Schager Sera!
Griïf Lomax en zifn daad
TWEEDE BLAD.
Schetsen uit de Rechtzaal.
FEUILLETON.
Binnenlandsch Nieuws.
Zaterdag 19 Januari 1918.
öïsle Jaargang No. 6142.
„'t HAAKJE".
Broer Jan, dio een eerste rekenaar was, had het
sonunetie in een ommezien gemaakt. Trouwens,
't wus heel eenvoudig. En bet klopte als een bus. To
taal met wat Hendrik van zyn kant had bijge
bracht en het cadeau van opoe, de vijftig, die
als uit de lucht waren komen vallen, was t 'op-
den-kop-af zeshonderd gulden.
Dan zijn jelui fijn ingespannen", zei Jan.
En Hendrik, de aanstaande echtgenoot, herhaalde
voor de zooveelste maal, dat-ie een broertje dood had
aan dat koopen op afbetaling. Kwain driemaal duurder
uit. Eu een inensch zal nog in de zorgen ais de boel
reeds driekwart versleten was.
..Precies zoo," zei moeder, over haar bril aanstaande
schoonzoon aankijkend.
„Heb-je jé spaarboekje nu meegebracht?' vroeg Jün,
de financier-rekenaar van het gezin, „want jc weet.
de vorige rnaal was er vcrschd over die driehonderd
vier en twintig, of driehonderd twee en veertig. Gee«
het, ding eens op!"
Maar hij had l niet hij zich.
Garnalenkop die je ook bent zei dc broer.
Staar Hendrik keek z'n meisje lang en scherp aan
Pufte zware rookwolken uit i n pijpje.
Wil ik jou eens wat vertellen?' viel hij plotse
ling uit En merkte dat Greta wit als oen doek werd.
Echt schrok door zijn driftig praten.
„Wil ik Jou eens wat zeggen?.... Daar Is iets niet in
den haak met dat boekje. Ik heb 't al lang in de
gaten gehadt"
Moe zette haar bril af. Keek Greta met groote oogen
aan. Jan wachtte af. Vond óók, dat zuster zonderling
deed.
En eensklaps trok het meisje haar zakdoek te voor
schijn en snikte 't uit
„Wat heb ik jelui gezegd!" riep Hendrik uit.
„ik had er mijn kop onder durven verwedden!"
En zij rorte'de. Op een Maandagochtend, heel vroeg
was mevrouw, bij wie diende, op haar kamertje
gekomen. Greta lag nog te bed. en dacht niet anders,
oi er was met een van de juffers iets niet in orde.
Maar mevrouw, gejaagd, overstuur, zweelend. van
opwind.ng, had verteld. Dat zij een remise wachtte.
Een aanzienlijk bedrag Maar er was vertraging, door
dat de notaris iets wilde gewijzigd hebben in een
stuk.„.
Mevrouw vertelde nog Heel wat meer, waar Greta
zich niets van herinnerde. Het eind van net liedje
was. dat Mevrouw haar honderd gulden vroeg. Voor
hoogstens een maand. Zij zou een mooi cadeau krij-
g«n voor dc hulp. Maar er was groote haast bij,
zéér t,roote.„.. De deurwaarder kon e'k oogenblix ve>-
schijtion en dan stond mevrouw voor een zee van
kosten. Nooit had Greta mevrouw zóó gezien. Anders
was ze altijd uit de hoogte, op een afstand. Nu haalde
zij zelve een kopie thee voor Greta. en een boterham.
Zei, dat het werk wel terecht zou komen. Dc jufiers
zouden de huiskamer wel in orde brengen... Als Gre
ia maar wilde, gaan met het spaarbankboekje, waór
nfcvrouw van wist, en dan leggen bij wat ze dadelijk
los kan krijgen, iets van het geld, dat zij in kas had...
Waar zij ook van verteld liaJ...
Greta dacht even na. Herinnerde zich de menschen.
die telkens met kwitanties aan de deur lcwamen en
met fooitjes werden weggestuurd. Aan de drie deur
waarders die sinds het itegin van de maand al jia-
pieren hadden afgegeven, na opgeteekend Ie hebben,
dat zij met haar huisgenoote Greta, hadden „gespro
ken". Greta dacht ook aan de noodzakelijkheid o n dé
centjes bijeen te houden, waar zij en Hendrik hun meu
belen voor moesten koopen; aie zij zuur verdiend,
opgespaard had. hard ploeterend. Maar toch kon zij
geen weerstand bieden aan het schicr-smeekend vragen
van mevrouw, Die haar hielp bij het aanklceden. Nog
een kopje thee Voor dr haalde.
Met haar meeging naar de Spaarbank. Niet rustte
voordat ze de honderd gulden in handen kreeg. Haar
toen een zoen had gegeven van blijde dankbaarheid.
Dat was nu om en bij de acht maanden geleden. En
na dien 1yd had ze mevrouw nog vijf en zeventig
gulden voongeschottjn,
Greta snikte 't uit.
walren ,n het k"merti«- waar ze bijeen
„Bij de tweehonderd gulden," zei moeder .die
me°^andi «drijven. Ze zijn zoo kaal als
Ze moesten Je opaluiten." Ki broer j
hij floot een deuntje om niet alle woest uit te varen
Maar 't kookte In hem. En als-ie naa rzk
werk was gegaan.... lc
Hendrik zweeg. Had z'n tabakspijp leengeklopt Trom-
melde nu met z n vingers op het tafelblad
Eensklaps stond hij op. Zette z'n hoed ór>
Greta keek ontdaan naar hem op
Waar ga Je heen?" vroeg ze. Afahr hij antwoordde
mei.
Ging naar de deur.
Greta met hem moe.
Broer Jan hen achterna
„Waar ga je heen?" vroeg Greta nog eens
„Naar je volk zei Hendrik eindelÏÏk
„Naar.... Naar Mevrouw?"
Natuurlijk, wat dacht je dan?"
En hij stapte haastiger voort. Niet luisterend naar
Greta s praten, soebatten, stneeken om toch geen her
rie tc maken. 8
„Ik ken dat volk" zei hij tegen Jan- - alleen had
ik met kunnen denken, dat Greet zoo stom zou we
zen. Afijn gebeurd is gebeurd. Maar dat ze d'r cen-
{..!e^ud krijgt... Daar sta ik je voor in"
Hij had een brecden, rooden kop. Gelaat van grove
lijnen. Goedige oogen, maar die soms konden vlam
men. HM had de onvermurwbare koppigheid van zijn
Groningsche .voorouders. En Hendrik lachte bh de
gedachte aan de manier, waarop hij het zaakje zou
aanpakken. Nu waren ze er.
Jij vraagt'.zei hij tot Greta, „of ik mevrouw even
kan spreken. En als ze smoesjes verkoopt, van ver
hinderd zijn of belet, dan zeg je haar maar dat ik
d r moei spreken, verslaan?"
lelijk ontstemd. En Greta, bleek van ontroering.knik
te van ja,
NS aarop mevrouw óók schrok. Dacht, dat een extra-
lastig crediteurtje.
„Wat is er dan?" fluisterde zij In de gang... ,Wat,
je vrijer? Durft die, terwijl ik bezoek heb?,... Óét is
sterk... Dat is toch..."
Maar Hendrik, die aan de trap had staan luisteren,
stond naast haar.
„Ik kom", zei hij „het geld halen, dat u Greta
al drie maanden geleden zoudt hebben terugbetaald."
„Ko'nl u daar nu om!..., Nu. zonder unj vooraf
gewaarschuwd te hebben?"
„Juist. Mevrouw" zei de jongen, uiterlijk doodkalm.
„Wij kunnen 't niet langer missen."'
Hij had 't wat luid gezegd. De „visitekon er mak
kelijk iets van hooien...
„Dat is onbeschaamd," viel mevrouw uit, haar
opwinding terwille van de „visite" beheerschend.
„ik wensch u nu niet tewoord te staan. Begrijpt ge
dat, vriend?En ik gelast je onmiddellijk mijn huis
te verlaten I"
En mevrouw wees met autoritair gebaar gebiedend,
naar de trap.
Greta stond te snikken
„Mijn geld moet ik hebben!" atoof de Groninger op.
„en wel dadelijk! Begrijpt ge dat goed?... En als
je mij de centen niet direct geeft, dan waarschuw Ik
tje, fijne madam... Dat ik terug kom als je avond-
c'sile hebt... Dan zullen zij 't weten, allemaal, wie die
fijne Mevrouw Klaving is. Allemaal!..,. En nummero
een die meneer Yerhoeve, dien je wilt lijmen voor je
oudste dochter... Ik weet er alles van, zie je wd..
Allesi... Ik zal meneer Verhoeve op de hoogte brengen.
Daar kun je op rekenen, fijne madam!"
Open ging de deur. De „visite" was door de nij
dige schreeuwstem gelokt.
..Roep de politie toch. lieve!" zei de dame.
Maar dc Groninger ontstal nu in vlammende woede,.
„Ja. dat zal ik wel doen!" riep Hendrik uit,
„precies. de politie moet hier komen. Om het
dievenpak, om de afzetters in te rekenen. Groot ge
lijk. damel... Groot gelijk f.„."
Maar Greta trok hem mee. Mevrouw was een on
macht nabij. De „visite" haalde water. Bezwoer, dat
het gebeurde bjj haar zou blijven diep-geheim,
als in het graf....
Maar het beioek van den vrijer bleef dringen.
En mevrouw had een briefje ontvangen dien och
tend. „Reken erop" schreef Hendrik. „als ik voor
van-avond de centen niet heb. dan ben ik precies
acht uur aan het huis van mijnheer Verhoeve. En
anders snor ik bem wel op in zijn c°fé. Dan zal hi,
«3es hoorns Van Juffrouw A!1 haar uitstapjes naar
i»;« a ,VD -viW uwer oudste dochter met
uat tuitenantjj. En allerlei dingen mctir. Ik aii zor
gen, dat je niet nog meer slachtoffers maakt!" Pat
schreef Hendrik, de Groningsche vrher,
dc dochten "H het gezin van schijhweelde, van
semjnvertoon, tan zwoele parfums, van mysterieuse
antecedenten, zaten aprakelooa bij elkaar. Juffrouw AU
hlliS r onder do laag rijstpoeder, die haar wangen
hiu.1*' En de oudste, juffrouw Aü«j. - motie
Wauw-omwalde kinderoogen, zij plukte aan het ruk-
't«.r WR propje tmschen de RW-
uus-tastende "..ngers. Joost Verhoeve, de naïeve
me' 'prtuin was het plachtanker, de redding,
Jnr,™. kreeg Alice hem aan ,'t haakje waren alle
vooruitzichten gebouwd.
ZÜ fluisterden met heescho angststemmen. Dachten
in dolle wanhoop aan den avond, die naderde
die naderbij kwam met elke seconde, die de pendule
roet haar knarscnd-jchurend tikken, aankondigtLe...
tien halfuur later zut zij, Alice. in het particulier
Kabinet van Bankdirecteur, wien zij een paar maal
ontmoet had eens op een dinertic, andermaal op
een jour 1
De directeur tuurde op het strookje papier, 'dat
A1,ce hem, in streng-conhdentieel gesprek had toe
gereikt. Nadat Alice hem verteld had van de zorgen,
(loor speciale omstandigheden, welke arme manna 'druk
ten En die goede mevrouw De Hoop had op de kwi
tantie haar handteekening gezet Als borge, ,.U kent
naar toch?" vroeg Alice. Mevrouw de Hoop "van de
Nieuwe Gracht?...."
„Zeker, zeker I" bevestigde directeur, ijselijk met het
zaakje verlegen. Hij voelde iets vreemds, iets verwards
tu het, zonderling verzoek.... Maar de groote kindcr-
°ogen van Alice zagen hem zoo droevig, smachtend
aan....
Hij zwichtte.
Schreef bewijs voor de Kas. Alice hield 'zijn hand
iets langer tusschen haar geparfumeerde geschoeide vin
gers dan noodig was....
Ontving aan ac „caisse" de tweehonderd gulden.
IJlde naar huis.
De Groningsche vrijer kon schadeloos worden ge
maakt. De kans, dat Joost Verhoeve, de naief-gepar-
fumeerde, aan 't haakje zou komen, bleef bestaan...
En de Bank-directeur had toen het uitkwam, dai
de borg-handteekening van mevrouw De Hoop valsch
was de zaak nog wel gesust.
Maar het ongelukkig toeval wilde, dat hij ziek was.
Verzuimd had, maatregelen te nemen.
Compagnon-directeur kende geen mw'c.loo <m.
Toch kwam 't niet tot de openbare rchtsz tting.
De zaak werd gesust.
Maar toen Alice door den rechtcr-eomtii'ssaris in
verhoor was genomen, keek 7 E A deu griffier even
aan.
„Toch snap ik 't niet van dien Lebrun, dat-ie zich
door dat "juffie heeft laten beetnemen. Zoo'n oude
vos
,.Tjal" zei griffier, die met rechter-eommissaris op
vrij familiaren voet stond, „tja!.... Maar die kwasi-
kinderlijke oogen!.... En dat pruilende snoetje, waar
opeens zoo'n glimlach op kan spelen.
,,'t Is zoo." gaf Z.E.A. toe, ,,'t is er eentje van
den gevaarlijksten soort. Ik heb zoo'n idee. dat wij
haar nog wel eens hier terugzien. Die heeft den smaak
heet, amice I"
„Als u 't maar snapt." gaf griffier toe. En hij
dacht aan dien armen Joost erhoeve. Die, nadat
schandaalzaakje was uitgelekt, zoo wanhopig was ge
worden....
Enfin, dacht griffier. Die boft althans. Die raakt
nog niet aan 't haakje vast.
Maar wie zal de volgende zijn?i
MATTRE CORBEAU
door
BALLIWELL 8 U T 0 LI F FE.
Voor Nederland bewerkt d. \V. J. A. ROLDANUS Jt
in boekvorm verschenen Lij W. DE HAAN,
ctrnciit. ingenaaid 12.00. O «hond en f3.50.
17.
„Ik heb de sjees voor Jullie meegebracht; we zul
len met den bruin tusschen de hoornen in minder
dan ge«ïi tijd op den Mc nor zijn." reide de predi
ker toe" de begroeiing voorbij was.
„Noem tne niet kwalijk, mijnheer." viel Jack van
Ling Crag hen- <n de r«le, „maar de bruin staal ii;et
meer tusschen de hoornen, er is nu mcnschenvic.jscli
In Maats van paar den vleesch, en als Mr Lomax V
„Hei d»ar!' riep Grifi inel een vrjolijkeu iach,
„en grap is 8™P; Jacky. maar het ik ruim vier
mijl van Marshcotes Manor, en je kunt ons dien hec
.en toch niet trekken?
„En een thuiskomst is een thuiskomst, cn een wol
kom is e611 welkom antwoordde dc eigenaar van
De hond on het korhoen „en wat is nou vier
mijl voor Marshioteschc jongens? We zullen beurl
om beurt Hekken, wc hebben er meer dan genoeg
voo: dai e.ndje.
„Maar hebben jullie wel bedacht, dat je de lieeic
hoofdstraat van Marshcotes door moet, jongens?' rei
ne Grili nog steeds lachend
„Noem vat de Heer je geeft en maak nu verder
geen bezwaren. Stap in en dan gaan we weg,' en ais
wij even voel ons best doen als je vrouw mooi èn kef
is. dan zullen we er niet lang over doen."
La nadat lig zoo zijn complimentje had afgestoken,
ging Jack zijn plaats aan den linkerboom innemen
Ka e was er een "beetje „beduilsd' door, maar vooral
zeer ingenomen met de bewijzen van vriendschap. Zij
hadden „gochoerd voor Griff, zij hadden „«ochwrd'
voor Kat©, die ruwe hooglanders, die zich s.eohts hij
een hoogst enkele gelcg' rih- id „lieten gaan Dan nog
oen hdera voor deal ,,Kleinen dominee en vlak daar
op wd Gabriël door krachtige armen beet gepakt m
op hei achterbankje gezet Vijf andere stoere kerels
voegden zich nog bij Jack en dan 'reden weg
door de hobbelïge, nkuwe straten van hef marktvlek
naar den zachtheiienden weg, die naar Marshcotes
loopt Allen, die te voet gekomen waren,
aclitor ue sjees aan. een eind verder volgde de Krocno
omnibus van de Buil en de roode van de AVhiui
Hart
111 hel begin van de hoofdstraat stond dc. vrril®,s"
sing, die de oude .strooper Jack in zijn onschuld tic-
dacht had, om zijn vriend zooveel mogelijk jAenci
te doen. Hel piaatecljjk fanfarecorps hief zijn eigen zet
ting van de ilochacitsmar^ch aan en zette zich met
ccn onlierispelijk lawaai aan het hoofd van Iriom-
fantelijken stoet.
„Nou, mijnheer, heeft Marshcotes u harte'ijk ver
welkomd of niet?' vroeg Jack, die zijn plaats aan den
boom verlaten had en naast Griff loopen kwam.
„En of i We zullen dezen dag niet gauw vergeten,
wel Ka te?"
„U moet niet overdrijven, zoo erg is het niet
maar wa dachten zoo, dat we toch wal moesten doen",
mompelde Jack en trok zich dan beuchciden in de
achterhoede terug
Mrs. Lomax stond aan het hek van den Manor,
toen zjj aankwamen. Zij had het lawaai gehoord, «en
melodie, die «enigszins dood dttiken aan trouwpartijen,
het geklots van klompen op de straatkeien; maar zij
kon nauwlijks haar oogen gelooven, toen zij zag óp
welk een wijze haar zoon thuis gebracht werd, noch
haar ooren, toen zij de uitroepen van po«de vriend
schap hoorde Voor de oogen dei' oud v.ouw 'kwam
een tranenfloers.
Nauwlijks zagen Jack en de zijnen haar slaan of
een drievoudig hoera werd voor haar aangeheven.
Griff hielp Knte uitstappen, kuste zijn moeder '*i wend
de zich don tot de menigte:
„Allemaal hunnen we jullie hier niet lt-aktcercn,"
lachte hij, „maar zooveel ais cr binnen kunnen, mogen
komen.
„En die niet kunnen, gaan inaar naar „De hond
en het korhoen," schreeuwde Jack van Lhvj Crag.
„En de Buil zet ook zijn deuren open,' gilde de
cifrnanr van die kroeg.
I'oen do menigte vertrokken was, gebruikten zij me:
hun, drieën het avondmaal, waarna Griff zijn pijp
aanstak, _/jjn lange beencn voor het vuur uitstrekte on
van zijn moeder aan de cene, naar zijn vrouw aan
ue andere zjjde van don haard keek zich verbazend,
dat dit zoo ingewikkeld lijkend huwelijksprobleem door
de praktijk zoo makkelijk was opgelost.
Het kwam Kate zoo vreemd voor weer indiezc! fdo
gezellige huiskamer tc zitten, waarin zij gewacht had
tol Griff terug zou komen om haar op to eischcn,
waarin zij half ziek geweest was van angst, dat de
Voorzienigheid het komende geluk uit haar handen
zou weggrjjpen. In haar angst had zij vergeten, dat
juist de dingen waarvoor wij liet meest vrees voelen,
nooit gebeuren. En nu zat zij hier met Griff naast
zich, mé) dezekerheid ook, dat zjj, die haar haar le
ven lang gekend hadden, haar als oem vrouw van eer
zouden bfijven beschouwen. En aan een onbewuste
opwelling gehoor gevend, sloeg zij haar armeti om
Griffs hals en trok zijn gezicht naar zich toe.
„Ik had nooit durven drocmon, dat het zoo zou
kunnen gaan," fluisterde zij.
De scherpe moederoogen namen beiden op, cn de
twijfel op haar gelaat verdween langzaam, terwijl zij
hen aankeek. Evenals alle getrouwde vrouwen had
zij een scherpen blik op harmonie of wanklank tus
schen posgetiouwdèn, en zij voelde, dat het met Griff
en Kate „in orde" was.
„Nou. moeder?" vroeg Griff. toen Kate naar haar
slaapkamer gegaan was.
„lkit is een moeilijke vraag, jongen. Maar ik ge
loof, dut jullie een goed paar zult zijn. Ik heb nic
ongerust neel ongerust gemaakt over de uitwerking,
die deze acht weken op jc zouden heb bon. Jij ging
vroolijk genoeg weg, jongen, maar ik wist, dat het
e;op of eronder voor je was."
Wat bedoelt u?"
Dut zou je me niet gevraagd hebben, als de proct
VLEESCH.
De Vee- en Vleeschhandel verneemt, dat de regee
ring van plan ia, maatregelen te treffen, dat, behal
ve het bevroren vleesch, ook de voorraden gezouten
vlce.sch in consumptie komen.
De voorraden gezouten en bevroren vleesch worden
geschat op lh» millioen K.G.
STEENKOLEN.
De staats- cn particuliere mijnen in Limburg heb
ben over 1917 een gezamenlijke kolenproductie ge
had van 3.018.000 ton vorig jaar 2.656.000 ton
DIEFSTAL VAN BROODKAARTEN.
In Den Haag is gearresteerd een werkvrouw, wo
nende in de Zorgvlietstraat, verdacht van diefstal
van broodkaarten. De vrouw was als schoonmaak
ster werkzaam op het distributiebureau der brood
kaarten en zou zich als zoodanig een groot aanbal
kaaFten hebben toegeëigend, welke zij via een groén-
slecht uitgevallen was. Stel Je eens voor, dat -Je je
vergist hadt, Griff. Met het oog op jouw impulsiviteit
is net minste wat men van je nad kunnen verwachten
dat je je vergiste. Geloof je niet, dat twee maandan
in eikaars gezelschap met niemand erbij om de hiaten
uan te vallen, Jou de waarheid zouden hebben onthuld?"
„Als u Kate kende, zooals ik haar ken. moeder
dan zoudt u begrijpen dat er geen vergissing mogelijk
was."
„Heel goed. Griff t Je praat nog als een verliefde
iongen en als ik jou was, zou ik me fnuar niet
haasten, om alleen een echtgenoot to worden."
HOOFDSTUK XVI.
Roddlck's vrouw.
„Nou?" vroeg Roddiek, toen Griff zijn hoofd door
h«f open raam dor eetkamer op Wynyatos stak. „Hoe
gaat het met het huwelijk?"
„Net zoo als het weer, oude jongen, zacht, ver
anderlijke wind, geen regen van .bcteclccnis cn overal
een waas van groon."
„Kom binnènl Waarom sta je daar niet dien eeuwi
gen glimlach op je gezicht, ulsof jo moet poseeren
voor ten levensgroot portret' voor den gelukkigen brui
degom? Het is toch wat te zeggen met die pas getrouw
de lui."
„Dank je," zeidc Griff en stapte over het lage ko
zijn binnen.
„Je denkt, dal de heele wereld door jouw rosé bril
moet kijken. Wacht maar eens tol de gazei beslagen
zijn, en loop in dien tusschentijd voorzichtig rond;
je bent geen haar beter dan een kat op een muur
met glasscherven, en als je op deze manier trotsch heen
en weer blijft stappen
„Je bent in vorm vanochtend, Roddiek. Het doet
een menséh goed naar jouw Stortvloed van epitheta
te luisteren."
„Stortvloed van epitheta l Je praat als een boek,
Lomax I Noem het vloeken cn scheid dan- uit. Waar
ben je eigenlijk voor gekomen?"
„Om me te laten feliciteeren. Ik kan jouw leuke
manier, om de dingen te zeggen, niet goed missen, en
daarom kom ik den ochtend na mijn thuiskomst bij je;
„Ik vermoed, dat je troost noodig hebt." bromde
Roddiek. „Ik kan je dien geven. Er verkeeren een
hoop gekken in hetzelfde geval als jij, zoodat jc je
niet eenzaam behoeft te voelen. En wanneer denk je
voor goed in hel dwnngbuis te gaan?"
„Roddiek, je gaat te ver" begon Griff driftig.
Maar hij zag een boosaardigen glans van voldoening
op het gelaat van den ander en nam zich yoor zich
niet belachelijk tc maken, hoe graag Roddiek op die
manier zijn slecht humeur zou willen botvieren.
,0>at doe ik meestal. Eens ben ik zelfs veel te
ver gegaan met Rooken?" .(il
Een poosje zaten zij zwijgend te rooken '•'"dcl'jk
maakte Griff een opmerking, doch Rod^1k.pn®"L"
geen notitie van en bleef naar de vonkende turven
11 .Met 'dienvrouw."" voltooide Roddiek ten slotte Zijn
zin.
„Welke vrouw F
tcnwiiriel ia b«uut fctfMiv et. pts? qfajfc ver
kocht. Het aantal op ozi a'ijïe verkoéjito kuaataa
zou d? hotidt -déii
RELLETJES TE GRONINGEN.
in uo buurt van liet bureau van gemeentewer
ken aan het Gedempte Zuiderdiep te Groningen,
waar gistermorgen ongeveer 1000 personen zich voor
sneeuw opruiming wilden aanmelden en van wie
slechts 300 in dienst konden worden genomen, heb
ban dientengevolge relletje» plaats gehadi Daarbij
ls wethouder II. J. Stssinnh gemolesteerd -„n :r.n
hoofd en hand ei verwond, terwijl »:jjn hoed ver
nield w ord. Hij vluchtte In aon kappurswlnkci, wc ar-
van do spiegelruit door de oproerige bende vernield
werd. Nadat een der agenten een paar revolverscho
ten in de lucht had gelost, ging de menigte uiteen.
Vier personen, herkend als mededaders, zijn gearres
teerd. Onder politiegeleide ging de heer Sissingh naar
huis;
VALSCHE UITVOERCONSENTEN.
De llaagsche politie heeft aangehouden een 25-jarig
man, wonende te Velseroord IJ muiden verdacht
van het koopen en verkoopen van valsche consent-
bewijzen voor vischuitvoer.
De recherche te lJmuiden heeft gisteren twee vlsch
handelaren cn een geëmployeerde bij de Nederland-
sclxe Vereeniging van Haringreeders gearresteerd,
verdacht consenten voor uitvoer naar' Duitschland
to hebben vervalscht. Naar men verneemt, moeten
de aangehoudenen reeds geruimen tijd deze prak
tijken hebben uitgeoefend.
ZEEP.
Door dep Centralen distributiedienst to Rotterdam
zijn in verschillende pakhuizen in die stad in bezit
genomen 75.000 K.G.palmina-, sultana-, ptuivers-,
Dekkers- en stangen zeep.
VE BONKEN.
Gistermiddag is op de Maas ter hoogte van de
Westerkade, te Jtotterdam, een roeiboot met drie
houtvlotten, die terugkwam van do Waalhaven, om
geslagen. Do inzittenden hadden vastgemaakt aan
oen sleep, toen Juist eén sleepboot passeerde. Door
de deining die deze laatste maakte beangst geworden,
luidden ze hun roeiboot losgemaakt, doch dit ver
hinderde niet, dat deze volliep en zon'k. De drie inzit
tenden geraakten te water, Een werd opgepikt, de
twee anderen, beiden uit Krimpen, zijn verdronken.
Hun lijken zijn nog niet gevonden.
HET eOLLEP.TEEREN >N DE NED. HERV. KERK.
Men schrijft aan de Nederl.:
Zondag nfeokte in een der kerken, onzer Residentie
een predikant uit het buitenland. Of deze niet be
kend was met liet infame gebruik van het collec
teeren hier onder zang en preek, of dat hij vergat
de collecte aan te kondigen, moge in het ipidden
woicien geu.ien. Een feit is, dat hij zulks op het
daartoe gebruikelijke oogenblik, na liet.
Den koster ontging dit niet. Hij wordt onrustig,
kijkt beurtelings den spreker en de diaken strak
aan. Resultaat nihil. Koster, in warme ulster gehuld,
begeeft zich naar HJI. diaken, blijkbaar om raad
te schaffen. Op hunne gezichten leest men zoo iets
van: Wij kunnen er niets aan doen, en op eigen
initiatief handelen doen wij niet!
Koster, blijkbaar uit ander hout gesneden, laat
zich niet uit net veld slaan, -loopt even daarna den
preekstoel'op, overvalt den spreker midden in zijn
rede. De predikant buigt zich tot ziin interpellant.
Er wordt Comité-generaal gehouden...... over een
publiek geheim. Koster stapt nuar beneden, brengt
verslag uit aan H.H. diakenen. Weldra is het geld-
zaakje in orde. De gezichten der dignitarissen klaren
op, als de vurig gewenschte aankondiging plaats
heeft en zij gaan met stok en geldzakje welgemoed
den boer op.
Weliswcar leed de gemeente op dezen Zondagoch
tend een extra-.-chudc wat hare stichting betrof, doch
de kas der kerk kwam niets te kort.
UIT DEN RAAD VAN ALKMAAR.
In de Woensdagmiddag gehouden vergadering van
den Raad werd het tarief voor steun uitkeerin-g be
handeld. De publieke tribune stroomde spoedig vol
met vrouw en, die groote papieren op heur borst had
den gespeld, waarop allerhande „cisclien" vermeld
waren, terwijl tal van werkloozen in de Langestraat
voor. het stadhuis demonstreerden. liet resultaat der
debatten was, dat de voorstellen van B. en W. met
enkele kleine wijzigingen, door de soc.-dem. raads
fractie aangebracht, met algemeene stemmen werden
aangenomen.
De burgemeester deelde mede, dat hij niet bij
machte was in te gaan op de door het vrouwen
comité gestelde eischen om meer koffie en thee,
betere aardappelen en vet, benevens algeheele in
ventarisatie der in beslag genomen goederen. Op eene
aanbieding van den heer Oudhof om werkloozen hout
te doen kappen in de Berkmeer, ging de Raad niet
„Dat ding. dat jij. toen je het laatst hier was, voor
eau vampier aanzag. Wat heeft dat aardige kleine
beest toen in liet donker met je uitgehaald, Lomax F'
Griff rilde; hij had het incident door den snellen^
loop van latere gebeurtenissen bijna vergeten.
„Zij sprong als een slormelf uit den wind on den
regen te voorschijn, drukte haar natte lippen op de
mijne en noemde mij Leo."
„Anders niets? Met een beetje oefening zou Je daar
aan gewend raken," zeide Roddiek met een bittere
earicatuur van "vroolijkheid„op den duur raak je
immers overal gewend aan. Lep is toevallig mijn voor
naam, zooals je je misschien herinnert Op mijn woord,
Lomax,*-ik ben jalocfrschi Je hebt een van de kussen
ge.tolen, die mijn uitsluitend eigendom zijn. Waar
achtig. ik heb zin je een pak rammei lc gevctnl" J
Roudick werd door zijn hartstocht tot do bitterste
stem in big meegesleept
„Maar wie is het dan V vroeg Griff in diepen ernst,
„Wie hol is?" Roddiek barstte in een lach uit. dio
klonk, alsof hij eerst in zijn koel gesmoord was. ,.On-
noozelc kip, wie Ls een vrouw, die gewoonlyk iln liet
donker om iemands deur ronasluipt, iemand om den
hals vliegt en de rest? Dat wc zen Ls mijn vrouw na
tuurlijk P
Weer volgde een benauwende stilte. De'eerste zo
merbij vloog van de witte arabis, die onder het raam
der huiskamer in bloei stond, de kamer in. Roddiek
kieck het dier, dat van muür naar muur, zoemde, na;
dan probeerde het te ontsnappen vloog naar het boven
raam en sloeg hard tegen net glas aan.
„Het is heel grappig om binnen te komen, maar
hoe kom ie er weer uit, kleine dwaas?" mompelde
Roddiek. I lij ging naar het venster en vermorzelde
de bij 'tegen het raam. dan kwam hij weer naar ziin
plaats terug. „Lomax, zeide hij kalm, „het is ibeter
(iat je alles hoort, een half waar verhaal is erger dan
eeai heele leugen. Je wilt weten, hoe die Venus mijn
vurig geliefde vrouw Ls geworden?"
„Schei toch uit op dien toon,'" riep Grift uit „Je
meent het niet zoo on het is voor een ander niet om
aan tehooren. Is zij heusch je vrouw? Te oordeclen naar
wat ik van haar in het donker zien kon, leek zij
mij daar te oud voor
„Ze is vijf en veertig, nou weet je het, nu jc on-
lxsschaafd genoeg bent, om den leeftijd van een dame
ter sprake te brengen," zeide Roddiek nog op den-
zelfden toon. „En of zij mijn vrouw ls dat is builen
ecnige kwestie; zij draagt het huwelyksbewiis als een
talisman op haar hart Een paar dagen geleden nog
vroeg zij mü het met haar over to lezen als Fhilemon
cii IBuucJs. maar jc kunt wel begrijpen, dat ik. het
tegenwoordig moeilijk vind do rol te spelen van een
plichtgetrouw echtgenoot"
Grifi dach er niet meer aan hem in de rede te
vallen. Het was vreeselijk om te luisteren naar het
koelbloedige verhaal van de tragedie, maar Roddiek
moest zijn geschiedenis vertellen op zijn manier of
in hel geheel niel.
„We zullen beginhen met het idyllische gedeelte,
Ix>max, daar jou nou eenmaal meer smaak nebt in
zoetigheidjes. Toen ik twintig cn nog heerlijk on
schuldig was, ging ik een week vtsschen in Devonshirr.
Ik logeerde in oen kleine herberg, een honderd mijl
