Mm ml de Becïlzaal.
Van dit en van dat.
Burgerlijke Stand.
--IT
Toch kwam er toen ook nog eene opflikkering van
hoop om te blijven leven. Br was
naar aangekomen, die 'n drank bereid
baar goud", en deze drank, die onfeilbaar
werd den paus nog haastig ingegevi
vocht miste helaas, dezen keer zijn uitwerking:
den nacht die volgde, van 20 op 21 Februari
streed de Heilige Vader zijn doodstrijd, en Rome ver
nam den volgenden ochtend, dat „Raus Julius II gestor
ven was"."
beelden
9 ontving;
ei
t Was ddodslil bij het kantoor. Het was nu al de de oudste er
stilte cn op dat uurtje, derde doel, dus 6; en Mustapha, de jongste, het n®
gende doel van 18, dus 2 kamcclcn. In t gehoel dm
17.
Toen de maanden, die volgden. Hoe ma
vragen,
mat
schaamte
nog
Wantrouwend brutaal gegluur
ter loketten, waar zo van die dingetjes kwam pre
senteeren, die ze verdacht deftig vonden van bleek,
schichtig, juffertje in schamele piunje die hem niet
durfde aanzien....
Zie, dit is een der vele verhalen uit „Geschichte t
der Paepste" von Dr. Ludwig Pastor. Het is zoo onom-
wonden en zoo eenvoudig mogelijk verteld; enkel mede- 1
deelingen, zonder meer; en die mededeelingen dragen
hare beoordeeling in zichzelf. Om er critiek op te
leveren, heeft niemand mij geroepen of gevraagd, en
daarom zal ik deze ook niet geven; ofschoon 't een
moeilijke en critieke toestand wordt, wanneer wij ten
allen tijde alleen dat geven waar de menschen ons om
vragen of wat zij goedvinden, dat wij geven zullen.
Ongevraagde adviezen en critieken hebben vaak dit
voor, dat zij 'n neutraal in dezen zin: 'n eerlijk
oordeel vellen. Laat ons voor „vellen" het woord:
„uitspreken" bezigen, en zeggen: dat zij 'n eerlijk oor-
(Ï66l uitspreken. w
Elk feit mag overwogen worden. cn zij stak, goedig en familiaar-weg, „de vijf naar
De Heilige Vader ziet er zoo gezond en blozend uit, de dames uit.... Dina, dezelfde die vroeger bij: feeste-
A WvH U.L/ T --
ir grijzer cn schraler was geworden, verteerd door en wat de gevolgen konden worden: dat verdoezelde
lamte en verdriet. Tochten, 's avonds, met wat er weer in de door iiet verdriet vernielde hersens
te verkoopen viel, naar lommerd of pandjeshuis. 't Glom, glinsterde, vreemd in haar oogen en er
ntrouwend brutaal gegluur van kerels ach- speelde een zonderling' glimlachje om haar lippen.
terwijl ze voortsloop.... pil, zoo listiglijk onhoor
baar. zoo geraffineerd geoefend al van doen, haar
spitzigo tast vingers uitstrekte naar dat groene papier
tje, waarvan '11 tipje uitstak in meneers z'n geldtrom-
Eindelijk de verdieping in liet huis bij meneer Van mei, tusschen ruimte voor bankpapier en boven-bakje
Reek, den broer van Dina, wien 't in die tien ja- voor zilvergeld in....
ren zoo fortuinlijk gegaan was. Hoe ma en zij eens i En wél schrik, maar meer nog verbazing teeken-
Dina waren tegen gekomen: blozende, welgedane, te
vreden burgerdame, met wat-'n lijnen mantel om,
glacé-handschoenen aan, een citybag bij, zich... bezig
te winkelen, op lappendag; die haar beiden van t
hoofd tot de voeten opnam en dadelijk een gezicht
trok van: Och God, ik heb niks te vragen.....
„Wei, heerenmijn tijd, dag mevrouw, dag juffrouw
Agnes, k had u haast niet herkend!" riep Dina uit,
de zich af ,op Agnes d'r gezicht, toen, van achter
een gordijn meneer-zeif, die al huig had rondgesjned,
wie loch de dief kon zijn, die Jiem al driemaal had
bestolen en onvindbaar bleef. Toen nieneer-zelf te
voorschijn sprong en een van Agnes haar polsen greep,
haar aanziend met oogen, waarin blinde woede en ma-
telooze verachting met elkaar worstelden....
Van de terechtzitting waarin de dievegge verscheen
als beklaagde en in de verslagen waarvan gewe-
Mohammcd, de tweede, llc
>te, het ng
geheel dm
De broeders keken elkaar en den derwish verwon
derd aan; en terwijl deze zijn dier weer tot zich nam
omdat 't toch overgeschoten was, zeide hij: Ziel
wel, dat Allah zijn woord houdt' De broeders be.
schaamd a,'ehler latende, vervolgde hij zijn tocht, al
zingende: Allah al Allah G Allah is groot!"
Socialisme voor 800 jaar
Volgens 'n lezing van Leon Caubert in de Academie
francalse, is 'n sociaaldemocratische heilstaat reeds 800
jaar geleden in China voor 'n korte poos verwezen-
lijkt, maar spoedig jammerlijk mislukt. In de elfde
eeuw onzer jaartelling leefde er in China 'n begaafd,
beschaafd en eerlijk man, Onang-Ngam-Tsje genaamd,
die tegelijk 'n uitstekend redenaar was. Met het doel
de gouden eeuw weer in te voeren, had hij 'n reeks
hervormingen bedacht, die nog heden den grondslag
van het collectieve leven het leven der velen uit.
maken: nationalisatie van grond en bodem, en van di
voortbrengselen daarvan, invoering van staatsmonopo
liën, enz. China nu had kort te voren zware rampen te
verduren gehad, aardbeving, hongersnood en overstroo
mingen; en 't geteisterde land verlangde naar hervor
mingen. Keizer Tsjeng-Song benoemde daarom Onang.
Ngam-Tsje tot Minister-president, daar deze als dis-
Ma was juist radeloos, want over 'n week moes- rekenbaarheid dezer vrouw, dezer gedeclasseerde uit
ten ze iets hebben en met de informatie van de „belere kring", die niet tegen de ellende van armoe
dat de Kardinalen maar half zijn klagen vertrouwen, lijkc gelegenheden, als zij haar n hand boden, eerst zen werd op t peilied-onveischillige en zelfs hautain- trictshoofd en als kantonrechter 'n grooten naam had
Acht medische specialiteiten kunnen de oorzaak der 'n hcclen tijd, doodverlegen, d'r vingers stond af te ongevoelige van deze dilinquentc van die zitting
ziekte niet vinden en moeten straks plaats maken voor drogen, confuus vanwege de eerToen hadden zij: herinner ik me het duidelijkst, dat moment, toen de
'n wonderdokter met zijn „vloeibaar goud". Julius II j over 't huisje gesproken. verdediger zinspeelde op de mogelijkheid yan on,toe-
bekommert zich over 'n eerlijke uitvaart, en terwijl
de Eminentlën al denken aan 'n nieuwe Pauskeuze,
drinkt Z. H. 'n glas malvezij met zijn ceremoniemeester.
Met de bediening wordt getalmd, om den zieken Kerk
voogd niet te verontrusten; en deze zelf houdt 'n toe
spraak in 't Latijn over kerkelijke aangelegenheden
en over zijn zondig leven. En ten slotte die laatste
zorg van den stervenden Paus-Koning om zijn neef
in goeden doen achter te laten, en de begeerte van
dezen Opperpriester, om zijn Kardinalen te zegenen
het is alles uitmuntend, onomwonden en zonder
voorbehoud verteld. De historische critiek mag haar
gang gaan
De vroom geloovige Dr. Ludwig Pastor schreef h i s-
t o r i e. Waarheid is voor hem Waarheid. En is het
niet treffend juist om zoo den grooten, roemruchtigen
renaissance-Paus Julius II te teekenen?
Het boek van Prof. Pastor is 'n boek van groote
beteekenis voor Roomschen en niet-Roomschen, en
'n boek van blijvende waarde.
H .d. H.
Aanteekeningen.
1. Dit merkwaardige boekje, getiteld „Waar is de
Kerk van Christus?" is uitgegeven bij G. Borg te Am
sterdam, en kost een of twee kwartjes. In mijn bezit
is sedert 1897 een ex. van den vierden vermeerderden
en verbeterden druk. Of bet door alle lezers met in
stemming zal gelezen worden, weet ik niet. Ik wil 't
echter niet missen, evenmin als de schijf rozenhout,
die ik van de week ten geschenke ontving van den
heer Pauli fijnhouthandelaar aan de Van Lennep-
kade te Amsterdam van welk hout de wieg zal ge
maakt worden voor het te verwachten koningskind.
Ik bewaar zulke dingen, niet zoozeer als preciosa,
dan wel als curiosa.
2. Shakespeare's Sonnetten: 54.
Correspondentie:
I. D. B. Dat is niet onaardig gevonden,
mag er u geen antwoord op geven,
kunnen. Wend u
uw laatste vraag
M. D. K. Mijn
maar ik
ook al zou ik 't
tot de redactie. Het antwoord op
is: rozenhout. Zie aanteekening 1.
dank voor uwen brief. Die M M
beteekenen niet Maurice Maeterlir.ek, doch Marie Ma-
deleine, welke naam de pseudoniem is van 'n Duitsch
dichter. Drie, vier jaren geleden werden die gedichten
veel gelezen. Sommige zijn zeer mooi, andere minder.
Ze te koopen raad ik niemand aan.
H. d. H.
Bergafwaarts
Wat sloopt.
.Onder 't praten was ze opgewonden geraakt; had
ze bespied elk trekje op 't gelaat van manneken, dat
over haar zat, de boenen over elkaar zacht-wiegelend
met 't ©ene been en naar d'r luisterend met slaperige
oogen, in soezerig geknip telkens dreigend in te dui
ten, naar 't scheenHij had al eenige malen ge
streken over de bruine, dunne bakkebaardjes, die hem
een braaf-gemoedelijk uiterlijk gaven. En dan schud
de hij weer meewarig 't hoofd vantjonge-tjonge, 't
is toch wat te zeggenWat te zeggen.... zoodat me
vrouw Van Kampen al dacht: die Van Reek is toch
zoo kwaad niet... Jet overdrijft altijd.... Als je met
die menschen maar bedaard redeneert, dan zijn ze
wel voor overreding vatbaar.... Wat ik altijd gezegd
heb
Juffer Agnes zat vlak bij 'l venster. Terwijl ma re- spichtige schoudertjes.... Maar vooral zag hij: de trot-
deneerde, kneep zij de handen zóó stijf opeen, dat I sche, minachtende oogen van juffrouw Agnes.... Van
wie hij al dikwijls tegen z'n zus Dien had gezegd: Ge
vroegere huisbazen....
Dma snapte 't natuurlijk direct. En zoo scherp zag
Agnes 't, nu, vóór zich, lioe zij, goedig bescher
mend, de oogen geruststellend had dichtgeknepen, de
vetle roode lippen gesplitst en tegen ine gezegd: „Weet
u wat ik zal doen?M'n broer Jan. G kent 'm
toch nog wel?.... Nou,- Jan heeft laatst een perceel
gekochtHeelemaal vrij, geen cent hypotheek, daar
mos Jan niks van hebben, zeit-iei... Tenminste, als...
Want tegenwoordig is 't, in die buurt zóó verhuurd.
Ik zal Jan er vanavond over spreken. Vast en stel
lig hoor' Is dat goe-oèd?Dan kann'k 't u wel effe-
tjes vertellen.
Secuur. U kunt er op aan, hoor! Nou dag mevrouw,
dag juffrouw Agnes.... Hou-jelui maar goed.!'".... Dien
dag, na die ontmoeting hadden ma on zij wel
een kwartier sprakeloos naast elkaar voorlgeloopen.
Zelden hadden ze de ellende van hun annoed zóó
diep en schrijnend gevoeld, als door die protectie en
dal goedig-medelijdend van de vroegeren dienstmeid..
Die der best zou doen om ma en haar nog onder
dak te brengen, in een „perceel" van broer Jan....
Zóó waren ziji hier, op meneer Van Reeks twee
de etage, komen te wonen. En had zij een plaatsje
gekregen in een van de magazijnen, voor een beetje
administratie en toezicht. De meneer van 't magazijn
was een van de vroegere leveranciers. Hij: had te doen
met de menschjesWas niet kwaad, maar liet haar,
telkens, toch gevoelen dat ze geen airlje van voor
naamheid moest aannemen.... Of anders.... Dit alles,
en nog meer, stormde Agnes door 't hoofd, terwijl
ze ma's zwakke stem hoorde praten, praten tegen Van
Reek, die naar haar luisterde met z'n duttende, soe
zerige oogjes
In de kamer werd 't nog meer donker, en ster
ker straalde het rustige gevlam van de lantaarn vóór
het mooie en hypotheek-vrije perceel-
Toen knikte moe, want zij was afgemat van 't pra
ten. En terwijl ze, met van opwinding nog bevende
vingers, de petroleumlamp aanstak.... zoodal 't glas
rinkelde tegen de kap en vonkende lucifer op liet
tafelkleed neerviel, zoodat gedienstige meneer v. Reek
snel z'n breed© hand er op drukte, herhaalde ïh-a
nog eens
„Ziet-u, zóó zit 't precies in elkaar. Ik heb 't u
nu duidelijk geëxpliceerd. We kunnen 't dus zóó ver-
i deelen, niew'aar?.... Eén termijn van de oude schuld
op den 20en... En de anderen den 2en, hoogstens
den 3en...."
Zij zag nu duidelijk liet gelaat met de brave bruine
j bakkebaartjes en trachtte erop te lezen, wat voor in-
i druk haar woorden hadden gemaakt.
I Hij knikte nog (altijd. Draaide z'n dikke duimen
j om-en-om. Perste de lippen opeen. Scheen 'met z'n
figuur wel iet-of-wat verlegen. Hief om er een
eind aan te maken plots 't hoofd op.... De schijn
baar lodderige oogen waren nu, opeens, scherp en
klaar geworden. En mevrouw strak aankijkend, zei hij
met z'n effen, toonloos-koude stem van mannetje, die j
I „in zaken" van geen malligheid houdt: „Neen! Dan
is 't maar beter, dat u den len gaat...."
Hij bukte naar zijn hoed, die naast hem op den
grond lag... Misschien om te verbergen, dat-ie een
beetje rood werd van verlegenheid.... Want Dien had
hem verteld van hoe ..de dames" erbij stonden,j
Maar als Jan van Reek een besluit nam.... Daar was-ie
in de familie voor bekend.... Dan kon je er hem met
geen slok van af krijgen.
„U hebt in alle geval nog een dikke week vóór
de borst...." Hij zag 't ontdane in de oogen van arm
grijs mevrouwtje, in haar versleten shawl om de
leven was opgewassenHerinner ik me 't schampere
medelijdende glimlachje van den voorzitter, toen de
verdediger waarachtig-a 1 weer met dat argument van on
toerekenbaar aan kwam zetten....
En ook: 't Geflonker, koorlsig gcglans van waan
zin in de dwalende, zoekende oogen van vertroebeld
blauw, waarmee als in niet-begrijpen van ontmergd
hersenleven, de jonge vrouw die vóór den veldwach
ter haai- vonnis zat te wachten, dat alles aanhoorde-
Soms met vaag-grijhsiachie, waarvan men bron en oor
sprong niet kon doorpeilen....
MAÏTRE CORBEAU.
De verstrooide professor.
De Stoekholmsche bladen deelen de volgende anec-
dole omtrent de verstrooidheid van den onlangs over
leden Zweedschen professor in de philosophie Bore-
lius .Op een dag, dit de professor de straal op ging,
verzocht een zijner vrouwelijke huisgenooten hem naar I
een flesch „eau de Cologne" mede te brengen; en I
wetende hoe de professor er aan toe was scherpte
zij hem nog in, net toch vooral niet te vergeten.
De professor zal nu toch eens toonen, dat zijn huis
genooten hem voortdurend ten onrechte van vergeet
achtigheid en versirooidiieid beschuldigden. Hij ging
dus, alvorens zijn andere commissies te doen, naar
een winkel en kocht daar een llcsch „eau de Cologne",
die hiji voor alle zekerheid in de hand hield. Hij
bleef daarna een oogenblik staan voor de winkelkast
van een boekhandelaar en toen hij daar een pas ver
schenen philosophisch werk zag liggen, ging hij den de een niet minder dan 2 M. 30 lang was, omdat
gekregen. Het individueel (persoonlijk) grondbezit werd
opgeheven, en de grond door den staat onder de af
zonderlijke gezinnen verdeeld, wat niet zoo moeilijk was
daar door de bovengenoemde rampen, bijna de helft der
bewoners gedood en er dus grond genoeg voorhanden
was. Het bebouwen der akkers werd naar een vast plan
geregeld. De opbrengst zou, na aftrek van hetgeen
het gezin voor persoonlijk gebruik en voor zaaizaad
noodig had, aan den staat geleverd worden. Zij, die
zich met de veeteelt bezig hielden, zouden hun jonge
dieren, die zij voor zichzelf niet noodig hadden, aan
den staat leveren; anderen zouden hout hakken, oni
brandhout voor zich en hunne medeburgers te winnen.
En dit ging alles goed, zoolang de zaak nieuw was.
Na verloop echter van eenige maanden, vond de
boer, die van den staat het koren gekregen had om
te zaaien, het veel gemakkelijker om 't dadelijk op te
eten. De veetelers hadden er niet 't minste belang
bij om veel vee groot te brengen, en zij. die boomen
moesten vellen en hout hakken, velden en hakten niet
j meer. dan zij zelf noodig hadden. Soms nog niet eens.
De vrouwen dit was bij wet en verdrag bepaald
die van allen arbeid vrij gesteld zouden zijn, moes
ten de handen uitsteken, als zij niet dood wilden vriezen
of dood wilden hongeren. De eene boer zei, dat zijn
grond niet vruchtbaar was, de andere, dat zijn buurman
'n grooter stuk land had gekregen dan liij, de derde
had weer iets anders in te brengen. Kortom, in min
der dan geen tijd regende 't klachten, die steeds tal
rijker en erger werden. De hongersnood keerde terug
en Onang-Ngam-Tsje moest zijn «iet-eervol ontslag
nemen.
(Uit 't Fransch.)
Van twee reuzen.
Een vermakelijk geval had Zaterdagavond plaats in
de straten van Parijs. De politie wilde proces-verbaal
opmaken tegen twee reuzen de gebrs. Hugot, van wie
winkel binnen om het te koojien ofschoon zijn eigen
boekhandelaar precies tegenover woonde. In den win
kel bekeek hij jhet boen, zette intusschcn de flesch
op de toonbank en wandelde eenige oogenblikken la
ter naar huis met het boek in de hand, maar zon
der flesch. 's Middags aan tafel zeide de dame, voor
wie hij de eau de Cologne zou koopen: „Ge hebt
natuurlijk mijn boodschap vergeten?" „Wel neen", ant
woordt de geleerde: „Hier heb ik de flesch" en be
gon intussehen al zijn zakken uit te halen, natuur
lijk zonder de flesch te vinden. Ten slotte kwam hij
op de gedachte, dat hij ze in den boekwinkel liad la
ten staan en het dienstmeisje werd uitgezonden om
ze te gaan halen. Het meisje ging natuurlijk naar den a j vln,.- 'm,eLSie V n? eer? a$>
t-winl.-r-l waar de nrnfessor Gewoon li ik kocht maar dan. Gij: wilt dus in ernst met mijn
dochter trouwen?
Z(J
met hun automobiel niet rechts gehouden hadden. Zij
scholden nu zoo, dat de agent hen wilde inrekenen.
Maar zelfs met de hulp van zes man gelukte hem dat
niet en de houding der reuzen was zoo dreigend, dat
versterkingen gerequireerd werden. Twintig agenten
omsingelden weldra den vijand en deze gaf zich over.
Maar nu konden ze de trappen van het bureau van
politie niet op zoodat het verhoor op straat moest
plaats hebben. Wegens verzet tegen de politie werd
proces-verbaal opgemaakt.
Teekenen des tijds.
Een jonkman doet aanzoek om de hand van
de handen zóó
de nagels 't vel schramden. En dan trommelde ze
weer zachtjes met de ijskoude vingers op het kozijn.
En staarde zóó strak en aanhoudend naar het vlam
metje in de pas-ontstoken gaslantaarn op straat, dat
haar oogen er pijn van deden en 't was of er zich,
om de ru.iiig-stralende vlam, een krans vormde
Ze (rachile zich af te zonderen, af te sluiten van wat
cr nu in de kamer voorviel. Ze dacht aan dien Van
Reek. een jaar of vijftien terug, als-ie z'n zuster, die
bij pa en ma 'diende, een pakje kwam brengen, toen
ze nog woonden in liet huis met de dubbele deur.
Hoe nederig die Jan z'n petje lichtte als zij1, de jonge
juffrouw, toevallig in de gang kwam of hem in de
keuken Hij z'n zuster, bij Dina, ontmoette.
Hoe eerbiedig Jan dan opstond en blééf staan tot
dat ze weer zou vertrokken zijnEn hoe zij dan
tegen hem zei, minzaam-vriendelijk van„Maar blijf
toch zitten Jan;Waarop hij1 met een buiginkje
en een vereerd glimlachje haar gehoorzaamde....
En nu dat mannetje, zoo familiaar-weg leunend in
wat pa's armstoel geweest waseen van die wei
nige toonbare dingen, uit de débacLe van tien jaren
geleden gered.... Eerst, op het kleine bovenhuis inde
splinter nieuwe achterbuurt van armoe die zich ver
bergt, maskert, welstand huichelt, was 't nog gegaan.
Men had de vijfduizend gulden nog... Frits zou stu-
deeren. Blokken. Over hoogstens drie jaar klaar zijn...
Inmiddels door repeteeren wat bij-verdienen.... Maar
't was anders geloonen. Terwijl ze al-maar naar het
gevlam en gestraal in de lantaarn tuurde, dac-ht Ag
nes aan de misère, die toen weer gekomen was
Over dat schepsel, waar Prils zieh aan verslingerde.
Aan de blonde deern met de wapperende vecrcn op
d'r hoed en d'r brutaal-spoltcnde, groote oogen, met
wie ma en zij hem eens, op straat, waren tegen ge
komen.... Hoe het kapitaaltje verslonden Was "eer zij
't wisten. Van dien verschrikkelijken avond, toen Frits
half-dronkcn, ma het laatste bankje van honderd had
afgeperst. Hoe zij. Agnes, met hem had geworsteld.
Hem 't geld had willen afrukken. En hoe hij haar
in een hoek geslingerd had. dat zij1 dagen-lang met
haar arm in een verband had moeten loopen. Dat
zij toen nog nét twee gulden in huis hadden. Agnes
drukte de koude handen tegen 'I hoofd, terwijl die
herinneringen haar bestormden. Nu wilde zij ze Iq-
boekwinkel, waar de professor gewoonlijk kocht, maar
vernam daar, dit er geen flesch was blijven slaan.
Toen zij met die boodschap thuis kwam., kreeg ze
een flinken uitbrander van den geleerde, die haar ver
weet, dat zij in het geheel niet in den winket was
geweest en hem eenvoudig voor de mat stond te hou
den. Het meisje hield echter stokstijf vol, dat zij er
wel was geweest en daarom besloot de professor zelf
nog eens naar den winkel te gaan. „Is mijn dienst
meisje zooeven hier geweest?" vroeg hij daar. „Neen",
luidde het antwoord. „Dat dacht ik wel", zeide de
professor en ging voldaan naar huis, maar zon
der flesch. Daar het meisje echter bleef bij hare be
wering, dat zij: in den winkel geweest was, zou de
professor nu met haar daarheen gaan. Toen zij aan
den boekwinkel kwamen hield het meisje hem vast
bij zijn .jas, in de meening, dat hij den verkeerden
boekwinkel binnen wilde gaan en nu werd het mis
verstand opgehelderd. „Ja, dan heb je geen schuld,
nu zullen wij: maar weder naar huis gaan" en pro
fessor en dienstmeisje gingen naar huis terug. Tehuis
werd het geval verteld. „En waar is de flesch dan?"
werd gevraagd. „Drommels, die hebben wij: vergeten... i
maar ik eet niet verder, voor ik ze gehaald heb." En
weder ging de professor op het pad. Nu kreeg hij
de flesch en met deze, stijf in de
Dat is mijn lietste wensch,
Kunt ge koken?
Ik? Neen:
meneer.
Kunt ge strijken? kousen mazen of stoppen Kool
snijden en als 't moet, 'n kamer doen? In een woord:
Kunt ge 'n huishouding besturen.
Neen meneer! Natuurlijk niet:
Dat dient ge toch te kunnen; want mijn dochter
kan er niets van.
Dit gesprek is h istorisch, en toen de jonge man
't mij vertelde, kwam de vraag bij mij op, of 't mis-1
schien hieraan te wijten is, dat er tegenwoordig zoo
weinig jonge mannen trouwen. En ik mijmerde er
over en kwam tot de overtuiging, dat de jonge doch-|
teren van heden zijn als de leliën des velds. Zij ar
beiden niet en zij spinnen niet, en nochtans klee-
den zij zich prachtiger dan Salomo in al zijn heer
lijkheid.
en met deze, stijf in de rechterhand ge- Gemeente WIERINGERWAARD
klemd, stapte- hij huiswaarts. Vlak voor zijn deur Ingeschreven gedurende de maand Januari 1909
loof-mij maar, als die freule ons niet noodig had... werd hij door een student gegroet Borelius greep Geboren: Cprnelis, z. v. Cornclis Bakker en Geer-(
Denk je, dat ze ons groeten zou!naar zijn hoed en de flesch met haar geurigen tje Brouwer. Geert z. v Wjcher Bosscha en
Meneer Van Reek zag 't honend-minachtende in de inhoud lag op de straatsleenen. Grietje Pit.
„Allah al Allah!" Ondertrouwd en Getrouwd: Geene.
'n Oude Arabier voelde zijn einde naderen en ver- OverledenGerrit Nieuwenburg, weduwnaar van
deelde zijn kameelen, .zeventien in gelat, onder zijn i Neeltje Bakker, oud 77 jaren,
drie zonen.
Hij deed 't zoo: Hassan, de oudste, zou de helft
krijgenMohammed, die op hemi volgde, 'n derde deel
en Mustapha, die de jongste was, 'n negende deel.
Het dorp, waar de familie woonde, lag aan deka-
ra vanen-route, waarlangs pelgrims ter bedevaart naar
Mekka togen en terugkeerden.
De oude Arabier stierf en zijn drie erfgenamen wil
den nu zijn laatsten wil nauwkeurig volbrengen. Maar
zij, stieten op 'n groote moeilijkheid, daar 't getal 17
noch door 2, noch door 3, noch dóór 9 deelbaar was.
Er ontstond oneenigheid, en elk hunner want al
vlammende oogen van juffrouw Agnes.... Maar hij trok
er zich geen steek van aan.... Drukte het dopje wat
stijver op 't hoofd en zei, nu dat nest-van-'n-meid
hem nog durfde behandelen op die manier, voor al
z'n goedheid....
„En als 'k geweten had, dat ik zooveel met u, als
huurders, zou motte doormaken.... Afijn, 'k ben zoo
gek geweest,om me door m'n zuster te laten over
halen. Dat 's eens, maar nooit meer. Een mensch is
nooit te oud om te leeren, dat zie-je. Van die oude
schuld krijg ik toch geen cent. Neem dien rommel hier
maar mee. 't Geld krijg je van me kedo. mooier
kén 't niet, hé? As de menschen 't hooren, zeggen
ze nog: Van Reek mot naar Meerenberg. En ze hebben
gelijk I Afijn, den 2n zijni jelui d'r uit, of an
ders.... Je weet er alles van'-"
Hij had de deur geopend, en in de gang klonk
zijn, allengs door driftigheid harder geworden stem:
„Anders laat ik op dien stinkenden rommel van 'jelui
toch beslag leggen:...."
Dicht was de deur. Ma zat stilletjes aan de tafel
te schreien. Agnes zag, hoe de vermagerde handen
sidderden in hel zakdoekje, dat ze tegen haar ge
zicht drukte. Zij zelve woelde, graaide in dé dikke,
blonde, tos-geraakte haren.... Ze rukte eraan.... Een
wilde, razende woede stormde in haar op....
....'I Geluk diende haar ook nu, dien middag De
deur van het particulier kantoortje was weer onge
sloten. Zij: had de zijgang onderzocht en ook geluisterd
of er op de diensttrap, achterom, zich niemand be
woog....
Als meneer, zoo tusschen -halfeen en een uur
ging koffiedrinken, vergat hij: heel dikwijls de deur
van 't kantoortje te sluiten. En Agnes had 't ontdekt,
dien dag na meneer Van Reek's bezoek, toen ze hem
om een voorschot wou gaan vragen, al wist ze dat er
lien-legen-een ontslag op zou volgenVaste stelre
gel van meneer, die, in den laatsten tijd, tooh al min
der vriendelijk tegen haar wasDat had Agnes van
Kampen aan allerlei kleinigheden bespeurd
Gemeente HEERHUGOWAARD.
Ingeschreven gedurende de maand Januari 1909.
Geboren: Margaretha, d. v. Jan Does en Guurtjel
Stoop. Gerardus, z. v. Johannes Ottenbros en Neel-
tje Tamis. Alida Emma, d- v. Simon Blom en Cor-
nelia van der Park. Brigitta, d. v. Johannes Stel
en Cornelia Bruin. Joannes, z. v. Pieter Groen
en Maria Deelis. Antoon Petrus, z. v. Sijvert Hink
en Maartje Sprong.
Getrouwd: Hendrik Smit cn Jantje Bes.
OverledenAgatha, d. v. Arie Koppes en Engelljt
Brink, oud 1 jr. Pieter, z. v. Pieter de Groot en
waren 't brave zoons, 't ware nog geen brave broers tv' e i. ir' Pieter, z v. I leter de Groot en
- elk hunner wilde van de omstandigheid profiteeren n,la Schilder, oud 8 mnd. Pieter Zijp, echige
en uit de onmogelijkheid van het ondeelbare getal n va-, ol71^.„ Dekker, oud 76 jr. Johannes
mogelijkheid van het ondeelbare getal
voordeel trekken en 't testament op zijne wijze ver
klaren. De opgewondenheid verergerde meer en meer
en 't scheelde weinig of er werd broederbloed vergo
ten.
Op dit oogenblik kwam 'n derwish op zijn kameel
van Mekka terug langs de plaats waar de broeders
stonden te twisten. Als echt Muzelman bezong hij, al
voortrijdende, steeds den lof van Allah. Toen echter
hield! Chl iji met zingen op en vroeg naar de oorzaak
van den twist.
Toen de broeders hem deze verteld hadden, zei hij:
Ziet, ik kom van Mekka en bezit niets als mijn
kameel; maar Allah, die groot is, heeft mij bevolen
hom aan u te geven, opdat gij: naar den wensch van
uwen vader, deelen kunt. Ilier hebt ge mijn kameel
ik ben (zeker, dat ik geen minder rijdier zal terug'
ontvangen. Allah is groot:
Deze woorden, en de belanglooze gift van den hei
ligen man, bedwongen dadelijk den loom der broe
ders, die nu zijn raad opvolgden, en op nieuw' vol
gens den wil huns vaders begonnen te deelen
De kameel van den derwisch werd bij de 17 anderi
Cornclis
v. wijlen AVillem Stoop en Geertje Jonker, oud
11 mnd. Levenloos Aangegeven kind van Gerrit
Stoop en Ida Appelman. Aaltje Koen, echtif. van
Dekker, oud 78 jr.
Gemeente WARMENHUIZEN.
Ingeschreven gedurende de maand Januari 1909-
Geboren: Machiel, z. v. Pieter Schouten en Christin"!
Wjlhelmina Versteeg. CorneiLs, z. v. Wulbert Krom
en Maria Kleveriaan. Pieter, z. y. Jaeob Delver cn
Grietje van der Steen.
Gehuwd: Jacobus Wij te, weduwnaar van Maart-* Jj
Koning, landbouwer, oud 35 jaar cn Jantje Gomman»
deur, weduwe van Pieter de Geus Az. oud 33 jaar.f
beiden alhier.
OverledenAntonius Versloeg, 23 mnd z. v. Om
nelis Versteeg en Wilhelmina de Ruiter. Jakob Hut
berts, 69 jaar, ongehuwd, zoon van Jakob Huijberf
cn I rijntje Ruiter.
(o)
Loop der bevolking over 1908. Op 31 Decenibd
1907 1724 personen. 1908: Geboren 54, ingeschreven
7J, totaal 133. 1Q0$* Owrlo/lon 07 trnMi-Al/l-nn 02- to
geplaatst, zoodat er thans 18 waren, ^aamn hS" Bl VC^°kkCn
