I
FOTOGRAFIE.
llit het Hart Yan Holland.
K
Brieven uit Rome.
TERUG IN HET LEVEN.
Atelier NiestadtSchagen.
Zondags geopend.
De Haagsche Conferentie
Zaterdag 24 Juni 1922.
65ste Jaargang. No. 7047.
TWEEDE BLAD.
FEUILLETON.
Onze veeljarige ervaring, waarborg! een
juiste Uitvoering.
Dagiicb! en Electriscb Kanstlicbt Atelier.
Gedurende de Kermis iederen
avond tot 11 uur geopend.
Alle '.tivnschcn, die de oude periode nog nebben mee
gemaakt, dut men geen bezoek van eenigc beteekenis kon
maken zonder cylindcr, dat geen voorstelling Van een
schrijnworkerstooneclvereeniging, geen uitvoering van
den rurnclub, geen doop of begrafenisplechtigheid mo-
Iel ijk was, zander hoogen zij de, hebben hun „hondo-
okje' \<*or den deg gebaald en gepoogd ir weer een
„huit reflets" van te maken.
Natuurlijk is do stille hoop buiten hun buurt
te worden aangezien, voor 'n gedelegeerde. Etj zijn vele
eerzame Hagenaars, die ztph in gewone tijden vergenoe
gen met Avondpost of Haagsche Courant, aocli zich ni*
aan hun hoogen hoed verplicht gevoelen een Daily
Mail of Petit Parissicn te koopen en daarmede naar
Schcveningen te trammen.
Waarom niet?
Het is een verheffend gevoel, door oen krantenver-
kooper, kersvers, van de Gedempte veracht, te worden
aangesproken met t„Dijli Mijl" Sur?1, En waarlijk zelfs
uit een oogpunt van geldbelegging is een der Ejngelschc
kranten, 'Innes -of Telcgraph zoo'n slecht zaakje niet,
aangezien je voor je drie stuivers vast driemaal meer
papier krijgt dan voor de negen centen aan een N.R.Ct
ot Handelsblad betaald. Lees je het ding niet uit, aan.
staan er plaatjes in voor je kinderen» of modeprenten!
voor ie vrouw, terwijl het papier best is voor kastpjon-
koobeKleeding.
Heel den Haag voelt zich gastheer en gastvrouw, al is
waarschijnlijk het ding waarop men zich van die functie
het meest bewust zal worden..., tiet benls'tinabiljet, van
wege de extra-bewakingsk oston ,do prachtig nieuw uitge
monsterde bereden agenten voor het Vredespaleis en de
rechercheurs bij alle gebouwen waar een gedelegeerde
vertoeft. Dat zal natuurlijk een vriendelijke duit kosten en
als straks de Russen er zijn, zal het vooral niet vermin
deren. Dah komt er natuurlijk nog een of andere ont
vangst van do gemeente oanj de gedelegccrdn en
misschien schiet er van stadswege ook nog wel wat over
voor al de builenlandsche journalisten. En zoo ga je
door. Een gemeentethee op Marlot is ai mee het minste.
Dat beteekont honderd raadsleden cn ambtenaren met
hun vrouwen, plus honderd journalisten zonder. Dat
wil zeggen driehonderd ijsjes, 'n halve hectoliter thee, een
paar gfros petit fours en kisten sigaren, sigaretten en
andere snoeperij, plus muziek' en bloemón p n andere
kleine uitgaven, hamen dus (vanwege de publieke zuinig
heid) een duizend gulden of vier. Een koopje, als je
daarvoor vat gratis reclame voor je stad in een hon
derd wereldbladen en "Nederlandsche blaadjes kan
machtig worden.
Zoodat ik maar zeggen wil, dat de burgerij wel degelijk
gastvrouw is, al zit zij dan alleen per procuratie aan.
Een goed ding heeft de conferentie al vast uitgewerkt,
n.1. dat net publiek wordt overstroomd met aankondigin
gen van winkels, restaurants en dergelijke, die, Wonder
aller wonderen, thans niet alleen adverteeren, dat zij
diner of supper met dancing enz. servcercn, doch er
tevens bijvoegen dit is eigenlijk het wonder hoe
veel dat den burger zal kosten. Tot dusverre moest men
maar ergens binnen stappen om dan bij 'het bosteUah
van oen maaltijd of wat ook vaak gebeurde, bii het
afrekenen, gewaar te worden, hoeveel die heerlijkheid
liad gekost en wat er aan kleinigheden voor een ditje
cn een datje was bijgekomen.
Nu heeft Den Haag plotseling ervaren, dat het moge
lijk is voor een daalder tc middagmalen cn het voor
twee gulden goed te hebben in plekken, die men 'nis
niet oweeür op grooter of kleiner Behaal placht uit
den weg te gaan. Dit is een groot voordeel en naar ik
denk niet alleen voor den bezoeker, maar ook voor den
ondernemer, die liet anders had moeten hebben van
een paar waaghalzen of. van menschein, voor wien geld
er met op aan komt, omdat zij het beroemde "paardje"
op stal, dan wel het boompje waaraan,je maar hebt te
schudden fii hun achtertuin hebbein, staan.
Van tien kwartjes op tien diners ben je altoos nog
beter af dau van den gulden op één maaltijd, een
waarheid, waarvan onze hotels cn restaurants nog steeds
niet genoeg doordrongen wpren. Naar liet heette
om do zaak deftig tc houden. Maar thans gaat het opeens
ov«(r teen anderen boeg. Nu kaïn, wat vroeger niet kon
en doen de heeren zaken, ook omdat de klanten
terugkomen. AVat zii niet deaen, flls huw cenige her-
portomönnaie was.
neiegevosl volstrekt niet neer erh restaurant te gafitt met
of zender wijn en muriekdweng. 'Men kan óók thuis
blijven cn zijn geld steken in een df A^tre gerenommeerd
goede instelling. Het resultaatis hetzelfde. Het geld
verdwijnt even goed.
In 6én week hebben wiï de deconfiture gehad van
de Spaar- en Voorschotbank, waar spaarders een voor
schot en voorechotnemers een spaarbankboekje konden
krijgen, resp. moesten nemen. Een bank, die voor
©en net mensch ilp; tijdelijke moeilijkheid in "het bezit van
een of twee borgen dikwijls een uitkomst is geweest. Maar
terwijl men er geen honderd gulden, van het bestuur kon
loskrijgen, zonder borgen Cn informaties, blijkt het nu.
dat de administrateur, die zoo motdo bank veneenzelfd
was, dat bij' in. den volksmond als peet der olndcrnJemiiig
optrad, mot óf zonder borg en zotter zonder eönigo
controle heeft zoek gjemaakt.
En terwijl wij dit schrijven, "komt het "bericht, dat de
Oranjebank, oen schepping van den 'Oranjebond voor
Orde georganiseerd dient to worden, omdat de directeur^
een Zoon van minister De Visser, de bankkas voor
zyn eigen .portefeuille heeft aangezien en met een paar
ton van de bank naar het buitenland is.
Na Russen Oostenrijkers en Marken was dit precites
het eenige wat er nog aan mankeerde om de Nederlanjd-
sche burgery op straat te brengen. Eerst do scheepvaart
toen do cultures, "daarop de industrie en ïiu de geldin
stellingen
Hot belooft een prachttijd voor den minister vatt
financiën, die valn] een volk zoo uitgekleed straks
nieuwe belastingen zal moeten gaain heften of de oude
fcelaaungen zaï Aoeten gaan invorderen. A.
innoring aan een diner een leeg gevoel ih maag en
rtemonnaie was.
Nu behoeft men trouwens voor dat leege portenion-
De voorlaatste dag van het Eucharistische con
gres, ter bijwoning waarvan duizende katholieken
uit alle werelddeelen naar Rome kwamen, viel op
een Zondag. Het Allerheiligste zou, voor het eerst na
vijftig jaar, weer door de straten van de Tiberstad
gedragen worden, opdat geheel de bevolking er zich
aanbiddend onder den blooten hemel voor zou kun
nen neerbuigen en zegenend zou het midden in de
eeuwige stad, eeuwig ook in haar strijd en verdeeld
heid, boven het volk worden opgeheven, als een lich
tend, vredebrengend symbool.
Dit buitengewone feit, was met zijn voor en tegen
maanden vooruit al ijverig besproken en daarbij
werd telkens nauw hoorbaar de veronderstelling ge
uit, dat Pius XI nu buiten het Vatlkaan zou komen
waardooor een einde gemaakt zou zijn aan
de vrijwillige gevangenschap, die sinds '70 dateert
en aan de vijandelijke houding, die het opperhoofd
der katholieke kerk aannam tegenover de monar
chie, sinds deze hem zijn grondgebied Rome en de
kerkelijke staat door geweld van wapenen ontrukte.
Maar Pius XI, die niet alleen een vroom, maar ook
een zeer wijs man is, heeft duidelijk getoond, dat
hij niet het hoogste godsdienstige, feest en het mo
ment van opperste aanbidding, wilde vertroebelen
door politieke vraaagstukken. Zijn geest was met d.e
honderdduizenden, dio buiten het Vatikaan in ado
ratie neerknielden, maar om alle demonstratie te
vermijden, trok de paus zich na de laatste, mis in de
St. Pieter, aanstonds in zijn vertrekken terug en te
vergeefs trotseerden de menigte de brandende zon
nestralen op het plein voor de basiliek, in de vaste
overtuiging, dat zij althans van af de „Loggia", den
pauselijken zegen zouden ontvangen.
Wie in den vroegen ochtend van den 28sten Mei
in een vliegtuig boven Rome zweefde, zal als een
groot nest het Kolosseum, tot aan den nok met men-
schen gevuld aan zijn voeten liggen, terwijl de stra
ten, die er heen liepen, zoo vol priesters en pelgrims
waren, dat het wel scheen, alsof er een groot net
over de stad gespreid was, waarvan de zwarte dra
den samen kwamen in dat éone middelpunt: het
oude amphitheater van Flavius.
Daar waar eens do arena zich uitstrekte was nu on
der 'n baldakijn een altaar opgericht, te midden van
een boschaadje van groene palmen; daar reikte de
bisschop van Triest, de communie uit aan duizen
de kinderen, die vanuit de stad en de omliggende
plaatsen hierheen stroomden. Ten tijde der Caesars
spanden zeelieden een groot zeil uit boven het Kolos
seum als daar geheel Rome vereonigd was om er te
genieten van de spelen der gladiatoren en wilde die
ren, van den doodstrijd der martelaren, die er voor
hun geloof stierven, nu welfde zich een diep-blauwe
lucht boven die bonte menigte en het' was alles zon
neschijn en blijheid; de kinderen zongen vrome hym
nen, terwijl tusschen het volk de priesters heen en
weer liepen met de overdekte kelk, waarin zich de
hostie bevond. Wie neerknielde ontving het Sakra
ment zoo was geheel het amphitheater in een
kerk herschapen en wie er op een schralen winter-
<lag de ruines van dit schrikkelijke gevaarte bestu-
I deerde, het in gedachten reconstrueerend, terwijl de
I gruwelijke tooneolen voor zijn geest verrezen, die
zich hier afspoelden, zou niet gedroomd hebben van
dezen Zondagochtend, zoo vol poëzie en vreugde, vol
onvergankelijke schoonheid en levenl
Tegen vier uur stelde de groote processie zich in
beweging, waarmee het Sakrament van de S. Gieva-
ni naar S. Maria Maggiore zou worden gebracht en
Naar het Engelsch van WILLIAM J. LOCKE
Voor Nederland bewerkt door W. A. J. ROLDANUS Jr.
Uitgave van W. DE HAAN, Utrecht.
Toen do trein onder veel gewuif met hoeden en
zakdoeken Charing Cross Station uitreod, ontsnapte
Baltazar een diepe zucht van verlichting .Als God
het wilde, was de jongen nu gered. Gered, in ieder
geval, van de vrouw, met wie hij op zijn eerewoord
beloofd bad, niet te zullen correspondeeren, zoolang
hij in Frankrijk was. En de jongen zou zijn woord
houden.
Triomphantelijk liep hij het stationsplein over. Hij
voelde zich sterk neen, meer almachtig. Een
kracht, waarvoor alle ratten van Donnithorpes en ad
vocalen moesten buigen. Hij had geen plannen ge
maakt; wist niet hoe hij zich tegen de intriges van
Donnithorpe zou verweren. Hij was zijn geheele le
ven gewoon geweest op het gevaarlijke moment te
wachten en dan in to grijpen. Hij had een heerlijk
geloof in zijn lot. Het zijne en dat van Godfrey. Het
lot van het Huis van Baltazar, Wanneer de oorlog
voorbij was, zou Godfrey oon lief Engelsch meisje
vinden en trouwen; en er zou een zoon gebbren wor
den, om den fakkel verder te dragen en dien op zijn
beurt aan het volgende geslacht over te geven. Toen
hij de St. James's Street inliep, zag hij de baby,
maakte hij berekeningen. Hij zou zeker vijf en zeven
tig worden. De kleinzoon zou dan bijna man zijn....
Hij lachte. Vreemd, dat hij vijftig jaar had moeten
loven alvorens te droomen over de voortzetting van
zijn geslacht. Die beroorde jaren in China! Hij ver
vloekte ze. Maar wat hinderde het ook eigenlijk? Als
hij steeds do zekerheid gehad had, dat zijn naam zou
blijven voortloven, zou hij de heerlijkheid van het
heden gemist hebben. Het was een vroemde wereld.
Hij lunchte in rijn club met Weathcrley en Burting-
shuw. was optimistisch lot snpevens toe, voorpeicJe het
spoedige einde van. deni oorlog; dan bet duizend jarig rijk
van den wereldvrededc wereld, geregeerd door Angél-
Saksichc geest- en lichaamskracht, bezield door het La-
tijnschc genie de samenwerking, welke de beschaafde
wereld nu reeds eeuwen zocht. Om tien minuten vóór
drieën nam hij afscheid van hen en rood i'n tebn taxi
naar hel advocatenkantoor in Bedford Row.
Hij werd in een kamer gelaten, 'waar Edcar Donn-
thorpe cn een oudere man met een gezicht als van een
paard op hem wachtten. Hij voelde^ dat hij binnenkwam
als een onweerstaanbare kracht.
HOOFDSTUK XXIH.
Een uur later stond hij weer op het "trottoir van die
stille en eenzame straat en staarde naar de laatste
catastrophe, die hij, evenals, alle andere in zijn impulsief
leven, met opzet bewerkt had. Tot dusver besefte huj nog
niet volkomen zijn nederlaag want een nederlaag was
het, een totale' en "onvoorwaardelijke overgave. Hij zette
zijn hoed achterover en veegde zijn voorhoofd af cn hep
dan langzaam de straat 'op. Hij was zonder plan de
campagne binnenbaan, vertrouwend op zijn mtellec-
tueele kracht om haar "bewind van omstandigheden te
handelen. OnmeedoogeiiLooze sluwheid en lage wraak
zucht wachtten hem. In den warmen zonneschijn
maaklte een woest gfevoel van schaamte hem nog warmer
en het zweet"druppelde van zijn gezicht. Hij was alleen
maar in staat geweest met ijdele weerwraak te 'dreigen.
De grijze rat 'van een kerel had hem gemeen uitgelachen.
De advocaat met het paardengezicht had zijn schouders
opgehaald over zijn snoeverij. „Ik zal dit en dat doen,'
zeide hij. „Dan zullen wij zus of zoo handelen,' ant
woordden zij. Evenals de hertog van Wellington riep
hij uit: „Publiceer Verdomme allesf" Zij wezen er met
ijskoude logica op, dat "niet "zij, maar hij en de 'zijnen
daardoor veroordeeld zouden Worden.
„U en de uwen." Dat was bét 5 wat de advocaat gezegd
had. En bij die twee laatste woorden hadden zij hem
veelbeteekenend aangekeken. De onmiskenbare toespélmg
de eenige gedurende het 'geheele gesprek 'op
Godtrey's medeplichtigheid had hij met groote veront
waardiging afgewezen. De gevolgen gingen alleen hem
aan. Zij glimlachten weer. „Dat 'zullen we dan maar
aannemenzeiden zij. Terwijl hij door de gloeiende
straat liep, vroeg hij zich ar wat zij wisten cn wat rij
gisten. Behalve aien eenen veelbeteeköitendëh blik waren
do grijze rat en de langlippige advocaat even ondoor
grondelijk geweest als Bo-edna beelden. En hij, 'John
Baltazar ,was hopeloos verslagen.
Toch had hij, al had het een hoogen prijs gekost, het
spel gewonnen. Godfrey was gered. Werktuigelijk bracht
hij zijn hand aan den borstzak van zijn aunne zomerjas
en hij voelde het compromitteerende document onaer
dien druk kreukelen. Dat en de twee bladzijden harts
tochtelijke liefde .die hij beweerd had geschreven te
hebbenBrokstukken uit het onderhoud kwamen weer
bii hem op. 2l[n tegenstanders hadden', dreigend ver
zekerd, dat zij met alleen op het geschreven verraad van
do geheimen van het Ministerie 'van Oorlog stonden.
Zij konden bewijzen, dat Lady Edna m dein laatsten tijd
aan anderen belangrijke militaire inlichtingen verschaft
had. Hij kon het makkelijk gelooven. Het geschreven
document kon bijna niet de eenige onvoorzichtigheid van
den verliefden jongen man geweest zijn; en wat Lady
Edna betreft nu zii haar ware karakter had laten zien,
achtte hij haar tot leótx. verraad lu staat. Grootspaak
vandaar langs de triomf-boog van Conetatijn terug
naar de Lataraan-kerk.'
Hoe vroolijk zagen de straten er reeds 's ochtends
uit! Tapijten, bonte doeken en kleeden van allerlei
kleur hingen uit de ramen; de armen hadden hun po
vere gordijnen of een paar matjes buiten gehangen,
maar rijke stoffen wapporden uit do lagere verdie
pingen en rijk getooid waren de huizen in de voor
namere straten, waar de stoot door heen zou trek
ken. En welk een kleurgewemel,, welk een schilder
achtige verscheidenheid onder die lange rijen pel
grims, monniken, corporaties en geestelijken van
alle landen, met hun honderden banieren, vaandels
en emblemen! Dio processie was anderhalf uur lang,
want niet minder dan dertig duizond mannen,
vrouwen waren uitgesloten namen er aan deel;
de voorsten waren dan ook al aan de S. Maria Mag
giore aangekomen, voor nog hot Allerheiligste uit do
S. Ciovanni naar buiten werd gedragen. Toen het
volk, dat al uren geduldig op hot plein stond te
wachten, do goud-lakon baldakijn in het portaal van
de basiliek zag verschijnen, klonk een vreugdekreet
uit do menigte en terwijl duizende postduiven uit de
„loggia" werden opgelaten, begonnen de klokken to
beieren en een geestdriftig „Viva Gósu" begroette
het Sakrament. Maar het mooiste schouwspel bood
toch do hcoge trap van de S. Maria Maggiore aan,
toen daar de klerus, vele honderden waren het, in
hun wit priester-gewaad naar buiten kwamen; allen
droegen ze een lange brandende kaars in de hand;
langzaam namen zij hun plaatsen in ter weerszijde
van het altaar, dat tegen den achtermuur van den
absis was opgericht. Vijf in 't wit gekleede kindeiyyn,
die de vijf en twintig steden representeerden, waar
het Eucharistische congres vroeger gehouden werd.
Toen de deken der kardinalen, de 83-jarige Vanute-
li met het Sakrament naar buiten trad, strooiden zij
laurier en myrthe en een regen van bloemen voor
het Allerheiligste. De stoet van zestien kardinalen,
in hun lang-slepond staatsiegewaad van purper zij
de, schaarde zich om het altaar, driemaal weer
klonk het fanfaresignaal, de soldaten presenteerden
het geweer, het volk viel op de knieën en geheel het
Esquilino-plein, dat zacht glooiend tot aan de basa-
liek naar boven gaat, scheen in een heuvel van lich
tende sneeuw herschapen en riep in onze herinne
ring de legende terug, die aan de stichting van deze
basaliek verbonden is; immers zou in den nacht van
den 5den Augustus 342 het wonder gebeurd zijn, dat
ter dezer plaatse sneeuw viel en de Moeder-maagd
verscheen, die aan paus Liberiaan liet weten, dat zij
wenschte. dat op deze plek een kerk zou worden ge
bouwd.
Wie haar nu, dezen zonnigen middag zag uitrijzen
boven die honderden priesters in hun smetteloos ge
waad, waarboven de vlammen der kaarsen in 't
heete zonlicht heen en weer dansten, die scheen het,
alsof hij uit de wereld der werkelijkheid verplaatst
was in een droomwereld, waarin als een visie de
„Louteringsberg" voor hem verrees....
Toen de avond gevallen was, werd de illuminatie
ontstoken. De anders zoo vale Tiber, weerkaatste nu
zóóveel gekleurde lampions, dat de rivier wel met
smaragd, robijn en topazen bestrooid scheen.
Heel Rome stroomde naar den St. Pieter.
De laaste maal, dat wij ons nog zoo laat hierheen
spoedden, was op dien donkeren Januari-avond
toen Benedictus er was neergelegd; een groot rouw
kleed scheen toen heel het plein te bedekken. Het
overschot van dien fijnen denker en goeden mensch,
rust nu al sinds vijf maanden in de krypt, naast de
tombe van die bizarre avonturierster, Christina van
Zweden, die door hare tijdgenooten een even slechte
Christin als vorstin is genoemd....
Maar wat al geheimenissen bevatten de steenen
sarkofagenin de kolders van den St. Pieter, en hoe
weinig kunnen wij benaderen, de gevoelens, de ver
wachtingen, het geloof van die duizenden en dui
zenden, dio in deze week het voorhoofd ootmoedig
drukten tegen de voet van St. Petrus-beeld, of die
met Pius XI, de lange nachtwake onder den koepel
Wenscht D prima werk wend! D lot
of niet, hij was voor de bedreiging gezwicht. Zoolang
het papier in Donnitorpe's bezit was, verkeerde Godfrey
in ernstig gevaar..u en de uwen." De woorden ver
volgden hem. Als hij heu tartte zouden zij door hem
Godfrey treffen.
Begrepen zij de klucht? Zoo ja, waarom schenen zij
dan op "öie eene bedekte toespeling na zoo weinig
om Godfrey, den werkelijken amant, to geven? Tijdenp
het'onderhoud was hun houding hem een raadsel geweest"
tot hij begrepen had, dat Donnithorpe een onverzoenlijke
vijandschap tejgen hem, John Baltazar, koesterde. En
thans vroeg hij zich af, of de pose van den beleedigendö
echtgenoot niet een voorwendsel was voor wraak, die in
diepere beweeggronden wortelde.
Een dag of veertien geleden pas had Godfrey tegen
hem gezegd:
„Die kleine rat haat li als de pest'
Hij had gevraagd waarom. En als een papegaai 'had
hij Edna nagepraat:
„Van een Triton als u krijgen die politieke stekelbaars
jes de stuipen."
Hij had gelachen om die overdrijving. Maai* had de
jongen per slot van rekening gelijk? Zeker had hij heel
weinig aandacht geschonken aam Donnithorpe, op wien
hy met minachting neergezien had als op het broedsel
kleine wezens, dio nog paratiseerden op hot Rijk, dat zij
hun best gedaan hadden ten gromde te richten. Was dat
de wraak van het verachtelijke kleine injsect?
Hij bleef staan bij het 'drukke kruispunt van Hart
Street cn BLoomsbury, nam "rijn hoed af en veegde weer
het zweet van zijn voorhoofd. De woorden van dr.
Rewsby van Water-End kwamen in zijln herinnering
terug: „Hebt u gewoonlijk uw leven volgen# deze over-
idreven principes geleid en... „Ik zou zeggen,
dat u er een heel slechte gewoonte op nahoudt en als ik
u was, zou ik dio maar gauw opgeven." En hij her
innerde zich rijm bekentenis aan den scherpzannigen
dokter: „U hebt tde meest ttrtoostelijke manier om mij te
zeggen dat ik de grootste ezel van het Heelal beu."
„De diagnose van dien man," zeido Baltazar tot zich
zelf. terwijl hij zijn hoed opzette, "was volkomen juist.
Ik ben het^
Diep in Gedacht on verzonken liep hii verder. Ja,
nogmaals haa de oude geschiedenis zich "herhaald. De
zelfde oude overdreven principes haddon nogmaals de
overhand gehad. Zij waren het voornaamste deel van rijtn,
wezen, onweerstaanbaar als het noodlot. Nogmaals had
hij, zonder één gedachte voor de toekomst, het schitte
rende heden weggegooid. Nogmaals had hij bewezen do
Groote Ezel van net Heelal te rijn. Maar wat kwam het
erop aan? Godfrey was gered. Weer voelde hij de
papieren in rijn zak kreukelen. Hij had hem gezegd,
ebt hij rijn leveu voor hem wilde geven. Trotsch liep hij
verder. Bij God. Hij mocht nog zoo'n groote ezel zijn,
maar bli nad nooit in zijn leveö rijn woord of zijn
van Mirhel-Angeïo hebben doorgebracht en nn weer
vol nieuwe indrukken en goede voornemens, op het
punt staan de eeuwige stad het: vaarwel! toe te
roepen, weg te reizen naar andere landen on wereld
deelen en zich nog dezen laatsten avond als met
koorden getrokken voeten naar deze historische
plek!
De groote fakkels, die onder de kolonnades zijn
aangebracht, werpen een fantastisch licht op de ar
chitectuur en op al die gezichten, zoo verschillend
van ras en type. Sommigen herkenden elkaar even
bij dat grillige schijnsel en wisselden een groet, maai.
aanstonds waren ze elkaar weer kwijt, gezichten en
gestalten schoven weg in de schaduwplekken, geen
vond den ander meer terug....
Maar de blikken van de duizenden, die daar samen
gestroomd waren, vereenigden zich allen op hetzel-
de punt, op het lichtende kruis, dat boven op den
koepel aangebracht, tot ver in vte campagna zicht
baar was.
De zwart-blauwe lucht had den omtrek van den
koepel en van heel het monument als opgezogen en
zoo scheen dat stralende kruis daar als een lichtend
teeken aan den hemel te zweven, in dien voor zoo
menigen pelgrim onvergetelijken laatsten Meinacht
in Rome. E. F.
Ai, ziet, hoe schoon- hoe lieflijk is 't
De confettislflg is aïgeloopen.
De heeren hebben elkander vriendelijkheden vertéld
zonder eimd§, rij zijn het allemaal roerend eehs, ieder
noemt het speciaal voor rijn land een zaak van de
allerhoogste beteekenis, dat Rusland wordt geholpen en
allemaal rijn rij bereid met allemaal mede te werken
voor dit herstel
Het doet den onbevooroordeelden toeschouwer le
vendig denken aan een schooltje, waar alle kinderen zoo
voorbeeldig zoet en kalm rijn, dat zij bepaald een ergen
boefjesstreek uitgevoerd, of op hetoog hebben.
Zooveel kalmte en eensgezindheid is onnatuurlijk, m
kinderen zoowel als in volkeren^ Nu diejnt te worden
toegegeven, 'dat fer al heel "weinig reden was voor de
heeren om onderling haken ein oogen te maken.
Zij zullen Karnebeék heeft het In Genua gezegd
en in den Haag herhaald r één Iijtn hebben te trekken
ten aanzien van Rnslahd als rij tón: "minste iets willen
bereiken, dat op een algemeene regeling gelijkt Dit is
absoluut onontbeerlijk. Zeker zij Tmnneto op voetspoor
van Duitschland, Czechoslowakije, Italië en Engeland,
evenals Polen en de andere Ralndstaten, particulier^
economische overeenkomsten tmet 'Rusland sluiten, al
wachtend op een ratificatie daarvan dvx,. Moskou, dan
•wel op een mededeeling met welk geld of welke ruil
waren Rusland denkt te betalen voor evehtueele leve
ranties van allerlei aard. Engelamld, dat het eerst vatoi
de Westelijke mogendheden overging tot tiet sluiten' vainl
zulk' een overeenkomst, nu anderhalf jaar geledejn', moet
er het eerste werkelijke voordeel nog van zien. De paar
verzonden en ontvangen ladingbn zullen vermoedelijk»
door den Engelschen handel met Ilarlinge bijv., iü
volume en waarde worden "overtroffen
Partieele overeenkomsten rijn uit den booze, reeds
daarom, dat Rusland dringena behoefte heeft aan cre-
dieten en dat die credieten de draagkracht van elk Emd
op zich "zelf verre te boven gaan. Ais een geheel spoor
wegnet gereconstrueerd moet worden, helpt net 'weinig ot
A. wat wagens, B. wat locomotieven, C. wat rails, of
vut geld voor aankoop en werkloon disponibel steUt
Alleen als zulk een herbouw in zijn geheel kan! worden
aangepakt, kan hij economisch geschieden, d.x. spaarzaam!
en beantwoordend aan het 'doel.
Het vereischt betere, bekwamere comtaercieele én
technische krachten, dan waarover Rusland thans be
schikt, om een reeks zulke afzonderlijke aanbiedingen te
coordineeren, zóó, dat tiet beste effect 'wordt bereikt. In
een toestand, als waarin Rusland 'veikeert 'is het zaak
voor wie wil helpen, "dat de put nog ifiet Jbodemloozer'
gemaakt wordt, ook mertiet oog op de financieele hulp
bronnen dergenen, die willen medewerken tot het'herstei
Met partieele overeenkomsten wordt het doei dus niet
bereikt, dan wel de te geven *ntr> wordt veel kostbaarder
en veel minder werkdadig dan uoodig was.
Dus eensgezind.
En werkelijk ziet het 'er naar uit, alsof Europa (fit is
gaan inzien-
Nu juiche men niet te vroeg, Want is ook tnog
een ding, dat 'politiek "heet 'én een ainder, bijna nog
leelijker ding: geldgebrek bij de heipers zelf. De pofitieK
heeft reeds den kop opgestoken en het "heeft 'in dezen*
kring- van „technici" heel wat moeite gekost om te
maken, dat niet reeds dadelijk leelijke dingen gebeuren.
Maandag toch, toen de algemeene commissie zou
worden samengesteld, was er nog steeds geen zekerheid
wat Frankrijk zou doen. Wij schreven 'er reeds over.
Parijs wilde niet hooren van politiek en het wist zeker,
dat men geen vijf Russen, genre Litwtaow en Rakowsky.
met hun staf naar den Haag kan laten komen, zohder dal
de politiek aan alle kanten naar buiten druppelt
Vandaar dat Poincaré biet wilde gedoogen, dal rijn
missie meer dan „toehoorders" zou rijn, tenzij 'hij do
extra-garantie krceg? dat polititek 'zou zijn uitgeschakeld
cn dat men Frankrijk niet als spelbreker zou beschouwt#*
gelofte gebroken.
..Afgezien van de hartstochtelijke liefde, die hij voor
den jongen had opgevat, was geen genoegdoening even
redig aan de twintigjarige veronachtzaming. Hij zwaaide
woest met rijn stok. Dit was de wereld van het jongere
geslacht. Oude mannen als hij telden feitelijk niet meer
mede. Godfrey moest zijn kans hebben in deze nieuwe
wereld, welke "zijn generatie, beschimmelde tradities op
een algemeen vreugdevuur werpend, zou moeten vormen-
Hij riep een taxi aan en liet zich naar huis rijden-
Het huis scheen somber en vcrlateta. Quong Ho was
uitgegaan. Godfrey hij dankte God was op weg
naar Frankrijk. Dwaaslijk had hij gehoopt, dat Mar-
celle er op hem wachten zou om de laatste berichten vajtf
den jongen 'te hooren, maar zij was et niet. Önddnks
al dc tapijten en den gczclligen jve-vJoed van meubelen
scheen het huls, als ware het een ledige school, vol
echo's te zijn. Voor het eerst in zijn leven deinsde hij,
bijna 'bang, terug voor de ondragelijke sombcriu-a vAn
het lot, waartoe hij zichzelf vcroordedeld had. Het lïïMste
jaar had hij toegegeven om rijn lang opgekropt verlangen
naar menschelijke toegenegenheid. Hij had zijn ziel ge
worpen in de orgie van liefde, welke hij afgedwongen
had .van de drie eenige wezens, die hem iiY de wereld
dierbaar waren. Het 'was meer geweest dan riiin dage-
lijksch brood. Het was een soort dageliiksche uitspatting
geweest. Hot bad hem boven' Zichzelf uit vernevonj.
Mnrcelle had hem lief, Quong Ho had hem lief, God
frey had hem lief, ieder op zijn eigen wij zo.
Zij waren steeds bij de hand om don honger van
het oogenblik to stillen. En thans had hij zich van
die geliefde drie afgesneden. Do liefde zou blijven.
Dat wist hij. Maar van het heerlijke voedsel der da-
gel ijksche uitingen ervan zou door oceanen en vaste
landen duizonden mijlen gescheiden zijn. Op zijn dor-
tigste jaar kon hij de liefde ttorzaken en do eenzaam
hoid onder het oog zien met het vertrouwen van
den dapperen dwaas. Maar thans, nu hij vijftig was,
schrikte hij bij het vooruitzicht. Drio jaren geleden
had .hij do eenzaamheid omhelsd als een bruid, om
zich van den ondergang te roddon. Maar toen woa
zijn hart steenkoud geweest, niet verwarmd door één
menscjielijko aanraking. Hij had zich als een onge-
wonschte zwerver op een vroomdo planoot gevoeld.
Spendals Farm was oon vluchtoord, een Edon van
eenzaamheid geweest. Maar de Duitscho bom had
een omwontoling gebracht in zijn wereld; had hem
weer in aanraking gebracht met menschelijke din-
gon. die hom onuitsprekelijk dierbaar geworden wa
ren. En thans nogmaals finia aan de episode, waar
van hij gedacht had, dat zij hot goheolo verhaal was,
dat slechts eindigen zou mot den dood.
Werktuigolijk ging hij aan de schrijftafel in zijn
bibliotheek zitten en begon hij de brieven open te
maken, die goduronde zijn afwezigheid gekomen wa«
