Gemengd Nieuws.
T—
dezelfde plaats geboren is en zoo sprekend op den :een briof van een fruitkweeker, die zegt, dat de wespen-
ten onrechte gedagvaarden jongen gelijkt, dat zelfs plaag goed bestreden kan worden door premies van
een patroon van den een den ander voor zijn vroege- een stuiver uit te loven aan schooljongens voor elke
ren knecht aanzag. Het mooiste is, dat de jongens wespenkoningin die zij in April en Mei vangen. Dit
in 't geheel geen familie van elkaar zijn. zijn de stichtsters van de wespennesten.
EEN GEVECHT TUSSCHEN STOOMTRAWLERS. HÜ .is daal' dric jaren 8eleden mcde ^g0»"00 en
De stoomtrawler „IJM 153 Juliana" welke giste
ren te IJmuiden binnenkwam is op zee in gevecht ge
weest met den Engelschen stoomtrawler ,,GIJ 190
Merlin".
Behalve de materieele schade welke eerstgenoemde
trawler beliep werd ook éen der opvarenden aan het
hoofd gekwetst. Door den schipper is dan ook bij
den waterschout te IJmuiden een aanklacht tegen
de Engelsche bemanning ingediend.
Hij'verklaarde dat hij op den 12en Augustus laatst
leden op de visscherij zijnde een boei op de net
ten had gezet, zooals gebruikelijk. Hij had echter
nog een reserveboei aan boord en deze tegen het
want bevestigd. Nog niet lang was hij aan het vis-
schen toen de bovengenoemde Engelsche stoomtraw
ler op hem kwam aanstoomen en deelde de schipper
daarvan hem mede dat hij een boei was kwijtgeraakt.
betaalde
in 1907 3000 penny's voor 3000 wespen
in 1908 2228 2228
in 1909 903 9°.i
Dit jaar is er haast geen wesp te zien, doch moge-
lijk is dit aan het koude weer te wijten, zegt hij. Nu,
wij weten hier dat die reden niet juist kan zijn.
De wespencampagne heeft hem ongeveer f 300 ge
kost maar hij alleen heeft meer dan f 300 voordeel
gehad door mindere schade aan de vruchten. Onge
rekend liet voordeel voor mensehen die niet mode be
taalden.
Ons dunkt op plaatsen waar veel moestuinen zijn,
zon men coöperatief oen wcspenuitrociïngsfoiids kun
nen stichten.
in „Onze Tuinen" lezen wij nog het volgende over
wespennesten en wespensteken
liet verdelgen van een wespennest gaat het best
DE BOKSENDE PRESIDENT.
Mr. Taft, Amerika's nieuwste president, bokst. Mr.
Taft sukkelt aan overgroote welgedaanheid, tol wel
ker genezing hij zich reeds, zooals we vroeger al eens
meldden, laat masseeren door een wrijfman. Maar om
nog spoediger het overtollige vet kwijt te raken, dat
zijn bewegingen belemmert, li er 11 Taft besloten, de
nobele kunst van boksen te gaan beoefenen.
Te dezen behoeve neemt hij niemand anders cn nie
mand minder dan zijn vleeschelijken lijfdokter, dr. Bar-
ker, als proefkonijn, en pompt en beukt dezen waar
dige» en geleerden man u rent and tegen knikker en
maag. Dit doet den president goed, zoodat Jiij dage
lijks magerder en lieflijker om aan te zien wordt, _en
ook de lijfarts schijnt (ie zaak van de aangename zijde
op te vatten; hij hield zich althans tot dusverre on
der
I Wie weet?
Gelukkig, dat er 'n Amerikaansche vertaling
Vondel's Gysbert bestaat. Mevrouw Snoll
I heeft daardoor de gelegenheid eens te lezen
„Waar werd oprechter trouw
Mogelijk nuttige lectuur?
EEN MOEDIGE JONGE VROUW.
Twee dagen geleden schreef ik. aldus vertelt
correspondent van do Tel., dat Londensche polin
agenten vaak op straat, bij het arresteeren van ru«
{verstoorders, flinke hulp van vrouwelijke voorbij^,
gers ontvangen. En nu had hier pas in HampsteM
een merkwaardig geval van dien aard plaats, dat ii
daarom even vermeld.
Een agent vond het noodig, twee ruwe kerels
van
«Hz
van.'
arresteeren, werd door een daarvan tegen den
fe'roim
Hij had reeds meerdere malen heen en weei ge- door >s morgens vóór zonsopgang een hoeveelheid ben-
stoomd om deze te zoeken maar kon ze niet vin- z-ne jn bet ue^ je gjeten en dcn toegang te verstoppen,
den. Toen hij de reserveboei aan boord van den beter is liet zwaarvergiftige licht ontvlambare zwa-
Hollandschen trawler zag beweerde hij dat dit zijn veik00istof
vermiste boei was en eischte hij haar onmiddellijk ^en zeer eenvoudig middel tegen een wespensteck
terug. Schipper Dekker trachtte hem van zijn dwa- jsmen bevochtigt een weinig tuinaarde, legt het op
ling te overtuigen en bood hem zelfs aan de boei te dc %vom] 0n bjll(lt èr cen zakd()ek o,m.'Na*20 30
vertoonen, waardoor bet misverstand zou worden op- minuten is alle pijn verdwenen.
DANDYLIKE MANIEREN.
Voor eenigen tijd vervoegde zich bij een kamers
met-pension verhurende juffrouw, te Haarlem, een dan-
dieus gekleed heer, die zeide voor den tijd van veer
tien dagen kamer-met-pension te willen huren. Daar
hij echter aan zeer groot comfort gewend was, moest
do juffrouw er voor zorgen, dat alles in de puntjes"
was, do prijs kwam er ten slotte minder op aan.
De juffrouw, geïmponeerd door 's mans geaffecteerd
stemgeluid en zn dandylike manieren, zei 'n goeden
prijs welke door h et chique meneertje onmiddellijk
gehelderd.
Ten overvloede deelde hij nog mede dat hij een
boei was gepasseerd, welke dus wel de vermiste zou
kunnen zijn.
Hij werd echter niet geloofd en door de Engel
sche bemanning uitgescholden voor zeeroover en
dief en verder voor al wat mooi en leelijk is.
Aan de vordering van den Engelschman om de
boei terug te geven werd natuurlijk niet voldaan.
Deze begon nu een bombardement met stukken
steenkool, waardoor éen der matrozen gewond werd.
De vermiste boei was inmiddels in het gezicht ge- wei<j goedgevonden, en na nog eenig beding gemaakt
moti I In kinco qp hman trorftn/iorhci oriTriiriHo nlr vqti ..r 0
komen. De Engelschman veranderde onmiddellijk van
koers en stoomde „full speed" weg.
SMOKKELEN.
De aanzienlijke verhooging van het invoerrecht op
koffie in Duitschland is oorzaak van groote smokke
larijen in Pruisen. Om deze smokkelarij tegen te
te hebben omtrent het aantal eieren en liters melk,
welke hij dagelijks wenschle te verorberen, was de
overeenkomst gesloten. Meneer zou den volgendon dag
reeds zijn intrek nemen.
Hij maakte het zich zeer gemakkelijk, kwam Iaat
thuis, soms diep in den nacht, liet zich de producten
- H LU.1.J. OL/11IC5 U1CU 111 "U'Cli HolL-lll HUL ^ILll DlOUllüll'Jl
gaan, is in de Pruisische grensplaatsen om en bij Em- I v.m de voortreffelijke kookkunst zijner hospita, plus
rrmrllr hot nnntnl Prni«iSéhó o-ron «boa mh tori mot 1 hit i 1 1 i ui.
de eitjes-met-ham en de glaasjes melk, best smaken
en deed de juffrouw zelfs zijn tevredenheidsbeUiiging
voor de vele lekkernijen, welke zij hem voorzette.
Zoo verliep een week.
De juffrouw, eerst vol vertrouwen, werd 'n weinig
merik het aantal Pruisische grensbeambten met 150
vermeerderd.
Dr. A. KUITER.
Naar wij vernemen, zal de minister van staat dr.
A. Kuyper, die zich op het oogenblik in Zwitser
land bevindt, in den loop der volgende maand hier achterdochtig. Peinsde nogmaals Vroeg raad. Besloot
te lande terugkeeren. Twijfelde. Overwon. Besloot ,ten tweeden male, aan
VALLENDE STERREN. j 'iaar chique huurde}' te vragen, of meneer, ze zat zoo
H. schrijft in de „Zutj'ph. Ct.": krap, ze was weduwe, niet alvast voor deze week....
De laatste nachten brachten ons vrij wat vallende 1 Meneer s geaffecteerd stemmetje was een octaaf
sterren en de stroom der Perseïden schijnt ditmaal hooger van pure verontwaardiging. Nog nooit was-ie
wel van meerdere beteekenis te zijn. De veelal zoo gewantrouwd nog nooit. En nu zou de juffrouw het
heldere hemel was bij donkere maan, der waarnè-dF?n Betaalde lnj dan niet n goeden prijs? Als de
ming dan ook wel zeer gunstig en inzonderheid wer- juffrouw hem niet vertrouwde, zou hij wel onmiddel-
den in den voornacht van den llden op den 12den Pl'v wqggaan. Er was voor zijn geld nog wel ander
een aantal meteoren gezien, waaronder meerdere van pension te verkrijgen. Ze moest nu maar zeggen, wat
de helderheid der vaste sterren van de eerste groot- 26
te, waarvan eenige behoorden tot een ander stelsel, Ju»rouw betuigde haar leedwezen, meneer te
uit een uitstralingspunt komende, meer rechts aan hebben gewantrouwd en zoo ging de tweede week
den oostelijken hemel ueleuen. eitjes en melk, in een woord, vnn killes wst
Een der meteoren, Vrijdagavond te 9 u. 25 door 'uet een comfortable pension saamgaat. Meneer kwam
mij gezien, was van bijzondere helderheid en grootte. 'a?1 thuis, en rookte fijne sigarettes, nonchalant tus-
Tot de Perseïden behoorende, beschreef deze een schen de lippen geklemd,
boog aan den zuidoostelijken hemel door het ster- verliep dc week.
renbeeld Pegasus van een zestigtal graden, geel van Juf betuigde gerust le zijn, en dischte hem op van
kleur, een zeer breede, vurige .lichtstreep achter- le' fijnste dat haar provisiekast inhield. .Meneer be-
latende, die nog een twaalftal seconden zichtbaar toonde zich erkentelijk, rookte sigarettes en kwam laat
bleef. thuTls- J
De helderheid van deze meteoor evenaarde die der 11 dan ,nac van Zondag op Maandag hoorde zij
planeet Mars, die des avonds na tienen boven den cchtei de huisdeur met een smak dichts Laan. Uit het
zuidoostelijken horizon in vollen glans aan den hemel laar{1 ziende, bemerkte zij twee mannen, die zich fiel-
prijlct, ook de planeet Saturnus, mede een schitterend ?e e verwijderden, ieder een deel van 's kostgangers
voorwerp aan den hemel, staat dan op betrekkelijk ')afpSe o'J zich.
korten afstand noordoostelijk van Mars onder den de huiskameravond zij een briefje, waarin de
vierhoek van Pegasus.
Mars is ditmaal, vooral in de volgende maand, van
bijzondere helderheid, de schijnbare middellijn der
planeet zal den 24en September vier-en-twintig se
conden bedragen en zij is dan dicht bij de aarde ge
plaatst. De gelegenheid voor de waarneming dier
zwierige commensaal zich zeer dankbaar verklaarde
voor het vele en goede, te haren huize genoten.
De meening der juffrouw over den chiquen huurder
is sindsdien aanmerkelijk veranderd.
(O. H. Ct.)
ST. MAARTENSBRUG.
schitterende planeet is dan sedert 1892 niet zoo gun- jn eene gehouden vergadering van de onderafdoc-
stig geweest als nu. Over haren samenstand met de iblg der V. F. N. ten huize van Mej. de wed. J.
t° !ZrZTU 0P September h00p lk later lets mede de Leeuw alhier, werd door 4 leden besloten om po-
Aö fiTI gingen aan te wenden tot het verzenden van eieren
te deelen.
DE WESPEN PLAAG.
Van vele kanten ontvangen wij en vooral tij
dens de warme dagen, zegt het Hbld. klachten over
de wespen, die dit jaar op sommige plaatsen talrij
ker zijn dan muggen in Amsterdam)
naar de eierenveiling te Amsterdam.
HIJ HAD 'T NIET GEWETEN.
Hidde Heddes gaat naar Amerika zijn kinderen be-
zoeken, die daar beter geboeid hebben dan hij op
In de ,;N. R. Ct." lezen wij het volgende over zijn pachthoeve in Friesland. Voor zijn laatste duiten
de wc.spenpla.ig in het land van Altena: j Heeft hij 'n ticket gekocht naar New-York. Juist als
„Het aantal dezer insecten is zóó groot, dat het pluk- hij le Rotterdam op de boot is gestapt, komt iangzij
ken van peren en pruimen zeer bezwaarlijk gaat. Dat een duiker boven water: 'n raar koperen ding, waar- i
deze insecten ook voor de dieren zeer gevaarlijk zijn, uit bij opening een mensch te voorschijn kruipt,
blijkt hieruit, dat te Meeuwen (land van Altena) een Hede hede! zucht Hidde, als ik geweten had dat.
jonge geil werd aangevallen en gedood."; je ook loopen kan. had ik toch waarentig dat dure
Toevallig lezen wij in de „Daily Mail" (Engeland) boolkaartje niet hoes-en koopen!
Ier de opstoppers van den dikken laft zoo kalm als
jen lam, misschien uit de baatzuchtige overweging, dat
vloeken of schelden hem een uitnenienden klant zou
doen verliezen.
Intusschen leert ons dit idyllische tafereel, vol vnn
de onschuldigste opgewektheid, hoeveel vreedzamer en
netter de wereld is geworden. Want gin" in vroeger
eeuwen cen te dikke heerscher aan het hoofd zijner
legerscharen een nabuur bestoken, om aldus wat be
weging te krijgen en te vermageren - titans timmeren
de staatshoofden vroolijk los op de hoofden en magen
hunner lijfartsen. Hygiënischer, veiliger, goedkooper en
voor de onderdanen, die vroeger moesten méés-echten
en huns ondanks méé vermagerden, wel zoo aange
naam.
„WAAR WERD OPRECHTER TROUW..."
In de Hindustan Reviesv wórdt een verhaal ge
daan over de „meest-gescheiden-vrouss-" van de we
reld. Ze heet mevrouw Grace SneltCoffinCoffin
WalkerCoffinLaymanLove. Deze vrouw is reeds
vijf maal gescheiden en is thans bezig te trachten
ook van haren zesden man af te komen. Mevrousv
Love is pas 40 jaar. Ze begon haar „loopbaan" als
echtgenoote als zestienjarig meisje, toen zij de
dochter van den millionair Snelt uit Chicago, die
20 jaar geleden zoo geheimzinnig vermoord werd
de vrouw van Coffin werd en 't 10 jaar met hem
volhield, waarna zij zich van hem liet scheiden we
gens de „onberekenbaarheid van karakter" van haren
echtvriend. Mevrouw Coffin behield het kind en
trok naar 't Oosten der Vereenigde Staten, t erwijl
de heer Coffin alleen zijn levenspad bewandelen
bleef. In 't zelfde jaar nog werd het kind ernstig
ziek en toen de medicus eens bedenkelijk keek naar
't kranke wichtje seinde de moeder om den vader
van 't kind.
Aan 't doodsbed van het knaapje kwam de ver
zoening tot stand en voor de tweede maal ging men
bruiloft vieren. Voor de tweede maal 'n huwelijks-
reisje naar Chicago en voor de tweede maal witte
broodsweken. Helaas, spoedig ontdekte mevrouw Cof
fin opnieuw in 't karakter harer man slechte trek
ken en spoedig verdween de beer Coffin.
Daarom niet getreurd.'
Inmiddels had zich een vriendschap ontwikkeld tus-
schen de verlaten echtgenoote en den oberkellner van
het hotel waar mevrouw CoffinCoffin leefde. In
1899 liet ze zich scheiden, stuurde haar nieuwen
vereerder, bij wien zij een sluimerend muzikaal ta
lent en goed materiaal voor een zangstem ontdekte,
ter opleiding naar Europa, schonk hem een jaar
later 200.000 mark en maakte hem tot haar gemaal.
Mevrouw CoffinCoffinWalker nam nu de pen
ter band, voélde bij zich zelve literairen aanleg en...
schreef een roman. Mevrouw zal inderdaad over ge
brek aan stof niet te klagen hebben gehad.
Haar nieuwste gemaal evenwél was zoo jaloersch en
vroeg echtscheiding aan. Nauwelijks was de wettelij
ke wachttijd na scheiding verstreken, of ze ging met
haar eersten en tegelijk haar tweeden man, met Cof
fin dus, naar 't altaar.
't Scheen nu goed te gaan, maar Coffin, wispeltu
rig van karakter, nam op 'n goeden dag weer de
vlucht.
Dit alles deed het vertrouwen in de mannen bij
het vrouwtje niet bepaald versterken en inderdaad
bleef zij eenigen tijd alleen wonen.
In 1903 vertoefde ze evenwel in Californië, en
daar was 't 'n hotelbeambte met wien ze op goeden
voet geraakte, zoodat ze in 'n onbewaakt oogenblik
(voor de zooveelste maal!) 't beslissende „ja" ook
aan diens oor fluisterde. Layman, zooals deze gunste
ling heette, volgde het voorbeeld van zijn voorgan
gers en pakte na eenigen tijd z'n koffers en werd
na korten duur weer vrij man.
De vijfde scheiding was dus uitgesproken.
Twee jaar lang dacht de verlatene over het huwe-
lijksvraagstuk, mijmerde over het echtelijk geluk,
totdat in 1906 een journalist, Love, haar kwam sto
ren in haar gemijmer. De sprong in het huwelijks
bootje al zoo veelvuldig gerepeteerd volgde.
't Ging goed, 't geluk scheen gevonden, maar ook
de journalist hield 't niet uit en ook hij liet zich
scheiden.
Thans zit mevrouw SnellCoffinCoffinWalker
Coffin-LaymanLove zonder echtvriend uit te kij
ken naar den zevende.
Ingewijden vertellen, dat Coffin 't nog wel eens
probeeren zal.
geslagen en door den ander geschopt en gestompt
§en jonge vrouw, die net voorbij ging, vloog (je|]
agent terstond te hulp, nam zijn fluitje om ander
agenten te waarschuwen en hield de arrestanten
mee vast. Een daarvan wist zich uit de handen va
den agent los te rukken en op de vlucht te
gaan,
maar zij wist den ander op den grond te houden
Hij worstelde heftig tegen, zoodat de agent hJj
tevens de knie op de horst zette. Daarna' liep zij SITj
weg, om andere agenten te halen en een ambulance!
wagen, waarop de arrestant ten slotte gebonden ei'
naar het bureau gevoerd werd.
Toen de jonge vrouw haar verhaal voor den poittL
rechter deed, werd haar gedrag zeer door hem gepre
zen en ten voorbeeld gestéld van alle burgers, üiè
agenten van politie op straat zien mishandelen.
ZEEZIEK.
De passagier, voor 't eerst op zee, voelt zich tvki
gansch behagelijk. Hij schelt. Een steward komt.
Hebt u gebeld meneer?
Ja, steward.
i Heoft mijnheer iets noodig'?
Ja, steward. Breng me... land als je 't krijgen)
kunt.... of anders maar een eiland, da's ook goed]
Als 't maar vast onder de voeten voelt... En "aa*t dj
niet, laat dan 't schip zinken asjeblieft
HARTEN VAN GOUD.
Tientjes van goud zijn heel wat waard:
Zij bouwen en stoken den huislijken haard
Men koopt er gewaden voor, o zoo fijn, 1
Van laken, zijde en satijn.
Maar Harten van goud zijn nog meer waard.
Zij geven gezelligheid aan den haard,
En zijn huizen en kleeren lang al vergaan
Dan blijven de Harten van goud nog beslaan
ZEERAMPEN.
Woensdag heeft aan de westkust van Frankrijk een
buitengewoon hevige storm gewoed, die een groot aan
tal scheepsrampen veroorzaakte. Te Brest werucn voort
durend de noodsignalen van een stoomschip gehoord,
er was echter geen mogelijkheid om hulp te vesrleenen,
Het schip is hoogslwaarschijnlijk vergaan, gisterochtend
werden althans de lijken van twee matrozen opgevischt
BIEROORLOG.
De bieroorlog tusschen brouwers en kasteleins en
kasteleins en klanten woedt nu op het hevigst en is
een algemeen onderwerp van gesprek in Duitschland.
In Beieren, waar krachtens de bijzondere positie en
rechten van dat land in het Duitsche verbond de
nieuwe belasting niet wordt geheven, komen vele ge
belgde Pruisen, Meiningers, Reus3en en Koburgers,
die van Aschaffenburg tot Hof aan de dichtbevolkte
grens wonen, goedkoop, goed en veel bier drinken.
Uit Essen wordt gemeld, dat de werklui van Krupp
ook niets van een verhooging van den bierprijs wil
len weten. De firma Krupp had na het in werking
treden van de nieuwe belasting den prijs van een
flesch bier voor hare werklui met 3 pf. opgeslagen.
Dit heeft ten gevolge gehad, dat er Dinsdag in plaats
van 900 tot 1000 flesschen maar 44 flesschen zijn
omgezet.
Te Bochum hebben een aantal bierhuishouders, die
verdrietig waren over het slechte bezoek van hun
lokalen, den prijs van het bier verlaagd, in plaats vai
verhoogd.
EEN VREEMDE BESCHIKKING.
Te Chagny heeft een zestienjarig meisje haar broer
tje van drie maanden gewurgd, omdat het wicht, zoo
als zij aan den rechter van instructie vertelde, altijd
maar schreeuwde en haar daardoor buiten haar zelf
bracht, maar „zij had het niet met opzet gedaan",
verzekerde zij.
Het parket van Chalons heeft thans beslist, aan
gezien de moeder overleden is en de vader de zorg
heeft over acht kinderen, de jonge Leontine voorloo-
pig in vrijheid te stellen, daar zij als verzorgster van
de broertjes en zusjes optreedt, en de vader den
geheelen dag op zijn werk is.
TELEGRAMBRIEVEN.
Naar de Inf. verneemt, is het Duitsche postbestuur
van plan zoogenaamde „telegrambrieven" in te voe
ren. De telegram-brieven worden als telegrammen door
de kantoren aangenomen en verzonden, de brieven
worden echter niet, evenals telegrammen, onmiddellijk
aan den geadresseerde bezorgd, maar eerst met de
volgende postbestelling. Een telegrambrief zal meer
kosten dan een gewone brief, minder echter dan een
telegram.
Het hoofdvoordeel van deze telegram brieven is,
dat tegen betrekkelijk geringe kosten uitvoerige ine-
dedeelingen binnen zeer korten tijd de plaats van
bestemming kunnen bereiken.
„Het is ontzeltendl"
„Ja, maar dan had mijnheer de graaf niet meer
hier kunnen zijn", ging de ander onverbiddelijk voort,
terwijl hij met blijkbaar welgevallen zag, hoe dc ander
onder den indruk zijner woorden was)
„Dat zou een andere vraag zijn."
„Zwijg! Je martelt me tot gekwordens toe", riep
de graaf buiten zichzelf van woede uit en stampte
met den voet op den grond. „Het is gebeurd, ik moet
het nu dragen, er kome dan van wat wil."
„Dat zal al heel gemakkelijk gaan. Alleen het hoofd
omhoog."
Be graaf wenkte driftig met de hand: „laat mij
alleen.'
„Zeer bast, mijnheer", antwoordde Frans onderdanig
en ging naar de deur. Daar aangekomen, draaide hij
zich nog eens om. En toen hij zag, hoo de graaf
hem met onverzoenlijken haat in dc cogen aankeek,
lachte hij even en sloop onhoorbaar op zijn meester
toe. „Is het mij toegestaan, dat ik nog enkele opmerkin
gen maak, teneinde voor de toekomst onaangename
dingen te voorkomen?" vroeg hij op gedempten toon.
„Ik ben niet zulk een onvoorzichtige dwaas als de
houtvester Anlon. Ik weet mij best zelf te redden".
„Wat heeft dat te beteekeneii?" vroeg de graaf, ter
wijl hij doodsbleek werd en alle best deed aan zijn
stem eenige vastheid te geven.
„Dat beteekent dit, dat ik mij meen gewapend te
hebben tegen onaangename overvallen," antwoordde
Frans, terwijl hij een ironische, diepe buiging maakte.
„Mevrouw de gravin mocht bij u eens de overwin
ning behalen, en u weten te bewegen mij te ontslaan.
Daar ge dan evenwel langs slinksche wegen uw doel
zoudt moeten trachten te bereiken, daar ik nooit
vrijwillig zou heengaan, met andere woorden,"
voegde hij er scherp aan toe, „daar gij dan wel eens
in uw hoofd zoudt kunnen krijgen, om ook mijn
levensdraad af te snijden, heb ik mij veroorloofd,
eenige feiten op te teekenen en ze in den -worm van
mijn testament, verzegeld bij het kantongerecht ne
der te leggen... Ik wilde er mijnheer alleen maar
opmerkzaam op maken, dat lk maatregelen heb ge
nomen, volgens welke mijn testament dadelijk na
mijn dood zal moeten worden geopend."
Dc mannen keken elkaar een oogenblik strak aan.
De graaf werd doodsbleek en sloeg zijn oogen neer.
„Je bent een schurk! ga!" was al wat hij kon
uitbrengen.
Toen Frans de kamer had verlaten, schoten zijn
Krachten te kort. Machteloos zonk de graaf in een stoel
^7 rr,.en h'j„wafl ten l)rooi aan oen radeloozo ver
twijfeling. Hij sloeg de beide handen voor het doods-
bleeke gelaat en zuchtte diep.
Zoo zat hij langen tijd onbeweeglijk, totdat zijn
aandacht getrokken werd door zijn buiten spelende
kinderen, wier vroolijk gelach luid opschalde. Toen
stond hij weer op, Er stond groote smart op zijn
gelaat te lezen. „Voor eeuwig verloren," mompelde
hij. „Voor mijn vrouw en kinderen word ik een
schurk... en nu voel ik het, het was alles tever
geefs. De engel der wrake vervolgt mij er
is geen ontkomen aan
HOOFDSTUK IV.
Voor dit verhaal vervolgd wordt, zal het voor den
lezer wel noodig zijn, dat we hem eerst eens op
de hoogte brengen van de misdaad waarvoor de zoon
van den grooten boer op het schavot kwam. Wij we
ten reeds dat vader Severin de mooiste boerderij van
liet dorp bezit. Martin had het, als zoon van den
rijken boer, zeer goed kunnen hebben, en niet ten
onrechte hadden de meeste jongens hem in het dorp
van jongsaf benijd. Wie zou het hebben kunnen den
ken, dat de flinke Martin Katzenberger, die een heer
lijk leven had, pas getrouwd was met een mooie,
jonge vrouw, de laatste weken van zijn leven zou
slijten in een duffe kerkercel, terwijl hij zijn eind
op het schavot vond.
Er was evenwel veel eigen schuld bij, dat de jonge
boer zoo ver had gebracht. In de bosschen van den
Wolfenstein was overvloed van wild, en reeds sinds
jaren waren de boeren, die rondom deze bosschen
woonden, bekend geweest als doortrapte stroopers
en gevaarlijke wilddieven. Een der stoutste en verme
telste onder hen, was de zoon van den grooten boer.
Geen wonder dat Anton de houtvester, de gezworen
vijand was geworden van dezen overmoedigen knaap.
De afkeer van den groenrok tegen Martin werd nog
grooter, toen deze het meisje trouwde dat Anton
als zijn uitverkorene beschouwde. Herhaaldelijk was
het tusschen de beide mannen tot een uitbarsting
gekomen en op woorden waren daden gevolgd. In
dergelijke gevallen had de houtvester tegenover den
jongen boer, steeds aan het kortste einde moeten
trekken en met verbeten woede het hazenpad moe
ten kiezen. Al de mannen en knapen, die dikwijls
genoeg getuigen waren geweest van zulke opstootjek,
huiverden voor de mogelijkheid, dat deze beide
doodsvijanden elkaar in het bosch ontmoeten zouden
met de buksen in de hand. Want ongetwijfeld zou
den er dan ongelukken gebeuren.
Eerder nog dan men had vermoed, werd het don
kere voorgevoel bevestigd. Op zekeren morgen werd
de houtvester Anton met een kogel in het hart in
het woud gevonden. Den vorigen avond had hij met
Martin nog een hevigen twist gehad, die als gewoon
lijk niet ten gunste van Anton afliep. Alle gegevens
deden vermoeden, dat Martin, dien men bovendien
nog onder zeer verdachte omstandigheden op de plaats
des onheils had aangetroffen, de moordenaar was.
Hij werd in heentenis genomen en trots zijn hard-
nekkig ontkennen werd hij veroordeeld. Dat hard
nekkig ontkennen, alsook de trotsche houding van
den jongen hoer voor het gerecht, deden den vorst
van het land er toe besluiten, in dit geval geen ge
nade voor recht te doen gelden.
Al het overige is den lezer bekend. De jonge vrouw
was thuis gebracht en met een zware koorts worste
lend lag zij nu in de kleine kamer, die sedert zij op
de hofstede was gekomen, haar slaapkamer was ge
weest. Dagelijks kwam de dokter, maar hoe ervaren
ook, hier schoot zijn kennis te kort. „Dat is een
koorts, die een paard naar de andere wereld zou
helpen, laat staan van zulk een klein, zwak ding,"
zeide hij op zijn eenigszins ruwe manier, tot den
deelnemenden dorpsgeestelijke, wanneer hij van een
bezoek aan de hoeve van Katzenberger terugkeerde,
t „Zoo, is er dan geen hoop meer?" vroeg de gees
telijke, „de arme kleine jongen zal dus èn vader
èn moeder moeten verliezen, nog voor de kleine tijd
gehad heeft zijn ouders te leeren kennen."
De dokter haalde de schouders op. Er zal niet
veel aan te veranderen zijn," meende hij, „bij zulk
een moorddadige koorts kan alleen een wonder red
ding brengen en zulk een wonder zou ik noemen
als men haar heur man kon teruggeven... maar nu
zie tk geen anderen uitweg meer... nu zullen we de
arme vrouw ook haar rust maar gunnen wat zou
het leven voor haar nog beteekenen? Voor den klei
nen jongen vrees ik niet hij schreeuwt als een
wildeman en eet voor drie die zal er wel door
komen en nietwaar zijn grootvader zal wel voor
hem zorgen."
De geestelijke antwoordde niet veel, maar zuchtte
diep. Hij trachtte den grooten boer zoo goed hij kon
op het ergste voor te bereiden, maar bij dezen vond
hij een zeer rustig gehoor. De oude man staarde
hem met groote oogen aan en knikte slechts zwij
gend met het hoofd. Zijn tandenlooze mond bewoog
zich wel heen en weer, alsof hij iets wilde zeggen,
maar eerst na verloop van een paar dagen, toen de
geestelijke weer bij hem was, zeide hij onverwacht:
I „Het is waar, het zou voor ons allen het beste zijn,
als we sterven konden... Sedert zij mijn zoon daar
ginds in de stad hebben vermoord, zou ook ik het
liefst in het graf liggen maar dan zou zijn bloed
niet gewroken worden, en dat mag niet. Daarom, als
e'- een God in den hemel is, zal hij het zoo bestie
ren, dat Margriet weer heter wordt, of..."
„Of?" vroeg de oude geestelijke streng.
De oude boer lachte zonderling en draaide liem
den rug toe. „Of!"bromde hij in zichzelf, zon
der verder uit te spreken wat hij dacht
Op den derden dag na de terechtstelling, was het
den ouden Severin toegestaan geworden, het lichaaB
van zijn zoon in stillen eenvoud op het dorpskerkhoi
te begraven.
Toen op den morgen van dien dag een knecht met
de gesloten lijkkist aankwam, was het heele dorp
op de been en had zich verzameld op de hoeve van
den ouden boer.
Deze gedroeg zich als een razende, Toen hij de
ruw dichtgetimmerde kist zag, die het laatste over
schot van zijn eenigen zoon bevatte, werd het ver
driet hem te machtig. Met geweld stortte hij zich op
den wagen en luid jammerend sloeg hij op de kis
neer. Hij wilde nog eenmaal zijn lieveling weerzien
en het was half met geweld, dat de oude werd weg
gevoerd.
Later stond hij als gebroken bij het versch gedol
ven graf en hij merkte niet de algemeene, hartelijk®
deelneming, die hem geschonken werd. De smart had
den oude bijna zinneloos gemaakt en 't duurde gerui-
men tijd eer hij weer zoo ongeveer zichzelf was g®"
worden. Alle aanwezigen wilden hem de hand druk
ken en hem hun leedwezen betuigen. Maar met eeu
spottende beweging wees de groote boer de hem toe
gestoken handen af. „Laat dat, ik geef daar nie
mendal om," zeide hij op een toon, die de groote ont
roering, waaraan hij ten prooi was, duidelijk verrie^
„Wanneer ge kerels waart, dan wist ik wel, wat ik
je zou zeggen, ziet daar ginds op den berg, daar
zit de moordenaar en mijn jongen is voor hem moe*
ten sterven," daarbij wees hij met uitgestrekte (rech
terhand naar het slot. „Maar het is waar, hij i^s im
mers mijnheer de graaf, hij kan jelui onderdrukken
doet met je wat hij wil. Maar hij heeft bij mij
daan, die mooie mijnheer en het zal mij getyk'
ken, het bloed van mijn zoon te wreken. Hij n\1^
inslapen in ongewijde aarde, maar ik geloof, dat
beter zal rusten dan mijnheer de graaf op zijn sb
Ik zal er voor zorgen, dat hij niet tot rust komt." m
Hij wilde nog meer zeggen, maar de ontroerin'LI
overweldigde hem, en verwarde zijn gedachten, 'f
haperde en zweeg en mat de omstanders met gloeitf"
den blik.
Wordt vervolgd.
