Scletsi tit ils Rectal.
Zaterdag Maart 1910.
54e Jaargang. No 4(581.
OKKDK BLAD.
-rïïrWiSfWïSïM w"to si «°°v„«w, p*» «ui»
Kloosterbalsem.
Brandwonden
CCXXXIX
PAASCHFEEST.
Und so lang du das nicht hast,
Dieses: Stirb und werde!
Bist du nur ein triiber Gast
Auf der dunklen Erde.
Goethe.
Des en laet u niet versagen,
Gine set u in der wagen:
God sal sijn u toeverlaet.
Die dit qnade noch sal verjagen
Hem sal een salech dacli bed «gen.
Jacop van Maerlant.
(Zie Aanteekeningen.
't Is Paaschfeest!
Het rumoerig en onnadenkend leven kan de waarde] ..Daar hèb-ie 'm!" zei ze, en Jet werd bleek als den aanloop zou nemen.... Weifelend.... Besluiteloos...
van dien levenwekkenden doodenzang niet begrijpen een doek. De vingers in rusteloos tasten, plukken aan de franje
of verstaan; maar al wat jong en schoon en onbe- Zij stonden over elkaar, keken elkander aan met van 't tafelkleed
dorven is, glimlacht als hij hem hoort. groot-angstige oogen.
Wanneer ik ooit 'n Leven van Jezus zou gaan ,,Wat is-ie?
schrijven, en dan komen zou aan zijn kruisiging en „Kan nog niet!" zei hij „de man heeft amper jouw
dood, dan zou ik zeggen: „En Jezus, gereed om te briefVan-morgen tien uur, op z'n vroegst, pas
sterven, gereed zijn geest weer te geven aan den gekregen
Vader der geeeten, van Wien hij den zijnen ontvan- „Nou!?"
gen had, blikte op en zag over de hemelen heen het „Nou?? Ja, hij zal zich dadelijk lam gaan zitten
lichtende gelaat zijns Vaders, dat hem vriendelijk toe- pennen... Net 't ventje voor!... Och, hls 't van hem
knikte, en Hij glimlachte en stierf." 's. dan hoef-je het ding niet eens open te maken.
Dat zou ik dan schrijven; want zóo is voor mij Dan weigert-ie natuurlijk!"
dat sterven geweest, zooals meer sterven dat gewor- Ze draaide het gas op. Durfde eerst niet naar de
den is. De lievelingen van mijn ziel hebben mij toonbank zienAlles, alles hing er van-af't
geleerd zóo te moeten leven en zóo te moeten ster- as ket laatste noodschot geweest, Oom Karei te
ven. Indien beide aanspraak zullen maken op de Presenteeren, dat die, onder verband van wèt ze dan
onderscheiding „goed" en „schoon". blaten, het geld zou voorschieten. Hij zou on-
Kan 't leven 'n hoogere bedoeling hebben dan 'n der c°ntrole, de inkomsten van den winkel krijgen,
zóo schoonen dood? En is er een, die eerlijker dan ^an bad daar nooit van willen weten, onder cura-
hij de bezoldiging van het leven uitbetaalt? Is de *ee'e van oom Karei te staan... 't Ventje-wel om
dag niet verloren, als wij daaraan niet gedacht heb- 'emand razend te maken. Grof, bedillerig, onkiesch,
ben? Of meent ge, dat Dood en Leven te scheiden aanmatigend, altijd-moraliseerend, stiekeme duiten
zijn? „Goede Dood!" tle'Huisjesmelker, die zijn huurders liet wonen
in krotten, nog te smerig en te tochtig voor beesten.
Die gevloekt en geraasd had bij de invoering van de
Woningwet... Later brieven geschreven aan meneer
Van der Biezen, van de Eerste Kamer. Dót was een
man, die begreep wat 'n mensch toekomt! Zülke lui
moesten er in de Staten-Generaal zitten. Dan viel er
voor een fatsoenlijk man nog wat te verdienen
Maar de ernst, en ook de weemoed zeker, van het om onder oom Karei z'n curateele te staan,
j sterven is voorbij. De dichtende en opvoedende legen- •••Zeker, hij hód indertijd aangeboden om te helpen,
de, die weet wat haar taak is, begreep, dat zij aan Maar dan moest-ie zooveel als baas in huis worden.
De Christelijke geschiedenis, en met haar het kortzichtige menschen de Kroon moest laten zien van an. w.as dan eigenlijk niet meer dan een oprichter,
Christendom, heeft een der mijlpalén bereikt, die het dezen held, van dezen Koning, om hen te doen go- g raa ln ?n e>sen winkel. Jet had ge-
voorgeslacht op zijn weg plaatsen liet, in de rer- looven in Zijn koningschap: 'n Meer aardsche vorm t tr.pp®'fme PWe?„ Z°U loopen als
wachting, dat zijne belijders de belijders van het van de kroon, door God Hem op 't hoofd gedrukt. g h i*
Christendom - daarbij even zouden stilstaan en na- 't Zou hen meer vertrouwen doen stellen in de adT?Caat vónr het êind van d» ITk
denken en terugzien op den afgelegden weg. Zij Macht, die hemel en aarde bestuurt, en ook men- Xst zW anlers ging^de faiHissements-^anvrage^n
stichtte, op hare wijze, bij die mijlpalen 'n soort van schen in Haar liefde omvat; 't zou hen meer verzoe- SS c g
karavansera's, om even neer te zitten, uit te rus- nen met hun zoo dikwijls onbegrijpelijk lot. En daar
ten, en, als het wezen mocht, 'n verfrissching, 'n om
„Alle schoon, dat de aard kan geven,
Blijkt een pad, dat tot u voert.
En alleen is leven, leven,
Als het tot den dood ontroert."
P. C. B o u t e n 8.
verkwikking, 'n versterking tot zich te nemen, en
Laten ze doen wat ze willen," had Jan uitgeroe-
Jet had, na een woede-bui, een aanval van wanhoop
daarna met nieuwen moed weer verder te reizen in van Arimathéa, en de verstrooide discipelen, de een
de onbekende woestijn of, zoo geen woestijn, dan na den ander tot het door hen, om Jezus' wil, ver-
laagvlakte of hooggebergte die Toekomst heet. laten bedrijf waren weergekeerd; toen de onrust in 5® ?g f haren uit t hoofd gerukt.
In aan zoo'n mijlpaal, zoo'n karavansera zijn we Jeruzalem was bezworen, de gemoederen tot rust wa- e°uwd, dat Jan een schooier, een ellendeling
mu aangekomen. We mogen onze lastdieren, onze ka- ren gekomen, aan den eisch der altijd exclusieve ker- wa om baar en Doortje zóo te mishandelen
«telen even ontladen, zelf onze zonnehoeden en stof- kelijke gerechtigheid was voldaan; toen de steen
mantels even afleggen, onze sandalen ontbinden, en boven 't graf verzegeld was, omdat de omstandig-
gsbruik maken van de gelukkige omstandigheid, een heden dwongen tot bedachtzaamheid, „en laat na
teug waters te nemen uit frissche bron. De bekoring den sabbath, als het begon te lichten tegen, den eer-
Hij was, door den genade-slag. als neergeveld. Kon
z'n gedachten niet verzamelen... Besefte nu, 't was uit.
Finaal, Reddeloos... En vader, de stakkert, die voor de
tweehonderd gulden moest opdraaien....
Tranen -van woede en wanhoop sprongen Jan in
de oogen.
Jet, z'n vrouw, keek. tuurde maar...
„Dan krijet moeder toch d'r zin" zei ze eindelijk,
en het plukken aan tafelkleedje-franje werd iets druk
ker.
Eerst luisterde hij niet.
Keek toen. als uit een droom, wakker wordend op....
„Moeder d'r zin?" herhaalde hij, werktuigelijk.
..Ja, met Doortje!" zei Jet, geen oog van hem af.
Hij woelde door z'n al-grijzende, door de zorgen
gedunde en verkleurde haren.
„Maar met Door...?"
„Dat begrijp-ie toch", zei Jet zacht en kwasi-kalm,
„als zij het kind tot zich moeten nemen... En hoe zou
jij er voor kunnen zorgen in den eersten tijd hè...? Nou,
dat ze dan al heel giuw... Och, maar in het katho
lieke geloof kan een mensch toch óók wel gelukkig..."
Jan keek haar stór, met wilde uitdrukking in de
oogen, aan. Al die geloofshaat, die op hem was over
geplant, sluimerde toen hij met Jet trouwde.... Storm
in hóór familie, vanwege het buiten d'r religie een man
nemen... Orkaan in Jan z'n kring... Zou nooit goed
gaan... Niks, als ellende... En moeder van Jet,
fa na tiek-aangelegddie eerst na Doortje d'r geboorte door
vader overreed was om een voet te zetten in het huis
van d'r kinderen.... Die dag aan dag zeurde over dat
van-één-geloofworden.... Dón zou alles goed-gaan
Als ze dón met iets van dienst kon wezen....
Met z'n doffen, vermoeiden blik tuurde Jan door
de kamer, zonder iets te zien.
Ze ging naast hem zitten, sloeg een arm om z'n
hals en drukte haar hoofd tegen 't zijne. Kleine Door
lag rustig te slapen in haar bedje. in een hoek van
de kamer. Het regelmatig ademhalen van kindje-in rust
was 't eenigp geluid in het vertrek.
De lamp had ze laag afgedraaid, eigenlijk meer
uit gewoonte dan uit voorzorg, want 't kwam er
niet meer op aan of ze een paar centeji gas meer of
minder verbrandde....
Hij dacht aan wat ze daar-net gezegd had. Van moe
der en kleine Door, wanneer 't eenmaal zoo liep, dat
maar gesteld er kwam iemand en zij moest met
der ontspanning mag over ons komen; de zon was sten dag der week, Maria Magdalena en andere vrou- 1beschreide oogen naar voren gaan... Jet had
keet, de moeilijk te herkennen weg moeilijk te be- wen zich opmaakten, om het graf te bezien, toen ge- enT51I.lg zl.tten> hoofd tusschen
gaan, het brood ingedroogd en het water niet altijd schiedde er 'n groote aardbeving; want 'n engel des n geklemd... I mkerend peinzend op middel tot
koel of verkwikkend. Het lied, dat gezongen wilde Heeren daalde neer uit den hemel, en wentelde den le, was e5 ultkomst geweest. Jan zn
*n 'n maat zocht in rten loomcn naa Her steen van het eraf TCn „Hn „eHannte woa „la He vader had, buiten moeder om, een sommetje weten
te krijgen van een vriend, bij wien vader dan borg
bleef
Jet had den ouden man gepakt en gezoend van
blijdschap. Ze haalden een flesch wijn... Lekkere si
gaartjes voor vader. Kleine Door moest telkens kusjes
geven... Zeggen van: „Zoete opa!... Zoete opa!..."
Afijn, 't was er, dien avond, feest in het kamer
tje. Daar zijn van die dagen dal alles je mee loopt.
't Had niet gebaat, Jan was de straat opgeloopen. hij voor het kind niet meer kon zorgen.... Van moeders
Zij moest op den winkel passen. Als de menschen aandringen omf. bet kind toch van geloof te laten ver-
er kwam toch geen sterveling in verloopen zaakjes anderen....
Jet voelde hoe zijn hart bonkte van opwinding....
En hoe zijn handen klam waren.... Wist wel, wat er
worden en 'n maat zocht in den loomen pas der steen van het graf. En zijn gedaante was als de
lastdieren, vlotte niet altijd even goed, en de gedachte bliksem, en zijn kleeding wit als sneeuw." (Matth.
weldra 'n pleisterplaats te zullen hereiken, moest er 28 13).
«len moed in houden. Toen, ,,'s morgens vroeg", was Jezus opgestaan
En daar zijn we nu. „Paschen" heet dit oord, dat uit het graf, (Lucas 16 9) en de engel, die de
ens, na 'n langen duur van waken, vasten en ont- "wacht bleef houden bij het graf, sprak de vrouwen
bering, en na 'n tocht van strijd en lijden, zegenend toe, en deelde haar die opstanding mede.
wil begroeten, en ons meer dan schadeloos stellen
wil voor 't doorgestane leed. Hier maakt de klacht En aan die opstanding denken we nu, en de her- T - -
plaats voor 'n lied van vreugde en dankbaarheid; innering eraan is den Christenen tot 'n feest geworden. a om r ig te gunnen praten; eens uitblazen
hier mogen wij het schroeien der zon op onze hoof- T*?™- halftlfn, wlllen ,^ulten- ne"
- T -w-v HCiv nn n /vr llnhr iti Bat* ttt i tl ir s\ i a *1 1-. a •*-»-* r
i AS A cLOSCDlCCSt
Weten we nu ook wat dit zeggen wil voor ons_, die
zich „Christenen" noemen?
dat ze het licht in den winkel zou uitdraaien, komt
er een juffrouw, die me daar toch contant een kastje
koopt, van over de dertig gulden... Of ze maar de
quitantie wou meegeven morgen-ochtend. De juf-
Zié, elke lotsbedeeling is verschillend van weer 'n
andere lotsbedeeling; maar 'niet zóó of aller hartslag !oaw nl® van „schulden
j i 7 -, i T .1 At kwam nanspiino no tumor hit
nadert in maat en sterkte die van den ander. Is er
den en het brandende zand vergeten; hier klagen wij
niet en zetten ons neder om feest te vieren.
Zoo luidt de symboliek der historie, de symboliek
'van het Christendom, dat haren Heer gegaan wist
langs moeilijke wegen, dwars door Gethsémané, waar
het verraad zijn slag sloeg; midden over Golgotha,
waar kruisen stonden en moordenaarsloon aan moor- VLn on.s. dit* niet langs bloemrijke weiden gegaan
denaars werd uitbetaald; en.waar het wezen kon, geen leliën heeft zien bloeien, geen vrienden, geen
dat 'n engel in menschengedaante ól de zonden der -'''''annes, geen I etrus, geen Judas ontmoet heeft, geen
wereld op zich wilde nemen, om te trachten daar- Marms en Martha s heeft toegesproken? die met aan-
mede te delgen 's werelds schuld. En het opvoeden- n020 heeft hij rijke Sunons en niet weten zou van
de Christendom bouwde zijn symboliek aldus, om- ^kwus Is er een onder ons, die zijn uren
dat 't wist van menschen, die allen op hunne wijze rue, ,e, -%an n c ?n en Pannen maken, van krachts
dien tocht maken zouden, gaande langs lachende ko- ontwikkeling ep verslagenheid van hoop en wanhoop,
renvelden eerst, langs effen wegen, gevolgd en aan- xan ^verontwaardiging en liefde, van verzet en over-
gehoord, gewaardeerd misschien door enkelen, begroet
«iet jubel misschien, terwijl de grond met mantels kleine menschen doen groote voor-
werd bespreid, om kort daarna voor onnaden- iJeeteen altijd maar in t klem na hebben wij in al
kende menschen altijd te vroeg en onverwacht wa' ons gebeurde en over ons besloten werd, ons zeiven
gedreven te worden, hoog op 'n rotspunt met de vergeten, ons moedig en gedwee het Jeruzalem van
bedreiging er af te worden geworpen, gedreven de Hmunte°OT«^imenLJa Elst had ai tweemaal op de aflossing moeten aan-
onherbergzame woestijn in, verlaten, alleen, geen daar te overwinnen door. Ja, ik zeg het wel goed d i Dreigend dat-ie anders den borg zou aan-
vriönH A^ „v.1 „f n daar te overwinnen door zwijgen buigen, bidden, armgen"" ^reigena aat ie anaers aen uorg zou aan
Jet kwam dansende de kamer binnen.
„Over de zes pop verdiend, jongens!" riep ze, in
de handen klappend, en vader kreeg nóg een zoen,
Jan trok ze aan zijn neus van joligheid en Door,
die al lang in d'r bedje had moeten liggen, kraaide
van pret toen moeder 'r op haar knieën liet huppe-
15ii?T....
„Jan, denk er nou om had vader gezegd, „stel me
bij Jan omging, nadat ze daarop gezinspeeld had... Drong
zich nog dichter tegen hem aan. Eluisterde aan z'n
oor.... Praatte, fluisterde lang.
De straat, waar hun winkel lag, was al bijna uit
gestorven... zoo laat was 't al geworden, dien avond...
Toen Jet nog uitging, met een groot pak op den arm....
kleine Door gewikkeld in mantels en doeken...
Gelukkig was 't niet erg guur. Ze had vóór weg
te gaan uitgekeken naar alle kanten... gewacht, tot er
niemand liep. Toen nam ze de kans waar... Stapte
schielijk voort, zoo gauw ze maar kon.... Het kind
in haar armen geklemcï naar v&der en moeder toe....
De advocaat, die den van brandstichting verdach
ten gpfailleerden winkelier in het Huis van Bewaring
bezocht, verwonderde zich over de ijzige, gansch-on-
aandoenliike onverschilligheid, waarmee de beschuldigde
hem aanhoorde.
,,'t Ziet er niet mooi uit voor* je", had advocaat ge
waarschuwd, toch eens. willende kijken of ook zoo'n
prikkel niet baatte.
Doch de man tuurde voor zich uit alsof het spre
ken over zijn geval hem verveelde, niet interesseerde.
Hij had l>ekend, dien avond brand te hebben willen
stichten. Zijn vrouw en het kind waren naar z'n schoon
ouders gegaan. Gebeurde wel meer.... 't Wós nog niet
zoo erg laat. Z'n vrouw had haar moeder geld willen
vriend om ,,'n enkel uur met hem te waken" of
hun leed te deelen; en eindelijk, eindelijkze^nen. hef te hebben tot in den dood toe?
De historie, de geschiedenis van Jefcus, die het zlin. wlj -bmgs heuvelen en weiden gegaan zon-
in 's hemels-naam niet teleur, want als ^ik die twee- j vragen. De zaken stonden op springen, .wist meneer
advocaat. Ze hadden haast niks-meer in huis. Z'n
vrouw zou in een uurtje terug komen... Toen, in zijn
wanhoop, had hij dat gedaan... met de petroleum en
de lucifers.... In de slaapkamer, boven...
Hij hield vol, dat z'n vrouw er niet debet aan was.
Jan, de gedetineerde winkelier, zag, toen de advo
caat wilde vertrekken zijn verdediger nog eens
aan... Besluiteloos, alsof hem iets op de tong brand
de... Advocaat wachtte nog even.
„Hadt je iets?"
„H... Heeft meneer haar nog gevraagd, of ze mij
honderd gulden uit mijn eigen zak aan Van der Eist
terug moest geven... Ik zou waarachtig... Je kent
moeder... 'n Best mensch, maar
Jan had vader op den schouder geklopt.
„Geen nood, ouwe!" Stelde hij gerust „daar zorg
ik voor!"
Nu waren ze amper drie maanden verder. Van der
spreken... De misère was nog veel grooter dan toen
vader redding bracht
Licht"der Wereïïv'^Hn^"zmTen' naar "wien 'de vol- defr ooi' begrip te krijgen van 'n liefde, die vogelen T 8 Worgens was de man van t wisseltje geweest. iets te zeggen had... Mijn vrouw... Of zeze...
ken zondennen als naar den Leidsman ten Le- voedt en Moernen Siert, zonder ooit liefde terug 1e vroeg weer veertien dagen uitstel. En de man soms eens hier komt... Als 't magAdvokaat
ken zouden opzien als naar den „Leidsman ten Le- ,,pW' A;„ tÜh» wenkte hem toen om eventjes mee te gaan, de straat biies stofjes van zijn hoed. Blies heviger dan eigen-
vroeg weer veertien dagen uitstel. En de man soms eens hier komt... Als 't magAdvokaat
-n", als naar den eenigen „Wegbereider", heeft den ontvangen? Hebben wij ooit onze liefde met die Liefde 3
Christenen het bouwen van symboliek gemakkelijk vergeleken.' V,as onze ompng met Judas evenals met ze bulten waren> samen, zei de man:
gsmaakt. Toen het „Hoeannah!" de lucht had doen Petrus n omgang van vertrouwen en toewijding Heb-
4»veren, en opgetogen bewondering gaarne en gewil- ^>en Martha met jjekwetst bij hare onnadenkende
fl» 't lastdier had afgestaan „voor de blijde in,comste" - -.. ,e ue
van den man van wijd gerucht, toen Zacheüs haast Hebben wij de Sunons eerlijk ons oordeel gezegd, en
ix vnnr I üTariK otPTklfvit V h n wat Ha/Aati wil tAch
lijk noodig was... Maar 't kon hem haast niet van
de lippen... Dat ruw-onverschillige van de vrouw."..
„Zeg, Van Dijk, ik wou 't niet zeggen, waar je Die hem verklaard had „van dien vent niks meer te
opmerkingen en de Caria's voldoende gewaardeerd? 7°aw bü was Maar weet 't wèl zorg ervoor dat willen weten."
-- - 6 - - •- - - - Je de centen bij-elkaar krijgt, want Jonkers is héél „Kiezen of deelen" voegde de grootmoeder,
0,«b™m ,ieromS*°l«rr-n Enwlf deden wytochjïwn 5e f** f» h»ae
2,-Tf'.UnTtti: iW „.men genoemtWn i at ^."0' breke°
S«n durfde dat ..dezen huize zaligheid a-eschied was'. Hebben we toen gepleit? Hebben we toen de hand A P 0fJe elgen we? k.lez.en;
gepleit?
in eigen boezem gestoken? Wat deden we toch, toen
Jan voelde iets in zijn hartstreek klemmen... Be-
S«n durfde, dat „dezen huize zaligheid geschied was
teen had waarschijnlijk ook de eerste ontmoeting --- o—ereen haJf
raeds plaats tusschen Jtldas en die anderen en werd Judas ons kuste'. Hebben we toen ook het harde woord m0mnelde zoo achter z'n hand om
beraadslaagd, hoe het best en het spoedigst dit woordterug gehouden op de hppen, om straks voor hem mot t me n^tw^l
•pgestoken hoofd kon vernederd worden. Toen werd te bidden? Honderd gulden erbij kosten. gijzelen zal ik hem!"
Nazarenei^ sabbaths^hender"^olgeif^denD,'het Zie, wij ademen en wij leven; maar als wij geen T„huis .gekomen, ijsbeerde Jan rond met mr-
Lam Gods" volgens den ander, zijn leven laten zou. Vrijdag gekend hebben, waarop wij zóó, zwijgend en bid- 100 datop taTef stond! smeetde in den kolen-
En toen die keuze eenmaal gedaan was, was de dend, gestorven zijn, dan weten wij met welk „goeds" r ja P
symboliek van het Christendom zoo goed als vol- m-dien zoo „Mensch, wat'hèb-je?" vroeg Jet, uit 't keukentje iets van aandoening bij den man te bespeuren viel,
töoid. binnen vliegend.. Wat Is er nou weer!?" zag duidelijk de smart vlijmen in de fletsche oogen
er is?.... Waterisi? Hij rukte zich den van den beklaagde... Ook woede flikkerenIets
van z'n hals. Wreef al-maar met z'n zakdoek van haat
Advocaat begreep, dat er meer achter het geval
De advocaat had al de stofjes van z'n hand gebla
zen, en zei toen, om tijd uit te winnen, op z'n hor
loge kijkend:
„Wat zei-je, Grollemans?"
„...En gaf ze ook geen groeten mee van... van...
met vuur- kleine Door?" vroeg de gedetineerde begrijpend dat
de advocaat maar voor de leus hem wou doen her
halen.
De ander knikte van-neen. Spiedde of er nü dan
iat
fende
den. Zij schenen niet te weten, dat Jezus, in zijn ZCHL viert feest om n leugen.
afzondering van nadenken, er op uitgegaan was, om Ge denkt toch met te kunnen opstaan uit den 00c
rond te zien in de werkplaatsen der menschen, rond als ge met eerst gestorven zlJlr,
te zien in de gruwelkamers der menschen, om het Hemel te kunnen bereiken buiten Gethsemané en Gol-
En toen Hij dit gekozen had, toen was Zijn taak engelen van uw opstanding niet veel te
„TObracht", toen mocht Hij nog 'n enkee maal neer- tem
vallen en zijn ziel uitsnikken over verloren liefde
en verloren vriendschap, 'n oogenblik zelfs twijfelen
hoofd... „Wat er is!? Dat Jonkers me
laat gijzelen. Dat is er!" Even scheen Jet ontdaan, school dan de man tot dusver had willen uiten.
Toen liep ze dood-gewoontjes, of er niks gebeurd Maar de smart schrijnde weerTeekende zich
was, met trekje van zekere vreugde zelfs in <le af op de trekken van het vermagerde, verrimmelde,
oogen, naar de keuken terug, antwoordde:
„Je eigen schuld!"
Hij bleef staan. Dat was het töppunt
vroeg oude gezicht..
Advocaat begreep, dat de man nooit bekennen zou
wie hem tot brandstichten had gedreven... Besefte,
Én toch, wij moeten opstaan; dus eerst sterven.
Dat moeten wij.
gebalde vuisten... Maar Jet was niet bang van aard.
en venoieu fliouus^, i» M ;j n Te711<; en al wil onze "Was naar °°m Karel gegaan!" En ze slofte naar
of „God hem verlaten had", maar zijn taak was „vol- „Mij na! neen Jezus gezega, enai om» de keukeu teru
bracht". Het voorbeeld waarmede zal de eene eigengere^ti^eid oiize \oornaamheid, ons fatsoen daai. H smakte
Haar ijzige kalmte hield hem in bedwang. Anders vertrekkend uit het Huis van Béwaring, dat hij den
zou hij, in die stemming en na dót gezegde, met zijn man tot een kwartier geleden verkeerd „gezien"
had.
MAiTRE CORBEAU.
L A SI S
„in 's Vaders handen te bevelen".
wijding, vergiffenis, kracht om le leven en kracht om
En zooals 't nu gegaan was, was t go e d. Het je S(erven dje zijn discipel niet zijn, en zal zoo
beoogde doel was bereikt; en indien 'n andere hoog- ndn -n aoe<jen Vrijdag" als zijn Paasch
te dan Golgotha beklommen was, dan zou de histo- t,i j"®
rie, dan zou de Kracht-en de Wijsheid, die het ^fesl 2freu"
menschdom opvoedt, haar doel niet bereikt, of haar
doel voorbij gestreefd hebben. Daarom spreekt de ons betreft mijn vrienden, ik wenseh U en
■lenschheid in hare misschien onnadenkende wijsheid een goed begrepen en gelukkig Paaschfeest toe.
hart en 'n verbrijzelden geest, met nog iets anders dan - cU
wat Christus bezat: liefde, 4rbarming, goedkeid, toe- zetten;. Bepaald houden van haar man deed ze
u.xki'xn, n. i-mcht om niet> ala z« eerlijk haar gemoed doorpeilde... Maar
▼an dien „Goeden Vrijdag", toen dat hoofd met won
den werd bedekt en die leden verbrijzeld werden.
ant zonder dit alles, zonder smaad en hoon, zon
der kruisiging en smartelijk lijden, zou dat leven ge
feest zijn als 'n kostelijk en kostbaar vaandel, rijk
en zwaar van goud en edelsteenen, maar onontplooid,
uiet ontdaan van de foudraal waarin het was gebor-
onbekend zijn gebleven aan menschen, die dan
"•et geweten zouden hebben, wat de hoogste uiting
van het strevende leven was en wezen moet. Want
als blijde predikers van 'n blijde boodschap, als boei-
end verteller van boeiende gelijkenissen zal Jezus
*el altijd de man blijven tot wien vriendelijke har
ten zich aangetrokken gevoelen; maar van Golgotha,
^an dien wreeden kruisdood, van dien doornenkroon
a" dat snikkend „Eli, Eli, lama sabaehtani!" is de
er®ldoverwinnende kracht zijns Evangelies uitge-
I?ie Vrij dar led", zooals ook die dood
en zal 'zoo ze kad met 'm te doenMet z'n tobben en wor
men zonder dat 't iets baatte. Als zij de zaken ge
voerd had, besefte ze, dan zou 't allicht beter
geloopen zijn... Zij zag eigenlijk zoo'n beetje op hem
neerMaar dat jammerende grienen van zoo'n
vent
Jet bracht hem een glas water.
„Kom, wees nu maar bedaard" zei ze „kom, jon
gen, misschien lukt 't nog wél..."
H. d. H.
eindelijk gezegd:
AANTEEKENINGEN
Vertsaag (wanhoop) daarom niet,
Gij begeeft u niet in 'n waagschaal:
Want God zal u toeverlaat zijn.
Hij, die 't kwade zal verjagen,
Zal een zaligen dag zien dagen.
IN 'T NAUW
ALTERNATIEF.
Hij durfde den brief haast niet open maken. Want
wat hij nu zou lezen, daar hing, voor hen beiden
aouderagew'oöüt«,- de winkeldeur op van dat hij vroeger toen oomc Karet wel wou. had moe
xjt? ywoi. „t.ten Maar 7.ft zwftpo.
genezen door den
Dat de beroemde KLOOSTERBALSEM een onfeil
baar middel voor brandwonden is, bewijst wel de on
derstaande verklaring:
Mej. L. Hof, Steenwijkerwold, verklaart ons, dat
haar zoontje Gerard het ongeluk had zich met een
Hij had haar, - verteederd',' verhinderd, door die P?.n kokelld vet do "buren
zachte woonden,'- naar zich toegetrokken. Had Jet ge- z«n oogen zagen er zoodanig, u.t, dat dc, dojhuren
zoend alsof ze nog in de wittebroodsweken waren. Ln
en de familie, niet anders dachten, of de jongen zou
voor zijn geheele leven geschonden blijven. Door twee
potjes KLOOSTERBALSEM, die ik kocht bij den heer
7. IVoor mijn part. Schrijf dan maar aan oome-Karei. ft Jw v;sscher ,e Steenwijkerwold, is de jongen bin-
Ik kón t met... nen 14 dagen tijd volkomen genezen."
„Goed, boor. Suste zij, hem op den schouder tik- f j)e Kloosterbalsem, Klooster Sancta Paulo, is een
kend „dan zal ik t wel doen Nou hen-je verstandig. u[|;nunten(j middel tegen brand- en snijwonden, zwe-
Nou zul-je zien, dat alles terecht komt. Tenminste wan- rel^ huiduitslag, ziekten der hoofdhuid en aambeien
neer.... Wanneer oome-Karel nu nog!..."
(zoowel bloedende als andere). Kloosterbalsem mag dan
ook in geen enkele huishouding ontbreken, teneinde bij
Het papier dwarrelde naai" den grond en ze zaten ziekte of grootere en kleinere ongeluki. n omniddel-
sprakeloos Heek tegenover elkander: tijk bij de hand te zijn.
De ploert mompelde hij. j Prijs per pot van 20 gram 35 ct., van 50 mam
Even kwam 't in haar op om hem te verwijten, 75 rtvan 100 gram f 1.20 en van 250 gram f2.50.
„iroed"
was,
-•re
Ike dood
e .-lid
oed" is, wanneer een kier geopend brief op toonbank jeemetea.
cn ou laat. Ringeling
ten toehanr">- Maar ze zweeg.
Z?' .1 ui-luaar aan te ,\Ls ber'
r pot, hoe voordeeliger dus!
Saai" bi: Dr ten, Apothekers en de bekf :-
