Mager Courant
TABAK Yan JL IL KEUSS
feuilleton.
KRACH
TWEEDE BLAD.
Tweede Kamer.
Brieven uit Engeland.
Zaterdag 22 Jolt 1916.
59ste Jaargang Ho. 5836.
Schetsen uit de Rechtzaal.
a WRAAK",
ha aden de Klaver s el do misères
ul. jjjFltENT'E
Achttien jaren la
«mi ennoe-i«v<;(n godrogea, getorst, verduurd, bemoo-
.ud gesterkt ais rij wmten door het deiikun dat
I=,Tjjries er nog was. fs'iemand had la vroeger Jareu op
jüaver gelet. Hij was arm ais de anderen van
XTtomiliei moosi vanrijn armzalige t 700, die
Sa «Is w&kolhedwmte verdiende, rond te scharrelen.
wfet, dat Dries op aiie mogelijke manieren tracht-
een duitje bij te verdienen. Hij had agenturen
felsen, i» s^aren- Hi onleiLbare middelen tegen
^DjiDLin ko££®. V"*» P^to «Q andere boe£en
ni>a ffl®er- Dries bij een familie op visite
^Lm dan betrokken de gezichten. Hu' was van de
- iZ'ia' soort.; verstond de kunst om zijn dingen aan
«neren. £endie op zijn aandringen bij z'n
,n 't huwelijk treden edu polisie bh Dries had geno
men en later vernam, dat hij eigenlijk veel goedkooper
Zd kunnen terecht komen(natuurIijk -was Dries ook
onvoordeolig'' in 't gebruik ta zijn, maakte zich uit
'L roeten zoodra neef verscheen, waar ook ztf toefde,
m »nl»otvvn Hod fWrtl It SI"#3IF KW rim T
Tot
dort ademloos
viel en
tomüü.
Weet je 't «11 riep hij eindelijk uit. nog onrust
barend hijgend.
Weet je 't all?...
Leendert en zijn vrouw Truua stonden In hevige
■Danning bij de canapé.
"tTw,. Wat is erï... Een ongeluk 1
Neen, hoofdschudde Karei. Elan bof i Een reuz-
bofLDries... Een half IoU^h^h
- HèïL..
Jal ging Karei voort, de finesses herinner ik
mij ook piet precies, maar 't fe een Tedt, 't staat
vast als een paai boven water. Hij heeft een halt lot
ta de honderduizend gewonnen.
-*• Juli ui weet dat Dries ook In lootjes deed. Hoe hel
DU
van
afgeloopen is, weet ik niet op een haartje. Koen
tante Kee, die altijd zoo dik met Dries waa, kan
jo 't op kleingeld geven. Maat zóóveel ls zeker, Dries
Li een 'ven' „in bonfa" geworden, een kleine halve
ton. Geen Idnd of kraal op de wereld I Wij hebben
een erfoom, ecu suikeroom la do familie;...
Leendert en Truus werden er stil van. Allerlei com
binatiën gingen hun geest voorbij Zij dachten beiden
1 tegelijk aan kleine Marietje, van Louis en Anne, hef
coqnutte achternichtje, dat laatst met oom Dries ge
stoeid had, hom een roosje' in 't knoopsgat gestopt,
waarna Dries haar een zoen gaf....
Zoodra Marietje de lucht kreeg van de halve ton,
zou ze natuurlijk haar netten uitspreiden.
Leendert en Truus koken eikaar aan en de echtge-
nooten lazen ln eikaars oogen dat rij begrepen wat cr
m hunne zielen omging in dat moment.
En de verhouding dor familie Klaver's tot gelukkige
Dries veranderde als bij too verslag I,.
Zooveel Is zeker, dat hj niet slechts van de „taaie'
maar ook van de zeer vasthoudende soort was waar
't fiwmciëele dingen betrof.
Een neef, in hevige geldzorgen rittend en dje bfj
Dries kwam om f 60 onder „securen waarborg", werd
jop norsche wijze afgescheept. Een ander famflief'
dat hem tot borgrtaan trachtte over te "halen, wi
ontvaugen op een manier die hem voor de toekomst
,ftl gehool van da lust beroofde om oome Dries aan te
klampen. De door Fortuna begunstigde had een paar
netto, volstrekt niet weelderige kamers betrokken
oneindig mooier dan rijn „aéjour" uit de arme dagen,
maar tóch geenerlel blijk gevend van zucht nsarMuxe".
Hij had zyu fortuin verstandig belegd. Streefde naar
tig ervan. Deed geen dwaasheden» Maar... de
én, de vernederingen, die hij ln zijn armen
d had mocte". verduren, daarvoor wreekte oom-Dries
oh nu. Hij liet zich soebatten, lang en smeekemd,
alvorens aan een Invitatie gehoor te geven.
Kwam Dries, dan pronkto hff met het zware gou
om horloge dat hij zich had aangeschaft en den nins-
Ion ring. Dan zat hij ook wei te Schommelen
o een portefeuille vol met bankpapier, met strak on
verschillig gezicht. Dan voelde hij, noe de hunkerande-
jaloursche, van nijd brandende oogen der familieleden
och richtten op de kostelijke papiertjes. Maar zij riim
iflchton, vleiden hem. haastten zich rijn glas te vullen
loodra het leeg was. Een tante, die in hef Geldersche
wwnde, vroeg hom te logeerén. Een nicht, die twee
j^P8* (huwbare dochters had, kreeg lust fa_ ritjes^ per
zoi
willen zijn...
w UWU TH 0 l zei VJL^ Ai V>v VJ iUilk til ,t iVJW
ueurnjtuig ln de schoone omstreken van de stad en
*jnd Driés allerliefste briefjes om van de partij te
fiijliet zich vertroetelen. Als een Pacha door zijn
nederige dienaren èn dienaressen. Waaneer hij met
door
3 H. TOM aOBELTITE.
egen,8*°n<* we<^er °P d® straat, verward en ver-
Khmt
Bloest
nder, ja daar was een smalle poort, die
Daa ",j ;e^er doorgaan,
den ®^°n^ een dienstmeisje met een mandje aan
ajohou01 te Prftten mot een arbeider, die aan het
dikUr, vW0rkto en nu op den grond zat, met eon
drinw? Hoterham ln de hand en een kruik met
jn\6Q naast zich.
"ïir08® - riep Bernhardine den knecht toe.
"r„at blieft u, freule?"
Rn» *5?* mee naar het tuinhuis",
keck ri ,cn8tmeisje ging een weinig op zijde- en
Wat «i i°.n80 dame met nieuwsglerlgee oogen aan.
llonn» v en haar ElJden rokken.... Bernhardine
maar üaa»tig do half donkere gang door. Het was
Was ,i?u dat zij Johan had mee genomen. Maar
Tui.ik i wel terecht?
i)n dat moest toeh een huls ln een tuin
ss'c^aav. 6 ^8 liep uit op een binnenplaats,
enrtlJ1 Hooge muren. Een paar armzalige planten
op een grasperk, en rechts en links en
Joh«n ov?ral waren deuren....
a rto, Wees r6cht vooruit op een smslle trap met
e' amolen cocoslooper bedekt Berphardino
5,,,,-p öensklaps een benauwde lucht van uien
Kon r in neus.
onu u>ra daar wonen? vroeg *ij Hch af, haar
'^o. zachteLora.
EezejJ? Had zfj op de school destijds altijd
VerKel«V ben zoo arm dat een kerkmuis bij mij
reden 0n n°8 een Croesus ls" en trouwens zonder
VittehXo ^et Heve kind niet die drie Jaar op de
■V] 001 doorworsteld hebben en eindelijk haar
En'1 bereiken.
V°erkilr,^v ^'"llfrled? De -ierlijke grijsaard met het
t'ld, Be van non Hoveling uit den goeden ouden
••Hoetto 8r°ote kunstkenner, die men overal ont-
P*Pa zoo menigmaal met zijn kennis
die woonde nu ook hier?
^,a,iüriaar<la§ D1*88 geborduurde
ae sigaren met bandjes en nog meer. De"
V Kr^Ianet.'e t oofl.^ranneer oom
!5° 01 «ssÉHe warenk dan
v'i^5luu?d«n, bewaakten nen tal van moeder-
ca coquefteerdo nog
bel'
oogen.
acn met kon m.iouden en uitrien. triiun.i t.-
;ernis;
vool fa? gPeW1* Bchaamte
t Was grof, maar bovenal grappig En oom Drks
aohtta taloSSh?1 wü* I>eeQ? Ben-je waar-
aan' 7811 J001- 'X Kwajn op
W ^td°°QeÜ b0e „ad rem'
68100 780 P16*- E®11 tante om
klem m„ ui, die benauwd werd van 't lachen,
j-. „Leen was Intusschen verdwenen.
En zulke tooneeltjeo kwamen meer voor fa de familie,
sinds Dnes tot de „rfchards" was gaan Wi~
80740 waarover t straks had,
droegen - zei ik nu al achttien jaren lang
hun misère van mmfmum-lijders, gesterkt door de
dachte aan den oom van de halve ton
Als de nood heel hoof
rij elkander met het voo:
meer. Nadat
egen was, dan troostten
itzicht. Dries was niet jo'
stootje" van twee jaar geleden was h
spottende, bréede, lachende
het fijne, sarcastische grijnsje
- t»u uau meneer.
K^L°fuVfrd6r 8®b«urd is..? Hoe hy, na het restant
jraevw thuis opgeslurpt te hebben, ertoe kwam om
tc t0 scheiden, dat de
p ntas hem uit het café sleurde, dit alles is uit Leen-
ac" rijn herinnering gswjhcht...
D® rechter heeft het hem later bijgebracht.
o<s minachtende taal. Hem beduidend, dat teleurstel-
«H«zn ontgane erfenis" en niets dan
vu. tlo drijfveer van zijn doen was geweest.
ue straatarme, inmiddels gefailleerde man, de be
klaagde boog nederig hal hoold.
..i^A. sj :tk do waarhüd. Hiï gevoelde 't nu wel
Maar oom Dries, de ©erste getuige charge zat te
sciiuddea van 't lach en. 't Was of hjj nog uiet genoog
had, aan wraak over wat de familie hom ln zfjn
VÖD a«eiatuarti®s> bad doen ver-
B1AITRE COBBEAU.
---va».» „o.vAwvjv yuu we© jaar
achtbaar minder geworden. Het trappen klimmen maak
te hem benauwd.
Een achterneef, die 't tot semi-arts had gebracht,
had onlangs gezegd, dat die zware neusbloeding waar
oom Dries door overvallen was, een veeg toeken'moest
hecten. Verzwakking van de wanden der bloedvaten,
hé?
Nu hier, morgen daar. ALr 't in do hersenen ge
beurt heot het beroerte.
Zij begluurden oom Dries steeds aandachtiger De
Klaver's over wie ik fa 't begin van dit schetsje had,
waren er nu uitermate benauwend aan toa
Faillissement dreigde onheilspellend. De laatste gros
sier. die Leendert nog crediot verleende, had zich te
ruggetrokken. De reiziger kwam niet eens meer hooren.
Oom Dries bleef de stroohalm.
Jawel, red Truus, op 'n avond, toen zij weer
zaten te cijferen, het gas zoo laag mogelijk, hij mot
een loeac tabakspijp en zij met oen leeg koïfiepotje
Jawel en dan fa het nog de vraag, wie hij bevoor-
eelt. Ik heb zoo'n voorgevoel
Wét, voorgevoel!, barstte' Leendert uit. Mot-Je
<De ellende er nog bijhalen. Ik geloof, dat we geen
ceqt vpn de hcele erfenis zien, rfcp gada door zorgen
en hongerleden overprikkeld uit.
Nou weet Jo 't.
In de familiekring was betrekkelijk kort geloclcn een
meneer geïntroduceerd die velerlei zaken aan de ftand
ruchten, dat hij telkens met erfoom gezien werd. s Ouh-
's avonds wet 'eens
tends op de wand<
m den schouwburg.
in 't cafe,
kwam
drukkend-beang
stigends ln de atmosfeer. Men voelde: er naderde iels
van boozetn aard. Eli ditmaal waren de geruchten
op waarheid gegrond. Het toeval wilde, dat Karei,
die eenmaal de blijde mare van oom Dries" "boffen
had gebracht, nu ook de jobstijding verkondigde. Dien
avond, toen do zekerheid was verkregen, dat de kans
op Dries' erfenis vrijwel vervlogen was, zaten zij met
tran drieën verslagen.
De schooier, riep Leendert met gebalde vuist
op do xafel beukend.
Daarvoor heb Wc hem laatst mijn kostelijke gebak
gestuurd, kermde Truus.
De ellendeling, beukte Leendert nogmaals, zijn
laatste verwachtingen moetende prijsgeven. Hij had
vóór fjBde het verhoeden kon het restant jenever
uit de karaf ln het buffet staande, in het waterglas
een paar slokken gebruikt.
Het kan me niks meer bommen, schreeuwde hij.
En de wanhopige groep zijn hoed, verdween, alweer
voordat Truus 't kon beletten...
Hij liep do stad ln. En vóór het bekende café, in
het centrum, zaten zü met hun beiden. Dries en de
meneer die hom de lijfrente had aangesmeerd.
Toen werd 'ï^ongelukkigen neef bekende h(J later
bloedrood voor de'oogen. Daar zat de man, die
hem ongelukkig had gemaakt. Percentjes, zoet winst
je getrokken van d« transactie, die de familie Klaver
r» Den Haag, 20 Juli.
ontwerpen-Verhooging van den accijns opbier
uu neracniog der wetuiijke bepalingen omtrent dien
ai' ijns, alsmede tot Ternoogiiig van het invoerrecht
op nier an afschaffing van dal op aznn zijn heden
afgedaan "en goedgekeurd. Het eerste '.net 33 tegen
ly stemmen, t tweedo zonder hoofdelijke stemming,
t as ccn ware „krachttoer" om 't heden zooycr
te brengen en telkens dreigde 't gevaar, dat het „quo
rum zou ontbreken. Hooger d«n 52 dus eentje
boven het „wettelijk minimum"! kwam men niet
Maar de Kamer moest trachten gereed te kornet
tergen. Vrijdag, fa nog afdeclings-arbeid en de voor-
zittor wees er ronduit op, dat men morgen, 21 Juh
boo goed als zeker de 51 niet zou halen! Nu komt-hci
Parlement misschien reeds a.s. Donderdag (op z'n
{stj, maar zeker, niet later dan Dinsdag 1 Augus-
ij oen voor de regeling der LevensmkJdelen-voor-
zioning. Men bespeurt: van zomer-reces komt in 1916
al bitter weinig (zeker voor de arme persmuskieten
terecht
Minister Van Gijn heeft gelijk gezegd rijn
sti-aks genoemde omwerpen, die du Schatkist 3 mlllioen
b ton uoeten op te brengen, ongedeerd fa veilige haven
gekregen. Een amendementVan Wijcierslooth en Ben
iner op art. 9 van het eerste ontwerp, om don edsch
te -doen vervallen dat de ligging eener op ta richten
brouwerij door den minister moet worden goedge
keurd (teneinde te voorkomen, dat oene brouwerij zal
de wet wfido brengen^ na zoor uitvoerige, hardnek
kige verdediging van den voorsteller en kortkrachtige
bestrijding door den minister, verworpen met 36 tegen
16 stemmen. Het amendement-De Wijckerslooth, dat
ten gunste van het lichtere bier de belasting wilde
verminderen door ZJBc. van Financiën ontraden
en vervolgens afgewezen met 40 tegen 12 stemman
Er was nog al oppositie en deze kwam van Katho
lieke zijde. Baron De Wijckerslooth acht deze
Ung te scherp, te fiskaal. Schadelijk voor de kleine
brouwers, gelijk in Oostenrijk (naar welks wetgeving
op dit stuk dit ontwerp gefatsoeneerd werd) z.i dui
delijk fa gebleken. Zal de hoogere (verviervoudigde!
accijns op den consument, verbruiker, kunnen wor
den verhaald? Bij zware bieren zou dit hier komen
op 81/i ets. per liter bij eene waarde van 14 ets., bi)
do lichte bómen op ljfaf cjp. Ook achtte de hoef De
Wijckrrs'oolh 't een groot nadeel, dat»vooral de „klei
ne man" hier de lasten zal hebben te dragen. De
Maastrichtsche heer Jansen slaat by die bezwaren aan.
Terwijl do soc.-democratische heer J. ter Laan, de
bdasttng-spocialiteit dor S.D.A.P.-club, als tegenstander
van verhooaing der aodjnsen tegen het ontwerp was,
terwijl hij bovcadien bedacht is, dat wanneer 't bier
300 duu. wordt, de borrel ln oero zal stijgen; het
jenever- .srbruik zal toenemen.
ln zijn verdediging wees minister Van Gijn erop,
dat Van do 20 millioen nieuwe belastingen do indi
recte slechts 3.8 zullen opbrengen. Dat het bierver-
bruik door deze verhppging zal verminderen: de heer
Van Gijn gelooft er niets van. En het brouwers bedrijf
zal er niet zoo erg door worden gedrukt. Er is
met de belanghebbenden overleg gepleegd en ook de
kleine brouwers konden zich met de hi
hier voorge
stelde regeling vereênigen. Van bevoorrechting der groo>-
lero brouwerijen fa, vorens den mtnisier;- geen sprake.
Do Kamer was niet m eene stemming om er nop
verder voel tijd aan te geven. Trouwens: het ge!
moest er zijn. En dat machtig argument brengt ln
dezen tnd alle andore tot zwijgen, waar 't de Schat
kist en naar nood betreft.
De ontwerpen werden dus goedgekeurd. En bij den
aanvang der zitting wss de wijziging van art. 3 der
ALKMAARSCHB
VOOR OOM EN NEEF.
Wonderlijk! Wonderlijk!
Bernhardine ging moedig verder, de trap op. Zou
dit nog niet de laatste zijn? Neen nog palet! Ge
lukkig dat juffrouw Van Schotton thuis was ge
bleven....
Zij stond nu eindelijk voor de deur met het kope
ren naambordje: „Graaf Bruno Wellfried" en Johan
stak de hand al uit en schelde aan.
Een stevig gebouwd dienstmeisje deed open.
„Is juffrouw Von Hollanden thuis?" vroeg Bern
hardine.
Het meisje wist althans hoe het bohoorde. Zij
haalde vlug een zilveren blad voor het visitekaartje
on antwoordde:
„Ik zal oens voor u gaan rilen".
Dadelijk daarop werd- de deur open gedaan en
trok Lora haar vriendin de kamer in. Bijna drie
.aren hadden zij elkaar niet gezien drie einde-
^Ln'^^.fiten11 nu,' elkander omvat, houdende, sa
men op do sofadU praten en te vertollen .Ovor de
kostschool ln Brussel, over het uitgaan den eereton
winter, over Parijs on Scheneningen de oene, over
haar werk ne baar zorgen de andore. De eerste had
natuurlijk meer te vertollen, maar het ging nu juist
zooals altijd tusschen hen, Lora was degene die het
TTlftfiStfi ÊTQ.1
Langzamerhand werd Bernhardine stiller, maar
haar blik bleef rusten op hot tengere fijne gelaat
van haar vriendin en van daar op de ouderwetsche
meubelen in het vertrek; do groote, gemakkelijke
stoelen en de oude schilderijen en daarbij mompelde
zij nu in zichzelf: „wat past het alles bij haar, zoo
wel wat kleur als wat vorm betreft
Lora vroeg echter oven later:
„Hoo gaat het toch met jo vader? Wij hebben
nog alleeri over ons zelf gesproken
„O papa! papa is eon luilak gewordon, zeg
van zich zolf en dat bekomt hem uitstekend. H
heeft namelijk allo kantoorwerkzaamheden aan
mijn broer overgelaten".
„Aan Will aan Je broer? En neemt die de za
ken ernstig op? vroeg Lora een weinig ironisch.
„Wat zal ik daarvan'zeggen", luidde het ernstige
antwoord. „HIJ set wol somtijds oon hoogst deftig
gezicht, maar niet te min is hij nog altijd oven tidel
en draagt hij de mooiste vesten en de duurste das
sen .die men in Berlijn krijgen kan...."
Midden in dezen volzin barstte zij in een schater
lach uit zeggende
„Doe mij nu eens het pleizler, voor een enkele
maal slechts, "zij zette nu Lora op een stoel, juist
zooals een schilder het zijn model doet met een
boek in de rechterhand en'riep toen in de handen
klappen uit: „Daar heb ik
Ik wist het, maar
ik kon er niet opkomen. Op en top zooals de prach
tige Gainsborough, waar papa in Parijs zooveel
moeite voor, deed".
„Dwaas meisje dat je bent", zei Lora.
„Nog één oogenblik bad ik maar even een
zwarten sluier....
Zij haddon geen "van beiden gemerkt, dat de deur
die naar de zijkamer leidde, zeer zacht werd open
gedaan.
Op den drempel stond de oudo graaf, die met
een.vroolijkon glimlach naar de beide meisjes keek.
Hij had de laatste woorden opgevangen. Een Gains
borough ja Lora had wel iets van een Engelschc
schoonheid. In het smalle en toch zoo fijno gezicht
in de prachtige slanke vormen. Ook het oschblon-
,de haar dat over haar voorhoofd golfde en dat op
het achterhoofd in eon sierlijken wrong was beves
tigd ook dit prachtige haar paste aan een Gains
borough. Het kunstenaarsoog van den grijsaard vond
hier genoegen ln en toen Bernhardino andermaal
om een stukje zwarte sluier vroeg, verdween hij
eVen in zijn kamer om een oogenblik later met een
kanten shawl terug te komen.
„Hier dames. Dag lieve freule 1 Stil Lora, lk wil
dat ook graag eens zien...." En hij drapeorde de
kanten shawl zelf op het blonde haar, bond de ein
den daarvan onder haar kin vast en ging toen een
paar passen achteruit:
„Mijn pompllment, Lora, maar ook aan u, freule",
zei hij, „wat ls eon fijne smaak voor kunst toch
erfelijk want u moet weten dat ik het begrip
van kunst van uw vader zeer hoog stel. Stoor ik
de dames niet?"
De beide jonge meisjes waren aanvankelijk een
weinig verlegen geweost, maar nu riep Lora haastig
uit: 1
„U ons storen? Dat nooit oompje", en Bernhar
dine maakte een beleefde buiging met de leugen-
nchtigo bewering: „Papa laat u groeten, mijnhoer
Maar toch kon zij haar verlegenheid nog niet ge-
hoel overwinnen. Zij had den grijsaard nooit anders
gezien dan in een rok of in een gekleede jas en nu
17 stemmen. Jlet poet-ontwerp" zelf zonder hoofc
jijke stemming.
Toen waren we dan tot a.s. Donderdag 27 Juli
of Dinsdag 1 Augustus gereed.
Maar er wachtte nog eene „surprise". De heer Kno
bel kwam voorstellen, om nog voor het rece- ook aft»
doen het ontwerp tot instelling van een Kolonialen
Raad in Nederl.-Indiö.
Van de met „Kunst- en Vliegwerk" bijeengehouden
52 Parlementsleden waren oen stukofwat verdwenen,
ioder zag: nu was het „quorum en niet meer. Maar
do hoer Knobel 'was onverzettelijk, onvermurwbaar.
De twee lodea, d}e het voorstel mot hem hadden ge-
teekemd (de h.h. De Moester en Fock) waren nota-
Dene afwezig;..
Voorzitter Bórgcsius smeekte schfer, dat de heer
Knobel zou goedvinden over rijn voorstel te laten
stemmen zooara de Kamer weer bijeen fa, dus over
is. uteiis een. man, zich zoozeer
de Indische zaken ais prof. Heeres gaf den heer Kno
bel den raadboud het voorstel tot straks impetto.
Ook de hoer Nolous sluit zich daarbij aan. De heer
Knobel had voor het belang van do zaak, waar hij
in het krijt trad, allereerst moeten begrijpen, dat hij
do stemming over zijn voorstel niet nu, in do drie-
kwart-leege Kamer, maar over een week moest doen
plaats hebben. Hij was en bleef onvermurwbaar. Et
moest en zou nu gestemd worden. Den juisten term
tc vinden, dusdanigo onverschilligheid („koppigheid",
noemde ae hoer Schalier 't in zijn begTypedyk-wreve^
Jige stemming) naar werkelijke betcekenis aanduidend,
is inderdaad niet zoo heel gemakkelijk. Het slot was,
Lat er 49 leden present bleken, dus twee te weinig.
En, van die 49 blekem.., zes voor het denkbeeld-Kno-
Dél! Eene onzuivere stemming fa den vollen zin des
woords en tevens eene (zij 't zwak-staande) zaak be-
dorvejn door den voorsteller zelf. Mysterie 11...
Op 27 dezer of op 1 Aug. beginnen wij dïis met
over het voorstel-Knobel nog eens te stemmen.
Mr. ANTONTO.
Amsterdam, 15 Juli 1915.
We rijn gebleven in den trein van Victoria station
naar Gravesend, als ik mij goed herinner. Thans rijf
den we Gravesend binnen. Wat zal ons daar te wachten
staan? 't Is een van da drie belangrijkste punten dar
reds. De twee andere rijn het Permit Office in Londen
an het mijnenveld ln de Noordzee. Maat het laat
ste fa, helaas, geen punt, doch een groote uitge
strektheid.
De trein staat stil, maar portieren worden niet open
gedaan. Na een kwartier wachten stoomen we terug,
oon heel stuk; dan komen we nogmaals hot station
biDncn. Weer geen opening der portieren We leunen
uit het raampje en vragen Iemand, die op het per
ron heen fen woer loopt, of we er niet uit mogen,
wachten. „Is u een Belg, mijnheer?" „Nee, Hollan
der." En dan, naar binnen kijkend, zegt hy' tegen
geweest, en had graag de taal geleerd maar de Hol
landers wilden altijd Engefach van my lecren, en om
'In belang werd nooit gedacht."
'e wachten nog een kwartier. Een beambte komt
langs het perron loopen, gaat een coupé binnen en
komt terug, gevolgd door twoo dames. Opnieuw wach
ten. Na eonige minuten zie ik hem weer komen. Ik
open het deurtje van onze coupé en vraag hem, ot
wo er uit mogen „Eerst de dames", fa het antwoord.
„Best," zeg ik. „hier fa een dame met twee kinderen."
ea mjjn vrouw, het wachten meer dan naoa, stapt
meteen uit. „Ja," zegt ft ij aarzelend, „hoort u daar
bij?" en dan: „nu, vooruit dan maar, gaat u maar
met mevrouw moe naar de wachtkamer."
Waar we zijn moeten, wordt ons gewezen door sol
daten. Drie of vier dames staan te wachten fa oen
klein vertrek. Achter een tafel zit een heer, een Hol
lander, zooals wo gauw merken, ta schrijven. Als hei
onze beurt is, vraaigt hjj om onze inscheplngsbiljettem,
cn neemt daarvan de namen over, van mijn vrouw
mijzelf, de beide kinderen met nationaliteit, leeftijd
enz, 11 zie op zyn lijst, aat er ook een paar Duit-
schen» en Belgen bfj zijn.
We rijn klaar on worden gewezen naar een vertrek
aan de andere rijde van de gang, vlak tegenover dat',
waar we rijn. Maar we mogen er nog niet in. Als
enkele minuten later de deur opengaat en een dame het
lokaal verlaat, fc het onze beurt De kamer is grooter.
Aan een tafel zitten vier hoeren; drie er van in poli
tiek, een fa een Engefach officier. Mijn vrouw wordt
een stoel gewezen aan de eene zy van de tafed, en
ze moet één kind bij zich nemen. Aan den andere»
kant moet ik gaan zitten met nummer twee.
het
inzage: _t
mevrouw'.'" Eveneens, mjjnhèèr?)' Plotseling streng te
gen mij„Heeft u oenige boodschap of eenig bericht
over te brengen?" „Geen, enkel." En n. mevrouw?"'
„Evenmin." Een korte pauze. Hij haalt een brief uit
rijn zak, en begint te Duisteren met den officier naast
hem, terwijl hy hem stukjes uit den brief voorleest.
in het korte, fluweelen huisjasje met den los om
dén hals geknoopten bonten zakdoek, kwam hij
haar geheel vreemd voor; veel ouder, veel mager
der. Maar zijn oogen flikkerden zoo warm en zoo
vriendelijk, als altijd en zijn toon klonk ook zoo
hartelijk toen hij zij:
,Hoe lief van u om eens naar Lora te komen,
ule. De oude vriendschap niet te laten uitster
venMaar mag men bij wel van oud spreke»?
Die gelukkige jeugd! Ik ben zoo blij dat door Lora's
terugkomst ook mijn woning wat zonniger wordt
al komt het mij ook droevig voor dat zij zich al
dadelijk weer in een schoollokaal wil gaan opslui
ten.... maar toch zal zij, hoop ik, lederen dag wel
één uurtje voor haar ouden oom over hebben. Maar
kunt u zich, Lora voorstellen als onderwijzeres?"
Bernhardine keek haar vriendin een oogenblik
aan en barstte toen in een schaterlach uit:
.,Neen, graaf Wellfried, neen dat kan lk niet", riep
J, „de heele klasse zal dadelijk wanhopig verliefd
op haar worden on de moisjes zullen elkaar ver
moorden van jaloerSthheld".
t, ik kan zeor streng zijn".
heen lij streng en bovendien ik kan
mij jou aiioen voorstellen in een deftig rijtuig of
in een groot salon, omringd door een schaar van
vereerders, of als meesteres van een'groot kasteel,
op eon wedren of ln een loge van een operagebouw".
„Houd toch op. Je bent nog altijd de oude dwaze
Hardl, Geloof mij, ik zal mij gelukkig achten als
ik met een pakje schriften onder den arm in een
tram kan zitten. Ik gevoel mij in het geheel niet ge
schapen voor een leegloopersbostaan".
„Voor oen leeglooperebestaan, neen jij bent Im
mers altijd een nijvere bij geweest, Lora".
Zij lachten alle drie en daarop zei de graaf: „Ik
ireloof dat mijn ttrenge nicht mij ook tot de leeg-
oopers rekent Laten wij ons dus troosten, freule.
Er moeten toch ook menschen zijn, die het schoone
wat anderen gedaan hebben, bewonderen en daartoe
behoort vrije tijd. En wie heeft die feitelijk tegen
woordig nog? Zelfs hot kunstgenot wordt thr.ns als
arbeid opgevat en wie niet op een voormiddag zoo
on zooveel vlerkante meter linnen beschilderd heeft,
gaat voor een luilak door".
Zoodra graaf Wellfried op dit thema kwam, praat
te hij zich zelf altijd vast. Zoo ook nu weer, tot Bern-
h&rdina eensklaps verschrikt op de ouderwetsche
klok aan den muur zag en uitriep:
