SPAANDER 4 Co., ALKMAAR.
ilitiin Nieiïs-
6öste Jaargang. No. 6962.
eerste; blad.
VERZOENING.
feuilleton.
SCHOPPENKONING.
De dingen om ons heen.
ALKM AAR'S ROEM.
Tabaksfabriek J. R. KEÜSS Alkmaar.
20%
Zaterdag 21 Januari 1922.
SCHA
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder- 1 jtn P VPTS NV Vh THAPMAN Sr f fl SpIlRflPIl Prl^a per 3 maanden f 1.65. Losse nummers 6 cent. ADVERTEN-
dag en Zaterdag. Bij inzending tot 's morgens 8 uur, worden Adver- n,f* T,ll# i uuiiuyuu. TlëN van 1 tot 5 regels f 1.10, iedere regel meet 20 cent (bewijsno.
tentiën nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst. POSTREKEN1NQ No. 23330. - INT. TELEF. no. 20e j inbegrepen). Groote letters worden naar plaatsruimte berekend*
DIT NUMMER BESTAAT UIT VIER BLADEN.
„Ingevolge de Auteurswet 1913 is bet verboden de
zen monoloog zonder toestemming van den schrij
ver in het openbaar voor te dragen".
(■Boerinne-costuum van boven'Alkmaar, met de kap
op. Met stijve beenen en een hooge kleur, van bet
schaatsenrijden. Schaatsen in de band.)
o
Jong jong, 't was b&r erg. As ik dat had weten,
Dan ha'k 'em de skaetse toe z'n kop op smeten!
't Was bar!
En ik ben er verlégen van in de war.
'k Had nooit dacht, dat zooiets met mijn kon beuren,
En ik zal het je vertellen in geuren en kleuren.
Vlejejaar was 't kermis in de Wieringerwaard,
En daar hadden w' al weken èn weken veur spaard,
Met mekaar, kneggies en meidjes, zouwen we d'r
benen,
En de groote wagen van Jaep de Koster leenen,
D'r gane veul makke skaepe in een bok,
En de Koster zelf, die meegong, die zou op de bok.
Nou had ik eerst dacht: Kees, dat is toch zoo'n stille,
Die dee nooit ers mee, dus die zou wel niet wille,
Nooit was ie in de herberg, en nooit op een feest,
Want aera wastie vast wel 'rs eer om me weest.
Hij zei wel niet veul, maar bij keek me soms an....
Nou afijn as je zóó kijkt, weet j' er alles al van!
Maar jawel! 'k had net eten, en 'k sting in de boet,
En deer komt ie 't erf op in z'n Zundagsche goed:
En z'n pet op ien oor: „Nou Trien, gaen je mee?"
Ik weet al niet best meer wat of ik toen zee,
Maar ik ging. Och, ik mocht Kees toch eiglijk
wel lije,
En een dag na de kermis, dat ie nog gien vrije.
In de kar zat ie naast me, maar wat merk je
d'r van?
Je bent met z'n alle, en dan is dat een pan!
Die had weer dut, en die had weer dat,
En je was in de Waard veur j' er erg in hadt.
Bij Jan Wit in de herberg was dans en muziek,
En deer gohge we henen met de heele kliek,
We dronke d'r besse, en we zate een tijdje,
En iedereen danste met z'n eige meidje.
Maar toen was d'r een jong, die keek al zoo strAf...
En net bij de polka komt die op me af,
't Was een stadsig meneertje, met wit veur, en
een hoed,
En zoo'n pepiere sigaartje in z'n snoet,
Maar hij lachte zoo vrundlijk, en ie vroeg het zoo
gnap,
Dat ik gong veur een toertje met 'm op stap.
En deer kom ik terug, in de hoek waer Kees staet....
Nee1, verlege!.... wat was me dat jong toe toch kwaed!
Z'n ooge trokke van nijdigheid scheef,
En hij bromde: „Ga jij maar met hum an de zweef!"
Je snapt, dat ik toe óók korzelig wier
Maar die avond had ik toen gien meer plezier,
De meidjes en jonges die hadde mekander,
En je bent met mekaar, en je gaan met gien ander.
Netf mensch, 't was onnóózel. We ben truggereje,
En de aere hebbe zoo'n bietje gevreje,
Maar Kees hieuw z'n eige zoo stijf as een stok,
En ie liet Jaep naar binne, en gong zelf op de bok.
Nou, mijn óók een zorg. Ik heb hum niet van noode,
En wie boos is, kan van mijn part oprode.
Dat was nou van 't zomer. Op 't zang alle weke,
DETECTIVE-ROMAN NAAR HET ZWEEDSCH VAN
S.ADUSL
De man met de zilveren ster hief zijn hoofd op en
uit liet masker richtten zich een paar stekende, zwarte
oogen op 'den onechlen vertegenwoordiger van Schoppen
koning. Leo Carring had een gevoel ais wilde 'die Jbiik<
hem doorboren.
„Het is de teerste maal dat je iets mislukt is,'"
zeide de andere. 'IHoe komt dat
Daar zijn fantasie hem op dit oogenblik m den
steek liet en hij geen geschikte leugen bjj dé hand 'had,
sprak Carnng de waarheid.
„ik ben ziek geweest," zeide hij.
„Ziek Herhaalde de ander met nog grootere verba
zing. Nou wordt het toch ai te.gek. Weet je wat je zegt?"
„Ja. Het is zoo."
„Waarom ben je dan vandaag hier gekomen?"
Ik "heb iets binders te bespreken, mondeling, zonder
getuigen."
De man met de ster keek hem met zijn doorborende
stekende oogen aan. Dan stond hjj op en gaf Carring
een wenk, om ter zijde te gaan staan'!
„Mijne heeren," zeide hij, ?Jde zitting is ppgeheven.
Ieder uwer heeft de vrijheid zijns weegjir gaan," nadat
hij aan Ruiten negen de kaarten, het aamteekenboékje
en hot masker afgegeven heeft. Wannéér wij dé volgende
maal uw hulp noodig hebben, zyllen wij het op dezelfde
geheime wijze als vroeger in de couranten meidén. Gij
weet ttlllcii, dat wij strijden voor het hooge doei der
Inleru;iU< nale. En daarom zullen wij u steeds bereid vin
den. Hel ga u wel mijn heeren, en mijn dank.'
Leo Carring begreep, dat deze woorden niet voor
hem colden en was daarom in liet geheel niet verbaasd,
toen de man onmiddellijk daarop zacht tegen hem zeide-
„.Schoppenkoning blijft hier
Do samenzweerders verlieten onmiddellijk dé grot én
gingen de trap op. De man met de zilveren ster volgde
Zoodra de onechter Schoppenkoning hun stappein hoorde
wegsterven, deed hij iets, wat iedereén, als hij hél
gezien had, heel vreemd gevonden zou hebben.
Hij sloop naar den zak met den menschelijken vorm. I
die waarschijnlijk het lijk van den vermoorden huiskneciit
bevatte Hier boog hij zich voorover als wilde hij den
zak onderzoeken. Maar in plaats daarvan stopte hij iet»
onder den zak,_ vlak bij de thans dicht gemaakte opening.
„Ik leg mijn ©ene Browning hier', zeide ky half
HET W1TTK HUIS
HEEREN. en KINDERKLEEDING.
PRIMA STOFFEN en VOERING.
Eerste klasse bewerking.
H. S. CLOECK, Alkmaar.
Heb ik Kees wel zien, maar heel niet ankeke.
Eerst heb ie nog wel 'rs zoowat ginnegapt,
Maer ik most 'm niet meer, en dat heb ie wel snapt.
Maar vandaag weer wat aers!
't Was weergaesche koud,
En in de Groot'Sloot was het ijs al betrouwd,
Dus drekt na het eten docht ik: Weet je wat?
Je neme de skaes, en je gaen d'rs op pad.
Van de Breg naar Het Zand is bestig te rije,
En je bloedeige zuster, daer was je in gien tije.
Ik zoek me krale eïi me Zundagsche kap,
En ik op de skaes in m'n ientje op stap.
Nou, op weg naar Het Zand had ik wind mee,
Dus bij Geertje was ik op tijd veur de thee.
En een drokte was deer... Ien beest was d'r ziek,
En Geertje d'r man had óók rimmetiek.
Dus we prate en prate, en ik denk an gien tijd
Tot ik opiens roep: God, hoe laat is het, meid?
..Halfvijf!.. En ik weg! Maer de wind had ik teuge,
En me linker skaes, die leek niet te deuge,
Dus ik ree niet te! best. In de lucht wier 't al grijs,
En zoo wijd as ik keek, was gien mensch op het ijs.
't Wier me angstig om 't hart. Ik begon al te hijge,
En of en deur most ik stilstaen om asem te krijge.
Dan ging ik weer deur, 't was een wurme en wroete,
En ik stond effetief te trille op me voete.
'tWier donker, en 'twas ook halfzes al misschien
En het licht van de Breg was nog lank niet te zien.
Ik doe weer een streek, en ik zet nog es deur
Daer rij ik werempel pardoes in. een skeur,
En ik val op me
nou, je weet hoe het hiet
En daer lag me skaes, en deer ik in het riet.
'k Stond op met de kramp in me rug en me lende,
En me skaesseband - nou, die was hielendal an ende.
Gien mensch op het ijs,- en gien mensch op de wég,
En zeker wel vijf kwartier wijd van de breg.
'k Begon half te griene, wat most ik nou doen?
Je skiet toch niet op met ien skaes en ien skoen.
Nee, 'k wist me gien raed, zoo allienig as 'k was...
Maar deer hoor ik heul in de verte gekras
En ik luister d'rs goed, en deer kompt er ien an
Op skaesse, ja, heul in de verte een man.
En ik blijd as blik, want ik voelde me wees...
Kris kras... dichterbij... en deer is het me Kees!
Keas op skaesse!
't Was of ik verzonk in de grond
Toen Kees deer in iene zoo veur me stond.
„He, geneevend", zeit Kees. Ik zei niks, kreeg
een kleur.
„Nou, geneevend!" zeit Kees. „Wat is dat? He'j
meleur?"
„Ja", zee ik, en 'k most griene, ,'De band is an
stukke",
„Da's slim!" zeit toen Kees.
En ie gaat an 't plukke,
En toe neemt ie z'n zakmes, en ie snijdt en ie bindt
En ik sting d'r bij, en ik griende as een kind."
„Nou meidje, skei uit!" zeit Kees. ,,'t Is weer goed",
En met knielt ie op 't ijs, en pakte me voet.
Hij bond me skaes op, zoo midde op de sloot,
'k Hield me vast an z'n skouer, en ik skaemde me
dood!
„Nou meidje", zeit Kees toen, „de band is weer heel",
„Maar een knoop moet 'r op, aers geeft 't niet veel",
En hij geeft me... een zoen!
Nou, wat most ik doen?-.
„Leg op", zeit toen Kees", kom meid, geen gezeur!"
En ie pakte me hand, en ie gink d'r vandeur.
Kris, kras... teuge wind, maer het gink as gesmeerd
Maar opiens zeit ie „ho", en ie stopte z'n veert...
„Trien de band is weer. heel", zeit die slimmige
V08,
„Maer een stevige knoop nog, aers geet ie weer los!"
En ie geeft me een zoen—
Nou, wat most ik doen?-..
Kris, krasik zag al een licht van de breg.....
Kris, kras ho-. Twee knoope... en toen weer op
weg!
Toen drie knoopetoen viertoen weer
rije, kriskras,
En het duurde een uur wel veur 'k an 't walletje was.
„Trien, de band is nog heel", zei Kees bij het huis,
„Maar... een knoop nog, want aers misschien breekt
ie nog thuis!
Toen lei ie een knoop, en toe nog ers een knoop....
Ik weet niet hoeveel, maar het ware d'r een hoop!
Zoo'n hoop, dat de band niet meer los was te krijge,
En ik vond 'et..~
niet aeklig^.
maer nou skaem ik m'n eige,
Want vam al die knoope en ze bent (niet te telle
Moet ik nou an me vaer,
en an de beeste vertelle!
DIRK WITTE.
Duidelijk, is» de internationale toestand' nog alles be
halve en zoolang daarin geen verandering komt, be
staat er voor handel en welvaart, ook voor ons land
niet de minste kans.
Toch izou heti overdreven zijn de. Fransche Kabi
netscrisis te construeeren tot een nieuwè bedfcigihjg
van de rust van Europa. Het zou een voorteeken
kunnen zijn van nieuwe narigheid, doch alleen wan
neer bepaalde factoren' zouden gaan samenwerken
Zoolang dit niet het geval is, moet men het optreden
van den -cha*. indstisohen Poincaré niet al te tra
gisch opvatte:.
Een verbetering in den toestand! is het natuurlijk
geenszins, dat juist deze man de opvolger van Briand
werd.
Prima geurige PIJPTABAK gefabriceerd door de
Neemt proet met deze prima kwaliteiten in fraaie verpakking.
VRAAGT ZE UWEN WINKELIER.
hardop, als sprak hij tot zichzelf.
Dam sloop hij terug naar de plek, waar hij eerder
gestaan had. Het volgende oogenblik hoorde hij stap
pen op de trap en kwam, de main met de ster 'enig
met een anderen, op dezelfde wijze gekleedon man,
n.aai zonder uitwendig, teeken van waardigheid
Deze nam plaats aan de tafel. De man met de ster
ging naast den stoel staan en beval op scherpen toon
dat „Schoppenkoeimg" naar voren komen zou. En
•dan begon men hem een verhoor af te nemen. De
andere man mengde zich niet in het verhoor, doch
af en toe fluisterde hij den ander dets toe. Leo Car
ring hoorde door enkele woorden, dat zij Russisch
spraken.
„Je bevindt je in dezelfde kamer, waarin je ons je
plechriigien eed gezworen hebt. Bn je weet, dat het
verbreken van dien eed met den dood gestraft wordt"
Carring boog zwijgend zijn hoofd en de andere
ging voort:
„Je zegt, dat alles je mislukt is. Dat beteekent,
dat je onze voorschriften niet gevolgd hebt. In je
'kwaliteit als huöphuiskneoM bij den majoor bijvoor
beeld iiadt je tot een resultaat moeten komen. Allés
was prachtig voorbereid. Waarom is het je mislukt?"
„Ik was ziek.
„Toen je gisteren naar iStocksundl gestuurd werd,
heb je met geen woord over .die ziekte gesproken.
Integendeel, je hebt gezegd, dat alles heel goed ge
gaan was. Waarom kom je au met uitvluchten en
leugens? Je moet bepaalde dingen ontdekt hebben.
Is het je bedoeling die voor je te houden?"
Leo Carring antwoordde niet. Als waren zijn ge
dachten elders en als hoorde hij nauwlijks wat er ge
zegd werd, keek hij de vreemde grot rond en zijn
blik bleek als toevallig op den zak met het lijk rusten.
Doch in waarheid waren zijne gedachten niet elders.
En onder de bescherming van de lange mouw van zijn
zwarten domino omklemde zijn rechterhand de kolf
van het pistool, dat hij voor zichzelf gehouden had.
„Antwoord op jnijn vraag,' -beval de andere. „Je
ziet den zak 'daar. Daarin ligt het lijk van een "man,
die het loon van den verrader gekregen hééft. Datzelfde
lot wacht jou, wanneer je ons verraadt. Antwoord dus
op mijn vraag: Is het je bedoeling je ontdekkingen voor
jezelf te houden? Heeft een ander jé bêterë voor
waarden aangeboden dan wij?"
Zonder den blik af te wenden van den zak, die
hem gehypnotiseerd scheen te hebben, antwoordde Léo
Carring op een toon, die den anderen deed' téru^déinzen.
„Misschienf' Hij zeide het met zijn natuurlijke stem
en op uitdagenden toon. Tot dusverre had hij de stem
van zijn gevangene nageboptst
„Wat bedoel .je?" riep de man met de ster woest
„Heb Je je eed vergeten?"
De detective wendde nu .rijn gemaskerd geacht naar
den vracer.
„Ja, daar ben ik bang voor," zeide hij óp nog prikke
lender toon. ,,En ik hoop, dat ik er* nooit meer aan
zal behoeven te denken."
De beide mannen fluisterden elkaar iets toe èn Léo
Carring wierp een zijdelingschen blik op. den zak met
het lijk. De samenzweerders stonden op en kwamen naar
hem toe.
„Het masker en de kap af f' beval de man met de ster.
De detective ontdeed zich door een vlugge béwé"'—
van zijn linkerhand van beide. De anderen keken hém
nieuwsgierig aan en de voorzitter zeide in fret Russisch
„Je vergist je, hij .is het"
„Ja, mijnheer de graaf', zeide £arring onverwacht
„Ik ben het."
„Satan f riep de man met de ster uit „Je weet wie
wij zïjni'
„Ja,' antwoordde de detective met zqn harde, kou,d<f
stem. „Die daar noemt zich soms „Koning der Moliien'
en u bent de „executeur'als ik mij met Vergis."
Een aoodelijke stilte volgde. De twee mannen wis
selden een blik en het leek, alsof gij' zich op den ver-
melelen Carring wilden werpen, terwijl deze wéér hoo-
nend prikkelend zijn stem liet hóorén, als wilde hij de
zaak op (doe spits drijven.
„Verkiest u andere namen, dan kan ik u ook graaf
Paul Seigen noemen en u John Erik Molkvist, voor
malig huisknecht en quasi-vermoorde.'
Dan hief de man met de ster ril'n rechteihand op,
waarin de loop van een revolver glansde, en richtte die
op 'Leo Carring's hoofd.
De detective sprong bliksemsnel ter zjjde, maar zijn
gezicht werd toch door iets vloeibaars getroffen. Eén
vreemde misselijkheid maakte zich van hem meester;
het stak en brandde in rijn oogen, alles draaide piéri
hem in een cirkel rond.
Men had hem met een verdoovingsmiddef bespoten.
Doch gelukkigerwijze was ihlj met zóó getroffen, dat hij
volkomen rijn bewustzijn verloren hadT
Terwijl hij rijn" gericht met zjjn linkerarm be
schermde hj,ef iiij 'dreigend met rijn rechterhand de
3rowm"ng op dan échter knalde een schot van terzijde.
Hij 'zag, dat de pistoolvormige .verdoovingsspuit in de
hand van den man met de ster versplinterd was en
het bloed over rijn vingers stroomde. Het vocht spoot
rond. Een groot, deel ervan kam terecht in het gezucht
van John, die begon te wankelen en zich met zijn be
bloede hand over de oogen wreef.
En nu hoorde men uit dezelfde richting, waaruit het
schot gekomen was, aoor een scherpe stem in het
Russisch de dreigende woorden:
„Handen op erf ik schiet
Een uitroep van woeste verbijstering, ontsnaptesan
ALLééN
JANUARI
KORTINO OP
KLEEDING NAAR MAAT.
Uitgebreide sorieering Stollen.
Ie klasse Coupeur.
Laatstgenoemde was - voor een Franschman &L
thans voor eendge redie vatbaar en. kon en dag
overtuigdi worden v&n 'het feit, dat van een kikker
geen veeren rijn te (plufefeasi es dat executie van een
debiteur commercieel niet, het beate middel 1» om eeq
vordering binnen te krijgen. In. dit opricht is Poiu-i
caré, luiden» elk woord, dat hij sedert 1918 gespro
ken of geschreven heeft, absoluut catoesankc-UJk. Hij
wiiil .zyn volle pond! En als hjj het geld niet. kam krij-,
gen en daardoor Duitschlsmd niet definitief feen uati
mergelen, welnu, dm ssl hjj, het cp ms andere mi
nder probeeren, al doo-r d« besettinF?; v&a weer sieu-
we landstreken en gebieden ödt ia het pro^raimns,
dat Podncaré voortdurend heeft ontwikkeld «a waar
mede hij in de Kam ar verschijnt.
Doch er rijn eenige testoren, dfa {bedetteat dat dit
programma wordt .vemsaenlijkt,.
Een daarvan hs, d&t wmhsev BkA
aandringen op dien stap, volkomen alleen zou sfcna
en dat geen enkel land, behalve dan de vazal tstaat
België, er ook maar een seconde aan deiikt iinedo tq
werken tot zulk een daad, waarvan de gevolgen met
zijn te overzien. Behalve dan natuurlijk, het oene en
eerste gevoAg, dat eer va-a Duitsolilaind, dan in eaö
nieuwe revolutie gedompeld en tot burgeroorlog ge«
doerad, heelemaal niets meer, zal zijn te balen, Qok
geen producten en ook geen woilk,
De eenige landen, die voor medewerking aan ml*
'Idtaire1 dwangmaatregelen dn aaamerkmg souden
kunnen komen rijn In bei twssten) .Fn-gAian'^ ga
Amerika.
Laatst genoemd Hand1 is bezig waok aan week trijtn
troepen uit Europa terug te trekken en Engeland
verlangt niets iliever dan dit voorbeeld1 onmiddellijk
te volgen^ omdat het de Mnancdeele offers al meer
dan :iamg beu is. iMet een belasting van 30 pet. mL
nimum op ihet inkomen kan een retgeering zich .te-»
gemover den belastingbetaler geen enkele >maatire-»
gel veroorloven, waarvan rij bet absoluut noodza-i
kelijke niet kan bewijzen. En !de Engalschman ia
volmaakt ontoegankelijk voor de stelling, dat hij een
leger qgn den Hijn^. noodig heeft om rijn waren in
Duitschland te kunnen verkoopen en misschien
eenige millioenen in zfjn schatkist te zien vToéièm dié
dadelijk hun bestemming vinden in warklooshekisuit-j
keeringen.'....
Hoe eerder de handel herlèêft hoe liever hét Engeland
zal rij'n. Daarover is ieder het eens. Dus dwangmaat
regelen, die den toestand nog verslechteren, zijn uit den
booze. i Hi
Niochl fean (Engeland, noch van Amerika,, noch van
Italië heeft een onverzoenlijke ^politiek a la Poincaré
iets te hopen.
Dat was goed geweest vlak na den wapenstilstand, toen
ook Lloyd George den boer op ging.met rijn leuze: de
Keizer moet hangen en Duitschland betalen tot den last
rien cent'
Uit dien roes Is de gefaeele wereld ontwaakt béhalvé
eenige groepen In de Fransche kamers, die nog stééds
bet oude 6'ok paardje berijden, zonder te bemerk én, dat
dengene, dien Carring $en graaf genocmu" had; de
andere brulde, tuimelde terug en stiet tegèn dén muur.
De oogen oer beide mannen waren op den zak met
het lijk gericht. £n het „lijk' had niet bet gezicht van
den vermoorden huisknecht en deed ook niet denkén
aan den „gehuurde" doode. Het waren luitenant Tor-
hardt's jeugdige gelaatstrekken, die rij Voor zich zagen.
„Bravo, Tbrhardt'" zeide Leo Carnng. J5Ik heb het
dus goed berekend. Zorg voor den graaf, dan ml ik
den huisknecht voor mijn rekening nemen. Schiet bij de
eerste beweging, die rij maken."
De man met de ster was -Weldra: overmand en ge
boeid, waarna de beurt aan den andere kwam'. Toen
zij geiden gebonden naast elkaar lagen, deed Carnng
hun maskers af. Het bleek, dat zij inderdaad clegenetn
waren, die hij vermoed had. Het litteeken op Het ge
richt van den graaf was voldoende om hem te identi-
fioeeren en da luitenant herkende onmiddéllijk dén
huisknecht
„Nu mijne heeren'„ zeide Carring, „is het spel voor
u voorhij.
„Wie voor den duiver 'ben je? v^oeg John met van
woede bevende stem.„Schoppenkoning
„Neenviel de detective hem in de rédé, „mét cüè
maskeradegrappen is het nu uit Ik ben Leo Carring.'
Dan ging hij; naar den doodsbleeken graaf toe en
zette zijn pistool op diens slaap
„Waar "heb je mejuffrouw von Heden1 laten bren
gen?" vroeg hij in het Fransch. „Antwoord* als je
léven je lief is."
.jNooitl" siste de andere. „Eerder iaat ik mij doo-
den."
v,JDat 'is ndet noodig", rt'ep die luitenant uit. „Ik
weet waar zij is, Blijf een oogenblik Ihier, idan zal ik
haar bevrijden."
Oiumiddellij(k( daarop hoorde Carring «weer stappen
op de trap. Het waren Roland en Grimmer, die vol
gens afspraak, ma het eerste schot (kwamen toege
sneld.
„Nu", vroeg Carring, „hoeveel1 hébben jullie er ge
pakt?"
*,Geem een", antwoordde Roland'. „Niemand heeft
het huis verlaten. Maar alle uitgangen izijn nu bezet."
Uit het hoonendi glimlachje, dat om de lippen van
deni huisiknecM speelde, izagi Carring, dat de verdere
samenzweerders een anderen uitgang, gebruikt hadden
dan die aan de binnenplaats.
„Het komt er niet op aan," zeide: hij onverschillig,
„Ik heb 'een des te betere vangst gedaan."
Hij beval zijn beide helpers de gevangenen te be
waken en ging naar boven, om de localiteiten der
„Mollten"' nauwkeuriger in oogenschouw- te neimen
en, als heit noodig mocht blüken ,den luitenant te
helpen,