AUemeei Nieuws-
Advertentie- Laiilmlilal
Aan belanghebbenden
Bericht.
ZATERDAG 15 AUGUSTUS 1914.
57ste JAARGANG No. 5436.
Uitgevers TRAPMAN Co.
Erfgraaf Udo.
SC1AGIF.
CDDRANT.
t. blad verschijnt viermaal per weekDinsdag, Woensdag,
b rdag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 9 ure wor-
\DVERTENTIEN in bet eerst uitkomend nummer geplaatst.
Dit
Doud
den
SCHAGEN, LAAN D 5. Int. Telepb. NA. 20.
Prijs per jaar f 8.Per post f 3.60. Losse nummers 5 «ent.
ADVERTENTIEN van 1 tot 5 regels f 0.25 iedere regel meer 5 ot.
Groote letters worden naar plaatsruimte berekend.
Dit nummer bestaat uit twee bladen*
deelen wij mede. dal wii binnen enkele dagen de
kwilanfies door de posl zullen aanbieden wegens
aL-nnemenlsgelden ol adverlenlies der Schager
Courant enz Beleeld verzoeken wii allen, onze
kwitanties evenals in gewone liiden prompt te
voldoen. Indien wij er enkele onverhnopl onbetaald
tei ug ontvangen en dus daarna opnieuw moeien
disponeeren, zijn wii genoodzaakt die kwitanties
mei 10.10 voor onkosten Ie verhoogen.
De lilln.
In verband met den oorlogstoestand wordt bel
thans reeds hoogst moeilijk om courantenpapier Ie
krijgen. We zijn dus verplicht met onze voorraad
zuinig te doen. Zoodoende kunnen we voortaan niel
meer eiken dag verschijnen, maar weer VIER MAAL
Püi WEEK en wel op
Maandag, Woensdag, Donderdag
en Zaterdag.
Gebeurt er iets bijzonders op het oorlogslerrein,
zoo zullen we onze lezers daarmee op de hoogte
brengen, door een EXTRA BLAD te laten verschijnen.
DE UITG,
Schetsen uit de Rechtzaal.
„FREULETJE".
...'t Is geweest op een Zondagavond^ dal zij samon
tegenover elkaar zaten, in hel achtertuintje van '1 vrij
g ciote kuis. Meneer en mevrouw waren uit op visile.
De kleine Karei was eindelijk in slaap gevallen. Truus
zat uit te blazen van den warmen, yermoeienden dag.
Ze sloot even de oogen en genoot van de slillev de rust.
't Dreunde nog in haar ooren van het zeuren, kake
len. dat de' driejarige boy den godganschelijken dag
had gedaan.... Dan op en dan weer van haar schoot.
Dan moest Truus met het spoortje spelen en dan weer
paardje zijn; voort trippelen met den gordel om haar
middel, en taf van zweeptikjes op haar rug krijgend.
Mevrouw zat in een hoekje in een boek te turen.
Meneer "was haast-altijd weg.
Als Truus 't waagde om te zeggen: „Kom. Karei,
nou eventjos wat kalm- zijn, hoor!...." Dan trok "mama
al een stroef gezicht en na een poosje kwam 't„Ja
maar jufx je moet het kind ook bezig houden. Zoo'n
ventje wil spelenI"
En juf liet het spoortje weer snorren over d erails.
of ze galoppeerde door den tuin: „Hu paard f Vooruit
dan f....
landelijk zat ze even op haar gemak. Ze dacht aan
ihuis. Aan de huiskamer, waar vader en moeder nu
waren en Frans, Jet^ Marie. Cor, Leentje. Hans.... Ze
waren met hun zevenen geweest. En pa kon 'l niet
meer bolwerken. Moe was, schoon ze de vijftig nog
niet had bereikt een heel-oude vrouw. Afgewerkt, suf
fig van de 'zorgen en 't ploeteren,. Truus herinnerde
FEUILLETON.
b.
Ofschoon freule Edirtha een weömig ter zijde was
««•schoven. aleoX zJJ dokter Hajtenstóiin daarmee wijdte
bei'ui den naast haar plaats te nemen, gaf hij toch gjoer
gevo g aan deze zwijgende mitoiioodilging, doch ble©f
op jilJchtmatigen, afstand- voor haan staan.
..Indien ik in staat hen, dlaajop antwoord «te gevetat
dan..."
,,Ik zag u strajks met luitenant Von Stajvl Hn het
pa k wandelen. U hebt d/ue wiel reeds gelietgemiheritd ge
had om hem. nader te ieere® kennen» Ik verzoek u,
do .ter, mij, ronduit te zeggen, wajt u van den. man
denkt."
.Hoe kan ik dat doen, freule, na een kerenismar
king van. nauwelijks twee uur! Ttat diegepen, die hun,
h irt op de tong dragen, schijnt de gast van uw vader
In ieder geval niet te hehooren."
.,U ontwijkt het antwoord. U moet toch' een inidruk
van zijn persoonlijkheid hebben ontvangen."
Zeer zeker. Maar ik vind nog geen vrijheid» miji
over dieD indruk te uitie®."
..Ook aan u is hij dus njet bewallen?" vroeg zij
levendig met een uttdr/ukking van spannjing in haar
gelaatstrekken. ,„U wantrouwt hean, zooals ik hem
wantrouw?"
..Dat zou misschien, niet het juiste woord zijtn.
Ik vermoed sleclhts, dajt de?ze heser njet dat is, waar
hij zich voor uitgeeft."
..En indien dat waar is. wat zou hij dan anders
zijn?"
Een politiebeambte of een detective. Hoe goed' hij,
zijn rol ook mag spelen,, enkele zijner woorden, hdb-
l> n h'-m toch verraden."
..Dan heeft mijn vermoeden mij dus niet bedro
gen. Ik had een dergelijk idee, toen ik bij dein maal
tijd zijn bliik zoo eigenaardig scherp, op mij gericht
zag. Welke reden, kan mijn, vader echter hebben, hem
as du zoon van eon vroeger en vrien|d! voor tg stek-
len?"
..Daar weet ik geep antwoord op te gewen, freule.
U zoudt het beetei doem uw vader efelif daar naar
te ragen."
Edi.lia schudde het hoofd. „Neem daartoe oait-
zich niet. moe ooit anders gezien te hebben dan met
dien vettigen, soepig-voddigen „peignoir" aan. Toen pa
onlangs oê privaatlessen pij den jonker bad verloren,
bij den zoon'van den baron, ambachtsheer van 't dorp
waar pa schoolhoofd was; bij jonker, die naar de
H.B.S. ging, had moe haar op een ochtend, .toen „de
jongens uit of naar school waren, gezegd: „Truus,
't kan niet langer zoo".
Zij had gevoeld, begrepen wat moe bedoelde.
,,'t Wordt te zwaar" ,zei moe en na een poosje: „Er
moet verandering komen. Er zijn tegenwoordig neile
betrekkingen genoeg voor meisjes uil fatsoenlijken kring.
Volg de advertenties eens geregeld."
Van dat oogenblik af was 't begonnen, 's Nachts
lag Truus er over te piekeren... En dan brandden,
soms de tranen haar in de oogen. Ze was altijd een
r>te, intieme hartsvriendin geweest van freule Mien,
dochter van den baron. Ze gingen als zusters mei
elkaar om. Truus bleef herhaaldelijk eten aan tafel
,bij den baron, 't Gebeurde heel dikwijls, dat heeren.
die gasten van den baron waren, haar ook „freule"
noemden. Dat vond; zij heerlijk. Tot freule Constance,
de andere zuster van Mien, die 't eens hoorde, haar
zoo lang» d'r neus weg zei, dat ,,'t niet ordentelijk
was om zich' titels te laten welgevallen, waar men
geen aanspraak op had..." Maar freule Mien 'had het
uitgeschaterd. Haar zus gevraagd of ze nou heelemaal-
mal was geworden... Stel je voor!;... „Hé,'Stans, je doet
precies als zoo'n nieuwbakken gravin uit de „Flie-
gen de Blatterf' had Mien gezegd, die woedend was
over den hoon. haar vriendin aangedaan...
Juist kwam de baron aangeloopen. En Mien, die
het lievelingskind van papa Was, vloog naar hem toe.
trok den baron mee en zei: „Hé pappie, schat, nu
moet u eens .scheidsrechter zijn. Die malle Sians vindt
het heel erg, dat Lam and Truus Ilolierman freule ge
noemd heeft... Dat mag niet, zegt zer" De baron was
een goedïg-gemotedelijke landedelman. Hjf kwam juist
van tafel. Z'n oogen schitlerden en z'n wangen waren
zeer rood. Hij" zoog geurige wolkjes uit zijn~after-dinner.
Eïi lachte, dat z'n zeer vleezige buik er van schudde
„Klaag 'r aan!", spotte hij, „dien een plain'e in bij
den Raad van Adel, Stans, waarachtig, je' zult succes
hebben!"
En de baron wandelde verder, denkend aan heel 'an
dere dingen.
Toen was gekomen de ellende van het verlies der les
sen bij den Jonker voor den ouden Hollerman. En
nog iets.
Op 'n avond in vroegzomer, toen Truus in een prieel
zat te wachten op freule Mien, die zich verkleedde en
met wie zij een loopje zou gaan maken, voelde zij
plots iets vreemds in naar hals... 't Was jonker WIm,
die haar een zoen gaf en een arm oin haar spreidde...
Truus wilde wegloopen, maar de achttienjarige Wim
hield haar tegen. Fluisterde zachte woordjes in haar
oor...
Ze vond het zalig naar hem te luisteren. Truus
had romannetjes gelezen van burgermeisjes, die gravin
en prinses werden...
Die red°n iin, equipages met vorstelijke, wapens er
op... Die e4n|ctelijk. verzoend werden! met, hoogadellijke
schocxDivajders, eerst onvermurwbaar.
Truus fluisterde, diat freule Mdten elk oogenblik
kon komeu...
Eu terwijl Wim baar nog: een laatste kusje igiaf, was
Mien er...
Jonker Wim verdween, ijlings, freule Mien Wachi.be
even. niet wetend wat te zegige®...
Toen hoorde Truus: „O, het spijt me vreeseldjk,
maar er is bezoek gekomen. Ik kan. onmogelijk met
je weggaan. Nou, dag, Truusje... Tot genoegen," Ze
liet haar alleen uit de vülla gaan. Was natuurlijk naar
de barones gevlogen om 't geval te vertellen... Dat
ia nou een, boezemvriendin. - Maar Truus werd niet
meer ultgencpdagd- En naar de vifl/!a gaan, durfde zij
natuurlijk evenmin, 't VÜel haar op. dat, pa 's micte
da,gs nog stiller wap tDa® anders, nog bleeker.
Hij had Truus a,l eens aangekeken, met zaniderlita,-
gen, verontrusten blïk. Pa en, Moe schenen, nu nog
ijveriger te Boeken dlan ooit naar 'n betrekking voor
breekt mij de moed. Indien, mijn vader reden heeft
om de ware hoedanigheid vajn dieeen hr-er te verber
gen, dan zou hij mij ook geen opheldtering geven.
Maar het zou vree se lijk zijn. nis u Werkelijk gelijk
mocht hebben- Hoe zou ik het gezelschap van een
man moeten verdragen, van wlen ik moet geloov^o,
dat hij a'loen gekomen is om te onderzoeken, en te
beeplonneerffci,!"
Zijne onderzoekingen, zullen toch immers u niet
gelden, freule. Niemand zaj u beletten, hem zooveol
mogelijk uit den., weg te gaan."
Deze opmerking scheen, Edortha niet bijzonder ge
rust te stellen. Want zij« Mot baax hoofd' zinken en
keek een aogenjbjik. sprakeloos voor zich heen- Ein
delijk zeilde zij: „B ze politiebeambten zijn z©er eer
gierig, niet waar? Z«y houdien heit voor een schande,
a'B zij hot tooneol van een gebeurtenis, tot welker
opbelde ring zij: geroepen zijn. on/verrichter zake weer
moeten verlaten. Gelooft u niet, dat ook deze mijn
heer Von Stuhl of hoe hij aai de ra heetten mag
tot dit soort van 1'edecn behoort?"'
„Ik houd het ten minste niet voor onmogelijk
aangenomen natuurlijk, dat wij ons in betrekking tot
zijn persoon en, bedoeldfcugien, n,i©t vergissen."
„Neen, neen. daarin vergis ik mij niet. Een zeker
gevoel zedde mij van het eerste oogenblik af, dat
deze man een vajsche rol speelt. Ook vader,, dtüa an
ders in het verkeer meit zij® gaste® vrij en onbevan
gen is, had zichtbaar moeite, om tegenover dezen
luitenant dien rechten toon te vinden, Waarschijn(lij'k
staat hem zijn persoonlijkheid even erg tegen als
mij. Die mijnheer heeft ziulke koude, onjbarmhartige
oogen. en ais hij iemand aanziet, dan is het of hij
met zjjn blik tot in die ziel wïl dringen.. Hij is zeker
een eergierig man, die met die bepaalde bedoeling
hier Is gekomen, om iets te ontdokken, en nu zal
hij zond r aanzien des persootns overal rondsnuffe
len en spionneere®."
,Hjj zal alle krachten inspannen, om zijn taak te
voibrengen. daar behoeft niet aan te worden getwij
feld. Het is echter aan te nemen, dat men voor1 een
zoo gewichtig weik niiiqt zoozeer een bijzonder eer
gierig en dan wel-een buitengewoon, flinken, beambte
zal hetbben uitgekO|Zen0 en indiien het heim werkelijk
gelukt,, de oplossing van het treurige raadsel te vón
den, dan zult u, freule, zeker even verlicht op®d«e-
men als wij allen, dip ondier» den verlam uitenden druk
der onzekerheid over heit ongeluk van onzen onge-
lukklgen Jongen graaf lijden."
Truus. Veertien dagen later bracht pa baar wa?. Als
.^jonue" bU. meneer in mevrouw van der Held.dDy
ui Amsterffam. Kinderiuffrooiw «by' woalig-opgedurip,
drie-Jarig KareltJ©,»
...Op dien Zondagavond 'dan, zat zij in het achter
tuintje uit te blazen en te rusten. Kwam de blonde
Geert over haar zitten, de beenen recht uit gesloken, «Je
armen achter het hoofd. Zij zag Geert met het goedige
mopneusje, .de steenroode wangende fletschelicht
blauwe oogen, de plompe figuur van de Groningse.he
meid met haar groote voelen én haar formidabele
werkvuisten.
„Ben jil ook zoo moe", vroeg Geert.
Truus aacht aan Meintie de meid van moeder, die
precies op Geert Leek. Die ajtijd „Juffrouw Truus"
tégen d'r 'zei en zich- haar mindere achtte. Truus
voelde, dat ze van gehoonden trots zou gaan schreien.
Maar ze hield zich goed. Geert was een lobbes van
een -mensoh. Bracht haar 's morgens een kopje thee.
Soms een lekker peertje, óf zoo, op de kinderkamer.
Door Geert nijdig te maken, zou Truus zich het leven
alleen nog meer ellendiger doen worden dan 't al was..
Zij knikte even. Zei, dat ae zoo'n verschrikkelijke
hoofdpijn had.
„Wacht zei Geert, „ik zal Je wat haten. zief.
Ik Degrijp 't best hoor 't is geen happie om zoo n
heelen dag met zoo'n wurm op te trekken. En mevrouw
verzet geen voet. 't Is meer os erg!"
Geert haalde een flacon met zilveren stóp. Gooi
eau-de-cologne op Truus d'r zakdoek. Waschte zelf
haar voorhoofd.
„Stakker!".zei Geert, en ging weer zitten. Truus
medelijdend aankijkend.
Toen, voordat zij zelve wist. hoe haar de woorden
uit den mond waren gekomen, zei Truus„Hé, dat
doet goed. Dank je wel hoor. Over drie maanden
geef ik je Vijf honaerd gulden voor dat flakonnetje".
De Gróningsche meid was opgestaan. Zij keek Truus
met groote, .doodsbenauwde oogen aan... deed een paar
schreden achteruit. Dach', crimeneel. die is stapelgek
geworden... Vroeg zich blijkbaar reeds af, of ze "den
dokter niet zou telefoneeren... Dat kwam van 'dat dood-
ploeteren...
Maar Truus stelde haar gerust. Ging veriellen... Haal
de een album" met portretten van freule Mien, van
freule Horlease, van de barones, van het kasteel...
Zij vond 't zoo heerlijk, dat Geert haar met stijgen
den eerbied aankeek. Ze fantaseerde, loog er op los...
Dat ze officieus verloofd was met den jongen baron
Haevens van 'Goorle... Dat haar eigen grootmoeder
van ho*>gen -adel was, maar dat haar moeder een
„nlésaillance" gedaan had, door pa, den schoolmeester,
te trouwen. Maar alles kwam terecht. Een oom van
Truus, wiens eenige erfgename ze was, lag op sterven.
Zij- zou een half iniliioen erven. Het telegram van
den notaris kon eiken dag komen. Dan zou Geert eens
zien.... Die vijf honderd gulden waren afgesproken.
Maar Geert zou bij "haar in dienst komen als' hufe-
houdster... Vier honderd gulden vast en een zee van
„verval". Eu drie japonnen per jaar. Eu °P Nieuwjaar
vijf en twintig gulden. En een uitzet als Geert ging
trouwen. Haar vrijer was koetsierDat trof prach
tig. Die iongen zou bijl haar man, den baron in be
trekking koanen....
Dat was afgesproken. Geert, door de portretten van
de freules met allerlei lieve opschriften vooral In ver
rukking gebracht, -jat met open' mond te luisteren. Ge
loofde alles nu blindelings....
Wie had dat gedacht... Behandelde Truus met- zeer
grooten eerbied... En Truus Holterman begon zci%«-
te gelcoven aan de dolle fantasieën, die zij verleid
had. Voelde zich aanstaande gade van rijken baron.
De eenige erfgename van stervenden oom.... Waarheid
en verdichtsel vloeiden ineen in haar zwakke hersens...
En zij verdroeg de booze nukken van mevrouw Van
der Ileiden met groote gelatenheid. Levend, gedurende
eenige weken nog in een wereld Van bonte droomen...
De Rechtbank had een onderzoek gelast naar de
geestvermogens van een nog jonge vrouw, die gcdurondi
„Ja, Indien h&t hem gehiM! Moor fk zie vooruit,
dat hjj in zijn aj te groot,©n IJver slechts onheil ral
ati -.en. Hij zal tot eiken prijs een. schuldig© willen
vlnovn. Ntets zal hem bollig zijin» wanneer hot geldt,
dit doel te bereik en."
„Tenzij hij, op grond zijner eerste indrukken, ratida
dadelijk tot do overtuiging komt, dat hij eerder aan
een ongeluk dan aan een mJedaad heeft te clonkoa."
De freute schudde hol LcoftL „Daar ben ik lang
niet zeker van. U weet aeilf. hoe groot het getal der-
goneu hier op Sajribor ie, doe aan. een, moord op Udo
gelooven."
„Dat kan zijn. Ik behoor in leder geval niet, tot
hen, en ik heb mij dan ook ree dB straks op onze
wandeling alle moeite getroost om mijnheer von, Staihl
een juist inzicht in de zaak bij, te brengen."
Met een bil ik. waarin de hoogste spaniymg lag, zag
Editha tot hem op. „Nu, en kreeg u den indiruk
dat het u gelukte?"
„Zijn woorden waren zoo voorzichtig en, onbe
paald, dat Ik daarop niet ja of neen zou kunnen abt-
woorden, freule."
„Daar hebt u een nieuw bewij8 dat hij een politie
beambte is. Waar hij zich voorgenomen heeft, int
ieder geval wat te onjtdekken, zal hij voor geien In
discretie terugschrikken en zich aan niets gebonjdieja
achten. Een voorgevoel., dat mij zeker miert, bedriegt,
zegt mij; dat met h©m het ongeluk In huis giekpr
men is."
Haar stem beefde alsof zij In tranen, wftlde uiilt-
barsten. De duisternis liet den, dokter ni'ert meer toe,
met volle duidelijkheid de uitdrukking van haar ge
zicht waar ta nemen, maar hij zag toch dat haar ge
laat wit als krijt was. en door een gevoel van
medelijden bewogen, deed- hij een schrede nader, om
zijn hand op de leuning der bank te steunen en zöch
een weinig tot haar over te buigen,
„Ik geloof te begrijpen, freule, wat u van dezon
detective vreest en wat u verontrust: Maar Ik...''
Editha liet hem nieit uitspreken. Met een heftige
beweging, die slechts de udtimg van grooten schrik
kon zijn, wierp zij hert hoofd, terug. „Wat kunt u
daarvan weten? Wat zou ik vneezen? Ik ver
lang. dart u mij dat ziegt."
Haar stem hadi een geheel' anderen klank gekre
gen en haar bij-na onnatuurlijk wijd geopende oogen
waren dicht genoeg bij den dokter, dat hij trots de
duisternis daarin een angstig schitteren kon bespeu
ren.
betrekkelijk cflruimeuj tfjd l5dj«rlei opUchter^en als gra
vin of barones zu? nf zoo. - groote vertering makend,
allerlei inkoosm doende, bezoek en afi.-ode bij
„«eerste families" van de stad,.,, Tot zij eenïldaps en
spoorloos verdween. Dan dook zij Geertrulda 'Hol
terman weer op als een soort van pleeczusier, die
er specialiteit van maakte om voor ongelukkige ge
zinnen of personen giften en gaven te verzamelen. Zij
deed lange ingewikkelde verhalen en zorgde cr voor,
dat de bijzonderheden er van „klopten". Zij ontwikkelde
bi} haar leugen weefsels ©en kracht van stalen geheugen.
Men vertrouwde haar. Zelfs menschen, die door de
ervaring geleerd iiadden kaf van koren te scheiden,
kregen den indruk van eenvoud en waarheid...
Tot Geertrui Holterman ontmaskerd werd. Had men
te doen met een gewone aarts-sluwc-bchcndigc oplicht-
ster dan wel met een van on'wrichle Zelf-ooiitrölei
en wie de „rem" was stukgeraakt ter onderscheiding
van waarheia en verdichtsel, zoodat zij tenslotte slacht
offer werd van haar eigen fantasieën?....
In den kring der psychiaters weet ik wel -werd
(voordat de rechter Truus van oen proefjaar onder
geneeskundig toezicht stelde) hevig „pro en contra"
geboomd in dit geval.
En inmiddels „zat de joDge yrouw wier geest al
meer omfloersd werd door waanvoorstellingen, in het
gesticht, -waarheen men haar had gebracht, nieuwe,
altijd weer pieuwe wonderverhalen te doen aan 'dé
zuster, die haar bewaakte...
Ook wel zgcht-fluisterend, vertellend met een zalig
glimlacbje van: pGeloof-je me dan nu"f? over dien
avond in het p/neel, toen jonker Wim zulke heerlijke
beloften jn ijiaar oor had gefluisterd, voordat freule
Mien toen eensklaps verscheen...
MAITRE CORBEAU.
Binnenlandsch Nieuws.
OUDK4R8PEL.
In de vergadering van de Bukikerspatroompvrtieeiii-
glng te begoten, om de oontajnte betaJitng niet toe te
passen op hen, die bij de wek hun, gÊtevende waren
verrekenen, doch de zwarte lijst voor de z.e. wanbe
talers zooveel mogelijk i» toepassing- te brengen.
Deze maatregel' moet ggnomera worden, omdnt geep.
bakker iets zonder vooruitbetaling kan bekomen.
Er werd, met algemeen© stemmen beslotenf het
tarwebrood met 1 c^n,t te verhoogen, terwfjl 'tkretu-
tebrood van, 18 op 20 een,t zaj wondon gebracht, om
dat er nog geep vaste tarwemeelprijzen zijn; de
andere broodsoorten b&Ijven; onveranderd lm prijB,
omdat de ,,blcem"-prijz©nJ nogal billijk zijn.
De vergadering sprak haar spijt uit over de afwij
zende beschikking op het ad-nes, gericht aan den, Ge
meenteraad te Oudkarspel, om het venten door bak
kers op Zondag te vertnedeoi.
NOORD SCHA RWOUD E.
De rekenin°- van d© Onderlinge Begrafemtevereenl-
ging alhier sloot met een voordeelig saldo van 83.40
•P'lden. De ontvangsten, hadden bedrogen f 8l3.66.de
uitgaven daarentegen f 730.26.
De beeren P. Kramer. H. Swager en A. Borst wer
den tot bestuurslid herkozen.
Met genoegen kon wordicn, opgemerkt, dat de vcr-
eeniglng in het eerste jaar zeer gunstig had gewerkt
en 't zelden een corporatie za.1 zijn. g«esweeet, die zoo
spoedf.g de sympathie der gafl&. h«.- burgerij hoeft ver-
MISBRÜIK MAKEN VAN DE OMSTANDIGHEDEN
Door da Kamer van Koophandel en Fabrieken te
Deventer is het navolgende adree aan den. Minister
van Justitie gPKanden,:
„De Kajner van Koophandel en Fabrieken te Do-
venter, gccoaietateerd hebbende het groote misbruik,
dat door de debiteuren gemaakt wordt van de ern
stige tudsomBtandlvheden heeft do eer Uwe Excel
lentie beiegfd te verzoeken, maatregelen, te willen
no.meD ter bescherming vajn cred-iteuren tegen onwil
lige debiteuren, bijv. door iinptelliiijg van piaarteelijke
Raden, weilke de beivioegdheiM hebben ultetel te veriee-
.Zeker Indien, u het uitdrukkelijk wonooht,."
antwoordde hij vriendelijk en gelaten, „Voor alles
moet u echter rustiger worden, freule; u moet u
niet steeds door eesi schrdkbeeid uwer gedachten la-
ton beangHtlgen. aieof er tets zou gebeurd adjn, dat
toch tenslotte tot de onwoare- JiijiUljkote dingen be
hoort Geen verstandig menech kan in ernst oenjge
verdenking Jeg*ms uw vader koesteren."
EWltha's handen, dte tevorer. bajf becwemend om
hoog waren geheven, zonk'®, slap neder, en dflep
ademend zwol haar boeaem. Dan gaf zij terug: ,.Ecn
verdenking tegc®, mdjn A-ader? Nqen,, waarachtig, dok
ter, aan deze mogelijkheid heb ik tot n,u toe niet
gedacht. Slechte een. krankzinnige zou zich zooiets
In hot hoofd kunnen balein."
Balienetten had zWh weror opgericht. Haar antwoord
moest hem geweldig verrast hrbbn, want hij was ar
zlchtbaay door getroffen. „Maar als het dat niet
Is, wat u vreest,," zeide hij op onzekere® toon. - wat
oor reden kunt u dan hebben, ongerust te zijn over
de navorschiingen, der politie n,aaJ het verblijf va® uw
ongelukkige® neef? Op wiec de verdenking ook val
len mag, schuldig te zijn aan het verdwijnen A an den
erfgraaf, deee zaj ttxih wel niet bhooreu tot die
genen, die u na ter harte stoa®-"
Als had zij nu eerst gesnerkt, hoe vertrouwelijk
dicht de dokter bij haar gekomen was. schoof de
freule op haar bank ter zijde. Ook zij Liet eeqi paar
seconden voorbijgaan, voor zij hem antwoord gaf, en
er moest in, dezen konten tijd een eigenaard!we ver
andering in haar zijn voorgevallen, want terwijl zij
tevoren levendig en haastig gesproken, bad, in, e»m
warmen en natuurlijken toon. die een ander zonder
terughouding zijn geheimste zorgen openbaart, was
nu in den k]onk harer woorden een bdjna hoogmoe
dige koude.
„Dat vrees ik In cuk geval niet, dokter, en ik
moet mij zeer onbeholpen uitgedrukt hebben, als u
aan mijn woorden zulk een beteeken 1b kon geven.
Het was niest andere dB® het onbehagen over het
opgedrongen, gezelschap van een man ,d5e onder vaj-
Bche vlag vaart en een onoverwinnelijke tegenzin, te
gen allo spion®age, die uit mij sprak-
Wellicht was het Juist, haar zoo plotseling veran
derde, afwerende houdi|ng, die hem er toe bracht
zich met deze verklaring; niet tevtneden te stollen.
Wordt vervolgd.