Foto-Artikelen.
J. STUURMAN, Kapper Haarwsrlrer
Een Ceylonsche Oliiantenjacbt.
DE BOETE.
DONDERDAG 4 OGTOBEH 1917.
SOsle Jaorqaaq. No 6083
EERSTE BLAD.
Uitgevers TRAPMAN Co.
FEUILLETON.
ONDERRICHT GRATIS.
DONKERE KAMER DISPONIBEL.
Arrondissements Rechtbank
te Alkmaar.
Alieieeg Nienis
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag,
Donderdag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 ure wor-'
dcn ADVERTENTIËN_ in het eerstuitkgmend nummer geplaatst.
COURANT.
AOïertERtiE- M\mM,
SCHAGEN, LAAN D 5. - Int. Teleph. No. 20.
Prijs per 3 maanden f0.95; per post fl.10. Losse nummers 5 cent
ADVERTENTIËN van 1 tot 5 regels f0.55, iedere regel meer 10 cent
(Bewijsno. inbegrepen). Groote lett. worden naar plaatsr. berekend
Dit nummer bestaat uit twee bladen.
Uit een brief van een Nederltnder. Opgenomen in het
Handelsblad.
Den 22sten Jan, kreeg ik een brief van F., «ti planter
in het „laagland", een groot sportman; hij was vroe
ger In de Forest departiments geweest, en was nu
op een rubber-onderneming. Ik had wel eens met hem
gecorrespondeerd over natuurlijke historie enz,, maar
fcende hem niet, hij vroeg nu„ of ik bij hem kon
komen, daar de jacht er goed was en sk kans had een
olifant te schieten. Dat was nu juist mijn grootste
wensch. Je begrijpt dat ik niet lang wachtte met een
telegram terug te zenden. Alles werd gepakt en de
koelies twee dagen van te voren met den boel afge
zonden; ik zelf begon kinine te slikken, want het is
daax in het laagland een allergemeenst oord voor
koortsen.
Donderdagochtend 25 Jan. vertrok ik om zeven uur
per auto naar P., een klein dorpje. Ik was daar om
tien uur en vond het paard dat me achttien mijl door
de "dichte jungle, langs een ellendig pad, of liever
langs géén pad, naar M. zou brengen, waar ik F.
dan met zijn auto zou ontmoeten. Wét een rit, die
zes uren. Ik passeerde rivieren, stroompjes enz., enz.
Ietwat stijf, was ik om vijf u'ur te M., waar F. juist
aankwam. Een whisky soda knapt me echter gauw op.
Wat een verschil in .klimaat, van onze winterkoude
(de schrijver woont in de bergen) opeens in de tropen-
hitte; maar last heb ik .er ni.et van gehad. Ja, ik
genoot er 'zelfs van; koude vind ik iets ellendigs te
genwoordig.
We tufden nu door naar P., de onderneming waar
F. woonde Pracht wegen, heel breed, alles vlak en
rechtuit, aan weerszijden zware jungle; we maakten
vijftig mijl per uur in zijn nieuwe auto, een „two
sec ter 2530 H.P., een enorm zware wagen eigenlijk
Maar de onderneming geeft die aan haar planters. Het
is lastig om menschen te vinden, die daar in dat kli
maat en met die koortsen willen werken; ze worden
dan ook bijzonder hoog betaald, en de firma's daar in
de byurt zijn er zeer pp uit alles te doen om hun
super in ten den ts te behouden. Om zes uur kwamen
w< op de onderneming aan. 's Avonds werden alle
plannen vastgesteld. De Gouvernement Agent (Resident
zeggen ze op Java) had juist per brief gevraagd of
ze een „rogue elephant" wilden schieten die veel scha
de deed, en de dorpelingen hadden al herhaaldelijk
klachten er over ingezonden. Hij moest rondloppen in
de buurt van 8., een gehucht van vijf huizen, een zes
en twintig mijl van P.
Paarden, koelies en kampboel werden 's avonds nog
verzqndeti. Wij vertrokken den volgenden ochtend om
tien uur per auto, beladen met potten en pannen, ge
weren, enz. De eerste tien mijl ging het langs een goe
den weg, toen volgden zes mijl waar je je geen idee
van kunt vormen. Het leek een zandweg, een. karren
spoor ,nu en dan doof een rivierdal, dan weer langs
rijstvelden, maar we kwamen usr, al bleven we zeker
drie-, of viermaal steken in den modder, waarbij we
er tot aan de assen inzakten, en de heele bemanning
(wij, de chauffeur, de kok en mijn geweerdrager) moest
uitstappen, planken aansleepen en de wielen uit den
modder nijschen. Het was een ware expeditie het
binnenland in. F. stuurde, ik zat aan de remmen en we
kwamen er kj. was het voor de veeren niet al te best.
We bereikten D., een dorpje van zes hutten^ waar
een soort van reizigers-verblijf was, een huisje uit ge-
droogden modder en riet samengesteld. De auto moest
daar achterblijven én wij stegen te paard, terwijl de
heele stoet koelies met ons huishouden op het hoofd
als gansjes achter ons aan ging. Het was een rit
Ban varhaal alt hat hadandaagsoh New-York
door
GOUVERNEUR MORRIS.
Uitgava W. DE HAAN, Utraeht.
Blizzard haatte zijn piano niet langer. Zij had zijn
aanval waardig doorstaan. Het was een dapper instru
ment, uit goeden huize, een vriendin met buitengewone
«genschappen, wanneer zij door een vriend bespeeld
^eri En terwijl de gezwollen aderen van zijn voor-
slonken, sloot hij vrede met zijn piano, die meer
aetiii, dan gillen sn razen. Zjj kon in alle talen
harvL?? «^l zingen, k°n geesUg. humoristisch.
hulryv<u urentI- Pijnstillend., kuisch, gepassioneerd.
°ndeugend zijn. Ook wel wijs en welbespraakt,
zonden ,I?°r een vriend in den bres springen, zijn
gere sferen 6®en 601 vegjiffenis schenken in hoo-
aan 'zicUio 81>el v°lgde zijn gedachten. Hij dacht noch
bara' 1 noch aan zijn gasten, niet eens aan Bar
daal d ?ij was niet anders dan een pe-
nietbewust vt v.olmaakt in orde. Hij was zich zelfs
gen zonder ov^n- gedachten. Die kwamen en gin-
ze kwamen „^T'^ging en werden weergeven zooals
derbaarliike'im 'os.gelaten naarmate ze ln zijn won-
En eVndciiil®^3"6 Pas karnen,
schoonp dinn het, dat hij aan niets dan aan
boosaardich^U <^cht' 20odat zelfs zijn geZlcht aUe
de gtpmll j verloor en zijn vingers een voor een
het leek fi engelen te voorschijn riepen, totdat
Hen Fn k K He heele kamer met hun gezang yul
alles zwe(4 anKea stierf in statige tonen weg, totdat
jnDru zonder beenen keek recht voor zich uit
een olir^i ei_mer.achtige kamer. Toen streelde hij met
Iudc Piano, waarop Chopin's zevende Pre-
*npk;„ ^klonk, die, zooals de wereld weet. een klein
de hl U lacht omdat ze blijde is, blijde, omdat
r)„®fnicn in haar tuintje blauw rija
ett ?arnj. speelde hij Chopin en niets dan Chopm,
do nJn ziel speelde hij alleen voor Barbarn. En
W e 'n ^e,n' was zoo sterk, dat er een hypno-
Invloed vuü hem uitging, die de andere beïn
Laagzijde B 50, nabij de Markt
Schaaen.
van tien mijl, dwars door een dichte jungle waardoor
een sinal pad liep, door rivieren, zoodat 't water soms
je stijgbeugels raakte en door het hooge elephant
grase. je merkte wel, dat je in"elephant country kwam:
overal de groote voetafdrukken in de modderpoelen en
het zand; de hoornen langs het pad tot zeven voet boven
den grond kaal geschuurd en met modder bedekt
De olifanten schuren zich daar tegen aan iw oen
modderbad genomen te hebben. Dan, overal hinder
nissen, die de koelies moesten wegruimen voor we
verder konden; afgebroken boomen enz. De kracht van
die dieren moet wel ontzettend wezen daarnaar te
oordeelen.
Om zes uur 's avonds, moe en warm en dorstig wa
ren we aangekomen en sloegen ons kamp op iu een
miniatuur bospitaaltie van het gouvernement, een klein
kamertje met strooaak. Vlug werd het maai gebruikt,
bestaande uit arme, magere kippen, die ,ve onderweg
gekocht - hadden. De twee, die gespaard .bleven, kre
gen een touw aan hun poot om niet ver weg te kunnen,
loopen. Het was zeer vermakelijk zoo te kampeeren,
Dadalij kkwam de korale of dorpshoofd 'aanzetten om
ons te verwelkomen. Na diep „salaamen". de ge
wone groet en eerbewijs, overhandigde hij ons jonge
kokosnoten nog in den bast, de top er nelies afgehakt
Dit is een bewijs van respect en terzelfder tijd een
welkome gave, aaar het water er in heerlijk koei is.
Het heeft nog niet den kokossmaak, maar js precies ge
woon water. Zelfs het ,wit van de kokosnoot is nog
niet gevormd, behalve een heel dun geiatine-laagje.'
Het is de beste drank in die streken, daar gewoon
water te gevaarlijk is, tenzij je er kinine in mengt, en
dan is het niet te drinken - Alles werd nu bepraat,
en den volgenden morgen om vijf uur vertrokken de
korale, een tracker (speurder) en vijf man. de eeni-
go mannelijke ingezetenen, om den olifant op te spo
ren. 's Avonds, toen we een after dinner-cigarette op
onze bedjes lagen te rooken en de vreemde geluiden
van den stillen tropennacht, beluisterden, hoorden we
een of meer olifanten. Het is een heel 'eigenaardig
geluid, precies alsof een reus naast ie oor z'n laatsten
adem uitblaast Tot negen uur wacktten we geduldig,
ja ,ik werd al bang dat de olifant 's nacnts ver
dwenen was: soms trekken -ze mijlen aan een stuk
verder; maar de trackers kwamen terug 'en meldden,
dat ze hem hadden gevonden". d.w.z. vlak bij ge
hoord. Wij er cfp uit Eerst door hoog gras en doorns;
het gras kwam tot over ons hoofd en we slopen er
doorheen met een gevoel ais van een muis in een ko
renveld. Weldra hoorden we het flappen der ooren;
dat hoor je op grooten afstand; dertig u veertig meter,
cn het is een teeken dat je nu voorzichtig vooruit moet
gaan. Het gezicht en gehoor der dieren zijn slecht, de
reuk verbazend scherp. Helaas was de wind juist ver
keerd, van ons naar de olifant. Gekraak en stilte.
Hij vas er van door hij had ons geroken. Nu ver
anderden w\j van richting en kwamen in een dichte
jung.e, ongeveer zooals hakhout Langs, de olifanten-
paden kom je slechts met moeite vooruit; terzijde
springen is onmogelijk, alles doorns en doorns. Wie
naderden .nu de 'plek, waar ze dachten, dat hij 'zich
ophield.
De mannen bleven achter. F,, ik zelf. de korale en de
tracker kropen een vijftig meter vooruit. Weer hooi
den we het geflap Hij moest vlak bij zijn. Nog even
kropen we vooruit Ontzettend lawaai en gokraak. Het
vloedde en hem verried.
Eerst keek Blythe, zonder er zich rekenschap van
te geven, naar Barbara, toen keek Haddon en daarna
Mrs. Bruce.
Barbara voelde het bloed naar haar wangen stij
gen Zjj was verontrust, ongelukkig en aangedaan. Er
was een man, wiens gelaat vol was van onderdrukt
verlangen, wiens ziel omhoog rees op de vleugelen van
zijn genie, die haar zijn liefde bekende; nij vroeg
haar zijn tekortkomingen te vergeten, zijn misdaden
te vergeven., hem een hand toa te reiken om hem op
te heffen uit het donker naar het licht Hij twlgde
haar, steeds smeekend, langs beken, door valleien,
langs bloeiende velden in den vroegen morgen, in
plecutige kerken, in cypressen-wouden, badend in maan-
licht.
Blythe zou hebben kunnen zweren dat hij een
vrouw hoorde snikken, maar zijn oogen, die nu é«i
de duisternis gewend waren, ontdekten, dat het noen
Mrs Bruce, noch Barbara was. De vleugel barstte uit
in ten geweld van klanken. Rose, vergaande van ja
loezie, was nog steeds op haar post om de pedalen
volgens de aanwijzing van haar heer en meester te
bewerken. Zij snikte alsof haar hart zou breken.
De kamer vulde zich met demonen, die in woeste
dansen rondsprongen, zij 'tierden en gilden, de zielen
der verdoemden Hitten ach in wanhoopskreten en het
gezicht van hem, die de hel opriep, gezwollen, badend
in zweet, met glazige, uitpuilende oogen. was het ge
zicht van een krankzinnige.
Rose, tot wie het spel van haar meester even du de-
liik als woorden sprak, zette haar jalouae opaide,
uit angst voor de gevolgen welke haar ontijdig snikken
op, zij hidd op m« «Ito
en na eenige «ogenblikken verdween de woestheid uit
Rlizzard's snel en van zijn gezicht Hij rustte, prelu-
dSe en Tion t^en klto Bothoven te vertolken,
met reine klanken, die aan hemelsche muziek deden
denken. De geschokte gevoelens van de toehoorders kwa
men tot rust. Hij droeg de uitdrukking van ren hoog
priester <mtoM het beh"*1 J
deze uitdrukking nog eenige oogenblikkea
Teen lachte hij stil
xoen ïacnie ojj sm en met de eemte woorden die
hij zeide, sprak hij de hoop uit, dat hij ze met te
lang had doen luisteren.
if,: reikte achter zich naar de muur en draaide het
electrische licht aan. Toen kwam hij met tegenzin van
achter de piano te voorschijn, op zijn krukken zwaaiend,
terwijl Rose met de eerste gunstige gelegenheid ver
leek wel alsof 100 stoomwalsen door het hakhout
aankwamen rollen. We legden ons neer. Niets te zien;
je kon geen vijf meter voor je uit zien in die jungle.'
Onnoodig te zeggen, hoe opwindend het was. Zelfs F.
die zoo'n oogenblik vele malen meegemaakt had, was
erg zenuwachtig. Ik zag mijn buks gewoonweg een
cirkel beschrijven van het beven en ik beken eerlijk,
dat het een angstig oogjenblik was, vlak voor je hoor
je dat ontzettend lawaai en gekTaak en je ziet niets.
Stilte. Toen oen geknor als van een varken. „Look
out," riep F. W© sprongen op en renden en struikelden
een twintig meter achteruit Dat moment vergeet ik
nooit. Even Stjlte en dan een geluid, het bekende)
seüij dat de olifant je bemerkt, kwaad is. wil aanvallen
en m zoo'n jungle -kan je iniet wegkomen. Maar het
alarp» was gelukkig loos. We slopen een twintig meter
nader, nu langs een heel smal gangetje. Daar klank
een gekraak en twintig ..voet van ons af, kwam een
olifant voorbij; juist zag ik hem. Het is anders onge
looflijk hoe onzichtbaar die reuzen-dieren in de jungle
zijn. De kleur is precies zooajjs de omgeving.
„Now is your chance. just behind the ear," (nu
heb je kans, juist achter het oor) en de buksen gingen
omhoog.
Ik schoot... niet. F. koek me aan alsof hij zeggen
wilde: ,.Nu jij bent een lafaard; nu heb je de kans en
je Jaat die voorbij gaan, en dat na al je praten, dat
je zoo „keen" bent een olifant te schieten. Shoot''',
riep liij, maar de olifant was verdwenen. „Waarom
schiet je niet?" „Kijk dan toch; er slaat er een
recht voor me, mij aan te kijken," Er waren er name
lijk twee. F. had die niet gezien, daar hij rechts van
me stond. Juist toen Ik mijn buks oprichtte, (vreemd,
toen ik den olifant zag, was alle zenuwachtigheid ver
dwenen) zag ik een anderen, nog grooteren. rpcht
voor mij staan; hij keek me aan met ,.a little wicked
eye". (klein boos oog). De groote 'kop draaide even
om, hij aarzelde, zou hij aanvallen of vluchten? Een
stap naar links, hot oor flapte op. iqijn -buks knaldle
en de r»us zonk ter aarde als een rotsblok, zonder
geluid. We renden er heen en ik schoot nog eens. Dat
is een veiligheids-maatregel: het eerste schot kon hem
alleen maar bedwelmd nebben. Ik had mijn eersten
olifant geschoten en het was een goed schot ook; de
eerste kegel was ingedrongen achter "t oor, dwars
door de hersenholte, en er uit gekomen aan den an
deren kant en had hem natuurlijk gedood. Wat een
geweldige kracht, moet zoo'n kogel hebben om dwars
aoor een olifanten-schedel te gaaa Wie 'er nooit een
in een museum gezien heeft, kan zich die zware been-
derenmassa niet voorstellen.
De t,rockers riepen nog „Shoot Dor ai, shoot Do-
ral". Ze waren zelfs toen nog ontzettend bang, maar
hun vrees was ongegrond. F. feliciteerde me, vooral
omdat lk mijn hoofd niet verloren had, en niet op
den eerste geschoten had, toen hij me dat toeriep.
Had lk dat gedaan, dan zou de tweede op ons afge
stormd zijn en zat ik hier niet aan je te schrij
ven. Nooit heb ik een meer spannend oogenblik
beleefd! Het gevoel dat je leven in je eigen hand
ligt, van je buks afhangt ls groot- Mis je of wond
je hem enkel, dan is je kans in zoo'n jungje om weg
te komen een op de duizend. In een open vlakte
en met zware boomen om achter weg'te schuilen ot
in te klimmen is 't wat anders, maar ln dit soort
jungle ben je vrijwel reddeloos verloren.
Of ik ook trotsch was! Ik klom op den enormen
rug van het doode dier en rookte een clgarette met
grooter genoegen dan ik ooit heb gedaan.
Toen verschenen de dorpelingen.
De andere olifant was natuurlijk na 't schieten
verdwenen. Grappig te zien hoe die Inboorlingen
nader kwamen,1 Hun taal wil ik niet herhalen, zoo
als ze schreeuwden en spuwden p pardon 1 op
den olifant en hun vijand belasterden, die hun met
moeite aangelegde plantages en woningen niet had
ontzien. De schade, die deze baas aangericht had
was ongelooflijk. Ze waren dan ook als uitgelaten
kinderen, en ik moest lachen toen ik bemerkte hoe ze
mij vereerden.
dwijnen., kon. Zijn neerdalen van reus tot pilsmaakte,
maakte een pijnlijke indruk. En Blythe, die gewoonlijk
een tactvol mensch was. uitte als van zelf de vraag:
„Hoe gebruikt u de pedalen toch?"
,;Och." /ei Blizzardf eenvoudig. ,.ik heb een hulp."
Hij .ontmoette Barbara's blik en Dloosde een beetje.
„Ja een muzikale, intelligente jongen. We hebben sig
nalen. .systeem on.... Ik geloof dat we een gedachten-
verwantschap hebben door -het veel samen studeeren.
En meestal kunnen we het nogal vinden, maar als
onze gehuchten niet samen gestemd zijn wordt het een
vreeseliJke warboel."
Hij had hieraan toe kunnen voegen„In zulke
pogenblikken sleur ik haar rond bif de haren en geef
ik haar een pak slaag." Maar dit zeide hij niet. Hij
zette daarentegen het gezicht van een uiterst geduldig
man, die van alles de beste zijde ziet.
„Hoe uw spel ook bijtijden is," zei Barbara zacht,
„vanavond hebt u wonderen verricht Maar u weet
beter dan wij, hoe mooi uw spel is. Dus waarom zou
den wij het in uw bijzijn loven?"
Zij had het gevoel alsof zij hem ontdekt had, als
ware hij haar bezit En met het bewustzijn, dat haar
vrienden nog .geheel onder den indruk van zijn spel
waren, voelde zij zich jrots. Haar oogen schitterden,
haar wangen gloeiden.
„Wat heb ik u gezegd?" riep zij uit „Had ik ge
lijk? Heb ik niet beloofd dat net prachtig zou zijn?
en hoe was het?"
Zij was verrukt over Blizzard, verrukt over zichzelve
en over de heele partij. Zij was het krankzinnige ge
laat, dat hij getoond had, vergeten. Zij vergat dat hij
een mismaakte was, een verzuurd en boosaardig schep
sel. .Zij kon alleen aan hem denken als een genie,
dat zijzelf ontdekt had.
Het kinderlijke genoegen, dat zaj gevoelde, werd ook
op de anderen overgebraent en Blizzard, die aan een
oprecht gemeende ovatie ontsnappen wilde, geleidde
hen in de aangrenzende kamer, waar een souper was
aangericht tusscnen rozen en palmen, zooals een groote
beroepsdobbelaar voor zijn slachtoffers zou spreiden.
Het zien van de champagneglazen was reeds genoeg
om de tongen van da heeren los te makea Het ge
sprek vloeide. Mrs. Bruce en Barbara, rechts en links
van hun gastheer gezeten, roemden zijn muziek en
gastvrijheid zeer. Deze eene keer in zijn leven was
hij waarachtig gelukkig Hij zag er heel knap pit. hee]
intelligent en toch bescheiden, een echte man. Zittend
was hij veel grooter dan de anderen. Men vergat dat
hij staande een dwerg was. Aan bet hoofd van de tafel
De olifant was heel mooi neergevallen; niet op
zij, maar in knielende houding. Hij was acht voos
lang. Helaas, hebben de Ceylon-olifanten geen slag
tanden, ten minste héél zelden, maar meer rudi
mentaire stompjes ivoor, die men tushes noemt. D-a
ze waren negen inches lang; maar ik ben er zeer
trotsch op, even trotsch als wanneer ze vier of vijf
voet lang waren geweest. Ze werden er uit gehaald
en toen kwamen de koelies om de pooten onder
de knie af te hakken en ook de beide ooren en den
staart, om als trophee mee te nemen. Om je een
denkbeeld te geven: de voorpoot heeft een omvang
van 42 inchea ongeveer 1.25 M. om de teenen
gemeten en twee man kunnen een poot net dragen
aan een paal op hunne schouders. Later werden ze
schoon gemaakt en werden toen veel lichter; lk
zond ze naar een taxidermist om ze goed te laten
prepareeren tot een aardige herinnering in den
vorm van een wandelatokbak of prullemand. Da
staart was gelukkig heel goed in orde; die wordt n.L
altijd als de trophee meegenomen, maar ls soms ln
gevechten erg gehavend en kort. Deze is mooi lang
en zwaar en heeft veel haren. Zooals men missehién
weet, zijn dit eigenlijk geen haren, maar meer bar
leintjes; er worden wel armbanden van gemaakt.
Grappig was 't, toen wij vertrokken en alle dor-
pelingen langs 't pad stonden, ons overladend met
bananen en vruchten en „Salaamden". Zij waren
zoo blij, dat deze boosdoener dood was en ze weer
in rust konden verder leven, 't Was alles wel heel
mooi gegaan en splendid luck, want 't kan gebeuren,
dat je twee drie dagen moet „sporen" voordat je
in de buurt van den olifant komt. Maar deze laat
ste had blijkbaar een vaste standplaats gehad, en
was bijzonder brutaal geworden.
Zitting van Dinsdag 2 October 1917.
Aangehouden.
De eerste beschuldigde vandaag was Johannes Phi-
lippus Beker, een Duitscher van 31-jarigen leeftijd,
geboren te Aken, die echter ziek is en wiens zaak
thans werd aangehouden
Diefstal alt armoede.
Volgt Wilhelmus Anthonius Scheuvens, een zwer
vende kok, die in Juli en Augustus te Alkmaar eenige
diefstallen pleegde en o.a. by den stucadoor Jansen
een barometer gapte, bij Elza Hartman een koperen
gewicht en bij Frederika de Jong een koperen roede.
Baker, de eerste beklaagde was bij deze karweitjes
behulpzaam geweest Bij opkoopers werd .het gestalene
van de hand gedaan.
Beklaagde en Beker waren hier heen gekomen om
bij gelegenheid van de aanstaande Alkmaarsche kermis
te heljpen tenten bouwen. Maar dat lukte niet Toen
zijn ze met papieren rozen aan 't venten gegaan, wat
ook geen goede resultaten gaf.
Daarna werd uit armoede tot diefstal de toevlucht
genomen. De eisch tegen Scheuvens was 4 maanden
gevangenisstraf.
Mr. Verdam, verdediger, concludeerde tot clementie.
Van de „NordeneL"
Den 23sten Juli werd in de Noordzee het Duitsche
stoomschip „Nordenei" getorpedeerd en daarna werd
het vaartuig binnengesleept te Helder, waar het lig
plaats kreeg.
Aan .verschillende onderdeelen van het schip was
door de torpedeering schade toegebracht en de be
manning, die dacht, voorshands geen gage te zullen
ontvangen, zon op middelen om aan geld te komen.
En het een en ander werd uit het schip weggei
stolen en te gelde gemaakt en een paar luidies van
de bemanning, een stoker en een steward, belandden
weldra als gedetineerden in het Huis van Bewaring
te Alkmaar en stonden achtereenvolgens terecht.
In deze derde zaak was dan beklaagde Alfred Kohier,
gezeten, stak hij boven alle anderen uit. Zijn geest
werkte snel en vlug, zijn gastvrijheid ten top .drijvend.
Het was duidelijk dat "hy een geboren '„gentleman"
was en "dat jiij diens houding nooit zou vergeten.
Het was ook duidelijk, dat hij macht en een positie
bezat, oen man, die. pis hij het wenschte, geld kon uit
geven als een groote „lord1 en die gewend was bevelen
te geven.
In zjjn houding jegens Barbara was er iets van
lang beproefde vriendschap en een soort beschermen
de teederheid (die wellicht alleen voor haar merkbaar
was) en op de een of andere manier slaagde hij erin
haar te doen begrijpen, dat rij een omnetelijken invloed
over hem bezat, dat h(j tót haar opzag voor hulp,
voor inspiratie.
De wensch om een groot man van hem te maken
doordrong haar geest Haar hart ging naar hem uit
„Ik zou wel eens willen weten, zei Bruce plotse
ling, „waar onze zwervende Wilmot vanavond is?"
Jïk drink op rijn gezondheid," zei de bedelaar 6nel
„waar hij ook moge rijn. .ik wensch hem heil."
Maar het vergif was op Barbara's avond gedruppeld.
Gedurende drie uur had rij geen enkele gedachte gegeven
aan den man, dien rij twaalf uur geleden werkelijk
wenschte te huwen. En in den tusscnenüjd was haar
hart uitgegaan naar een, die op rijn best genomen
een verbazend handige oplichter en schurk was, en
rij voelde diepe schaamte Maar desniettegenstaande
verliet noch de warmt», noch het triomphantelijk ge
voel van invloed en verovering haar hart En toen
later Mrs. Bruce zeide: „We moesten nu werkelijk
gaan," was Barbara inwendig wrevelig, ofschoon ze
uiterlijk een en al vriendelijk en toegevendheid was.
Ze zou zeer gaarne gebleven rijn, want rij wist dat
het oogenblik, dat rij alleen (zou rijn. hagr geweten
haar met met rust zou laten en dat rij zich dingen
zou voornemen, die rij waarschijnlijk naar het ver
leden te oordealen, niet zou kunneh houden. Ze zou
rich voornemen niet adn Blizzard's buste door te Baan
den-man nooit meer terug te zien daar het scheen!
M gevaarlijke macht bezat ove rhaar emoto
„Werken wij morgen, juffrouw Ferris?"
De woorden„Neen, tot mijn spijt, morgen niet,"
kwamen op haar lippen. Doch de woorden„Ja graag
op denzelfden tijd,kwamen erover.
En het kwam haar voor, alsof het zijn wil was.
met de hare, die deze woorden hadden doen uiten.
Haar hart kromp ineen van angst.
(Wordt vervolgd.)»
