SmipfctA Mmipt U onmiatht.
dat onder Gods zegen en uw bestuur de Heerkugo-
waard moge bloeien en tieren en gij als Burgemees
ter in lengte van dagen daar de heerlijke vruchten
van. zult ïuogen genieten."
Burgemeester dankt daarna in hartelijke woorden
den beer pastoor voor zijne waardeorende toespraak,
ongeveer volgenderwijze: Jk ben u zeer dankbaar
voor uwe woorden en hoop dat uw welmeenen.de wen-
schen in vervulling mogen komen. Niet alleen voor
de Katholieken, maar voor allen, ongeacht van welke
religie, zal ik mijne beste krachten geven. Mijn devies
is kort: Wat er ook gebeure, wie er ook bij mij
komc, als zijne zaak recht is, zal ik allen steunen,
onverschillig van welken godsdienst men is. Dat is
ui ij gelijk."
Volgen verschillende hoera's aan den Burgemees
ter. De voorzitter der feestcommissie wijst daarna
op den korten tijd en 't groote programma, om niet
te lang te toeven, waarna men dan ook spoedig op
trekt naar Veenhuizen. Daar kwam, zijn weg kie
kende dooi; grooten, Middenweg, Donkereu weg, Veen-
hulzermiddenweg, en Tolweg de optocht aap, steeds
onder de vroolijke tonen der muziek.
Bij don kastelein P. Groot te Veenhuizen aange
komen, begaf men zich daar in de kolfbaan, waar het
aan verschillende hartelijke toespraken en heildron
ken, niet, ontbrak.
Ook werden hier oen paar aardige liederen gezongen.
Ken en aml-r door levendige fanfares afgewisseld.
Zoowel door do aingvoreeniging van Veenhuizen als
door die van 11 cerhugowaard, werd aan de dochter
van den Burgemeester een bouquet aangeboden, die in
dank werden geaccepteerd.
Na omstreeks anderhalf uur allergezelligst te heb
ben getoefd, ging de geheele stoet weer op weg, langs
de Vecnhuizermiddenweg naar den Oosterdijk, Jan Glij-
nis-. Rustenburger-, groote Midden- en Bassevvcg langs
naar 's Ruige mees Iers woning, waar velen nog een
heildronk deden op 's Burgemeesters welzijn.
's Avonds werd na een tijdje pauze, ten lokale van
den heer Klaver een allergezelligst uurlje receptie ge
houden. waar mooie zang- en opgewekte fanlarenum-
mors en herhaaldelijk hartelijke toespraken elkaar in
:nenigte afwisselden.
Daarna werd nog receptie gehouden in 't café van
den heer Pijper, üok hier aan hartelijkheid en ge
zelligheid geen gebrek. En zang en fanfaremuziek ge
noeg, om. de noodige afwisseling te brengen. Menige
welgekozen toespraak kon men ook hier aanhooren.
En het was al niel zoo heel ver meer van middernacht,
loen dc heer Dr. Post. de onvermoeide en welbe
spraakte voorzitter der feestcommissie met een gloed
volle slotrede het ofticiëele gedeelte van den feestdag
sloot.
Gezelligen dans in de lokalen van de heeren Pijper
en Klaver besloot voorts het geheel.
DOOIt DEN SCHRIK.
Het 2 -jarig1 zoontje van, den landbouwer Th., te
Maasuiel, is gisteren zoodanig voor een varken, dat
aan zijn beenen snuffelde, geschrokken, dat het kor
ten tijd later aan de gevolgen van dien schrik is
overleden.
ONGELUK.
Maandag waren, te Valkenburg eenige werklieden
hezig een boom in de Plenkert, achter de Prot.
kerk, van een paar zware takken te ontdoen, en
zekere J. C. stond ernaar te -kijken. Een der lieden
'verzocht hem een handje te helpen, door den val
van een tak door middel van een touw te breken.
Plotseling werd J. C. naar boven gerukt, zoodat
hij op het dak der kerk terecht kwam en vandaar
op den grond stortte. Een zware schedelbreuk was
het gevolg van dit zeldzame ongeval. Kort daarna
was J. C. een, lijk.
EEN RECHTERLIJKE BENOEMING.
Het „Alg. Hand." schrijft
Minister Regout heeft indertijd schoon© woorden ge
sproken over hel gewicht van het magistraten-ambt,
cn over de noodzakelijkheid dat zij die dit hekleeden,
mannen zijn uitmuntend in geschiktheid, inzicht en
karakter. Het schijnt échter wel.,alsof ook in dit opzicht
ninisterieele denkbeelden zuiverder kunnen zijn dan
ministericcle daden. want men kan allerminst zeg-
,<en dat de tegenwoordige minister van Justitie mei
de benoemingen bij de rechterlijke macht, waarvoor
hij verantwoordelijk is. steeds bijzonder gelukkig is
geweest. Onder zijn bewind zijn verschillende gewich
tige plaatsen bezet geworden op een wijze, die menig-
«scn. verbaasd heeft doen staan.
Als laatste voorbeeld heeft ons de Dinsdag 1,1. bij
Koninklijk besluit afgekomen bevordering van cejien
rechter ie Dordrecht, tot lid van de zoo gewichtige en
begeerde Haagsche rechtbank getroffen. Wij moeten
■eerlijk bekennen, dat deze benoeming ons versteld heeft
gelijk wij reeds verwonderd zijn geweest, toen de naam
van den benoemde op de voordracht voorkwam.
De benoemde is degene geweest, die gefungeerd
heeft als eerste rechter van iastructie in de Papendrecht-
,;clie strafzaak.
Hij heeft als zoodanig fouten begpan, die voor een
rechter van de allerzwaarste soort waren, en die bij
eiken anderen wcl-afzetbaren ambtenaar hadden moe
ten leiden tot de overweging of hier niet sprake was
van eigenschappen -welke hem voor de verdere ver
vulling zijner betrekking ongeschikt maken". Is 't nog
noodig daaraan te herinneren? De. betrokken magi
straal hoeft in die zaak bij herhaling in door hem.
opg*.naakte processen-verbaal onjuiste ren onvolledige
mededeelingen opgenomen, die tot gewichtige conse
quenties hij de beoordeeling der zaak leidden, terwijl hij
later, desgevraagd, onder eede moest verklaren: „dat
iljo mododeelingen onjuist waren en op een hemzelf
onbegrijpelijke misverstand berusten". Toen hem door
het gerechtshof was opgedragen zekere gehoorproeven
te nemen, "deed hij dit evenzeer op een alleszins on-
i volledige wijze. 'J>t* grief is dan ook. niet weersproken
Ikunnen worden dat deze rechter, waar hij als rechter
Imoest zorgen dat het recht zijn goeden loop kreeg, waar
(hij de iKflangsm van burgers te beschermen en een
onafhankelijk standpunt tegenover de uitgevoerde macht
in te hemen had. daarin geheel te kort is gescholgp.
En nu komt het allerminst bij ons op. hier aan
goede trouw to twijfelen, maar bij een priester van
het «recht is nu eenmaal nog iels meer noocljg dan
goede trouw!
Met nadruk mag dus de vraag worden gesteld of
bij dergelijke benoemingen wel voldoende rekening
wordt gehouden met de eischcn van een goede justitie,
cn ook met het vertrouwen dat deze in de oogeu
van het publiek heeft te verdienen?
Met de publieke opinie mag toch nog wel ecnigs-
zins rekening worden gehouden, waar 't de rechtsple
ging geldt, 'die immers zonder héér vertrouwen te be
zitten niet leven kan!
Al te vaak is de vrees kunnen geopperd worden,
dat de rechterlijke macht daarvan vreemd blijft, cn
gevaar loopt in collegialitertsgevoel ojp te gaan, zeer
ten detrimente van het algemeen belang. Een treffend
bewijs gaf daarvan de Haagsche rechtbank, door voor
de thans vervulde vacature voor te dragen liefst de
beide «rechter-commissarissen, 'die in de Papend rcoht-
sche zaak zoo weinig blijk (hadden gegeven van 't bezit
van de noodzakelijke hooge rechters eigen schappen. Een
bewijs van 'het tegendeel had tenminste de minister van
Justitie kunnen geven, door den tierden op de voordracht
voorkomende te benoemen, een lid der Amsterdamsche
Rechtbank, die zich terecht in een alleszins goede
■roep en achting mag verheugen.
Maar neen, het heeft niet zoo mogen zijn.
En zoo kan er weinig overblijven van de overtui
ging. dat bij de benoeming cn bevordering van leden
j der rechterlijke macht geen andere invloeden dan nauw-
I keurige beproefde geschiktheid cn erkenning der rechls-
belioeftcn. den doorslag geven.
I Wij kunnen alleen zeggen, dat de heilzame werk-
znamheid der justitie hierdoor stellig niet wordt be
vorderd en dal zulke voordrachten en benoemingen zijn
I om te huilen!
I Gemengd Nieuws.
I AVE ER TAVEE SLACHTOFFERS.
Reuter seint uit Reims, 18 dezer:
Een monoplan, waarin de aviateur Bournique en
luitenant Dupius waren gezeten, viel van een hoogte
van 70 meter. De benzine veroorzaakte brand. De
luitenant kwam in de vlammen om.
De toestand van Bournique is hopeloos.
Nader seint Reuter:
Bournique stierf om 2 u. 45 min.
DE STRATEN IN PARIJS.
De geneeskundige faculteit beeft een bezwaarschrift
ingediend tegen den onzindelijken toestand der stra
ten in de hoofdstad. Prof. Blanchard, die zich tot
tolk van de klagers maakte, oppert vooral bezwaar
tegen de wijze, waarop men met de honden te werk
gaat. De dieren, die 's avonds uitgelaten worden,
worden, uit vrees voor overrijden, niet verder ge
bracht dan het trottoir en wat zij daar achterlaten,
blijft er soms dagen liggen. De straten worden, al
leen 's morgens geveegd, en dan nog lang niet overal
met de noodige zorg. Aangezien de autoriteiten ech
ter geheel in beslag genomen worden door de poli
tiek, wordt er vaji hun medewerking, om tot verbe
tering te komen, niet veel verwacht.
BRAND.
In een magazijn van ldnematographenfilms in Cha-
ring Cross Road te Londen brak Woensdagavond 'een
brand uit, die tengevolge van de groote hoeveelheden
brandbaar materieel in korten tijd buitengewone uit
breiding kreeg. Reusachtige vlammen sloegen uit de
vensters en het talrijke personeel in 'het uit verschillende
verdiepingen bestaande gebouw verkeerde in het groot
ste gevaar. Een aantal personen, waaronder eenige vrou
wen. die zich op de eerste verdieping bevonden, spron
gen op straat en werden door de daar samengestroomde
menigte opgevangen.
Ook de vrouwen, die op de hoogere verdiepingen
werkzaam, waren, verschenen aan de vensters, blijk
baar met de bedoeling eveneens den gevaarlijken sprong
tc wagen, men wist haar van heneden af echter te
beduiden van dit voornemen af te zien, door haar toe
te roepen, dat de brandweer in aantocht was. Deze
kwam ook na eenige oogenblikken en slaagde cr in
den brand meester te worden, echter eerst, nadat de
onderste verdiepingen uitgebrand waren.
ONLUSTEN IN PORTUGAL.
BRAGA, 17 Mei. De menigte belegerde de wonin
gen waarin godsdienstige vcreenigingen gehuisvest zijn
en de bureaux van het katholieke bLad „Combate", en
vernielde de versiering van verschillende woningen, die
geïllumineerd en versierd waren ter gelegenheid van
het feest van het Heilig Hart.
PORTO, 17 Mei. De equipages van vreemde sche
pen voorzagen, onder bescherming der troepen, in den
dienst op de rivier de Douro.
OOK EEN OVERWINNING.
De Spaansche troepen, zoo luidden de berichten,
hadden in Marokko een groote overwinning behaald1.
Wat soort overwinning dit is. meldt de Daily Mail:
De zoogenaamde overwinning van de Spanjaarden
op een Moorsohen stam in Marokko blijkt een farce
te zijn, die eenig in haar soort is. De Moors ctbp)
vijand" namelijk bestond uit een kudde van ongeveer
500 varkens, die door jievig infanterie- en artillerie
vuur op de vlucht gedreven werden. De historie droeg
zich als volgt toe: een Marokkaan had zijn kuddes
van 500 varkens weggevoerd van de plaats waar dc monopolie der Regeering. Tijdens 'n cholera-epidemie
Spaansche troepen hun legerkamp opsloegen. Des nachis werd ons geweigerd 'n geweerloop op Sicilië toe te laten,
echter keerden de varkens weer naar hun oude weide- alvorens dit voorwerp in de ontsmetlingskamcr was
plaats terug. Toen nu de Spaansehe voorposten bewc- geweest; en zelfs \erhaalt men, dat, toen 'n wagenvracht
ging in het .voorterrein hoorden en het eigenaardig I chloorkalk .besteld om voor ontsmetting te gebruiken,
knorrende geluid der varkcnsv dachten zij, dat erheen eerst zelf het zuiveringsproces moest ondergaan, waar-
vijandelijke troep in aantocht was. Het legerkamp werd door het nog al natuurlijk zijn onlsmetlingi-
nu gealarmeerd en weldra begon een hevig geweervuur kracht verloor. Een lijk, dat ten grave gedragen werd,
tegen den vijand". Ten slotte kwam ook nog de artille- [moest aan den ingang der stad wachten, daar eerst
rie in aetie. De varkens gingen nu op dc vlucht en de moest worden uitgemaakt of er geen belasting van betaald
commandant h ield een toespraak, waarin hij de moe
dige soldaten gelukwenschte met hun overwinning. Den
volgenden dag zond de Spaansehe consul officieel be
richt van de overwinning naar Madrid.
NADER KENNISMAKEN.
.Paris Journal" weet te berichten, dat in welin
gelichte kringen, te Berlijn wordt verklaard, dat de
moest wordenwijl het toch, vlees oh, was.
Ook werden aan do grens eens 'n heer cn 'n dame
opgehouden, omi tc verklarenjioo 't kwamydat.de hoeden
der dame er niet vettigsr en onzindelijker uitzagen.
Zij zagen er niet uit alsof zij gedragen waren en zouden
dus wel nieuw zijn. Er moesten inkomende rechten
van betaald worden en het kostte 'n half jaar tij&s
Duitsche keizer en koning George van Engeland heeft cn wc' twintig' brieven heen en weer, eer de wédér-
uitgenoodigd den prins van Wales voor den duur rechterlijk geheven belasting terug betaald werd. Dc
van eenige maanden naar Duitschland te zenden, op- I dame en heer. wicn dit overkwam, waren Hollanders,
dat hij meer intiem in kennis kome met zijn neven, I ,Iicn reiziger kwam eens aan 'n klein station, eenigo
des keizers zonen, Mocht deze uitnoodiging worden minuten na den bepaalden vertrektijd van den trciïE-
aangenomen, dan zou de prins in den herfst naar man was te laat. maar de trein ook, want die moest
Potsdam gaan. no" komen. Toch werd hem het kaartje geweigerd.
VERSCHRIKKELIJK DRAMA. ^„"'f®'!®®!'''® 2"?1' d® tr5'? ?P "J*1
TG Mannheim rheeft ilcH een verschrikkelijke fami-E if8®'' "'f kV-lnC'1 halen'
lletragedle afgespeeld. Gistermorgen omstreeks zes uui ^"0!P™®r kaf''® voor
werden de buren van de familie Krans opgeschrijtt S?™; 'ÏLÏÏ1 S Jl'a?nk°!am
door liet rallen van schoten. De 29-jarige zoon van ^edc zondel kaartje mocht hij
de familie Kraus was in de slaapkamer van zijn xjar„OI- w u
ouders geslopen en had zijn vader, die lag te slapen riiöndLJwr Si n n betreft, zijn
met twee kogels in den rechterslaap doodgeschoten ei andeis ti.tcis v,ndnrgnjk. Diejstal en s raai
en daarna het wapen tegen zich zelf gericht. De I?"Lko™fn "'«"igvuldig voor. cn ondankbaarheid is
moeder, door het schieten wakker geworden, was er ff®"1™! "ndeurf onder oude
op de vlucht gegaan en had zich op de 5e verdie- ®,P - bevolking. Als iemand „sealtro is, d.w.z.
ping in veiligheid gebracht. Het gezin stond te goe- V1 kwade, dan wordt hy als zeer „\erdiensle-
der naam en faam bekend en van twist of oneenig- beschouwd, cn n „leugentje om bestwil' wordt
heid had nooit iemand gehoord. De moordenaar, den kinderen r/fds zeer lonÖ als geoorloofd' voorgehou-
©enige zoon, leed reeds eenige jaren lang aan tering. e£ yoorgedaan.
Men veronderstelt nu, dat hij zich bewust geworden n Eerlijke Sicniaan is 11 ondenkbaar wezen. Voor
was, dat hij nooit meer zou genezen, en dat hn daar- bijzondere wraakneming wordt steeds gerekend op de
om besloot, een eind aan zijn leven te maken. Om bulp van bloedverwanten en vrienden, en wie zich
zijn ouders het verdriet over zijn dood te besparen. a,a" .pog^cbreven wetten niet houdt, heeft do „ven-
zou hij hen dan eerst dooden- de,ta Zl-,ner ^nsche W&rmg te vreezen.
Men vond den jongen man stervend, met een kogel G^?D,E EAR1vI'T- u T
door zijn hoofd, in bed liggen. Op de tafel lagen Erna (die twist met Fnts heeft .gekregenJe bent
e;en aantal haastig geschreven ontwerpen voor tele- eeiLake''g® jongen. Nu trouw ik met met je.
grammen, om de familie te waarschuwen.
De moeder was door den uitgestanen schrik wezen
loos en kon geen woord uitbrengen.
Van dit en Aan dat.
NIET TE WEERSTAAN.
Zeiier predikant in Corn wallis ergerde zich dood
over de gewoonte, die zijn gemeente had, van om te
kijken naar diegenen, die laat in die kerk kwamen.
Na zijn ergernis daarover langen tijd verkropt te heb
ben. zeide hij op zekeren dag toen hij den kansel be
klommen had: „Broeders en zusters, met leedwezen
bespeur ik. dat uw aandacht van uwe godsdienstplichten
wordt afgeleid, door uw zeer natuurlijk verlangen, om
Trits: Dat kan me niet schelen. Bovendien krijg je
toch niet voel mee.
Erna: Zoo?i Toch alle dagen ah ik naar school ga.
'n broodie met vleesch en 'n appel.
LAATSTE MODE.
Men neme stof voor twee rokken en make daarvan
'n blouse; men neme stof voor 'n blouse en make
daarvan twee rokken.
R E S L A BI S.
Niets is meer te vreezen dan een nierziekte, om-
dat deze u, zonder dat gij u er van bewust zijt, be
te zien.^wie na u binnenkomeiiTÖin u dio^moeite kruipt uw nieren kunnen cel na cel vernietigd
te besparen, slcl ik u dus voor voortaan don naam van worden en hun kracht om het bloed te filtreeren
ieder, die binnenkomt, te noemen, en ik hoop, dal verliezen, zonder dat gij eenig ander waarschuwend
de godsdienstoefening dan zonder stoornis voortgang kenteeken hebt opgemerkt dan een gevoel van zwak-
zal hebben." te, terneergeslagenheid en voortdurende vermoeid-
Toen hij' dit gezegd had. begon hij te preeken: heid' want zelfs wanneer de nieren ernstig ziek
„Veelgeliefden t" Maar hij hield op, om er tusschen ziin- toont zich dit somtijds alleen door weinig in
te voegen: „Pachter Stubbin met zijn vrouw en zijn ^et oog loopende verschijnselen.
dochter!" Pachter Stubbin keek vreemd op, toen hij Nierziekten doen echter niet iedereen op dezelfde
daar «van (den kansel zijn naam hoorde noemen, maar w«ze aan- Geea enkele Patiënt heeft a l 1 e verschijn-
de predikant vervolgde zijn preek, en zeide: „Het seden Z1J loopen zeer uiteen bij verschillende
schoonste verhaal, dat wij in onzen Bijbel vinden, is m®oschen.
ongetwijfeld dat van den verloren zoon". Toen hield Mannen hebben dikwijls een ellendrg gevoel in hun
hij weer op, want er kwamen er twee binnen, en de ?"ug\ e"
de predikant, die zijn heele gemeente kende, rij)„Sam uee.n
Curtis en William Diggle
De beschaamde gemeente keek strak voor zich, maar
de godsdienstoefening ging in de meeste orde hanr Vrouwen ieblen misa.hlen wa,Ien onder de ooren
gong. alleen Mei nu en dan de predikant jHAn opgezwollen ledematen, en ziin totaal hulpeloos
m de rede, om den liaam san den een of anderen w„r h.hhen n,ia«.hi«e
rug en rheumatische pijnen, doch n,iet het minste
waterzucht; anderen lijden aan gra
veel, urine-stoornissen en buitensporigou Oorot, mnnr
hebben daarentegen njet den minsten last van hun
rug.
nieuwbinnenkomende te noemen. Daar kwam er weer
van de rugpijn. Weer anderen hebben misschien niets
anders opgemerkt dan zwakte, loomheid en zwaar-
een binnen en de predikant zei met dezelfde deftig- moecjigheid
heid: „Juffrouw Simonsuit de Rood® Leeuw", met Doch Mlen u eentg ^en van nierziekte of
n nieuwen hoed op. Oogenbhkkelijk voelde taj zijn blaaiB!wolrte iebti leMt
uw kwaal misschien tot ver
missing, maar t was te laat! De mededeehng van den ujetiging der nieren, vóórdat gij eenjg idee van ge-
nieuwen hoed. werkte onweerstaanbaar. Elke vrouw ym hebt_ NIe„iekteu verheffen zich plotseling van
in de gemeente keek dadelijk om. eenvoudige tot gevaarlijke ziekten en bijna zonder
TOESTANDEN OP SICILIë voorafgaande waarschuwing. Verder uitstel is zóo
Ambtenaren schijnen in Italië 'n heerschzuditig ras en ®™tig, dat gij niet spoedig g^oeg beginnen kunt
groole letterknechten te zijn. Vooraf schijnt dit liet met sebnnk der echte Fosters Rugpdn Nte-
geval op Sicilië. ren Plllen b*> het eerste verschijnsel der verschrik-
De tabaksteelt was vroeger 'n belangrijk deel van den kehjke iiierziekte. t
i^ji.1 i„,Ua» 1^;. Foster's Rugpijn Nieren Pillen geven het ge-
wenschte resultaat, omdat zij uitsluitend die-
Siciliaanschen landbouw, doch door de.lastige bemoei
ingen der autoriteit is zij bijna gielieel te niet gegaan.
De pachters hebben er .veel te verduren van de wille
nen voor de nieren en blaas, en alleen een, nieren-
^htlSKe^lfoir^ilE "iTs ^uïnerin
wordt, noe steent net seizoen ook ^Areesi b en dQ ontgtekillg tegen en helpen hen op een zachte
zeer hy ook bij zijn landheer in de sdiuld zito wjjze om weder tot g-ezondheid en natuurlijke wer-
n aanmerkelijk bedrag in de iiikoimetni^Lastm„ ^n- king. te geraken Zij doen de geringste sporen der
cL, tvmU^c nieraandoening verdwijnen, en geven aan de nieren
hun kracht terug om het vergiftige urinezuur af te
voeren, waaruit zoovele noodlottige ziekten bij man
nen en vrouwen ontspruiten.
Koopt geen pillen, die niet den volledigen naam:
Foster's Rugpijn Nieren Pillen op het etiket hebben.
Zij zijn te Schagen verkrijgbaar bij den heer J. Rot
gans. Toezending geschiedt franco na ontvangst van
postwissel a f 1.75 voor éen, of f 10.voor zes
doozen. 26.
en winst en protest is in die gevallen even nutteloos
als ontheffing zeldzaam is. Het stelsel van het geven
van 'n aandeel in de opgelegde boeten is voor hel
Italiaansehe ambienaarswezen 'n groote verleiding' om
onbillijk en zonder mededoogen te zijn. Dikwijls zijn
de handelingen dezer bureaukraten kinderachtig en „go-
zocht".
Zoo is b.v. door kommiezen soms bezwaar gemaakt
tegen het gebruik van 'n paar emmers zeewater voor
'n kinderbad, uit vrees voor benadeeling van het zout-
de barones was terneergedrukt en Ulla beleedigd, 't
was dus natuurlijk dat Vera de familie alleen liet.
Ook den volgenden dag, den dag van Ulla's vertrek,
trok Vera zich terug. Maar nadat Waldemar en Ulla
van een lange wandeling waren teruggekomen, sche
nen zij verzoend en weer goede vrienden.
Uila was weer vroolijk en Waldemar hartelijker te-
igen ha,ar dan gedurende den geheel en tijd van haar
verblijf. Het scheiden scheen geen van beiden bij-
"sjonder aan te doen misschien gevoelden zij zich
verlicht door de scheiding, die op zulk een storm
achtig tooneel volgde.
In huis was het nu doodstil, het scheen alsof Ulla
Alle leven en opgewektheid had meegenomen en de
oude gezelligheid wilde niet terugkeereu. Een soort
va,n verlegenheid overviel den baron, het scheen hem
toe dat hij iets had goed te maken bij Vera en
hierin werd hij versterkt doordat zij hem zichtbaar
ontweek.
Tevergeefs luisterde hij naar haar vluggen tred. als
hij alleen onder de kastanjeboom zat, waar hem de
uren in haar geaeiscbap doorgebracht, schenen om
te vliegen.
De piano was zijn eenige troost. Hij speelde soms
den geheelen avond door. en de wilde en toch zoo
klagende muziek ontroerde Vera zeer. Maar de ha-
rones zuditle meermalen mismoedig.
Het is vreeselijk om steeds allerleil vreemds te fan-
laseeren in plaats van goede muziek te spelen.
V-era keek haar smoekend, aan.
„Maar htet hart heeft soms behoefte om zich in
eigen taal uit te s,preken", zeide zij.
„De eigenzinnigheid ook", antwoordde de oude dame
sehenp. „deze keer is Jiet niet da !ail san het hart,
maar de halstarrigheid die hem dwingt tot het bren
gen van 'onnutte offers en die hij oa.c andven opleg
De baronnes ging vroeg naar bed. Zij miste Ulla's
■oppervlakkig gebabbel - en liet haar boozen bui den
vrijen teugel.
Toen Vera. nadat zij de barones te bed had gehol
pen even in de woonkamer terugkwam om een boek
te halen, hield Watdcinar op me. spo.eii ea 1. p lang
zaam de woonkamer binnen.
„Is het al laat, is het al tijd om te gaan slapen?"
Vroeg hij.
„Het is bijna tien uur, baron, en mevrouw de
barones is reeds naar haar kamer."
„Waarom- zeg! zij mij geen goeden nacht, juffrouw
Vera?" vroeg Waldemar ongeduldig. „Gij weet, dat
ik aan die attentte gehecht ben, ik ben niel gewoon
dat men 'mij laat gevoelen, dal ik slechts een lastpost
ben." J
„Baron u wilt toch niet zeggen, dat ik u als zoo
danig beschouw?" vroeg Vera verschrikt. „Ik heb
het niet gewaagd uw spel te storen en ik wist niet
dat gij bet zoudt merken, wanneer ik den wensch
dien ik u eiken avond schenk, nu eens onuitgesproken
liet."
„Vergeef mij," zeide hij bedaarder, „maar ik had
uw groet zoo gaarne. Wie zooveel verloren heeft
als ik, kan niet het geringste missen, waarop hij
meent aanspraak te mogen maken."
Hij stak haar de hand toe, die zij hartelijk drukte.
„Goeden nacht baron, slaap heerlijk en ontwaak
vroolijk en opgewekt."
Hij bleef nog eenige oogenblikken op den drem
pel staan, totdat het geluid harer voetstappen geheel
was verdwenen. Toen strekte hij verlangend de ar
men uit en ging naar zijn, eigen kamer.
HOOFDSTUK 11.
De volgende dagen gingen vreedzaam en kalm voor
bij. De zon scheen zoo warm en gaf aan de geheele
natuur een zomerachitg aanzien. Het was een stille
Zondagmorgen, het luiden der kleine dorpskerk klonk
vreedzaam door den tuin.
Den avond te voren was er in Waldemar's kamer
een stormachtig tooneel geweest tusschen moeder en
zoon. Mevrouw Von Zahrungen ging weenend naar
haar kamer en Vera vermoedde dat haar brief hier
weer de oorzaak was geweest Vandaag ging de
barones ter kerk en zij had gevraagd of Waldemar
haar wilde vergezellen en Vera bleef alleen thuis.
Het jonge meisje had haar gewone morgentaak
volbracht, peinzend luisterde zij naar het klokgelui
en keek naar de voorbijvliegende vogels. De vogels
vertrokken zoo vroolijk naar vreemde oorden en toch
hadden zij hier gezongen van liefde en hun nesten
gebouwd. Waarom kon zij niet evenzoo doen. Waar
om viel hqt haar zoo zwaar te scheiden van een huis
dat haar vreemd Avas, van'r^enschen, die haar vreemd
wenschten te blijven?
Het antwoord op deze vraag werd haar niet gege
ven, maar op dat oogenblik sprong Waldemars hond
vroolijk op haar toe.
„Zoo is u daar," riep Waldemar blijkbaar ver
heugd, „ik hoop niet dat ik u stoor. Het is eigen
lijk nog niet het uur, waarop ik mijn soort van
aanspraak op u mag doen gelden, maar ik zou toch
zoo gaarne nu wat met u willen praten."
„U stoort mij volstrekt niet, baron," antwoordde
Vera vriendelijk, terwijl zij een gemakkelijker stoel
dan dien waarnéar hij greep, toeschoof, „en boven
dien is het vandaag Zondag."
In deze laatste woorden lag voor hem haar groote
zelfopoffering opgesloten. Zij dacht er niet aan dat
het haar rustdag was, maar alleen aan dat wat hem
genoegen kon doen.
„Juist daarom moest ik hier misschien niet blij
ven," zeide hij. „U is bepaald wel aan uw lievelings
werk bezig, Avaartoe u zich de andere dagen, den tijd
niet gunt: lezen, schrijven en schilderen. Ik weet door
mijn moeder, dat u in dit laatste een kunstenares
■bent"
„Niets van dat alles," antwoordde zij, verlegen door
het gevoel dat, ofschoon zijn oogen haar niet kon
den zien, hij haar gedachten wilde leeren kennen.
„Niets?" vroeg hij verwonderd en bijna teleurge
steld, „in 't geheel niots? Doet u dus vrijwillig, wa,t
ik gedwongen ben te doen? Het is waar, iemand die
'zien kan, doet steeds wat, al slaat hij de oogen
slechts om zich heen, elke blik roept een gedachte
in het leA'en, of een gevoel, of een droom."
„Maar dioomen zijn e\tan gevaarlijk als dwaallich
ten. wanneer wij daaraan toegeven, gaan onze ge
dachten A-qsl te ver en ik laat mij gaarne uit «die
droomerijen Avekken."
„Droomdet ge dan?" vroisg hij na denkend v „dal had
ik niet gedacht juffrouw Vera. Ik kan mij uw licha
melijk buj.d niet voorstellen, cn ik begeer ook niet,
da! een andrir het mij beschrijvc. maar uw geestelijk
beeld, dat zich dag aan dag s leeds vaster in mijn
ziel prent, heeft een heldere, flinke uitdrukking
geen droomerige."
,Maar zooeven voldeed ik niet aan die vleiende
voorstelling" zeidp zij lachend.
Hij meende uil haar \Joordcn te mogen opmaken,
dgt zij liever alleen was cn stond dus op.
„Laat ik 'dan gaan", zeide hij ernstig, „want jk
had u een mcdedeeling te doen. \a-aarvoor ik u volle
deelneming en sympathie verlangde."
Als een electrische schok troffen Vera deze woorden.
„Neen. wat ik u bidden mag, blijf. Het zijn niet
altijd gelukkige droomen die toi de menschen komen.
Is het niet veelaL ©en weldaad. £ils men daaruit wordt
gewekt?"
Hij nam- wederom tegenover haar plaats en zeide,
terwijl hij mei rijn1 stok in ihet zaiid,peuterde:
„Er heeft in mijn leven een groote verandering
plaats gegrepen. Van een vriendelijke huisgenoot rijt
ge voor mij zulk een trouwe en opofferende vriendin
geworden, dat ik u voor veie anderen die mij in Jiet
ongeluk trouw rijn gebleven, /laarmee wensch bekend
te maken.
Vera's wangen verbleekten bij deze woorden.
„Ik hoop dat het een gelukkige verandering is
'voor u," zeide zij na een kleine pauze.
„Wanneer gij de bevrijding van een zwaren last
een, gelukkige verandering noemt ja," antwoordde
hij, het hoofd trots opheffend. „Sedert gisteravond
is mijn verloving met freule Van Hartenstein, ver
broken en ben ik vrij."
„Mijn hemel," riep het jonge meisje verschrikt, toen
zij "zag welk een uitwerking haar brief had gehad.
„Dat kan niet, dat mag niet, zooveel kan het nood
lot niet vorderen van éen mensehenhart. Ge hebt
zooveel gestreden en overwonnen, blijf ook nu over
winnaar van een misverstand en verbreek den band
niet, die gebleken is hecht te zijn, zelfs in het on
geluk."
„Verbreken?" herhaalde hij op bitteren toon, „ge
bruik dat woord niet, zeg verscheuren. Zoudt u dan
alles behouden willen zien, ten koste van Ulla's eer?
En heb ik u gezegd, dat het liefde was, die ons
aan elkaar verbond? Van onze kindsheid af zijn wij
voor elkaar bestemd' geworden. En toen ik het leven
eenigszins leerde kennen, was Ulla reeds onder mijn
hoede gesteld en wat mij aan haar verbond was
eergevoel geen liefde. In dat gevoel heb ik haar
de \Tijheid willen geven, toen ik blind werd en toen
zij. God weet waarom, weigerde, heb ik mij als ge
bonden beschouwd." Wordt vervolgd.
