Uil hel Harl van Holland.
Poplar de zegeningen van'eene communistisch-socia- vreedzaam en ia broei^riyka liefde zonden samen-
listisch bestuur genieten, mee zouden doen in éen leven, werd bitter teleurgesteid>
pot, voor de gemeentebelastingen der 29 gemeenten, Men beschuldigde hem van protectie bij het aan-
dadelijk de Poplarburgers zouden profiteeren van stellen van voormannen en het indeelen van werk,
het zuinige beheer der kapitalistische gemeentebe- en het bleek hem, dat afgunst, haat en twist maar al
sturen en minder belasting zouden hebben te betalen, te welig in deze ideale, socialistische samenleving
De kapitalistische samenleving heeft volgens George tierden, Een der New Australiars schreef:
Lansbury van alles de schuld, vooral de heeren, die „Wij zijn hier niets anders dan spaken in een wiel,
nu op hun buiten prettig aan het jagen zijn. „Ware „wij zijn niet langer factoren, medewerkende in het
er maar eens 'n kans om de denkbeelden van Karei „beschavingssysteem. Wij zijn hier eenvoudig slaven,
Marx in practijk te brengen buiten den invloed der „die, terwijl liane voor ons denkt, slechts het domme
kapitalistische maatschappijen", dat is de gewone „weatk doen. Het gevolg is: barbarisme",
uivducht der leiders in gevallen als Poplar. Of nu al Behoef i khier nog aan toe te voegen, dat de on-
in Rusland gebleken is, dat een communistische heil- tevredenheid steeds grooter werd, dat daarbij de
staat zoo wat de ergste verschrikking is, die men kan moeilijkheden van vrije liefde en drankgebruik een
bedenken, dat wordt ook al weer weggeredeneerd, bijzonder groote rol speelden, ten slotte eerst tachtig
zooals Trotizky dat deed, door te zeggen dat de fou- j deelnemers den heilstaat verlieten en eindelijk Lane
ten van het hedendaagsche Russische Regime het uit- j gedwongen werid in te zien, dat hij zich vergist had
sluitend gevolg zijn van het vroegere kapitalistische en zijn raisflukte heilstaat, "met zooveel illusies en ais
systeem. Het doodschieten van zeventig professoreneen propheet geëerd, begonnen, als een gehate paria
en andere ontwikkelden verleden week, natuurlijk heeft verlaten, slechts door weinigen nog als pro-
ook. Maar al zou men toegeven, dat het Marximisme piheet vertrouwd en door dik en dun gevolgd. Zijn
feitelijk in Rusland ook geen eerlijken kans had, om-1 heilstaat was toen reeds als socialistische schepping
dat het niet op een maagdelijken bodem, alles nieuw i totaal mislukt, De New Australia werd sedert zijn ver
kon inrichten, dan is er toch nog een ander voor
beeld, waaruit blijkt, dat die socialistische heilstaat
slechts een hersenschim is.
Kort voor den' oorlog is een boek verschenen „Whe-
re Socialisme failed", door Steward Grahame-, uitge
geven bij John Murrey in Londen. In dit werk be
handelt de schrijver uit eigen ervaring, hoe in 1893
William Lane een Utopie opzette en hoe jammerlijk
de door hem met zulk een enthousiasme opgezette
socialistische heilstaat „New Australia" in Paragnay
als socialistisch instituut mislukte. Natuurlijk kan ik
hier niet te uitvoerig op dat werk ingaan en zal vol
staan met enkele feiten te noemen en u de lezing
van het boek ten zeerste aan te bevelen. Waar heden
weer allerlei geruchten de ronde doen dat Lenin het
communisme zou hebben afgezworen en terug wil
naar kapitalisme, waar overal in de wereld, waar de
arbeiderspartijen de meerderheid in bestuurscolleges
hebben en op de meest ontstellende wijze met de gel
den van de belastingbetalende burgers, dus met de
gelden van derden, omgesprongen wordt, is het toch
wel eens goed de nuchtere feiten onder de oogen te
zien als een soort stimulant tegen al te hersenschim
mige voorspiegelingen.
William Lane was een Engelschman van geboorte,
doch in Australië een vooraanstaand figuur in de
trek op coöperatieven grondslag bestuurd. Het is
thans een vrij welvarende kolonie, waar hard ge-
werk wordt onder het principe: „ik houd wat ik heb"
en waar men niets wil hooren van socialisme, waar
van men zich alleen herinnert, dat hetzelfde land,
waar men nu tevreden is, als socialistische staat een
„hel op aarde" was.
Merkwaardig is, dat Grahame in 1912 zijn boek
aldus eindigde:
„Wanbeheer, buitensporigheid, protectie, vadsig
heid, ontevredenheid en ongeloof zijn de noodzake
lijke, begeleidende factorèn van het socialisme, ter-
„wijl vlijt, spaarzaamheid, zuinigheid, onafhankelijk
heid, zelfrespect en tevredenheid de gulden qualitei-
„iten zijn, die worden naar ivoren gebracht door de ge
rechtvaardigde trots van het privaat bezit.
„Van deze onmiskenbare waarheid is de geschiet
henis van New Australia een uitmuntende illustra
tie. William Lane ging heen om aan de wereld een
.^voorbeeld te geven, hij is daarin, alhoewel an-
,yders dan hij bedoelde uitmuntend geslaagd. Maar
,4e geschiedenis leert, dat men zelden van zulke
„lessen geprofiteerd heeft
„Een volk, zoowel als een individu wenscht zijn
„eigen ervaring te koopen. De rassche schreden,
„waarmede het socialisme veld wint, doet voorspel-
sociaal-democratische kringen geworden. Hij had een „len, dat de huidige generatie civilisatie in chaos zal
zeer welversneden pen en wist als redenaar zijn ge- „zien veranderen.
hoor onder bekoring zijner woorden te brengen. Na de
groote werkstakingen in Australië, in de jaren 1891
en 1S92, stond men in 1893 in Australië voor een ge
weldige crisis, zoodat de werkloosheid in alle kringen
en klassen op onrustbarende wijze woedde. Er was
schitterend' merischenmateriaal aanwezig om een
heilstaat mee te bevolken.
Een comissie trok de wereld in om een geschikt
terrein te vinden en kreeg op zeer gunstige voor
waarden van de Regeering van Paragnay in Zuid-
Amerika een buitengewoon vruchtbaar en gunstig
gelegen terrein van 100 vierkante mijlen oppervlak
te. De Regeering van Paraguay maakte het terrein
geheel bevolkingsschoon door 450000 dollars te beste
den aan het uitkoopen van kolonisten. Tegenpvêr al
tortel gunsten door de Regeering geboden, eischt de
„H&t drama, zooals dat op het kleine tooneel van
„New Australia gerepeteerd werd, zal wellicht bin
nenkort op groote schaal, met de geheele wereld
„als schouwtooneel, herhaald worden. Als die dag
„komt, zal het een tragedie wezen".
Dat werd vóór den wereldoorlog geschreven, vóór
de 'revolutie in Rusland en het verheffende schouw
spel van den Ruasischen communistisch en heilstaat,
vóór de misdadige woelingen van 1918 in vele lan
den van Europa en daarbuiten.
Wanneer men nu weer riet, hoe, overal in de we
reld, hetzij in Ierland of in Poplar of in Indlë. enkele
volksmenners een massa, tegen de wenschen van
eene meerderhedd in, in eene bepaalde richting kun
nen leiden, hoe utopistische leuzen toch blijkbaar
nog op dë massa een bedwelmenden invloed uit
Maar hoe ontzettend duur wordt daarvoor dan be
taald!
ze slechts de vestiging van 800 gezinnen binnen 4 oefenen, hoe weinig beseft wordt dat heusch in geld
jaar. Lane kocht een zeilschip en de immigratie be- j het geluk niet zit en tevredenheid eon geheel andere
gon. Reeds aan boord begonnen de moeilijkheden. I basis heeft dan. een gevulde beurs, dan denkt men
Iedereen begrijpt, dat aan boord van een schip de ka-1 met zorg aan de toekomst van het volk, dat, zooals
pitein de leiding moet hebben en dus moet comman- Grahame terecht zegt, liever zelf de ervaring koopt,
deeren. Men wus echter allemaal gelijk en wilde niet *---
gecommandeerd worden.
Maar ook in andere zaken moest er orde zijn, het
verblijf op -dek, naleving van het drankverbod, hand
having der orde en moraliteit. Jonge meisjes moes
ten 's nachts in hunne afdeeling blijven, mochten
's nachts niet op dek veikeeren. Hot verbod werd niet
erkend. Er ontstonden twee groepen, een voor, ëen
tegen orde. Vóór de reis voorbij was, had men toch Een minder goede gezondheid, komt zelden zonder
ingezien, dat handhaving der 'orde noodzakelijk oorzaak. Personen, die te veel eten, zich overwor-
was en op het schip der vrijheid en gelijkheid was ken, te veel rooiken, te voel alcohol gebruiken, laat
Lame, die zeeziek dn. zijn kooi lag, met algemeene naar bed gaan en geon lichaamsbeweging in de bul-l
stemmen tot leider verkozen. Goedschiks of kwaad- tenlucht nemen, moeten in gezondhedd achteruit Igaan
schiks was Lome dictator geworden. De moeilijkhe-^nn leefwijze is te laken.
den, die in New Australia ontstonden, waren legio. 'Slechte gewoonten overladen het bloed met ver-
Vóór alles de factor: „arbeid". Had men daarmede 1 ÈPftig urinezuur, dat zich ophoopt en de nieren ver-
reeds last gehad aan boord en was daar steeds weer zwakt. Want 'de nieren weiiken als bloedifiliers; als
de vraag gerezen wie het vuile werk moest doen, nu gezond zijn, filtreeren zij de onzuiverheden uit
aan land werd dat steeds erger. De indeeling van de Woed, maar zij verzwakken bij overspanning .Bij
werkzaamheden gaf aanleiding tot misnoegen De man zwakke nieren geschiedt de filtratie onvolkomen en
die acht uur in den groentemtuin -moest werken, bo- blijft het schadelijk urinezuur in het gestel achtor.
nijdde den herder, die te paard de koeien en scha- DU is de oorzaak van rugpijn, urinekwalen, dulze-
pen moest bewaken, deze echter was jaloersch op den Hgheidi, onnatuurlijke loomheid, verlies aan gewicht,
schoolmeester, die zijnerzijds weer vond, dat hij voor aanleg voor waterzucht, ontsteking van de nieren of
hetzelfde eten toch werkelijk -veel meer deed, dan de blaas, rheumatische pijnen en zenuwachtigheid,
geen, die zorgen moest dat de bel op bepaalde uren Goede gewoonten verschaffen een goede gezond-
geluid werd, om aan te geven dat de arbeid begon heid door afvoer van het urinezuur on verlichting
of eindigde of dat het etenstijd was. van de taak der nieren. Laat Foster's Rugpijn Nie-
Dan was men ontevreden over het aanzetten tot ar- ren Pillen u hierin bijstaan; zij versterken zwakke
beid door de .voorarbeiders. Als, hetgeen men vroeger nieren, lenigen de urinekwalen, en regelen de blaas,
in de meetings gehoond had, waar was, dat in de ka- Zij slagen zelfs in gevorderde gevallen van nierwa-
pitalistische maatschappij tweederden van het door terzucht, rheumatieik, steen en dergelijke urinezuur
den arbeider geproducserde, van hem werd gestolen, kwalen Gebruik van Foster's Rugpijn Nieren PU-,
dan behoefde de arbeddor in de socialistische samen- .ton, indien noodig, is op zichzelf een goede gewoonte;
laving ook slechts dat ovengebleven derde deel te pro- £ij kunt geen verstandiger begin maken dian met dit i
duceeren en kon het dus heel kalm aan doen. Wil- speciale niergeneesmiddel.
liam Lane, die gedacht had, dat, eenmaal weg van Te Schagen verkrijgbaar bij de bekende drogisten
den pernicieusen invloed -van het kapitalisme, allen f 1,75 per doos.
tot 'tijd vertoonde zich eene schoonmaakster of arbei
dersvrouw, met een mand aan den arm; en een paar
kinderen vochten en schreeuwden bij de oude schut
ting, die in het voorjaar zou worden afgebroken. Dit
was het straatleven, anders niet.
Maar tochterwijl zij een advertentie over bij
zonder doelmatige overschoenen las, die zij nooit zou
koopen omdat zij die dingen nooit droeg, werd zij
verrast door de ongewone verschijning van een rij
tuig, dat in de verte aankwam, hl langzamer begon
te rijden en eindelijk voor (hunne huisdeur stil hield.
En daarna gebeurde het allermerkwaardigste, Eene
deftige dame, in fluweelen mantel en een hoed met
echte .veeren op, sprong er uit. Kris bleef luisteren:
zou zij misschien de gang doorgaan, naar de binnen
plaats? Daar woonden een paar arme gezinnen, die
vaak hulp noodig hadden. Waarschijnlijk zou die aan
rienflijke dame lid; zijn van eene liefdadige vereeni-
ging on huisbezoek doen.
Krisje sprong plotseling op. Er werd aan hunne
deur gescheld. Haastig knoopte zij haar doekje om
t hoofd, streek haar boezelaar in de plooi en ging
open doen. Nu stond zij tegenover die deftige dame.
Deze moest bij de Rosengrens zijn, zonder twijfel; zij
vroeg of de kassier tehuis was? „Oude Kris zou
wel even willen vragen of mijnheer te spreken was
voor mevrouw
Mevrouwhoe was hot ook weer? Zij had den
naam niet goed verstaan; zij keek nog eens om, maar
durfde niet ten tweeden-male vragen. Zij liep nu in
haar verlegenheid, tegen haar gewoonte in, zonder
kloppen, (bij mijnheer binnen, hoewel zij hem tot he
den -nog nooi op dit uur gestoord had, want dan deed
hij zijn middagslaapje.
Imtusschen bleef mevrouw Allee in de eenvoudige
huiskamer rondzien. Ze deden een droef verhaal, die
oude meubelen, die reeds lang hun tijd hadden ge
had. Die gestopte, verkleurde gordijnen; de platge
zeten canapé, die zoo lang was afgeborsteld, tot er
geen wolletje meer op zat; de kurken^mat onder de
tafel, waarin geen patroon meer te herkennen was;
dit alles zeide haar ten duidelijkste welk groot ver
schil er bestond tusschen het armoedige huisraad van
hun schuMeischer en haar eigen inboedel.
Deze armoedige inrichting hinderde haar, en ten
laatste hield zij hare oogen onafgewend op de deur
gericht, waardoor de oude dienstbode verdwenen
was. Uit de andere kamer klonk een geluid van ge
dempte stemman, opwtfw&ïtesi ?»aa !Mkb m een
zacht ritselen, haar tegen.
Werd er toilet gemaakt vo-or haar?
-Eindelijk kwam Kris de boodschap brengen, dat
mijnheer dadelijk komen zou; en het duurde nu ook
niet lang meer of de deur werd opnieuw geopend en
Rosengren'is lange, gebogen gestalte vertoonde zich
op den drempel.
Hij hield de kruk aanzeilend*in de hand en staarde
met vragend-en blik de onverwachte gast aan, tot ein
delijk een vergenoegde uitdrukking zich op zijn ge
laat vertoonde. iHij had zijne bezoekster herkend en
liep met uitgestrekte handen op haar toe.
-In het eerst kon mevrouw Alice geen woord zeg
gen. Zijrn ingevallen gelaat was doodsbleek geworden,
sedert zij hem 't laatst had gerien; die vriendelijke
glimlach en de van blijdschap stralends oogen vorm
den een te groote tegenstelling met dat bde'eke aan
gezicht. Ze konden de zichtbare teekenen van pijn,
die in zijne trekken waren gegrift, en die onwillekeu
rig uit elk zijner gebaren spraken, niet verbergen.
Zij voelde zich door dien aanblik diep getroffen;
groot medelijden kwam in beur hart en tranen ston
den''haar in de oogen.
Ze waren naar de kale canapé gegaan. Zij liet
'zich daarop neerzakken, hij nam in het hoekje te
genover haar plaats en wachtte, haar -met zijne vrien
delijke, zachte oogen vragend aanziende; op hetgeen
zij zeggen zou.
„Ik wilde u eens komen meedeelen" begon rij ha*
perend, „dat 't ons zoo vreeselijk spijt dat Si-
gurd er zooveel hinder van heeft, niet te kunnen doen
wat hij u onlangs beloofd heeft. Ër is allerlei tus
schen gekomen, sedert dien dag, waardoor hij er niet
toe in staat is geweest, en vooreerst kunnen we nu
nóg niets doen. Maar toen Klaas gisteravond thuis
kwam en vertelde dat u ziek was, maar toch niet tot
een operatie wilde besluiten, toen konden we die ge
dachte niet verdragen. Het is ons onmogelijk, nu we
dit weten, er stil bij te blijven zitten. Die operatie
moet gebeuren. Dat moet...."
Bij deze hartelijke woorden, die hem als 't ware
overstelpten, was hij ook zeer ernstig geworden. Toen
zij nu hare hand op de zijne legde, die op de leuning
van de de canapé rustte, zag hij haar angstig en ver
legen aan.
„Ja", zeide hij, wzëker, dat is ook mijn voorne
men.
„Maar spoedig. Men mag zulke belangrijke dingen
niet uitstellen."
Er vinden de laatste dagen vele gewichtige bijeen
komsten en conferenties plaats in de residentie en
dus wordt er veel gebanketteerd. Daar is in de eerste
plaats de internationale Law Association, die recht
heeft op de duidelijke en uitbundige bewijzen van
onize gastvrijheid. Deze bewijzen bestaan in verschil
lende noen- en avondmaaltijden, tea's met of zonder
toespraken en muziek en wat er verder voor feeste
lijks op dit gebied is uitgevonden. Dan hebben we een
banket gehad, dat werd aangeboden aan Britsche
zee-officieren en wijders is er het wereldpluimvee-
congres, waarvan de deelnemers eveneens op echt
gulle wijze getoond wordt, wat wij Hollanders onjder
gastvrijheid verstaan. Werkeflijk, als men zoo leest,
wat er voor ontspanning en vermaak op touw wordt
gezet, dan kunnen de dames en heeren zich niet be
klagen, dat hun niet genoeg wordt aangedaan.
Voor het werelidpluinaveecongres bestaat onder het
publiek geloof ik nog meer belangstelling dan voor
de vereeniging van internationaal recht. Het ligt ook
meer binnen de grenzen van ieders begrip, boven
dien zijn er attracties bij, in den vorm van films, waar
op verschillende wetenswaardigheden in verband
met pluimveeteelt worden vertoond, en het publiek
ziet nu eenmaal graag plaatjes en is vooral dol op
een bioscoop. En dan en dat moet men vooral voor
een stad als Den H-aag niet te min tellen het pluim
veecongres verheugt, zich in "de koninklijke belang
stelling.. Het werd door de koningin in eigen persoon
geopend en prins Hendrik zit in een comité of iets
dergelijks en dus wordt het onmiddellijk gerekend
tot den goeden stijl te behoor-en om er ook belang
stelling voor te heibben. Wat nu de debatten en de
besprekingen, welke er op dit congres worden ge
houden de goe-gemeente eigenlijk veel kunnen In
teresseeren is me niet volkomen duidelijk, .gezien
vooral het feit, dat deze goe-gemeente voor het over-
groote deel uit Hagenaars, stadsmenschen dus, be
staat, die feitelijk van de ernstige kippenfokkerij
toch geen verstand hebben. Ze kunnen wel een beetje
lietfheberen in het stadstuintje waar ze vooralsnog
de vrijheid hebben kippen en een haen te houden,
maar dat blijft uit den aard der zaak toch maar al
tijd beunhazerij, vergeleken bij de pluimveeteelt iu
het groot, zooals die in hoenderparken en op daar
voor speciaal ingerichte hoeven bedreven wordt.
De eerlijkheid gebiedt mij hier onmiddellijk hij te
voegen, dat een mijner buren, die beschikt over een
stadstuintje van vrij aardig 'formaat een stel kippen
bezit, waarvan hij kuikens gefokt heeft, die een lust
voor de oogen zijn en die Je met het geheele kippen-
ras, den haan incluis, volkomen zouden verzoenen.
Prachtige, witte dieren zijn het, van welk ras zou lk
niet kunnen zeggen, want ik ben niet zoo'n bijzon
dere kippenkenner, maar mooi zijn ze. En welopge
voed zijn ze ook, want de haan valt Je nooit erg las
tig met zijn aankondiging, dat de dag aanbreekt, de
kippen kakelen niet onhebbelijk, als ze een ei heb
ben gelegd en van de kuikens hoor je niet anders dan
een niet onwelluidend gepiep, als ze eten krijgen of
slapen gaan. Sedert die beesten in onze nabijheid
zijn, is me eerst 'duidelijk geworden, wat eigenlijk
een piepkuiken is. Vroeger dacht ik, dat het een kui
ken was, dat gepiept werd, zooals je ook aardappels
piept, maar nu geloof ik, dat het een kuiken is, dat
zelf piept en ik voel me erg trotsch in die wijsheid.
Wat me inusschen met al die congressen en confe
renties oenigsziJis duister blijft, is de vraag waar zo
in 's hemelsnaam al die menschen onderdak gebracht
hebben. Het is immers bekend genoeg, dat er in Den
Haag een nijpend en pijnlijk gebrek is aan goede ho
tels. Zoo nijpend is dat gebrek, dat toen, nu enkele
weken ge-leden, het hotel De Oude Doelen op het
punt stond verkocht te worden, omdat het zich in
groote finanitieele moeilijkheden bevond, ernstige ge
ruchten gingen, dat de gemeente zou willen bijsprin
gen om het hotel toch maar in exploitatie te houden.
Do verkoop ia toen niet doorgegaan, zoodat De Oude
Doelen nog in gebruik is. Gelukkig maar, want an
ders was men zeker hotelruimte tekort gekomen.
Waar echter reeds in gewone tijden zoo ontzettend
geklaagd wordt over gebrek aan goede hotels in Den
Haag, moet de toevloed van logeengasten door de bij
eenkomsten, die hier gehouden worden, toch wel even
ongerustheid hebben veroorzaakt.
Het gebrek aan groote, goed ingerichte, werkelijk
moderne hotels, waaraan Den Haag lijdt, is wel een
groot onvennient voor de residentie en schaadt
eenlgsMhs aan de rol, die zij, ook in het buitenland
zou kunnen spelen. Zoodra er ergens sprake is van
Den Ilaag voor een of andere plechtigheid, of iets
dergelijks we behoeven in dit verband maar te
denken aan den zetel van den Volkenbond dan
haalt men minachtend de schouders op met een:
maar daar is immers geen gelegenheid om den men-
schen behoorlijk onderdak te bezorgen l We maken
een figuur als een mevrouwtje, dat dolgraag wil mee
doen aan het mondaine leven van haar vrienden en
kennissen, maar wier bekrompen woning het haar
onmogelijk maakt behoorlijke menschen te ontvan
gen.
Dit gebrek van Den Haag is naar aanleiding van
de geschiedenis met De Oude Doelen weer eens een
punt van zeer ernstige bespreking geworden in ver
schillende kringen. Van alle kanten is er op gewezen
dat er toch noodzakelijk in heit gebrek aan goede ho
tels voorzien dienit te worden. Het is te armzalig. Er
moet iets gedaan worden! Jawel, 3iaar wat? Planten
worden er genoeg gemaakt, op papier, maar als het
op de uitvoering aankomt schijnt er iets te haperen.
Dat is ook te Amsterdam gebleken bij den bouw, of
liever den niet-bouw van het Atlantehotel, die op on-
overkomelijke bezwaren is afgestuit. En daar waren
ze dan toch tenminste reeds zoo ver gevorderd, dat 1
de plannen eenigen, zelfs zeer vosten vorm hadden
aangenomen, terwijl het hier in Den Haag altijd
maar blijft bij vage aanduidingen. Hoeveel plaat
sen de laatste jaren al zijn aangewezen voor den
bouw van een nieuw, naar alle eischen des tijds in
gericht hotel, is met geen mogelijkheid te zeggen.
Het is, zoowel in het centfum als in de aanzien-
lijke buitenwijken, al ontelbare malen in volle pracht
verrezen, met of zonder aanhang van theater, -con
certzalen en meer fraais. Maar het is nog nooit meor
geweest dan een luchtkasteel, of dat nog niet een9,
een luchtspiegeling, want zoodra -iemand er een hand
naar uitstak, of het iets van meer nabij wilde be
schouwen, verdween het als nevel in de zon.
En zoo -blijven we voortsukkelen, met een tekort
aan hotels, maar begaafd met veel goeden wil om te
roeien met de riemen, die we hebben en het is on
getwijfeld deize goede wil geweest, die .het mogelijk
gemaakt heeft, tegelijkertijd in Den Haag -een confe
rentie van de Internattenal-Law Association en van
he-t wereldpluimveecongres -te houden. W. P.
1624 2546 3742
„Nee, zeker niet
En hierbij zag hij langs haar heen het venster uit.,
alsof hij aan geheel iets anders dacht. Nu schoof zij
snel dichter naar hem toe, trok zijne hand tot zich
en drukte ze krachtig.
„U moet 't mij beloven", smeekte zij. „Ter wille van
.Helga. En ook om onzentwilom mijnentwil...."
(Zij bedelde en smeekte alsof het hare gemoedsrust
gold. Hij verstond haar. Op dit oogenblik leed zij met
hem, en zij kon de gedachte, dat die kwelling 90g
Langer voor hem zooi moeten duren, niet verdragen.
'Hij had zóó lang alleen met zijne kwaal rondgeloo-
pen, dat de gewaarwording, medelijden en bezorgd
heid bij een ander te ontmoeten, voor hem iets
vreemds was. En dat het zoo was, dat hij echte war
me belangstelling ondervinden mocht, deed hem goed
het trof hem. Met een flauw glimlachje en een eigen-
aardigen, vochtdgen glans onder de zware wenkbrau
wen, zeide hij„Hoe lief van u mevrouw, zoo bezorgd
voor me te zijn: Wat is u toch lief en goedl"
„Goed?" herhaalde zij, zijn hand loslatend, alsof
deze haar brandde. Zij keek even een andere rich
ting uit. Daarna wendde zij zich weder tot hem en
sprak zacht:
„Wees ook niet bezorgd voor Helga. Als zij ooit een
tweede tehuis mocht noodig hebben, dan weet u dat
zij dit bij ons vinden zal."
Opnieuw trof haar uit zijn grijze oogen een blik,
dien zij verstond. Maar na een oogenblik zwijgens,
hernam hij:
„Ik dank u ik dank u hartelijk".
,,'t Zal haar aan niets ontbreken wat zij noodig
heeft, of wat tot haar ontwikkeling en studie ver-
eischt wordt; dat beloof ik u stellig. Wat we u schul
dig zijn, dat zijn we ook haar schuldig. Omtrent haar
toekomst kunt u dus gerust zijn."
„Ja, ja. Ik dank u."
„We zullen haar pad tr-achten te effenen. Ze zal al
les krijgen wat ze wenscht."
„Dank, mevrouw Elvin; hartelijk dank."
Maar hij zat verwonderlijk strak vóór zich naar den
grond te turen, zoo stroef alsof hij niets hoorde van
hetgeen zij zeide.
Zij zag geen kans nog meer goede dingen te be
denken, waarmee zij hem zou kunnen troosten; dus
liet zij het er nu ook bij en zweeg.
Even later vroeg zij: „En waneer zal 't nu zijn?
Zal 't morgen gebeuren, of misschien overmorgen?"
Zij wilde weten boe *4 zou gaan. Zij had rieb voor
i^vr^DrriüDGEEST".
Trekking van SOOnummers len overslaan
van Notaris A. G. MUblE.
Woensdag 7 September 1921,
Pry» van 25 Y0 2757
1 CO 5120 6229 1.821
500 13096
IQ 2uO 18150
1U0 1235
11627
Prl)»» van 1 90.— eigen geld.
4 ?487 4779 7063 949911556 14579 16616 18982
194 2503 4826 7165 9529 11683 14615 41 1S001
SS il 7234 '9 11733 58 82 52
300 72 56 52 94 97 75 88 19184
15 o? JS* 3804 11872 14714 16745 94
'I 8' 4020 '33« 81 11963 41 73 19255
12036 65 74 19349
ra 77M ra 9730 2255 14871 16801 1942U
STnvon? SS 12424 14907 33 76
570 2901 44 91 94 25 13 QQ1QK3M
2® o 1402 9890 82 49 16989 19630
885 22?7 W'8 12673 71 17124 58
S'ï „J0 '2711 13072 75 10701
676 '3 30 93 10013 12807 76 17233 12
1092 61 90 7609 48 20 88 76 90
"31 3312 5311 69 49 1303315103 84 19918
33 g 18 89 93 13106 24 17375 21
85 54 55 7723 10194 54 28 17475 60
al na?? 783l10233 73 82 17554 68
l wt i 3 69 74 13228 15220 17640 200U1
!302 44 5522 83 10313 13350 15384 90 23
7 71 79 90 33 73 35 99 72
13 38 81 7937 39 13403 16451 17895 2012-1
1432 3769 5607 88 70 43 98 17974 48
70 3898 16 8025 81 88 15585 78 20231
544 3916 5752 26 10402 92 89 65 40
'82' 53 56 10514 96 15635 91 41
35 36 94 71 17 13545 51 99 71
.4? M:2 8132 60 65 52 '8045
41i? li 71 81 15773 53 20317
31 31 78 8282 94 82 88 18191 20432
32 46 5979 8443 10694 13619 15824 982055/
56 49 94 58 10709 30 52 18221 t'1
71 82 6105 69 20 47 87 33 7,1
1858 4221 46 88 38 13726 15902 05 68
66 52 6205 8637 72 62 32 84 95
77 „53 6330 8732 K1861 82 75 18300 20636
94 4306 74 8800 89 13816 16020 40 41
1906 4427 6417 11 10902 31 33 51 4i
21 32 22 73 5 13960 74 74 tl
M 8? ^79 8919 rüM,8S
foeS |„oM liaaüscaïü
2138 4522 g fJ
00 81 6732 9041 11213 86 16256 72 43
75 4601 44 49 28 9416315 18611 82
2211 42 6825 9242 47 14321 45 23 84
98 57 35 75 56 28 97 18728
2328 82 42 97 11341 59 16448 48
47 96 50 9342 11401 86 16530 185:49 n
91 4706 95 9415 12 88 48 54®
,,g 02 7042 21 11511 14411 58 18955
2484 64 50 78 25 82 63 56
N.V. ,,i_ TIJÜG~EST.;
Trekking van lOOnummersten overstaan
van Notaris A. G. MULIE.
Donderdag 8 September 1921.
Prija vun 100 12925 1843
Pri)zem van f 9j, eigen geld
241 3381 5091 7525 10321 12962 14780 17026 20027
503 3414 5185 7616 10532 13016 14896 98 2Ü2Ö8
621 19 5302 78 10783 72 15015 17158 20341
739 3844 5414 771111106 13466 79 17323 06
1362 3957 5777 7823 11345 13537 15101 17881 20439
1910 4230 5916 8203 54 13773 15779 17932 20542
2200 4405 6028 9154 11916 13850 16124 18542 20610
2419 4609 6295 9830 12071 89 16794 50 48
2734 98 6807 64 12633 14288 16825 74 20844
50 4810 7199 10021 12855 14311 32 19515 20926
86 5086 7341 *0213 12*53 14664 16905 19689
genomen niet heen te gaan, alvorens eene stelligs,
belofte van hem te hebben. Nu zat. zij ongeduldigste
wachten, terwijl hij peinzend over zijne knevels
streek, als om tijd te winnen voor overleg.
„Morgen nog niet", zeide hij, „en overmorgen ook
niet. Ik heb nog 't een en ander in orde te brengen.
Maar zoodr-a moge-lijk zal ik 't doen. Dat beloof ik u."
Zijne trekken hadden hij deze woorden een onge
woon besliste uitdrukking, welke aan mevrouw Ali
ce te verstaan gaf, dat zij vooreerst nietó meer kon
.winnen. Trouwens zij had hare boodschap gedaan.
Zij had zijn woord, dat hetgeen gebeuren moest, zoo
spoedig mogelijk geschieden zou. Zij was tevreden
met het bereikte gevolg en toen zij opstond om te
vertrekken, straalde haar gelaat van voldoening, aï*
of zij eene groote overwinning had behaald.
„Maar geen woord hiervan tegen HeJga?" smeek
te hij.
„Natuurlijk l"
Hij bracht haar naar het rijtuig, stopte de punt vian
-haren mantel, die tusschen het deurtje geklemd zat,
nog zorgvuldig in en sloot toen het portier.
„Ik zal 't nooit vergeten, dat u bij mij gekomenis",
prevelde hij, toen het rijtuig zich in beweging zette.
Zij kon hierop alleen met een glimlach antwoor
den, en toen zij in do kussens leunde, droomde zij,
■zoo gelukkig te zijn geweest een menschenleven te
redden. Ontroerd verlangde zij naar huis, om aan
Klaas en aan haar man te kunnen vertellen, met welk
een goeden uitslag hare poging beloon^ was.
Rosengrens bleef het rijtuig nastaren tot het om
den hoek der straat verdwenen was. Toen eerst ging
hij met langzame schreden naar binnen, maar niet
naar £jne kamer, doch naar de keuken, waar de
oude Kris nu was.
„Wed", begon hij langizaam, de handen over elkaar
wrijvende, zooals hij gewoonlijk deed, „weet je nu
wie dat was?"
Kris veegde fiaar mond af met een slip van haar
boezelaar, welk middel zij bevorderlijk achtte voor
een duidelijk gesprek. Zij antwoordde, dat de naam
haar weer was ingevallen, toen zij de eetkamer uit
was; zeker, het was de oude mevrouw bij wie juf
frouw Helga 's middags gimg eten."
„Juist die was het; je hebt goed geraden, Kris
je", hernam hij.
Wordt vervolgd.
