Scliaijer Courant.
DERDE BLAD.
Ingezonden Stukken.
Brieven uit Engeland.
VOütLVRIJ
Zaterdag 26 October 1918.
61ste Jaargang No. 6300.
FEUILLETON.
Schetsen uit de RechtzaciL
Amsterdam, 23 October 1918
VROUWENKIESRECHT FRANKRIJK,
Het luitiauei-oomité uil den Senaat hoefl hel wetaon,-
weui vuu den algevaardigde Martin om vrouwen kies.
echt te geven voor allo verkiezingen, behandeld en
Mr. Martin aangewezen om daar rapport ovwr uit te
brengen.
Hot wetsontwerp luidt In het kort als volgt i Elke
rauscho vrouw hoeft, zoodra zij den leeftijd van 25
jaar bereikt hoeft, hot roeht ingeschreven te worden op
io kiezerslijsten van de Gemeente, waar zij woont, mits
zij a&u de voorwaarden voldoet, haar opgelegd door
do wet, genoemd ia artikel 15 van bat besluit van 2
Februari 1652.
Een vrouw wier naam voorkomt op de kiezerslijsten
van do Gemeente mag bij gelegenheid van Senaatsver
kiezingen, benoemd worden als gedelegeerde door don
Raad dar Gemeente,
hel Perecomité der Vereeuiging voor
Vrouwenkiesrecht.
Amsterdam, 23 October 1918
Men schrijft ons uit Italië,
L)e Itahaansche Regeering heeft een uitgebreide comv
.nisaie benoemd om de verschillende vraagstukken pp
ïo lossen, die zich na den oorlog zuilen voordoen;
het bestaat uit 600 mannen en magen vrouwen.
Op t eerste gezicht lijkt het getal vrouwen heel
uein tegenover oat der mannen, maar men moet in
aanmerking nemen, .<Jat het de eerste keer is dat
vrouwen geroepen werden om deel uit te inakcm van
een extra-parlementaire commissie. Sommigen onder
haar zijn, behalve vertegenwoordigsters van dm Natio-
aalen vrouwenraad, bekende rriidstere voor het Vrou
wenkiesrecht, zooais p,n Dr. Lalriola en baronca La-
velli üaiesia.
Bet Parecomité der Vcrcsniging vooc
Vrouwenkiesrecht
Baarm 19 October 1918.
Onderwijs ia nooit Engetand's „fort" geweest. Ediige
jaren geleden schreef ik eens over dit onderwerp, naar
.uWing van oen bezoek, dat ik toen gebracht had
Han een zeer goede, Londctnsche ppetnbare schooi. Maar
zulke scholen zijn uitzonderingen, en ontegenzeggelijk
staat het ouderwijs in Engeland op geen hooge trap,
1'och heeft dit land bij herhaling mannen opgele
verd, (iie wegen hebben gubuand. nieuwe gezichtpun
ten nebben geopend, gebroken heblieru met door eeuwen
oud gebr uik verroeste instellingen. Wij denkqn aan een
man ais Lord Bacon, "bhakespearek tijdgenoot aan
een man ais John Locke. die een honderd -jaar later
leefde, 'l Is niet alleen oe wetenschap, die door deze
mannen werd gediend, hei onderwijs erkent hen dank.
baar als voorvechters en wegwijzers.
Mijn aandacht werd op dit onderwijs gevestigd door
een beoordeeling (van Mr. George Sampsco.; over een
pas verschenen werk van de hand van verschillende
'.chrijvers, maar uitgegeven onder toezicht en tegelij
ker ajd met medewerking van John Adarns, Professor in
de Opvoedkunde aan de Londen.sche Huivers.iieit. Het
boek, genaamd Het Nieuwe Onderwijs (The New Tea
ching} is nog zoer nieuw e» naar alle waarschijnlijk
heid niet direct in Holland verkrijgbaar. Ook is de
prijs, f 6.30 in Engeland, minstens f 7.50 bier, niet
rig. Toch zal het de moeite waard zijn, voor ieder,
in onderwijszaken belang stelt, ook al is hij daar
niet rechtstreeks bij betrokken te gelegener tijd dit boek
eens in handen te krijgen en te lezen. Zooveel heb
ik uit de beoordeeling van den heer Sampson wet kun
nen opmaken.
De meesten van ons hebben passief, sommigen zelfs
actief, kennis gemaakt met het onderwijs in vreemde
talen. Fransch zijn we allen mee begonnen in den
regel. Wat een hoofdbrekens heeft het ons gekost. Wat
een reeksen woordjes hebben we geleerd, hoe oneindig
veel "Miema's gemaakt. En met welk resultaat T Laat
ieder dat maar eens eerlijk voor zich zelf uitmaken.
Heeft een van mijn lezers, die op school Fransch
geleerd had en zien verbeeldde, er een het Ié Piét
in te zijn, .wel eens geprobetnl, wanneer hij daartoe
in de gelegenheid was, wm te in Parijs van zijln kjetv-
uta dachtenJaren gricden, toen, ik nog heel wat meer
van Fransch wist dan hu, kwam ik af en toe in aanra-
Naar
Bl
DOOR PAVID ttENNESSBï.
it Bngalscb bewarkt door Wv J. A. Roldanu» Jr.
Uitgavo W. De HAAN. UteMht
HOOFDSTUK XII.
Hoe de Woudloopers in Maitlend op.
traden.
„Nu don", zrido Dan, zijn pijp nog oan stoppend,
„de politie trachtte ons. nadat wij McBurton gegaeseld
JiadoeiL op alle mogelijke wijze te pakken te krijgen,
doch do zware regens wischterf onze sporen uit, en
meer dan veertien dagen lang lagen weHieei rustig
in ons kamp. Er was een overval op een station
dicht .Mi Tindia, geen van onze jongens was
er bij, zoodat ze toen heelemaai ons spoor bijster
raakten; maar de jongens begonnen genoeg te krij
gen van hot niets doen; behalve zoo nu üu dan c-ons
ccn vricndscliappelijk bezoek in het district, hadden
zij even weinig rust als een troop opgesloten brurn-
bieu. Toen we dus wisten, dat de politie weg was
kwamen wij overeen, dat er eun paar van ons in.
Maiiland wat nieuws zouden trachten te weten te
komen
Met 'ons zessen roden wo 's avonds weg; wo lieten
onze paarden achter in do weide achter do herberg
van McGrcgor, en wachtten tot het donker was om
de stad binnen te gaan.
We hadden ons natuurlijk voor die gelegenheid
verkleed, daar het gehodo stadje nog vol was van
«o laatste gebeurtenissen. Het zou heel wat opzien
verwekt hebben Indien ze op het eerste gezicht hadt-
t *?nnon z,on wie wc waren.
roen we bij de lange, brug over hot moeras kwtap
2!?\J0,nd 'l h®1 Beste ou? te verschuilen tot het
donkerder was, en daar we genoeg grog un tabak
d 'nntkton wij het ons makkelijk onder
b«i \v--,.0n °ycrleo<lcu wal we moesten doen voer
zaïMn «1 JT iets bijzonders mocht gebeuren. Door
bnar od w a'nri°i??len makomen op de brug. Wijkt-
van imnbdl» h f*"1 ouden Mctiregor 0{> <len top
Jom^I^MLh°!\rclJeen bom* 0^n cWnken.
J1>andy Sinow; „wal zou je ervan
t"3ftngënV' 113 paar uur aoldaleu de stad
S wrjT1 Bflaantwoordde Jeny.
h*» «wn 'wnpen, $Vc? W?* Permij>ll"! e"
*n da® out _i- F 71 Haten we ze aanhouden
klng tntt een Friiaschm-ih, f 'i grent HoDltodjch verstond.
Da aanraking waa pijrüijik voor oins beitteo.
Hal was nu dit jaar tien jaren gateden, dat Ik
V0?r eers' ua*r HngeJand overstak Ik heruuner mij
mijn diepe teleurstelling bü hol bemerken van da groote
leemten ia myn ^esuiis, nog ais den dag van gisteren.
Muur ik ken menschen iu Holland, <liu nooit in het
buitenland zijn ge woest, of hoogstens op ven vacantin-
i elsje en beweren de vreemde Uuil te «preken als hun
"KHxkrtiial. Vreemdelinge» hebben hot hun zelf ge-
fdgd. 1 1» Iu* beste daarop niet te antwoorden-, ^vaul
liet n niet waar.
Een zeur vlugge, nwr bcttiafde leerling, dio piel
veel bua*a op een vijfjarige iloogcre Burgwschool het
onderwijs in de talen neen gevolgd, eu Ja tan w o eens
uannemeu, iu één van de drie vreemde lalen ver-
bazend uitblinkt, vor uitstoekt tioven ai 'zijln urxlep
keringen, ml zich mei zijn kennis van die taai in
het buitonland niet moeite kunnen redden in liet ba-
(dn, meer niet. Hij zal gauw aanlcerau ais hij zich
daartoe zet, maar jaren moeten er over heen gaan
eer men heun voor oen inboorling vun het iuud zal
aanzien,, Tien legen beu dat hü het nooit zoo var
brengt.
Waar het aan ligt? Doodeenvoudig aan het feil,
dal zelfs een genie, een super-geute, van zijn twualfdo
lot zjjn zeventiende jaar, la vier, daarna drie, daarna
twoo uren per wook niet kan bereikau wat elke dood
gewone straatjongen in het buitenland in zeventien ja
ren achtereen heeft verricht,niet vier uren per week,
maar 7 X 24 uren, de droomon in zijn siaap nog
meegerekend. Werk daar eens tegen opl
Dat de ocuo jongen moer bereikt dan de andere
ligt natuurlijk aan zijn vlijt, ca aanleg. Dat de oeuo
scnoot meur bereikt dan de andere, kan liggen aan
vlijt en aanleg van den joeraar, en ook aan do mep
diode, 't is tegen de ouderwetsche, in ons iand tl1
grootendeuls afgeschafte methode van woordjes loeren
eü thema's maken, dat Professor Adam* iu zijn boek
o.a. te velde trekt.
Ik heb menigmaal hooren beweren, door goede oïv
derwijmrsJe brengt de jongens toch maar wat ver
;inet die methode van woordjes loeren en thema s
rnake n.Toegegeven. Je brengt zo ver in het woordjes
leeren en thema's maken, en daarmee uit.
Natuurlijk geef ik terstond toe, dat een* goed iecraar
een dergelijke methode, een dergelijk^ Ihóinaboék als
uitgangspunt van zijn lessen kan nem.cn, en er allerlei
spreekoefeningen aan kan verbinden, zoodat hij feite-
lijk precies de omgekeerde methode volgtt. Ik heb daar
wel een voorbeeld van gezien met uitstekende resul
taten, maar die zijn dan uiet te danken aan bet leer
boek .integendeel» sa zijn bereikt niettegenstaande hel
leerboek.
Ik zei reeds, dal In ons land met do oude methode
al grootendedls gebroken is. In Engeland schijnt men
er ook van af te willen stappen, en zelfs „niet alleen
met de moderne talen, maar ook met Latijn en Grieks ch.
ik geloof niet, dat dit ooit in Holland beproefd is.
Maar in Professor Adain's boek, Het Nieuwe Onder
wijs, betoogt een schrijver, Dr. Rouse, dat het best
gaat, ja, dat hij het doet met uitstekende resultaten.
Zijn leerlingen kunnen .niet alleen Latijn On Grieksch
lezen en schrijven, zij spreken die talen. En Dr.
Rouse heeft berekend, dat volgens de oude manier een
jongen 2160 uur met Latijn geplaagd werd op school,
icrwijl hij, Dr. Rouse. aan 613 uur genoeg heeft en in
dien tijd veel moer bereikt.
Ongetwijfeld heeft Dr. Rouse al veel meer bereikt,
wanneer hij er in slaagt zijn leerlingen geen onover-
winboren afkeer voor de doode talen iu te boezemen.
De afkeer is in Engeland onder de jongens, ais ze
de 2160 uur eenmaal achter den rug nebben, diep en
algemeen. Met het eindigen van djgp. dwang hpudt
meestal verdere studie der klassieken op. De bekende
criticus Bagehot heeft eens .gezegd, dat de jongens op
de school te Eton niet juist, wat je kunt noemen,
kennis opdoen van, Grieksch eui Latijn, maar de vaste
overtuiging, dat er zulke talen bestaan. Die vaste over
tuiging L er gewoonlijk met tranen, en vaak tuet
hardhandige straffen ingebracht.
Die arme woordje$meJtiode! Wat js ze al "vaak af
gekamd. W'at is ai vaak het bespottelijke van het
thema's maken aangetoond. Mr. Sampson in zijn ba-
oordeeling van Prof. Adams' boek gaat er ook nog
eens tegen te keer. „Denk aan onze eigen ondervin
ding'' zegt hij. „Na verscheidene jaren van hard wer
ken hadden we een voorraad onnutte woorden opge
daan, die we slecht uitspraken, een stel taalregels, die
we nooit gebruikten, en een vernisje historische gram
matica, die meestal verkeerd was. We konden beweren,
in de vreemde taal, dat we in het bezit waren van
de inkt van den grootvader van den tuinman, en ont
kennen, dat we in het beat waren van de laarzen van
de was ch vrouw van onzen oom. Maar als we een
„levende" Franschman tegen kwamen, hield ons ge
sprek op, nadat we hem eevraqgd hadden of luj
Fransch sprak, want onze bekwaamheid in het ver
staan van één enkel woord, door hem gesproken, yvas
nog geringer dan onze bekwaamheid in net spreken
Natuurlijk had Mr. Sampson don „levenden" Fransch
man van zijn grootvader, maar wie weten wil, wat
inkt van de waschvrouw van den oom van den tuiiv-
»ai van grootvader, maar wie wetm wet. wat
de gevolgen rijn van oen dergoüjka coaivursalic, moet
inaai' eens lezen in het vermakelijke boek vau Dominee
Urown. Engelsch piedikanl te RotterdamAn Irishman s
Dunculiies with the Dutch Language, welk een in
druk zoo u gesprek maakt op den onschuldigen en
onvoor bereiden Buitenlander,
Hij aii uil dit boek meteen nog iets anders kunnen
loeienlint do directe methode, al 1e direct toegepast
ook haar schaduwzijde heeft. Dat men daarvoor in
Engeland oppasse Lrj het betreden van dein nieuwen
wqg Nieuwe dingen, mot vuur voorgestaan, leiden maar
ai te vaak tot overdrijving
Iyrv u nunuuuuc
FM* «a® beetia oJJ "Jmi**'0"* ,4*d
i^wliik, auar 4,
aardig om ze niet uit te halen, en dus besloten we
ze aan te houden. Ze kwamen nieU vermoendejotd
naast elkaar aanslenteren en we hoordela, dat een
aan de anderen een onmogelijk lang verhaal deed.
In een boschje verborgen wachtten we ze aan liet
eind vun de brug af.
Het was alsof ze dec duivel op de proef wilden
stellen, want de man, die aan het vertellen was. bleef
aan het eind van dé brug staan, om zijn pijp aan
te steken., terwijl de anderen bleven wachten. We hoor
den hem zeggen, dat de troep van Jack Saiathiel
zich wel niet lang meer kalm zou houden, en wij
vermoedden dat de andere drie tot de nieuwe reene
ten behoorden, die pas uit Sydney gekomen waren.
„Handen opl" zeide Jerry kafm, en toen zij zich
omkeerden, waren we alle zes al uit het boschje ge
sprongen. W dreigden ze te zullen dooden, ais ze ook
maar een kik gaven, en brachten ze, zonder verder1
een woord te zeggen, onder de brug
Jullie kunt je borrel wel hier drinken. longens.'
zode ik: „we zullen jullie hodemaal niets 4>cn. ais
ie je koest houdt, maar we wouen graag jullie uni
formen voor een paar uur loetnen, om wal m de stad
le gaan kuieren."
„Wie zijjn jullie?" vroeg de man. dio aan hel ver.
tellen geweest was.
„Hooi toevallig behooren we tot de troep van Jack
Saiathiel", antwoordde ik, „doe nu Je builen uit en
oen beetje vlug ook, andérs ben fe in een minimum
vun tijd in de holt"
Hot waren flink gebouwde kerejs, maar zij trokken
zonder verdere vijven of zessen hun uniformen uit;
ze zagen in, dat er niets anders opzat.
We kwamen overeen, dat de jongens, wien 'de uni
formen het best zouden passen, de grap zouden uiL
halen, en dal de twee anderen eqn oogje op de ge
van genen zouden blijven houden.
We leenden hun een paar van obzo kleeron tn
gaven ze een flesch grog en wat tabak en vroegen ven-
volgens naar oen paar nieuwtjes uit de stad. Wo zei
den, dat we alleen met het doel, omi wat te boemelen,
gekomen waren, en nadat zo een paar glazen gedron
ken haddon, werden ze heel spraakzaam en deden zo
ons voor hoe we een officier moesten groeten, en ver,
telden ons oen {«ar bijzonderheden, zoodat we zonder
gevaar voor ontdekking onze grap konden, beginnen.
Dundy Jerry, Ned Fenton en mij pasten de unifor
men ftoi best, en toen de soldaten zagen dat Mj
niet van plan waren hun iets te doen, stopten M
hun pijpen «ui maakten het zich zoo makkelijk mot-
^Blikscms, kapitein, u had eens moeten zien wat
oen knappe soldaten wij waren. Ik had half en iuüf
zin regelrecht naar de kazerne te loopen. We slenterden
over oe brug aaar de stad, juist op dezelfde wijza
als wij hei hen hadden zien doen, H* w»1
u gwwgd wa wart» tel m beet^ M*awehtaft
(WAT BLIJFT„„
Werel zeur schemerig In de hulskamer. En ma,
die na 't eton als naar gewoon do #n baar armstoel
had zitton dutten, werd wakker en vroeg mat schorre
stem hoe laat '1 was.
Emilie mompelde wat.
„Hou laai, zog je kind?" vroeg de moeder 't
is al donker. Zou ya het licht niet opsteken?"
„Nog eventjes, ma. ais y u >'t goed vindt", zei de
dochter.
Maar moeder wou zoo graag de krant Inkijken, Zij
sloot dc gordijnen. Tikte tegen het knopje van 't elee
trisch licht,
„Zool" zei ma, opgefrischt door 't slaapje, „nou
kuuuen wo elkaar weer zien. Al zeven uur, Era!'
Do dochter zei niot veel. Zat aan dc tafel op de
krant to turen zonder iets te lezen,
„Wat ben je stili. EmmyJ' zei ina, „er is toch niets?"
„Wdnocn, moedertje. Hoe komt u er op?"
„Jawel" zei de oude, met iets angstigs in haar
slem „ik heb 't do laatste paar dagen al opgemerkt.
Zeg mij liever ronduit als er wat aan scheelt. Hebben
Kempers en Jalings soms iets geschreven, dat je oio-
gerust maakt?"
Emilie keek verschrikt op. Hoe kwam ma nu bpeens
aan de kassiers-firma, waar bij pa's dood een
groot doel van hun fortuintje was gedeponeerd.
„Keinper en Jalings?" herhaalde za trachtend haar
stem zoo flink mogelijk te doen klinken, hoe
komt u daarop?"
Er wend gescheld.
«.Wie zou dat kunnen zijn?" set moeder „o,
zeker de post.„ Misschien een brief van Antoo. Kaatje
is zeker el uit, hé
Maar Emilie was al op de trap. 't. Was de post
geweest. Er lag, in de bus. oen briefkaart van Antqo,
naar broer. En oen van de bekende, gele enveloppen
der kassier-firma, Emmy slak den brief van Kemper
en Jalings met bonzend hart gauw bij zich.
Bracht de briefkaart van Auton aan ma.
„Wat beef je tochl" zei ma Je hebt koorts,
kind. Ga vanavond niet meer uit.hoor 1"
„Jawell" zei Emmy, „ik moet nóg even naar Marie.
Als je dat kind niet controleert dan voert ze geen
zier uit; krijg ik weer een uitbrander dat ze geen
vorderingen maakt!"
„Laat haar schieten", zei moeder., „wfj kunnen er
toch wel komen zonder die lessen van jou. Dat is 't.
Je spanl veel te voel in. Daardoor komt 't dat "ie
zoo bleek ziet. Precies je vader zaliger. Die offerde
ook zijn gezondheid op om maar geld te verdienen.I"
Maar Emilie had ai naar hoed opgezet. Trok haar
handschoenen aan. i
„Ik ben zoo terug", zei ze „met lijn 4 is 't een
kwestie van den halfuurtje. Nu, dag moes!" En zij
kuste de oude vrouw op het voorhoofd.
Vloog de straat op. Voelde zich eerst te opgewonden,
te gejaagd, om in een tram te gaan zitten. Liep een
paar halten ver. Pakte eindelijk dentram. In een stille
doodsche straat schelde zij ergens aan.
Meneer Duiardin was thuis. Emilie wist den weg
naar Henri z n kamers. Ze had geïnformeerd, hij
had geen bezoek. Zij likte aan de deur van zijn zit
kamer. Kreeg geen antwoord. Ging er binnen. Henri
was er niet. Wel brandde het gas boven z'n schrijf
tafel. En een pijpje lag nog walmend op 't bakje.
„Wie is daarT' riep een stem.
En tegelijk kwam meneer Dujardin tevoorschijn. In
zijn overhemdsmouwen. Hij was bezig zich te kieeden.
Had een laag wit vest aangetrokken.
Schrok toen hij Emmy zag staan.
„Jij hier?" zei hg,
„Ja ik", zej Emmy. In de tram had zij den brief
van Kemper en Jalings gelezen. „Ik moet je dringend
spreken", zei ze.
„Ja, zie je"... zei' hij. en keek even op zijn horloge.
„Een minuut maar,* zei Emmy, te trotsch om iets
aan te merken over zijn gehaast-zijn vanwege soireetje
of zoo, dat hem Nvachtte. Hij had een jas aangetrok
ken. Ging zitten.
Emilie reikte hem den brief van den kassier over.
Hij streek over zijn blonden knevel. Bleef uiterlijk
kalm. ,'.Hmt" zei hij eindelijk.
„Kun je ervoor zorgen?" vroeg Emilie.
Hij dacht op den brief turemd even to*. Keek
toen we een sleeperswagen en een paar mehschen
tegenkwamen; maar we vonden de grap te aardig en
hepen regelrecht naar het Northumberland Hotel. Wie
anders kon er in de gelagkamer slaan dan Pat Ma-
loney? Ik verzeker je, dat hij een eind in de hoogte
sprong, {oen hij mij herkende, maar ik gaf hem pen
wenk en vroeg hem of hij met ons mee dronk.
„Wiel wis en drie", zeide hij. Jullie behooren ze
ker tot do nieuwe roeraten?"
We gingen in een hoek zitten ton hij vertelde ons
alles, wat we weten wilden.
„Jullie ziin toch niet van plan, vanavond streken te
gaan uithalen?" fluisterde hij angstig.
„Geen kwestie van!" zeide ik, „we gaan alleen een
Wtadoling in do stad maken en wat rondkijken."
„Waar heb ie die vandaan?" vroeg hij, op de uni
formen wijzend.
„Die hébben we voor een paar uur geleend van
vier heel fatsoenlijke jongens, die onder het genot van
een grog on oen pijp goedo tabak buiten de stad zitten
te wachten, tot wo weer terugkomen."
Hij gif een zucht van verlichting en beloofde tot
den volgenden dag te zwijgen. We noodigden hem
uit met ons nog naar een paar andere kroegen, ito
gaan. jnaar hij vond het wei wa? gevaarlijk te veel
in ons gczolscJinp gezien te worden «n zoo spraken
we af. dat we elkaar een paar uur later in de Mailt,
land Arms zouden vinden» Ik kan je heusch toiel meer
vertellen hoeveel rum we gedronken hebben en hoeveël
moeite wo hadden do andere soldaten van ons of te
houden. We begrepen, dat we nuchter moesten blij
ven, maar het was té verleidelijk; we verteerden pl
het geLd van do soldaten en heel wat van het onze
en zetten tot middernacht onder de oogen dor auto
riteiten, do bloemetjes bulten, het feest besluitend met
een groot soucer Lij Pat MaLoncy.
Het leukste van de grap' was, dat al de menschen
dachten, dat wij nieuwe roeraten waren, en do po
litie, die hetzelfde dncht, niet tusschenbeide durfde
komen. We hoorden later van Pat, dat er een hoclo
consternatie In die East Maitland-kazemo geweest was,
toen de soldaten den volgenden ochtend half dronken
terugkwamen en vertelden, hoe zij vlak bij de stad
door don troep van Saiathiel waren aangehouden ^etn
van hun uniformen beroofd' Maar wij nadden alles
wat we weten wilden gehoord, ton wat we tooodig hadden
gekocht, en we waren al lang in het kamp 'terug,
voor de inspecteur er weer was en tekeer ging over de
grap, maar niemand had grooter lof dan wij, toon een
van de jongens oen paar couranten uit Maitland en
Sydney uio, bracht en wij de beschrijvingen van onze
heidendaden daarin l.'izon."
Jack lachte hartelijk, toen Dan hem dit niks ver
telde, vooral omdat ae couranten beweerd hadden,
dal njj aan dat avontuur mede gedaan had. Maar hl)
hegreen, dat h* «*n heel go**1 w«, want hu
sou ÓM politie op de Uwr gas» ligpss om «w bij
weer op s'a horloge.
De di« Ik vawtvototn mfib fienmm ut]
eiu'cielijx, „slaat tn nauw Verband rnei act welslagen
van de zaak. Alk* loopt prachtig. Ik heb vanmiddag
nou een gesprek gehad met Van Vliet, ie weet wei, ueu
richaixL die prcsidenlxomniiasaiis zai worden. Alles
staal ei' inagnltiok bij. Maar natuurlijk -- je kunt
zulke dingen uiet foreoereo. Dam riskeuu je uike te
bederven.
Even wachtte Emilie,
„Hanl barstte zjj plotseling los, dnt liij verschrikt
naur de deui wees. „Han, ik kan I toiet meer uithou
den... Dut do$? aan dag bedriegen van ma; dat Lebcf
dat ik haar klakkeloos heb laton leekenea zonder oat
begreep... Kemper vraagt aanvulling, zooals je iet...
'at móet ik beginnen?"
Zij had de handen togen het gelaat gedrukt,
Tocu stond meneer Dujardin kalm, langzaam op.
Hij had zijn pantoffels nog aam. Liep geruisehloo»
oevr het tapijt. Sloeg z"n arm om Emmy d'r schou
ders. Fluisterde vlak Lij liaar oor. Dat beduidde immers
niets. Totaal niets. Dievrouwtjes zijn in zaken alle
maal even onbekookt, overdreven. Zij had toch de mach
tiging van ma. Welnu, dan moest zij nog een ^stukje"
prolongeeren. Er was nog genoeg, 't Kwam er immers
niets op aan. Wanneer zij getrouwd waren, don kraaide
ér geen haan naar. Ma zou er nooit iets van to weten
komen. Han zou alles wel bedisselen, regelen, Emmy
was nu opgewonden, omdat zij van zulke dingen na
tuurlijk geen verstand had. Maar eigenlijk was 't niet
mooi haar mannetje want zij behoorden elkaar
toch reeds toe, voor het hoele leven, niet waar?
zoo weinig to vertrouwen.
Henri voelde hoe haar tranen op zijln .vringers drup
ten. Hij nam haar hoodje af, en streek over de blanae
lokken, waarin hier en daar al een zilveren draadje
was gesponnen. Hfj haalde em glas water etn liet haar
drinken. Nam jijn flacon en besprenkelde haar zak
doek met eau-de_cologne.
Zoo zaten zij hand in hand. Emmy luisterde naar ziito
woorden en liet toe, dat hij haar kuste. Haar folterenoe
angst verdween 'en eindelijk glimlachte zij over haar
opgewonden ongerustheid. Henri had haar een heeJ
andere kijk op de dingen gegeven. Dctn volgenden
ochtend, zou zij bjj hem. op z'n kantoor komen, Deo
zou hij met Emmy overleggen, haar wel wijzen, hoe
zij 'de zaakjes met 'Kemper en Jalinjp had te regelen.
Ook dat kwam best op z'n pootjes terecht. Ze liepen
samen de -gtroat iu. Jvmille zou hem een eind weg
brengen. Zij gaf hem nu oen arm. Eu zij praatten
over den dag, waarop hij bij ina Officieel haar hand
zou «Aagen. Ma begreep er toch wel alles van, maar
tot nu toe had hij netofficieel worden van hun
engagement voortdurend uitgesteld. En wat deed er dal
ooi toe, zot Henry wat kon naar per slot van rekening
dat gefeliciteer vau allerlei menschen scheien?,.. Zij
behoorden elkander. Voor hel heele leven, t V-rdere
was bijzaak. Emiliewas een ander mensch, toen ze
thuis kwam. Zij verzon allerlei leugentjes over de
leerlingen. Had wat lekkers voor ma meegebracht. Pakte
haar oudje nu weer eens ouderwetsch-hartelijk. Er wa»
glans, leven in haar oogen en wat ldeur °P 'iaar wan
gen. „Je bent een andere meid geworden", zei moeder
,."t is zooals de dokter laatst zei wat jou ontbreekt
is frissche lucht, meer beweging. Je moest iederen
ochtend een fikscnen wandeling maken. Dan ben je
zoo gezond als een visch"
„Precies, moedertje", zei Emmy „nu slaat u de
spijker op z'n kop. En ik beloof u ik zal het recept
volgen, hoor 1....
De twee vrouwen stonden tegenover elkaar.
Emmy met gebalde vuisten, 't Haar losgewoeld. Hij
gend naar adem.
„Dat heg jel" schreeuwde zij met rauwe stem, „dat
is een infame, gemeene. lage leugen 1" De kleine, grauw-
bleeke, magere vrouw, die naar een paar dagen geieoen
schrif.elijk een onderhoud had gevraagd, en die
zij verzocht had te komen op een uur, dat ma haar
gewone wandeling maakte met .tante Ne.ly, •*- de haar
,ot voor e^n half uur onbekende vrouw lachte. In
haar doffe, uitgebluschte. ingezonken oogen was geen
medelijden met Emilie Zij scheen te genieten van de
smari die zij berokkende,
„Gelóóft u 't niet?" zei ze „denkt u dat ik u
wat sta voor te liegen?.... Och hemeltje, ik heb eens
ook zoo gepraat. Maar ik zal 't u bewijzen, juffrouw^
Ik zal 't laten zien. Zwart op wit."
Ze maakte toet taschje open, dat ze "bij ach had.
Haalde er brieven uit.
„Kijkt u nu maar eens even," zei de bezoekster
kent toch zijn hand wel, met? Deze brief is geda
teerd .van 3 September, .dat is acht maandeen geleden.
Toen kende u Henri toch al, is 't niet?.... En deze
is van... van 20 Augustus... Enfin, leest u maar. Hij
zal 'tl wel precies hetzelfde verteld hebben. Asjeblieft..."
Bezoekster wachtte.
Emmy had de brieven gegrepen. Zij las... herkende
niel dlleen het schrift van Henri Duiardin maar zijn
huieheltaal. Die zBchte, zoete woordekens waren 't.
Hij had ^vel gezorgd, dat niemand er „houvast" aan
kreeg. Maar het bedrogen vrouwtje had in een andere
stad gewoond. Hij was dus wei genoodzaakt geweést,
nu #i. iian to schrijven»
Maitland en heelemaai geen vermoeden krijgen, dat
hij niet bij den troep was.
„Ben je op weg hierheen nog Du Sydney geweest?"
vroeg Jack.
„Ja zeker, kapitein", zeide Dan wat kalmer. „Ik dacht
dat u wel wat van de uwen zoudt willen hooren.
Zij mflken het allemaal goed en houden zich alsof
zij geen kennis hebben aan een zeker iemand in de
bosschen,"
HOOFDSTUK XIII.
Terugblik.
In eau deiken gewikkeld, Bliep Dan dien nacht In
de woning van dan onderwijzer; maar Jack kon bij
uitzondering den slaap niet vatten.
Een paar groote blokken smeulden on flikkerden Sn
den groolen open vuurhaard, en spoken uit het ver
leden kwamen langzaam uit de schaduw in het licht va»
het vuur. en verdwenen dan "weer in het dotoker.
Het was toen een strenge, wrecde, meedoogentoora
tijd voor wetsovertreders, en do gestrengheid van liet
dwangaxbcid-stelsel in Australië was .slechts een
kaatsing van de onmtonBchclijkheid en beestachtigheid,
van het gewoonterecht in Engeland en andere landen.
Do groote muiterijen op de Britsche vloot bij .Spib-
hcad ou The Nore, die het gevolg waren van de
voortdurende mishandeling van onze dappere zeeaio-
den liggen nog versch Sin ieders geheugen. Voor onbe
duidende overtredingen, dio in onze dagen mot een
kleine boete of rechterlijke berisping bestraft zo jdan
worden, werden toon mannen en vrouwen en z f»
kinderen tot dwangarbeid veroordeeld. GecseHngetn, o;
dó kaak stellingen (waarbij dikwijls misdadigers mei
steenon dood gegooid werden) en de galg waren dag®,
lijks voorkomende straffen. Personen, die door da
rechtbank te Sydney ter dood veroordeeld waren, wer
dén zwaar geboeid door do openbare straten naar de
gevangenis teruggebracht; en zulke toöneelen worm zoo
gewoon^ djat oen voorbijganger nauwelijks zijn hoofd
omdraaide om ter naar te kijken. De ergste straffe»
werden in al haar afzichtelijkheid in Australifi hei».
lu> ild, en één misstap bracht maar al te dikwijls on
gelukkige overtreders onherstelbaar op den weg tot
ondergang.
Geen Jood in Australië vóór Jack Salathiel's tijd
was, zooals zijn vader hem schroef, vogedvriji verklaard.
Met slechts één zuster, Ruth geheeten, was Jack op
gegroeid in oen intelligente omgeving va» meer dan
gewoon comfort; de godsdienstige plichten werden stip*
nagekomen; goede principes werden aangekweekt; maar
in een onbewaakt oogenblik van. verleiding was Jack
gestruikeld en gevallen, en de strenge wet had hen»
tot dwangarbeid veroordeeld. Zij» uim werd uit de
Ja.rcu'nretfUten geschrapt; hij was voor da maatschappij
