aan tafel met den gast, Donna Rachele
en het kind.
„Is dat de dochter van Paulu?" vroeg de gast,"
Rosa aanziende. „Heeft hij nog meer kinderen. Wil hij
niet weer trouwen?"
„Neen," antwoordde Donna Rachele met droevigen
lach, „hij is de eerste maal te ongelukkig geweest,
nu denkt hij wel het allerminst aan een huwelijk! Ja, dal
is Izijn eenig kind. Maar bedien u toch, Ballore. U
eet goo goed als niets. Neem deze forel. Zie, deze."
„En uw geestelijke, deze oude priester, die eenmaal
aangevallen en beroofd werd, leeft die nog?" vroeg
oom Cosimu.
„Zeker leeft hij nog! Hij is een vreedzame oude,
ook
Terwijl zij zoo praatten, hoorden zij aan de deur
kloppen.
„Dat moet nog een gast zijn," zeide Donna Ra
chele. „Ik heb paardgetrappel gehoord."
„Dat is zeker vader!" riep Rosa uit, sprong yan
haar stoel en liep naar buiten.
Een nieuwe gast sprak met Annesa, die stijf en koel
bij ide deur stond. Het was een mager, zwart man,
armzalig gekleed. Het meisje kende hem niet en keek
hem met onverholen vijandigheid aan.
Is dit huis van Simone Decherchi?" vroeg de man.
„Ik ben van Aritzu en heet Melchiorre Obinu. Ik ben
de peetzoon van Pasquale Sole, den besten vriend van
Don Simone. Mijn peet heeft mjj een brief voor zijn
der's breikous rikketikten iets haastiger, Cor dacht dat
moeder luisterde, werd iets meer-durvend Hervatte
met blyde opwinding van toch r.og mogelyke overwin
ning. U kent hem niet, Moe U weet niet hoe knap
en hoe goed hy is Daar kunt zeker van wezen,
dat Willem my nooit slecht zal behandelen En als
D ons later noodig zoudt hebben Daar heeft Wil
lem al van gesproken Dat heb ik U niet eens ver
teld Maar ze deinsde terug, en 't was haar op
dat oogenblik of een y'zeren hand baar de keel dicht
kneep. De beenen knikten haar onder het lyf. Ze moest
zich aan een stoel vastgrijpen, zy duizelde van schrik
Want moeder had plotseling met een bonk, met een
slag, die alles op tafel deed rinkelen, de breikous neer
gesmeten. En er was de expressie van een, die op U
aan wil stormen, in razende woede het breede vleezige
gezicht van de vrouw. De dreigende oogen vuurden van
woede En op de mondhoeken kwam schuim, zoo
stormde het nu in moeder, die merkte dat Cor voet by
stuk hield Die begreep, dat het nu er op of er
onder was Die dacht aan de heerlyke dagen, die
komen zuuën als Cor maar eenmaal zou goedvinden dat
meneer Henri, de zoon van den eigenaar der zaak, waar
zy als modiste werkte Meneer Henri, knappe,
chique, nette, jongen van centen, die mama hem in
professie gaf Jongen, die voor moeder een keurig
huisje wou huren, met meubeltjes enDie nog meer
beloofd had, als Cor maar wou wachten totdat „z'n fa
milie" er in toestemde dat zjj trouwen zouen nou-ja,
moeder was ook niet van vandaag of gisteren j
Snapte wel waar meneer Henri heen wou natuur
lijk maar Cor was zoo'n rare Met die moest
hy weer op 'n aparte manier om gaan.
Moeder kwam langzaam op Corrie aan. De breede,1
logge heupen van de vrouw wiegelden heen en weer.
En de rechterhand scheen klaar te zyn om te meppen
met die venijnige, raak-aankomende slagen, die Cor zoo
goed kendewaar ze bang voor was.
0, moeder kende haar zoo goed. Cor rook den adem
der oude, die met het gezicht nu vlak by het hare was
gekomen, die den dreigenden blik van haar oogen ais
boorde in het schuw-smeekende angst-kijken der zachte
oogen van het meisje, dat, net als toen ze nog heel
klein was, haar arm beschermend ophiefsidderend
voor een mep van moeder
„Je bent razend, je bent gewoon gek!" schreeuwde de
moeder, die gehoord had, dat 't gekraak op de trap
weer verdween zich nu vry voelend, om uit terazen
„maar as-je dit eene maar weet, medam!" en zy
onderstreepte haar woorden met het in de lucht scher
men van haar dikken wijsvinger „as-je dit eene maar
weet, je bent pas negentien. Je bent minderjarig. O,
zooEn as-je met dien armoedzaaier blijft loopen.
As-ik nog een enkele maal zie, dat je iets met dien
slampamper te maken hebt, dan ga je den dag daarop
naar tante Eef in BrabantDe brief is al drie weken
weg, over de drie weken.Tante Eef wacht je met
plezier, Daar zul je dan wel leeren, tegen je moeder in
opstand te komenDaar weet je alles van."
Er lichtte nu iets triomfeerends in de oogen der oude.
Want zjj zag, hoe Cor ervan schrok.... Hoe de angst
in Corrie's .blik trilde en haar lippen deed verbleeken.
Tante Eef was 't schrikbeeld, al een paar jaar lang.
Moeder hield haar in petto, de ruwe gierige Bra-
bantsche boerin, die eens op visite was geweest, de
zuster van moeder, haar sprekend evenbeeld, misschien
nog een tikje harder, tusschen wie en Corrie dadelyk
een antipathie was geweest.Die 't zwakke schuwige
poppetje niet kon uitstaan.Die gezegd had tegen
moeder: „Nou Trien as-je geen raad met die meid weet,
dan stuur je d'r maar naar mij hoorl wjj kennen er
nog wel een gebruiken op de hoeve."
En daarna had tante Eef verteld van het leven op
de boerdery.Hoe zjj de jongens en de meiden achter
de vodden reed. Dat zjj, als er een klokslag vier inden
zomer en half 5 in den winter niet op was, den stok
gebruikte.En Cor had in tante's oogen gezien hoe zjj
er naar hunkerde om de methode ook eens op haar toe
te passen.Hoe haar de grove handen jeukten om dat
juffertje op d'r ribbenkast te komen...
Moeder zag hoe zjj sidderde bjj het noemen van
tante's naam. Dat middeltje pakte. Moeder praatte nog
een poosje voort, tot zjj buiten adem was. „Je hebt dus
te kiezen of te doelen!" hijgde zjj ten slotte bek-af van
de opwinding en het praten, „öf je laat dien schooier
schieten en denkt om je geluk en dat van je oude
moeder, öf... ik breng je naar Brabant en dan zullen
wjj over een paar jaar wel eens verder kjjken, wat je
dan te vertellen hebt.Na welke tweespraak moeder
het lichtje onder den koffiepot ging voorzien, dat was
uitgegaan. Zjj beefde een beetje, de oude, van den door
stanen drift, maar toch begon zjj weer in haai- nopjes te
komen.Want zjj voelde dat het pleit beslist was.
En Cor was op een stoel neergezonken. Had het
hoofd op een arm gelegd en snikte zachtjes... Heel
zacht, doodsbang dat moe weer nijdig zou worden.
Het lauwe vocht stroomdj over haar arm en haar oogen
brandden van 't schreien maar moeder liet haar
stilletjes betuilen. Dat grienen hinderde niet.Dat
kwam best terecht. Moeder schonk een lekker gesuikerd
kommetje koffie voor Cor in, bracht 't haar. Ging haar
kous verder breien. Wist, met volkomen zekerheid,
dat zjj triomfeeren zou.
Den avond van dien dag, toen 't al elf uur was
en Cor's stoel nog altjjd leeg bleef, begon vader onrustig
te worden, kjjken naar de hangklok, daarna naar de
oude, die een bloedig-gemengd berichtje in haar ljjfkrant
zat te genieten.Hjj durfde niet vragen, maar 't klemde
hem in de borst. Hjj kon 't niet uithouden. Bracht 't er
eindelijk uit, terwjjl zjjn hart bonsde van angst.
„Waar blijft Cornelia vrouw?" Op moeders gezicht be
woog zich geen spiertje. En de oogen tuurden oven
strak nieuwsgierig op het bericht over een driedubbelen
moord ergens in Texas.De hand die het tabakspijpje
vasthield beefde nu sterker, en de man herhaalde zijn
vraag, weer turend naar de klok... „Vent, klets toch
niet," gromde de vrouw, „laat een menschtoch lezen..."
„Jamaar... 't is al..." begon de stumperd weer, nu
naar zjjn horloge tastendradeloos in zjjn onmacht
en zjjn onrust over het al-maar wegblijvende meisje...
„Is 't uit met je gezeur of niet!" barst moeder los- De
meid komt thuis as-ze klaar is met haar werk.Laat
me m'n krant lezen, zeg ik jel"
Nog had zjj het niet uitgesproken of Cor kwam de
kamer binnen, zag doodsbleek van een zonderlinge,
intense witheid van tint. En in haar oogen was een
febrile glans, die haar mooier deed schjjnen dan zjj in
werkelijkheid wasze deed vreemd, druk, opgewonden.
Zjj was vrooijjk, uitgelaten, heel anders dan gewoon-
ljj k,maar door haar doenheen voelde men iets onnatuurljj ks,
iets dat pjjnljjk aandeed. Dat het besef gaf, hoe er iets
ontwricht, vernield was in het natuurlijke van dat jonge
zieleleveniets van suggestie van zwoele parfums
van frivole muziek van kunstbloemen pralend
in weelde van electrisch licht Zjj wou niets eten
en ging gauw naar bed. Vader had zjj niet aangekeken.
Eerst niet eens opgemerkt. Toen had zjj ontweken den
blik der oogen van den stillen, onderworpen man.
Moeder hield zich aarts-leuk, bleef in haar krantje ver
diept, deed of zjj heelemaal niets merkte, of er heele-
maal niets ongewoons plaats had. Ook toen Cor naar
bed was gegaan.
Alleen op vader's gezicht had zich nu grooter, heviger
smart gegroefd dan in tjjden het geval was. Zeggen
durfde hjj ook nu niets. Maar zonder dat moeder het
bespeurde, bracht hjj heel zacht en langzaam een
van zjjn afgewerkte, gore, van zwakte en zenuwen
trillende handen voor de oogen
En de tranen, die hjj in zjjn donker, vergeten
hoekje van de kamer dien avond schreide, brandden niet
minder hevig dan die, welke Cor een uur of wat te
voren had gestort.
't Zal nu zoowat een maand of twee geleden zjjn
dat ik zag terecht staan een jonge vrouw, die toch wel
den indruk van perverse verdorvenheid en cynisme in
hooge mate moest wekken.
Haar houding tegenover den rechter was in den aan
vang aanmatigend, brutaal, geaffecteerd.
De manier, waarop zjj het bleeke hoofd met de ver
welkte trekken met al de kroezende, springende, darte
lende ponyhaartjes in den nek wierp, toen men haar wat
streng aansprak, was stuitend daarover waren allen
in de rechtzaal het volmaakt eens. En haar zaak stond
hacheljjk genoeg. Want voor de nachtvlindertjes der
groote stad, die gaandeweg vrouweljjke roovertjes van
zeer gevaarl jjk allooi worden, is de rechtbank doorgaans by-
zonder streng
Haar schuld een jongmensch, die met haar een lollig
avondje had gevierd op tractementsijag, van zjjn porte
feuille met vrjj aardig sommetje, „ontlast" te hebben,
stond vast.
En van spjjt, van berouw, was bjj het geparfumeerde,
coquette, perverse juffertje van donkere groote stad
niets te bespeuren Totdat de voorzitter der recht
bank gemoedeljjke, zachte figuur, die door eigen
zielesmart geleerd had meedoogend te zjjn tegenover
schuldigen ook tot haar richtte van die rustige, een
voudige woorden, welke menigmaal ook het meest ver
dorven misdadigersgemoed schjjnen te vermurwen
Toen zag ik de beklaagde als bjj tooverslag verande
ren. Het was of zjj haar masker van frivole nacht-
vlindertje had afgeworpen De lippen trilden en
over de vale, verlepte, door blanketsel bedorven wangen lie
pen tranenHet drieste in de grijze oogen had plaats
gemaakt voor weemoedig schrijnende smart Ik
herkende nu Corrie weer, Cor van dien avond, van
daar straks weet gjj wel die halverwege op haar weg,
door brave moe gebaand, gestuit was Voor een
jaar of zoo Door de Justitie
Corrie, in de bank der beklaagden, boog het hoofd.
En toen zjj weer opkeek scheen zjj te zoeken iemand
in de zaal
Maar nu leefde er bittere haat over gebroken leven,
over vernietigd geluk in die grjjze oogen van de deern
in de zondaarsbank
Zjj zocht onder de aanwezigen eene vrouw een
bejaarde. Ik zag haar zitten, brave moe van Corrie,
nu al een poosje weduwe.
Zjj had een prachtigen fluweelen mantel met gitten
aan. En haar met vetkussentjes prjjkende zwaar be
ringde hand, bracht den zakdoek naar de oogen, die ook
al huilden over de dochter, die van het goede pad
was afgeweken ondanks al wat zjj gedaan had om haar
„het goede voor te houden," zooals de oude zoo even
den Edelachtbaren heeren had verzekerd 1
vriend mede gegeven."
„Het logement is open," mompelde Annesa, maar
zij ging toch heen en meldde Don Simone, dat de peet
zoon van zijn vriend om onderkomen verzocht. Als
antwoord verzocht de oude edelman nog een mes en
een vork neer te leggen; doch de nieuwe gast wilde
in de keuken blijven, en nauwelijks had Annesa een
mandje met brood, kaas en spek voor hem neerger
zet, ,of hij begon gretig te eten. Hij moest wel zeer
arm zijn, want hij was schamel gekleed; zijne groote,
melancholische oogen waren de moede oogen van een
zieke.
Annesa keek hem aan; zij voelde hare ergernis ver
dwijnen. Wanneer de Decherchi er nu eenmaal op
bleven staan hun huis voor alle lieden open te zet
ten, dan was het toch ook beter, den arme te eten
te geven dan rijken tafelschuimers, als dien Ballore
Spanu.
„Daar, neem deze forel," zeide zij en gaf den ar
men gast een deel van haar eigen maaltijd. „Ik zal
u nu ook te drinken geven."
„God loone het u, beste meid," antwoordde de an
der en at voort.
„Zijt ge voor het feest gekomen?"
„Ja. Ik ben gekomen om sporen en teugels te ver-
koopen."
Zij schonk hem in.
„God loone het u, zusje."
Hij dronk en keek haar aan; hij scheen haar nu
pas op te merken. Vooral heur haar trok zijn aandacht.
„Zijt ge de dienstmaagd?" vroeg hij.
„Ja.
„Ben je uit het dorp? Het komt mij voor van niet."
„Gij hebt gelijk, dat ben ik niet."
„Ben je een vreemde?"
„Ja, ik ben een vreemde."
„Van waar ben je dan?"
„Uit een of ander dorp ergens ter wereld."
Zij ging naar de aangrenzende kamer, toen naar
de plaats en kwam spoedig terug. De arme gast had
71 ph hnrA lifwA7ioh#>iH fan -nu Hf» rtamoob» <-»»-»
MAITRE CORBEAU.
ivi ug. l/v ai utv gaai nau
zich* hare afwezigheid ten nutte gemaakt en zich nog een
vijn ingeschonken. Hij werd opgewonden, bijna
glas w c
onbeschaamd.
„Ben je verloofd?" vroeg hij het meisje, toen ,zij
weder binnentrad. „Zoo niet, kijk mij dan eens goed
aan. Misschien beval ik je. Ik ben gekomen om sporen
en teugels te verkoopen en mjj oen vrouw te zoe
ken."
Maar deze scherts beviel Annesa niet.
„Je kunt een van uw teugels gerust een andere
meid om den hals hangen en haar achter u aan naar
uw dorp meetrekken," zeide zij bits.
„Waarachtig! Maar zeg mij nu eens, heb je een
minnaar?" vroeg hij nogmaals. „Naar de nijdige ma
nier, waarop je tot mij spreekt, schijnt het van niet
Of is hij misschien leelijk?"
„Gii bedriegt u, man. Mijn minnaar is veel knap
per dan jij."
„Kan je me niet zeggen, wie hjj is?"
„Waarom niet? Straks!"
Zij ging weer naar de eetkamer en bracht nu be
schuit met gebakken eieren, een gezuurde koek en
versche kaas binnen.
„Wij verwachtten geen gasten," zeide nu Donna Ra
chele, als verontschuldigend tot Ballore Spanu. „Neem
het dus niet kwalijk, als wij u slecht bedienen!"
„Gij bedient me integendeel als een prins," antwoordde
de gast, at en dronk en was recht tevreden.
Ook de beide grootvaders schertsten.
Don Simone was tenminste het scheen zoo
even vroolijk en zorgeloos als Ballore, doch oom
Cosimu's gelach was vermengd met een treurigen klank.
Ook de zieke nam deel aan het onderhoud en lachte
telkenmale, wanneer de gast over Paulu sprak.
„Ja, dat moet waar zijn, wij waren twee echte wind-
j builen ik en uw zoon. Donna Rachele!" zeide Bal
lore Spanu.
„Weet u nog, eens bezocht Paulu mij in mijn dorp;
An iCrinrfA/n Wil co mnn -rt»» A- - 1- -
M "*'J" 5
toen gingen wij samen er van door, en een geheel©
maand lang wisten onze familiën niets van ons. Wij
trokken van de eene kermis naar de andere, altijd
maar te paard. Wat een pret. Mijn God, wat is men
in zijn jeugd toch lichtzinnig!"
„Mooie kerels," mompelde de zieke.
„Ja, ik herinner het mij," antwoordde Donna Ra
chele, „en hoe ik toen in angst verkeerde. Ik was
bang, dat zij u hadden opgepakt"
„Opgepakt! Waarom?" riep de gast bijna beleedigd
uit. „Neen! Dat niet. Wij waren wel twee lichtzinnige
kerels, zeker, maar twee mannen van eer. Dat kun
nen wij gerust zeggen. Evenwel ik moet het nede
rig bekennen wij hebben er veel geld doorgemaakt."
„Daaromzeide de zieke op twistzieken toon;
maar in dat oogenblik bracht Annesa hem wat te
drinken; zij keek hem vast aan, en hij had niet den
moed, voort te gaan met zijne opmerking. Overigens
wist Ballore Spanu zeer goed, dat Paulu's roekelooze
streken den val der familie bespoedigd hadden; het
was waarlijk niet noodig, dit te herhalen.
Maar er vloog een schaduw over Donna Rachele's
wasbleek gelaat, en oom Cosimu zeide„Paulu is goed,
broodgoed, maar hij was altijd een veel te uitgelaten
knaap en veel te veel vrijdenker. Hij is nooit godsdienstig
geweest, heeft vroolijk geleefd en het leven op alle
wijzen genoten."
„Och, men ziet daaruit, dat hij niet bestemd was
om monnik te worden," riep de gast uit. „Men moet
genieten, zoolang men jong is."
„Neem me met kwalijk, ik geniet ook nu nog, al
ben ik oud," merkte Don Simone op spottenden toon
op. Hij hield er niet van dat men met vreemden
zich ongunstig uitliet over zijn neef, en trachtte het
gesprek op een ander onderwerp te brengen. „Oom
Deché," nep hij uit, zich tot den zieke wendend©:
„is het niet zoo, dat de jongen wijzer moeten zijn
dan ide ouden?"
(Wordt vervolgd.)
