drager Courant
LENGHAUS
EEK LIEFDE IK DE WILDERNIS.
Uit het Hart van Holland.
Zaterdag 5 Maart 1921.
64ste Jaargang. No. 6783.
TWEEDE BLAD.
jDe contracten van het Provinciaal
Electrisch Bedrijf Noord-Holland.
FEUILLETON.
VOOR DAT l!
HEERENKLEEDING
te Winkel en Hoogwoud,
solide Goederen en lage prijzen.
1 ■■■—-- 1
M'elt béliatnigistieWilta® tziUiüberL .die Jézetas vaar idb Schla-
Iger Coruir|am|t, Ibébbtoni (kentnlksi (glen|o)mon; v» tilo dm-
I tjopoisfijalnitlö Ibeisiéhloiuwlilnigtenj idliiei IdleUite.Gtr iKiototiltimtnibeeft
I getwl.jidl -aialnl teilen1 !Coeisit|ainid(, waiaiitimi Hielt ipHotwitaicdlaial
I eJleicitii ILIstcftu ibeldjnijtfi lital N'.-ffHoilHiatnidl .fvierlkeoirlt. 'AH® de
(hjc^otflciniotcllon. ivialnj idteni imiilnidletr feuimsltliigien toesitomd yam
fliiJt: Ibetdtrij'f m'oietmidlö idlei/J© ischaiijlviar -dlaatabdj 'die oim-
6iJalnidiiig|hie'itdl dlatt (vteiris'clhdlllllenldle iclotajtirialqtleri weublen af
i gielsilloltteii vtaloirf 'hl/ glilotolt- lalainWalli jlatrten!. Bij '-t laiM'uiitien
fe vtaln idlile -dunit.ri&cftlen. wa© idl© (giréoltie ^pcnijlasltijlgliJntg vlaai
Ijjnainidlsrtiofifleni en imaltieotiiaJlionj, dli'e din1 die liaiajtsrto jiaaien
pilMtislgineieipi, mlo® intiie)ü uimgiétmetdlen. Ddtenltienigéviolige
weilid be®rij'péMjkejWi j ze ibij (hert miaiklen van' idle ooh-
tnaloiten m-ert 'dliie pfrijsertijgtita® ®e«en rekienta® geho-u-
dJeni. -Hért Ha® idlalaoioim. wototr -die ihlabldl, dlait die vnalaig
wend -oipigetwiotnpien., otf er ®ëen mloigelljlk'hedid 'besrtaat
om 'atairu Idie&e codtiilajcrtlen tluiaschienltijidis ©en edindle 'te
malkan».
(Hiert dis mliiét imjijtn taédJoeildinlg itn> Idleae vraia® uliitdlriulk-
kelifjlk iptadtlij te iklileizeni. ToevlailM'ge»wijze retrmam i'k
echlter vialu vemstdhdlllllexudje 'katazen., idiajt oben hert iniog-
afl ivineemld viotnldl, idlajti .een demgieüij'ke miogleMjlilbéild
zou ibetsltolain. Itmtmelris imlen (besclhiolujwidte h-eit! als eten
©rjoinidlbelgliinls'e'1:, dier inedhltlsiaeikiealhiedid!, «dlait eten eem-
maall giesliottlen 'oomltinaiat moieit twioindlen gicëe(rt)liéd!i®|d
en ime'cndia, (dlait) de trtechlUslzlékéibedld yoNkJoimien zou
ve.rlloirten.' gaaait, watntoieer Ihielt; mogelijlk zou tzdjp <xm
dangeliijke üotaitinaicltlen te vetrmlieltriigten, w-aintaieer adh-
rtet'a.f tbillijikiti, 'dlait»'een ivlainl idle plaittlijien tdjoor helt coai-
tnfUdt ilm moeillijfkibédlen' li© giekfoanen. (Hat zafl' <La a/bom
dien teer© 'viaini die atntiilkeillen viatn- dien heer Kteoltoan
pvv-küHVilt béliang iltalboezémteii to yemeimiem ihoe déze
zaa-k win j.uülilciüiscti otogpumlt tmoert wonden iberiien.
len olk melen, idktortcwn' goed' ttie dloten met ter ©laln-voiL
iliinig viam Idlo '.besdhioiutwülnlgen yain den hoer Kool-
ltm|a'ru yatni (dli't létlataicDpuinrt Idletzle aalalk een© te ibekijklen.
I ©r trijp 'dlalni twee yna®eri rte {béainltiwooirdlen. Qp ibed-
lidle ils IcDuiotr 'dien Ihieer .KloioliimlaJni aieed© die laiainidladhtt
f gevieislfiilgldl. De eerste tvralatg dia, of, itnidliien eer wolLgiens
heit ibei.sitalatnldle reicöilV mlilelUs aap 'fie idloen is, lh,et (niiiet
I igicnvleiijgiölilt i/x>lu zijlnl «een ïuliltlzornldlecriinlgBtrleicÜiit >vlobln Id'e
dotnliratdtlatnltien wiain ïhiet PJEiM tilni ftieit lievlen tle roe>-
peru. E:en fcllerngteOfijjk. iuM(llz|otn|dieiniin@sredhft aoiu dfeün. ge-
sclnaipfon moe-llen iwioindlen «dlotoir» -een' lalflz/otnldlerllijike wet-
toMjikle ineigeWtnig; "VtoOiglens otaizie btataitlsdlnirtijchititnig dis
dlilt liinidlebdltuald! mogieAijlk. De welt klatn om zoo te ®eig-
glen .betr/aillen, iwa|t tzdj 'wii'li, tmiilte tzdj ernaar mrilett In stnijld
kjobiit imielt die Gtnodd|vwe>t. Hielt -gpneeikt edhitter rmntaelZ,
Ülalt dliit 'vooin idien weltgelv.er cntt/elt viollddentdje ils. Hij
miaig zliidh. mied' tevmedlen latelten met 'het mialken vtam
wötltdl'ij'kie ibe'pallitniglen, dHie biilett miett die igiro<n)dWt ah
«trijtdl izijtn, dbdh h.ij heeft «r (zMi (bavtenldilen te
MwrgetwliistSen, 'dlait Ihül mtileltls fblefpaiaflit, *wait' oxuett de &.1-
getmoene reóhltvialaiildQ'glhielildl dini (Strijd ilsu Udlt dlilt ototg-
piumit die 'zaa)k Ihetzilenidie, fils 'er Itieigen 'het -nli'etiig vier-
klilaiiien vtaini rieödls igtesflloltlen 'Cötnltoaatlen e»en igroolt he-
i^wiajarr. Hét lia diötis latnldlers, Hvtatnlnlaer heplaldiniglen wior-
^n .aeonaalklt vOotr .ootmtnaatent Idlie rnoig müielt aifigeislio-
n zijini. Wiatnlniaer Ibjvt 'eien 'nelgeHtolg dsn 'die iWieltgavdmg
zou 'wiolndlen gatnoiflflen, iwlalajruiüti rvotglt, 'dlait wiainheer
de dmls'tlalnldlilghletdlen Ibelljatnigiiiijfk' 'viebattiüieirien telen iele na
gösQioltlen 'oonitirlaot 'klatni iwlottidlen ivietnatnidleirld1,, datn weet'
wotolr Ihielt vetrviolllg teldleinéen,, 'dliie >e(en oomltbaiot isQiuiilt, dlait
hij rtelkienilnig imoat houidlen mét die moigelijiklheiiidl, idlat
bij wieiiapdiéniinig rviajni toimisitlainldlilg|hlédlen die wédlerpanttij
zdclh die iveinnliiétiigilnig iwap Ihielt ooplfaaiot ikiam virialgien.
Gdbfeiuiilt) diilt id(am. Olaitlen» Id'atn ikatn idie amidlere- 'OOPtlnac-
tainlt mioaiiL hewietneni, idiait (hiém btnineclht wlobdlt aan-
g,eidlaa.Tu Hij. iwtilét 'djatm vatn- üe vonen, wat he<m bo
ven heit hodfldl ihiimigj. Voeli imoeidijlker 4© heit echtter,
wialntnieieff' mien o|p Ibeisitlalalnldle ioiviein6ienlkloim©tbn UaJtter
r»en pileuw r&dhlt gaiait toietpiaissen. Ik wiH mliieit (be-wecnen
dlait .dJilti Poodlt iziail mioigen igébeurrleni, dbdh imlen moet
(dlaiairtmédle rtlodh. 'UdibeJiimjaitte vbomzdchitdig zijn.
Ik imlalalk irniijp Ibédloeiliimlg wieHllilcht (het igetmiafkike-
Ujkiet idhiildlélijlk imelt 'éen ivloloirlbeéljdl, dlait zilch im 'de
•pmaicltij'k hééfltl vooaigeidlaiap. Bij Idieni alatnüielg. vlam dte
sipioiaiiVilini iviain Almsitiendlajm Palair Ultnedhlt Ihiaid) die ila-
miilliile (Douldie 'viam.' Ttndolsitlwijlk die miotoldtuge gino'nldlen af-
Igléstlialaini vlobtr idlen tboulw vlaini efen isifaitiom itie Nfiteu-
wiemaluliie. Zij hlad daanaftp id'e 'Voorwtaiardio ive/rlbom-
rilen, dlait lailllio tneitnlen laiah idiait <slt)altiioin moe©tlen «stiofp-
pen. 0|p hét ooiglenlblk, (dlait idiilfl oonttnaot igeisloüen
ROMAN VAN HULBERT FOOTNER.
Voor Nederland bewerkt door W. J. A. Roidanus Jr.
UITG. W. DE HAAN, UTRECHT.
3.
Bela dacht even na. ,Wie?" vroeg zij dan. „Er is
hier niemand anders dan Stiffy en Mahooly, de
handelaars. De politie mag voor de regeering niet
trouwen".
„Wacht", zeide Musq ïosis nadrukkelijk. „Er ko
men meer blanken. Ei komen veel blanken".
„Ik kan niet wachten", jammerde'Bela. „Ik zal
gauw oud zijn".
„Sommigen zijn al hier", voegde hij er aan toe.
Zij keek he mvragend aan.
„Verleden week", ging hij voort, „hebben de stor
men al het ijs het meer af doen drijven, de zon had
al aardig kracht. Dus liet ik mijn kano in het water
en roeide ik weg. Ik kan niet goed loopen of rijden.
Maar mijn arm is sterk. Toen ik jong was, kon er
goen ander tegen mij oproeien. Ik roeide dan het
meer op. Het rook er heerlijk als honing en de zon
scheen not zoo mooi als vandaag". De oude man
voelde zich precies weer zoo als toen hij jong was.
„Na een tijdje zag ik aan den overkant van het meer
een beetje rook. „Wie is daar nu?" dacht ik. Ik kijk
en zie, dat de hemel zoo schoon is als afgestroopte
huid. Ik denk er is geen wind vandaag. D&arom
ging ik naar den overkant toe o mte zien wie het
is. Ik ging naar Nine-Mile Point, waar je vader lang
geloden een huis gebouwd heeft. Je weet het. Lieve
hemel nog toe! Er waren daar vijf blanken met veel
paarden en wagens en een grooten voorraad pro
visie! Ik bleef een tijdje bij hen. Ze maakten veel
grapjes. Ze noemden mij Zwarten Joe en gaven me
lekker eten. Daarna praatten we. Ze vertelden me,
dat de regeering al het land bij het begin van het
meer van den zomer laat opmeten, om het aan far
mers te geven. Zij zijn ook gekomen om een stuk
land te krijgen. En er komen er nog veel meer. Vier
flinke mannen en nog een, die voor hen kookt."
„Prachtig. Ik zal met een van hen trouwen", zei-
de Bela dadelijk.
„Wacht!" zeide Musq'oosis weer. „Er valt nog een
boel over te zeggen".
„Waarom heb je het me niet dadelijk na Je terug
komst gezegd?"
„Ik moest er eerst over denken wat het beste voor
Jou ia".
vrmnvg die i& een dwrg»-
'lljke hap'&IU'n^ cii'ett xoovseH btrwaar. Hat spoorweg-
VsrtUftr haxi lang niet d* (vlucht vian. tegenwoordig
en men kon aich niet voorstellen, dlait het veel zou
uiltmualklen, of er lt»e Meoiwierefliudls tretoen ©topten
oif auiielt Toen ©chiter het teertnlaMoaiiaile verlkeer ihoe
lianugier Ihoe giefwitehtitoar wettidl en Jrudist die Hdjtn Am-
CeirRllairn—-Uitbedht idkilairtiini ie|en OaeQkwigtrljtke ipllaiatos
igimig dinpamien, .vaedjdle inton Qidt alle 'een grootte 'be-
leanmieuiiinig, idiait ©elf© ide dmltieitnlaitdloiniall'e D. trnedtnien
te NdieuiwénsiHui© imoefertlen slttopiplenL Men- heeiflt *toen
vpior ben Ibelliatnigirijk Ibledtiiaig «iani Igielidi idHJt. isltoprecht
igledioieilitelLljllc laifgekochlt, idtocib Ibiij idle Ibielheinidieltlinig vlain
heit dieelboljraffenidle voorstel dm die Kimmer wieild! ide
'vinalnlg o(pigieiwK)iiTp|on olf hot toiiét moigelijlc wiae hert
sk)ft)redhlt itle omltedgienion* Durlgelljkie oinitieiiigeniiing «zou
diairi' ineerkoimen op heit vemnlietiigien 'bij die wet viam
een ituaachen «die apootrwegcnjaiaiUscihiappdj en den heer
Doude gesDoitten oomitiriaot, een Wamde! wij ze, die heel
veel ge'1 ijkend© 'zou viertoomen imirit de vemnllietiligdlnig
v©ai' de comibnaictttón. valni het P.E.N. Men hegirijipt, 'diat
het miert aiamgtaiait Jtn een dleagedijilc gevafl ddte vemniie-
tiiglinig 'albisioltuiuit te verbdeidfen. Immer© idiam zou het
moigiélijik wlordJen, dlait de heeditttier iviain heit sltopreichrt
'door '0cn exionlbdltamte sxilhlaidlejlioiolsfiiteQW'nig. te vuiagien
practiscÖL hieit edinddg enivain' dtilt recht otncuDigielldjlk zou
.rnialkien. Hielt dis diuidl&Hjik, dlait het ladgemeen ibeiliapg
dlaiantmiédie mliet igiédlilen.dl zou 'ziljpL De 'vemiijeitlilgdlnlg izou
dutf moeten .kiuminlen iges'chdleldlen ioip deiz-e'Wdie' ginohdlen
wiaiairloip iniem ieien stuik gromldl dm hert lalligemieon Maling
omtieijgenit. Dalalribij kou 'dlarei» echter ttloivenis: olm de
Ibéliamlglen) vlam) .dien eljgjeniaJaai -vlaini het re-ohlt. mo.eltlen
wofijdien gedlaidht en hein -een ©chaidleivecr^oeyüimig' njaiar
IbnJlJliijlklh'eddl 'dlbor idlen rechtér Ite hepiailien, mo-étien
wtoiildlen itoejgieisitlai'im.
DeOen we® kou muen (bij hert PlE.N. ook ikumtnlen
viofljglen, dodh Ihie.t is duMieHijfk dlait die pmoivdmicd'e diaiar-
djooir mii-et gébaialt izou zijn. Immeois dte hilHijk-e sdhia-
delückxssitedildin® zou arjedledxneniglen, dht de la/Cneaneris
vlam «dien elie-atitischleii srtriootm éen 'Viemgoedliln® zou
den 'kirijigen heréklehdl niaiair het gekajpd'tla'Uisieerdle (be-
idliiag. .viam1 de jialairllijO.'uSC'he vooddleeCJen, 'ddle 'miaiar talie
wiaamschij nliijfkheald uitt :d|en vefftmimiderldlen .ptnjs viam
dien 'élleiatiniisdhleEL Bttnloiqm voloui hlen vfaortlvüöeien 'ge-
d""-'-ndb die -jiairfen,, dlait het comttirialclt mlow Iheeiflt te üloo-
pen. Diart 'zou ivoor de- pinotvlitnicliie ieen fielainiciieielie' opof-
ferinigi heiteékienlen iV|a|n "niet möinldieren omvlam® idlam
dliie rthialnls oi.iib idlen te Ha®|en -étlrololmiprijis vootrltivloet-L
iDe vienndetliigainjg 'zlajli dlu© lafllben heteek'enols hébben
araldlilen Kij geeahaédt izlomldler .scih'aidleTloioissteniilnigi of rte-
iglen 'éen (veelll lUaigieme isc/hiadlélolotseftellllim® ld)am- -die violor-
dieellen bëdlnatgen, dli'e udt hét' comttriaat viaqr die sttlrootui
ta/finiemjems ivioortigpiluliitlen. Iin|dli|en rnlen dart izou dloten,
zou men ochteir -een gervaialnlijlk precedent scheppen.
Imjmors idte pmoivtocd'e Nioloiijdjhlcxllialnjdj 'ils votetirékt miiiert
de 'dondjge,, diiiejcomttlriacltlen iafigesflotlen- heeft, dliie dloor
de gqwijizdigfdle ocmlstlam|dli|ghiédlön laidhiteraif voocr Ihiaiar
®eeot omlvioipitdieelli® Iblijlkien. Dergelijke oomtraicrten
Kijtni tdlolor lallllieirfljei fhjbrfilk'alnitJen en htanldleilarten to de
lialaitsttJe jiainen aam®e®|aemi Wlile zaïöh' veolbomldien (hieeft
oimgoiédeirien .te leveren ömi -eien itijldi 'toen dé jpenrijs
-laag was eni die .ldviehalnJtiie© motert wllbiienigeni, madlat
hlij' hellhlginijlk fils (gösltlegen, icüf wüle oLmigblkeeindl goeldle-
rten 'koclhit rteg|en hioio|g|en prijls en izte 'omtvamgt mlaidat
de martelt beillatnigrijik igédlalallldl als, 'veTk'eeirit dm gelijke
omisitamidlighieidien al© ld)e pro/vimicd-e Nbor'dlhioil/lJalnfdl Hij
v.ai dlu©, rvv-iamBi-e'er .mJen die pirto(vtocd/e -vian haar v-er-
pliic.ihrtiin®en olnitlheift met IhertizellMe reéhrt taan den
Wetigofver kiuininien vra|g|en olm otolk (heem viam fcijm ver-
'pillilclh)üiln|gen itlei o(nlteil(a/ain'. Mle-n weet olp idlezie iwijlzo wel
waar miemi ibejglknt, dodh (nüiet Waar men 'edlnldliigt.
'Een amdetne vrala® d© -ech-tlem, olf inliet volllgienis het
bestlaJainlde recht -er redlenlen (besttlalain om de iveamd'ati-
giin® yam ieen -comittrlacit te vuiaglen, -wiammieer de om-
&tan|dli|glheldlen eoo yeilaaTldieijdl Kijo, allis hlieir het ge-
•viall is. Imldliien idiezie vmaa® (beviesitligiend1 ikatni Wonden
lheiafcitlv\1oicind, ils tnlajtiuluafl/ljlk -ivalnl htévtototrdeieldhig der ipro
vinldile gelen sprake, otmldlat dam «anidletre oomitracllen in
ëooirtgel'ijlkie iomsta|n|dli|g|hed|en varkeerenldle, iztich ook
op het bestaiam|dle recih-t taulHIen 'kummien berooetpen.
Het hertrefit hier dlu© eien rvirlaa® -viaini 'Uü'tlLagigjiirjig
vlatn) om©1 Ittegjenw^oirldli® dolnjtinalcltenirleidhrt. omtirtenrt
wléllke virala®, mlaar idle heer Klotoolmlani imietdédeellt, öe-
deipuilleelrldle iSttiartlen viam LNIokKrid/hno-UliatnldJ het laldlvies
hieibben, gejVraiagld vam) éen ®eer (belkiwtadm rech'tisgie-
lleettidle Briolf. SdhoHltlen, Hlolégflieealalar (aam- die Amstier-
diatmlscflue UmKiviersdrteliit. Die heer Koolilm;ain Ihieeift hoo-
ren vierluidlen, dlait idiilt advies dmi -voOir idie praviinicde
igulntsitigtem izitat zou e-ijh 'uiütlgielbalaclhlt. -Zodallls -'iDe reeids
optmebkite, lliilgit -hert niét dm anijinle ibeldoeldm® hier 'om
trent Idiezie yrala® een deilimiiitieif ofoaideedi -uiiit te opre
ken. Wlél wiensclh ik echlter evien in het' hldhlt Ite stei
lten, op W'éUkie wiijlzie 'heit m(o(g|ellijlk lüs, hier tot eien -uiit-
sliaig te kioanien, dfiie izoo voUlkioanlen- afwijkt van hert
geen Wij dln hét idtegélijklsdh 'lievien ®ew|oomiliijik ondier
dien plii'cht rtat nlalklolming. vialn 'een aantraert verstaam.
Ai'lie wetltiilgjlijlk gemaiaJklte oyereenlkoimistien strék
ken piatntijlen itcxt wet, is eien -dier Ibctafldiregiélis, koo
niét de IhiPo-tdlTegél. 'vlafn oinls recthit. Hiert is -dlu© ibe,grij-
peliijlk, idait mlen zich öiflvinalalgjt, ade hét magélijk ils,
Cliait met idlilen regel voor dl© opiglen iemiamld: klam1 he-
iwerjen, dlait men éen öenimiaiaili gesOlaten loiveirëenlklo-misit
-niet béhoeft mia 'te Ik'amieni, olmidlart dlilt 'achteraf on-
vlojolrdteteüöjg! IbÜlijikrt. Tier heainlthvfoloaidlifnlgi viatn1 dlete© vraag
mierik ik al- idlalde/lijlk 0|P» dlait -eir lm- loinls wettboeik mét
name geviailfllen zijlh aalhgedluiild, waiardm ooien een
„Ze hebben misschien nou al meisjes", zeide zij
boos.
„Er wonen geen meisjes zooals jij aan het meer".
Dadelijk werd zij kalmer.
„Doe alles wat ik zeg; anders maak je je belache
lijk!" merkte hij met nadruk op.
„Vertel op!" zeide zij vriendelijk.
„Luister goed! Blanken zijn typen. Zij geven niet
om iets, dat zij makkelijk krijgen. Als je een blanke
wilt hebben en.houden, moet je eerst maken, dat hij
werk van je maakt. Je moet hem een tijdje laten
vachten. Ik ben oud. Ik heb die dingen meer gezien
en heb er verstand van".
Beia's oogen bliksemden. ,Maar ik wil hem nu heb
ben", hield zij vol.
„Je bent krankzinnig!" zeide Musq'oosis kalm. „Als
je hem naloopt, zal hij je uitlachen. Je moet zor
gen, dat hij jou naloopt!"
Bela dacht na. Een instinct in haar zeide haar, dat
de oude man gelijk had, maar het viel haar moeilijk
zich aan zoo'n langdurige campagne te onderwer
pen. De lente was' in de lucht en zij wilde-zoo gauw
mogelijk van de Fish-Faters weg.
„Nu goed", stemde zij eindelijk gemelijk toe.
„Hoe wil je den beste van de vijf uitkiezen?" vroeg
Musq'oosis.
„Ik neem den sterkste", antwoordde zij onmiddel
lijk.
Hij schudde geprikkeld zijn hoofd. „Hoe weet je
wie de "sterkste is?"
„Die het zwaarste pak draagt", zeide zij, verbaasd
over deze dwaze vraag.
Musq'oosis bleef zijn hoofd schudden. „Een rood
huid draagt zwaarder pakken dan een blanke", zei
de hij als in orakeltaal. „De armen en de beenen en
de rug-van een roodhuid zijn even sterk als die
van een blanke. Maar toch is de blanke de meester.
Waarom is dat zoo?"
Zij antwoordde niet.
„Dan zal ik het je zeggen", ging hij voort. „Wie
is de beste man in dit land?"
„Bisschop Lajeunesse", antwoordde zij zonder
eenige aarzeling.
„Precies", stemde hij toe. „Maar bisschop Lajeu
nesse is een klein mager mannetje. Hij kan.heele-
maal geen pak dragen. Waarom is hij do beste
man?"
„Dergelijke vragen gingen Bela»s begrip te boven.
„Ik wil niot met hem trouwen", prevelde zij.
„Ik zal het je zoggen", ging Musq'oosis ernstig
voort. „Luister goed. Je bent een dwaze vrouw.
Bisschop Lajeunesse is de beste man, omdat geen
andere man hem neer kan kijken. Blanken zijn
sterker dan roodhuiden, omdat zij een sterker vuur
in hun oogen hebben. En daarom raad ik je aan:
TOT HET KOOPEN VAN
OVERGAAT, KIJK DAN EERST BIJ
daar vindt U
pveaéenkxxmisrt anDert ibéhoedH. da rte Ekclmien. Hert igiewocoe
igefvia! d© idiait Mami »o|ve(nmjaiahit. -Wlatnoéeir oyemmlacht
üiamiiunlcll iMiert eien yenplli.ahiüilri® na te fktomlon dis (hij
idJaiajtoe inlieit gi©ho:uid|on. Den yoioirfftee/lkil yam eien ®e-
•vfiül viarni pvoTimiacihlt dis b.vi (helt v|oil®enidie: Eien sdhóip-
p.©r ihi&öCt didh iveujbotnldteru cmiert zijn sohdlp yotar ieen
zeikeden diaituim ielen paartij goddleirlen rte vemvoiemen.
Dow .imjviaMenldle wioirisrt ii© IMj nliiét dm' staart idlii© vecr-
'PlUicihitiin® rnia ite- kicxmien. Mien 'kian be(m nu miert ©lam
-z-ijim 'Wloiorid) 'houidlen^ omidlalt lbudiüei)jgefwv>nie "amistam-
(dli|g)hiëd|eni, «vialnl Kijmj linJViPadi lojnlaifllilamlkiélijlk,, Ihienn helb-
ben yerlliiiinidieiiid, Ihieit ma rt© (kioanien. Dit igieivial liijlkrt op
izdidli Kélif llaeiel' leJeruvouidilgi Idto'dhi Ihiert' d© idiait ntiiét ladltlijidL
Mien idlenke, izii-cfti bjv. de mo®,él.ijiklhedld|, idiait 'eien ex-
peidliilJ&um llueit veolvoiecr, lm hielt lafUgieanryen hwfrt aiamige-
inwnjen Kornjdlerr -dlait juliisit spaialkie wiais yam' yemvow p er
scöiliipi. In dlait gtefviall -ils ttiij w rniet aif mert ®iéh op
dien injviaJlilJenldlen «vicxreit .te beroepen. Iimimems hij (h'ajd
-dlara (DQlaw amoeitlen aouiglen, kilalt hij heit -venvoea* tijlddg
op enidleaie wijizie hiaidi doen pfliaiarts (hielbben.
Waniiieer men deze beide gevallen nu tegenover él-
kander stelt, is het duidelijk, dat hier de afspraak tus-
schen partijen over de gevolgen beslist Was de afspraak
uitdrukkelijk vervoer per scnip, dan was er overmacht;
was die .afspraak slechts vervoer in het algemeen, dan
is die ovearmacht er niet. Diit alles loopt betrekkelijk ge
makkelijk, wanneer de afspraak in uitdrukkelijke be-
woordingën is gemaakt. Moeilijker wordt het echter,
wanjneer niet uitdrukkelijk omtrent de wijze van ver-
Voer afspraken gemaakt zij|A. De bedoeling moet dan
vaak uit de omstandigheden worden afgeleid. Zoo zal
bijy.wanineer het contract gesloten wordt met een expe
diteur, doch teaen eon zoodanig tarief dat daaruit kan
worden afgeleid dat de bedoeling nooit anders is ge
weest dan vervoer per schip, overmacht bij invaüeripen
vorst aanwezig mogen worden geacht, ook al zou niet
uitdrukkelijk van vervoer per schip zijn gesproken. De
vorst belet wel niet het vervoer ia het algemeen, doch
vervoer op andere wijze dam per schip, zou den expedi
teur op zoo hooge kosten komejn te staan, dat van hem
in redelijkheid /niet kan worden geëischt, dat hij tegen
den overeengekomen prijs het vervoer verricht.
Uit het bovenstaande voigt reeds, dat het bij het
maken vajn een pontraot volstrekt niet alleen aankomt
op datgene, dat uitdrukkelijk wordt afgesproken. Aller
lei bijomstandighedem kunnen daarbij een rol spelen. Ons
wetboek drukt dit uit in eejn andier artikel, dat Zegt,
dat overeenkomsten niet alleen verbinden tot datgene
wat uitdrukkelijk" wordt afgesproken, doch ook tot dat
gene wat door de wet, de billijkheid, of het gebruik wordt
gevorderd. Men heeft zich daarbij dam de vraag t-e
stellen, of vam d-3 wederpartij in redelijkheid niet mag
worden geëischt dat zij bij het sluiten van het contract
moest begrijpen, dat het mooit in de bedoeling van den
ander kaïn liggen om het contract te doen gelden onder
omstandigheaen zoozeer afwijkend van datgene wat men
op het oogenblik yan het 'afsluiten voor oogen had. Om
van dit laatste mog eens een voorbeeld te geven, wijs ik
op het geval dat iemand ter gelegenheid vam een huwelijk
met een zaalhouder eem contract heeft gesloten tot bet
houden van een feestpartij. Eenige dagen voor het feest
komt echter ©en der maas te familieleden van het feest
vierend echtpaar te o verlijden. Is het nu billijk, dat de
zaalhouder zegt, ik houd U aan het contract; niet die
omstandigheid, waardoor het feest miet door kan gaan,
heb ik niets te maken f Wie zijn natuurlijk billijkheids
gevoel laat werken, zal terstond zeggen, dat dit niet
aangaat, en dat de zaalhouder hoogstens recht kan laten
gelden op eein, billijke schadevergoeding voor door hem
reeds gemaakte onkosten en eventueel op ©en vér-
goeding vam de winst, die hij zou derven, indien hij
b.v. een ander feest op denzelfden dag had moeten af
zeggen, omdat zijn zaal reeds was besproken. Ook vol
gens ons recht zou mén de zaak in dezem zin kunnen
oplossen, door er op te wijzen, dat de zaalhouder bij
het shiiten van het contract er rekening moest houden,
dat van den ander niet zou kunnen worden gevergd, het
feest te doen doorgaan, indien eem dergelijk sterfge
val zich voordeed.
£oo staat de zaak ook met de contractén van rtiet
P.E.N. Het gaat dus om deze vraag of in redelijkheid
mocht worden verwacht, dat het bedrijf contracten als
waarover de moeilijkheden loopen zou hebben afgesloten
indien het rekening had gehouden met de mogelijkheid
van een zoo groote verandering der omstandigheden. Of
de zaak zoo staat is een feitelijke vraag, die beoordeeld
moet worden 'naar het tijdstip, waarop de contra^'m
wanneer je een man zoekt, neem er dan een met een
sterk oog."
Het meisje keek hem verbaasd aan. Dat was iets
nieuws voor haar.
„Morgen, als de zon schijnt, zullen we het meer
oversteken", ging Musq'oosis op zijn gewonen har-
telijken toon voort. „Onder het roeien zal ik je nog
heel wat meer vertellen. We roeien Nime-Mile Point.
voorbij net alsof we ergens anders naar toe gaan. We
moeten niet laten merken, dat we aan ze denken.
Dan zullen ze ons aan wal roepen en 'wij blijven er
dan een tijdje. Jij moet op allemaal even veel letten.
Als je doet wat ik zeg, zal ik een goeden man voor
je. hebben".
„Bisschop Lajeunesse komt gauw de rivier op",
zeide Bela. „Zal je een man hebben voor mij, vóór
hij komt. Ik zou graag door bisschop Lajeunesse ge
tróuwd worden".
„Dwaze meid!" zeide Musq'oosis weer. „Hoe weet
ik dat nu? Een goed werk vereischt tijd".
Bela pruilde.
Musq'oosis stond stijf op. „Ik zal je wat geven",
zeide hij.
Hij ging zijn teepee binnen en kwam weldra terug
met een klein pakje, gewikkeld in de vouwen van
een gelooid elandsvel. Hij ging weer zitten en pakte
het voorzichtig uit. De nieuwsgierig toekijkende Bela
zag een revolver te voorschijn komen.
„Het korte geweer van de blanken", zeide hij. „Ik
heb het indertijd van je vader gekregen. Ik bewaar
liet heel zorgvuldig. Het schiet nog prachtig. Hier
heb je ook kogels. Neem het en boud het goed schoon
Bewaar het in je kleed. Een goed ding voor een
meisje om te hebben".
Haar instinct dreef Bela er" toe weg te loopen en
haar schat in het geheim te onderzoeken. Toen zij
opstond, stak de oude man waarschuwend zijn vin
ger op.
,Denk goed aan wat ik je gezegd heb! Zorg, dat ze
je niet makkelijk krijgen!"
De rest van den dag besteedde Bela aan haar toe
bereidselen voor den tocht. Evenals alle meisjes,
blanke of roode, had zij mooie klecren, die ze mee
moest nemen. Charley liet zich in de tepee niet zien.
Haar moeder, die heel goed begreep waarmede zij
bozig was, keek met tragische oogen en op elkaar
geklemde lippen naar haar. 's Avonds gaf zij haar,
zonder een woord te zeggen, een klein pakje met
brood en vleesch. Bela nam het verlegen aari. Het
bloed der beide vrouwen riep om liefkoozingen, die
haar roodhuiden-opvoeding haar verbood.
Di ennacht stond Bela verscheidene malen op,
om naar het weer te kijken. Tot haar blijdschap
hoorde zij de dennen *-uischen. Zij dacht er niet
aan Musq'oosis mede te nemen. Ze respecteerde den
werden afgesloten. "Wie op oogenblDt b.v. een con
tract ;sluit, .ral zich later niet gemakkelijk kunnen be
roepen- op oen na dit oontract ingetreden belangrijke
prijsdaling en dat wel om dere reden, dat in dezen
crisistijd ieder koopman met de mogelijkheid van groote
prijsdaling geen rekening houden moet Men mag thans
gerust verlangen, dat iemand die met prijsdaling reke
ning wil houden endaarin een aanleiding wil vinden
om het contract te verbreken dit uitdrukkelijk mede
deelt. Voor dm oorlog en wellicht in da eerste jaiie/n
van den oorlog stond ae zaak echter anders. Men mocht
toen niet den eisch stellen, dat iemand rekening hield
met veranderingen door den oorlog veroorzaakt, waar
van voor deze uitbrak niemand had kunnen droomen.
Wanneer mm de zaak uit dit oogpunt beziet, dan
bljjkt welv dat er aan dm regel, dat overeenkomsten
moeten worden nagekomen nog wel wat meer vast zit
dan men op het eerste gericht meent Dat zij na gek om én
moeten worden, staat ais een paal boven water. Zou
men met dezen regel breken, dan zou het goheéle
maatschappelijke verkeer op losse schroeven komen
te staan. De groote vraag is echter, wat houdt de over
eenkomst, die moet worden nagekomen, eigenlijk in.
Eim die vraag is niet te beantwoorden met een enkieie
verwijzing naar de uitdrukkelijke bewoordingen, waar
in het contract is vervat De tijd, da,t men op de uit
drukkelijke bewoordingen afging, is lang voorbij. Men
heeft dieini tijd gekend in net eerste begin van het
Romeinsche recht, toen all-e contracten, zooals het heette,
inaar streng recht moesten worden beoordeeld, en een
bedoeling buiten de woorden niet werd gevraagd. Reeds
in den laatsten tijd van het Romeinsche recht kwamen
echter naast da contracten van het strenge recht, in
gebruik de contracten van de goede tróuw. Bij de laatste
kwam het miet alleen op de woorden aan, maar bovenal
op de bedoeling tan de partijen, op datgene, wat rede
lijkenvijs mocht worden gevergd. Wie de contracten van
het P.E.N. uit het oogpunt van die goede trouw be
schouwt, zal dus allicht tot de conclusie komen, dat
er wel eenige reden is om de provincie niet gébonden
te achten aan de letter vam een onder geheel andldpë
omstandigheden gemaakte afspraak. Het is ©en belangrijke
vraag, waaromtrent Gedeputeerde Staten Prof. Scholten
advies hebben gevraagd en met "den heer Kooiman
zullen zeker velen met belangstelling dat advies af
wachten.
Mr. P. J. OUDt.
Den Hiala® ais iberaemd! olm (hlet ttfixeedlnilnlkten en die
•viealseliiilliHenldle fourieEhitoinlgten, zodail's Vioonmaime eeitige-
IiegienhédteEi en rijm/é- toalklk-eirajen, waiair dleze sportt
woaidlb ui-tigie/oertenidi, Hen- jkwug mieisjie, dlart iin Den
Hala® Ifoigieieait -bij; 'hiaiaai oiolm en -tornt© (en Otoa©rt él'k
(niet tart ite -z-eer unfiisdleelicl! jota® inedisje bieelrt oen oicxm
of ifeinrte üni Dien HiaJaigi) ihiééft, arts He weetr cniaiair biaia-r
woonplaats terug gaat minstens zes middagen ach-
rtemeien itni 'dia srtaidi ftlbee©©dtaotaik)en dm v-ensdhUlltendie
iininiléhltiünlgieni vlam anieleir |o)f -mlünjdiefre ivOOTtaiaamolheiidj
en idl&ftlügfhieiildl, miert olf -zotnldteffi imiEdiefc, '(Eert Haiaitisté
kicxmltl yrdji ®elltd|en vOtar) 'en ine/t oif zomlder „öltitaaio
ties", dit wil zeggen dansvoorstellingen en zang,
en met ?<f zonder een bescheiden dansje tusschfertf
rtalfeüs en ©tooien idlen 'tfliaedtnilnikecos idioom
Hert tlhi&eldlniinlkten zM wetakélijik dtni (bert Ibttöieid.
We igievien eir fauiHenlIatnidlsdhie iniatmien alam, 'en wloiridrt
be©dh.e-i|dlenj ftbSdlat voiotr igeöruaialkrt, eer wondten ailflienl-ei
snufjes -udlt bat IbiuliltjenQiainldj alnigervoeird, en idle ®e-
heeile hfbeadtnita/kietaiji dis edgjenllijlk om otaKe stlaidl len
oraze meptnfttaltiiJe yam voootnlaimj© (bofótod1 (hoo® tle Ibooi-
•dlen.
Daiamcxmi dis éen tndiauiwie itfbeetgieflieigienbéiid' d'éts -waar
aillgieim&eini© Mamjgistjellllita® "voor bietsrtlaiart. Eten miernw
imiuse/uimiplliatai taelklt léendigiecnmlaitl© idlen 'aiamldacbt, dodh
islLadhltls itai ibeipaalidle (kiriitalgien, een mtiieuw ©todlbuiis is
wel Wenistóbalijlk, tmiaan ole wenlsclhefldjlklhedjd Wordt
.slie-dht© zwolkjes igieyoejlldl, idiait idle ernoodé ®dhillid|erïj;en
v|a)nl idMcttfolrj Btae/djiluls udlt (h(ét Maurdrtsöi'ulils yetridfwiji-
tnten (er 'sltoami orp idle. sJtoie/p viam' ibat amuiseuim reeldis
eien pjalar kraltlten ient/ iklilstien, idliie lajls bet war© (hert
v-ertrelk aalnklomid^ten) Menigrt een Idldbtie bero&rita®
0)ver wiait ein miét omiae ©ciboluiwlbiur®. igielbeaitnen moet
wotrdit igieiköiblbeaidl <aoin|dier vaert oipwdinJdiita® en womdit
leien beertje giejpo^loimdlséetadl |d|o(or ttfhéaJtetadfiracrteiualen
en sctaoaiw'buogicoimiïiiiiissüietsi, imiajar. die o/penitaig yam
éen hiieiuwe- ge-Legenflieddi ortn tlbae tie idtaiinfken, Ibnen®t
dié igelhleélle boilrfeietaij atai meip ten roem Hiéti gjeil'dlt eien
beertje ais een ©dhiataidle laflis je er btimmien éen wéék
nio® mfiiert benrt geweédtJ en idiait talrt als éen fblawijis yam
niiieit mee te ieyen imét j-e rtijidl ®Uk stroomit er beien,
dlrimikt er ieni Ihlotkit er o|p -eLUklaiar, en idle ömtniidhltiita® bdijfrt
eten aruaiamdl ;iata® wedi JHert glasiprék yam' Idlen Idla®, (hoe-
well bdos(X)loipiddir1eicltie(iijriei]| srteedls aidlv-etateeren, -dart
hlum'- (hbofldinniimari'ecn 'zdlcih imla® vlledien ameit ld.ezie eer.
MtilsJsic/hlileni, blefbltl u -urilt idlézten), -eenigSzainis ■wijldlllootpd-
gieni a|atalitelf iai- yentmoéd., id(a(t ér. éen md-eUWe tlh-eegie-
leiglenlh-eild)dis ®eopenldl Uw yertmoed|en dis ®,edleelrte-
-ldjlk jiuilsrt.
lEh- -zdjlni zelif© itwee mfileuwi© ttlhéeigieflielgienlbedlen' ig-e-
-oiplenldL
Die ©etaste oipienjdle miét ieien igeweidli®. aainipi'alkJbdll-
jiert, geibeel1 dtru idle Framisdbe rtaai ®e®tedldi De imirdohr
raad van den ouden man en was zeker van plan
dien op te volgen, maar een gebiedend instinct zeide
haar, dat het haar eigen zaak was, die zij best zelf
kon behandelen. Met zulk weer zou de oude man
haar nooit volgen. Voor zichzelf was zij voor den
hevigsten storm niet bang.
Met het aanbreken van den dag sloop zij, zonder
iemand wakker te maken, uit de tepee en roeide
alleen in haar kano de rivier af.
HOOFDSTUK III.
In het kamp te Nine-Mile Point heerschte een .zenuw
achtige stemming. Een troepje sterke mannen, midden
in hun arbeid tot volkomen werkeloosheid gedoemd, was
zichzelf en elkaar tot last
Pas aangekomen in en onbekend met het stille
Noorden, moesten zij nog leeren de lange dagen met
w erk", dat zij zichzelf opdroegen, te vullen. Zij had
den niets anders bij zich dan een paar tijdschriften,
waarvan zij de advertenties van buiten kenden, en
een spel kaarten. Van het spelen was de grootste
aardigheid echter af, want zij hadden bij het begin
der expeditie al hun contanten in een gemeenschap
pelijk fonds gedaan en dus niets om in te zetten.
Het was tien uur in den avond en zij waren bin
nen aan het luieren. Boven de hooge toppen der
pijnboomen was de hemel nog licht, maar in de hut,
was het donker. Het vuur en een op de tafel staan
de stallantaarn moesten hun licht verschaffen. Zij
hadden langzamerhand de gewoonte aangenomen
lang in bed te blijven liggen, zoodat zij voor midder
nacht niet konden slapen. Die avonduren waren het
moeilijkst om door te komen.
Big Jack Skinner, de oudste en meest -philoso-
phisch aangelegde van het gezelschap, een magere,
rossige reus, zat in een schommelstoel, dien hij uit
een vat gefabriceerd had, gemelijk in het vuur te
staren.
Husky Marr en Black Shand Fraser, waren aan
het kaartspelen en maakten ruzie over het spel als
twee ondeugende schooljongens.
Joe Hagland lag languit op zijn bed de bladzij
den van het uitgelezen tijdschrift om te slaan. Het
eenige tevreden gezicht was dat van Sam Glad-
ding, den kók, die rustig in een hoek op den grond
J)a® itie sflja(p|orii..Htij imoéstt 'B loclhltfenjdls- wecer yiroe®, *»p.
Het was een typisch Noordsch interieur; houten
muren met gebakken modder als cement tusschen de
spleten, een vloer van planken en een dak van met
graszoden bedekte palen. Zij hadden er heel wat
moeten repareeren om bewoonbaar te maken.
De deur was in den Zuidelijken muur en je moest
het huis omloopen om op den oever, van het meer te
