1NGEZONOE N.
Binnenlandsch Nieuws.
Gemengd Nieuws.
Bijna onder een sneeuwval
bedolven.
een meneer zooas u om zoo'n verdorve vent as ik
oen te begrijpe. Het schijnt dezen keer tenminste een
oeetje moeilijk te gaan"... U bedoelt toch niet, dat u
me wil vergeve dat u me genade wil schenke?"
„Ja, ga door'"!
„Meneer Marks, je bent een edelman! Ik wil wel;
ik wil me wel genade late schenke op heel billijke
voorwaarde. Die kleine vergoeding, zoo as je het
zou kenne noeme, en waarvoor ik me dan zou late ver
geve, zou, late we zegge, vijftig pond moete zijn."
„Wat!!"
„Vijftig pond," zei ik. „Ja, want er is een heele hoop
vergiffenis noodig voor zoo'n slechten streek. De laaie
van je brandkast benne toch maar verboge en dat raam
achter op de eerste verdieping ziet er freeselijk uit."
„Wat ben jij brutaal," hoonde mijnheer Marks, nu
vrijwel bekomen van den schrik. „Hoe kom je erbij
dat ik je nog geld thou geven ook. Je mag blij thijn,
dat je niet opgepakt wordt."
„Net wat ik zelf zeg!" antwoordde Snorkey. „Haal de
pelisie. Of laat mijn het. doen, als u dat liever wil."
„Neen, neen! Maar vijftig pond ith belachelijk. En
dan heb ik ook geen eenth geld bij me."
„Dat komt wel in orde; ik wil hier wel tot morgen
ochtend wachte. Het is hier warmer dan in de kouwe
strate."
„Neen, neen1 Je moet heengaan. Kom nou, weeth
nou niet thoo onredelijk, mijnheer Thnorkey. Morgen
thien we elkaar nog wel en dan komt het in orde. Thoo
waarachtig, alth ik hier thta!"
Snorkey knipoogde en schudde onverbiddelijk het
hoofd.
„U begrijpt de slechte gedachtes van zoo'n doortrap
ten misdadiger niet, meneer Marks. Weet je wel, dat
ik zoo laag gezonke ben, dat ik je niet eens op
je woord zou geloove? Het is toch zoo- kerschiikke-
lijk, he?"
„Maar vijftig ith gewoonweg te gek. Het ith be-
thpottelijk!"
„Nou ding dan af, meneer Marks. Bied dan veertig."
„Neen, neen, dat ith onthinnig. Ik heb een pond bij
me, mithchien anderhalf."
„Dat vind i k nou onzinnig. Ik heb de punt afgebroke
van een instrument van me, dat alleen al zooveelwaard
is. En as ik er niet geweest was, dan had er best
brand kenne komme. Best hoor, as je nagaat hoe roe
keloos hier met petrolie wordt omgespronge! Het had
ieder oogenblik kenne uitbreke, as ik er niet geweest
was."
„Ik thal je vijf pond geven, daar dan!"
„Daarvoor ken ik het niet doen. Me gewete zou dat
niet toestaan; me gewete is eerste klas, hoor. Nee, het
zal een heele hoop meer motte koste."
„Maar alth ik nou toch niet meer bij me heb?"
„Daar net had je maar anderhalf pond en nou benne
het er al vijf geworde. As ik hier maar blijf, dan ben
je morgenochtend nog „millionair"; de hoogwelgebore
heer Marks, en alles door mijn. Nee, ik blijf!"
„Neen, neen, weeth nou geen thpelbederver mijn
heer Thnorkey, geef me een kanthje. Hoeveel moet het
dan wethen? Maar haal me het vel niet over denneuth.
„Zie je wel, dat het al wat aangroeit. Dat zei ik je
wel. Je moest me in je eige belang maar late blijve.
Maar as je dat nou liever niet wil, goed dan. En nou
geloof ik, dat ik veel beter rade kan wat je bij je heb,
dan je zelf. Als je vijf pond en nog een beetje bij je
heb, dan wil dat zegge, dat je je winst van de club
nog niet hebt thuisgebracht. Je wisselt altijd het zilver,
voor je heengaat. Dat weet ik. En nou denk ik zoo:
twintig pond. Als het meer is, nou vooruit, dan mag je
het houwe, omdat je zoo eerlijk ben. Maar dat moet
ik hebbe. Dus nou weet je het!"
De tijd ging zijn gang en het was een feit, dat de
som in 's heeren Marks' zakken heel wat meer bedroeg
dan zijn kwelgeest meende. Marks dacht een oogenblik
na, keek Snorkey smartelijk verwijtend in de oogen,
en'keerde zich om. teneinde het goudgeld uit te tellen.
Daarop draaide hij zich weer om, zuchtte en betaalde.
„Hij raakte heelemaal uit zijn humeur, omdat hij dat
beetje geld moest betale,zeide Snorkey, toen hij, lan
gen tijd daarna, zijn avontuuj- vertelde. „Echt kwaad
was ie; ik denk, dat ie het komieke van het geval
niet snapte. Sommige mensche hebbe daar geen gevoel
voor. Maar ik zei heel vriendelijk tegèn hem, dat ie
toch voorzichtig moest weze met lucifers en zoo, van
wege al die ontvlambrae stoffe. En toen ging ik weg."
Ik loop de straat door en ik kom in Houndsditch en
wat zie ik daar: een brandweerschel. U weet waar,
juist op den hoek. Nou moet u wete, dat ik wel een
beetje zenuwachtig over meneer Marks was. Want het
was daar toch maar wat gevaarlijk voor iemand met
een licht bij zich. En hoe het kwam weet ik niet, maar
ik had zoo'n akelig voorgevoel, dat het huis toch nog
in brand zou rake. U weet, hoe zoo'n voorgevoel je
soms te pakken kan krijge. Nou, ik had het zoo sterk,
dat ik maar niet voorbij die brandschel kon komme.
En eindelijk sloeg ik het ruitje in en trok aan het hand
vatsel tot ik het er haast uit had en toen liep ik zoo
hard as ik kon naar huis omdat het al laat was.
En weet je wat nou het merkwaardige van het ge
val was? Toen de brandweer er kwam, was er brand
ook. Op me woord van werachtig! Hoe vin je zoo
iets? En toen meneer Marks moest vertelle hoe het
ongeluk gebeurd was, raakte die zoo in de war, dat
ze em twee jaar gavve."
N. Crt.
o-
Aan
dc Redactie van de „Sehager Courant.'
Als afgevaardigde van de Sehager IJsclub, aange
sloten aan den Ijsbond Hollands Noorderkwartier, acht
ik mij verplicht U beleefd een beetje plaatsruimte te
vragen ter weerlegging van de opmerking van een
Uwer correspondenten, waar deze in een berichtje ver
telt, dat het wenschelijk ware den gaanden en komen
den man door borden op het gevaar te wijzen dat
hen dreigt bij liet berijden van de vaart bij Jaars
dorp.
Deze vaart, mijnheer de Redacteur, is geheel on
berijdbaar. Van borden plaatsen is dus nog in het
geheel geen sprake. Zoodra een vaart eenigszins be
rijdbaar is, stelt de Sehager IJsclub alles in het werk
om ongelukken te voorkomen, zet wakken af, plaatst
borden, enz., zie b.v. thans de vaarten van Barsin-
gerhorn en Zijpe.
Bij een zoo goed als open vaart behoeft zulks toch
zeker niet te geschieden.
Ter voorkoming van onjuiste gevolgtrekkingen ver
zoek ik U dus, mijnheer de Redacteur, deze opmer
king even te willen plaatsen.
Met dank voor Uwe bereidwilligheid,
De afgevaardigde der Sehager
IJsclub
M. VISSER.
I Schagen, Januari 1909.
j Troef.
Bakker, 'het brood dat je me gisteren gegeven hebt,
- was zoo hard dat het niet te eten was.
i - Kind, wat praat je toch? Ik bakte al brood voor
dat je geboren was.
j Juist, (dan zal je me zeker gisteren wat van flat
brood gegeven hebben.
Een raadsel.
j Eenige dagen geleden werd door den heer Van 11.
j V. B. te Utrecht, aan den heer mr. R. te 's-Hage, een
aangeteekende brief verzonden, waarin f 2000 aanbank-
j papier. Bij: aankomst van dezen brief bleek de in-
I houd (de bankbiljetten) verdwenen te zijn.
j Een nauwkeurig onderzoek leverde eindelijk op, dat
de enveloppe geopend was geweest, zonder dat de ze
gels verbroken waren.
't Merkwaardigste in deze geschiedenis is, dat de brief
bij: aanbieding ten postkantore te Utrecht hetzelfde ge
wicht had als bij: weging te Den Haag. Een vertrouwd
bediende heeft den brief gepost, terwijl deze zeer kort
op het kantoor te Utrecht heeft vertoefd. Hoe is dit
geld dus verdwenen? Justitie en politie zijn ijverig in
de weer, om dit raadsel op te lossen.
Bond van Tooneelvereenigingen.
Des Prov. Bond van Dilettanten Tooneelv. in N.-H., I
die thans reeds 46 afdeelingen telt, zal den 6den, Aug. j
a.s. 10 jaren hebben bestaan.
Ter herinnering daaraan zal genoemde Bond een
Tooneelwedstrijd houden voor zijne afdeelingen, waar
aan reeds door 22 afdeelingen toezegging is gedaan tot
deelname. Voor dezen wedstrijd zal door de afdee
lingen een waarborgfonds worden gesticht, waarvoor
reeds voor 350 gld. is toegezegd. Om zelfs de zwakste
vereeniging, (wat de finantiün betreft) in de gelegen
heid tc stellen aan dezen wedstrijd mee te kunnen doen,
heeft men besloten den wedstrijd in verschillende ge
meenten te doen plaats hebben, zoodat men z.g. kring-
wedstrijden krijgt, met een wandeljury.
De beste en grootste gelegenheden worden hiervoor
natuurlijk aangewezen. Voor dezen wedstrijd worden
alleen medailles beschikbaar gesteld, waarvan er reeds
zijn toegezegd door enkele personen die belang stel
len in den Bond.
Winkel.
De rentenierswoning met erf, toebchooronde aan Mej.
A. Bloemendaal, echlgenoote van den heer A. Jonker,
werd in publieke veiling toegewezen aan den heer D.
Dirkmaat te Heerhugowaard, voor f 2000.
Oude Niedorp.
Donderdagmiddag werd alhier, op de Molensloot, een
Wedstrijd gehouden op schaatsen, in het hardrijden en
schoonrijden, voor jongens en meisjes, in drie afdee
lingen.
Uitslag (hardrijden voor jongens was: Hendrik Over
lste prijs, Aris Pijper 2e pr., Koen Hoogeland 3e pr.,
Klaas Dekker (4-e pr.2e afdeeling: Pieter Witsmeer
lste prijs, Pieter Kooijman 2e pr., Jacob van Zoo-
nen 3e pr., Pieter Bood 4e pr.
Schoonrijden, meisjes: Nelie AI ij ts le prijs, Mijntje Pij
per 2e pr., Trijntje' Pijper 3e pr., Marie Druif 4e pr.
De prijzen bestonden in contanten.
De mede-rijders en rijdsters die niet in aanmerking
kwamen voor een prijs, ontvingen elk twee sinaasap
pelen.
Dat was zoo!
De onderwijzer heeft voor de klas gesproken over
de hygiëne bij het gebruiken en bewaren van voedings
middelen. Hij, vraagt jiu
„Welke is de beste plaats om melk zuiver :te
houden op een warmen dag?"
En het antwoord luidt:
„In de koe, meester."
Grondbelasting in Noord-Holland.
Men schrijft ons:
De aanslagbiljetten voor dc grondbelasting zullen dit
jaar wel eenigen tijd later in handen der belastingplich
tigen komen dan andere jaren. Gewoonlijk kunnen de
kohieren voor den nieuwen dienst in de maanden No
vember en December ten kantore van den oontroleiu
der grondbelasting vrijwel geheel -worden afgewerkt. De
optellingen alleen blijven dan achterwege, daar nog
vóór het nieuwe jaar enkele veranderingen kunnen
plaats hebben door verkoop, enz. Omstreeks half Jan.
echter zijn zij klaar en bereiken via den directeur
der belast, (voor de executoir-verklaring) en den bur
gemeester (voor de afkondiging) het kantoor van den
ontvanger der directe belastingen. Een veertien dagen
later heeft dan de uitreiking der biljetten plaats.
In 1908 echter is de geheelc voorbereidende arbeid
tegengehouden door de besprekingen in de najaarsver
gadering van de Prov. Staten over eene tweede verhoo
ging van liet aantal opcenten op de grondbelasting voor
1909. De eerste maal, in de Juli-vergadering (2i Juli
1908 werd besloten 10 opcenten te heffen op
de hoofdsom der belasting op de gebouwde en op dc
ongebouwde eigendommen. Tevoren werden 9 opcenten
geheven. Den 15 December kwam hel besluit van de
Prov. Staten tot een tweede verhooging der provinciale
opcenten op de belasting wegens gebouwde eigendom
men. Besloten werd namelijk bij de Regeering alsnog
de heffing aan 1c vragen van 2 opcenten op de hoofd
som der belasting op de gebouwde en op de ongebouwde
eigendommen. De goedkeuring volgde bij Kon. Besluit
van den 24 Dec., terwijl de afkondiging den 30 Dcc.
plaats had. Voor 1909 zullen dus 12 prov. opcenten
op de grondbelasting worden geheven, tegen vroeger 9.
Eerst toen volkomen zekerheid bestond omtrent het
getal der opcenten, kon de bewerking der kohieren
beginnen, zoodat eene vertraging van de uit do ko
hieren weder voortvloeiende werkzaamheden (bewer-
ken der lijsten van de hoogstaangeslagenen, uitreiken J
van aanslagbiljetten) niet te vermijden is.
Voor verscheiden grondbezitters in Noordholland zal j
de belastingverhooging, welke verband houdt met de
verhooging der opcenten, wel onverwacht komen. Zon-
der veel ophef in de Sta ten - v e rga dering behandeld -
10 opcenten op vermogens- en bedrijfsbelasting doen i
meer van zich spreken terwijl de goedkeuring in j
de Kerstweek viel, is er weinig aandacht aan de ge-
heele quaestie geschonken. Het is dan ook misschien 1
niet ondienstig er aan te herinneren, dat in dezelfde
vergadering van 15 Dec. werd besloten, ook het aan
tal prov. opcenten op de personecle betasting voor 1909 I
te verhoogen met 1 opcent en dus van 9 te brengen
op 10. Hbl.
Callantsoog.
Den 28 dezer strandde alhier bij; strandpaal 16 ten 1
gevolge van dikken mist de sleepboot „Wodan" van den
sleepdienst Leis en Smit,- thuis behoorende te Maas
sluis en thans op onderzoekingstocht voor het Zoö
logisch inslituut te Helder. Er waren 17 personen aan i
boord, waaronder 1 zeeofficier.
Sleepbooten ter assistentie zijn in de nabijheid.
Visschers naar den vreemde.
Tegen de volgende week vertrek! van Scheveningen
naar Norderham in Duitschland, een geheel visschers-
gezin, dat iin dienst is gelreden van een visscherijt-
maatschappiji aldaar, de mannelijke leden om ter vis-
scherij te gaan, de vrouwen om te boeten.
Naar verluidt, wordt voor die maatschappij moeite
gedaan om ïiog meer visschersgezinnen, van Scheve
ningen te doen overkomen.
Toch wel leuk.
Men schrijft uit Den Haag:
Bij de Woensdag gehouden stemming voor den ge
meenteraad kwam in het stembureau de Gheynstraat
een 14-jarig meisje binnen. Op de vraag van den pre
sident, wat ze doen kwam, zei het meisje „vader is
niet thuis en nu heeft moeder gezegd, dat ik maar
voor vader stemmen moest." Zij gaf daarbij een pa
piertje over waar de namen Koppel en Streng op ge
schreven stonden.
ren zuinig bij instinct. Maar de opkomelingen kwamen
nu op den voorgrond. Zij moesten vei toon maken, om
zich te laten gelden. Hun van nature grove smaak
zocht, zonder dat op het geld werd gezien, naar be-
vrediging. Elke nieuwe opkomeling moest de aandacht
op zich vestigen door meer geld uit te geven dan zijn
voorganger. In den beginne verzetten de eersten des
lands zich, maar de plutocratie behaalde spoedig de
overwinning. De weelde nam snel toe en de golf van
verkwisting ging over het geheele land heen, op het
oogenblik begint zij pas terug te loopen.
De zucht naar vereenvoudiging van de levenswijze is
een teeken, dat de vleug van vertoon en Sybarletische
genotzucht aan liet luwen is. Wij zijn beu van den
opgeschroefden levensstandaard .Wij willen, een veran
dering lil de onophoudelijke kostbare bevrediging van
de genietingen der zinnen. Wij merken, dat zij meer
kost dan zij waard is en meer dan sommigen van ons
met matige Inkomsten er niet zoo gauw toe komen, om
de zeden van de rijken na te apen. In Engeland was
dat na-apen een veel grooter maatschappelijk gevaar.
Daar leven velen van hun kapitaal, dat de bron van
hun levensonderhoud is, en de kinderen zullen het
tot hun schade gewaar worden. In andere landen is de
zucht, om de rijkaards na te apen, lang zoo sterk niet
als in Engeland. In Petersbure heeft de verkwisting on
der de hooge standen een verschrikkelijken omvang
aangenomen. In New York brandt den niillionairs het
geld in de handen. In Weenen wordt veel gespeeld en
woest geleefd, maar alleen onder de aristocraten. In
Parijs is er gelegenheid genoeg, om er op los te leven,
maar de gewone bourgeois doen er zelden aan mee.
Engeland en Duitschland kunnen van Frankrijk
teeren, dat het spaarzaamste land is. Daar is het
een regel, dat men niet meer dan de helft van zijn
inkomen verteert. In Engeland is dat een uitzondering.
Men heeft daar het opzij leggen van geld verleerd.
AIaar de Engelschen worden nu gelukkig verstandiger.
De Duitsche middenstanders, die de ontspanningsplaat
sen van Europa overstroomen, zijn ook zoo verstandig,
om zich niet te laten plukken. Zij willen niet meer
betalen dan iets waard is.
Een hotelhouder te Nice heeft mij eens gezegd, dat
de Engelschen beleedigd zijn, wanneer men hun niet
"■eet te veel in rekening brengt. Maar zulk een ijdelen
trots vindt men niet bij de Duitschers. Zoodra wij.
besloot de diplomaat, ons vrij maken van de inbeelding,
dat het min is. om zich om geld te bekommeren,
zullen wii op weg zijn, om meer genot voor minder
geld te krijgen.
Duitschland zal dat mettertijd ook merken, maar men
moet het zelf ondervonden hebben. Duitschland zal.
denk ik, spoediger tot die overtuiging komen dan wij
Ik twijfel, of de groote massa van den middenstand
er aan mee zal doen. De Duitsche standsverschillen
zijn scherper dan de onze. In Duitschland zal hqt volk
kunnen betalen.
Terugkeerende alpentoeHslen verhalen van een nau
welijks ontsnapt gevaar bij het bestijgen van een berg.
Engelsche weelde.
Een diplomaat heeft in een Dondensehe sociëteit, naar
aanleiding van het telegram uit Berlijn over de toene
mende weelde daar, ook zijn hart uitgestort over den
toestand in Engeland (zie een vorig nommer).
Zijne beschouwingen worden eveneens door de Daily
Mail weergegeven,
In Duitschland, zeide hij, begint men pas. Men is
daar op het punt, dat wij 25 jaar geleden al bereikt
hadden. Tot dien tijd waren de zeden van de Engel
schen eenvoudig. Toen ik tusschen de zeventig en tach
tig de gast was op buitens was de leefwijze sober en
zonder omslag. Wie zou tegenwoordig den moed heb
ben, om aan zijne gasten 's ochtends gekookte eieren
en koude ham aan het ontbijt voor terzetten, een
warmen schotel met koud vleesch en kaas aan het noen
maal en vier of vijf gerechten aan het middagmaal?
Welke dame in de uitgaande kringen is nu tevre
den met een naaistersrekening van 1800 gulden, zooals
mijne tante, die een van de hoogste titels in Enge
land had en hofdame bij koningin Victoria was? De
verandering is gekomen toen het tweede en derde ge
slacht van fabrikanten en handelslui hun geld vrijelijk
begonnen uit te geven. Totdusver hadden zij alles wat
zij konden overleggen in hun zaken gestoken. Zij wa-
was verzeild. Hij ging aan tafel zitten en nu kwam het
tweede fatale moment. Terwijl hij zich gereed maakte
uit het manuscript te lezen, bemerkte hij, dat hij te
laag zat; hij kon de armen niet op de tafel brengen
en de bladen van zijn manuscript niet omslaan. Zijn
kleine, verwrongen gestalte was daarvan dc schuld. Na
eenige vergeefsche pogingen stond hij van zijn stoel
op en keek nu juist niet heel vriendelijk naar de
gastvrouw, die heel breed en imposant vlak tegenover
hem zat.
„Ben anderen hebt u niet?" vroeg hij met de oogen
op den stoel duidend.
Eigenlijk had hij moeten zeggen: een hoogeren, maar
dat zou hem al te onaangenaam in de ooren hebben
geklonken. Inplaats van hij, deden zijn toehoordsters
het in zich zelf, al was het dan ook niet luid, haar
oogen zeiden het eigenlijk al duidelijk genoeg. Het
was niet aardig van de dames, dat zij zich met dit
voorval amuseerden, maar zij deden het desondanks.
De gastvrouw was in een niet geringe vertwijfeling.
Aan zulk een mogelijkheid had zij geen seconde gedacht.
Andere, hoogere stoelen waren er in het gansche pen
sion niet. Wat dus te doen? Zou hij staande zijn
voordracht houden? Dat was toch wel wat al te veel
gevergd. Daarvoor had hij ook een lessenaar noodig,
dien men op tafel zou kunnen zetten en dat ding had
zii immers ook niet. Terwijl zoodoende de verlegen
heid al grooter werd en langzamerhand een hoesten,
fluisteren, neussnuiten van alle kanten opklonk, stond
plotseling, niemand had eigenlijk erg in haar gehad
een slanke in het zwart gekleed e dame naast den
redenaar. Zij had een kussen in de hand en zonder
een woord te spreken legde zij dat op den-stoel. Zij
keek den kleinen man niet aan, maakte alleen een
lichte buiging als om uit te noodigen te gaan zitten
en trad dan weer bescheiden terug.
Peter Alchschnitzer, die tot dusverre, hoewel met
veel moeite zijn kalmte had bewaard, werd nu bloed
rood. Hij kon best bemerkt hebben, hoe de dames
om niet in een luid lachen uit te barsten zich op de
lippen beten. Zonder te bedanken en met een norsche
beweging rukte hij den stoel naderbij en ging er op
zitten.
Het kussen deed zijn plicht en zoodoende kon de
voordracht een aanvang nemen.
En deze was voortreffelijk. Zoodra deze man sprak,
was er niets meer waarover men kon lachen. Alle ge
luiden verstomden, alle bewegingen verdwenen, de da
mes werden stil, dè dames werden opmerkzaam. Mis
schien dat vij zich eerst wel wat verveelden toen
hij over den ouden tijd aan het redeneeren was, maar
langzamerhand wist hij ze onder zijn gehoor en aan
dacht te krijgen, haar mee te sleepen eh op te voeren
in extase. Aan het slot barstte een algemeen salvo van
applaus los. Peter stond op en allen volgden zijn voor
beeld. De gastvrouw zwom in verrukking en richtte
haar vochtige oogen op den grooten man. De dames
schaarden zich in een kring en keken verbaasd naar
den kleinen persoon, die zoo mooi en indrukwekkend
kon redeneeren. Dan trad de vrouw des huizes op hem
toe en met een zoo sierlijke beweging als haar corpu
lente gestalte dat maar toeliet, verzocht zij om de eer,
om door den gast aan tafel geleid te worden. Babbe
lend, lachend, sloten de' dames zich achter het paar
aan, en weinige minuten later wós het gezelschap om
de prachtig versierde tafel gezeten.
Op den stoel van den eeregast, niemand had het
bemerkt, lag reeds weder het kussen,dat hem straks
zulke goede diensten had bewezen en zoo begon
een avondmaaltijd, waarbij Peter Aichschnitzer niet het
minst, zich uitstekend en wel gevoelde. Coed eten en
drinken wist hij op de juiste waarde te schatten en
het eten en drinken was er rijkelijk en goed.
Een kring van elegante, deels zells mooie dames om
gaf hem. In haar midden zat hij, als de eeregast, het
middelpunt. Al die mooie vrouwenoogen waren op hem
gevestigd, al die klein», rozenoortjes luisterden naar
hem. Hij sprak eigenlijk alleen. Wanneer hij in een
goeden luim was, sprak hij meesleepend en onderhou
dend, en omdat hij langzamerhand in een goeden luim
was geraakt en door een glas wijn steeds vroolijker
en vroolijker werd, onderhield de tafelronde zich pa
tent. Het lachen der dames werd als het ruischen van
een lentewind door het jonge groen. Als een tri
omfator liet Peter zijn blik over zijn tafelgenooten
gaan. En daarbij kwam hij ook aan het benedeneind
van den disch en hier maakte hij onwillekeurig halt
daar zat er warempel een die niet meelachte. Wat
moest dat beteekenen? Was die zonder eenige belang
stelling voor wat hij zeide? Zoo zag zij er toch niet uit,
want met onafgewende, strakke oogen keek zij naar
hem. En lachte niet, bleef ernstig. Werkelijk? Waarach
tig. Ook was zij anders gekleed dan de anderen; niet
zooals deze in lichte, laaguitgesneden toiletten, maar
in een zwarte, hoog dichtgeknoopte japon, zoodat haar
gansche verschijning in tegenstelling met de anderen,
iets onvriendelijks en vreemds had. Niet omdat zij
hem aantrok, maar juist omdat deze gedachten hem
bezighielden, liet Peter den blik wat langer op haar
rusten. Had hij die dame vanavond al reeds nog niet
eens opgemerkt? Nu viel het hem in. Ja, die was het
geweest, die straks dat kussen voor hem op zijn stoel
had gelegd. Die herinnering was hem een oogenblik
onaangenaam, zoodat zijn gelaat een oogenblik verduis
terde.
Hij had haar straks bijna niet aangekeken, ook
niet gedacht, dat hij met een der dames van het pen
sion te doen had, maar met de eene of andere dienst
bode des huizes. Zij had er zoo eenvoudig en deemoe
dig uitgezien. Daarom was het hem ook niet in de
hersens gekomen haar te bedanken tegenover dienst
boden was hij steeds onaardig, en bedankte nooit voor
de kleinste diensten die zij hem bewezen. En nu be
hoorde zij toch tot het gezelschap. Vreemd. Hij keek
evenwel niet langer naar haar, maar stelde zijn blik
schadeloos voor deze momenteele ontstemming, door
met verdubbelden ijver zich te wijden aan de andere
elegante juffers .Nog eenmaal in den loop van den
avond, ofschoon hij zich had voorgenomen het niet
te doen, keerde zijn blik, schier tegen zijn wil, nog
eens naar die zwarte terug. En juist haar oogen
hingen weer met een strakke, zware uitdrukking aan
hem. Wat wilde dat vervelende kind toch? Hij had
zooeven een opmerking gemaakt, die een algemeen
gelach ten gevolge had gehad, en werkelijk, zij was
nu weer de eenige die niet meelachte, die geen spier
Stel u een vervaarlijk groote sneeuw- en ijsmassa
voot aan den rand van een afgrond in de bergen. I
Eenige bergbeklimmers door kooiden aan elkaar ge-
bonden, trachten met de noodige voorzorgen de l>erg-|
kloof over te steken. Op een gegeven oogenblik wordll
door een hevigen rukwind plotseling het evenwicht ver-
broken terwijl de sneeilwmassa al rollende de touris-'
ten medesleep!, (tij zult moeten bekennen, dat de loe-f
stand van de waaghalzen gevaarlijk was. Maar denk
eens goed na, of gijzelf niet in hetzelfde gevaar ver-!
keeit, wanneer gij uw hoest, verkoudheid, of bron-I
clutis verwaarloost, die, hoe onbeduidend ze ook schij
nen, lot vreeselijkc ziekten kunnen overgaan, zooalsl
borstaandoeningen, asthma of tering. Neem dezen dag
nog uwe maatregelen om u te genezen. Koop eene
flesch Abdijsiroop, en de hoest, verkoudheid of bron-
chitis zal <m door genezen. Wanneer gij, lijdende zijl
aan de borst, longaandoening of asthma zult gij nieer-i
dere flesschen moeten gebruiken, maar zoo zéker alsf
t,wee*.nl]aa! twe« vier is, zoo zeker zult gij ook door
de Abdijsiroop genezen.
Alom verkrijgbaar.
van haar gelaat vertrok. Het avondeten was ten ein
de Alles stond van tafel op. Men keerde naar den
salon terug, nam een sigaret en nog een kop koffie,
dan trad Peter Aichschnitzer op de gastvrouw toe cj
nam afscheid. Er werd afgesproken, dat de volgende
voordracht over acht dagen zou plaats vinden. De
overdreven dankbetuigingen van de dame, liet hij als
iets waaraan hij gewoon was, over zich heengaan, meti
een handdruk voor de gastvrouw, een korte buiging
rechts en links tegen de verzamelde schoonen, dan
was hij buiten.
Een oogenblik nadat hij was verdwenen bleef alles!
nog stil* men wachtte af, tot dat hij het huis zou|
hebben verlaten en buiten het gehoor harer stemmens
zou zijn gekomen, en dan brak er een ware storm los. j
Alles babbelde en riep dooreen:
„Een merkwaardig mensch. In zekeren zin een be-
teekenisvol man. Maar toch een vreemde snuiter. JaI
eigenlijk een bespottelijke baas."
Van de voordracht werd niet veel gezegd, alle her-I
mneringen beperkten zich tot het avondeten en de!
wijze, hoe Hij zich daarbij had gedragen. Hoe hij voort-C
durend met zijn blikken de dames had gadegeslagen,!
om na te gaan, hoe de werking zijner woorden was.f
Hoe hij de dames in de oogen had gekeken, de een«I
na de andere, alsof hij bij elk harer had willen aan-|
kloppen en willen vragen: „zou Ik bij jou een goedf
onthaal hebben, als ik -?" Zulk een bespottelijke, I
Kleine kerel, die op een kussen moest zitten om bijl
de tafel te kunnen komen, en dan zoo dol op vrouf
™en. "en, kon het wel uitproesten van het lachen!
Eindelijk kwam men wat tot rust en de avond was
werkelijk ten einde. Men zag dat het meer dan tijd was
om naar bed te gaan en met een: „tot over acht da
gen, stoof alles uit elkaar
En daarmee was de eerste der groote dagen, die met
ten einde °ngeduld en nleuwsgierlgheld was verbeid-
Wordt vervolgd-
