AUemeei Nieuws- Advertentie- Laiilmlilal Aan belanghebbenden Bericht. ZATERDAG 15 AUGUSTUS 1914. 57ste JAARGANG No. 5436. Uitgevers TRAPMAN Co. Erfgraaf Udo. SC1AGIF. CDDRANT. t. blad verschijnt viermaal per weekDinsdag, Woensdag, b rdag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 9 ure wor- \DVERTENTIEN in bet eerst uitkomend nummer geplaatst. Dit Doud den SCHAGEN, LAAN D 5. Int. Telepb. NA. 20. Prijs per jaar f 8.Per post f 3.60. Losse nummers 5 «ent. ADVERTENTIEN van 1 tot 5 regels f 0.25 iedere regel meer 5 ot. Groote letters worden naar plaatsruimte berekend. Dit nummer bestaat uit twee bladen* deelen wij mede. dal wii binnen enkele dagen de kwilanfies door de posl zullen aanbieden wegens aL-nnemenlsgelden ol adverlenlies der Schager Courant enz Beleeld verzoeken wii allen, onze kwitanties evenals in gewone liiden prompt te voldoen. Indien wij er enkele onverhnopl onbetaald tei ug ontvangen en dus daarna opnieuw moeien disponeeren, zijn wii genoodzaakt die kwitanties mei 10.10 voor onkosten Ie verhoogen. De lilln. In verband met den oorlogstoestand wordt bel thans reeds hoogst moeilijk om courantenpapier Ie krijgen. We zijn dus verplicht met onze voorraad zuinig te doen. Zoodoende kunnen we voortaan niel meer eiken dag verschijnen, maar weer VIER MAAL Püi WEEK en wel op Maandag, Woensdag, Donderdag en Zaterdag. Gebeurt er iets bijzonders op het oorlogslerrein, zoo zullen we onze lezers daarmee op de hoogte brengen, door een EXTRA BLAD te laten verschijnen. DE UITG, Schetsen uit de Rechtzaal. „FREULETJE". ...'t Is geweest op een Zondagavond^ dal zij samon tegenover elkaar zaten, in hel achtertuintje van '1 vrij g ciote kuis. Meneer en mevrouw waren uit op visile. De kleine Karei was eindelijk in slaap gevallen. Truus zat uit te blazen van den warmen, yermoeienden dag. Ze sloot even de oogen en genoot van de slillev de rust. 't Dreunde nog in haar ooren van het zeuren, kake len. dat de' driejarige boy den godganschelijken dag had gedaan.... Dan op en dan weer van haar schoot. Dan moest Truus met het spoortje spelen en dan weer paardje zijn; voort trippelen met den gordel om haar middel, en taf van zweeptikjes op haar rug krijgend. Mevrouw zat in een hoekje in een boek te turen. Meneer "was haast-altijd weg. Als Truus 't waagde om te zeggen: „Kom. Karei, nou eventjos wat kalm- zijn, hoor!...." Dan trok "mama al een stroef gezicht en na een poosje kwam 't„Ja maar jufx je moet het kind ook bezig houden. Zoo'n ventje wil spelenI" En juf liet het spoortje weer snorren over d erails. of ze galoppeerde door den tuin: „Hu paard f Vooruit dan f.... landelijk zat ze even op haar gemak. Ze dacht aan ihuis. Aan de huiskamer, waar vader en moeder nu waren en Frans, Jet^ Marie. Cor, Leentje. Hans.... Ze waren met hun zevenen geweest. En pa kon 'l niet meer bolwerken. Moe was, schoon ze de vijftig nog niet had bereikt een heel-oude vrouw. Afgewerkt, suf fig van de 'zorgen en 't ploeteren,. Truus herinnerde FEUILLETON. b. Ofschoon freule Edirtha een weömig ter zijde was ««•schoven. aleoX zJJ dokter Hajtenstóiin daarmee wijdte bei'ui den naast haar plaats te nemen, gaf hij toch gjoer gevo g aan deze zwijgende mitoiioodilging, doch ble©f op jilJchtmatigen, afstand- voor haan staan. ..Indien ik in staat hen, dlaajop antwoord «te gevetat dan..." ,,Ik zag u strajks met luitenant Von Stajvl Hn het pa k wandelen. U hebt d/ue wiel reeds gelietgemiheritd ge had om hem. nader te ieere® kennen» Ik verzoek u, do .ter, mij, ronduit te zeggen, wajt u van den. man denkt." .Hoe kan ik dat doen, freule, na een kerenismar king van. nauwelijks twee uur! Ttat diegepen, die hun, h irt op de tong dragen, schijnt de gast van uw vader In ieder geval niet te hehooren." .,U ontwijkt het antwoord. U moet toch' een inidruk van zijn persoonlijkheid hebben ontvangen." Zeer zeker. Maar ik vind nog geen vrijheid» miji over dieD indruk te uitie®." ..Ook aan u is hij dus njet bewallen?" vroeg zij levendig met een uttdr/ukking van spannjing in haar gelaatstrekken. ,„U wantrouwt hean, zooals ik hem wantrouw?" ..Dat zou misschien, niet het juiste woord zijtn. Ik vermoed sleclhts, dajt de?ze heser njet dat is, waar hij zich voor uitgeeft." ..En indien dat waar is. wat zou hij dan anders zijn?" Een politiebeambte of een detective. Hoe goed' hij, zijn rol ook mag spelen,, enkele zijner woorden, hdb- l> n h'-m toch verraden." ..Dan heeft mijn vermoeden mij dus niet bedro gen. Ik had een dergelijk idee, toen ik bij dein maal tijd zijn bliik zoo eigenaardig scherp, op mij gericht zag. Welke reden, kan mijn, vader echter hebben, hem as du zoon van eon vroeger en vrien|d! voor tg stek- len?" ..Daar weet ik geep antwoord op te gewen, freule. U zoudt het beetei doem uw vader efelif daar naar te ragen." Edi.lia schudde het hoofd. „Neem daartoe oait- zich niet. moe ooit anders gezien te hebben dan met dien vettigen, soepig-voddigen „peignoir" aan. Toen pa onlangs oê privaatlessen pij den jonker bad verloren, bij den zoon'van den baron, ambachtsheer van 't dorp waar pa schoolhoofd was; bij jonker, die naar de H.B.S. ging, had moe haar op een ochtend, .toen „de jongens uit of naar school waren, gezegd: „Truus, 't kan niet langer zoo". Zij had gevoeld, begrepen wat moe bedoelde. ,,'t Wordt te zwaar" ,zei moe en na een poosje: „Er moet verandering komen. Er zijn tegenwoordig neile betrekkingen genoeg voor meisjes uil fatsoenlijken kring. Volg de advertenties eens geregeld." Van dat oogenblik af was 't begonnen, 's Nachts lag Truus er over te piekeren... En dan brandden, soms de tranen haar in de oogen. Ze was altijd een r>te, intieme hartsvriendin geweest van freule Mien, dochter van den baron. Ze gingen als zusters mei elkaar om. Truus bleef herhaaldelijk eten aan tafel ,bij den baron, 't Gebeurde heel dikwijls, dat heeren. die gasten van den baron waren, haar ook „freule" noemden. Dat vond; zij heerlijk. Tot freule Constance, de andere zuster van Mien, die 't eens hoorde, haar zoo lang» d'r neus weg zei, dat ,,'t niet ordentelijk was om zich' titels te laten welgevallen, waar men geen aanspraak op had..." Maar freule Mien 'had het uitgeschaterd. Haar zus gevraagd of ze nou heelemaal- mal was geworden... Stel je voor!;... „Hé,'Stans, je doet precies als zoo'n nieuwbakken gravin uit de „Flie- gen de Blatterf' had Mien gezegd, die woedend was over den hoon. haar vriendin aangedaan... Juist kwam de baron aangeloopen. En Mien, die het lievelingskind van papa Was, vloog naar hem toe. trok den baron mee en zei: „Hé pappie, schat, nu moet u eens .scheidsrechter zijn. Die malle Sians vindt het heel erg, dat Lam and Truus Ilolierman freule ge noemd heeft... Dat mag niet, zegt zer" De baron was een goedïg-gemotedelijke landedelman. Hjf kwam juist van tafel. Z'n oogen schitlerden en z'n wangen waren zeer rood. Hij" zoog geurige wolkjes uit zijn~after-dinner. Eïi lachte, dat z'n zeer vleezige buik er van schudde „Klaag 'r aan!", spotte hij, „dien een plain'e in bij den Raad van Adel, Stans, waarachtig, je' zult succes hebben!" En de baron wandelde verder, denkend aan heel 'an dere dingen. Toen was gekomen de ellende van het verlies der les sen bij den Jonker voor den ouden Hollerman. En nog iets. Op 'n avond in vroegzomer, toen Truus in een prieel zat te wachten op freule Mien, die zich verkleedde en met wie zij een loopje zou gaan maken, voelde zij plots iets vreemds in naar hals... 't Was jonker WIm, die haar een zoen gaf en een arm oin haar spreidde... Truus wilde wegloopen, maar de achttienjarige Wim hield haar tegen. Fluisterde zachte woordjes in haar oor... Ze vond het zalig naar hem te luisteren. Truus had romannetjes gelezen van burgermeisjes, die gravin en prinses werden... Die red°n iin, equipages met vorstelijke, wapens er op... Die e4n|ctelijk. verzoend werden! met, hoogadellijke schocxDivajders, eerst onvermurwbaar. Truus fluisterde, diat freule Mdten elk oogenblik kon komeu... Eu terwijl Wim baar nog: een laatste kusje igiaf, was Mien er... Jonker Wim verdween, ijlings, freule Mien Wachi.be even. niet wetend wat te zegige®... Toen hoorde Truus: „O, het spijt me vreeseldjk, maar er is bezoek gekomen. Ik kan. onmogelijk met je weggaan. Nou, dag, Truusje... Tot genoegen," Ze liet haar alleen uit de vülla gaan. Was natuurlijk naar de barones gevlogen om 't geval te vertellen... Dat ia nou een, boezemvriendin. - Maar Truus werd niet meer ultgencpdagd- En naar de vifl/!a gaan, durfde zij natuurlijk evenmin, 't VÜel haar op. dat, pa 's micte da,gs nog stiller wap tDa® anders, nog bleeker. Hij had Truus a,l eens aangekeken, met zaniderlita,- gen, verontrusten blïk. Pa en, Moe schenen, nu nog ijveriger te Boeken dlan ooit naar 'n betrekking voor breekt mij de moed. Indien, mijn vader reden heeft om de ware hoedanigheid vajn dieeen hr-er te verber gen, dan zou hij mij ook geen opheldtering geven. Maar het zou vree se lijk zijn. nis u Werkelijk gelijk mocht hebben- Hoe zou ik het gezelschap van een man moeten verdragen, van wlen ik moet geloov^o, dat hij a'loen gekomen is om te onderzoeken, en te beeplonneerffci,!" Zijne onderzoekingen, zullen toch immers u niet gelden, freule. Niemand zaj u beletten, hem zooveol mogelijk uit den., weg te gaan." Deze opmerking scheen, Edortha niet bijzonder ge rust te stellen. Want zij« Mot baax hoofd' zinken en keek een aogenjbjik. sprakeloos voor zich heen- Ein delijk zeilde zij: „B ze politiebeambten zijn z©er eer gierig, niet waar? Z«y houdien heit voor een schande, a'B zij hot tooneol van een gebeurtenis, tot welker opbelde ring zij: geroepen zijn. on/verrichter zake weer moeten verlaten. Gelooft u niet, dat ook deze mijn heer Von Stuhl of hoe hij aai de ra heetten mag tot dit soort van 1'edecn behoort?"' „Ik houd het ten minste niet voor onmogelijk aangenomen natuurlijk, dat wij ons in betrekking tot zijn persoon en, bedoeldfcugien, n,i©t vergissen." „Neen, neen. daarin vergis ik mij niet. Een zeker gevoel zedde mij van het eerste oogenblik af, dat deze man een vajsche rol speelt. Ook vader,, dtüa an ders in het verkeer meit zij® gaste® vrij en onbevan gen is, had zichtbaar moeite, om tegenover dezen luitenant dien rechten toon te vinden, Waarschijn(lij'k staat hem zijn persoonlijkheid even erg tegen als mij. Die mijnheer heeft ziulke koude, onjbarmhartige oogen. en ais hij iemand aanziet, dan is het of hij met zjjn blik tot in die ziel wïl dringen.. Hij is zeker een eergierig man, die met die bepaalde bedoeling hier Is gekomen, om iets te ontdokken, en nu zal hij zond r aanzien des persootns overal rondsnuffe len en spionneere®." ,Hjj zal alle krachten inspannen, om zijn taak te voibrengen. daar behoeft niet aan te worden getwij feld. Het is echter aan te nemen, dat men voor1 een zoo gewichtig weik niiiqt zoozeer een bijzonder eer gierig en dan wel-een buitengewoon, flinken, beambte zal hetbben uitgekO|Zen0 en indiien het heim werkelijk gelukt,, de oplossing van het treurige raadsel te vón den, dan zult u, freule, zeker even verlicht op®d«e- men als wij allen, dip ondier» den verlam uitenden druk der onzekerheid over heit ongeluk van onzen onge- lukklgen Jongen graaf lijden." Truus. Veertien dagen later bracht pa baar wa?. Als .^jonue" bU. meneer in mevrouw van der Held.dDy ui Amsterffam. Kinderiuffrooiw «by' woalig-opgedurip, drie-Jarig KareltJ©,» ...Op dien Zondagavond 'dan, zat zij in het achter tuintje uit te blazen en te rusten. Kwam de blonde Geert over haar zitten, de beenen recht uit gesloken, «Je armen achter het hoofd. Zij zag Geert met het goedige mopneusje, .de steenroode wangende fletschelicht blauwe oogen, de plompe figuur van de Groningse.he meid met haar groote voelen én haar formidabele werkvuisten. „Ben jil ook zoo moe", vroeg Geert. Truus aacht aan Meintie de meid van moeder, die precies op Geert Leek. Die ajtijd „Juffrouw Truus" tégen d'r 'zei en zich- haar mindere achtte. Truus voelde, dat ze van gehoonden trots zou gaan schreien. Maar ze hield zich goed. Geert was een lobbes van een -mensoh. Bracht haar 's morgens een kopje thee. Soms een lekker peertje, óf zoo, op de kinderkamer. Door Geert nijdig te maken, zou Truus zich het leven alleen nog meer ellendiger doen worden dan 't al was.. Zij knikte even. Zei, dat ae zoo'n verschrikkelijke hoofdpijn had. „Wacht zei Geert, „ik zal Je wat haten. zief. Ik Degrijp 't best hoor 't is geen happie om zoo n heelen dag met zoo'n wurm op te trekken. En mevrouw verzet geen voet. 't Is meer os erg!" Geert haalde een flacon met zilveren stóp. Gooi eau-de-cologne op Truus d'r zakdoek. Waschte zelf haar voorhoofd. „Stakker!".zei Geert, en ging weer zitten. Truus medelijdend aankijkend. Toen, voordat zij zelve wist. hoe haar de woorden uit den mond waren gekomen, zei Truus„Hé, dat doet goed. Dank je wel hoor. Over drie maanden geef ik je Vijf honaerd gulden voor dat flakonnetje". De Gróningsche meid was opgestaan. Zij keek Truus met groote, .doodsbenauwde oogen aan... deed een paar schreden achteruit. Dach', crimeneel. die is stapelgek geworden... Vroeg zich blijkbaar reeds af, of ze "den dokter niet zou telefoneeren... Dat kwam van 'dat dood- ploeteren... Maar Truus stelde haar gerust. Ging veriellen... Haal de een album" met portretten van freule Mien, van freule Horlease, van de barones, van het kasteel... Zij vond 't zoo heerlijk, dat Geert haar met stijgen den eerbied aankeek. Ze fantaseerde, loog er op los... Dat ze officieus verloofd was met den jongen baron Haevens van 'Goorle... Dat haar eigen grootmoeder van ho*>gen -adel was, maar dat haar moeder een „nlésaillance" gedaan had, door pa, den schoolmeester, te trouwen. Maar alles kwam terecht. Een oom van Truus, wiens eenige erfgename ze was, lag op sterven. Zij- zou een half iniliioen erven. Het telegram van den notaris kon eiken dag komen. Dan zou Geert eens zien.... Die vijf honderd gulden waren afgesproken. Maar Geert zou bij "haar in dienst komen als' hufe- houdster... Vier honderd gulden vast en een zee van „verval". Eu drie japonnen per jaar. Eu °P Nieuwjaar vijf en twintig gulden. En een uitzet als Geert ging trouwen. Haar vrijer was koetsierDat trof prach tig. Die iongen zou bijl haar man, den baron in be trekking koanen.... Dat was afgesproken. Geert, door de portretten van de freules met allerlei lieve opschriften vooral In ver rukking gebracht, -jat met open' mond te luisteren. Ge loofde alles nu blindelings.... Wie had dat gedacht... Behandelde Truus met- zeer grooten eerbied... En Truus Holterman begon zci%«- te gelcoven aan de dolle fantasieën, die zij verleid had. Voelde zich aanstaande gade van rijken baron. De eenige erfgename van stervenden oom.... Waarheid en verdichtsel vloeiden ineen in haar zwakke hersens... En zij verdroeg de booze nukken van mevrouw Van der Ileiden met groote gelatenheid. Levend, gedurende eenige weken nog in een wereld Van bonte droomen... De Rechtbank had een onderzoek gelast naar de geestvermogens van een nog jonge vrouw, die gcdurondi „Ja, Indien h&t hem gehiM! Moor fk zie vooruit, dat hjj in zijn aj te groot,©n IJver slechts onheil ral ati -.en. Hij zal tot eiken prijs een. schuldig© willen vlnovn. Ntets zal hem bollig zijin» wanneer hot geldt, dit doel te bereik en." „Tenzij hij, op grond zijner eerste indrukken, ratida dadelijk tot do overtuiging komt, dat hij eerder aan een ongeluk dan aan een mJedaad heeft te clonkoa." De freute schudde hol LcoftL „Daar ben ik lang niet zeker van. U weet aeilf. hoe groot het getal der- goneu hier op Sajribor ie, doe aan. een, moord op Udo gelooven." „Dat kan zijn. Ik behoor in leder geval niet, tot hen, en ik heb mij dan ook ree dB straks op onze wandeling alle moeite getroost om mijnheer von, Staihl een juist inzicht in de zaak bij, te brengen." Met een bil ik. waarin de hoogste spaniymg lag, zag Editha tot hem op. „Nu, en kreeg u den indiruk dat het u gelukte?" „Zijn woorden waren zoo voorzichtig en, onbe paald, dat Ik daarop niet ja of neen zou kunnen abt- woorden, freule." „Daar hebt u een nieuw bewij8 dat hij een politie beambte is. Waar hij zich voorgenomen heeft, int ieder geval wat te onjtdekken, zal hij voor geien In discretie terugschrikken en zich aan niets gebonjdieja achten. Een voorgevoel., dat mij zeker miert, bedriegt, zegt mij; dat met h©m het ongeluk In huis giekpr men is." Haar stem beefde alsof zij In tranen, wftlde uiilt- barsten. De duisternis liet den, dokter ni'ert meer toe, met volle duidelijkheid de uitdrukking van haar ge zicht waar ta nemen, maar hij zag toch dat haar ge laat wit als krijt was. en door een gevoel van medelijden bewogen, deed- hij een schrede nader, om zijn hand op de leuning der bank te steunen en zöch een weinig tot haar over te buigen, „Ik geloof te begrijpen, freule, wat u van dezon detective vreest en wat u verontrust: Maar Ik...'' Editha liet hem nieit uitspreken. Met een heftige beweging, die slechts de udtimg van grooten schrik kon zijn, wierp zij hert hoofd, terug. „Wat kunt u daarvan weten? Wat zou ik vneezen? Ik ver lang. dart u mij dat ziegt." Haar stem hadi een geheel' anderen klank gekre gen en haar bij-na onnatuurlijk wijd geopende oogen waren dicht genoeg bij den dokter, dat hij trots de duisternis daarin een angstig schitteren kon bespeu ren. betrekkelijk cflruimeuj tfjd l5dj«rlei opUchter^en als gra vin of barones zu? nf zoo. - groote vertering makend, allerlei inkoosm doende, bezoek en afi.-ode bij „«eerste families" van de stad,.,, Tot zij eenïldaps en spoorloos verdween. Dan dook zij Geertrulda 'Hol terman weer op als een soort van pleeczusier, die er specialiteit van maakte om voor ongelukkige ge zinnen of personen giften en gaven te verzamelen. Zij deed lange ingewikkelde verhalen en zorgde cr voor, dat de bijzonderheden er van „klopten". Zij ontwikkelde bi} haar leugen weefsels ©en kracht van stalen geheugen. Men vertrouwde haar. Zelfs menschen, die door de ervaring geleerd iiadden kaf van koren te scheiden, kregen den indruk van eenvoud en waarheid... Tot Geertrui Holterman ontmaskerd werd. Had men te doen met een gewone aarts-sluwc-bchcndigc oplicht- ster dan wel met een van on'wrichle Zelf-ooiitrölei en wie de „rem" was stukgeraakt ter onderscheiding van waarheia en verdichtsel, zoodat zij tenslotte slacht offer werd van haar eigen fantasieën?.... In den kring der psychiaters weet ik wel -werd (voordat de rechter Truus van oen proefjaar onder geneeskundig toezicht stelde) hevig „pro en contra" geboomd in dit geval. En inmiddels „zat de joDge yrouw wier geest al meer omfloersd werd door waanvoorstellingen, in het gesticht, -waarheen men haar had gebracht, nieuwe, altijd weer pieuwe wonderverhalen te doen aan 'dé zuster, die haar bewaakte... Ook wel zgcht-fluisterend, vertellend met een zalig glimlacbje van: pGeloof-je me dan nu"f? over dien avond in het p/neel, toen jonker Wim zulke heerlijke beloften jn ijiaar oor had gefluisterd, voordat freule Mien toen eensklaps verscheen... MAITRE CORBEAU. Binnenlandsch Nieuws. OUDK4R8PEL. In de vergadering van de Bukikerspatroompvrtieeiii- glng te begoten, om de oontajnte betaJitng niet toe te passen op hen, die bij de wek hun, gÊtevende waren verrekenen, doch de zwarte lijst voor de z.e. wanbe talers zooveel mogelijk i» toepassing- te brengen. Deze maatregel' moet ggnomera worden, omdnt geep. bakker iets zonder vooruitbetaling kan bekomen. Er werd, met algemeen© stemmen beslotenf het tarwebrood met 1 c^n,t te verhoogen, terwfjl 'tkretu- tebrood van, 18 op 20 een,t zaj wondon gebracht, om dat er nog geep vaste tarwemeelprijzen zijn; de andere broodsoorten b&Ijven; onveranderd lm prijB, omdat de ,,blcem"-prijz©nJ nogal billijk zijn. De vergadering sprak haar spijt uit over de afwij zende beschikking op het ad-nes, gericht aan den, Ge meenteraad te Oudkarspel, om het venten door bak kers op Zondag te vertnedeoi. NOORD SCHA RWOUD E. De rekenin°- van d© Onderlinge Begrafemtevereenl- ging alhier sloot met een voordeelig saldo van 83.40 •P'lden. De ontvangsten, hadden bedrogen f 8l3.66.de uitgaven daarentegen f 730.26. De beeren P. Kramer. H. Swager en A. Borst wer den tot bestuurslid herkozen. Met genoegen kon wordicn, opgemerkt, dat de vcr- eeniglng in het eerste jaar zeer gunstig had gewerkt en 't zelden een corporatie za.1 zijn. g«esweeet, die zoo spoedf.g de sympathie der gafl&. h«.- burgerij hoeft ver- MISBRÜIK MAKEN VAN DE OMSTANDIGHEDEN Door da Kamer van Koophandel en Fabrieken te Deventer is het navolgende adree aan den. Minister van Justitie gPKanden,: „De Kajner van Koophandel en Fabrieken te Do- venter, gccoaietateerd hebbende het groote misbruik, dat door de debiteuren gemaakt wordt van de ern stige tudsomBtandlvheden heeft do eer Uwe Excel lentie beiegfd te verzoeken, maatregelen, te willen no.meD ter bescherming vajn cred-iteuren tegen onwil lige debiteuren, bijv. door iinptelliiijg van piaarteelijke Raden, weilke de beivioegdheiM hebben ultetel te veriee- .Zeker Indien, u het uitdrukkelijk wonooht,." antwoordde hij vriendelijk en gelaten, „Voor alles moet u echter rustiger worden, freule; u moet u niet steeds door eesi schrdkbeeid uwer gedachten la- ton beangHtlgen. aieof er tets zou gebeurd adjn, dat toch tenslotte tot de onwoare- JiijiUljkote dingen be hoort Geen verstandig menech kan in ernst oenjge verdenking Jeg*ms uw vader koesteren." EWltha's handen, dte tevorer. bajf becwemend om hoog waren geheven, zonk'®, slap neder, en dflep ademend zwol haar boeaem. Dan gaf zij terug: ,.Ecn verdenking tegc®, mdjn A-ader? Nqen,, waarachtig, dok ter, aan deze mogelijkheid heb ik tot n,u toe niet gedacht. Slechte een. krankzinnige zou zich zooiets In hot hoofd kunnen balein." Balienetten had zWh weror opgericht. Haar antwoord moest hem geweldig verrast hrbbn, want hij was ar zlchtbaay door getroffen. „Maar als het dat niet Is, wat u vreest,," zeide hij op onzekere® toon. - wat oor reden kunt u dan hebben, ongerust te zijn over de navorschiingen, der politie n,aaJ het verblijf va® uw ongelukkige® neef? Op wiec de verdenking ook val len mag, schuldig te zijn aan het verdwijnen A an den erfgraaf, deee zaj ttxih wel niet bhooreu tot die genen, die u na ter harte stoa®-" Als had zij nu eerst gesnerkt, hoe vertrouwelijk dicht de dokter bij haar gekomen was. schoof de freule op haar bank ter zijde. Ook zij Liet eeqi paar seconden voorbijgaan, voor zij hem antwoord gaf, en er moest in, dezen konten tijd een eigenaard!we ver andering in haar zijn voorgevallen, want terwijl zij tevoren levendig en haastig gesproken, bad, in, e»m warmen en natuurlijken toon. die een ander zonder terughouding zijn geheimste zorgen openbaart, was nu in den k]onk harer woorden een bdjna hoogmoe dige koude. „Dat vrees ik In cuk geval niet, dokter, en ik moet mij zeer onbeholpen uitgedrukt hebben, als u aan mijn woorden zulk een beteeken 1b kon geven. Het was niest andere dB® het onbehagen over het opgedrongen, gezelschap van een man ,d5e onder vaj- Bche vlag vaart en een onoverwinnelijke tegenzin, te gen allo spion®age, die uit mij sprak- Wellicht was het Juist, haar zoo plotseling veran derde, afwerende houdi|ng, die hem er toe bracht zich met deze verklaring; niet tevtneden te stollen. Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1914 | | pagina 1