Alititu Nieuws-
DINSDAG 11 AUGUSTUS 1914.
57ste JAARGANG No. 5432.
leder moet betalen.
TE LAAT.
Delijdenstochtvao 'n Amerlkaansctie dame.
SCIAGER
COURANT.
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag,
Donderdag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 9 ure wor
den ADVERTENTIEN in het eerst uitkomend nummer geplaatst.
Uitgevers TRAPMAN Co.
SCHAGEN, LAAN D 5. Int. Teleph. NO. 20
Prijs per jaar f8.Per post f 8.ÖU. Lobso nummers oont.
ADVERTENTIES van 1 tot 5 regels f Ü.25 iedere regel meer 6 ct.
Gh-ooto letters worden naar plaatsruimte berekend.
Van verschillende ziiden bereiken ons de berich
ten. dat velen het betalen van wissels elc. maai
hebben slop gezel. We hebben 'I niet, ziedaar wal
het algemeene lakonieke antwoord is. In alle bla
den vinden we de meest ernstige waarschuwingen
om toch vooral Ie bliiven belalen, een ieder moei
aan zijn verplichtingen voldoen.
Men denke er om, er beslaat geen moratorium,
vrijdom van belalen is er niel. en degeen die geld
in huis heelt en toch niel betaalt,
handelt schandelijk.
Hi| benadeelt niet alleen zijn schuldeischers,
maar werkt er aan mede. een algemeene ramp
uil te lokken. Wanneer zakenmenschen, hande
laars, indaslriëelen hun gelden niel kunnen krij
gen, zullen zij genoodzaakt zijn hun personeel
Ie ontslaan, hun bedriil zal moeten worden
slop gezet en de gevolgen zullen noodlottig
moeten worden. Sommigen pochen er zelfs op, dal
zii hnn wissels niet betalen, alsol ze een heele
slimmigheid uilbalen. Deze menschen denken er
aan, dal zi| de heerschende werkeloosheid, de al.
gemeene ellende nog vergroolen, zij zeiten alles
gewoonweg stop, mede in bun eigen nadeel I
Een ieder denke er dus aan, zooveel als moge
lijk is, aan zijn iinanlieele verplichtingen Ie vol
doen.
De generaal leed aapi vreeselijke kiespijn. Hij
spoelde z'n, mond met brandewijrii, met cognac, stak
watjes met opium, terpentijn of petroleum In. de
zieke kies, smeerde z'n, wang met Jodium In* propte
watjes met spiritus ln, e'nj ooren» maar noch het eien,.
noch het ander hielp; de pijn werd er zelfs erger
door.
De dokter werd gekaald» die ln, die rfek© kies peu
terde en kinine voorschreef. Maiag- ook dait hielp njet.
HU' radde den generaal aah de zieke kies te late®,
trekken, maar daarvan wilde de patiënt voorloop ilg
niets weten. Alle huisgenooten, de vrouw, de kin
deren, het personeel en zelfs Peter, bet huisknechtje
deden middeltjes aan de hand. Ieder kwam met
Iets anders aan. Tot z'n adjudant toe, die hem den
raad gaf de klos te laten „belez^".
„Waar ik vandaan, kom. Excellentie," zei deze,
woonde ongeveer tien jaar geileden een ambtenaar
bi] de belasting, 'dat was wni je noemt een spe
cialiteit ln het „belezen" van ki'qzen en tanden. Hij
keek den zieke niet eens aan, liep naar 't raam
fluisterde daar een paar woorden, spuwde een paar
maal op den grond en weg was de pijnt Ja, dat
ls een heel bijzondere gave, zoo-tets..."
„En waar woont-le nu?" Informeerde de generaal'.
„Ja, hl) ls toen bij de belasting ontslagen, en ver
huisd. Hij woont nou bij z'n, schoonmoeder in, Sara-
tow en heeft 't uitstekend met de tanden! Als de
menschen kiespijn hebben, gaan ze naar hein toe en
hij-helpt ze er radicaal af. De menschen, die in Sara-
tow wonen, behandelt hij bijl ziclx aan huis. maar als
de menschen van buiten hem moodig hebben, dan doet
hl] 't telegrafisch. Telegrafeert u liem toch, Excellentie.
Seint u hem bijvoorbeeld„Ik heb kiespijn. Genees
me. Buldjejew". En het geld voor de behandeling zendt
u hem eenvoudig met een postwissel."
„Onzin! Dat ls allemaal kwakzalverij!"
„Maar u kunt het toch-eens piobeeren. Excellentie!
Hij houdt wel veel van een borrel, leeft in onmin met
z'n vrouw, flapt er alles uit. wat hein voor den mond
komt. maar toch noemen ze hem „de wonderdokter."
„Doe dat dan toch. Alexei I" smeekte de generaais-
vrouw. ..Je gelooft er wel niet in. maar mij heeft het
„belezen uitstekend geholpen. Al geloof je er niet in.
ie kunt éllicht een telegram sturen, 't Is immers een
Kleine moeite."
„Goed, ik zal het doen, gaf de generaal eindelijk
toe. „Voor mijn part telegrateeren jullie aan den dui
vel... Oooo, die' pijn! 't Is afschuwelijk! 't Is niet om
uit te houden! En waar woont die vent? Waar is zijn
adres?"
De generaal ging aan tafel zitten, nam de pen al in
de hand.
„Het kleinste kind in Saratow kent 'm". antwoord
de de adjudant. Adresseer u het telegram maar gewoon
naar Saratow, aan Jakow... Jékow...
„En hoe is z'n achternaam?" vroeg de generaal.
„Jakow... Jakow... nou ben ik z'n achternaam kwijt
Iloe heette die kerel ook weer? Jakow.., daar nel, vóór
ik hier kwam, had ik z'n naam nog in m'n hoofd...
een oogenblik..."
De adjudant Iwan Jelisejitsch keek naar het plafond,
mummelde met dc lippen, terwijl de generaal en diens
vrouw geduldig in afwachting stonden.
„Duurt het nog lang?" vroeg de kiespijnlijder. „Toe.
denk nou 's goed na."
„Jaja. ik heb 'm direct... éen moment... Jakow... ja
kow... ik weet 't waarachlig niet meer. Da's sterk. 'I Was
een doodgewone naam.... iets van een paard... wacht 's
...ik geloof dat ik er ben... Hengst? Nee, Hengst wa?
't niet. Maar ik weet toch zeker dat 't iets met een
paard te maken had... 't stond met een paard ïn ver
hand maar hoe?"
„Hengstenberg?"
„Nee. Maar wacht
veld... néé..."
„Misschien Hengstman
..Nee. Hengstman was 't niet. Ros... Rosveld... I-Iengst-
veld... 't lijkt er op maar 't is 'm nog niet.'"
„Hoe kan ik dien man dan telegrafeeren vroeg de
generaal geïrriteerd. „Denk dan toch nog 's goed na!':
„O maar ik vind 'm zeker, Excellentie, 't Ts ben
kwestie van tijd. Rósner... S oetendorp
Stoeter... Stoeterij... S loet en-
„De Bruin?" vroeg mevrouw.
„Nee mevrouw. Geen de Bruin; Schimmel.... Nee.
dat is 'in ook niet. Ik ben den naam kwijt-' Ik heb
'm gewoon vergeten."
„Loop naar den duivel!", commandeerde de gene
raal. „Wat heb ik aan zoo'n raad dis je het voor
naamste vergeet. Hoepel maar gerust op/ "We kunnen
je missen als m'n kwaal."
De adjudant ging dralend op loome voeten weg; de
generaal hield z'n wang vast en liep de kamer op
en neer.
„Oooo... Oooo" kreunde hij. ,.Ik hou dat niet ui:-'
Ik word liever geschavotteerd dan die pijn!"
De adjudant was den tuin ingegaan, keek naar den
hemel en trachtte daar den naam van dén kiezen-beleze.
vandaan te halen. En hij memoreerde ma.ir: Hengsten-
dorp... Hengstenheim... Hengstenhach... néé, Rosdorp.,,,
Roshach... Schimmeiveld... néé..."
EVen later werd hij bij! den generaal geroepen.
„Is het [e al ingevallen vroeg die.
„Nee, Excellentie'.
,Js 't misschien Roshélm?"
„Nee, „Excellentie".
Eu alle huisgenooten wedijverden om den naam te
vinden. Op alle bijkomstigheden werd gelet, leeftijd,
geslacht, soortetu van paarden; zelfs op de manen,
de hoeven, het tuig werden naam-variaties gemaakt.
Ze liepetn radeloos van het huis naar den tuin en toen
weer tnaar de keuken, om toch in 's hemelsnaam den
achternaam van den man te vinden, <Iie zoo uitstekend
zieke kiezen „belas".
Telkens wera de adjudant geroepen en dan begon het
zenuwachtig gevraag opnieuw
„Vos? Veulen berg? Misschien Hoefland?"
„Nee", antwoordde de geheugen-zwakke adjudant,
sloeg de ooren ten hemel en peinsde luid: „Rosberg...
Rosheim... Schimmelman...
„Vader f" klonk het uit de aangrenzende kinderka
mer, misschien Pony? Of Rijpaard!?"
De heele familie was opgewonden. Om toch maar
van Zijn pijn af te komen, beloofde de generaal vijf
roebel aan wie den juisten naam vond. En heele troep
jes holden naar den adjudant, riepen hem van uit de
verte al toe:
„Renner!? Kribbebijter? Staarlenberg T'
Het werd avond en de naam was niet gevonden. De
familie begaf zich ter ruste en het telegram kon niet
verzonden wonden.
De generaal sliep den heelen -nacht niet, hij liep van
den eenen hoek van de kamer naar den anderen ou
kreunde...
Tusschen drie en vier uur in den vroeg-morgein
liep de kiespijn-lijder z'n huis uit. klopte aan hel
raam van z'n adjudant, riep op klagenden toon naér
binnen
„Is 't misschien Ruin?"
.^Nee. Excellentie. Hot was 'de naam van een paard.
Dat weet ik zeker. Maar wélke..."
„Maar mén. wat heb Je dan toch een slecht geheugen",
begon de generaal te verwijten. „Het is nou al zoo
ver met me gekomen, dat die naam me meer waard
is dan alles op de wereld. Ik heb me al half gek ge
prakkiseerd P'
Dien morgen liet de generaal weer den dokter halen.
Laat hij 'm in godsnaam maar trekken, dacht hij. ik
hou hiet niet langer uit.
En die dokter kwam, trok de zieke kies. De pijn
vlerminderde en de generaal kalmeerde langzamerhand.
Tofen het afgeloopen was ontving de tandarts z'n be
looning stapte 'in z'n rijtuig om weer naar huis te
r. Buiten op het veld trof hij Iwan Jelisejitsch.
adjudant stond aan den kant van den weg en
scheen in pijnlijke gedachten. Hij keek nu naar den
hémel, dan naar de aarde en schoen te reciteeren. Ho
was aan zijn gefronst voorhoofd en aan de uitdruk
Ung zijner oogen te zien, dat hij' over iets heel ernstigs
nadacht. En hij mompelde:
Tsabette... Gespikkelde... Sukkel... Knool.„, Hft.„. Hit
temburfl....
„Héél Iwan Jelisejitsch!" riep de tandarts hem toe.
„kan ik misschien vijf schepels haver van Je koopen9
Ónze boeren vorkoopen me wel haver, maar die is zoo
slecht t"
De adjudant keek den tandarts versuft aan. IliJ
glimlachte even en zonder een woord te zeggen, liep
hij, in z'n handen klappend als een verheugd kind.
naar het landgoed van den generaal.,alsof een dolle hond
hem achter de hielen zat.
„Excellentie f ExcellentieI Excellentie I" schreeuwde hIJ
buiten adem van 't hollen, „ik weet 't. ik wee'
rm! Ik weet den naam!"
En toen hij de studeerkamer van den gmeraal bin
nenstormde. schreeuwde hij opnieuw met vreemd-klfn-
kend keelgeluid
„Tk weet den naamf Door den dokter! Haverman'
Haverman heet de vent t 'Gewoon Haverman. Excelïcn'ie'
Telegrafeert u maar dadelijk naar Haver mén... hè wét
ben ik blij, dat ik dien naam; gevonden heb.. Haverman
hoe is 't mogelijk, dat ik niet dadelijk dien- naam..."
„Uilskuiken I" schold de generaal met een minach
tende handbeweging... „ik heb je paardennaam niet
meer noodig... je komt net te lééf. Hij is er al ui""
Tel.
Een oordeel over den oorlog.
H. G. Wells heeft ln een Engeleéh Wad zijn, me,e-
nita-g over den oorlog ®c®og.d.
HIJ ls overtuigd da t D^ttschlapld en Oostenrijk het.
zullen verliezen. Ze heWbem eenoverstelpende veree-
n.1 ging van vijanden uitgelokt. Zij hebben, Frankrijk on
derschat. Zij woeden boVmmerd door een verkeerde
sociale en ml'-Ha're traditie.
De Dultscher, vindt We'te. te van nat^irq geen goed
soldaat; hij te ordelijk e" e-hooivopm, maar hij is
nigt schrander m vlug. Na 1870. zijn eepijig krijgskujnt-
dig succes van bfteeken's. Is dn modernej oorlogvoe
ring treh^l veranderd: het snelle initiatief vam den
enk e'en soldaat komt er nu .meer op aan da® het Fe
zamen'ijk vachten van niet nad «iiketnde mammen,. Bo
vennetten heeft de Franpchmam sinds dien de Lessen
d'ër nëdërhheld geteerd; Mj is nu somber voorbereid
op eon somberen strijd: zb'-re is de errpf, die verba
zingwekkende overwtomfayen, vooraf gaat. Zijme
me-wderhrid hoven den Dw'ttechT ln de IfticM, inhe,t
open vold, m"t kanom/nem on vliegtuigen» wondt niet
vo'doende lngezfrin. De plotselinge aan,val vam de
Dultschers ko>'« hem zgo al, e"n wpek of wat over
bluffen, maar in het oimd zal hij zij® man staan,, ook
zonder EngelandB hulp.
En met Kn: eiar.de bv'p diurf >'k voorspellen zegt
We s, dat over drie maarden de Fram^ he; driekleur
aiam deo Rijn zal waaien. Zelfs al braken de Duit-
echere door de eerste linie der Framechen heen» lk
zie niet in hoe aslj Parijs zouden kunnen bereiken
of er ook maar ln de buurt van komen. Ik zie riet
in, hoe tegenover de moderoe verdedlgipg en de tref
kracht van een terugtrekkende®, schrandere®, vijand,
als waarvan wij ln Zuid-Afrika een proefje hebben
gehad, Sedan herhaald, kan worden, Ee® terugtrek
kend Dultsch leger, waarvan het vernuft ln zijn
aristokratisehe officieren 1b saamgetrokken, dat mis
moedig wordt zoodra zijn geledoren zijn verbroken»
is n,1et gevaarlijk. Het Dultsche leger 1b twintig Jaar
ten achteren.
Ook ln Rus'and zal Dultscbland. denkt WellB, niet
ver doordringen. HIJ acht de kans gTOOter, dat de
Ruseen Berlijn, dan de Dultschers St. Petersburg zul
len bedreigen. En Duitschlands Vloot wordt vernie
tigd. Engeland zal ook Dultschlamds handelsvloot van,
allo zeeën vegen en zijn vlag voorgoed neerhalen, lm,
Afrika, Azië e® den Groot en Oceaan.
Welle denkt (zijn artikel ia van 8 Augustus)dat
Italië onzijdig zal blijven en Japan en Denemarken
zich bU de tegenstanders van Dudtachland en Oosten
rijk zullen voegen, zoodra de eerste aanval van het
Dultsche leger mdelukt. In twee of drie maande® zal
het voornaamste beslist zijn. Da® zal het Dultsche
imperialisme verpletterd zijn, gelooft hij, en misschien
zal het tijdperk der wppeningié® in Europa zijn, afge
loopen. Frankrijk,, dtallë, Engeland' ©h alle kleide
staten, van Europa zijn tegenwoordig vredell&vetnd.
Rualand zal na de groote Inspanning te uitgeput rajn
voor nieuwe avonturen; een verslagen Dultschland
zal een, revolutlocnalr Dultschland zijn, even wee van
uniformen en het imperialisme als Frankrijk lnl871
en even ontgoocheld ln, zijn droom van heerschappij
als nu Bulgarije. Voor al die Westelijke staten zal
dan de weg openstaan om zich op den vrede in te
richten. Elk zwaard dat nu tegen Dultschland' wordlt
getrokken ls een zwaard getrokken, voor den, vrede.
Aldus Welle, wiens meerlingen wy kier zonder op
merkingen weergeven.
lipc tfHüwsfi astoSfeïBa» feütrujatle ta aafsvoflttog ba
treft. Na ons eersten ongelukkig goëfadigden vcwlflg
is er dus eeen reden tot wanbooE en dc eindoverwinning
ral tmgetwijfeld zijh aan Eet moest taaie volk. aan dót
volk, dat den krachtigïten en langsten weerstand heeft
tegen de t>eproe\ingcn van allerlei aard. die de oor
log van de twintigste eeuw met zdch brengt.
De duur van den Oorlog.
Nog voor het uitbreken Van den strijd heeft dc
Fransche luitenant-kolonel Henri Mordacq een studie
gepubliceerd, waarin hij tracht na te gaan, hoe lang
bij'©en oorlog tusschen Frankrijk. Rusja'nd en Enge
land eenerzijds en Duitsclhland ©n Oostenrijk anderzijds,
de strijd! waarschijinlijk zou duren.
Volgens hem zal tusschen Frankrijk en Dultschland
14 dagen a drie weken na de oorlogsverklaring een
eerste veldslag plaats hebben. Met den duur van den
slag en de vervolging van den overwonnene komt men
tot een tijd van één maand.
Maar dan heeft de overwonnen partij gelegenheid
gevonden zich te herstellen, d© overwinnaars hebben
van hun kant de noodige rust genomen en maken
zich gereed tot een nieuwen aanval; deze troepenbewe
gingen kunnen echter slechts zeer langzaam gaan, en
daarbij doet zich voor de groote moeilijkheid van het
verschaffen der noodige levensmiddelen. Op de spoor
wegen moet men niet te veel rekenen, want zij zullen
wel verwoest zijn; men zal dus genoodzaakt zijn een
étap2cn-linie te organiseeren, waarbij men een ander
bezwaar zal ontmoeten; het is namelijk noodig do
vijandelijke versterkte plaatsen, die de voornaamste we
gen bcheerschen, te thaskecren of te belegerén. AI
deze operaties kosten tyd.
Ten slotte marcheert do infanterie In verband met
de andere legerkorpsen nog langzamer, dan wanneer
zij geïsoleerd is; voor haar zal men moeten rekenen
op een afstand van niet veel meer dan 18 kilometer tus
schen de étappen. Als de overwonnen partij zich vrij
ver heeft teruggetrokken, waartoe zjj genoodzaakt zal
zijn om genoegzame vrijheid voor haar manoeuvreeren
to hebben, zullen zeer lange marschen moeten worden
gemaakt, om Weer contact te krijgen.
Twee maanden schijnen niet overdreven lang voor
Wet geheel dezer operaties. Aldus zal de tweede groote
veldslag plaats hébben ongeveer drie maanden na dc
oorlogsverklaring.
Wat zal er vervolgens gebeuren? Bij Onze onderstel
ling (oorlog tusschen Frankrijk verbonden met Rusland
en Engeland tegen Duitschland gesteund door Oosten-
rijl- is het wel zieker dat er aan het einde van drie
maanden op de Russische grens en op zee reeds be
langrijke ontmoetingen hébben plaats gehad; een of meer
groote veld- of zeeslagen.
Tiet resultaat dezer ontmoetingen zal dan natuurlijk
zijn invloed Uitoefenen op den strijd der Dultsche en
Fransche legers.
Daarbij kunnen zich weer zooveel verschillende ge
vallen voordoen, dal het onmogelijk Ls. zie allen bij
deze bespreking na te gaan.
Tn ieder geval echter maken de complicaties op ma
terieel, politiek, financieel, psychologisch en strategisch
gebied het onmogelijk, dat een toekomstige oorlog zoo
lang als de vroegerige oorlogen zou aanhouden; de
duur kan zelfs geen jaar zijn.
Na enkele mainden zal er een stiMand intreden
in het economische ïndustrieele en commercieele leven,
en dat wel over de geh'eele wereld, zoodat de regeérin-
gen het gevoel zullen krijgen tot een uiterste van. uit
putting te .zijn gekomen.
Zal dit kritieke oogenblik daar zijn na verloop van
drie. vier öf vijf maa'ndlenEr bestaat geen enkele
maatstaf om 'hieromtrent zekerheid te krijgen.
Men komt dus tot een duur van drie, vier of vijf
maandeneen uitkomst, die slechts een hypothese is
meer nog steunend op de verbeelding dan afgeMd uit
ren geserreerd betoog; dit laatste is niet mogelijk om
dat onze, vraag de toekomst betreft en geen enkele
oorlog van het verleden ons voor de oplossing nauw
keurige aanwijzingen verschaft.
Zoo eenigszins mogelijk zal een beleidvolle en krach
tige redering met alle middelen, die haar ten dienste
staan den oorlog na een eerste nederlaag trachten voort
te zet'en en vermoedelijk zal zij dit eveneens doen
na een eerste succes; te voren moet zfj in vredestijd
nlte nood'ge voorzo-gen nemen, dat zij 'de meest mo
gelijke vrijheid van bandelen tegenover den vijand be
houdt rij moet bedenken, dn' in verband met de in
Furonn heerschende soci.aTe ideeën cr zeer veel kans
is. dat na een eerste treffen een volksbeweging ten
gunste van .den vrede ontstaat. De regeeringen bcy
hoo-eji zich' dus daarop voor te bereiden en alfe mnat-
••pgrien te nemen ter onderdrukking van erni dergelijke
hewcg-'ng, als deze in strijd is met do landsbelangen.
T> Vegoeringen hebben den plicht h'ef volk te doen
V^effen dat d° g-oo'o EtJTopeesehc legers, en zeer
zeker die van Frankrijk en Duilschland. ongeveer ge-
Volgens mededeeling van een dokter te Rotterdam,
geeft de _N. Rott. Ct bijzonderheden over de ellende
van een hoogbejaarde Amerika® nsche dame, de echt-
genoote van een der grootste bankiers te Phtiadelphia,
ondervonden op haar reis van Hamburg naar VlGsin-
ge®, en van Vlissingcai terug naar „Nieuw Amsterdam".
./Deze milloenaire was met een dochter, drie kame
niers, .een chauffeur en twee automobielen te Parijs,
waar .zij haar eigen aparte men ten bewoonde. Vandié r
uit maakten moeder én dochter met haar pefsoneel
uitstapjes, onder andere naar Duitsohe badpÈatseri.
Op een der dagen na de oorlogsverklaring, die aan
het gezelschap nog niet bekend was, reden zij met
twee auto's in de buurt van Hamburg. Plotseling, wer
den zij aangehouden >an gelast uit te slappen. De auto's
1 werden door de Dultsche ambtenaren ïn beslag geno
men. Qe eigen chauffeur werd toen al dadelijk van het
personeel gescheiden.Doch h(J zou zijn weg wei vin
den.
Naar Hamburg teruggekeerd, bleek het dat dc Dult
sche lijnen op Amerika den dienst gestaakt hadden.
Op advies ondernam het gezelschap de reis naar Neder
land. Doch by de gevechten om in een trein te komen
raakten nu ook de drie kameniers verloren, van wie
tot heden niet is gebleken waar zij in de wereld zijh.
De ontberingen op de eindeloos lange spoorreis van
Hamburg naar ons land en de zenuwschokkende ge
beurtenissen daar gezien, sloopten het weerstandsver
mogen der twee vrouwen, die aan weelde en verzorging
gewend, nu onder het ruwste 'regime in den vreemde
waren als vluchtelingen.
Haar trein werd midden op de wegen stop gezet, om
er jonge mannen in te zoeken die wilden deserteer en.
Enkele aangehoudenen moesten uitstappen en werden
langs den trein, voor de oogen der opgepakte menigte
passagiers zonder pardon neergeschoten.
Onder deze omstandigheden eindelijk hier aangekomen,
vernamen de dames dat zij beter deden via Vllsslngeai
naar Engeland en vandaar maér de Vereenigde Staten
over te steken.
De dochter had een bedrag van ongeveer 50.000 mark
in Jiankpapier tusschen haar kleeren verborgen.
In Vlissingen ontstond, bit het embarkeerea op een
der schepen van de Zeeland, gedrang. De oude dnm«
raakte van haar dochter, die door de volle heen kwam.
afgedrongen, terwijl de moeder in de zenuwachtige men-
schenmassa teruggedreven was, omdat haar medereizigers
niets van honden wilden weten f' Bij het verlies van
alle bagage, had de oude vrouw een mandje ,mct
twee zeer kostbare lievelingshondjes weten te redden.
Deze droeg zij mede. met het gevoln .dat zij bijna zon
der geld bleef staan in Vlissingen en naar dochter werd
weggevoerd nnar Engeland.
Zoo stond nu de ongelukkige vrouw alleen, met als
eenig pezit een bankböiet van 100 mark. Uitgeput
van vermoeienis en ontbering, sinds dagen ongewas-
schen, met afgetrapte kleeren. geleek zij een mensché-
ljjk wrak.
Vrijwel stuurloos van angst on uitputting, begreep
rij tpch te moeten trachten geld te krijgen, om Rot
terdam weder te bereiken. Haar hondcrdmark-biljet ver
kocht zij .voor f 20 en nadat zij een spoorkaartje "en
enkele kleinigheden had gekocht' kwam zij per trein
ongeveer zonder een cent tn Rotterdam. In oen der
hotels binnen, ,werd rij om haar ontredderden toestand,
die Eaax oen bedelares deden schijn en, naar Montefiore
verwezen. Daar aangekomen en voor onwijs aange-
zien ,ontzonk haar alle moed en verwezen zit zehlcr
neer. Toen schoot haar to binnen dat grodte paarien
oorknoppen en een gouden beurs met diamanten en
Piaarlen bezet je gelde gemaakt - konden worden.
Nog eens zou zij al haar energie verzamelen en
een goudsmid zoeken, die haar deze kostbaarheden
wilde afkoopen. In een klein winkeltje bood ze haar
kleinodiën aan. De winkelier zag de vrouw voor een
gek of een oplichtstcr aan, felephoneerdo om de politie,
die haar weder naar Montefiore bracht. Noch' de po
litie. noch' de bevolking van Montefiore wilden de vér
klaringen van deze beaelares-millionaire aannemen. Ze
wns gek!
Een laatste „redmiddel Schoot haar le binnen. Het
Amerikaan,sch consulaat. Op uiigeloopcn pantoffels, taal
aan Darden getrokken kleeren, waar vuil onderiümicu
door zichtbaar was. mocht zij daar ook geen vertrou
wen wekken. Zij werd er met een aalmoes van f 5
weggezonden, berug naar het landverhulzers-asyl.
Uitzinnig van verdriet, angst en verlatenheid vond'
haar onze zegsman, die als door een wonder haar
redder werd. Een broeder van den geneesheer, fabri
kant in Amerika en daar consul van ons land, Iiier
met vacantie zijnde, ontving van de hem bekende ban
kiersfamilie, aan het adres van onzen dokter, draad-
bericht, dat de oude dame „was standed" op reis in
Duitschland of Nederland. Of hij haar zoeken wilde cjoor
middel van de consulaten der Vereenigde Staten.
De dokter zette het onderzoek in, door hotels af
te telephoneoren. tot 'hij vernam van. een oude vrouw,
die naar Montefiore was verwezen. De arts begaf zich
daarheen en vond wie hij zocht in desolaten toestand.
Lichamelijk en geestelijk uitgeput begreep zfj hiet.
dat haar redding gekomen was. Het telegram, haar voor-
geleren, drong niet tot haar door. doch de geneesheer
bereikte met rijn tact en psychologisch inricht, dat
de ongelukkige eindelijk een mogelijke redding begreep
als een wonder door God op haar bidden gezonden.
Met den rozenkrans in de handen, had rij zich aan
het noodlot overgegeven, en liet zien van uitkomst
deed haar hét bewustzijn verliezen.
Doch nu was het grootste leed spoedig geleden. Naar
de dokterswoning medegevoerd, gewasschen en verfrischt.
gevoed, .gekleed, en in haar eigen taai met medelijden
en vporokmend toegesproken, leefde zij op.
N ,uwerd de zwerveling© weer langzaam uit de bene
veling van de ellende opgewekt en herstelde zich als
een vrouw van groote beschaving en intellect. Zij klaarde
op in geest en gebaar en zelfs het toen opkomend gevoel,
dat zij geen giften mocht aanvaarden, kon overwonnen
worden.
Na eenige uren rust en een huisel ijken maaltijd me'
iandgeriooten in het huis van onzen, dok'er, werd f j
gisteravond aan boord van. de „Nïeuw-Amsterdam" in
een goed bed gelegd.
De arts, die rijn broeder met stouw en kinderen.
