AlliltU KI tl IS-
FUNSTEMELANGE
JURGENS'
DE FUNSTE BOTER
DE WILDE JACHT
Woensdag 12 Juli 1922.
65ste Jaargang. No. 7058.
Uitgevers i N.V. v.ii. TRAPMAN Co., Scbageu
Brieven uit Engeland.
FEUILLETON.
Gemengd Nieuws.
VERVANGT
SCHA6ER
COURANT.
Dit blad verschijnt viermaal per week: Dinsdag, Woensdag, Donder
dag en Zaterdag. BIJ Inzonding tot 's morgens 8 sur, worden Adver-
tentiön nog zooveel mogelijk in het eerstuitkomend nummer geplaatst.
POSTREKENINO No. 23330. INT. TELEF. no. 20
Prija per 3 maanden fl.66. Loseo nummora 3 cent. ADVERTEN-
TlëN van 1 tot 5 regels fl.10, iedere regel meen 20 cent (bewijsno.
inbegrepen). Groote letters worden naar plaatsruimte berekend.
Heemstede, 8 Juli 1922.
Zoo veranderlijk ais het weer is de laatste dagen,
hitte en kou, windstilte en storm op óon dag, zoo ver
underlijk zullen de onderworpen zijn in dezen brief.
Wo zullen springen van den hak op den tak, cn be
ginnen met een -postament.
Velen van mijn lezers zullen bekend zijn met het
testament, voorkomende in een boek van Rider Hog-
gurd, getiteld Mr. Meeson's Will. Vijf en twintig a
Uortig juar geleden verscheen het, vortaald, in het
Üoillustreerdo Zondagsblad van de Schager Cou
rant. Ik zie het me nog lezen als jongen. Later heel
veel jaren lator, las Ik het in het Engelsch. De
„will", het testament van Mr. Mooson, was ook bij
<hu tweodo lezing het boeiende in een overigens niet
bijzonder interessante geschiedonis.
Dat testament was immers een hooi eigenaard'.g
let nament: goiatoueerd op don rug van een jong da
me, aangezien die, rug het eenige „schrijfpapier'
was, dat de erflater tot zijn beschikking had, kort
voor zijn overlijden op een onbowoond eiland.
De geldigheid van het testament werd betwist. De
rug van do jonge dame werd gcphotografoerd, bo-
hoefde dus niet telkens in de rechtzaal vortoond to
worden, een spannend rechtsgeding volgde en het
testament word geldig verklaard.
ïots dergelijks, maar minder romantisch, heeft en
kele dagen geleden in Engeland plaats gegrepen.
De erflater in dit geval was een matroos op oen En-
golsch oorlogschip, de lndefatigable, dat den 81 Mei
1916 in den slag bij Jutland tot zinken werd ge
bracht.
Zooals men weet, was ieder soldaat en matroos in
den oorlog voorzien van oen herkenningsplaatje, een
stukje metaal niet veel grooter dan een gulden,
waarop zijn naam, nummer, godsdienst enz. gegra
veerd stonden. Langen lijd na den slag bij Jutland
werd zulk een plautjo opgevischt en schoongemaakt.
Op het eerste gezicht was er niets bijzonders aan
op te merken. Do voorkant bevatte do zoooven ge
noemde bijzonderheden, de achterzijde leek blank.
Doch onder een, zekeren hoek bekeken vertoonde die
achterzijde een groot aantal fijne lottortjes, die on
der sterke vergrooting duidelijk het volgonde te la
zen gavon:
i Febiuari 1916. Allos wat ik bozit en alles wat mij
toekomt bij tostament, als loon of uit andere bron
nen, vermaak ik aan mijn lieve vrouw, Alico Maud,
Skinnor. Getookcnd dezen dag, 1 Febr. 1916 Il.M.8.
liulofatigablo, Wm. H. T. Skinnor. Getuigen W. H.
Taylcr; IJ. J. Way.
Hot testament is, zooals to verwachten was, geldig
orklaard. Do erfenis bedroeg ruim drio duizend
gulden.
Voor wo van orfenisson afstappon 't Is er juist
zulk hoorlijk 'Vb."nor, want het regent, dat net
giet nog de meaeuuciing, dat den 23 April van dit
juar in Steveriage, een klein plaatsjo van nog geen
4OU0 inwoners, een 70-jarige boor is overleden, die
oen kapitaal van 5 millioen 491 duizend gulden heeft
nagelaten, waarvan de Staat óón mli'loen 380 dui
zend aan successierechten zal opstrijken. Eon be
wijs, dat hot boerenvak, in Engeland althans, nog
zoo slecht met is.
Verband zullen we maar niet trachten to brengen
tusscben hot oene onderwerp en liet andere. Ik las
juist vandaag een ingozondon stuk vun een Engel-
sche Aamo in i onden, die verhand proboordo to bren
gen tusschen zichzelf en de vaderlandseho geschie
denis. Mot do vaderlandsche geschiedenis bedoel ik
Prins Mauritb en do inneming van Den Briol, of, vari
een Engolsch standpunt, Cromwuil on do slag bij
Agincourt.
nasc het Amerikaanse): door ZANE WREY,
Bewerkt door W. J. A. ROLDANUS Jr,
4.
„John, ik vermoed, dui -e wat Ik je te vertellen heb,
niet zoo heel prettig zult vinden," zeide hij ernstig.
„Dat is door den regel het geval met wat je te ver
tellen hebt," zeide Bostii! lachend. Maar zijn grappig
heid kwaru ai heel slecht overeen met zijn ernstigen
blik. „Wat is er
„Aan wicn denik ie, dat ik .daarnet whisky verkocht
heb'?'-'
„Daar heb 'jk geen sflauw idee van," antwoordde
Bocstü, maar hij keek, alsof hij het heel goed wist.
„Cordts iCordts en vier van zijn bende. Twee
ervan kende Ik niet. Slechte kerels om zoo te zien- De
anderen waren Hutchinson en Dick Sears.'
„Dwk .Sears»" riep Bostii uit.
Muncie en Williams herlioalden Bostil's uitroep. HoL
Icys belang,telling scheen plotseling opgewekt. AJtjeeu
Creech liet j;ecn verbazing blijken.
„Maar Sears is dood,6 voegde Bostii er aan toe.
„Hij was dood dat dachten we," antwoordde
Brackton inot een crimwigcn lach. „Maar hg leeft weer.
IIij 'hoeft mij verteld, dat hij twee jaar in ldaho op de
goudvelden geweest was. Hij zeide, dat het to zwaar
werken was en dat hij daarom teruggekomen is. Hy
lachte, toen hij hot zcido, die duivel. Ik wed, dat hij
dacht aan de wagons, die hij van mij gestolen heeft"
Bostii keek naar zijn chef-pikeur.
vIk vennoexL, dat wc oer slot van i ?kening bear^ met
geaood henben,' zeide Holley. „Zeker ben ik er trouwens
noem van geweest!"
,,Ucv hem ei.' Cordts cn Sears in het kamp," nep
Bootii, die "hoi' vertrek op en nee fbegon te loepen, uit.
,Ncen, zy zijn nu weer weg," zeide Braekloa.
„Tiouu jo kaïrabaas, en ga( zitten,'teemde Holley.
De King en al do andere renpaarden zijn veilig, dat
zweer ik ie. Heusch .Cordts kan niot door die versper
ring van hout en prikkeldraad komen, al probeerde hij
het don heden n'ieht. Maar zij werken mJot pj-aag. En
bovendien Earlano on dc jongens zij er ook nog.'
Dit stelde Bostii gerust cn hij ging weer zitten. Maar
zijn hand beefde wat.
„Had Gordt niets te zeggen?' vroeg hij.
Zeker. Hij was erg vriendschappelijk en zat op zijn
praatstoel. Ilij kwam juist na 't donker. Hij liet een
pian, dienik aiot géateo heb, bij de paarden achter.
Die Londensche dame nu, Susan Maud Kingsford
geheeteD, behoort tot een sterke familie, zoodat ze
met eenige stappen midden in die vaderlandsche ge
schiedenis zit. Ze zegt:
„Ik ben geboren in 1862; mijn vader, John Kings
ford, in 1790; mijn grootvader, John Kingsford, in
1757; mijn overgrootvader, John Kingsford, vóór
1707, tijdons do regeering van Koningin Anna. Mijn
betovergrootvader, Daniël Kingsford, trouwde vóór
1690, zoodat vijf geslachten terug mij in elk geval in
do regoering brengt van Karei II en waarschijn
lijk zelfs in die van Cromwell en Karei I."
Wie doet dat juffrouw Kingsford na? Wie komt
in 5 stappon terecht in het rampjaar 1672? Ik weet
alleen, dat ik een voorvader had in 1226, maar ik
weet niet, hoeveel keer ik hem „bet", en hoeveel
keer „over" moet noemen.
't Is anders geen kwaad idee, om eens een beetje
inzicht in do geschiedenis te krijgen. Een moeilijk
vak, geschiedenis. Terwijl je hot beleeft, zooals we
toch allemaal doen, eiken dag en elk uur ven den
dag, heb je er niets van in de gaten. Meestal mis je
de allerbelangrijkste dingen, d.w.z. wat het nago-
slacht belangrijk vindt, en vostig je al je aandacht
op dingen, waar later geon rnensch meer aan denkt.
Goluklg ben jo er niet moer bij over een paar hon
derd juar om je over Je gebrek aan inzicht to ge
ne» ren.
Maar een krant is een ding met een langer levon
dan een mensch. En als je aan oen krant verbonden
bont, als redacteur bijv., kan ik mo voorstellen dat
je met trots vertelt: „Ons bJad was hot eenige, hon
derd jaar gele don, dat de aandacht vestigde op dit
feit, waar toen ter tijd geon enkole andere courant
over sprak. Do geschiedenis heeft bewezen, welk
een helder inzicht ook toon reods de redactie van
ons blad onderscheidde".
Omgekeerd is het voor een krant niet aangenaam
te moeten bekennen, dat do voorgungster van hon-
dord jaar geleden het heelemaal bij 't verkeerde
eind had. Zoo las ik van de week in de Obsorver:
„Deze week zal het feit herdacht worden, dat Shol-
loy (de beroemde dichter) honderd jaar geleden
stierf. Wij moeten bekennen, dat de Observer zijn
dood totaal onvermeld liet. In geen enkel blad van
den zomer van 1822 komt do naam van den dichter
ook maar óón enkele maal voor, hoewel aan het
overlijden van Lord Londonderry dertien kolommen
worden gewijd. De tijd hooft ons oordeel over deze
twee monschcn hooi wat verandord."
Van het verleden maar weer naar hot hedon. In
Londen, zoo hebben we al in andere bladen ook kun
nen lezen, is thans ingevoerd do regel: links houden
vcor voetgangers op de trottoirs. De lantaarnpalen
zijn van de nieuwe bepaling voorzien, de trottoirs
zelf deelen het met krijtletters diegenen mee, die de
gewoonte hebben naar beneden te kijken. Maar het
resultaat schijnt do eerste dagen nog niet groot ge
weest te zijn.
Een Engelsch blad, dat eon van zijn vorslaggevrs
uitzond om een wandeling te maken langs de druk
ke winkelstraat, do Strand, en daarbij zich zou hou
den aan de nieuwe bepaling, bomde doorloopend te
gen de rest van zijn medemenschen aan, die dus
klaarblijkelijk den ouden regol volgden.
Waarom? Onwil, onverschilligheid, en misschien
onkunde. Eén dame althans, die de aanmaning
„Houdt links" las, bleef plotseling stilstaan, en vroeg
haar metgezellin: „Houden we nu links of rechts?"
En die was nu toevallig links.
Laten we eindigen mot een blij-treurspel, of treur-
blijspel. Dat mag ieder voor zichzelf uitmaken. We
hebbon allen meermalen gehoord van de handdruk
ken van de Amerikaansche presidenten. Ook heeft
de Prins van Wales, meen ik, een paar dagen een
zeeren arm gehad, tengevolge van de handdruk
ken, die hij in Canada, of ergens anders, ontving.
Maar in New York is pas getrouwd Mejuffrouw Jo-
sophine Corrao, bij wier bruiloft 5000 menschen te
genwoordig waren. Ongeveer al die 5000 hebben Jo-
sephientjo 'gekust. Mij dunkt, dat de bruid do eerst
volgende weken van 't zoonen wel genoeg gehad zal
hebben.
DE ENGELSCHE PERS OVER DEN TOESTAND
IN DUITSCHLAND.
Uit Londen, 10 Juli. De Londensche bladen
maken zich hevig ongerust over de daling van de
mark. Alle kans op schadeloosstelling is hiermede
wel zoo ongeveer verkeken, roepen zij. De West-
minister Gazette klaagt hadden wij vijftien maanden
geleden de vijf-en-twintig honderd millioen pond,
die Duitschland op de Londensche conferentie aan-
bood, maar aanvaard, dat was meer dan wij nu ooit
j zullen krijgen. Zoo groeit de bitterheid tegen het
i vedrag van Versaillos, tegen de coalitie-politiek
I sinds dien en tegen Poincaró, die door heel zijn
houding tegenover Genua en het rapport van de
[bankiers deze crisis in do hand gewerkt heeft. De
Daily Express uit zonder eenigo strijkage voor
Frankrijk een lulde kreet om herziening van het
verdrag van Versailies. De oeconomische belangen
van Engeland moeten verzekerd worden. Willen do
Franscheti hun politieke belangen behartigen, dan
mooten zij het weten. Zij kunnen, zegt de Express
dy
Duitschland in een paar afzonderlijke republieken
oplossen en daardoor verzwakken, als wij nu slechts
uit het moeras komen. De Express vestigt haar
laatste hoop op Amerika. Zij drukt de verwachting
uit, dat Harding na de November-verkiezingen de
mogendheden, die het verdrag van Versailies onder
teekend hebben, zal uitnoodigen om te Washington
te komen, het verdrag van Versailies te vernieti
gen en opnieuw te beginnen. Laat, roept het blad
pathetisch uit, Amerika in den naam der mensch-
heid, van onze bedreigde beschaving en van - onze
eigen welvaart tot die uitnoodiging overgaan.
De Daily Mail besluit met de woorden: „Laten
de Duitschers maar zien, dat wij voor hun crisis
niet bang zijn, dat zij geen cent van ons krijgen
en dan zullen Stinnes en al diegenen die deze crisis
kunstmatig uitgelokt hebben, wel anders optreden.
De Times is veel bezadigder. In een uitvoerig
artikel zet zij al de moeilijkheden op verschillend
gebied uiteen, waarmee Duitschland te kampen
heeft. Wel spreekt ook zij van opzettelijke machi
naties tot drukking van de mark, ten einde door
onderbieden de Duitsche industrie er eerst overal
in te krijgen, maar zij houdt rekening met de moge
lijkheid, dat de controle van de mas"k nu aan die
machinators ontgleden is. Deze onderstelling heeft
natuurlijk ten doel de Times eventueel een ietwat
vedraagzamer politiek dan tot nu toe mogelijk to
maken, zonder zich zelf tegen te spreken. Het blad
dringt dan ook op ernstig overleg tusschen Enge
land en Frankrijk aan, niet, zooals vanzelf spreekt,
om Duitschland te helpen, of zijn lasten te verlich
ten, maar om een slagboom op te richten tegen
alles wat do vruchten der overwinning dreigt te ver
nietigen.
DE ONRUST IN BULGARIJE.
Zaterdag en Zondag hebben in Bulgarije enkele
sensationeele misdaden plaats gehad. Een bekend
democraat werd Zaterdagavond voor zijn woning
doodgeschoten en een gevangenisinspocteur werd
eveneens vermoord.
Voorts werd ten huize van een socialistischen ad
vocaat een pakje bezorgd, dat een blik sardine heet
te te bevatten., doch dat een helsche machine, in
hield. Bij afwezigheid van den advocaat werd hot
pakje geopend door zijn particulieren secretaris, die
door de ontploffing letterlijk aan stukken werd ge
reten. Ook de echtgenoote en een kind van den ad
vocaat worden door de ontploffing ernstig gewond.
To Wranja trachtte een bende het koninklijke pa
leis binnen te dringen. Bij het gevecht met de paleis
wacht word een schildwacht gedood.
AUTO-SUGGESTIE.
Couó, de bekende Fransche apostel van auto-sug-
gestio als geneesmiddel, is toen hij in Engeland zijn
stelsel uiteenzette, ook geraadpleegd door Lord Cur-
zon, den minister van buitenlandsche zaken, die tij
delijk door Lord Balfour vervangen is, omdat hij
aan ernstige slapeloosheid leed. Couó's methode
komt, gelijk men weet, hierop neer, dat de patiën
ten zichzelf beterschap suggereeren door telkens de
formule to herhalen: „Eiken dag word ik, in elk op
zicht, beter en beter". De behandeling had Lord Cur-
zon veel goed gedaan, maar na Couó's vertrek naar
Frankrijk waren in sommige bladen berichten ver
schenen, volgens welke de beterschap bij Lord Cur-
zon niet zou aangehouden hebben. Lord Curzon
heeft nu den eenigszins ongewonen weg ingeslagen,
deze ongunstige berichten in een ingezonden stuk in
de Weekly Dispatch van gisteren in het openbaar
tegen te spreken. Iiy zegt, dat de mededeelingen vol
gens welke Coué geen succe sbij hem gehad zou
hebben, „ongegrond" en „zooveel te onrechtvaardi
ger zijn tegenover den heer Coué, wien hij oprechte
dankbaarheid verschuldigd is voor zijn vriendelijk
heid om hem, toen Couó in Engeland was, to-komen
opzoeken on hem mot zijn stelsel bekend te maken".
hij kocht 2 gvoolc pakken voorraden, wat lederwaren
ej, ütiuurlihi muuitie. En tlrj, wat whiiky. Hij had
een hceio dooi $oud ea wou «ec?4 "kléin geld tanig
hebben. En terwijl zijn ïuaraion Ihelulvo Soars, do boe!
nam- buiten brachten, muntte hij.
„Vertel op," zeiido Bostb.
„Nou, hij was ten Noorden van Durango geweest
om to lióoren ol er geen nieuws Was. Er wordt daar heel
druk gesproken over oen aanlog van eon spoorweg van
het'Oosten naar'het'Westen- Het is heel interessant,
maar onzinnig-
Hoe kunnen ze nu een spoorweg "door deze streek
aanleggen?"
„Wat Noordelijk is het 'niet zoo woest en ongelijk als
hier." mengde Holley zich ïn het gesprek.
„Het is het'grootste denkbeeld, dat ooit door het
Westen bedacht is," zeide Bostii. „Als die spoorweg
ooit aangelegd wordt, worden we allemaal rijkEin
verder, Brack?"
„Nou, Gordt* zeide ook, dat het water en het gra^
op den weg uitgeput raakt, net als Wison verleden)
week vertelde. En ten slotte vroeg hij: „Hoe is het met
onzen vrind Bostii?" Ik zei, dat je het goedmaakte. Toen
bleef liij een tijdje zitten nadenken, maar ik begreep
heel jjecd, wat er komen zou"„Hoe is het biet
den king?" „En wanneer zijn de races?" Ik zei, dat we
nog geen tijd hadden vastgesteld maar 't gauw zou
zijn over 'n paar maanden. „Brackton", zeide hij
toen pp den man af, „zou Bostii op me schieten, als
hij mo zag." „Reken maar," zeide ik. „Nou ik kan niet
zeggen, dat me dat aangenaam in de ooren klinkt...
Ik noor, dat het "blauwe paard van Creech dit jaar tegen
den King zal loopen- Is dat zoo?'" „Vast en zeker dit
jaar. Ik heb het Van Bostii en Greech zelf.' Cordts legde
zijn hand op, mijn schouder. Je hadt zijn oogen. eens
moeten zien-..- „Ik wil die race zien.... Ik moet er naar
toe." „Nou", zei ik, ,dan zal je moeten ophouden met
ie zal je zaken moeten veranderen." Wat denk jij ervan
Bostii? Cordts was er heet op. Hij zei, dat ijet een race
was, die hij nkl'kon missen- Hij zwoer, dat hij en geen
van zijn mannen een hand naar het eigendom! van een
ander zouden uitstelten, als je hem liet koniien.'
Een licht flitste in Bostil's ooaen.
„Ik begrijp heel goed wat Cordts voelt,' zeide bij.
„Het is een typisch geval," ging Brackton voort. „Je
bent al hoel lang van plan gewoest op Cordts to
schieten, wanneer je hom zag. Dat weten we allo-
maal."
„Ja, ik zal hem neerschieten." Hetlicht verdween
weer uit BostU's oogen. Zijn stem klonk anders.
„Cordts scheen te denken, dat zijn woord voldoende
was om ziin goede trouw te waarborgen- Hij zeide, dat
hij een Indiaan hierheen zou sturen om te hooren of hij
naar do races ''.on kt^nen kijken. Ik geloof, Bostii, dot
het 'iiNmund kwaad zal doen. flis hij koot, en lust jc
geweer rusten voor der. tijil, dat hij zweert fatsoenlijk
tc zul'en zijn. E«n vreemd gevat, "hè jongens? Een paar
den dief die fatsoenlijk wordt om 'n race te zien. Ik
kan ei niri bij. Bostii, het "is een goedkoope manier om
tenminste eea beetje fatsoen ia Cordts to krijgen. Een
weigering zou hem hot had kunnen opjagen- En achter
af bezien is Cordts niet zoo slecht als nij kon zijn.'
„Ik zal hem laten komen", antwoordde Bostii,
terwijl hij diep adem haalde. „Maar 't zal me moei
lijk vallen hem niet neer te schieten na zijn dief
stallen en bedreigingen. En ik iaat hem heusch niet
komen, omdat hij belooft een paar weken zijn fat
soen te houden. Ik doe het slechts om: één reden....
Omdat ik weet, hoe hij van den King houdt hoe
hij er naar verlangt den King dien. dag van het veld
to zien wegloopen. Dat is de eenige reden!"
Er volgde eon korte stilte, waarin allen naar
Creech keken. Hij was een stoere kerel, niet jong
meer, met een gerimpeld gezicht, diep ingevallen,
troebele oogen en een grijs, dunne baard.
„Bostii, als Cordts zooveel van den King houdt,
dan zal zijn hart wel breken," zeide Creech met
een eigenaardigen klank in zijn stem.
Bostil's zware schoenen kwamen zwaar neer op
den grond en zijn oogen schoten vuur. De anderen
lachten., maar Brackton viel hen in de rede:
„Schoidt toch uit, jongens! Wat hebben we nou
aan dio ruzie?Dus dat is afgesproken., Bostii;
je laat Cordts komen?"
„Met alle soorten van genoegen".
„Prachtigl En nou moesten we maar liever onze
zaken behandelen!"
Zij gingen om de tafel zitten, waarop Bostii een
oud en beduimeld grootboek oh een stuk potlood
legde.
„Eerst moeten we den datum bepalen", zeide hij
vol geestdrift, „en dan de bijzonderheden regelen..-
Welken dag hebben we?"
Niemand gaf antwoord en allen keken zij elkaar
onnoozol aan.
„We zijn in April, niet?" vroeg Holley.
Verder dan dio vraag kwamen ze echter niet.
„Lucyl", riep Bostii zoo hard als hij kon.
Niouwsgiorig en bijna angstig kwam zij binnen
vliegen.
„Lieve hemel! Je maakt mo aan het schrikken!
Wat is er aan het handje?"
„Lucy, we willen weten welken datum we heb
ben", antwoordde Bostii.
„Welken datum? Moet je tante en mij daarvoor
een doodschrik op ons lijf jagen?"
„Wat betoekent dat? Het is heol belangrijk, Lucy.
Welken datum hebben we?"
„Verleden week om dezen tijd was het Dinsdag",
„Hum! Dan is het nou weer Dinsdag", zeide Bostii
terwijl hij hot opschreef. „En welken datum heb
ben we?"
„Herinner je je dat niet?"
„Herinneren? Ik heb het nooit geweten!"
„Vader!Verleden week Dinsdag was ik jarig
dat weet u toch wel, den dag, dat u mij geen
paard gegeven hebt!"
„Ja, dat is waar ook!" zeide Bostii, verlegen door
haar verwijt. „En die dag was het laat eens zien
6 April. Dan is het nu de 13de. Dank je wel, Lu
cy. En nou kan je weer naar je tante gaan. Die
paardenpraatjos zullen je niet interesseeren".
Lucy knikte van neen. „Ik wed er wat om, dat ik
het heele zaakje toch zal moeten opknappen." En
lachend ging zij weg.
„Drie dagen, te beginnen met laten we zeggen,
1 Juni. De le, 2e en 3e Juni. Vinden jullie dat go-
schikto dagen voo rde races?"
Iedereen vond het goed en Bostii schreef het vlug
op. Dan regelden zij de bijzonderheden Bostii en
Muncie, de richards van het dorp, loofden grooto
geldsommen en prijzen uit. De oude regels werden
weer van kracht bepaald. Ieder pikeur en iedere In
diaan kon met ieder paard aan iedere race deelne
men. Maar door een race te winnen sloot hij zich uit
van de andere. Bostii was voor een bepaald gewicht
voor de pikeurs, maar de anderen voelden daar
niets voor. Speciale races, met zadels, teugels dekens
en geweren als prijzen, werden voor de Indianen ge
arrangeerd.
Dit alles scheen Bostii ten zeerste te interossee-
ren. Hij transpireerde ervan. Er was een schittering
in zijn oog, die zijn opwinding verriod. Toen het
kwam tot do regeling van de bijzonderheden voor de
race tusschen de eerste-klas paarden, werd hij hoe
langer hoe onhandelbaarder. Over verschillende pun
ten moest gestemd worden. Muncie en Williams
hadden beidon snelle paarden, om voor deze race in
te schrijven; Holley had er één; Creech twee; ook
zoudon verscheidene Indianen zeker hun snelste
mustangs laten medeloopen, en Bostii stond hard
nekkig op eon langen afstand. Het was algemeen
bekend, dat Sago King in een langen race niet to
verslaan was. Als er een kans bestond om hem te
slaan, dan moest het op een korten afstand zijn. De
stemming liep, tot Bostil's groot verdriet tegen hem
uit en de afstand werd bepaald op twee mijl.
Wordt vervolgd.
