SPAANDER 4 Co., ALKMAAR. ilitiin Nieiïs- 6öste Jaargang. No. 6962. eerste; blad. VERZOENING. feuilleton. SCHOPPENKONING. De dingen om ons heen. ALKM AAR'S ROEM. Tabaksfabriek J. R. KEÜSS Alkmaar. 20% Zaterdag 21 Januari 1922. SCHA Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder- 1 jtn P VPTS NV Vh THAPMAN Sr f fl SpIlRflPIl Prl^a per 3 maanden f 1.65. Losse nummers 6 cent. ADVERTEN- dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver- n,f* T,ll# i uuiiuyuu. TlëN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meet 20 cent (bewijsno. tentiën nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst. POSTREKEN1NQ No. 23330. - INT. TELEF. no. 20e j inbegrepen). Groote letters worden naar plaatsruimte berekend* DIT NUMMER BESTAAT UIT VIER BLADEN. „Ingevolge de Auteurswet 1913 is bet verboden de zen monoloog zonder toestemming van den schrij ver in het openbaar voor te dragen". (■Boerinne-costuum van boven'Alkmaar, met de kap op. Met stijve beenen en een hooge kleur, van bet schaatsenrijden. Schaatsen in de band.) o Jong jong, 't was b&r erg. As ik dat had weten, Dan ha'k 'em de skaetse toe z'n kop op smeten! 't Was bar! En ik ben er verlégen van in de war. 'k Had nooit dacht, dat zooiets met mijn kon beuren, En ik zal het je vertellen in geuren en kleuren. Vlejejaar was 't kermis in de Wieringerwaard, En daar hadden w' al weken èn weken veur spaard, Met mekaar, kneggies en meidjes, zouwen we d'r benen, En de groote wagen van Jaep de Koster leenen, D'r gane veul makke skaepe in een bok, En de Koster zelf, die meegong, die zou op de bok. Nou had ik eerst dacht: Kees, dat is toch zoo'n stille, Die dee nooit ers mee, dus die zou wel niet wille, Nooit was ie in de herberg, en nooit op een feest, Want aera wastie vast wel 'rs eer om me weest. Hij zei wel niet veul, maar bij keek me soms an.... Nou afijn as je zóó kijkt, weet j' er alles al van! Maar jawel! 'k had net eten, en 'k sting in de boet, En deer komt ie 't erf op in z'n Zundagsche goed: En z'n pet op ien oor: „Nou Trien, gaen je mee?" Ik weet al niet best meer wat of ik toen zee, Maar ik ging. Och, ik mocht Kees toch eiglijk wel lije, En een dag na de kermis, dat ie nog gien vrije. In de kar zat ie naast me, maar wat merk je d'r van? Je bent met z'n alle, en dan is dat een pan! Die had weer dut, en die had weer dat, En je was in de Waard veur j' er erg in hadt. Bij Jan Wit in de herberg was dans en muziek, En deer gohge we henen met de heele kliek, We dronke d'r besse, en we zate een tijdje, En iedereen danste met z'n eige meidje. Maar toen was d'r een jong, die keek al zoo strAf... En net bij de polka komt die op me af, 't Was een stadsig meneertje, met wit veur, en een hoed, En zoo'n pepiere sigaartje in z'n snoet, Maar hij lachte zoo vrundlijk, en ie vroeg het zoo gnap, Dat ik gong veur een toertje met 'm op stap. En deer kom ik terug, in de hoek waer Kees staet.... Nee1, verlege!.... wat was me dat jong toe toch kwaed! Z'n ooge trokke van nijdigheid scheef, En hij bromde: „Ga jij maar met hum an de zweef!" Je snapt, dat ik toe óók korzelig wier Maar die avond had ik toen gien meer plezier, De meidjes en jonges die hadde mekander, En je bent met mekaar, en je gaan met gien ander. Netf mensch, 't was onnóózel. We ben truggereje, En de aere hebbe zoo'n bietje gevreje, Maar Kees hieuw z'n eige zoo stijf as een stok, En ie liet Jaep naar binne, en gong zelf op de bok. Nou, mijn óók een zorg. Ik heb hum niet van noode, En wie boos is, kan van mijn part oprode. Dat was nou van 't zomer. Op 't zang alle weke, DETECTIVE-ROMAN NAAR HET ZWEEDSCH VAN S.ADUSL De man met de zilveren ster hief zijn hoofd op en uit liet masker richtten zich een paar stekende, zwarte oogen op 'den onechlen vertegenwoordiger van Schoppen koning. Leo Carring had een gevoel ais wilde 'die Jbiik< hem doorboren. „Het is de teerste maal dat je iets mislukt is,'" zeide de andere. 'IHoe komt dat Daar zijn fantasie hem op dit oogenblik m den steek liet en hij geen geschikte leugen bjj dé hand 'had, sprak Carnng de waarheid. „ik ben ziek geweest," zeide hij. „Ziek Herhaalde de ander met nog grootere verba zing. Nou wordt het toch ai te.gek. Weet je wat je zegt?" „Ja. Het is zoo." „Waarom ben je dan vandaag hier gekomen?" Ik "heb iets binders te bespreken, mondeling, zonder getuigen." De man met de ster keek hem met zijn doorborende stekende oogen aan. Dan stond hjj op en gaf Carring een wenk, om ter zijde te gaan staan'! „Mijne heeren," zeide hij, ?Jde zitting is ppgeheven. Ieder uwer heeft de vrijheid zijns weegjir gaan," nadat hij aan Ruiten negen de kaarten, het aamteekenboékje en hot masker afgegeven heeft. Wannéér wij dé volgende maal uw hulp noodig hebben, zyllen wij het op dezelfde geheime wijze als vroeger in de couranten meidén. Gij weet ttlllcii, dat wij strijden voor het hooge doei der Inleru;iU< nale. En daarom zullen wij u steeds bereid vin den. Hel ga u wel mijn heeren, en mijn dank.' Leo Carring begreep, dat deze woorden niet voor hem colden en was daarom in liet geheel niet verbaasd, toen de man onmiddellijk daarop zacht tegen hem zeide- „.Schoppenkoning blijft hier Do samenzweerders verlieten onmiddellijk dé grot én gingen de trap op. De man met de zilveren ster volgde Zoodra de onechter Schoppenkoning hun stappein hoorde wegsterven, deed hij iets, wat iedereén, als hij hél gezien had, heel vreemd gevonden zou hebben. Hij sloop naar den zak met den menschelijken vorm. I die waarschijnlijk het lijk van den vermoorden huiskneciit bevatte Hier boog hij zich voorover als wilde hij den zak onderzoeken. Maar in plaats daarvan stopte hij iet» onder den zak,_ vlak bij de thans dicht gemaakte opening. „Ik leg mijn ©ene Browning hier', zeide ky half HET W1TTK HUIS HEEREN. en KINDERKLEEDING. PRIMA STOFFEN en VOERING. Eerste klasse bewerking. H. S. CLOECK, Alkmaar. Heb ik Kees wel zien, maar heel niet ankeke. Eerst heb ie nog wel 'rs zoowat ginnegapt, Maer ik most 'm niet meer, en dat heb ie wel snapt. Maar vandaag weer wat aers! 't Was weergaesche koud, En in de Groot'Sloot was het ijs al betrouwd, Dus drekt na het eten docht ik: Weet je wat? Je neme de skaes, en je gaen d'rs op pad. Van de Breg naar Het Zand is bestig te rije, En je bloedeige zuster, daer was je in gien tije. Ik zoek me krale eïi me Zundagsche kap, En ik op de skaes in m'n ientje op stap. Nou, op weg naar Het Zand had ik wind mee, Dus bij Geertje was ik op tijd veur de thee. En een drokte was deer... Ien beest was d'r ziek, En Geertje d'r man had óók rimmetiek. Dus we prate en prate, en ik denk an gien tijd Tot ik opiens roep: God, hoe laat is het, meid? ..Halfvijf!.. En ik weg! Maer de wind had ik teuge, En me linker skaes, die leek niet te deuge, Dus ik ree niet te! best. In de lucht wier 't al grijs, En zoo wijd as ik keek, was gien mensch op het ijs. 't Wier me angstig om 't hart. Ik begon al te hijge, En of en deur most ik stilstaen om asem te krijge. Dan ging ik weer deur, 't was een wurme en wroete, En ik stond effetief te trille op me voete. 'tWier donker, en 'twas ook halfzes al misschien En het licht van de Breg was nog lank niet te zien. Ik doe weer een streek, en ik zet nog es deur Daer rij ik werempel pardoes in. een skeur, En ik val op me nou, je weet hoe het hiet En daer lag me skaes, en deer ik in het riet. 'k Stond op met de kramp in me rug en me lende, En me skaesseband - nou, die was hielendal an ende. Gien mensch op het ijs,- en gien mensch op de wég, En zeker wel vijf kwartier wijd van de breg. 'k Begon half te griene, wat most ik nou doen? Je skiet toch niet op met ien skaes en ien skoen. Nee, 'k wist me gien raed, zoo allienig as 'k was... Maar deer hoor ik heul in de verte gekras En ik luister d'rs goed, en deer kompt er ien an Op skaesse, ja, heul in de verte een man. En ik blijd as blik, want ik voelde me wees... Kris kras... dichterbij... en deer is het me Kees! Keas op skaesse! 't Was of ik verzonk in de grond Toen Kees deer in iene zoo veur me stond. „He, geneevend", zeit Kees. Ik zei niks, kreeg een kleur. „Nou, geneevend!" zeit Kees. „Wat is dat? He'j meleur?" „Ja", zee ik, en 'k most griene, ,'De band is an stukke", „Da's slim!" zeit toen Kees. En ie gaat an 't plukke, En toe neemt ie z'n zakmes, en ie snijdt en ie bindt En ik sting d'r bij, en ik griende as een kind." „Nou meidje, skei uit!" zeit Kees. ,,'t Is weer goed", En met knielt ie op 't ijs, en pakte me voet. Hij bond me skaes op, zoo midde op de sloot, 'k Hield me vast an z'n skouer, en ik skaemde me dood! „Nou meidje", zeit Kees toen, „de band is weer heel", „Maar een knoop moet 'r op, aers geeft 't niet veel", En hij geeft me... een zoen! Nou, wat most ik doen?-. „Leg op", zeit toen Kees", kom meid, geen gezeur!" En ie pakte me hand, en ie gink d'r vandeur. Kris, kras... teuge wind, maer het gink as gesmeerd Maar opiens zeit ie „ho", en ie stopte z'n veert... „Trien de band is weer. heel", zeit die slimmige V08, „Maer een stevige knoop nog, aers geet ie weer los!" En ie geeft me een zoen— Nou, wat most ik doen?-.. Kris, krasik zag al een licht van de breg..... Kris, kras ho-. Twee knoope... en toen weer op weg! Toen drie knoopetoen viertoen weer rije, kriskras, En het duurde een uur wel veur 'k an 't walletje was. „Trien, de band is nog heel", zei Kees bij het huis, „Maar... een knoop nog, want aers misschien breekt ie nog thuis! Toen lei ie een knoop, en toe nog ers een knoop.... Ik weet niet hoeveel, maar het ware d'r een hoop! Zoo'n hoop, dat de band niet meer los was te krijge, En ik vond 'et..~ niet aeklig^. maer nou skaem ik m'n eige, Want vam al die knoope en ze bent (niet te telle Moet ik nou an me vaer, en an de beeste vertelle! DIRK WITTE. Duidelijk, is» de internationale toestand' nog alles be halve en zoolang daarin geen verandering komt, be staat er voor handel en welvaart, ook voor ons land niet de minste kans. Toch izou heti overdreven zijn de. Fransche Kabi netscrisis te construeeren tot een nieuwè bedfcigihjg van de rust van Europa. Het zou een voorteeken kunnen zijn van nieuwe narigheid, doch alleen wan neer bepaalde factoren' zouden gaan samenwerken Zoolang dit niet het geval is, moet men het optreden van den -cha*. indstisohen Poincaré niet al te tra gisch opvatte:. Een verbetering in den toestand! is het natuurlijk geenszins, dat juist deze man de opvolger van Briand werd. Prima geurige PIJPTABAK gefabriceerd door de Neemt proet met deze prima kwaliteiten in fraaie verpakking. VRAAGT ZE UWEN WINKELIER. hardop, als sprak hij tot zichzelf. Dam sloop hij terug naar de plek, waar hij eerder gestaan had. Het volgende oogenblik hoorde hij stap pen op de trap en kwam, de main met de ster 'enig met een anderen, op dezelfde wijze gekleedon man, n.aai zonder uitwendig, teeken van waardigheid Deze nam plaats aan de tafel. De man met de ster ging naast den stoel staan en beval op scherpen toon dat „Schoppenkoeimg" naar voren komen zou. En •dan begon men hem een verhoor af te nemen. De andere man mengde zich niet in het verhoor, doch af en toe fluisterde hij den ander dets toe. Leo Car ring hoorde door enkele woorden, dat zij Russisch spraken. „Je bevindt je in dezelfde kamer, waarin je ons je plechriigien eed gezworen hebt. Bn je weet, dat het verbreken van dien eed met den dood gestraft wordt" Carring boog zwijgend zijn hoofd en de andere ging voort: „Je zegt, dat alles je mislukt is. Dat beteekent, dat je onze voorschriften niet gevolgd hebt. In je 'kwaliteit als huöphuiskneoM bij den majoor bijvoor beeld iiadt je tot een resultaat moeten komen. Allés was prachtig voorbereid. Waarom is het je mislukt?" „Ik was ziek. „Toen je gisteren naar iStocksundl gestuurd werd, heb je met geen woord over .die ziekte gesproken. Integendeel, je hebt gezegd, dat alles heel goed ge gaan was. Waarom kom je au met uitvluchten en leugens? Je moet bepaalde dingen ontdekt hebben. Is het je bedoeling die voor je te houden?" Leo Carring antwoordde niet. Als waren zijn ge dachten elders en als hoorde hij nauwlijks wat er ge zegd werd, keek hij de vreemde grot rond en zijn blik bleek als toevallig op den zak met het lijk rusten. Doch in waarheid waren zijne gedachten niet elders. En onder de bescherming van de lange mouw van zijn zwarten domino omklemde zijn rechterhand de kolf van het pistool, dat hij voor zichzelf gehouden had. „Antwoord op jnijn vraag,' -beval de andere. „Je ziet den zak 'daar. Daarin ligt het lijk van een "man, die het loon van den verrader gekregen hééft. Datzelfde lot wacht jou, wanneer je ons verraadt. Antwoord dus op mijn vraag: Is het je bedoeling je ontdekkingen voor jezelf te houden? Heeft een ander jé bêterë voor waarden aangeboden dan wij?" Zonder den blik af te wenden van den zak, die hem gehypnotiseerd scheen te hebben, antwoordde Léo Carring op een toon, die den anderen deed' téru^déinzen. „Misschienf' Hij zeide het met zijn natuurlijke stem en op uitdagenden toon. Tot dusverre had hij de stem van zijn gevangene nageboptst „Wat bedoel .je?" riep de man met de ster woest „Heb Je je eed vergeten?" De detective wendde nu .rijn gemaskerd geacht naar den vracer. „Ja, daar ben ik bang voor," zeide hij óp nog prikke lender toon. ,,En ik hoop, dat ik er* nooit meer aan zal behoeven te denken." De beide mannen fluisterden elkaar iets toe èn Léo Carring wierp een zijdelingschen blik op. den zak met het lijk. De samenzweerders stonden op en kwamen naar hem toe. „Het masker en de kap af f' beval de man met de ster. De detective ontdeed zich door een vlugge béwé"'— van zijn linkerhand van beide. De anderen keken hém nieuwsgierig aan en de voorzitter zeide in fret Russisch „Je vergist je, hij .is het" „Ja, mijnheer de graaf', zeide £arring onverwacht „Ik ben het." „Satan f riep de man met de ster uit „Je weet wie wij zïjni' „Ja,' antwoordde de detective met zqn harde, kou,d<f stem. „Die daar noemt zich soms „Koning der Moliien' en u bent de „executeur'als ik mij met Vergis." Een aoodelijke stilte volgde. De twee mannen wis selden een blik en het leek, alsof gij' zich op den ver- melelen Carring wilden werpen, terwijl deze wéér hoo- nend prikkelend zijn stem liet hóorén, als wilde hij de zaak op (doe spits drijven. „Verkiest u andere namen, dan kan ik u ook graaf Paul Seigen noemen en u John Erik Molkvist, voor malig huisknecht en quasi-vermoorde.' Dan hief de man met de ster ril'n rechteihand op, waarin de loop van een revolver glansde, en richtte die op 'Leo Carring's hoofd. De detective sprong bliksemsnel ter zjjde, maar zijn gezicht werd toch door iets vloeibaars getroffen. Eén vreemde misselijkheid maakte zich van hem meester; het stak en brandde in rijn oogen, alles draaide piéri hem in een cirkel rond. Men had hem met een verdoovingsmiddef bespoten. Doch gelukkigerwijze was ihlj met zóó getroffen, dat hij volkomen rijn bewustzijn verloren hadT Terwijl hij rijn" gericht met zjjn linkerarm be schermde hj,ef iiij 'dreigend met rijn rechterhand de 3rowm"ng op dan échter knalde een schot van terzijde. Hij 'zag, dat de pistoolvormige .verdoovingsspuit in de hand van den man met de ster versplinterd was en het bloed over rijn vingers stroomde. Het vocht spoot rond. Een groot, deel ervan kam terecht in het gezucht van John, die begon te wankelen en zich met zijn be bloede hand over de oogen wreef. En nu hoorde men uit dezelfde richting, waaruit het schot gekomen was, aoor een scherpe stem in het Russisch de dreigende woorden: „Handen op erf ik schiet Een uitroep van woeste verbijstering, ontsnaptesan ALLééN JANUARI KORTINO OP KLEEDING NAAR MAAT. Uitgebreide sorieering Stollen. Ie klasse Coupeur. Laatstgenoemde was - voor een Franschman &L thans voor eendge redie vatbaar en. kon en dag overtuigdi worden v&n 'het feit, dat van een kikker geen veeren rijn te (plufefeasi es dat executie van een debiteur commercieel niet, het beate middel 1» om eeq vordering binnen te krijgen. In. dit opricht is Poiu-i caré, luiden» elk woord, dat hij sedert 1918 gespro ken of geschreven heeft, absoluut catoesankc-UJk. Hij wiiil .zyn volle pond! En als hjj het geld niet. kam krij-, gen en daardoor Duitschlsmd niet definitief feen uati mergelen, welnu, dm ssl hjj, het cp ms andere mi nder probeeren, al doo-r d« besettinF?; v&a weer sieu- we landstreken en gebieden ödt ia het pro^raimns, dat Podncaré voortdurend heeft ontwikkeld «a waar mede hij in de Kam ar verschijnt. Doch er rijn eenige testoren, dfa {bedetteat dat dit programma wordt .vemsaenlijkt,. Een daarvan hs, d&t wmhsev BkA aandringen op dien stap, volkomen alleen zou sfcna en dat geen enkel land, behalve dan de vazal tstaat België, er ook maar een seconde aan deiikt iinedo tq werken tot zulk een daad, waarvan de gevolgen met zijn te overzien. Behalve dan natuurlijk, het oene en eerste gevoAg, dat eer va-a Duitsolilaind, dan in eaö nieuwe revolutie gedompeld en tot burgeroorlog ge« doerad, heelemaal niets meer, zal zijn te balen, Qok geen producten en ook geen woilk, De eenige landen, die voor medewerking aan ml* 'Idtaire1 dwangmaatregelen dn aaamerkmg souden kunnen komen rijn In bei twssten) .Fn-gAian'^ ga Amerika. Laatst genoemd Hand1 is bezig waok aan week trijtn troepen uit Europa terug te trekken en Engeland verlangt niets iliever dan dit voorbeeld1 onmiddellijk te volgen^ omdat het de Mnancdeele offers al meer dan :iamg beu is. iMet een belasting van 30 pet. mL nimum op ihet inkomen kan een retgeering zich .te-» gemover den belastingbetaler geen enkele >maatire-» gel veroorloven, waarvan rij bet absoluut noodza-i kelijke niet kan bewijzen. En !de Engalschman ia volmaakt ontoegankelijk voor de stelling, dat hij een leger qgn den Hijn^. noodig heeft om rijn waren in Duitschland te kunnen verkoopen en misschien eenige millioenen in zfjn schatkist te zien vToéièm dié dadelijk hun bestemming vinden in warklooshekisuit-j keeringen.'.... Hoe eerder de handel herlèêft hoe liever hét Engeland zal rij'n. Daarover is ieder het eens. Dus dwangmaat regelen, die den toestand nog verslechteren, zijn uit den booze. i Hi Niochl fean (Engeland, noch van Amerika,, noch van Italië heeft een onverzoenlijke ^politiek a la Poincaré iets te hopen. Dat was goed geweest vlak na den wapenstilstand, toen ook Lloyd George den boer op ging.met rijn leuze: de Keizer moet hangen en Duitschland betalen tot den last rien cent' Uit dien roes Is de gefaeele wereld ontwaakt béhalvé eenige groepen In de Fransche kamers, die nog stééds bet oude 6'ok paardje berijden, zonder te bemerk én, dat dengene, dien Carring $en graaf genocmu" had; de andere brulde, tuimelde terug en stiet tegèn dén muur. De oogen oer beide mannen waren op den zak met het lijk gericht. £n het „lijk' had niet bet gezicht van den vermoorden huisknecht en deed ook niet denkén aan den „gehuurde" doode. Het waren luitenant Tor- hardt's jeugdige gelaatstrekken, die rij Voor zich zagen. „Bravo, Tbrhardt'" zeide Leo Carnng. J5Ik heb het dus goed berekend. Zorg voor den graaf, dan ml ik den huisknecht voor mijn rekening nemen. Schiet bij de eerste beweging, die rij maken." De man met de ster was -Weldra: overmand en ge boeid, waarna de beurt aan den andere kwam'. Toen zij geiden gebonden naast elkaar lagen, deed Carnng hun maskers af. Het bleek, dat zij inderdaad clegenetn waren, die hij vermoed had. Het litteeken op Het ge richt van den graaf was voldoende om hem te identi- fioeeren en da luitenant herkende onmiddéllijk dén huisknecht „Nu mijne heeren'„ zeide Carring, „is het spel voor u voorhij. „Wie voor den duiver 'ben je? v^oeg John met van woede bevende stem.„Schoppenkoning „Neenviel de detective hem in de rédé, „mét cüè maskeradegrappen is het nu uit Ik ben Leo Carring.' Dan ging hij; naar den doodsbleeken graaf toe en zette zijn pistool op diens slaap „Waar "heb je mejuffrouw von Heden1 laten bren gen?" vroeg hij in het Fransch. „Antwoord* als je léven je lief is." .jNooitl" siste de andere. „Eerder iaat ik mij doo- den." v,JDat 'is ndet noodig", rt'ep die luitenant uit. „Ik weet waar zij is, Blijf een oogenblik Ihier, idan zal ik haar bevrijden." Oiumiddellij(k( daarop hoorde Carring «weer stappen op de trap. Het waren Roland en Grimmer, die vol gens afspraak, ma het eerste schot (kwamen toege sneld. „Nu", vroeg Carring, „hoeveel1 hébben jullie er ge pakt?" *,Geem een", antwoordde Roland'. „Niemand heeft het huis verlaten. Maar alle uitgangen izijn nu bezet." Uit het hoonendi glimlachje, dat om de lippen van deni huisiknecM speelde, izagi Carring, dat de verdere samenzweerders een anderen uitgang, gebruikt hadden dan die aan de binnenplaats. „Het komt er niet op aan," zeide: hij onverschillig, „Ik heb 'een des te betere vangst gedaan." Hij beval zijn beide helpers de gevangenen te be waken en ging naar boven, om de localiteiten der „Mollten"' nauwkeuriger in oogenschouw- te neimen en, als heit noodig mocht blüken ,den luitenant te helpen,

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Schager Courant | 1922 | | pagina 1