lil den bouw der Nieuwe Wereld.
szasr£ rHSS
HET ONBEREIKBARE.
TWEEDE BLAD.
Schetsen uit de Rechtzaal.
FEUILLETON.
Zaterdag 14 Janl 1919.
62sle Jaargang No. 6429.
I
L 11JK nM zew waarechijnlijk, dat bet ant-
fuorö der Entente bekend sa1 xij«n, wanneer dit ar-
'ikal de® lezer onder de ©ogen komt.
De reden mi voor die vertraging die op rich
een «medeeraneM Is tegenover THiitsohland,
dat wol bad t© antwoorden binnen den gegeven ter
mijn 7/ijn velerlei.
i>H toestoJid la nu eenmaal zóó, dat de groote Vier
in Parij» de zorg voor de geheel© wereld op zich
Hebben genome®, zoodat niemand op politiek gebied
oen) vinger in de «astdh knn steken of een scheutje
olie op een of ander smeulend vuur kan gieten, zon
der dat de bespreking van dit feit en de regeling van
gevolgen die er uit kunnen voortvloeien, tot de
competentie der vier behoort
Dergelijke gebeurtenissen zijn er ln de laatste de-
n te over geweest en steeds waren zij In het na-
der EntentepoMitiek.
Kolchak, die zoogenaamd het geheel anti-bolóhe-
wistische Rusland vertegenwoordigde, leed een
reeks nederlagen. De Czechoslowaken werden niet
eens, doch herhaaldelijk geklopt doer de uit den
girond gestampte bataillo-ns van de Sovlert-Hcinga-
rea. Aangezien die Czechoslowaken nu eenmaal de
hartlap van Wilson zijn vermoedelijk omdat hun
leider Masarijk óók professor Is la de Entente
verplicht- de Bohemers te helpen tegen die gemeene
Hongaren, die nu eenmaal niet goedvinden, dat de
productiefste gedeelten van hun land door hebzuch
tige naburen worden ingepalmd.
Over deze quaestie, n.L hoe men de Czechen zal
steunen bij hun georganiseerde rooftochten, die al
bijna even overdreven en ongemotiveerd zijn als die
van Serven, Polen, Roomeniërs, Italianen en andere
bewoners van den „Balkan"-uithoek van Europa,
zal natuurlijk nog menig woord moeten worden ge-
wisseld. Voordat men tot een resultaat gekomen is
over de quaestie, hoe veel of hoe weinig men al deze
hebzuchtige rassen kan geven, ls er natuurlijk geen
sprake van andere vraagstukken te regelen. Zelfs
niet het eens te worden over problemen als het
antwoord op de Dudtsche tegenvoorstellen.
Nog daargelaten ,dat dit antwoord niet zeer ge
makkelijk zal zijn.
In een artikei kort na het bekend worden dier
tegenvoorstellen, hebben wij uiteen gezet, dat zeer
veel punten ervan reeds vroeger, hetzij door de
Britten, betzij door de Amerikanen, als recht en
billijk waren verdedigd. Zoodat althans de helft van
den Raad der Vier praktisch geen bezwaar kon heb
ben om Ramtzau IBrockdorff tegemoet te komen.
-Daar Italië inzake het verdrag met Duitschland
zoo goed als geen rol speelt en hoogstens door dwars
drijverij kan probeeren zelf een of ander voordeeltje
elders machtig te worden, voordeeltjes, die het
praktisch nu reeds binnen heeft blijft als serieus
opponent alleen Frankrijk over.
Frankrijk heeft drie richtlijnen voor zijn houding.
Misschien slechts twee. De eerste is de verliezen
aan menschenmateriaal gedurende den oorlog. Ver
liezen, die enorm zijn geweest, aangezien het Voor
de krachtige hulp der andere mogendheden ter
plaatse was, den eersten schok had te weerstaan,
en steeds, waar het ging om eigen land, den zwaar-
sten druk bleef ondervinden. Ede verlieren kunnen
niet worden goedgemaakt, doch het is duidelijk, dat
Frankrijk van zijn bondgenootem vergt, dat zij hetzij
militair, hetzij industrieel zullen- helpen om- er \veer
bovenop te komen, zonder dat een overdreven be
roep wordt gedaan op Fransch menschenmateriaal.
Daardoor moet Frankrijk als eerste eisch stellen,
w, meebied, geschiedt door
X' an?^'e landen, die wèl mannen dispo
ÏÏÏdarbeidskrachten worden ge-
m «T de reconstructie binnenslands.
Uttek. 6eme richtlinie in Clemenoeau's po-
De tweede ls van financieslen aard.
fondÏÏTdL Russische
«uuHta p,k«d. iS.'ia'jg;
-je™*.* S».
£5 prec|66 0V0n «lec'hiten toe-
Si v£oJïï. wa^eer Frankrijk
Geld en arbeidskrachten zijn voor ClmruuujuMi
twee voorwaarden, zonder w elke een goede reeeline
voor de toekomst, een heretel S
stand onmogelijk is .Vandaar het SS avo£
tuur van -een Rijnrepubliek, vandaar het kramn-
fiS?1 j&.y^ffio'uden aa^ ften jarenlang vol te houden
schadebetaling. door Dufcchland, pluThri afeüwn
waardev^le terreinen van allerlei aard. tot het in eigen
land vermelde weer bruikbaar zal zijn.
SSe °JD- de
aJ? Mi. dat de Duitschen alles
S? ^een besl'sang in hun voordeel nog eens
extra moeiluk te maken.
Terwijl <fe Ententeleiders niets liever hadden eerièn
^■h ^TJS- £!i metterdaad een ander bewustzijn
ach had baangebroken m den Duitschen volksgeest
begint Brockdorff met zijn Zacht te zeggenaan
matigende - redevoering, blijkt verder uitblies, dat
het overwicht van het oude regime (Vogel!) nog lang
met fa geroken, laat men Lettow Vorbeck (hoezeer!
hij goor de Engelschen als kranig tegenstander wordt
gewaardeerd) hoera-redevoeringen afsteken, blijven Lu
dendorff. Bethmann en tallooze Duitsche bladen voort"
fan met pangermaansche toasten, waarin het „Deutsch
nd über alles' nergens mankeert
De onderdanigheid van Reiner. die namens Oosten-
njk in St £ennain eigenlijk smeekte om oor-
veeg. was hinderlijk, maar de toon der Duitschen*
die nu toch zoo langzamerhand konden weten hoe
hun oude regime hen ten (gronde heeft geholpen is
natuurlijk nog veel erger. Nog veel minder geschikt
om den weg tot goed verstaan te openen.
Vrijdag. |int is dus voor den lezer: gisteren, is of
zou het antwoord der Entente worden gegeven. Mis
schien. zeer waarschijnlijk, wordt het een paar (In-
gen later.
Doch Hsrij meenen, thans schrijvend, niet ver van
de waarheid te zijn. wanneer wij, op grond onzer
Parijsche informaties thans reeds neer schrijven, dat
het vredesverdrag binnen enkele dagen zal zijn ge-
teekend.
Brockdorff zal bezwaren hebben. Toegegeven. Cler
menceau zal zijn zin (Frankrijk's zin) met krijgen.
Maar Wilson, die sinds vele dagen piets m het
Italië hi den' Balkan ligt. doch het soort hoort bff
«lkaer. En „Balkan" klinkt ten slotte minder onaan"
genaam, dan orgeldraaier pf nougatverkooper..*
BELANGELOOSS
Dot neef Daan en nicht Lize. nog goeh jaar nadat
getrouwd waren, eventjes een bovenhuis haddein
uurd aan den deftigsten en duursten akpt van do
't had een geweldige opschudding In do
publiek heeft uitgelaten, zal hebben gewezen op dan
Volkenbond, dien hij, samen met Robert Cecil heeft
geschapen (en die door het Amerikaansche Congres.
met wat Senatoren gesputter direct wordt aangeno
men). En op grond^ van het feit, dat de nieuwe 'wen
reldorde is gesticht en Duitschland daarin zijn plaats
krijgt wordt er onderteekend
Als Brockdorff het niet doet. zal (de Duitsche) War
burg het doen.
En de (Amerikaansche) Warburg (broeder van den
Duitschen dito) zal toestemmend knikken
Met den Volkenbond wordt ook de strengste bepa
ling zacht £onder den Volkenbond zitten we binnen
vijftien jaar weder in een wereldoorlog.
Nog erger, nog afschuwelijker.
Zelfe slechte menschenkenners. als de Duitschars
bleken te zijn. zullen dit toegeven.
Daarom zullen zij onderteekenen.
UITKIJK.
DOOR JOHN GALSWORTHY.
UITGAVE VAN W. DE HAAN. UTRECHT.
Sl
Hij sprak zeer snel, zeer zacht, met een opgewon
den ernst, die zeer zeker niet geveinsd kon zijn.
Doch plotseling mompelde hij: „Die lui daar!" Hij
maakte opnieuw een van de hem eigen buiginkjes
voor haar en ging plotseling heen. De barones
bracht een anderen naar haar toe. De hoofd
gedachte, die zij uit deze ontmoeting overhield was:
Begint hij zoo bij iedereen?" Zij kon dit niet geloo
ven. De haperende ernst van zijn stem, die nederig
aanbiddende blikken! En toen- herinnerde zij zich
den glimlach op de lippen van den kleinen Pool, en
dacht: „Maar hij moet toch weten, dat ik niet
dwaas genoeg ben om mij te laten beetnemen door
louter vulgaire vleierij 1"
Te gevoelig om iemand in haar vertrouwen te ne
men, had zij geen gelegenheid om uiting te gewen
aan de eigenaardige gevoelens van aantrekking en
afstooting, die in haar begonnen te gisten, gevoelens
die alle analyse tartten-, ten die zich diep in haar
hart vermengden en niet 'elkaar streden. Zeer zeker
was het geen liefde, zelfs nog niet het begin er van;
doch het was het soort van gevaarlijke belangstel
ling, die kinderen voelen- voor geheimzinnige din-
gen, die buiten hun bereik liggen, en er toch bin
nen zouden liggen, indien zij 6lech-ts durfden! En de
aantrekkingskracht der mn-xiek was er, en de aan
trekkingskracht der woorden van de barones over
reüding de gedachte het onmogelijke te verrich-
en, weggelegd voor slechts een vrouw van bui te n-
Dr!^hïlei ^koorlijkhedd, voor de ware overwinnares.
gedachten en gevoelens waren voorals-
rtefvi 51 yos- Zij kon hem wel eens nooit weer-
wenschta.reeir Wist m weJ
HOOFDSTUK IV.
Gyp was gewoon met Wlnston naar de Koch-
4 waar hij, met nog andere
pauentenlederen morgen twintig minuten lang
zaam moest drinken. Terwijl hij dit deed, placht zij
tt een afgelegen hoekje van het plantsoen een
nian inde Ree lam Editie te lezen als degel ij kache
oefening in het Dultsch.
_o~en morgen na de middagreceptie bij de baron-
zf^- rij daar Turgenev's „Lenteetrooman" te le-
mü' 00111 Draaf Roseck bet pad zag af slenteren
ri v 0011 P*8® bronwater in de hand. Zij herinnerde
en onmCddellijik den- glimlach, waarmede hij Fior-
11 had voorgesteld, en zocht dekking achter haar
f®-"asol. Zij kon- zijn voeten met de verlakte schoe-
n zien gaan met den gang van een man, die een
raet aan heeft De zekerheid dat hij die preroga-
no»6n oen-er vrouw droeg, versterkte haar afkeer
og. Hoe durfden mannen zoo verwijfd zijn? En
joch had iemand haar verteld, dat hij een goed rui-
eea goed schermer en zeer sterk was. Zij haal-
verruimd adem toen hij voorbij was, en uit vrees
r®* hij terug zou komen, sloot zij haar boekje en
enpte weg. Maar haar figuur en haar elastische
gang waren on miaitAT(peJV[vj4w <tj».n xjj zei1 wel wist
Jawel, lezers, wij weten, dat noch Polen, noch
Toen zij den volgenden morgen op dezelfde bank
ademloos dè scène tusschem Gemrna en Sanin aan
het venster, zat -te lezen, hoorde zij Fiorsen's stem
achter zich zeggen:
„Miss Wdnstonl"
Ook hij hield een glas bronwater in die eene, en
zijn hoed in de andere -hand.
„Ik heb zoo juist kennis met uw vader gemaakt.
Mag ik een oogenblik gaan zitten?"
Gyp schoof naar den anderen kant der bank, en hij
ging zitten.
„Wat leest u?"
„Een verhaal, dat heet „Lentestnoomen".
„Ah, het mooiste dat ooit geschreven is. Waar
bent u?"
„Aan Gamma en San in in- het onweer".
„Wacht maar! Dan -krijgt u nog Madame Poloizovl
Wat een scheppingl Hoe oud is u, Mias Winston?"
„Tweeëntwintig".
„Als niet was, die u is, zou u te jong zijn om
dat verhaal te kunnen waardeer en. M-aqr u begrijpt
veel bij instinct. Hoe is uw voornaam neem mij
niet kwalijk dat ik dit vraag!"
„Ghita".
„Ghita? Dat klinkt niet zacht genoeg".
„Ik wordt altijd Gyp genoemd".
„Gyp ah. Gyp! Ja, Gyp!"
Hij herhaalde haar naam zoo onpersoonlijk, dat
zij niet boos kon worden.
„Ik vertelde uw vader dat ik het genoegen had
gehad u te ontmoeten. Hij was erg beleefd".
Gyp zeide koud: „Vader is altijd beleefd".
„Als het ijs waarin men champagne zet."
Gyp glimlachte tegen wil en dAn-k
En plotseling zeide hij:
„Men heeft u zéker verteld, dat ik een mauvais
sujet ben".
Gyp knikte.
Hij keek haar vast aan, en zeide: „Dat is waar.
Maar ik zou me kunnen beteren".
Zij voelde den drang om hem aan te kijken, doch
kon niet. Een eigenaardige vreugde had zich van
haar meester gemaakt. Deze man had macht; en
toch had zij macht over hém. Indien zij het wensch-
te, kon zij hem tot haar slaaf, haar hond maken, en
hém aan baar ketenen: Zij had slechts haar hand
uit te steken en hij zou haar te voet vallen om haar
te kussen. Zij behoefde slechts te zeggen „kom" en
hij zou komen, waar hij ook was. Het was haar eer
ste ondervinding van macht, en het bedwelmde haar
maar. -Gyp bewaarde haar zelfver,trouwen
nooit lang; boven de momenten harer grootste over
winningen rustte steeds de sombere schaduw van
het wantrouwen. Alsof hij haar gedachten Las, zei-
d° Beveel mij iets te doen, wat dan ook, en ik zal
het doen, Miss Winston".
Ga dan dadelijk naar Londen terug. U hebt
een -hekel aan deze plaats, zooals u zelf zei".
Hij keek haar aan, niet begrijpend en verslagen,
en mompelde:
„U vraagt me juist het eenlge te doen, wat ik niet
doen kan, Miss Miss Gyp!'
„Zegt u dét niet alstublieft; het klinkt alsof u een
bediende waart!"
„Ik ben uw dienaar!"
„Kunt u déérom niet doen wat ik u vraag?
„U is wTeed".
Gyp lachte.
Hij stond op en zeide poet plotselinge heftigheid:
fam
gebracht En 't kwam zoo ongeveer gelijk met
dat andere sensatieberichtDaan ging eigen zaken drij
ven. Hij had in de „city" een kantoor gehuurd. En
er kwam een prachtig zwarte marmeren bord met gou
den letters „D. F. van Houten en Co., in Effectenf'.
Daan en zijn compagnon werden kassiers, oonimissiof
nairs in effecten... Geen kleinigheid waarachtig Eri
werd veel gefluisterd over! de vraag, waar hq het geld
vandaan haalde Er liepen geruchten over1 loterij-mee*
vallen]e. gelukkige speculatie. Ook werd verteld datj
er „iemand achter zat", die" zijn naam geheim meld.
En de booze tongen beweerden onder meer„ dat Daan"
tje geld uitleende tegen hoog percentage. Zoo uiter
bjk. voor den schijn, was 't een keurig kantoor! def"
tigjes. stemmig, correct Maar, je mo^st niet achter de
de schennen kijken... Die praatjes wertden in de wereld
gestrooid door ialoérSche menschen. En in de fami"
lie ristte geweldige jaloezie... Geen dag ging voorbij,
zonder dat nieuwe verhalen weiden gedaan ovar deri
voet, waarop Daan en LiZe leefden. Zij had een pracht
fiets, splinter- en fonkelnieuw, die' zeker over.de drie
honderd moest hebben gekost Om een haverklap zag
je Daan in een taxi zitten pf iin een rijtuigje. Op een
ochtend ring een van de nichten in koortsige opwin}
ding rondvertellen, dat zij den vorigen avond Daan en
Lize in de komedie had zien zitten, op de allerduurst^
plaatsen. Hij had zoo n rok zonder panden aan een
„smoking" verduidelijkte neef, die in een confectiema
gazijn werkzaam was. Zij, dacht Mientje had haar
man vreten mee te krijgen naar den foyer, van den
Eersten Rang. schoon zij daar feitelijk niet komen moch
ten. Maar zij had dat verwaande trotsche snuitje, waar
mee Lize zat te kijken, niet kunnen verduren. Zij waren
in den fijnen foyer gegaan. En .daar zaten waarachtig
Daan en Lize plombieres te eten. Van een-vijf en twin
tig het stuk. En bij hem zaten advokaat Smulders
met z'n vrouw. Mien had Lize op den schouder getikt,
haar man hield zich op een afstand,— de lafbek en
gezegd: Dag. Lize, hoe gaat '1... Gunst, zitten jelui
tegenwoordig op de duurste plaatsen?.... Dat meneer, en
mevrouw Smulders 't lekker; goed hooren konden, blaar
Lize had zoo koeltjes, stijfjes geglimlacht, zonder
eraan .te denken, haar aan de anderen voor te stellen,
dat zij van woede geen woord rqeer zeggen kon. Nijdig,
zonder verder, te .groeten, was w-eggcloopcn.
En op zekeren aag dook de mare opDaan van
Houten heeft een huis gekocht in de Laan... Hij 'gaat
er zelf wonen.... Een heerenhuis van de fijnste •soori..*
't Was zoo.
Een van de nichten, gehuwd met een „ambtenaar/'
en dus de mevrouwstitel onbetwist voerend, ging er
visite maken, 't Kostte haar zelfoverwinning, want wal
er nu van Dean en Lize verteld werd. leek op sprook-t
jes en legenden. Ze trok haar Zondagsche kleerpn. aan.
leende een bracelette en een paar mooie oorbriléh
van een vriendin. Had speciaal voor dit doel ze
wou en zon 't inu eens doorzetten.... visitekaartjes laten
drukken met „mevrouw!" voluit erop... De straatdeur
aan Daan's nieuw huis werd' geopena door een knecht
in rood en wit gestreept jasje. Hij liet nicht Mien in
een spreekkamer. En dienstbode, keurigjes gekleed,
kwam zeggen, dat mevrouw nog toilet maakte en haar
excuses het presenteeren, dat bezoekster even wacht én
moest 't Duurde 'n eeuwigen tijd. Mien dacht er al
aan. te vertrekken. Maar, ze hield vol. Dienstbode
kwam terug. Vroeg of mevrouw zoo vriendelijk wou
zijn. haar maar te volgen Toen ging nicht Mientje
over mollige loopers. waar d'r voeten als in wegzakten.
Eindelijk was zij in het boudoir van nicht Lize. Weelde
van fluweelen gordijnen en allerlei fijne, dure dingen
op den schoorsteen, op tafeltjes....
kort En de afstand tusschen de familie en Daan en
Lize werd aLgrooter cn al.wijder. Men j^wende er
zich aan. de twee voornamen te beschouwen als be-
hoorena tot een andere sfeer in de maatschappij. Som"
migen van de verwanten wisten het neef- en ruchtschap
nu en dan te pas te brengen als een soort van orna-f
ment. anderen „hielden de eer aan zich" verklaarden
bij bventueele informatie, dat die Van Houten ja
hëel in de verte nog familie was... Achter-achterneef..4.
begrijp<
kassier in de Laan volstrekt niet als iets vevjeereavis
met zekere on
lijk doende
e nog familie
verscnilligheid van', praten, na drukke"
trijpen, nt m<
men de vérwantschap met
Zij werd door zekeren schroom bevangen. Toen ze
stond tegenover nicht Lize. verstierven de hatelijke
ze zich had voorgenomen
te zeggen
allerliefst. M
voelde een afstand, dien het glimlachje vormde tus-
r. ZH hl-
n. Lize stak haar de hand toe en glimlachte
Allerhartelijkst, zoo uiterlijk. Maar "Mientje
schen gastvrouw en bezoekster. Zij bleef maar, heel
„Ik ga niet van u weg; denk dat rruaar niet". En,
terwijl hij zich zeer snel vooroverboog, vatte hij
haar hand, bracht ze aan zijn lippen, en ging heen.
Genegeerd en verwonderd staarde Gyp naar haar
hand, die nog tintelde van den druk van zijn bor
stelige snor. Toen lachte zij opnieuw het was
alleen maar buitenlandsch als iemand je de hand
-kuste, en zij hervatte haar lectuur, zonder -te be
grijpen wat zij las.
Was ooit een' vrijage vreemder dan die, welke
volgde? Men zegt, dat de kat den vogel, dien zij
wenscht op te eten, hypnotiseert; hier was het de
vogel, die de kat hypnotiseerde, doch ook de vogel
was onder dien hypnotische® invloed Gyp verloor
voor geen oogenblik het besef, dat zij de overhand
-had, en voelde zich steeds als iemand, die een aal-
möfes geeft of een gunst bewijst, en toch had zij
tevens een gevoel dat zij niet weg kon komen, wat
schen te komen juist door de kracht der betoove-
ring, die zij om hem heengeweven had. Het mag
netisme, waarmede zij hem aan zich bond, reflec
teerde o^> haarzelve. In het begin volkomen scep
tisch, kon zij dit niet lang blijven. Als zij niet tegen
hem glimlachte, was -hij te zeer somber en ongeluk
kig, en -te uitbundig en opgewonden dankbaar, als
zij dit wel deed. Het was onmogelijk dat hij de
verandering in zijn oog en van hun gewone ruste-
looze, woeste, en steelsche uitdrukking, tot nederige
aanbidding of begeerigen honger als zij haar aan
keken, simuleerde. En het ontbrak haar niet aan
gelegenheid om die verandering waar te nemen.
Waar zij ging, was hij* Als zij naar een concert ging,
stond hij een pas of wat van de deur haar op te
wachten. Als zij naar een lunchroom thee ging drin
ken, was het bijna zeker, dat hij even daarna ook
binnenkwam. lederen Tnl^Ang wandelde hij op de
plaats, waar zij moest i«ng« komen op weg naar den
Nero berg.
Behalve in het plantsoerf van de Kochbrunnen
als hij nederig naar haar toekwam en vroeg vijf mi
nuten bij haar te micwen zitten, drong hij haar ge
zelschap nooit op, en trachtte -haar op geenerled
wijze -te compromitteeren. OmgetwijfefLd kwam hem
zitn ondervinding hierbij te pas, doch ook moest hij
bij instinct gevoeld hehben, dat het gevaarlijk spel
zou zijn geweest bij iemand die zoo gevoelig was. Er
waren nog andere motten, die om die helle kaars
vlogen, en zij droegen er krachtig toe hij te voorko
men, dat zijn attenties te uitgesproken werden. Be
greep zij wed volkomen wat er voorviel, en hoe haar
verdediging ondermijnd werd, en bevatte zij wel
welk gevaar er voor haar terugtocht in lag, dat zij
hem aldus toestond om haar heen te zweven? Eigen
lijk niet. Het droeg alles bij itot het verergeren van
den triomfroes van een tijd, waarin zij steeds meer
verliefd werd op het leven, zich. meer en meer be
wust, dat de wereld haar waardeerde en bewonder
de, dat rij de macht had te doen wat anderen niet
konden.
Was Fiorsen met zijn groot talent en zijn twijfel
achtige reputatie hiervan niet het bewijs? En hij
werkte opwindend op haar. Wat men ook was in
zijn levendig gezelschap vol stemmingen, vervelen
deed men rich' nooit. Op zekeren morgen vertelde
hij baar iets van zijn 1 erven. Zijn vader was een
Zweedsch klein-grondbezitter geweest, een zeèr
krachtig man, die veel dronk; zijn moeder de doch
ter van een kunstschilder. Zij had hem leeren viool
spelen, doch was gestorven toen hij nog een knaap
was. Toen hij zeventien was, had hij onaangenaam
beschouwde. Heelemaal niet,*
En op zekeren dag hield het slleiverlijkste maand"
rijtuig van nicht Lize. kassiers-gade. stil voor, de deur
van het huis. waar tante Cor haar, icamers had. Hosprt
ta was heelemaal ontdaan over hét voorname bezoek.
Mevrouw van Houten uit de Laan. stond daar voor
de deur. Hospita, bij wie tante Cor al over de vijf
iaar woonde, wist wel dat de dames familie waren.
Maar dat kassiers-ega tante zou komen visite maken,
dat was iets heel bijzonders. Tante Cor goedig zacht"
aardig, zeer s(*iecüg tot hartelijkheid en verzoening
gestemd menschje -was confuus door de verrat
sing. En nicht Lize was werkelijk allerliefst. Zoo een"
voudig. zoo -hartelijk, zoo echtgewoon net als jaren
geleden. Zij herhaalde oude herinneringen op. Sprak
over pa en moe-zaliger en over de ouders van tante
Cor. t -Was wonderbaarlijk, zoo'n geheugen als die
Lies toch had. Bij het weggaan zoende zij tante op
beide wangen, drukte haar handen met zoo groote
hartelijkheid, dat tante, die gelijk reeds gezegd,
een gevoelig impressionabele figuur had. de tranen in
de oogen sprongen. En .tante moest beloven., vast en
zeker zonder mankeerden, dat zij nicht Lize zou ko
men opzoeken. Toen mevrouw .lize in haar rijtuig zat
wuifde zij tante toe En juffrouw Cor wuifde achtef
haar raam staande, terug. Hoe men zich in een mensch
kan vergissen... 't Was tante, alsof, zij gedroomd had.
Zij kon 't niet gelooven. omvatten, dat nicht Lize bij
haar was geweest en haar geïnviteerd had...
Een paar uren later wist de familie het groote)
nieuws. Had tante Cor. zoo goedig en zacht als ze
was., reeds ruzie gdkad met een andere tante, die op
nicht Lize begon af te geven. Had tante Cor uitgêf
roepen, dat zij Lize onrecht aandeden. 'Dat 't alle"
maal leelijke, giftige jaloezie was. Dat zij er een eer
i nmoesten stellen, zulke menschen in de familie te
hebben.... En nog meer. Tante Cor wond zich geweldig
op. Ging nij<ig neen. Zoodat er van dat oogenblik ar
een breuk, een verkoeling was gekomen tusschen haar
en de anderen. En .de week erna liet nicht Lize 's mid"
dags per rijtuig .halen. Zij had beloofd bij haar te
komen dineeren. Er waren allerlei vreemde menschel!
aan tafeL En Lize stelde juffrouw Cor voor als haar
„lieve tante" en ze was aan tafel zoo hartelijk en
voorkomend, voor het bejaarde vrouwtje, dat tante
Cor er verlegen onder werd. Zij hadden haar gezegd:
jawel, misschien een gril van Lize.... Maar let eens op
als zij haar voorname kennissen bij zich heeft dan
kent zij je niet dat heeft Mientje toch ruimschoots
ondervonden.....
En tante Cor zag nu. hoe men in de familie diezelfde
Lize onrecht had aangedaan, 't Was een juweel van
een meid, een vrouw met 'n hart van goud...
Zij had een waarschuwing ontvangen tante Cor.
Iemand, die zij volkomen vertrouwde, had 't haai;
gezegd.* Maar zij kon 't niet gelooven.
Haar heele fortuintje, al waar ze van leven moest,
behalve aan de opbrengst van een huisje, maar dat
beduidde bitter weinig had zij aan haar neef Daan
toevertrouwd 't Was zoo lief van nicht Lize geweest.
Nu trok tante Cor acht a negenhonderd gulden rente
per jaar. Zij kon jfer met het sommetje van 't huisje
net van rondkomen, maar wat verjaardagcadeaux en
zoo Kostten, drukte eigenlijk te zwaar op haar budget
Toen had nicht Lize tante gezegd, dat Daan met alle
plezier het beheer op zich zou nemen natuurlijk
belangeloos, dat behoefde zij er eigenlijk niet bij te
voegen en tantetje zou dan inplaats van acht of
negenhonderd, op z'n minst vijf tienhonderd maken per
jaar. 't niet meer was. Even had tante geweifeld
Kostte 't haar moeite om van haar solidie „stukjes"
to scheiden. Maar zij ^as op Lize's voorstel ingegaan.
De effecten verguisden naar het kantoor van Daan.
En tweemaal had tante al een kwartaal renle ontvangen
overeenkomend met een vierde van vijftienhonderd gul"
den. Zij was in de wolken. Had er volgens de
belofte, aan Daan en Lize gedaan met niemand van
de familie over gesproken.
heden met' rijn vader gehad, en moest voor rijn
levensonderhoud vioolspelen- in de straten van
Stockholm. Een bekend violist -had hem1 op zekeren
dag gehoord, en hean zich aangetrokken. Vervolgens
had rijn vader zich doodgedroaken, en had hij het
kleine landgoed geërfd Hij had het onmiddellijk
weder verkocht voor allerlei dwaasheden, zooals
hij -het zelf ruw uitdrukte. Ja, Miss Winston, ik heb
veel dwaasheden, begaan, maar rij zijn niets Verge
leken bij die, welke ik zal begaan, als ik u nied. meer
kan zien!" Met deze verontrustende woorden stond
h" op, en ging heen. Zij had hij rijn woorden ge
glimlacht, doch in zichzelve voelde zij ongeloof, me
delijden, opwinding, en iets dat rij heelemaal niet
begreep. In die dagen begreep zij zichzelve al zeer
weinig.
Doch in hoeverre begreep en zag Winston wat er
voorviel? Hij was een stoïcijn'; doch dit verhinder
de niet, dat zijn naijver alarm sloeg, eh -hem pijn
lijke steken bezorgde, erger dan die, welke nog
steeds voorkwamen in rijn linkervoet. Hij was bang
ongerustheid' te toonen' door eenige dramatische ver
andering van houding, anders zou hij haar veertien
dagen voordat zijn kuur afgeloopen was, hebben
meegenomen. Hij kende de teekenen van hartstocht
maar al te goed. Die lange, met groote passen
vöortloopende, wolfachtige vedelaar met zijn breede
jukbeenderen en zijn bakkebaardjes goede gena
de en rijn groene oogen, wier blikken op Gyp hij
in stilte waarnam, wekten rijn algeheele wantrou
wen. Misschien weerhield zijn -aangeboren minach
ting voor Buitenlanders" en kunstenaars -hem van
onmiddellijk handelend optreden. Hij kon het niet
..au sérieux" opvatten. Dat Gyp, rijn kieskeurige,
volmaakte Gyp, ook slechts maar iets zou toegeven
aan een dergelij-ken vent! Dat nooit! Ook wilde rijn
naijverige liefde niet toegeven, dat rij zou nalaten
hem in eenigerlei twijfel of moeilijkheid te raadple
gen. Hij vergat rekenschap te houden met den
drang tot geheimhouding van gevoelige meisjes, ver
gat dat zijn liefde voor haar steeds was terugge
schrokken voor woorden, dat haar liefde voor hem
toch nooit geleid had: tót vertrouwelijkheden. Ook
zaa hij slechts een klein gedeelte van wat er op te
merken viel, en dat weinige werd door Fiorsen
zorgvuldig „enf scène" gezet voor rijn oogen, al ka
ken die anders scherp genoeg. Trouwens er gebeur
de eigenlijk niet veel, behalve dan- een episode op
den dag voordat zij vertrokken, en dAAr wist hij
niets van.
Die -laatste m-lAAag' was zeer stil, een beertje droe
vig. Hert had gedurende den afgeloopen nacht gere
gend, en de doornatte boomstammen, de doorweekte
afgevallen- bladeren gaven een vagen, zoethoutachti
gen geur af. In Gyp heerschrte een gevoel alsof plot
seling alle opwinding en vreugde uit haar geest wai-
ren weggevloeid.
Kwam het door hert weder, of door de gedachte
dat zij deze plaats, waar zij zooveel genoten had,
ging verlaten? Na de lunch, terwijl Winston zijn uit
gaven heit berekenen was, ging zij uit dwalen
door hert lange park, dat zich door de vallei uit
strekte. De lucht was somber grijs, en de boomen
roerloos en droefgeestig. Het was alles een beetje
melancholiek, en zij liep al maar verder, de rivier
over, langs een omweg een modderig laantje in dat
langs den buitenkant van een dorp leidde naar een
hooger gelegen terrein, vanwaar rij naar den heir-
weg kon te-rugkeeren. Waarom moest er een einde
aan dit alles komen? Voor hert eerst in haar leven
